Πόσα πράγματα μπορούν να σου συμβούν ΜΟΝΟ σ'ένα Σαββατοκύριακο??
Και είναι ήλιος,ξεγνοιασιά,ζέστη.
Είναι χυμός φράουλα,Ice tea,μυρωδιά τσαγιού,ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
Είναι ένα βλέμμα,ένα μπέρδεμα,μια απορία,ένα ψάξιμο,χρόνος.
Είναι καφέ ζακέτα,καφέ μάτια,ήλιος στο Θησείο,ένα "μου αρέσεις".
Είναι τρέξιμο,ψιθύρισμα,συζήτηση,γέλιο.
Είναι βάψιμο,χτένιμα,περπάτημα,κρύο,τακούνια,φρεσκοπλυμένα ρούχα.
Είναι παρέα,αγκαλιές,πλάκες,πειράγματα.
Είναι χορός,τραγούδι,τραπέζια,κρασί,σαγκριά,ρακί.
Είναι βλέμματα με υπονοούμενα,συνενόηση,γνωριμία,καινούργιο,παράξενο.
Είναι πανικός,άρνηση,αδιέξοδος,αναισθησία.
Είναι δύο χέρια,μερικοί ψίθυροι στο αυτί,και δύο φιλιά.
Είναι ανακούφηση,ξεφάντωμα,ζεμπέκικα.
Είναι μποέμ καρδιές,πληγωμένες,θαμένες,λυπημένες.
Είναι ένα κουτσομπολιό,σχολιασμός,λόγια.
Είναι περίπλοκα μεθύσια,μαύρα μάτια,ριγέ πουκάμισσα.
Είναι ομίχλη,κρύο,εκνευρισμός,γέλιο,λύπη,χαρά.
Είναι γλυκό ξύπνημα,γρήγορο περπάτημα.
Είναι λίγο από Πετράλωνα,ένα τσαντάκι,μηχανάκι,κλοπή,σοοοοκ.
Είναι τσιρίδες,ανησυχία,γκαντεμιά,αστυνομία.
Είναι ζεστή αγκαλιά,καστανοπράσινα μάτια,μικρά ξαδερφάκια.
Είναι νόστιμο φαγητό,αρχαία,μπισκότα σοκολάτας,ζωγραφική,γρίφος,ανέκδοτα.
Είναι μαύρο,γιαγιά,αγκαλιά,ασφάλεια.
Είναι λεφτά,γυρισμός,ταραχή,νέα.
Είναι κούραση,γιατί,εξήγηση,συγνώμη,συμπαράσταση.
Είναι γλυκό σοκολάτας,καληνύχτα,ζεστό πάπλωμα.
Και όλα αυτά μαζί ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.
Όλα μέσα στην ζωή είναι.Και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα,και τα όμορφα,και τα παράξενα.
Συνέχεια στα όρια
κουράζομαι κι εγώ
να σε ταξιδεύω
και να ναυαγώ
Κούμπωσέ με αν θες
τα'παμε και χθες
δεν ενώνονται εύκολα οι ζωές
μπορείς να φύγεις πρώτα εσύ
μετά σ'ακολουθώ
κάποιος μένει πάντα στο βυθό
σήμερα εσύ,αύριο εγώ
τώρα όμως πρέπει να ντυθώ
κούμπωσέ με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
κάτσε μια στιγμή
δωσ'μου ένα φιλί
κάτι να'χω για τη διαδρομή
συνέχεια στα όρια
λες κι είναι για κακό
να'ναι μια φορά κανονικό
πού'ναι τα κλειδιά δε σου λέω γεια
όταν φεύγεις το'χω γουσουζιά
κούμπωσε με τώρα
θα καλέσω ένα ταξί
κάποιος κάνει πάντα την αρχή
σήμερα εσύ,αύριο εγώ
κάτι όμως πρέπει να σου πω
συνέχεια στα όρια
δεν έχω τι να πω
πάρε με το βράδυ
ρώτα με αν σ'αγαπώ
άλλο ένα φιλί
ήρθε το ταξί
κι όλο δυσκολεύει πιο πολύ...
άλλο ένα φιλί
ήρθε το ταξί
κι όλο δυσκολεύει πιο πολύ...
Την Κυριακή δεν έκλαψε κανείς μας.Μόνο ο ουρανός έκλαιγε. Και η γιαγιά είχε την ίδια στεναχωρημένη έκφραση στο πρόσωπό της. Περίμενα καθώς πηγαίναμε να χτυπήσει το κινητό μου.Και να πούμε"κλασσικά ο παππούς,θα ρωτήσει αν φτάνουμε". Πάντως δεν έχω διαγράψει τον αριθμό σου από το κινητό μου.Λες και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα με ξανά πάρεις τηλέφωνο.
Όταν είμαι εδώ,κάνω πως και εσύ είσαι εκεί.Και με περιμένεις.Όπως μας περίμενες πάντα.Και να χαρείς που θα έρθουμε.Και να μην θες τίποτε άλλο από την ζωή σου. "Να παίρνετε τον προαστιακό και να έρχεστε.Όποτε θέλετε.Και θα μου κάνεις ένα τηλεφώνημα,και θα έρχομαι εγώ να σας παίρνω από τον σταθμό." Και για άλλη μια φορά περίμενα να σε δω μέσα στο σπίτι.Ή έστω να έρθεις μετά από λίγο,με το μπλε σου μηχανάκι.Και να χτυπάς δυνατά την κόρνα. Και να με φωνάξεις."Θέκλα.Τασουλάκι.Πρωτότοκο εγγονάκι μου." Το κομπολόι σου αφημένο δίπλα στην φωτογραφία σου.Αυτό το κομπολόι που σε είχα ρωτήσει πως το κάνεις και το γυρνάς γύρω από τα δάχτυλά σου. Το περιβόλι-το οικόπεδο δίπλα από το σπίτι-έχει γεμίσει χόρτα.Πράσινα χόρτα παντού.Δεν έχει το αφεντικό του να το περιποιηθεί."Και όταν εγώ θα βλέπω τα ραδίκια ανάποδα,να μου φροντίζεται τον κήπο.Ακους?Θα σε βλέπω!" "Χχαχα εντάξει παππού μην ανησυχείς." Πριν φάμε έκανα τον σταυρό μου."Τον σταυρό σας τον κάνατε?"Ρώταγε με πονηρό ύφος πάντα εμένα και την αδερφή μου. Αχ...και να ήσουνα εκεί να παίζαμε λίγο κουν καν.Ή να μου έλεγες να πω σου καλημέρα. Καλοκαίρι 2012 Ξυπνάω με βαριεστημένο ύφος,και κατευθύνομαι προς το μπάνιο."Καλημέρα.:)" μου λες. *Κουνάω το χέρι.* "Πες το να το ακούσω.Καλημέρα." "χαχα Καλημέρα.."λέω και εγώ νυσταγμένη. Και μετά από λίγο κάθομαι να φάω πρωινό. "Η ντάμα κούπα,όχι δεν κάνει...Ο βαλές σπαθί!Ααα,αυτός κάνει!" "Μα τι κάνει?"ρωτάω την γιαγιά. "Ρίχνει πασιέτζα.:P " "αχαχχαχαχα." "Τελείωσε το μπάι πας του στην καρδιά...Έτσι μου είπε ο γιατρός"είπε σε κάποια στιγμή η γιαγιά. Αχ,και να ήσουν να έριχνες οινόπνευμα στο τζάκι.Τόσο οινόπνευμα που η φωτιά φούντωνε,και ευχαριστιόσουν να κάθεσαι δίπλα της. Αχ,και πόσο θα ήθελα να με πάρεις τηλέφωνο να μου γκρινιάξεις λίγο."Με ξέχασες!Ποιος σε πάει τα καλοκαίρια στην θάλασσα ε?" "Τι να κάνω βρε παππού,έχω διάβασμα.Δεν σε ξέχασα" "Καλά καλά.Θα έρθεις καθόλου??" "Δεν ξέρω θα δω." Η αδυναμία μου σ'εσένα απεριόριστη.Είναι δυνατόν να σε ξέχναγα?Απλά πολλές φορές η ρουτίνα και το διάβασμα πίεζαν.
Αγγίζοντας τ'αστέρια λέγεται το μπλογκ μου.Πιστεύω πως έχεις γίνει ένα αστέρι τώρα και εσύ εκεί πάνω.Και μας προσέχεις.Και κάνεις παρέα με την άλλη μου γιαγιά,την Θέκλα.Που όταν εκείνη έφυγε,μας είχες πάρει εμένα και την αδερφή μου πιο εκεί,και προσπαθούσες να μας κάνεις να γελάσουμε.Πάντα τόσο καλός ήσουν. Τον Αύγουστο δηστυχώς δεν είχα κάποιον να με κάνει να γελάσω. Σαν εχθές θυμάμαι την τελευταία μας συζήτηση στο τηλέφωνο.27/8/12 "Θα έρθεις?" "Ναι θέλω να ξανά έρθω." Και που χαιρόσουν που περάσαμε. 28/8/12,και έκλαιγα την επόμενη απαρηγόρητη. Το Καλαμάκι χωρίς εσένα είναι αλλιώτικο.Είναι θαμπό.Είναι μουντό. Χωρίς τα πειραγματά σου...το γέλιο σου...τις πλάκες σου...την γκρίνια σου...το καλαμάκι,είναι μισό. 6 μήνες χωρίς την φωνή σου. 6 μήνες χωρίς το γέλιο σου. 6 μήνες χωρίς τα πειράγματά σου. 6 μήνες χωρίς τα πράσινα φωτεινά σου μάτια. Όταν φεύγαμε σταμάτησε να βρέχει.Ξανά βγήκε ο ήλιος.Σαν να ήθελες,η τελευταία εικόνα που θα πάρω μαζί μου από το Καλαμάκι να είναι "φωτεινή".Όπως και το καλοκαίρι.Πάντα "όμορφο" και "φωτεινό" το καλαμάκι. Σήμερα λοιπόν...Ήθελα απλά να σου πω ότι μου λείπεις.Και ότι θα μου λείπεις. Και ότι μου έλειπε η παρουσία σου στο Καλαμάκι.Στο σπίτι.Και ότι θα μου λείπει. Έλπίζω να θυμάσαι τι μου έλεγες και τι σου έλεγα όταν ήμουνα μικρή"Σ'αγαπώ.Πάλα πάλα πάλα πάλα (και μετά από χρόνια) πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα,ΠΟΛΥ!"
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας?
Να μη μοιάζει με κανένα.
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας?
Μα να μοιάζει μ'όλα όσα αγαπάς.
..Να γεννιέται στα ρηχά κι εκί να μένει.
Να μην έχει ούτε λάμψη ούτε αξία.
Μα να φέγγει στην δική σου καταχνιά.
Νάνος Βαλαωρίτης
Μικρός θρήνος
Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη
Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες
Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους
Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια
Το δέρμα τους που ήταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο
Δεν νιώθει πια τη ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά
Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους
Όμως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα
Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας
Και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς τους.
ΥΓ:Αυτό το τραγούδι μπαίνει για 3η φορά στο μπλογκ μου.Σπάει ρεκορ.xD
ΥΓ2:Να δείχνεται κάθε μέρα σ'αυτούς που αγάπατε,πως τους αγαπάτε.
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου.
Το ξυπνητήρι μου χτυπάει γύρω στις 11 να μου υπενθυμίσει πως θέλω να πάω νωρίτερα στην σχολή,πριν την προκαθορισμένη ώρα που δίνω το μάθημα της Λογοτεχνίας.Πρώτη εξαταστική.Πρώτο μάθημα.
Πατάω αναβολή...αναβολή...αναβολή...
Τελικά ξυπνάω στις 12,και συνειδητοποιώ πως θα αργήσω.
Φτιάχνω γρήγορα ένα τσάι τρώω φρυγανιές με μερέντα και τρέχω να ετοιμαστώ.
Τελικά φεύγω από το σπίτι 1,και ανατωτιέμαι πως στο καλό θα έχω προλάβει μέχρι της 2,να βρίσκομαι στην Πανεπιστήμιούπολη.
Τελικά,και ενώ μου έχει πιάσει κουβέντα μια γιαγιά στην στάση,εμφανίστηκε το λεοφωρείο.
Αλλά είχα αγχωθεί.Πίστευα πως δεν θα προλάβω.
Μπήκα τρέχοντας στο μετρό.Βγήκα τρέχοντας.
Και ενώ βγήκα στην στάση 2 παρά δέκα,ήθελα 2 να είμαι σχολή.
Ευτυχώς εμφανίστηκε μπροστά μου το 220,που είναι από τα λεωφορεία που φτάνει γρήγορα στην σχολή.Μπήκα σ'αυτό και παράλληλα είχα πάρει πολλές φορές την φίλη μου την Ν. να δω αν είχε φτάσει,σε ποια αίθουσα θα πήγαινε κλ."Μην αγχώνεσαι θα προλάβουμε"μου έλεγε,ενώ παράλληλα εκείνη μαζί με την Κλεο. ήτανε στο 221.
"Λοιπόν είμαι στην πύλη,που είστε?"
"Έξω από την ΑYLA...τέλεια άντε έλα!"μου είπε στο τηλ. η Ν.
"Σ'αφήνω να τρέξω."
Η ώρα είχε πάει 2 και δέκα.Άρχισα να τρέχω.Νομίζω δεν έχω ξανά ανέβει ποτέ πιο γρήγορα εκείνη την βασανιστική ανηφόρα της Φιλοσοφικής.:P
"Που είστε??"
"Στην 204!"
"Που στο καλό είναι αυτή?"
Ενώ έκανα κύκλους στις σκάλες,αναγνώρισα μερικές γνώριμες φάτσες και ρώτησα.Ήτανε και εκείνοι ΦΠΨ.Τους ακολούθησα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι καθόμουν επί 2 λεπτά έξω από την σωστή αίθουσα την οποία έπρεπε να μπω.:P
Μόλις μπήκα οι επιτηρήτριες με έβαλαν να κάτσω γρήγορα για να ξεκινήσουμε.Έκατσα αφού πρώτα άδειασα το μισό νερό της Ν.
Η επιτήρηση ήταν σχετικά χαλαρή αλλά δεν μίλησα με κανέναν.Απλά κοίταγα σε μερικές στιγμές τις συμφοιτητριές μου,Νορ.,Βασ,Κλέο,και Πολ. που κάθονταν απεναντί μου.Τους χαμογέλαγα,και τους έκανα νόημα πως θα κοπώ.:P
Ναι πιστεύω πως κόπηκα στην Λογοτεχνία.Αν και είχα διαβάσει.:P Βασικά αναγνώρισα στην τύχη σωστά πιο κείμενο ήτανε.Και στην τύχη απάντησα σωστά άλλη μια ερώτηση.:P Στις άλλες 2 έγραψα δικά μου,και ότι μου ερχόταν.:P
Τελικά κατά της 3 και κάτι,τελειώσαμε σχεδόν όλοι.
Βγήκαμε με ένα αίσθημα χαράς,πως τουλάχιστον αναγνωρίσαμε σωστά το κείμενο και αρχίσαμε να χαζογελάμε μεταξύ μας.
Ύστερα κατεβήκαμε στο εστιατόριο στο οποίο συναντήσαμε και τους υπόλοιπους.Οι μισοί παίζανε τίτσου,και οι υπόλοιποι τρώγανε.
Είχα πει στα κορίτσια από τις προηγούμενες μέρες πως ήθελα οπωσδήποτε σουβλάκι μετά την εξέταση.Αφού έδωσα στην Νεφ. το στικάκι μου για να μου περάσει τις φωτογραφίες από το πάρτι της που είχαμε πάει,αρχίσαμε να ρωτάμε ποιος άλλος θέλει να έρθει για σουβλάκι.
Τελικά μαζευτήκαμε γύρω στους 10 άτομα και πήγαμε όλοι μαζί προς την στάση του 608,το οποίο το περιμέναμε και κανένα τέταρτο.-.-
Αφού ήρθε,μπουκάραμε τρέχοντας και πιάσαμε μια τετράδα εγώ,ο Γιωρ.ο Κωστ. και η Γεωρ.
Εκεί που συζητάγαμε λοιπόν ωραία και καλά για το πως μας φάνηκε η πρώτη γεύση της εξεταστικής,και εκεί που μίλαγα με τον Κων. για τα λεωφορεία της σχολής,ξαφνικά η Βασ. μας είπε ότι δεν αισθάνεται καλά.
Την βάλαμε να κάτσει σίγουροι όλοι πως θα νιώσει καλύτερα.Αλλά άρχισε να ζαλίζεται.Της δώσαμε να πιει ντεπόν και νερό,αλλά αντί για να γίνει καλύτερα έγινε χειρότερα.Άρχισε να τρέμει και είχε ασπρίσει.
Μόλις φτάσαμε την βάλαμε να ξαπλώσει στην στάση,και εγώ πήγα και της πήρα κρουασάν και χυμό γιατί ήτανε με ένα μήλο από το πρωί.
Η Γεωρ. ανέλαβε να πάρει τηλέφωνο τους γονείς της για να έρθουν να την πάρουν αλλά δεν απάνταγε κανείς.Και όσο πέρναγε η ώρα τόσο χειροτέρευε η Βασ.Είχε ασπρίσει πιο πολύ,πόναγε σ'όλη την κοιλιά της και κρύωνε.Και κυρίως έτρεμε και δεν μπορούσε να μιλήσει.Έτσι έτρεξαν δύο από τα αγόρια να ρωτήσουν αν εφυμερεύει ο Ευαγγελισμός.
Παράλληλα προσπαθούσαμε να της πούμε να ηρεμήσει και ότι όλα καλά θα πάνε,αλλά εγώ είχα κατατρομάξει και προσπαθούσε να ηρεμήσει και εμένα η Ν και ο Κων.. :P
Τα αγόρια γύρησαν γρηήγορα και μας είπαν,ότι τους είπαν να την πάμε στα έκτακτα παρόλο που δεν εφημέρευε.
Ο Κωσ.,ο Παν. και ο Κων. την πιάσανε και οι τρεις αγκαλιά και την μετέφεραν.Ενώ οι υπόλοιποι μεταφέραμε τα πραγματά της και η Γεωρ. προσπαθούσε ακόμα να επικοινωνήσει με τους γονείς της.
"Αχ...για ένα σουβλάκι ήθελα να πάμε,και καταλήξαμε στα νοσοκομεία."έλεγα παραπονεμένα.
"Σταμάτα τώρα.Εμένα μου έχει κοπεί κάθε όρεξη.:P"μου είπε ο Γιωρ.
"Τώρα που το λες...και εμένα.Δεν μπορώ τα νοσοκομεία.Η καημένη η Βασ. :("
Αφού με έκανε αγκαλίτσα ο Γιωρ. μπήκαμε παρέα στο νοσοκομείο.Τα υπόλοιπα αγόρια ακούμπησαν την Βασ. σ'ένα φορείο και την πήρανε οι γιατροί μέσα στο καρδιολογικό.Και φυσικά δεν άφησαν κανέναν μας να μπει μέσα.:P
Τελικά βρήκε η Γεωρ. τους γονείς της.Αλλά μετά από μεγάλη ταλαιπωρία το να βρει μαζί με το Γιωρ. το τηλέφωνο του σπιτιού της.
"Πρέπει να ανοίξουμε μια επιχείρηση."είπε ο Γιωρ. σκεφτικός."Εσύ Γεωρ. θα κάνεις τις δημόσιες σχέσεις."
"Eσύ Ν. και Κλ. θα κάνετε την διαφήμιση."
"Εγώ θα μιλάω με παραπονεμένους πελάτες.:P"είπα ενθουσιασμένη.
"Ναι!Και εγώ,θα είμαι ο διευθυντής....Ωραία όλα τα σκεφτήκαμε,αλλά δεν σκεφτήκαμε τι επιχείρηση θα είναι αυτή."
χαχχαχχαχα γέλια όλοι.
"Τώρα είναι σωστό που γελάμε ενώ η Βασ. είναι μέσα?"ρώτησε η Κλεο.
"Ναι.Απλά έχει γίνει κάτι κακό,και ο οργανισμός αμύνεται :P"είπε ο Γιωρ.
"Σωστό!"συμφώνησα
"Μήπως έπαθε κρίση πανικού? Εγω είχα πάθει μια φορά καθώς ήμουνα μέσα στο τρένο.Και είχανε μουδιάσει τα χείλι μου και δεν μπορούσαν να αναπνεύσω και τέτοια."είπε ο Γιωργ.
"Μπα κάτι άλλο έμοιαζε να έχει.:P"του απάντησα.
Παράλληλα μπαινόβγαιναν μερικοί γιατροί χωρίς να μας λένε ΤΙΠΟΤΑ.
Και ο Κωστ. τους κοίταζε με μισό μάτι.
"Έρχονται από πολύ μακριά οι γονείς της?"ρώτησε σε κάποια φάση.
"εεε,κανένα 20λεπτο θα το κάνουν...μπορεί και 30 λεπτά.Δεν πρόκειται να διακτινιστούν πάντως,"
"Με σκόνη από το τζάκι.."μου ψιθύρισε δίπλα μου η Κλέο.
"χαχαχχα με σκουπόξυλα"της απάντησα και εγώ.
"χαχχαχχα"
Εντομεταξύ ο Κων. προσπαθούσε να θυμηθεί τους στίχους από το Κρητικό του Σολωμού,και του λέγαμε "ΦΤΑΝΕΙ"κάθε φορά που έμπαινε σε καινούργια στροφή.:P
"Πάντως εγώ ακόμα θα ήθελα ένα σουβλάκι"έλεγε ο Γιωρ.
"Αχ και εγώ.Κοντεύω να πέσω κάτω από την πείνα.Να πάμε μετά όπωσδήποτε"είχε πάει 5μιση,και όλοι φυσικά πεινάγαμε.:P
Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε επιτέλους μια γιατρός.
"Καλύτερα είναι η φίλη σας."
"εε,τι έπαθε?"ρώτησα με περιέργεια.
Μας είπε η γιατρός ότι αδιαθέτησε,αλλά έπαθε παράλληλα κάτι σαν κρίση...που προκάλεσε διαστολή της μήτρας.Κάτι τέτοιο.Δεν συγκράτησα πολλά.Μας έφτανε που ήτανε καλά η Β.
Βγήκα και το είπα μαζί με τον Γιωρ. σε μερικά άλλα παιδιά που περίμεναν απ'έξω από το νοσοκομείο,και είχανε βοηθήσει και αυτά.
Μετά μας φώναξε η νοσοκόμα και μας είπε ότι ήθελε να μας δει η Β.
Μπήκαμε γύρω στα 8 άτομα μέσα.
"Πόσοι είστε? :O"μας ρώτησε έκπληκτη.
Χαρήκαμε μόλις είδαμε την Β. καλά,και ξανά όρθια στα πόδια της.Μας αγκάλιασε και μας φίλησε όλους."Είστε όλοι τέλειοι.Σας ευχαριστώ πολύ για όλα."μας έλεγε χαρούμενη.
"Δεν κάναμε τίποτα."της λέγαμε.
Οι μισοί πήγανε παρέα της,και κάτσανε σε κάτι καρέκλες.Ο Γιωρ. της έδωσε το μπουφάν του για να μην κρυώνει.
Εγώ με τον Κωστ. και τον Κων. περιμέναμε έξω για να δούμε μήπως εμφανιστούν οι γονείς της.
"ααα,αυτοί είναι κόβω το κεφάλοι μου."
"Ρε Κωστ. μου,μελαχρινή μας είπε είναι η μαμά της,όχι ξανθιά.χαχα"του απάνταγα
"ΑΑΑ,αυτή αυτή ειναι!"
"Και αυτή ξανθιά είναι ρε Κωστ. -.- χαχαχ"
Πολύ γέλιο.
Τελικά μπήκα μέσα να κάτσω και εγώ με τα παιδιά γιατί είχανε πονέσει τα πόδια μου.
"Β. μου,τι σου έκαναν?"την ρώτησα.
"Τρεις ενέσεις και μου έδωσαν και ένα πονστάν"μου απάντησε ήρεμα.
Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίστηκαν και οι γονείς της.Η μαμάς της έτρεξε και την αγκάλιασε.Θα τους είχαμε κατατρομάξει τους καημένους.
"Σας ευχαριστώ όλους και πάλι.Θα σας κάνω το τραπέζι.Σας ευχαριστώ."
"Δεν κάνει τίποτα βρε Β."της λέγαμε.
"Εντωμεταξύ το τραγικότερο δεν σας το είπα."είπε η Γεωρ."Μου έδωσες λάθος αριθμός της αδερφής σου,και εγώ πήρα και τα έλεγα σε μια άσχετη χαχα."
"χαχαχ γέλια"
"Να'σαι καλά αγάπη μου,που μας ειδοποίησες"είπε η μαμά της Β.
Μετά από όλο αυτό,και αφού η Β. ήτανε καλά μας άνοιξε η όρεξη.
Πήγαμε για σουβλάκια όπως είχαμε σχεδιάσει.
Και ρίξαμε πολύ γέλιο στο σουβλατζίδικο,και μέσα στο μετρό.:')
"Τελικά σήμερα ζήσαμε δυο πρωτόγνωρες εμπειρίες ε? Την πρώτη μας εξεταστική που άρχισε,και την επιδρομή της Φιλοσοφικής στο νοσοκομείο.αχαχα" είπε η Κλέο. και όλοι συμφωνήσαμε.
Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς πως στα δύσκολα,πρέπει να είσαι ενωμένος με τον άλλον.
Και πως δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ανθρωπιά μας.Είτε γνωρίζουμε τον άλλον 10 χρόνια είτε μόνο 4 μήνες,όπως στην περίπτωση της Β.
"Σήμερα γίναμε λίγο παραπάνω καλύτεροι άνθρωποι ."είπα στον Γιωρ. καθώς φεύγαμε από το νοσοκομείο και τον κράταγα αγκαζέ.
"Ναι όντως.Γι'αυτό ας ελπίσουμε ότι έχουμε περάσει το μάθημα της Κ."
"Το μάθημα δεν ξέρω αν το περάσαμε,αλλά κάναμε ένα καλό!"του απάντησα.
"Ναι κάναμε!"
"Μπορεί μια μέρα να πάμε στον παράδεισο.:P"
"Ναι αν υπάρχει."
"Ναι αν υπάρχει.."συμφώνησα και εγώ.
Και συνεχίσαμε να περπατάμε ξέγνοιαστη προς το μετρό,σκεπτόμενοι πως κάναμε έναν άνθρωπο χαρούμενο,και ονειροπολώντας το λαχταριστό σουβλάκι που είχε πάρει 2 ώρες αναβολή.
You took your coat off, and stood in the rain
You were always crazy like that
And I watched from my window
Always felt I was outside, looking in, on you
You were always the mysterious one with
Dark eyes and careless hair
You were, fashionably sensitive, but too cool to care
You stood in my doorway, with nothing to say
Besides some comment on the weather
Well in case you failed to notice
In case you failed to see
This is my heart bleeding before you
This is me down on my knees
1-These foolish games are tearing me apart
And your thoughtless words are breaking my heart
You're breaking my heart
You were always brilliant in the morning
Smoking your cigarettes, and talking over coffee
You're philosophies on Art Baroque moved you
You loved Mozart and you'd speak of your loved ones
As I clumsily strummed my guitar
(You'd teach me of honest things
Things that were daring, things that were clean
Things that knew what an honest dollar did mean
So I hid my soiled hands behind my back
Somewhere along the line
I must've gone off track with you)
Excuse me, think I've mistaken you for somebody else
Somebody who gave a damn, somebody more like myself
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα.Φιλάκια πολλά από μια χαμογελαστή Fleur.:)
