Και είναι μια Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη που είπες θα τα αφήσω σήμερα όλα. Που είπες θα αφεθώ μια φορά στην ελκυστική μα ταυτόχρονα μάταιη ρηχότητα.
Και είπες θα χαμογελάσω. Και θα ανταποδώσω. Θα σου δώσω σχεδόν ότι θες. Σχεδόν. Τα όλα είναι μόνο για τους εκλεκτούς.
Και δώσε μου και εσύ ότι θέλω. Είπα θα παίξουμε τίμια σήμερα. Σαν καλοί φίλοι στο καζίνο. Ότι δίνεις παίρνεις. Πρόσεχε τι δίνεις.
Έτσι είπα και έτσι έκανα.
Φανάρια.
Βροχή.
Σκοτάδι.
Μουσική.
Ένα χέρι έπιασε το δικό μου.Ξένο χέρι; Επικύνδινο; Δελεαστικό; Τρομαχτικό; Τι χέρι να ήτανε αυτό;
Ήταν Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη. Και μαζί ήταν και δύο χείλη. Να τα εμπιστευτώ; Με ξέρουν;
Γλυκιά και η πλάνη των χειλιών.
Δε θες να με μάθεις.
Δε θέλω να σε μάθω.
Μην αγγίξεις την καρδιά μου,δεν έχει νόημα. Είναι πληγωμένη. Είναι σε κομμάτια. Είναι θαμμένη. Ούτε και θες εξάλλου. Τα χείλη σου δεν θέλουν την καρδιά μου. Καλύτερα έτσι. Πιο καλά είναι έτσι. Δεν υπάρχει πόνος. Δεν χρεώνει τίποτα κανένας σε κανέναν. Ούτε εγώ σου χρεώνω. Εδώ θα είμαι μα δε σου χρεώνω. Δε σου ζητάω τίποτα παραπάνω,αφού δεν θέλω κάτι παραπάνω, αφού ξέρω πως δεν μπορείς να δώσεις κάτι παραπάνω.
Ησυχία είχε. Μονάχα κάτι σταγόνες βροχής τάραζαν λιγάκι τους ψιθύρους σου. Όμορφοι ψίθυροι δε λέω. Μα όταν έγινες επιτακτικός, έγινα και εγώ πεισματάρα.
Έτσι είμαι. Με πείσμα.
Με τείχους.
Με φράγματα.
Η εμπιστοσύνη με κλειστά μάτια δεν υπάρχει. Δεν την κατέχω πια. Είναι για λίγους και εκλεκτους....
Ετσι με πείσμα.
Ότι θέλω εγώ αλλιώς ο καθένας στην δικιά του πλάνη,στο δικό του εγώ,και στις δικές του αμαρτίες.
.
.
.
.
Μ.Τετάρτη 8 Απριλίου.
Εκείνη την Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη ήταν το πρωί δούλευα. Το μυαλό μου στιγμές στιγμές έφευγε σ'εσένα μάτια μου. Όχι δεν πρέπει να σε λέω έτσι. Έχει νόημα να σε λέω έτσι τώρα πια;
Δυο εβδομάδες πιο πριν σου είχα στείλει μύνημα. Το σκεφτόμουν μια εβδομάδα. Αλλά τελικά το πήρα απόφαση. Ήθελα να μάθω πως είσαι. Σου είπα τα νέα μου έμαθα λίγο τα δικά σου. Δεν ήμουν σίγουρη μ'εκείνη την συζήτησή μας. Ένιωθα πως υπήρχε ακόμα κάτι...όμως το τέλος της συζητησής μας ήταν απότομο. Αντί να νιώσω καλύτερα ένιωσα χειρότερα. Ήμουν μελαγχολική για μια εβδομάδα. Θα είσαι Μ.εβδομάδα στην Αγγλία, μου είχες πει.
Αυτή την Τετάρτη λοιπόν, Μεγάλη Τετάρτη ήταν, πίεσα τον εαυτό μου να μην σε σκέφτεται καθόλου. Πάσχα σε είχα γνωρίσει...Πάσχα ήταν και πέρσι. Αχ γλυκό περσινό Πάσχα. Όχι Μαρία να σκέφτεται μονάχα την δουλειά και να χαμογελάς.
Την προηγούμενη Μ.Τρίτη μετά από μήνες κατάφερα να δω φωτογραφίες σου. Ήταν κάτι και αυτό. Χωρίς να στεναχωρηθώ πολύ, κατάφερα να δω αρκετές φωτογραφίες σου. Δεν θα ήθελα βέβαια μετά να τις ξανά δω. Αλλά μπόρεσα να τις χαζέψω για λίγο.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα κάποιον που του έμοιαζε. Απλά του έμοιαζε. Όμως για λίγα λεπτά αναλογίστηκα την μορφή του. Δεν έχει νόημα τώρα πια. Είναι στην Αγγλία έτσι και αλλιώς. Ούτε πρόκειται να τον δεις πουθενά. Δεν είναι καν εδώ. Μου έλεγα για να με καθυσηχάζω και συνέχιζα να μοιράζω εκείνα τα κουπονάκια στο σουπερ μάκερτ και τις πασχαλινές συνταγές του Παρλιάρου.
.
.
.
Και έτσι αύτη την Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη ήτανε αποφάσισα να γευτώ την μυρωδιά της γλυκιάς δίνης. Της δίνης του αλλιώτικου. Και του διαφορετικού. Της διαφορετικής γεύσης από την δική σου.
Κάπως έτσι είπα. Και έδωσα το φιλί μου αλλού. Και τα χείλη μου αλλού και αυτά.
Τα χέρια....Ήταν άλλα χέρια. Αλλιώτικα χέρια. Δεν ήταν τόσο υπέροχα όσο τα δικά σου. Ούτε καν το φιλί...δεν θύμιζε σε τίποτα το δικό σου.
Καλύτερα έτσι.
Και πάλεψα λίγο με το σκοτάδι μου. Να μην με πλανέψουν αυτά τα μαύρα δίχτυα. Αυτά της σκέψης μου για εσένα. Όχι η σκέψη μου δεν ήταν σ'εσένα. Ίσως ελάχιστα.
Μα έκανα το βήμα. Έκανα ένα βήμα μακριά σου.
8 μήνες και έκανα επιτέλους ένα βήμα πιο εκεί. Ή προσπάθησα. Προσπάθησα να χαμογελάσω μ'άλλο χαμόγελο. Και προσπάθησα να χαρώ με άλλη πλάνη.
Μα έτσι είναι το παιχνίδι.
Τίμιο παιχνίδι αυτό το παιχνίδι. Όχι του έρωτα το παιχνίδι. Μα το παιχνίδι της απόλαυσης.
Μια μοχάνα δίνη, πλάνη ...
Kαι κάπου εκείνη την στιγμή...
Κάπου εκεί γύρω στις 10παρά το βράδυ...
Κάπου εκείνη την ημέρα , 1 εβδομάδα πριν κλείσει ένας χρόνος από την γνωριμία μας...
Κάπου εκεί που τα χείλη μου μετά από 8 ρημαδομήνες ανταπέδωσαν αλλού...ήρθε ένα μύνημα στο κινητό μου!
"Τι κάνεις;" με ρώταγες. Βλέπω λάθος. Όχι βλέπω λάθος. Ίσως να μπερδεύτηκε και να μου ξανά έστειλε το μύνημα που μου είχε στείλει τα Χριστούγεννα. Έτσι και αλλιώς υπό κανονικές συνθήκες πρέπει να είναι στην Αγγλία. Δεν γίνεται να το έστειλε από την Αγγλία. Μήπως τα έχει παίξει το κινητό μου και μου ξανά εμφανίζει παλιά μυνήματα; Όχι αποκλείεται. Και βρήκε να το στείλει τώρα; Τώρα;;;;;; Δηλαδή δεν γίνονται αυτά. Δεν συμβαίνουν αυτά. Δεν μπορεί όντως να συμβαίνουν αυτά. Λες και μια φωνή του φώναξε,πως φίλε,ξέρεις η Μαρία αποφάσισε επιτέλους να ξεκολλήσει από εσένα οπότε άμα την θες κάνε κάτι. Δηλαδή δεν γίνεται.
Πείσμωσα και μόλις το είδα δεν απάντησα και έχωσα το κινητό στο παλτό.
Το χέρι που κράταγε εκείνη την στιγμή το δικό μου δεν κατάλαβε τίποτα. Και όμως το μυαλό μου ήταν αλλού. Σκεφτόμουν πως στο καλό....Τι στο καλό...πως αυτά δεν συμβαίνουν.
Το χέρι άφησε το δικό μου. Με χαίδεψε λιγάκι.
Και όμως εγώ άλλα ένιωθα. Μια ταχυπαλμία. Τα χέρια μου ψιλοέτρεμαν. Για άλλον όμως. Για άλλα χείλη. Για άλλα χέρια.
Σου απάντησα σχεδόν μετά από μισή ώρα όταν γύρισα σπίτι.
Δεν μ'ένοιαζε άλλος. Μόνο εσύ. Εσύ που στα ξαφνικά μου έφερες πάλι τα πάνω κάτω.
Σου απάντησα.
Μου απάντησες σχετικά γρήγορα."Πως περνάς;"
Σου είπα πως δούλευα. Σε ρώτησα γιατί δεν είσαι στην Αγγλία.
Μου απάντησες πως άλλαξες τα εισητήρια για την Τρίτη του Πάσχα για να δεις του φίλους σου. Και πως είσαι όλη μέρα έξω.
Σου απάντησα και εγώ πως καλά κάνεις. Και πως και εγώ θέλω μόνο να βγαίνω αλλά έχω και κάτι εργασίες να κάνω.
Αργούσες να απαντήσεις μετά. Άλλαξα την κάρτα σιμ και την έβαλα στο κινητό της αδερφής μου, μήπως είχε κολλήσει πάλι το κινητό μου. Πάλι αργούσες. Σου έστειλα πως αν έχεις απαντήσεις να το ξανά στείλεις γιατί ίσως να κόλλησε πάλι το κινητό μου. Μου απάντησες συγνώμη γιατί ετοιμαζόσουν για έξω. Και μου είπες πως σκεφτόσουν εαν ήθελα να τα λέγαμε από κοντά μια από αυτές τις μέρες.
Έχετε δει ποτέ 5χρονο που του παίρνουν το πιο όμορφο δώρο στο παιχνιδάδικο ; Έτσι έκανα. Χαμογέλαγα. Μετά νομίζω ούρλιαζα. Μετά χοροπήδαγα στο κρεβάτι. Νόμιζα πως θα μου κοπεί η αναπνοή από την χαρά!! :P Και τέλος αγκάλιαζα την αδερφή.
"Θα ξανά φύγει,μην το ξεχνάς." μου είπε εκείνη.
"Ναι ναι έχεις δίκιο." ηρέμησα. Νόμιζε μάλλον πως το μύνημα δεν μου είχε έρθει και το ξανά έστειλε.
Απάντησα πως ναι αμέ.
"Να ρωτήσω και πότε τον βολεύει; Μπα όχι αν θέλει ας ρωτήσει εκείνος." είπα στην αδερφή μου.
"Πότε σε βολεύει;" ήρθε η απάντησή του. Μην είσαι στο μυαλό μου,ήθελα να του απαντήσω.
"Ε όχι χαχαχχα" είπε γελώντας η αδερφή μου.
Κανονίσαμε την Μ.Παρασκευή. Κατά της 5. Απογευματάκι για ένα καφέ όπως μου είπες. Εκεί στην πλατεία. Στην εκκλησία. Όπως το καλοκαίρι. Αλλά θα μου έστελνες και για σιγουριά και την επόμενη γιατί δεν ήσουνς σίγουρος για την ώρα. Με καληνύχτισες γιατί ήσουν έξω και μου είπες πως μιλάμε και αύριο. Με μια χαμογελαστή φατσούλα στο τέλος του μυνήματος.
Αυτή την Τετάρτη...Μεγάλη Τετάρτη λοιπόν ένιωσα μια μικρή γεύση ευτυχίας ξανά. Δεν περίμενα να τον δω για να γίνει κάτι. Δεν μ'ένοιαζε αυτό. Ήθελα απλά να τον δω. Απλά να τον δω για λίγο. Να τον δω και του πω τα νέα μου. Έχω τόσα να του πω. Και να μου πει και εκείνος τα δικά του.
Αυτή την Τετάρτη...Μεγάλη Τετάρτη...Πριν κοιμηθώ δεν ήξερα ποιον να ευχαριστήσω. Το σύμπαν; Το Θεό; Τον Γ.; Την τύχη;
Θα γυρίσεις. Μια μέρα θα γυρίσεις. Αυτό ψιθύριζα στο εαυτό μου τον Σεπτέμβριο για να με παρηγορώ. Κάποια στιγμή θα σε ξανά δω. Δεν γίνεται να μην σε ξανά δω. Δεν γίνεται αυτό. Το ξέρω πως εμείς δεν έχουμε τελειώσει. Ναι το ξέρω. Αυτό το είχα γράψει και στο μπλογκ μου τον Αύγουστο.
Δικαίωση; Λίγη ναι.
Την επόμενη βγήκα για καφέ. Ήμουν χαμογελαστή.
Ήρθε το απόγευμα και μύνημά σου δεν είχε έρθει στο κινητό μου. Άρχισα να νιώθω ένα βάρος. Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό για να συμβεί όντως. Σαν κάποιος να πήρε το κινητό του Γ. και να μου έκανε απλά πλάκα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει.
Άρχισα να νιώθω άσχημα. Πως κάτι θα γίνει. Ποτέ όταν είμαι χαρούμενη δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλω.
Μύνημα δεν ήρθε την Μ.Πέμπτη.
Υποθετικά ίσχυε για την Μ.Παρασκευή. Και όμως δεν αισθανόμουν καλά.
Άρχισα να μετράω τις ώρες μέχρι να τον δω.
Το βράδυ ξύπνησα 4 φορές. Είχα υπερένταση. Όπως είχα πάντα πριν τον δω.
Την επόμενη ξύπνησα και χτύπαγε η καρδιά μου γρήγορα.
Θα δω όντως το χαμογελό του;
Θα δω και αυτά τα ζεστά καστανά του μάτια;
Και θα μιλήσουμε και θα πούμε τα νέα μας;
Σου έστειλα αν ίσχυει για το απόγευμα.
Καλήμερα μου έλεγες ξερά και απλά. Μου είχες στείλεις και εχθές μύνημα αλλά δεν ήξερες αν μου ήρθε. Συγνώμη ζήταγες. Κάτι προέκυψε με τον πατέρα σου. Κανονίζουμε κάποια άλλη φορά.
Απλά και ξέρα.
Ένιωσα μια απογοήτευση μέσα μου. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν το έκανα.
Δεν μπορεί όντως να είναι τόσο ηλίθιος...... Και μετά θύμωνε που τον έλεγα κυκλοθιμικό.
Τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη; Γιατί άλλαξε γνώμη; Γιατί άλλαξες γνώμη; ΓΙΑΤΙ;
Σου έστειλα δεν πειράζει. Βλακείες......Μια ζωή δεν πειράζει λέω στους άλλους. Κάποια στιγμή πρέπει να πειράξει. Σε ρώτησα αν μπορείς άλλη μέρα. Πιο πολύ από εγωισμό το ρώτησα αυτό. Δεν γίνεται ρε φίλε να έρχεσαι,να με αναστατώνεις,να κανονίζουμε μέρα,ώρα,μέρος κτλ και έτσι απλά μετά σαν κύριος να ξανά φεύγεις. Όχι!!
Δεν απάντησες.
Σε είδα μετά από μια ώρα στο skype. Σε ρώτησα αν σου ήρθε το μύνημά μου και μου είπες όχι. Δεν το πίστεψα. Σου είπα πως εχθές δεν μου είχε έρθει το δικό σου μύνημα. Και πως αν μπορείς άλλη μέρα.
Δεν πειράζει μου είπες. Λογικά θα μπορείς αλλά δεν ξέρεις γιατί έχεις κανονίσει διάφορα αλλά αν είναι θα μου στείλεις για να κανονίσουμε.
Μαλακίες ήθελα να γράψω αλλά κρατήθηκα στο ύψος μου.
Ήθελα να σε κάνω να νιώσεις λίγο άσχημα.
Να νιώσεις λιγάκι πως παίζεις με την ψυχολογία μου. Πως πάντα αυτό έκανες. Και πως πάντα μόνο λόγια ήσουν. Ήθελα να σε κάνω να κατανοήσεις πόσο πόσο....δεν ξέρω ούτε πως ακριβώς να το περιγράψω αυτό που μου έκανες.
Οκ.Απλά επειδή εσύ μου είπες φαντάστικα πως θα είχες χρόνο. Εξάλλου εγώ δεν είχα θέμα να τα πούμε από κοντά.
Ακούστικα απελπισμένη;; Ελπίζω όχι. Πάντως περισσότερο να σε κάνω να καταλάβεις πως δεν φέρθηκες σωστά ήθελα.
Δεν απάντησες σ'αυτό.
Σου έστειλα χωρίς φατσούλες,και λιγάκι θυμωμένα,πως άμα θες στείλε σκαιπ και να έχεις καλή ανάσταση. Πάλι δεν απάντησες.
Σιχτίρ σκέφτηκα.
Εγώ φταίω που είμαι ευγενική πάντα μ'όλους.
Την επόμενη Μ. Σάββατο ξύπνησα με μια μελαγχολική διάθεση. Δηλαδή δεν μπορεί να συνέβει όντως αυτό. Δεν μπορεί όντως να μου ζήτησες να βγούμε και μετά να άλλαξες γνώμη.
Το ξέρω πως άλλαξες γνώμη. Την ώρα που και καλά θα βγαίναμε ήσουν μέσα στο skype. Δεν ήσουν με τον πατέρα σου. Το νιώθω πότε μου λες αλήθεια και πότε ψέματα. Το αισθάνομαι.
Γιατί στο καλό με σκεφτόσουν; Γιατί ήθελες να με δεις; Και γιατί μετά άλλαξες γνώμη;
Το απόγευμα χτύπησε το κινητό μου. Μ'έπαιρνες τηλέφωνο. Το σήκωσα με χέρια που έτρεμαν.
"Ναι;;; Nαι;;;;" έλεγα.
Δεν απάνταγες. Άκουγα φασαρία.
Ξαφνικά άκουσα την φωνή σου από μακριά. Αχ αυτή η όμορφη φωνή σου..."Έλα...Πόσο κάνει αυτό;"
"5 ή 6" σου απάνταγε ένα παιδάκι.
"Καλά πάμε." του έλεγες.
Κατάλαβα πως είχε πατηθεί καταλάθος ο αριθμός μου. Και με είχες πάρει καταλάθος τηλ.
Ναι...άκουσα για λίγο την φωνή σου...Και μετά το έκλεισα.
Σου έστειλα μύνημα εάν με πήρες και πως άκουγα μια φασαρία.
Μου απάντησες στο skype μετά από δυο ώρες πως κατά λάθος με πήρες,πατήθηκε ο αριθμός μου.
οκ δεν πειράζει,σου απάντησα και εγώ ξερά.
Ήθελα να σιχτιρίσω για άλλη μια φορά την τύχη μου που για λίγο χτύπησε πάλι δυνατά η καρδιά μου μόλις είδα τον αριθμό σου στο κινητό μου.
Δηλαδή εσάς πόσο συχνά τυχαίνει να σας πάρει κατά λάθος ο πρώην σας;;;;;
Γιατί απ'όλους τους αριθμούς που έχει στο κινητό του έπρεπε να πατηθεί ο δικός μου;;;;;;
Δηλαδή δεν συμβαίνουν αυτά.
Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο καλό. Πως έστω για λίγο με σκέφτηκε. Τον Μάρτιο είχα φαγωθεί πως έχει άλλη... Δεν ξέρω γιατί... Αλλά είχα φαγωθεί... Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη. Όμως αν είχε δεν θα μου έστελνε. Το ξέρω...δεν είναι τέτοιο άτομο. Ήταν "δυστυχώς" πάντα πολύ σωστός και ξεκάθαρος στις σχέσεις του.
Οπότε να ένα καλό...
(αχ τα υπεραναλύω στο μυαλό μου και αυτό δεν είναι καλό :P )
Επίσης ήθελε να με δει,παρόλο που μετά άλλαξε γνώμη...
Γιατί να άλλαξε δεν μπορώ να καταλάβω...
Τι σκατά μεσολάβησε...
Τι σκεφτότανε;;;
Αχ μάτια μου (όχι δεν πρέπει να σε λέω έτσι πια, δεν πρέπει) τι στο καλό σκεφτόσουν; Δεν μπορεί όντως να μην νιώθεις και εσύ κάτι για εμένα. Δεν μπορεί να μην σου έχω λείψει και εσένα.
Αχ αγάπη μου γλυκιά...Να ήξερες μονάχα τι μεγάλη ζημιά μου έχεις κάνει.
Τέλος...το όλο σκηνικό μου θυμίζει σαν να παίζω σε κάποια ρομαντική κομεντί ταινία. Που η πρωγανωνίστρια κοντεύει να τρελαθεί ή καλύτερα να την τρελάνει αυτός που της αρέσει. Γιατί περί τρέλας πρόκειται όλο αυτό. Με την καλή έννοια.
Αυτό το τραγούδι το άκουγα την Μ.Τρίτη και σε σκεφτόμουν. Νόμιζα ότι είσαι Αγγλία. Παλιό κυκλοθιμικέ.
Και είπες θα χαμογελάσω. Και θα ανταποδώσω. Θα σου δώσω σχεδόν ότι θες. Σχεδόν. Τα όλα είναι μόνο για τους εκλεκτούς.
Και δώσε μου και εσύ ότι θέλω. Είπα θα παίξουμε τίμια σήμερα. Σαν καλοί φίλοι στο καζίνο. Ότι δίνεις παίρνεις. Πρόσεχε τι δίνεις.
Έτσι είπα και έτσι έκανα.
Φανάρια.
Βροχή.
Σκοτάδι.
Μουσική.
Ένα χέρι έπιασε το δικό μου.Ξένο χέρι; Επικύνδινο; Δελεαστικό; Τρομαχτικό; Τι χέρι να ήτανε αυτό;
Ήταν Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη. Και μαζί ήταν και δύο χείλη. Να τα εμπιστευτώ; Με ξέρουν;
Γλυκιά και η πλάνη των χειλιών.
Δε θες να με μάθεις.
Δε θέλω να σε μάθω.
Μην αγγίξεις την καρδιά μου,δεν έχει νόημα. Είναι πληγωμένη. Είναι σε κομμάτια. Είναι θαμμένη. Ούτε και θες εξάλλου. Τα χείλη σου δεν θέλουν την καρδιά μου. Καλύτερα έτσι. Πιο καλά είναι έτσι. Δεν υπάρχει πόνος. Δεν χρεώνει τίποτα κανένας σε κανέναν. Ούτε εγώ σου χρεώνω. Εδώ θα είμαι μα δε σου χρεώνω. Δε σου ζητάω τίποτα παραπάνω,αφού δεν θέλω κάτι παραπάνω, αφού ξέρω πως δεν μπορείς να δώσεις κάτι παραπάνω.
Ησυχία είχε. Μονάχα κάτι σταγόνες βροχής τάραζαν λιγάκι τους ψιθύρους σου. Όμορφοι ψίθυροι δε λέω. Μα όταν έγινες επιτακτικός, έγινα και εγώ πεισματάρα.
Έτσι είμαι. Με πείσμα.
Με τείχους.
Με φράγματα.
Η εμπιστοσύνη με κλειστά μάτια δεν υπάρχει. Δεν την κατέχω πια. Είναι για λίγους και εκλεκτους....
Ετσι με πείσμα.
Ότι θέλω εγώ αλλιώς ο καθένας στην δικιά του πλάνη,στο δικό του εγώ,και στις δικές του αμαρτίες.
.
.
.
.
Μ.Τετάρτη 8 Απριλίου.
Εκείνη την Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη ήταν το πρωί δούλευα. Το μυαλό μου στιγμές στιγμές έφευγε σ'εσένα μάτια μου. Όχι δεν πρέπει να σε λέω έτσι. Έχει νόημα να σε λέω έτσι τώρα πια;
Δυο εβδομάδες πιο πριν σου είχα στείλει μύνημα. Το σκεφτόμουν μια εβδομάδα. Αλλά τελικά το πήρα απόφαση. Ήθελα να μάθω πως είσαι. Σου είπα τα νέα μου έμαθα λίγο τα δικά σου. Δεν ήμουν σίγουρη μ'εκείνη την συζήτησή μας. Ένιωθα πως υπήρχε ακόμα κάτι...όμως το τέλος της συζητησής μας ήταν απότομο. Αντί να νιώσω καλύτερα ένιωσα χειρότερα. Ήμουν μελαγχολική για μια εβδομάδα. Θα είσαι Μ.εβδομάδα στην Αγγλία, μου είχες πει.
Αυτή την Τετάρτη λοιπόν, Μεγάλη Τετάρτη ήταν, πίεσα τον εαυτό μου να μην σε σκέφτεται καθόλου. Πάσχα σε είχα γνωρίσει...Πάσχα ήταν και πέρσι. Αχ γλυκό περσινό Πάσχα. Όχι Μαρία να σκέφτεται μονάχα την δουλειά και να χαμογελάς.
Την προηγούμενη Μ.Τρίτη μετά από μήνες κατάφερα να δω φωτογραφίες σου. Ήταν κάτι και αυτό. Χωρίς να στεναχωρηθώ πολύ, κατάφερα να δω αρκετές φωτογραφίες σου. Δεν θα ήθελα βέβαια μετά να τις ξανά δω. Αλλά μπόρεσα να τις χαζέψω για λίγο.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε πως είδα κάποιον που του έμοιαζε. Απλά του έμοιαζε. Όμως για λίγα λεπτά αναλογίστηκα την μορφή του. Δεν έχει νόημα τώρα πια. Είναι στην Αγγλία έτσι και αλλιώς. Ούτε πρόκειται να τον δεις πουθενά. Δεν είναι καν εδώ. Μου έλεγα για να με καθυσηχάζω και συνέχιζα να μοιράζω εκείνα τα κουπονάκια στο σουπερ μάκερτ και τις πασχαλινές συνταγές του Παρλιάρου.
.
.
.
Και έτσι αύτη την Τετάρτη, Μεγάλη Τετάρτη ήτανε αποφάσισα να γευτώ την μυρωδιά της γλυκιάς δίνης. Της δίνης του αλλιώτικου. Και του διαφορετικού. Της διαφορετικής γεύσης από την δική σου.
Κάπως έτσι είπα. Και έδωσα το φιλί μου αλλού. Και τα χείλη μου αλλού και αυτά.
Τα χέρια....Ήταν άλλα χέρια. Αλλιώτικα χέρια. Δεν ήταν τόσο υπέροχα όσο τα δικά σου. Ούτε καν το φιλί...δεν θύμιζε σε τίποτα το δικό σου.
Καλύτερα έτσι.
Και πάλεψα λίγο με το σκοτάδι μου. Να μην με πλανέψουν αυτά τα μαύρα δίχτυα. Αυτά της σκέψης μου για εσένα. Όχι η σκέψη μου δεν ήταν σ'εσένα. Ίσως ελάχιστα.
Μα έκανα το βήμα. Έκανα ένα βήμα μακριά σου.
8 μήνες και έκανα επιτέλους ένα βήμα πιο εκεί. Ή προσπάθησα. Προσπάθησα να χαμογελάσω μ'άλλο χαμόγελο. Και προσπάθησα να χαρώ με άλλη πλάνη.
Μα έτσι είναι το παιχνίδι.
Τίμιο παιχνίδι αυτό το παιχνίδι. Όχι του έρωτα το παιχνίδι. Μα το παιχνίδι της απόλαυσης.
Μια μοχάνα δίνη, πλάνη ...
Kαι κάπου εκείνη την στιγμή...
Κάπου εκεί γύρω στις 10παρά το βράδυ...
Κάπου εκείνη την ημέρα , 1 εβδομάδα πριν κλείσει ένας χρόνος από την γνωριμία μας...
Κάπου εκεί που τα χείλη μου μετά από 8 ρημαδομήνες ανταπέδωσαν αλλού...ήρθε ένα μύνημα στο κινητό μου!
"Τι κάνεις;" με ρώταγες. Βλέπω λάθος. Όχι βλέπω λάθος. Ίσως να μπερδεύτηκε και να μου ξανά έστειλε το μύνημα που μου είχε στείλει τα Χριστούγεννα. Έτσι και αλλιώς υπό κανονικές συνθήκες πρέπει να είναι στην Αγγλία. Δεν γίνεται να το έστειλε από την Αγγλία. Μήπως τα έχει παίξει το κινητό μου και μου ξανά εμφανίζει παλιά μυνήματα; Όχι αποκλείεται. Και βρήκε να το στείλει τώρα; Τώρα;;;;;; Δηλαδή δεν γίνονται αυτά. Δεν συμβαίνουν αυτά. Δεν μπορεί όντως να συμβαίνουν αυτά. Λες και μια φωνή του φώναξε,πως φίλε,ξέρεις η Μαρία αποφάσισε επιτέλους να ξεκολλήσει από εσένα οπότε άμα την θες κάνε κάτι. Δηλαδή δεν γίνεται.
Πείσμωσα και μόλις το είδα δεν απάντησα και έχωσα το κινητό στο παλτό.
Το χέρι που κράταγε εκείνη την στιγμή το δικό μου δεν κατάλαβε τίποτα. Και όμως το μυαλό μου ήταν αλλού. Σκεφτόμουν πως στο καλό....Τι στο καλό...πως αυτά δεν συμβαίνουν.
Το χέρι άφησε το δικό μου. Με χαίδεψε λιγάκι.
Και όμως εγώ άλλα ένιωθα. Μια ταχυπαλμία. Τα χέρια μου ψιλοέτρεμαν. Για άλλον όμως. Για άλλα χείλη. Για άλλα χέρια.
Σου απάντησα σχεδόν μετά από μισή ώρα όταν γύρισα σπίτι.
Δεν μ'ένοιαζε άλλος. Μόνο εσύ. Εσύ που στα ξαφνικά μου έφερες πάλι τα πάνω κάτω.
Σου απάντησα.
Μου απάντησες σχετικά γρήγορα."Πως περνάς;"
Σου είπα πως δούλευα. Σε ρώτησα γιατί δεν είσαι στην Αγγλία.
Μου απάντησες πως άλλαξες τα εισητήρια για την Τρίτη του Πάσχα για να δεις του φίλους σου. Και πως είσαι όλη μέρα έξω.
Σου απάντησα και εγώ πως καλά κάνεις. Και πως και εγώ θέλω μόνο να βγαίνω αλλά έχω και κάτι εργασίες να κάνω.
Αργούσες να απαντήσεις μετά. Άλλαξα την κάρτα σιμ και την έβαλα στο κινητό της αδερφής μου, μήπως είχε κολλήσει πάλι το κινητό μου. Πάλι αργούσες. Σου έστειλα πως αν έχεις απαντήσεις να το ξανά στείλεις γιατί ίσως να κόλλησε πάλι το κινητό μου. Μου απάντησες συγνώμη γιατί ετοιμαζόσουν για έξω. Και μου είπες πως σκεφτόσουν εαν ήθελα να τα λέγαμε από κοντά μια από αυτές τις μέρες.
Έχετε δει ποτέ 5χρονο που του παίρνουν το πιο όμορφο δώρο στο παιχνιδάδικο ; Έτσι έκανα. Χαμογέλαγα. Μετά νομίζω ούρλιαζα. Μετά χοροπήδαγα στο κρεβάτι. Νόμιζα πως θα μου κοπεί η αναπνοή από την χαρά!! :P Και τέλος αγκάλιαζα την αδερφή.
"Θα ξανά φύγει,μην το ξεχνάς." μου είπε εκείνη.
"Ναι ναι έχεις δίκιο." ηρέμησα. Νόμιζε μάλλον πως το μύνημα δεν μου είχε έρθει και το ξανά έστειλε.
Απάντησα πως ναι αμέ.
"Να ρωτήσω και πότε τον βολεύει; Μπα όχι αν θέλει ας ρωτήσει εκείνος." είπα στην αδερφή μου.
"Πότε σε βολεύει;" ήρθε η απάντησή του. Μην είσαι στο μυαλό μου,ήθελα να του απαντήσω.
"Ε όχι χαχαχχα" είπε γελώντας η αδερφή μου.
Κανονίσαμε την Μ.Παρασκευή. Κατά της 5. Απογευματάκι για ένα καφέ όπως μου είπες. Εκεί στην πλατεία. Στην εκκλησία. Όπως το καλοκαίρι. Αλλά θα μου έστελνες και για σιγουριά και την επόμενη γιατί δεν ήσουνς σίγουρος για την ώρα. Με καληνύχτισες γιατί ήσουν έξω και μου είπες πως μιλάμε και αύριο. Με μια χαμογελαστή φατσούλα στο τέλος του μυνήματος.
Αυτή την Τετάρτη...Μεγάλη Τετάρτη λοιπόν ένιωσα μια μικρή γεύση ευτυχίας ξανά. Δεν περίμενα να τον δω για να γίνει κάτι. Δεν μ'ένοιαζε αυτό. Ήθελα απλά να τον δω. Απλά να τον δω για λίγο. Να τον δω και του πω τα νέα μου. Έχω τόσα να του πω. Και να μου πει και εκείνος τα δικά του.
Αυτή την Τετάρτη...Μεγάλη Τετάρτη...Πριν κοιμηθώ δεν ήξερα ποιον να ευχαριστήσω. Το σύμπαν; Το Θεό; Τον Γ.; Την τύχη;
Θα γυρίσεις. Μια μέρα θα γυρίσεις. Αυτό ψιθύριζα στο εαυτό μου τον Σεπτέμβριο για να με παρηγορώ. Κάποια στιγμή θα σε ξανά δω. Δεν γίνεται να μην σε ξανά δω. Δεν γίνεται αυτό. Το ξέρω πως εμείς δεν έχουμε τελειώσει. Ναι το ξέρω. Αυτό το είχα γράψει και στο μπλογκ μου τον Αύγουστο.
Δικαίωση; Λίγη ναι.
Την επόμενη βγήκα για καφέ. Ήμουν χαμογελαστή.
Ήρθε το απόγευμα και μύνημά σου δεν είχε έρθει στο κινητό μου. Άρχισα να νιώθω ένα βάρος. Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό για να συμβεί όντως. Σαν κάποιος να πήρε το κινητό του Γ. και να μου έκανε απλά πλάκα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει.
Άρχισα να νιώθω άσχημα. Πως κάτι θα γίνει. Ποτέ όταν είμαι χαρούμενη δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θέλω.
Μύνημα δεν ήρθε την Μ.Πέμπτη.
Υποθετικά ίσχυε για την Μ.Παρασκευή. Και όμως δεν αισθανόμουν καλά.
Άρχισα να μετράω τις ώρες μέχρι να τον δω.
Το βράδυ ξύπνησα 4 φορές. Είχα υπερένταση. Όπως είχα πάντα πριν τον δω.
Την επόμενη ξύπνησα και χτύπαγε η καρδιά μου γρήγορα.
Θα δω όντως το χαμογελό του;
Θα δω και αυτά τα ζεστά καστανά του μάτια;
Και θα μιλήσουμε και θα πούμε τα νέα μας;
Σου έστειλα αν ίσχυει για το απόγευμα.
Καλήμερα μου έλεγες ξερά και απλά. Μου είχες στείλεις και εχθές μύνημα αλλά δεν ήξερες αν μου ήρθε. Συγνώμη ζήταγες. Κάτι προέκυψε με τον πατέρα σου. Κανονίζουμε κάποια άλλη φορά.
Απλά και ξέρα.
Ένιωσα μια απογοήτευση μέσα μου. Ήθελα να κλάψω αλλά δεν το έκανα.
Δεν μπορεί όντως να είναι τόσο ηλίθιος...... Και μετά θύμωνε που τον έλεγα κυκλοθιμικό.
Τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη; Γιατί άλλαξε γνώμη; Γιατί άλλαξες γνώμη; ΓΙΑΤΙ;
Σου έστειλα δεν πειράζει. Βλακείες......Μια ζωή δεν πειράζει λέω στους άλλους. Κάποια στιγμή πρέπει να πειράξει. Σε ρώτησα αν μπορείς άλλη μέρα. Πιο πολύ από εγωισμό το ρώτησα αυτό. Δεν γίνεται ρε φίλε να έρχεσαι,να με αναστατώνεις,να κανονίζουμε μέρα,ώρα,μέρος κτλ και έτσι απλά μετά σαν κύριος να ξανά φεύγεις. Όχι!!
Δεν απάντησες.
Σε είδα μετά από μια ώρα στο skype. Σε ρώτησα αν σου ήρθε το μύνημά μου και μου είπες όχι. Δεν το πίστεψα. Σου είπα πως εχθές δεν μου είχε έρθει το δικό σου μύνημα. Και πως αν μπορείς άλλη μέρα.
Δεν πειράζει μου είπες. Λογικά θα μπορείς αλλά δεν ξέρεις γιατί έχεις κανονίσει διάφορα αλλά αν είναι θα μου στείλεις για να κανονίσουμε.
Μαλακίες ήθελα να γράψω αλλά κρατήθηκα στο ύψος μου.
Ήθελα να σε κάνω να νιώσεις λίγο άσχημα.
Να νιώσεις λιγάκι πως παίζεις με την ψυχολογία μου. Πως πάντα αυτό έκανες. Και πως πάντα μόνο λόγια ήσουν. Ήθελα να σε κάνω να κατανοήσεις πόσο πόσο....δεν ξέρω ούτε πως ακριβώς να το περιγράψω αυτό που μου έκανες.
Οκ.Απλά επειδή εσύ μου είπες φαντάστικα πως θα είχες χρόνο. Εξάλλου εγώ δεν είχα θέμα να τα πούμε από κοντά.
Ακούστικα απελπισμένη;; Ελπίζω όχι. Πάντως περισσότερο να σε κάνω να καταλάβεις πως δεν φέρθηκες σωστά ήθελα.
Δεν απάντησες σ'αυτό.
Σου έστειλα χωρίς φατσούλες,και λιγάκι θυμωμένα,πως άμα θες στείλε σκαιπ και να έχεις καλή ανάσταση. Πάλι δεν απάντησες.
Σιχτίρ σκέφτηκα.
Εγώ φταίω που είμαι ευγενική πάντα μ'όλους.
Την επόμενη Μ. Σάββατο ξύπνησα με μια μελαγχολική διάθεση. Δηλαδή δεν μπορεί να συνέβει όντως αυτό. Δεν μπορεί όντως να μου ζήτησες να βγούμε και μετά να άλλαξες γνώμη.
Το ξέρω πως άλλαξες γνώμη. Την ώρα που και καλά θα βγαίναμε ήσουν μέσα στο skype. Δεν ήσουν με τον πατέρα σου. Το νιώθω πότε μου λες αλήθεια και πότε ψέματα. Το αισθάνομαι.
Γιατί στο καλό με σκεφτόσουν; Γιατί ήθελες να με δεις; Και γιατί μετά άλλαξες γνώμη;
Το απόγευμα χτύπησε το κινητό μου. Μ'έπαιρνες τηλέφωνο. Το σήκωσα με χέρια που έτρεμαν.
"Ναι;;; Nαι;;;;" έλεγα.
Δεν απάνταγες. Άκουγα φασαρία.
Ξαφνικά άκουσα την φωνή σου από μακριά. Αχ αυτή η όμορφη φωνή σου..."Έλα...Πόσο κάνει αυτό;"
"5 ή 6" σου απάνταγε ένα παιδάκι.
"Καλά πάμε." του έλεγες.
Κατάλαβα πως είχε πατηθεί καταλάθος ο αριθμός μου. Και με είχες πάρει καταλάθος τηλ.
Ναι...άκουσα για λίγο την φωνή σου...Και μετά το έκλεισα.
Σου έστειλα μύνημα εάν με πήρες και πως άκουγα μια φασαρία.
Μου απάντησες στο skype μετά από δυο ώρες πως κατά λάθος με πήρες,πατήθηκε ο αριθμός μου.
οκ δεν πειράζει,σου απάντησα και εγώ ξερά.
Ήθελα να σιχτιρίσω για άλλη μια φορά την τύχη μου που για λίγο χτύπησε πάλι δυνατά η καρδιά μου μόλις είδα τον αριθμό σου στο κινητό μου.
Δηλαδή εσάς πόσο συχνά τυχαίνει να σας πάρει κατά λάθος ο πρώην σας;;;;;
Γιατί απ'όλους τους αριθμούς που έχει στο κινητό του έπρεπε να πατηθεί ο δικός μου;;;;;;
Δηλαδή δεν συμβαίνουν αυτά.
Προσπαθώ να επικεντρωθώ στο καλό. Πως έστω για λίγο με σκέφτηκε. Τον Μάρτιο είχα φαγωθεί πως έχει άλλη... Δεν ξέρω γιατί... Αλλά είχα φαγωθεί... Ήμουν σχεδόν πεπεισμένη. Όμως αν είχε δεν θα μου έστελνε. Το ξέρω...δεν είναι τέτοιο άτομο. Ήταν "δυστυχώς" πάντα πολύ σωστός και ξεκάθαρος στις σχέσεις του.
Οπότε να ένα καλό...
(αχ τα υπεραναλύω στο μυαλό μου και αυτό δεν είναι καλό :P )
Επίσης ήθελε να με δει,παρόλο που μετά άλλαξε γνώμη...
Γιατί να άλλαξε δεν μπορώ να καταλάβω...
Τι σκατά μεσολάβησε...
Τι σκεφτότανε;;;
Αχ μάτια μου (όχι δεν πρέπει να σε λέω έτσι πια, δεν πρέπει) τι στο καλό σκεφτόσουν; Δεν μπορεί όντως να μην νιώθεις και εσύ κάτι για εμένα. Δεν μπορεί να μην σου έχω λείψει και εσένα.
Αχ αγάπη μου γλυκιά...Να ήξερες μονάχα τι μεγάλη ζημιά μου έχεις κάνει.
Τέλος...το όλο σκηνικό μου θυμίζει σαν να παίζω σε κάποια ρομαντική κομεντί ταινία. Που η πρωγανωνίστρια κοντεύει να τρελαθεί ή καλύτερα να την τρελάνει αυτός που της αρέσει. Γιατί περί τρέλας πρόκειται όλο αυτό. Με την καλή έννοια.
Αυτό το τραγούδι το άκουγα την Μ.Τρίτη και σε σκεφτόμουν. Νόμιζα ότι είσαι Αγγλία. Παλιό κυκλοθιμικέ.
It's just another night
And I'm staring at the moon
I saw a shooting star
And thought of you
I sang a lullaby
By the waterside and knew
If you were here,
I'd sing to you
You're on the other side
As the skyline splits in two
I'm miles away from seeing you
I can see the stars
From America
I wonder, do you see them, too?
So open your eyes and see
The way our horizons meet
And all of the lights will lead
Into the night with me
And I know these scars will bleed
But both of our hearts believe
All of these stars will guide us home
I can hear your heart
On the radio beat
They're playing 'Chasing Cars'
And I thought of us
Back to the time,
You were lying next to me
I looked across and fell in love
So I took your hand
Back through lands and streets I knewEverything led back to you
So can you see the stars?
Over Amsterdam
You're the song my heart is
Beating to
So open your eyes and see
The way our horizons meet
And all of the lights will lead
Into the night with me
And I know these scars will bleed
But both of our hearts believe
All of these stars will guide us home
And, oh, I know
And oh, I know, oh
I can see the stars
From America
ΥΓ:Ας πω πάλι στον εαυτό μου πως θα γυρίσεις. Κάποια στιγμή θα ξανά γυρίσεις. Δεν μπορεί να είναι τυχαία όλα αυτά. Δεν μπορεί δηλαδή... Δεν πιστεύω εξάλλου στα τυχαία...
ΥΓ2:Εύχομαι να περάσατε όλοι ένα όμορφο Πάσχα. Με υγεία και αγάπη πάνω απ'όλα. :)
ΥΓ3: Ο μπαμπάς μου τις προάλλες μου θύμισε πως είμαστε περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αθήνα. Θέε μου, είσαι εδώ σχεδόν μόνο χριστούγεννα, πάσχα και καλοκαίρι (και σχεδόν ούτε τότε γιατί συχνά φεύγετε και εκτός Αθηνών με την μητέρα σου και την αδερφή σου) . Ανάμεσα σε 2 εκατομμύρια ανθρώπους το γεγονός να σε πετύχω κάπου στο κέντρο πέρυσι θα πρέπει να ήταν 1/150. Ίσως και λιγότερες πιθανότητες.
Αν δεν σε είχα πετύχει τότε, τώρα το μυαλό μου, και η διαθεσή μου θα ήταν ελεύθερη. Ακόμα θυμάμαι που η Ν. και η Ε. μου είχαν πει να φύγουμε νωρίτερα. Όχι είχα πει. Ας κάτσουμε λίγο για να μπω παρά δέκα στο μετρό και μετά να πάρω το λεοφωρείο των και τέταρτο. Και έτσι πήγαμε πιο μετά στο μετρό.
Θεέ μου πέντε λεπτά πιο μετά και δεν θα σε είχα δει. Δεν θα είχαμε γνωριστεί. Και ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Δεν θα πόναγα τώρα. Δεν θα μελαγχολούσα τώρα. Δεν θα σκεφτόμουν πως η καρδιά μου ανήκει σε κάποιον που είναι τόσο μακριά μου. Θα ήμουν ελεύθερη. Ελεύθερο θα ήταν το μυαλό μου. Και η ψυχή μου θα ήταν ελεύθερη από εσένα. Δεν θα πόναγε. Δεν θα αναρωτιόταν τι κάνεις. Δεν θα βασανιζόταν το μυαλό μου 8 μήνες τώρα. Δεν θα σε έψαχνα παντού. Δεν θα προσπαθούσα να κρατήσω επαφή μαζί σου. Δεν θα πόναγα κάποιες νύχτες συλλογισμένη την μορφή σου. Δεν θα πόναγε τόσο να δω ξανά μια φωτογραφία σου. Δεν θα όριζες έτσι την καρδιά μου. Το εγώ μου. Τις σκέψεις μου.Την ελευθερία μου.
Αν δεν σε είχα πετύχει τότε, τώρα το μυαλό μου, και η διαθεσή μου θα ήταν ελεύθερη. Ακόμα θυμάμαι που η Ν. και η Ε. μου είχαν πει να φύγουμε νωρίτερα. Όχι είχα πει. Ας κάτσουμε λίγο για να μπω παρά δέκα στο μετρό και μετά να πάρω το λεοφωρείο των και τέταρτο. Και έτσι πήγαμε πιο μετά στο μετρό.
Θεέ μου πέντε λεπτά πιο μετά και δεν θα σε είχα δει. Δεν θα είχαμε γνωριστεί. Και ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Δεν θα πόναγα τώρα. Δεν θα μελαγχολούσα τώρα. Δεν θα σκεφτόμουν πως η καρδιά μου ανήκει σε κάποιον που είναι τόσο μακριά μου. Θα ήμουν ελεύθερη. Ελεύθερο θα ήταν το μυαλό μου. Και η ψυχή μου θα ήταν ελεύθερη από εσένα. Δεν θα πόναγε. Δεν θα αναρωτιόταν τι κάνεις. Δεν θα βασανιζόταν το μυαλό μου 8 μήνες τώρα. Δεν θα σε έψαχνα παντού. Δεν θα προσπαθούσα να κρατήσω επαφή μαζί σου. Δεν θα πόναγα κάποιες νύχτες συλλογισμένη την μορφή σου. Δεν θα πόναγε τόσο να δω ξανά μια φωτογραφία σου. Δεν θα όριζες έτσι την καρδιά μου. Το εγώ μου. Τις σκέψεις μου.Την ελευθερία μου.
Αχ Θέε μου, εκείνα τα λεπτά...Εκείνα τα "παλιό" λεπτά.
