Είναι εκείνος ο εαυτός σου που δείχνεις στους άλλους. Σοβαρός. Γελαστός που και που. Μ'ένα βλέμμα καθηλωτικό. Μοιάζεις απόμακρος μερικές φορές. Κλειστός σαν χαρακτήρας. Προσιτός. Αλλά δύσκολο να καταλάβει ο άλλος τι σκέψεις σου.
"Με κοιτάζεις σαν να φοβάσαι. Ηρέμησε δεν θα σου κάνω κάτι κακό." μου είχες πει την δεύτερη φορά που είχαμε συναντηθεί.
"Όχι απλά ώρες ώρες σοβαρεύεις και δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι."
Δεν ήταν σοβαρό τελικά βλέμμα. Απλά επίμονο. Βλέμμα που ζήταγε. Που δίψαγε. Που φώναζε.
Μοιάζεις ίσως και λίγο σκληρός. Μετρημένος. Μπορεί και μυστήριος. Σε καμία περίπτωση δεν βγάζεις κάτι "γλυκό". Γιατί εγώ αυτό έψαχνα.
Όμως το γλυκό το έβγαζες στις συζητήσεις μας. Κάπου μέσα στην χροιά της φωνής σου άκουγα μια γλύκα. Μια ευαισθησία. Μια τρυφεράδα. Που αναρωτιόμουν πόσους άραγε αφήνεις να την βλέπουν.
Θυμάμαι πως έλαμπε το χαμόγελό σου. Θυμάμαι πόσο απόμακρος γινόσουν το επόμενο πρωί. Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου.
Κάποια στιγμή όλο αυτό άλλαξε. Άρχισα να βλέπω μόνο έναν εαυτό σου. Αυτό τον γλυκό. Σχεδόν συνέχεια αυτόν. Και άρχισα να νιώθω ασφάλεια. Να νιώθω ήρεμη. Μου έλεγες πιο τρυφερά λόγια. Έκανες πράγματα που δεν περίμενα.
Τώρα πια μπορώ να καταλάβω τις περισσότερες φορές τι σκέφτεσαι. Ξέρω τα κουμπιά σου.
Ξέρω πότε θα θυμώσεις. Πως θα το δείξεις.
Με τι θα γελάσεις. Σε τι θα ανταποκριθείς.
Τι σε κάνει χαρούμενο. Τι ζητάς από τους άλλους,εμένα,την ζωή σου.
Χαίρομαι που ξέρω πια όντως τον εαυτό σου.
Τις προάλλες γυρίσαμε μια φίλη μου σπίτι της. Ήσουν αυτός ο σοβαρός Σ. που είσαι όταν οδηγάς. Μόλις έφυγε έγινες ο δικό μου Σ.
Γυρίσαμε σπίτι και ξαπλώσαμε. Μου φίλησες το χέρι και εγώ χαίδεψα τα γένια σου.
"Αν σου πω ότι νυστάζω..." είπες παραπονεμένα.
"Θα το πιστέψω." σου απάντησα.
"Θα κοιμηθώ λίγο,έτσι μισή ωρίτσα."
"Μα...δεν θα ξυπνήσεις μετά."
"Όχι όχι,θα ξυπνήσω και θα δούμε σειρά εντάξει;"
Χαμογέλασα στραβά. Δεν θα ξύπναγες. Όντως δεν ξύπνησες.
Ξύπνησες όμως γύρω στις 5 το πρωί. Με τράβηξες στην αγκαλιά σου και φίλησες τον ώμο μου.
"Δεν σου είπα πως θα ξυπνήσω;" είπες παιχνιδιάρικα.
"Χαχ...αγάπη μου νυστάζω."
"Μπορούμε να δούμε τώρα εάν θες."
Γύρισα να δω λίγο το πρόσωπό σου. Χαμογέλασα και ξανά έκλεισα τα μάτια μου.
Με τράβηξες στο στήθος σου και άρχισες να μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Ήσουν ο δικός μου γλυκός Σ.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως χαίρομαι πολύ που γνωρίζω εκείνον τον γλυκό Σ. μόνο εγώ. Εκείνον που ανεβαίνοντας τις σκάλες θα με γαργαλίσει.
Εκείνον που έχει όρεξη να φτιάξουμε μαζί την πιο τέλεια σαλάτα.
Εκείνον που ξαπλώνοντας θα αρχίσει να κάνει "βουυυυμ" αναπαριστώντας το αμάξι και εγώ θα γελάω.
Εκείνον που θα πάρει αγκαλιά το σκυλί του ( την Λούσι!) και θα δεις στα μάτια του πως όντως αγαπά πολύ αυτή την τετράποδη συντροφιά του.
Εκείνον που μακριά από τα μάτια των άλλων θα με σηκώσει ψηλά και εγώ πάλι θα γελάω.
Εκείνον που θα ζητήσει χάδια γιατί άμα δεν έχει χάδια θα μου πει πως νιώθει έλλειψη φροντίδας και αγάπης. :P
Εκείνον που θα ζητήσει ειλικρινά συγνώμη εάν με στεναχωρήσει και θα πει γλυκά" στεναχωρήθηκα σου σε στεναχώρησα. Αλλά τώρα τα βρήκαμε δεν τα βρήκαμε ε;;"
Εκείνον που θα μου πει " αύριο θα έρθω και θα σε αρπάξω". Που θα πει ότι δεν με χόρτασε και δεν μπορεί χωρίς τα χάδια μου.
Εκείνον που θα αρχίσει να τραγουδά στο αμάξι χωρίς να τον νοιάζει έαν έχει καλή φωνή ή όχι.
Ένας γλυκός Σ. που βλέπω μόνο εγώ.
Και να πάρει...Του έχω τεράστια αδυναμία αυτού του Σ.
Ξέρω πως στους άλλους μοιάζει σοβαρός και κλειστός. Ξέρω πως ίσως κάποιες φίλες μου δεν μπορούν να σχηματίσουν κάποια ορθή γνώμη για εκείνον γιατί δεν τον έχουν ζήσει καθόλου.
Αλλά δεν με πειράζει.
Ίσως να απολαμβάνω και το γεγονός πως μπροστά σε πολύ κόσμο είμαστε κάτι το μυστήριο. Δεν προδίδουμε τίποτα. Μονάχα το βλέμμα μας. Ίσως και τα χέρια μας καμιά φορά. Αλλά κυρίως το βλέμμα μας.
"Με κοιτάζεις επίμονα κάποιες φορές." μου είχες πει.
"Το κάνω με πολλούς ανθρώπους όταν προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονται. Ή βασικά το κάνω μόνο με όσους με ενδιαφέρουν." του είχα απαντήσει.
"Μου αρέσει που είμαστε μαζί."
"Και εμένα." είπα ήρεμα. "Και χαίρομαι που σ'εχω γνωρίσει."
"Και εγώ..."
