Μόλις στην προηγούμενη ανάρτησή μου αναφερόμουν στον Γ.
Έλεγα πόσο με έχει ρίξει ψυχολογικά η σκέψη του,και κυρίως ότι είναι Αθήνα και δεν μιλάμε. Είχα πει πως κάπου ψεύτικα πιστεύω πως θα γυρίζει σ'εμένα. Και είχα πει,πως ίσως να είμαι μια τρελή που πιστεύω στα ενστικτά μου,αλλά είμαι μια τρελή που έχει αποδειχτεί σωστή για πάνω από 3 φορές.
Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018.
Τελειώνω από την δουλειά στο μαγαζί,και βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα στο κινητό μου από τον Γ.
"Τι κάνεις;"
Τα χέρια μου τρέμουν. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα του ξανά έστελνα εάν δεν έστελνε εκείνος πρώτος.
Μου γράφει ότι ήθελε να μάθει τι κάνω και εάν θέλω να μιλήσουμε πιο βράδυ. Του λέω εντάξει...
Ανυπομονώ να τον ακούσω. Έχω τόσα να σου πω.
Το κινητό μου χτυπά κατά της 10 το βράδυ
"Γεία,τι κάνεις;"του λέω.
"Καλά... Είδες που έλεγες ότι εγώ δεν ενδιαφέρομαι και δεν σου στέλνω; Ξέρεις Μαρία ήθελα να μάθω τι κάνεις. Δεν γίνεται. Kάτι θα γίνεται πάντα και θα θέλω για άλλη μια φορά να ξέρω τι κάνεις,πως είσαι. Θα θέλω να σου μιλήσω...Δεν μπορώ να μην σου μιλάω εσένα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Υπάρχει κάτι μεταξύ μας..."
"Ξέρεις Γ. και εγώ σε σκεφτόμουν πολύ αυτές τις μέρες. Μπορώ να καταλάβω απόλυτα τις λες γιατί το ίδιο ακριβώς νιώθω και εγώ. Ίσως δεν μπορέσει κανένας άλλος να καταλάβει τι λες. Αλλά εγώ καταλαβαίνω. Και συνέχεια σκεφτόμουν πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μου και που θέλω να στα πω..."
"Με εσένα αισθάνομαι διαφορετικά. Δεν το έχω ξανά νιώσει αυτό. Δεν μου έχει τύχει με άλλη κοπέλα..."
"Χμμ καλά..."
"Όχι αλήθεια,πάρε το κινητό μου να δεις εάν έχω στείλει ποτέ ξανά μήνυμα σε πρώην μου"
"Τέλος πάντων,τι κάνεις;"
Μου λέει για το πόσο καλά πήγε η πτυχιακή του το καλοκαίρι. Μετά μου λέει ότι τον έχει προσλάβει με σύμβαση μια πολύ καλή εταιρεία πετρελαίου εδώ στην Αθήνα.
Μου φαίνεται απίστευτο που είναι Αθήνα μόνιμα..
Του λέω για την δική μου δουλειά. Για το πόσο καλά αισθάνομαι στο τωρινό περιβάλλον που βρίσκομαι. Χαίρεται που όλα στην ζωή μου είναι ήρεμα.
Την επόμενη μου ζητά να ξανά μιλήσουμε. Στην συνομιλία μας τον ρωτάω εάν μεσολάβησε κάτι ερωτικό στην ζωή του. Μου λέει ότι τα είχε με μια κοπέλα από τον Ιούλιο μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου,αλλά χώρισαν γιατί ήταν πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες.
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου. Ξυπνάω με κλάματα. Πολλά κλάματα. Νιώθω ότι είμαι η καβάτζα του. Ότι γυρνάει σ'εμένα μόνο και μόνο γιατί δεν βρίσκει κάτι άλλο. Και μετά μου λέω όχι. Γυρνάει σ΄εμένα γιατί η δική μας χημεία δεν μπορεί να βρεθεί αλλού. Ούτε εγώ έχω βρει άλλον με αυτή την χημεία ούτε εκείνος. Όμως κλαίω... Εδώ και χρόνια είναι από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους. Είναι ο άνθρωπος που κράταγα έστω μια μικρή επαφή μαζί του για να τον έχω έστω και λίγο στην ζωή μου. Ποτέ δεν του είπα πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του. Ποτέ δεν του είπα πως θα χώριζα οποιονδήποτε άνθρωπο για να είμαι μαζί του. Τα κράτησα όλα μέσα μου. Όλα. Μήπως μια μέρα καταφέρω να τον έχω. Από δική του όμως επιλογή. Χωρίς καμία δική μου πίεση ή συναίσθημα.
παρασκευή 26 Οκτωβρίου.
Μου στέλνει να ξανά μιλήσουμε στο τηλέφωνο.
Μιλάμε πάλι ασταμάτητα για δύο ώρες.
"Έλα πες μου,ποια φίλη σου μου έριξε το περισσότερο βρίσιμο."
"εεεε τώρα..."
Με τα πολλά καταλήγουμε στο ότι όλες μου οι φίλες τον έχουν βρίσει.
"Ωωω στεναχωρέθηκα τώρα." μου λέει.
"Αλήθεια;"
"Ναι τι νομίζεις; Εγώ στεναχωριέμαι διπλά άμα κάνω εσένα να στεναχωριέσαι. Και κοίτα δεν είμαι κάποιος που δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρω ακριβώς τι θέλω. Αλλά δεν θέλω να πω πολλά πράγματα και να κατηγορηθώ πάλι ότι δεν τα τηρώ. Ας μην το αναλύσουμε πολύ..."
"Ναι δεν ξέρω... Εσύ πως θα ένιωθες στην θέση μου;"
"χμμ...προβληματισμένος..."
"Χμ προβληματισμένος... Σωστό... Και εσύ ας πούμε τι θα έλεγες σε κάποιον φίλο σου εάν σου διηγούταν μια τέτοια ιστορία"
"Ναι κοίτα...Δεν είμαι σωστός...Δεν είπα ότι είμαι...Αλλά δεν έχεις και άδικο..."
"Και τώρα ας πούμε που μιλάμε,σαν τι μιλάμε;" Με έκαιγε τόσο πολύ να του κάνω αυτή την ερώτηση. Αφού ξέρω ότι δεν μπορεί να με δει φιλικά.
"Καλά άστο,εάν σου πω βλέπω όλες σου τις φίλες έξω από το σπίτι μου με καραμπίνα χαχα"
"Δηλαδή τι σημαίνει αυτό;"
"Κοίτα ποτέ δεν σου έχω πει ψέμματα. Ξέρω πως το καλοκαίρι δεν μου έβγαινε κάπως για δικούς μου λόγους...Δεν ήξερα καν εάν θα μείνω και Ελλάδα. Δεν θέλω όμως να σου δίνω ψεύτικες ελπίδες. Ξέρω τι θέλω μέσα μου,αλλά μαζί σου,το σκέφτομαι διπλά. Εάν ήταν οποιαδήποτε άλλη κοπέλα θα ήταν οκ,αλλά μαζί σου χρειάζεται σκέψη. Αλλά όντως δεν είναι ωραίο αυτό το φύγε,έλα στην ζωή σου...Δεν το κάνω επίτηδες όλο αυτό. Απλά υπάρχει μια περίεργη σύνδεση μεταξύ μας. Δεν θέλω να στεναχωριέσαι,δεν θέλω να γίνεσαι χάλια. Πες μου πόσο κράξιμο έχω φάει από τις φίλες σου;"
"χαχα η αλήθεια είναι ότι σε έχουν στην ίδια κατηγορία με τον πρώην μου τον Σ."
"Εσύ μ'έχεις;"
"Εάν σε είχα δεν θα σου μίλαγα τώρα...Απλά δεν ξέρω εάν μπορώ να σε εμπιστευτώ"
"Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάτι είναι η αλήθεια"
"Κάποιες φίλες μου λένε ότι με θες μόνο για το σεξ."
"Δεν με νοιάζει τι λένε,με στεναχωρεί όμως εάν αυτό το πιστεύεις και εσύ..."
"Εγώ...Εγώ ποτέ δεν το πίστεψα αυτό. Γιατί πολύ απλά εγώ σε ξέρω. Κανένας άλλος δεν σε ξέρει όσο εγώ. "
"ε ναι γιατί εάν ήταν έτσι θα σου έλεγα έλα από εδώ,μετά θα στο ξανά έλεγα. Βέβαια και ο κολλητός μου,μου έχει πει ότι δεν ήμουν σωστός απεναντί σου. Απλά δεν θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι άσχημα."
"Κοίτα,μπορεί να έχω αισθανθεί άσχημα,αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι όμορφα όταν σου μιλάω."
"Και εγώ αισθάνομαι όμορφα..."
"Όταν μου περιέγραφες αυτά που αισθανόσουν τις προάλλες καταλάβαινα ότι κανένας δεν θα μπορούσε να καταλάβει τι εννοείς. Μόνο εγώ...Γιατί ήταν σαν να διάβαζες το μυαλό μου..."
Κάπως έτσι έκλεισε εκείνη την μέρα εκείνη η συζήτηση. Και κατάλαβα πως σκεφτόταν σοβαρά το μεταξύ μας.
Οι μέρες όμως πέρασαν... Ήθελα να μάθω τι σκέφτεται. Τι αισθάνεται μέσα του για εμένα. Του είχα στείλει ένα μήνυμα και μου είχε πει ότι θα με πάρει τηλέφωνο την επόμενη. Όμως δεν το έκανε...
Και οι μέρες πέρναγαν. Και εγώ θύμωνα. Θύμωνα,γιατί όποιος θέλει να είναι μαζί μου θέλω να με διεκδικεί.
Και σαν κλασσική Μαρία έκανα αυτό που κάνω πάντα. Γέμιζα τις μέρες μου με δουλειά και φίλους.
~~~~~~~~~
Όμως τα πράγματα στην ζωή μου άρχισαν να αλλάζουν. Οι δύο κολλητές μου από την σχολή,η Μ. και η Ν.,τα άτομα που αγαπώ όσο τίποτα,που έχουν σταθεί δίπλα μου στα πάντα,διαφώνησαν έντονα για την επαφή μου με τον Γ.
Μου είπαν ότι ξέρω την γνώμη τους. Ότι πρέπει να βάλω την λογική μου μπροστά. Ότι κουράστηκαν να ακούνε τους εαυτούς τους να λένε τα ίδια.. Ότι τις απογοητεύω, ότι είναι σαν να τις ακυρώνω επειδή δεν ακούω τις συμβουλές τους. Πληγώθηκα τόσο πολύ. Τόσο πολύ. Που τους είπα ότι ήταν λάθος μου να είμαι τόσο ανοιχτή. Πως αφού είμαι κάτι που κουράζω δεν θα ξανά ενοχλήσω και δεν πρόκειται να ξανά μάθουν κάτι για την προσωπική μου ζωή.
Ειδικά από την Ν. είχα απογοητευτεί καιρό πριν... Της έλεγα ότι δεν μου στέλνει συχνά να δει τι κάνω. Αισθανόμουν πως από τότε που τα είχε βρει με το αγόρι της εμένα με είχε ξεχάσει τελείως. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα για την ζωή της μόνο από κοντά όταν βρισκόμασταν... Της είχα προτείνει μάλιστα να πάμε και ένα ταξίδι παρέα,και ενώ μου είχε πει ναι,όταν της έστειλα να της πω ότι θα πάρω άδεια,μου είπε ότι είχε ήδη κλείσει με το αγόρι της.
Αισθάνθηκα μόνη. Χωρίς φίλους. Χωρίς αγάπη.
Την σκέφτομαι κάθε μέρα. Σαν ένας μικρός χωρισμός. Σκέφτομαι πράγματα που θα ήθελα να της πω. Σκέφτομαι πως θα ήθελα να βγούμε. Να της λέω εγώ βλακείες και εκείνη να γελάει... Όταν πιάνω το θέμα αυτό με άλλο άτομο βάζω τα κλάματα. Δεν συνειδητοποιώ πως χωρίς να κάνω τίποτα κακό δέχθηκα τέτοια κριτική. Και μετά λέω ότι δεν θέλω να με λυπάται κανείς. Γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο με ρωτάνε. Γιατί θα δείξω πως νοιάζομαι για τον άλλον,αλλά ποτέ δεν θα του πω 100% τι νιώθω. Δεν θέλω να δείχνω ευάλωτη σε κανέναν. Δεν θέλω κανείς να είναι δίπλα μου από λύπηση. Μόνο άμα το θέλει....
Τα πράγματα άλλαξαν και στο μαγαζί. Απολύθηκε μια φίλη μου. Μέσα στο Δεκέμβριο απολύθηκαν άλλες δυο κοπέλες. Έμαθα από την υπεύθυνη ότι ήμουν και εγώ στο τσακ. Τέλη Δεκεμβρίου απολύεται και ο υπεύθυνός μας. Ένας εξαίρετος άνθρωπος,που προσπάθουσε να δουλεύουμε σε ανθρώπινες συνθήκες. Που είχε τόσο χιούμορ και μας έφτιαχνε πάντα το κέφι. Που όσα λόγια και να γράψω για εκείνον είναι λίγα για να περιγράψω τι καταπληκτικό άτομο ήταν. Από εκεί που αισθανόμουν ασφάλεια αρχίζω και αισθάνομαι απειλή. Μόνη μου παρηγοριά τα κορίτσια στην δουλειά οι οποίες είναι όλες υπέροχες. Όμως αρχίζω και καταλαβαίνω πως πρέπει οπωσδήποτε να βρω μα καινούργια δουλειά,και κατά προτίμηση στο αντικείμενό μου.
~~~~~~~~~~~
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018.
Βγαίνω μ'ενα παιδί που μοιάζει να ενδιαφέρεται πολύ για εμένα. Ο Γ. εξαφανισμένος.
Έχει χιούμορ. Γελάω. Καθόμαστε μαζί μέχρι αργά το βράδυ. Όμως.... όμως το μέσα μου με τρώει για τον Γ. Στο φιλί του παιδιού δεν αισθάνομαι τίποτα...η σκέψη μου ταξιδεύει αλλού.
Σχεδόν απογοητευμένη και στεναχωρημένη μπαίνω στο μετρό. Αρχίζω και πληκτρολογώ σε μήνυμα στην αδερφή μου ότι δεν μου βγαίνει. Μου λείπει ο Γ.
Την ώρα που γράφω αυτά έρχεται άλλο ένα μήνυμα.
Ο Γ.
Ζήταγε συγνώμη που δεν μου έστειλε πιο πριν. Ότι είχε υπερωρίες μέχρι αργά. Και ότι αλήθεια,με σκεφτόταν πολύ τις τελευταίες μέρες.
Διαβάζω το μήνυμα και τα χέρια μου τρέμουν. Δεν γίνεται λέω. Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτή η σύνδεση μεταξύ μας. Αρχίζω να κλαίω,να θυμώνω... Τι να απαντήσω; Τι; Θέλω να τον βρίσω και ταυτόχρονα να του πω τι αισθάνομαι. Αποφασίζω να μην απαντήσω τίποτα. Είναι η πρώτη φορά που δεν μου βγαίνει κάτι.
Την επόμενη δουλεύω κανονικά. Και συνέχεια σκέφτομαι τι σκατά να την κάνω την συγνώμη που μου ζητάει. Θυμώνω.
Καθώς φεύγω από το μαγαζί έρχεται άλλο ένα μήνυμα στο κινητό μου.
"Είσαι νευριασμένη μαζί μου;"
Αποφασίζω να του γράψω την αλήθεια. Πως δεν είμαι νευριασμένη. Αλλά πρώτη φορά δεν ξέρω τι να του απαντήσω. Και πως θέλω να βρεθούμε από κοντά να μιλήσουμε. Μου λέει το ίδιο πράγμα. Πως θέλει και εκείνος πολύ να με δει από κοντά και να μου μιλήσει...
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018.
Έχουμε δώσει ραντεβού στο Χαλάνδρι. Είμαι αποφασισμένη αυτή την φορά να φανώ σκληρή. Και να πω τα πράγματα ως έχουν.
Και είναι εκεί. Έχει φτάσει πριν από εμένα. Όπως σχεδόν πάντα άλλωστε. Και τα ξεχνάω όλα. Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως είναι πανέμορφος. Πως δεν τον έχω ξανά δει στην ζωή μου να φοράει μπουφάν,όμως είναι όμορφος. Μελαχρινός πολύ,με δύο μεγάλα σοκολά μάτια. Καφέ γυαλιά. Ψηλός. Με ζεστό χαμόγελο.
Με φιλάει ζεστά στα μάγουλα. Με πάει σε μια πολύ όμορφη καφετέρια για ποτάκι.
Φοράει ένα υπέροχο μπορντώ πουκάμισο.
Τον βλέπω ζεστό απέναντί μου.
"Τι θες να πάρουμε;" με ρωτάει και κοιτάζω τον κατάλογο.
Βάζει το χέρι του πίσω από τους ώμους μου. Με κοιτάζει. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα. Το μόνο που αισθάνομαι εκείνη την στιγμή είναι μια απίστευτη ζωντάνια μέσα μου. Σαν ξαφνικά να βρήκα λόγο ύπαρξης. Σαν να γύρισε πίσω το κομμάτι μου.
Μιλάμε...Λέμε για τις δουλειές μας. Για τα νέα μας. Και όπως πάντα ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα. Γελάμε,πειράζουμε ο ένας τον άλλον...
"Λοιπόν για πες μου,αυτά που ήθελες να μου πεις..." ξεκινάει πρώτος εκείνος.
"Πιστεύω ότι καλύτερα να ξεκινήσει εσύ." Και όντως το πιστεύω αυτό.
"Κοίτα...Ξέρεις ότι δεν σου έχω πει ποτέ ψέμματα. Το καλοκαίρι για κάποιο λόγο δεν μου έβγαινε,και ήθελα να σου πω την αλήθεια. Ίσως επειδή είχα την πτυχιακή. Δεν ήξερα και αν θα μείνω Ελλάδα."
"Εγώ δεν θυμάμαι να μου είπες αυτά. Θυμάμαι να μου είπες ότι δεν σου έχω κάνει το κλικ."
"Κοίτα είπα πράγματα που δεν εννοούσα. Δεν είναι έτσι... Αισθάνομαι πολλά πράγματα για εσένα."
"Και έναν μήνα τώρα γιατί εξαφανίστηκες;"
"Δεν εξαφανίστηκα...Είχα όντως πολύ δουλειά. Απλά θυμήθηκα την ερώτηση που μου είχες κάνει. Σαν τι μιλάμε. Και ήθελα όταν βρεθούμε να είμαι 100% σίγουρος τι αισθάνομαι απεναντί σου. Ξέρω ότι δεν αλλάζει το παρελθόν. Και παρόλο που έχω πιέσεις στην ζωή μου,θα προσπαθήσω να τις κάνω πέρα. Θέλω να σου δείξω στ'αλήθεια αυτά που νιώθω. Δεν ξέρω εσύ τι λες;"
"Αρχικά εμένα δεν μου άρεσε που βρήκες άλλη κοπέλα. Έστω και για λίγο. Πίστεψα ότι είμαι η καβάζτα σου. Δεύτερον και εγώ έχω πολύ δουλειά αλλά πάντα βρίσκω χρόνο για αυτούς που θέλω. Και τρίτον,η αλήθεια είναι πως με έφτασες στο σημείο να μην μπορώ να πιστέψω τίποτα. Δεν ξέρω εάν αυτά που λες είναι αλήθεια ή ψέμματα. Γιατί και άλλες φορές έχω ακούσει τόσα λόγια από εσένα,όμως δεν τα είδα στην πράξη. Οπότε με έφτασες σε αυτό το σημείο. Καλό θα μου πεις; Κακό; Δεν μπορώ να ξέρω τι ισχύει εάν δεν το δω στην πράξη. Γι'αυτό και δεν ήξερα τι να σου απαντήστω στο μήνυμα. Και αν δεν ξανά έστελνες μπορεί και να μην απάνταγα"
"Καταλαβαίνω...Έχεις δίκιο...Θα το δεις όμως...Βασικά δεν ξέρω.εσύ τι προτείνεις;" και τότε με κοίταξε απογοητευμένος με εκείνα τα μεγάλα του μάτια. Που η ίδια μου η ψυχή πονάει να μην τα βλέπει χαρούμενα. Και εκείνη την στιγμή αποφάσισα να πω ακριβώς τι νιώθω.
"Εγώ... Εγώ όταν βλέπω αυτό το όμορφο χαμόγελό σου...Αισθάνομαι τόσα πράγματα για εσένα."
"Άρα;"
"Άρα περιμένω να δω πράξεις."
Και κάπου εκεί,σε μια όμορφη καφετέρια με φωτάκια,και φυτά,πίνοντας ένα κόκκινο κρασί και εκείνος ένα κοκτέιλ με ρούμι,με τράβηξε και με φίλησε. Έχω φιλήσει αρκετά αγόρια στην ζωή μου. Αλλά για άλλη μια φορά πίστεψα πως δεν υπάρχει πιο ωραίο φιλί. Πιο ταιριαστό στα χείλη μου. Πιο ζεστό. Και ένιωσα ολοκληρωμένη. Ένιωσα ευτυχισμένη. Πως δεν μπορεί να με πειράξει τίποτα ξανά. Πως η καρδιά μου τώρα είναι ολόκληρη. Συμπληρωμένη. Και πως αυτή η μαγεία εκείνης την στιγμής,δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια... Και για άλλη μια φορά ήμουν τόσο σίγουρη για την επιλογή που έκανα.
"Τώρα όμως άμα χωρίσουμε μια μέρα οι φίλες σου θα λένε ότι στα λέγαμεε"
"χαχχα πόσο ισχύει"
"Άρα πρέπει να σε αποκαταστήσω,πρέπει να σε παντρευτώ. Για πες που θα μπει το δαχτυλίδί"
"Χχαχα εδώ,σ'αυτό το δάχτυλο."
Στην συνέχεια με φίλαγε πάλι.
"Το ξέρω πως δεν πιστεύεις τίποτα από αυτά που λέω."
"μμμ όντως δεν πιστεύω."
"Σου λέω αλήθεια" μου έλεγε και με φίλαγε.
"Δεν σε πιστεύω" του απάνταγα και τον φίλαγα και εγώ.
Στην συνέχεια με πήγε να βρω ταξί. Μου κράταγε σφιχτά του χέρι. Και θα ήθελα εκείνο το βράδυ να κράταγε για όλη μου την ζωή.
Σχεδόν δεν μπορούσα να πιστέψω ότι γινόταν. Ο Γ. εδώ,μόνιμα στην Αθήνα. Μαζί μ'εμένα.
Έκανα υπομονή 4 χρόνια. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια για αυτή την στιγμή.
Το όφειλα στον ίδιο μου τον εαυτό. Το περίμενα καρτερικά. Το ήξερα. Το ένιωθα. Το ήλπιζα. Το ονειρευόμουν. Μου είχα υποσχεθεί πως μια μέρα θα ζήσω μια σωστή και ολοκληρωμένη σχέση με τον Γ. Μου το είχα υποσχεθεί.
Θα πρέπει να ήμουν πολύ τρελή για να έλεγα όχι σε όλο αυτό. Θα μετάνιωνα μετά για όλη μου την ζωή. Έκανα την απόλυτη υπομονή τόσα χρόνια. Γιατί ναι,τον αγαπώ τόσο πολύ. Που όπως έλεγα και παλιά... Πάντα θα δίνω μια ολόκληρη ζωή για να τον δω και να τον ξανά φιλήσω.
Δεν λέω εύκολα λόγια. Αλλά άμα τα πω,τα εννοώ. Τα κάνω πράξη. Και τα δείχνω συνέχεια.
"How long will i love you? I long as the stars ara above you,and longer if i can."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ημέρες με μαγεία.
Κάπως έτσι ο Δεκέμβριος ήταν ολόκληρος μία μαγεία.
Πήγαμε για brunch σ'ένα πολύ όμορφο μαγαζί στην Κηφισιά. Βγήκαμε για ποτό στο αγαπημένο μου μπαράκι και γνώρισε την αδερφή μου. Πήγαμε για φαγητό σ'ένα χουχουλιάρικο μαγαζί στο Χαλάνδρι. Ήρθε μαζί με την παρέα μου όταν κάναμε ανταλλαγή δώρων.
Όταν δεν ήμουν καλά ήρθε στο σπίτι μου, φάγαμε παρέα με την μητέρα μου και κοιμήθηκε εδώ. Μου έφερε γλυκά.
Πήγα σπίτι του,μου είχε παραγγείλει σούσι,και είχε ζεστάνει το υπνοδωμάτιο για εμένα που κρυώνω.
Είχε ανάψει το τζάκι. Βλέπαμε παρέα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Πήγαμε για διήμερο στην Καλαμάτα μαζί με τον κολλητό και την κοπέλα του. Αχ. Αχ. Δεν ξέρω πως να περιγράψω πόση μαγεία είχαν αυτές τις μέρες. Πόσο ολόκληρη ένιωσα. Πόση ασφάλεια. Πόση τρυφερότητα πήρα. Πόσο γέλασα.
Γνώρισα και κάτι συγγενείς του. Είχε πολύ πλάκα.
~~~~~~~~
31/12/18
Τελευταία ημέρα του χρόνο.
"Ομορφούλη,άκου θα προσπαθήσω να έρθω,αλλά δεν ξέρω εάν θα βρω ταξί."
"Θες να έρθω εγώ; Εγώ σίγουρα θα βρω πιο εύκολα από εδώ."
"Είσαι σίγουρος;"
"Φατσούλα,εγώ τι στην καλαμάτα,τι στο Χαλάνδρι,τι οπουδήποτε,εγώ μαζί σου θέλω να είμαι"
"Εντάξει εάν δεν βρω ταξί θα σου πω."
1/1/19
Πρώτες ώρες του 2019.
Η ώρα 1:45.
Βγαίνω έξω από το ταξί. Βρέχει καταρακτωδώς. Ο Γ. με περιμένει στην είσοδο μιας μεγάλης μονοκατικίας. Τρέχω για να μην βραχώ.
"Φατσουλινιι μου,καλή χρονιά,έλα γρήγορα μέσα μην κρυώσεις."
"Καλή χρόνια ομορφούλη μου."
Μπαίνουμε μέσα στην μονοκατοικία. Βγάζω το μπουφάν. Τον κοιτάζω. Φοράει ένα όμορφο μπορντώ πουκάμισο και ένα μαύρο παντελόνι. Εγώ φοράω ένα μαύρο φόρεμα. Με φιλάει ζεστά.
Και εκείνη την στιγμή το μυαλό μου θολώνει. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πόσο όμορφος είναι. Πόσο καλός. Και πως αυτή την ψυχή του,την ξέρω εδώ και χρόνια απέξω και ανακατωτά.
Η μονοκατοικία είναι ενός φίλου του από το μπάσκετ. Έχει κόσμο,κυρίως αγόρια. Θα έλεγα μάλιστα ότι κάποιος θα μπορούσε να χαθεί και άνετα εκεί μέσα.
Είναι και ο κολλητός του με την κοπέλα του. Μιλάμε όλοι μαζί. Γελάμε. Κάνουμε πλάκες. Σε κάποιες στιγμές ο Γ. έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει. Με σφίγγει πάνω του...
"Είσαι πολύ γλυκούλα"
"Και εσύ είσαι ο πιο όμορφος από όλους εδώ μέσα."
Χαζά ρομαντικά λόγια. Που όμως τα λες με τόση σιγουριά όταν είσαι ερωτευμένος.
Κατά της 4 φεύγουμε,και γυρνάμε με ταξί σπίτι μου.
Ξαπλώνουμε,και χώνεται στην αγκαλιά μου. Επέμενε πως αυτό το βράδυ,αυτό το πρώτο βράδυ της χρονιάς,πρέπει να κοιμηθούμε μαζί. Κοιτάζω τα μεγάλα σοκολά του μάτια. Χαιδεύω τα μελαχρινά του μαλλιά. Ο Γ. μου,σκέφτομαι. Ο Γ. μου. Τον ξέρω τόσο καλά. Και τόσα χρόνια.
Και αισθάνομαι ευτυχισμένη μα και ταυτόχρονα φοβισμένη πολύ. Είναι τόσο μεγάλη η ευτυχία μου,μεγαλύτερη από κάθε τι έχω ζήσει,που όταν τελειώσει το κενό που θα νιώθω μέσα μου θα είναι απερίγραπτο.
Δεν χρειάζεται να με ρωτήσει κανένας πως και γιατί. Πάντα ήξερα ότι μια μέρα θα είμαστε μαζί. Το ένιωθα. Ήμουν σίγουρη. Έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά. Ήξερα πως δεν ήταν μόνο αυτά που είχαμε να ζήσουμε. Πως έχουμε πολλά ακόμα. Είναι πολύ ρομαντικό αυτό που θα πω,αλλά πίστεύω και πίστευα ότι οι μεγάλες έρωτες είναι πάντα αμοιβαίοι. Γι'αυτό ήμουν και σίγουρη πως όλο αυτό θα ξανά συνέβαινε. Έλεγα πάντα ότι εάν το αισθάνομαι τόσο μεγάλο μέσα μου,θα το αισθάνεσαι και εσύ,σίγουρα.
Είναι πολύ παράξενο ήξερα το μέλλον. Ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Αλλά το ένιωθα μέσα μου. Δεν το ήλπιζα. Το ένιωθα. Πως αυτό ο άνθρωπος είναι για κάποιο λόγο ένα δικό μου κομμάτι.
Σαν δυο μεγάλοι μαγνήτες. Που μόλις βρεθούν για λίγο κοντά,θα τραβήξουν αμέσως ο ένας τον άλλον.
Θυμάμαι ακόμα που προσευχόμουν μια μέρα να τον ξανά έχω. 6 μήνες η ίδια προσευχή. Κάθε πρωί,και κάθε βράδυ. Δεν ήξερα εάν θα γινόταν. Αλλά εκείνα τα βράδια ένιωθα ήρεμη όταν το προσευχόμουν αυτό. Έλεγα εγώ θα κάνω ευχές. Ώσπου να κουραστώ. Ώσπου να δω ότι δεν βγαίνουν τα θαύματα αληθινά. Και μετά έλεγα,τα θαύματα βγαίνουν αληθινά. Το ξέρω. Η μαγεία υπάρχει.
Εάν με ρωτήσει κάποιος,ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκεται στην Αθήνα. Και ότι είμαστε μαζί. Μετά από τόση υπομονή που έκανα. Από την άλλη όμως θα σου πω πως εγώ το ήξερα έτσι και αλλιώς πως θα συνέβαινε.
Εξάλλου μόλις στην προηγούμενη αναρτησή μου είχα γράψει αυτό :
Μπορεί να έχω ένστικτο πως θα συμβούν κάποια πράγματα. Σαν να ξέρω για άλλη μια φορά. Αλλά σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει. Ή ίσως να είμαι απλά μια τρελή. Μια τρελή που αποδείχθηκε σωστή για πάνω από 3 φορές. Για να δούμε.
Ό,τι κάνουμε στο παρόν επηρεάζει το μέλλον ως συνέπεια και το παρελθόν ως λύτρωση. Paulo Coelho
Ο πολεμιστής του Φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει ν΄αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται. Από καιρό σε καιρό νιώθει απογοήτευση. Μερικές φορές πονάει. Και τότε ακούει τα σχόλια: " Πόσο αφελής είναι"! Ο πολεμιστής όμως γνωρίζει πως αξίζει το τίμημα. Για κάθε ήττα, έχει δύο κατακτήσεις προς όφελος του. Όλοι όσοι το πιστεύουν το γνωρίζουν. Paulo Coelho
