Τόσο καιρό σχεδόν σε κάθε μου ανάρτηση αναφέρω το φροντιστήριό μου αλλά ποτέ δεν του έχω αφιερώσει μια ολόκληρη ανάρτηση.
Νομίζω πως είναι καιρός.^_^
Όποιος βαριέται να διαβασει ας πάει αλλού γιατί ακολουθεί μεγάλη ανάρτηση.^_^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Προς Κεφτέ,Κεράσι,Μαμουθάκι,Μικρό Καρπούζι,Μικρό Πεπόνι,Ελαφάκι,Προβατάκι,Φραουλίτσα,Λαγουδάκι:
Όταν με έγραψε η μαμά μου στο φροντ. ξίνισα πάρα πολύ.Δεν ήθελα να πάω.Και είχα τρομερό άγχος.
Πρώτο μάθημα στις 7/9/09.
Πιο πριν είχα μάθημα αγγλικών και μέχρι το φροντ. με πήγε η κυρία των αγγλικών μου.Θυμάμαι που της έλεγα ότι ντρέπομαι κλ.Δεν ήξερα πως θα ήταν οι καθηγητές,πως οι μαθητές κλ.Πάντα με φοβίζει το καινούργιο.
Παρολ'αυτά ήταν όλοι τόσο καλοί μαζί μου από την πρώτη στιγμή.
Βασικά απο τον πρώτο κιόλας μήνα λάτρεψα το τμήμα της Άλγεβράς μου.Ήταν πολύ ευχάριστο το κλίμα.
Το κανονικό μου τμήμα,το θεωριτικό ήταν επίσης ωραίο.Είμασταν 4 κορίτσια.<3 span="" style="color: black;">Κ.,η Ε. και η Μ.
Απλά στους πρώτους 1-2 μήνες υπήρχε μια κάποια αμηχανία ενώ στην Άλγεβρα είμασταν πιο άνετα.
Το περσινό μου πρόγραμμα είχε:
Δευτέρα 6-8 Άλγεβρα
Τρίτη 4-8,Λατινικά-Αρχαία Γνωστό
Τετάρτη 4-6,Έκθεση
Παρασκευή 4-8,Γραμματική-Συντακτικό-Άγνωστο.
Και το φετινό μου:
Τρίτη 5-9 Λογοτεχνία-Ιστορία
Τετάρτη 5-8 Αρχαία Γνωστό-Βιολογία
Παρασκευή 5-7 Άγνωστο
Σάββατο 9-1 Έκθεση-Λατινικά.
Θυμάμαι που τις περσινές Τρίτες ένιωθα την πιο πολύ μοναξιά.Η αδερφή μου τις Τρίτες δεν είχε καθόλου μάθημα.Η Μ. συνήθως πήγαινε να μιλήσει στην κυρία Μ. και η Ε. με την Κ. μίλαγαν μεταξύ τους καθώς συνεννοούντουσαν πολύ καλύτερα.Αλλά αυτό άλλαξε φυσικά αργότερα.:)
Γενικά μέχρι τον Νοέμβριο ένιωθα το κτίριο να με πνίγει.Γι'αυτό κατέβαινα συχνά κάτω...για να δω τα αυτοκίνητα να κοινούνται,τους ανθρώπους να περπατάνε.
Οι Δευτέρες και οι Τετάρτες ήταν οι αγαπημένες μου.Οι Δευτέρες λόγω του κλίματος του τμήματος μου,και οι Τετάρτες γιατί είχαμε Έκθεση με την κυρία Μ.Αχ,τι ωραία που ήταν τις Τετάρτες.Μιλάγαμε μαζί με την κυρία για το οτιδήποτε για κανένα μισάωρο.Αλλα επειδή είμασταν καλές μαθήτριες βγάζαμε γρήγορα και την ύλη και είμασταν πιο μπροστά απο το άλλο τμήμα.Έλεγε πως είμαστε το αγαπημένο της τμήμα.Λάτρευα να τους λέω τα όνειρα μου και να τα σχολιάζουν.Και ήμουν αυτή πάντα που έβαζε την τάξη.:P Κάθε φορά έφευγα από τα μαθήματα αυτά χαμογελώντας.
Οι Παρασκευές ήταν οι χειρότερες μου.:P Είχα 7ωρο στο σχολείο που σήμαινε ότι γύρναγα 2 μιση σπίτι.3 μιση ξαναέφευγα για το φροντ.8 ξαναήμουν σπίτι και μέχρι της 8μιση έκανα λεξεις αγγλικών επανάληψη και μετά μεχρι της 9 μιση έκανα αγγλικά.Αλλά τώρα,όσο κοιτάω πίσω βλέπω πως και μερικές τέτοιες Παρασκευές είχαν τις γλύκες τους.Ειδικά στο Συντακτικό κάναμε πολλές βλακείες με τα κορίτσια και μου άρεσαν τα μαθήματα με την κυρια των αγγλικών μου.:)
Μετά απο τον Ιανουάριο και πέρα είχαμε πλεον δεθεί.Είμασταν μια εξαίσια τετράδα.Κάναμε πλάκα άλλα ξέραμε που να την σταματήσουμε.Πιάναμε εύκολα συζήτηση μεταξύ μας και με τις καθηγήτριες.Γελάγαμε υπερβολικά πολύ.Λέγαμε μεταξύ μας ατάκες που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.Ήταν απλά ΤΟΣΟ τέλεια.<3 br="">
Τα θερινά ήταν εξίσου όμορφα.Μπορεί καμιά φορά να βαριόμουν άλλα πέρναγα ωραία.:D Βέβαια στα μισά μαθήματα δεν ήταν η Ε. και αυτό ήταν κάτι που από την αρχή μου κακοφαινόταν.:(
Τον Σεπτέμβρη μας άλλαξαν τμήμα την Μ. γιατί υποτίθεται ότι μίλαγε με την Κ. Κάναμε φασαρία καθώς ήταν ότι χειρότερο που χάλαγαν την όμορφη τετράδα μας.Η κινητοποιήση μας ήταν άμεση αλλά δεν επέφερε κανένα αποτέλεσμα.:P Στην θέση της Μ. μας έφεραν τον Σ. Ενώ πίστευα ότι δεν θα επικοινωνούσα ποτέ μαζί του,τελικά μια χαρά συζητάγαμε.:D Επίσης είχαμε και την Ε.Ν.,που μια απο τις ατάκες της θα μείνει για πάντα στην ιστορία ήταν το:*ΑΑΑΑΧ,ΤΙ ΓΛΥΥΚΟΟΟ*χαχχα :P
Τον Σεπτέμβρη όμως παραλίγο να με γράψουν οι γονείς μου σ'άλλο φροντ. λόγω οικονομικών λόγων.Τότε νομίζω κατάλαβα πόσο είχα δεθεί μαζί με τα κορίτσια και τις καθηγήτριες μου.Δεν περίμενα ότι θα έκλαιγα τόσο.Δεν θυμάμαι βασικά πότε άλλοτε είχα κλάψει τόσο πολύ.Στο μαξιλαρι μου,ακόμα και μετά απο τόσους μήνες υπάρχουν μαύρες κιλήδες από το μολύβι που φόραγα και που είχε αναμηχτεί με τα δάκρυα.Και ναι...πιστεύω ότι λένε αλήθεια πως θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις.Τότε συνειδητοποίησα πως θα ήταν να το έχανα.Και ήταν αβάσταχτο.Και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μείνω σ'αυτό.Και έμεινα.
Και από τότε ζούσα την Κ-Α-Θ-Ε στιγμή στο φροντ.
Ήμουν χαμογελαστή κάθε φορά που πήγαινα.Μίλαγα και συζητούσα με τόση ζωντάνια.Γέλαγα πάντα με όλη μου την καρδιά.Και εκτιμούσα την κάθε στιγμή.Στιγμές όπως μια αγκαλιά,μια λέξη,ένα βλέμμα,ένα αστείο.Και κάθε φορά μετά από μια κουραστική μέρα στο σχολείο και το λεωφορείο,έλεγα στον εαυτό μου όταν έμπαινα στο φροντ."Τώρα ηρέμησε,είσαι στο φροντιστήριό σου.:)"Και θυμάμαι πως πέρυσι μισούσα την διαδρομή με το λεωφορείο προς το φροντ.Ενώ φέτος την είχα αγαπήσει.Και απολάμβανα κάθε φορά να πέρνω το λεωφορείο και να πηγαίνω.Τις περισσότερες φορές έβγαζα και διάβαζα Ιστορία ή Αρχαια.:P Και ακόμα και αν είχα ΤΟΣΟ διάβασμα,ακόμα και αν ήμουν εκνευρισμένη από το σχολείο,πάντα μου έφτιαχνε η διάθεση όταν πήγαινα στο φροντ.Πάντα.
Και όλη αυτή την χρονιά ήμουν χαρούμενη,γεμάτη,σχεδόν ευτυχισμένη.:) Πως θα σας φαινόταν εσάς μια ολόκληρη χρονια να είστε χαρούμενοι? Υπέροχο,έτσι?:)
Και ναι,μου έλειψε πολυ.Πάρα πολύ.Ήξερα ότι κάποτε θα τελειώναμε τα μαθήματα άλλα δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπε τόσο.
Μου έλειψε η μυρωδία του φροντ.Η αίθουσα ψυχαγωγίας με το πινγκ πονκ.Η κίτρινη και η πράσινη αίθουσα.Το βραχιασμένο κουδούνι.Το γραφείο.Τα μπλε θρανία.Η ζέστη του τον χειμώνα και η δροσιά του το καλοκαίρι.Το μπαλκόνι του που έβλεπε στην λεωφόρο.
Μου έλειψαν τόσο οι γλυκές Παρασκευές και τα γλυκά Σάββατα.Η αίσθηση τους.Η ζωντάνια που είχα εκείνα τα απογεύματα και εκείνα τα πρωινά.Μου έλειψε η χαζοχαρούμενη διάθεσή μου.Μου έλειψε να λέω"Σήμερα έχω φροντ. λαλαλλα"
Μα πάνω απ'ολα μου έλειψαν οι φίλες μου.
Μου έλειψε να βλέπω σχεδόν καθημερινά την Κ.Την είχα σαν κολλητή μου.Πέρυσι μιλάγαμε πάντα στο τηλ. κάθε Κυριακή για τα Λατινικά.Φέτος μέχρι τον Δεκέμβρη,κάθε Πέμπτη και Παρασκευή για τα Λατινικά και τα αρχαία.Και απο τον Ιανουάριο και μετά μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλ. τουλάχιστον 3-4 φορές.Όταν χτύπαγε το τηλ. ήξερα πάντα ότι θα ήταν η Κ.:)ΩΩ,μου έλειψαν τόσο οι χαζομάρες που λέγαμε.Ειδικότερα όταν νυστάζαμε και προσπαθούσαμε να κάνουμε ασκήσεις Λατινικών.Απλά δεν υπάρχει αυτή η κοπέλα.Τις περισσότερες ατάκες μέσα στο τμήμα εκείνη της πέταγε.Και με έκανε πάντα να γελάω τόσο πολύ.Και ωω,μου έλειψαν τόσο οι καθημερινές αγκαλίες της.Εκείνες οι αγκαλιές που το πρόσωπο μου καλυβόταν απο τις μπούκλες της,που δεν με άφηνε με τίποτα,με φίλαγε και που έλεγε"Το Μαλλλλάκι μου!Είσαι το Μαλλάκι μου!".Και πάντα μου άρεσε ο χαρακτήρας της γιατί είναι τόσο έξω καρδιά.Γιατί πάντα αυτό που ήθελε να πει θα το έλεγε.Γιατί ήξερε πως να σπάει τον πάγο.Γιατί σ'όλα τα στραβά θα έβρισκε πάντα τα θετικά.Γιατί δεν έχανε ποτέ το κέφι της.Γιατί πάντα μου τραγούδαγε.Γιατί πάντα με νοιαζόταν.Γιατί απλα την αγαπώ πολύ και τέλος.-:)
"Γουτσούνι μου σε λατρεύω.""Οι Πανελλήνιες δεν είναι το τέλος.Πιο πολύ θα έλεγα μια αρχή."
Μου έλειψε τόσο και η Ε.Όταν βρίσκομαι δίπλα στην Ε. νιώθω ασφάλεια.Νιώθω πως όλα θα πάνε τέλεια,και αν δεν πάνε θα τα κάνουμε εμείς να πάνε.Μου έλειψαν τα άκυρα της μέσα στο μάθημα.Ήταν πραγματικά απρόβλεπτη.Έκανε πως πνίγεται με το κασκολ,έβαζε καλάθι στο σκουπιδοντενεκέ μας,γύρναγε και με γαργάλαγε,ζωγράφιζε στο βιβλίο μου,ήθελε μασαζ,με φίλαγε στο άκυρο φωνάζωντας με κουταβάκι κλ.Και ναι,όλα αυτά τα έκανε παρακολουθώντας συγχρόνως.Και μου έλειψαν τα πειραχτικά της λόγια του τύπου"ΑΑΑτσααα,Μαράκι,ααα!B)"Και είναι επίσης τόσο έξω καρδια.Γι'αυτό ταιριάζει γάντι και με την Κ.:P Και λατρεύω τις συζητήσεις μαζί της.Πραγματικά μπορώ να μιλάω για ώρες μαζί της.+Πέταγε επίσης φοβερές ατάκες.Την αγαπώ.-:)
"ΩΩ,μωρέ.Όσο και να σε πειράζουμε Μαράκι σ'αγαπάμε."
Μου έλειψε η Μ.Ήταν η πρώτη από το φροντ. με την οποία είχα πιάσει συζήτηση.Μου άρεσε να μιλάω μαζί της.Λάτρευα να τις φτιάχνω πλεξιδάκια πέρυσι,όταν καθόταν μπροστά μου.Μου έλειψε να μου ζητάει πάντα χρωματιστά στυλό.Και σίγουρα με καταλάβαινε πολύ.Θυμάμαι που πάντα έβγαινα μαζί της στο μπαλκόνι για να καπνίσει.Τουρτούριζα αλλά δεν με πείραζε.Πιάναμε πολλές φορές συζητήσεις για τα φαγητά και εκδρομές.Και πάντα με υποστήριζε όταν η Κ. και η Ε. με πείραζαν.:P.Όταν την άλλαξαν τμήμα μου έλειπε τις πρώτες δυο εβδομάδες τόσο πολύ.Και εμένα και στην Κ.Νόμιζα πως κάθε φορά θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει,κλασσικά με την τσάντα στο χέρι και το εξασθενημένο μα γλυκό χαμόγελο.Όταν την άλλαξαν τμήμα πήγα και κάθισα στην θέση που καθόταν εκείνη πάντα στα θερινά.Πρώτη σειρά απο το παράθυρο,δεύτερο θρανίο.Και έμεινα όλη την χρονιά εκεί.:)
"Αχ,Μαράκι.Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη είσαι.:)"
Μου έλειψε η Α.Μ.Ήταν στο τμήμα της Θετικοτεχνολογικής.Αλλά ξέρετε τι μου άρεσε?Μου άρεσε να την κρατάω αγκαλιά και να μην την αφήνω,ακόμα και όταν είχε χτυπήσει το κουδούνι.Και μου άρεσε που με έλεγε πάντα μικρούλι.:P Ήταν το άτομο που άμα του έλεγες μια δικιά σου βλακεία την συνέχιζε.Και έτσι γελάγαμε τόσο.:P Επίσης πλάκα είχε όταν "κουτσομπολεύαμε".:P Λέγαμε μεταξύ μας οποιοδήποτε νέο είχαμε από το σχολείο.Με ένιωθε-και με νιώθει-πάρα πολύ ως προς το θέμα το φροντ.Και εκείνη ένιωθε πάντα τόσο χαρούμενη όταν ερχόταν.Και όταν ήταν απαισιόδοξη πάντα της δείχναμε την θετική πλευρά.:)
"Μικρούλι!Και εσύ και η αδερφή σου είστε άνθρωποι με αξίες.:)"
Μου έλειψε τόσο η Α. Η Α. είναι ένας άγγελος.Τόοοοσο καλή.Κάνε της ένα καλό και θα στο ανταπωδώσει πίσω διπλό.Δέθηκα μαζί της γύρω στο Νοέμβριο.Μου άρεσε τόσο να πιάνω κουβέντα μαζί της και ας την έβλεπα μόνο Τετάρτες και Σάββατα.Λάτρευα να βγάινω έξω απο την τάξη,να φωνάζω δυνατά μαζί με την Κ. το όνομά της και να τρέχουμε να την αγκαλιάζουμε.Και είχε μια τόσο φιλική και ζεστή αγκαλιά,που και άρρωστη ακόμα να ήταν εγώ την αγκάλιαζα.Με έμπνεε τόσο πολύ για αγκαλίτσες.:P Και κάθε φορά οι μπούκλες της κάλυβαν το πρόσωπό μου.Μου έμοιαζε τόσο σε μερικά πράγματα.Έβρισκα κάτι από εμένα πάνω της.Και θυμάμαι που τις περισσότερες φορές είχε κάποιο πρόβλημα.Εμείς προσπαθούσαμε να της μεταδώσουμε την θετικότητά μας κάθε φορα.:P.Κάτι βασανιστικές Τετάρτες του Φεβρουαρίου,που δεν είχα όρεξη να σηκωθώ απο το κρβάτι έλεγα στον ευατό μου"Έλα σήκω.Το απόγευμα θα δεις την Α. και την Κ.Σήκω"Και έτσι απο την σκέψη τους και μόνο έπερνα δύναμη και σηκωνώμουν.Και χαμογέλαγα.Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι τα μάτια της.Αυτά τα μεγάλα πρασινομελί μάτια.Ίσως τα ομορφότερα μάτια που έχω δει.:)Κοίταζες μέσα τους και έβλεπες πως το βλέμμα της είναι καθαρό.Πως πάντα μίλαγε με τόση ειλικρίνεια.Την λατρεύω.-:)
"Θέκλα μου.Μα καλά ποιος μπορεί να σου φωνάξει εσένα?:)"
Μου έλειψε η Κατ. Η Κατ. είναι η δίδυμη της Α. Δεν μίλαγα τόσο πολύ μαζί της,ούτε ήμουν τόσο δεμένη μαζί της,αλλά παρολ'αυτά μου έλειψε η χαζοχαρούμενη διάθεση της.Το γέλιο της και η χαλαρότητά της.Ήταν πολύ ανοιχτός άνθρωπος.:) Μου έλειψε επίσης να την βλέπω και να της λέω κάθε φορά"Τι τέλειααα μαλλιά" και εκείνη μετά να χαμογελάει.:P Την λάτρευα όταν την έπιανε το χαζοχαρούμενό της.:D :)
"Maiiiiryyyy!Η φαντασία σου καλπάζει.:P"
Μου έλειψε και η Θ.Πέρυσι που είμασταν μαζί στην Άλγεβρα μιλάγαμε πιο πολύ.Αλλά και φέτος δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνα τα θρυλικά παιχνίδια με τα χαρτία.:P Είμασταν αχτύπητη ομάδα,καθώς κλέβαμε τους άλλους και για σύνθημα στο game χτύπαγε η μία το πόδι της άλλης κάτω απο το τραπέζι.Και φυσικά νικάγαμε.B) Αγαπούσα την ευγένεια της,και τις ατάκες που πέταγε όταν είχε όρεξη.:D
"Πάλι τους σκίσαμε,έτσι?B)"
Μου έλειψε ακόμα και ο Σ.:| Μαζί του μπορούσα να πω οποιαδήποτε χαζομάρα μέσα στο μάθημα.Υπήρχαν φορές που απλά τον κοίταγα,με κοίταγε και σκάγαμε στα γέλια.Και ήταν τόσο συμαζεμένο και ήσυχο παιδί που πάντα όταν τον πείραζαν οι άλλες ήμουν η μόνη που τον υποστήριζε.:P Και είχε τόση πλάκα όταν κοκκίνιζε.:P Βέβαια κατάνταγε σπαστικό όταν ρώταγε μόνο εμένα τις απορίες του,αλλά οκ,ξέρετε τι καλόβολη που είμαι.Μια φορά δεν είχα βγει διάλειμμα για να του πω την μετάφραση που δεν είχε προλάβει να γράψει.Όταν είχε τις καλές του πέταγε φοβερές ατάκες.:P
"Εεε,Μαρία,να σε ρωτήσω λίγο κάτι?:P"
Μου έλειψε ακόμα και η Ε.Ν Όσο σπαστικό και αν ήταν όταν νιαούριζε :P μου έλεψει αυτή η γλύκα της.Πραγματικά την πειράζαμε τόσο πολύ,αλλά ποτέ δεν είχε θυμώσει.Μου έλειψε να γυρνάω στο άκυρο και να της στέλω φιλάκια και να της ζωγραφίζω καρδούλες.:P Και φυσικά μετα έλεγε το αιώνιο και αγαπημένο"ΑΑΑχ,τι γλυκόοο!"χαχχα.
"Ωω,μα τι καλή που είσαι!:D"
Μου έλειψαν και οι καθηγήτριές μου τόσο πολύ.
Μου έλειψε ο κύριος της Λογοτεχνιάς,ο κύριος Σ.Πραγματικά απλά ΔΕΝ υπήρχε αυτός ο άνθρωπος. Τόσο ψύχραιμος πάντα.Έλεγε ΤΙΣ ατάκες.Με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μας έκανε κάθε φορά να χαλαρώνουμε και μας μετέδιδε σε τέλειο σημείο της γνώσεις του.Μας είχε πει τόσες ιστορίες που είτε μας έκαναν να γελάσουμε είτε να προβληματιστούμε.Απλά μοναδικός με όλη την σημασία της λέξης.Μπορούσαμε να κάνουμε τόση πλάκα μαζί του.Γεγονός πως το μάθημα του ήταν η ώρα του παιδιού.:P Αλλά περνάγαμε τόσο τέλεια. Θυμάμαι πως με πείραζε κάθε φορά λέγοντάς με κοκαλιάρα.Ανορεξηκιά και "Αννιώ.":P Και εγώ επέμενα ότι τρώω.Εκείνος με είχε στείλει και στον φυσικοθεραπευτή για το χέρι μου.Τι καλός.^_^ Κάθε μάθημα μαζί του ήταν μια καινούργια πρόκληση.:)
"Η Μαρία είναι πάντα σε κατάσταση:to be on not to be?:P"
Μου έλειψε επίσης παρα πολύ η κυρία Ν. των Λατινικών.Τέτοια θετικότητα και υπερενεργητικότητα σ'άνθρωπο πρώτη φορά έβλεπα.Πραγματικά δεν την είχα δει ποτέ κουρασμένη και ποτέ εκνευρισμένη.Πάντα τόσο χαμογελαστή,μέσα στην ενέργεια.Κατα βάθος είναι πρώτυπό μου.:P Αχ,θέλω να την δω,να νιώσω πάλι πως όλα είναι θετικά.Όλα είναι όμορφα.Τι γέλια είχαμε ρίξει και πέρυσι και φέτος στο μάθημά της.Και ίσως η πιο τέλεια στην δουλεία της.Δεν υπάρχει καλύτερη καθηγήτρια στα Λατινικά.Εξηγούσε τα πάντα τόσο τέλεια.Ο μικρός Αι-Βασίλης-μολύβι που μας είχε χαρίσει τα Χριστούγεννα είναι ακόμα πάνω στο θρανίο μου.Και το περιτύλιγμα από το σοκολατάκι που μας είχε δώσει το Πάσχα είναι φυλαγμένο σ'ένα κουτάκι.Ένας τόσο θετικός άνθρωπος,σ'αυτές τις δύσκολες μέρες δεν μπορεί παρά απλά να είναι ανεκτίμητος.:)
"Έλα μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε.:)"
Μου έλειψε η κυρία Μ. των αρχαίων.Πέρυσι μπορούσαμε να μιλάμε για καμία ώρα μαζί της.Ήταν πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος.Άξιζε τόσο πολύ.Θυμάμαι πόσο απλοί έκανε να φαίνονται οι συλλογισμοί του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.Και πως μας είχε δώσει ευχαρίστως συμβουλές όταν της ζητάγαμε την γνώμη της.Το ύφος της ήταν όλα τα λεφτά όταν μας έκανε πλάκα.Εξέχαστες οι στιγμές μαζί της.;)
"Η Μαρία ξέρει τι κάνει.Ακούει και αποθηκεύει τις πληροφορίες και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή της λέει.;)"
Μου έλειψε και η κυρία Δ. του αγνώστου.Πέρυσι γεγονός πως δεν την πολυσυμπαθούσα.:P Αλλά φέτος,δεν ξέρω γιατί,την κατασυμπάθησα.Ίσως απλά πέρυσι να με πείραζε η γκρίνια της,ενώ φέτος την είχα συνηθίσει.:PΤο πιο συνηθισμένο ήταν"Διαβάστε γραμματική.Γραμματικη!"Μου άρεσε το μάθημα της και έλεγα"γιουυχου,πάμε να συντάξουμε το άγνωστο.":P Μου άρεσε επίσης όταν πιάναμε κουβέντα μαζί της.Γενικά θα την θυμάμαι πάντα.;)
"Βρε,αφήστε το καλό κορίτσι της τάξης ύσηχο.:P"
Ακόμα και η γραμματέας μας η Τσαμ. μου έλειψε!Αχ,πόσο μου έλειψε να ακούσω εκείνο το"ΠΑΜΕ,ΠΑΜΕ,ΠΑΜΕ!" ή το"Χίλια συγνώμη",ή το"Αύριο γράφεται παιδάκια!"Απλά η Τσαμ. έδινε μια πολύ χαρούμενη νότα στο φροντ.:P
"Η Μαρία μπορεί να ντρέπεται πριν δώσει μια απάντηση."
Και φυσικά ποια άφησα τελευταία και καλύτερη?:)
Μα βέβαια την αγαπημένη κυρία Μ. της Έκθεσης.
Ίσως να μου έλειψε περισσότερο απ'οοοολους.
Σίγουρα μέσα από τις αναρτήσεις μου θα έχετε καταλάβει πόσο την αγαπώ.Δεν ξέρω η αλήθεια είναι τι να πρωτογράψω για εκείνη.Τι να πρωτοπω από αυτά που μου έλειψαν.Μου έλειψε να ξυπνάω το πρωί και να λέω"Σήμερα θα δω την κυρία Μ.:D".Μου έλειψε να φτάνω στο φροντ. και να ακούω αυτό το γλυκό"Μαράκι μου!".Μου είχε τόση αδυναμία και της είχα και εγώ άλλη τόση.Μου έλειψε η αγκαλιά της.Ω,μια αγκαλιά που ήταν πάντα τόσο γλυκιά και φιλική,και τα ξανθά μαλλία της κάλυβαν επίσης το πρόσωπό μου.Πάντα όταν την έβλεπα ή με αγκάλιαζε ή την αγκάλιαζα.Μου έλειψε τόσο εκείνο το χαρακτηριστικό"ΩΩΩ,γουτσού"που έκανε.Και κουνούσε χαρακτηριστικά το χέρι της και μας χάιδευε σαν να είμαστε γατάκια στο πιγούνι και την μύτη.Και μας φώναζε Μπουλιτσάκια και παιδάκια της.Και μου έλειψαν τόσο εκείνες οι αγκαλιές της την ώρα του μαθήματος ή των διαγωνισμάτων.Που ερχόταν ξαφνικά δίπλα μου και με αγκάλιαζε.Και μου έλειψε να συζητάμε για Χάρι Πότερ και για τα όνειρα μου.Μου έλειψαν τα μαθήματα μαζί της.Μαθήματα που πάντα γελάγαμε τόσο.Που ήμουν πάντα μέσα στην ζωντάνια και ας ήταν πρωί.Τόσσες πολλές συζητήσεις.Μου έλειψαν εκείνες οι Παρασκευές που έβγαινε έξω στο μπαλκόνι να καπνίσει και έβγαινα και εγώ για να της μιλήσω.Ναι,μου έλειψε να μιλάω μαζί της.Μου έλειψε να ανάβουμε το κλιματιστικό γιατί όπως πάντα μόνο εγώ και εκείνη κρυώναμε.Μου έλειψαν εκείνες οι περσινές Τετάρτες που έφευγα πάντα τόσο χαμογελαστή απο το μάθημά της.Αλλά πάρα πολύ μου έλειψαν τα μαύρα μάτια της.Ίσως τα ωραιότερα μάτια που έχω δει.Αυτά και της Α. Και ας μην της άρεσαν εκείνης επειδή ήταν σκούρα.Τα μάτια της με κοίταζαν πάντα τόσο γλυκά.Και ένιωθα πάντα πως με τα μάτια της βλέπει μέσα στην ψυχή μου.Και ξέρετε και τι άλλο λάτρευα? Που ήξερε ΠΑΝΤΑ πως ένιωθα.Είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ άνθρωπος που μπορεί και το κάνει.Δεν μιλούσα και ήξερε πως ένιωθα.Ήξερε πότε είμαι χαρούμενη,πότε μελαγχολική,και πότε στεναχωρημένη.Δεν χρειαζόταν να της το πω.Πάντα το έβλεπε.Αναρωτιέμαι γιατί ακόμα και τώρα όταν με ρωτάει τι έχω γιατί εκπλήσομαι.Αφού με ξέρει τόσο καλά.Νομίζω πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δεμένη είμαι μαζί της.^_^
Ξέρετε και τι άλλο λάτρευα-λατρεύω? Όταν μου έπιανε σφιχτά το χέρι.Και ένιωθα προστασία.Ένιωθα πως τίποτα δεν μπορεί να με πειράξει...Και θυμάμαι ακόμα πως είχε χαρεί οταν της είχα πάει το δώρο για τα γενέλθιά της και ένα σχέδιο που είχα φτιάξει για εκείνη.Και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στις δύσκολες στιγμές ήταν δίπλα μου.Και νοιαζόταν,και ανησυχούσε.Αν δεν ήταν εκείνη μερικές στιγμές όλα θα μου φαίνονταν δυσκολότερα.Και θυμάμαι πως μου πρόσφερε την βοηθειά της.Και δεν θα ξεχάσω την αγάπη της για εμάς,για τα παιδάκια της,τα Μπουλιτσάκια της.Τα κοτοπουλάκια,τα γουρουνάκια και τα Μαγκλάκια της.Έχουμε πει ότι δεν θα χαθούμε.Αλλά ακομά και αν χαθούμε κάποτε,εγώ δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.Γιατί είναι ένας άνθρωπος που αξίζει.Ούτε θα ξεχάσω ποτέ τα δακρυά της στο τελευταίο μας μάθημα.Μακάρι να ήξερε πόσο καλό μου έκανε όλη την χρονία.Και πόση δύναμη μου έδινε.Φυσικά και μιλάμε στον τηλ.Αλλά δεν είναι το ίδιο.Να προσθέσω πως είναι η καλύτερη καθηγήτρια Έκθεσης ever.- Θα έλεγα μια απόλυτα επιτυχημένη εκαπιδευτικός,και η πιο αγαπημένη καθηγητριά μου ever.Τέλεια στην δουλεία της.Και να πω επίσης πως αγαπούσα τις ατάκες της.Γενικά την αγαπώ πάρα πολύ.-
Και αυτά που έγραψα λίγα μου φαίνονται.:P
"Και όταν δεν είναι καλά με κοιτά στα μάτια και την καταλαβαίνω.:)""Την Μαρία δεν μπορώ να την κρίνω αντικειμενικά.Τρελή αδυναμία,το πιο γλυκό παιδί απ'ολα!:)""Δεν μπορεί,όλα καλά θα πάνε.:)"
Και τώρα τρεις λέξεις βρίσκονται συνέχεια στο μυαλό μου:"Το φροντιστήριο κλείνει" μου είχε πει η Α.Μ.
Και ναι με πειράζει.Γιατί σκεφτόμουν όλη την χρονιά πως του χρόνου όποτε θέλω θα πηγαίνω και θα βλέπω τους καθηγητές.Και θα βρίσκομαι για λίγο πάλι στις αίθουσές του.Πέρα απο την κυρια Μ. δεν μιλάω με κανένα άλλον στο τηλ. ούτε είμαι πια τόσο κολλητή μαζί τους που να ζητήσω το τηλέφωνό τους.Και θα τους χάσω...Δεν έχω ιδέα πότε θα τους ξαναδω.Είχα απλά την ασφάλεια ότι του χρόνου θα είναι εκεί.Και θα μπορώ να πάω όποτε θέλω.Αλλά δεν θα είναι.Και δεν ξέρω που θα είναι ο καθένας...
Η φωτεινή ταμπέλα αφαιρέθηκε.Το τραπεζάκι στο μπαλκόνι δεν υπάρχει πια.Η βιβλιοθήκη έφυγε.Τα θρανία τα πήραν.Το φροντιστήριο κλείνει.
Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.Ή όπως είχε πει η Τσαμ. όταν γυρνάγαμε απο τον Κιάμο"Γιατί όλα τα ωραία πρέπει να τελιώνουν όταν βρίσκονται στην κορυφή"Δυστυχώς.Αλλά γιατί να πονάει ΤΟΣΟ πολύ το τέλος?Γιατί να μου λείπουν όλα ΤΟΣΟ?
Τις πρώτες 3-4 εβδομάδες μετά τις Πανελλήνιες ξεκουραζόμουν.Αλλά τώρα όλα μου λείπουν.
Και θα ξανα πω πως αυτη την χρονιά,ΟΛΗ την χρονιά ήμουν χαρούμενη.Σχεδόν ευτυχισμένη.Και έτσι χάρης όλα αυτά τα πρόσωπα οι Πανελλήνιες έμοιαζαν το μικρότερο εμπόδιο.Το διάβασμα έμοιαζε ευχάριστο.Η σκέψη τους με έκανε να διαβάζω τόσο πολύ.Η σκέψη τους με έκανε να συνεχίζω.Να μην απελπίζομαι όταν δεν μπορούσα να μάθω κάτι.Να μην το βάζω κάτω όταν κουραζόμουν.Να μην σταματάω να παλεύω για το καλύτερο δυνατό.Να είμαι δυνατή.Γιατί σ'όλο αυτό ήμασταν ΜΑΖΙ.
Ο κοινός στόχος μας ένωσε. Ο χρόνος μας έδεσε. Αυτό είμαστε. Ψυχικά δεμένοι. Γιατί ότι και να συμβεί πάντα θα θυμόμαστε. Θα θυμόμαστε όλες τις όμορφες στιγμές .Στιγμές που δεν διαγράφονται. Φυλακισμένες για πάντα μέσα μας. Συναισθήματα που δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανείς. Γιατί πολύ απλά είναι δικά μας. Γιατί τα μοιραστήκαμε μεταξύ μας.
Ακόμα και αυτά οι γραμμές που γράφω μου μοιάζουν λίγες. Πως άραγε γίνεται να περιγράψει κανείς μια τόσο ιδιαίτερη σχέση?
Χμ...Μια σχέση δυνατής φιλίας :).
Να ξέρετε ότι θα σας έχω πάντα μέσα στην καρδία μου.Και ότι θα είμαι πάντα δίπλα σας ακόμα και αν είμαι μακριά σας.Και θα σας σκέφτομαι πάντα.Και θα με βρείτε...κάπου εδώ,κάπου ανάμεσα στ'αστέρια.
Εγω και ΕΣΕΙΣ μαζί.
Με πολύ αγάπη
Το Μαρούλι,η Μαρία,η Mairy,το πιο γλυκό παιδί απ'ολα,το κορίτσι με το χαμόγελο πάντα στα χείλη,το μικρούλι,το Σκιουράκι,η ανορεξηκή,το Αβοκάντο...
Μα πάνω απ'ολα
ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΑΡΑΚΙ.(:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τύψεις,εικόνες,ενοχές,αγάπη μου χαμένη
διαδρομή στο πουθενά,ζωή βασανισμένη
σκοτάδι,κρύο και βαθύ τα μάτια που΄χουν σβήσει
χωρίς κουράγιο κι αγκαλιά,ζωή που΄ναι στη δύση
Χιλιάδες χρώματα θαμπά,απόχρωση του γκρίζου
μέρες βαμμένες μοναξιά και νύχτες που δακρύζουν
περιοχές του πουθενά και σκόνη στον αέρα
όλα τελειώνουν τώρα πια δεν πέρασε μια μέρα
Τύψεις,εικόνες,ενοχές αγάπη μου θλιμμένη
διαδρομή στο πουθενά απ΄τη ζωή βγαλμένη
σκοτάδι,κρύο και βαθύ τα μάτια που΄χουν σβήσει
χωρίς κουράγιο κι αγκαλιά,ζωή που΄ναι στη δύση
Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά κι άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι χωρίζονται με αποστάσεις κι ενώνονται με γραμμές. Γραμμές τηλεφώνου, γραμμές σιδηροδρομικές, ακτοπλοϊκές. Από την αρχή του κόσμου καλύπτουμε αποστάσεις. τις καλύπτουμε με ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα ταξίδι. Και μερικές φορές τις καλύπτουμε με πιο πρωτότυπους τρόπους. Η διαδρομή δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά συνήθως, αξίζει τον κόπο.
109. Λένε ότι μία εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μας αρέσει να τραβάμε φωτογραφίες.Γιατί οι φωτογραφίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν τις στιγμές πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορούν οι λέξεις. Τώρα, αν η ζωή μας είναι μία σειρά από φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου, πώς ξέρουμε ότι οι καλύτερες δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;
"Ζωή δεν είναι ο στόχος,αλλά το ταξίδι.Ζωή είναι το ταξίδι,η διαδικάσία,το να πας μέχρι εκεί."
Και ναι πιστεύω τελικά πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Και ναι,αυτή ήταν η πιο αγαπημένου μου χρονιά EVER.
Πρώτο μάθημα:7/9/09
Τελευταίο μάθημα:21/5/11
ΥΓ1:Είμασταν απλά τόσο οικογενειακά.Και μην ξεχνάτε!Είμαστε όλοι Μπουλιτσάκια.^_^
ΥΓ2:Περνάω πάντα τόσο τέλεια όταν βγαίνω μαζί σας.^_^
ΥΓ3:Ελπίζω να μην τις πειράξει που έβαλα φωτό μας.Για εμένα οι φωτογραφίες έχουν αναμνήσεις πολλές.Και εξάλλου ο χώρος της μπλογκόσφαιρας είναι τόσο διαφορετικος.:)
ΥΓ4:Εύχομαι ότι μέσα απο τις πράξεις μου,και τα χιλιάδες "σας λατρεύω" που τους έχω πει,να έχουν καταλάβει πόσο σημάντικοί είναι για εμένα.:)Μπαα...δεν το εύχομαι.Είμαι σίγουρη ότι το ξέρουν.:)
Νομίζω πως είναι καιρός.^_^
Όποιος βαριέται να διαβασει ας πάει αλλού γιατί ακολουθεί μεγάλη ανάρτηση.^_^
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Προς Κεφτέ,Κεράσι,Μαμουθάκι,Μικρό Καρπούζι,Μικρό Πεπόνι,Ελαφάκι,Προβατάκι,Φραουλίτσα,Λαγουδάκι:
Όταν με έγραψε η μαμά μου στο φροντ. ξίνισα πάρα πολύ.Δεν ήθελα να πάω.Και είχα τρομερό άγχος.
Πρώτο μάθημα στις 7/9/09.
Πιο πριν είχα μάθημα αγγλικών και μέχρι το φροντ. με πήγε η κυρία των αγγλικών μου.Θυμάμαι που της έλεγα ότι ντρέπομαι κλ.Δεν ήξερα πως θα ήταν οι καθηγητές,πως οι μαθητές κλ.Πάντα με φοβίζει το καινούργιο.
Παρολ'αυτά ήταν όλοι τόσο καλοί μαζί μου από την πρώτη στιγμή.
Βασικά απο τον πρώτο κιόλας μήνα λάτρεψα το τμήμα της Άλγεβράς μου.Ήταν πολύ ευχάριστο το κλίμα.
Το κανονικό μου τμήμα,το θεωριτικό ήταν επίσης ωραίο.Είμασταν 4 κορίτσια.<3 span="" style="color: black;">Κ.,η Ε. και η Μ.
Απλά στους πρώτους 1-2 μήνες υπήρχε μια κάποια αμηχανία ενώ στην Άλγεβρα είμασταν πιο άνετα.
Το περσινό μου πρόγραμμα είχε:
Δευτέρα 6-8 Άλγεβρα
Τρίτη 4-8,Λατινικά-Αρχαία Γνωστό
Τετάρτη 4-6,Έκθεση
Παρασκευή 4-8,Γραμματική-Συντακτικό-Άγνωστο.
Και το φετινό μου:
Τρίτη 5-9 Λογοτεχνία-Ιστορία
Τετάρτη 5-8 Αρχαία Γνωστό-Βιολογία
Παρασκευή 5-7 Άγνωστο
Σάββατο 9-1 Έκθεση-Λατινικά.
Θυμάμαι που τις περσινές Τρίτες ένιωθα την πιο πολύ μοναξιά.Η αδερφή μου τις Τρίτες δεν είχε καθόλου μάθημα.Η Μ. συνήθως πήγαινε να μιλήσει στην κυρία Μ. και η Ε. με την Κ. μίλαγαν μεταξύ τους καθώς συνεννοούντουσαν πολύ καλύτερα.Αλλά αυτό άλλαξε φυσικά αργότερα.:)
Γενικά μέχρι τον Νοέμβριο ένιωθα το κτίριο να με πνίγει.Γι'αυτό κατέβαινα συχνά κάτω...για να δω τα αυτοκίνητα να κοινούνται,τους ανθρώπους να περπατάνε.
Οι Δευτέρες και οι Τετάρτες ήταν οι αγαπημένες μου.Οι Δευτέρες λόγω του κλίματος του τμήματος μου,και οι Τετάρτες γιατί είχαμε Έκθεση με την κυρία Μ.Αχ,τι ωραία που ήταν τις Τετάρτες.Μιλάγαμε μαζί με την κυρία για το οτιδήποτε για κανένα μισάωρο.Αλλα επειδή είμασταν καλές μαθήτριες βγάζαμε γρήγορα και την ύλη και είμασταν πιο μπροστά απο το άλλο τμήμα.Έλεγε πως είμαστε το αγαπημένο της τμήμα.Λάτρευα να τους λέω τα όνειρα μου και να τα σχολιάζουν.Και ήμουν αυτή πάντα που έβαζε την τάξη.:P Κάθε φορά έφευγα από τα μαθήματα αυτά χαμογελώντας.
Οι Παρασκευές ήταν οι χειρότερες μου.:P Είχα 7ωρο στο σχολείο που σήμαινε ότι γύρναγα 2 μιση σπίτι.3 μιση ξαναέφευγα για το φροντ.8 ξαναήμουν σπίτι και μέχρι της 8μιση έκανα λεξεις αγγλικών επανάληψη και μετά μεχρι της 9 μιση έκανα αγγλικά.Αλλά τώρα,όσο κοιτάω πίσω βλέπω πως και μερικές τέτοιες Παρασκευές είχαν τις γλύκες τους.Ειδικά στο Συντακτικό κάναμε πολλές βλακείες με τα κορίτσια και μου άρεσαν τα μαθήματα με την κυρια των αγγλικών μου.:)
Μετά απο τον Ιανουάριο και πέρα είχαμε πλεον δεθεί.Είμασταν μια εξαίσια τετράδα.Κάναμε πλάκα άλλα ξέραμε που να την σταματήσουμε.Πιάναμε εύκολα συζήτηση μεταξύ μας και με τις καθηγήτριες.Γελάγαμε υπερβολικά πολύ.Λέγαμε μεταξύ μας ατάκες που μόνο εμείς καταλαβαίναμε.Ήταν απλά ΤΟΣΟ τέλεια.<3 br="">
Τα θερινά ήταν εξίσου όμορφα.Μπορεί καμιά φορά να βαριόμουν άλλα πέρναγα ωραία.:D Βέβαια στα μισά μαθήματα δεν ήταν η Ε. και αυτό ήταν κάτι που από την αρχή μου κακοφαινόταν.:(
Τον Σεπτέμβρη μας άλλαξαν τμήμα την Μ. γιατί υποτίθεται ότι μίλαγε με την Κ. Κάναμε φασαρία καθώς ήταν ότι χειρότερο που χάλαγαν την όμορφη τετράδα μας.Η κινητοποιήση μας ήταν άμεση αλλά δεν επέφερε κανένα αποτέλεσμα.:P Στην θέση της Μ. μας έφεραν τον Σ. Ενώ πίστευα ότι δεν θα επικοινωνούσα ποτέ μαζί του,τελικά μια χαρά συζητάγαμε.:D Επίσης είχαμε και την Ε.Ν.,που μια απο τις ατάκες της θα μείνει για πάντα στην ιστορία ήταν το:*ΑΑΑΑΧ,ΤΙ ΓΛΥΥΚΟΟΟ*χαχχα :P
Τον Σεπτέμβρη όμως παραλίγο να με γράψουν οι γονείς μου σ'άλλο φροντ. λόγω οικονομικών λόγων.Τότε νομίζω κατάλαβα πόσο είχα δεθεί μαζί με τα κορίτσια και τις καθηγήτριες μου.Δεν περίμενα ότι θα έκλαιγα τόσο.Δεν θυμάμαι βασικά πότε άλλοτε είχα κλάψει τόσο πολύ.Στο μαξιλαρι μου,ακόμα και μετά απο τόσους μήνες υπάρχουν μαύρες κιλήδες από το μολύβι που φόραγα και που είχε αναμηχτεί με τα δάκρυα.Και ναι...πιστεύω ότι λένε αλήθεια πως θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις.Τότε συνειδητοποίησα πως θα ήταν να το έχανα.Και ήταν αβάσταχτο.Και έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μείνω σ'αυτό.Και έμεινα.
Και από τότε ζούσα την Κ-Α-Θ-Ε στιγμή στο φροντ.
Ήμουν χαμογελαστή κάθε φορά που πήγαινα.Μίλαγα και συζητούσα με τόση ζωντάνια.Γέλαγα πάντα με όλη μου την καρδιά.Και εκτιμούσα την κάθε στιγμή.Στιγμές όπως μια αγκαλιά,μια λέξη,ένα βλέμμα,ένα αστείο.Και κάθε φορά μετά από μια κουραστική μέρα στο σχολείο και το λεωφορείο,έλεγα στον εαυτό μου όταν έμπαινα στο φροντ."Τώρα ηρέμησε,είσαι στο φροντιστήριό σου.:)"Και θυμάμαι πως πέρυσι μισούσα την διαδρομή με το λεωφορείο προς το φροντ.Ενώ φέτος την είχα αγαπήσει.Και απολάμβανα κάθε φορά να πέρνω το λεωφορείο και να πηγαίνω.Τις περισσότερες φορές έβγαζα και διάβαζα Ιστορία ή Αρχαια.:P Και ακόμα και αν είχα ΤΟΣΟ διάβασμα,ακόμα και αν ήμουν εκνευρισμένη από το σχολείο,πάντα μου έφτιαχνε η διάθεση όταν πήγαινα στο φροντ.Πάντα.
Και όλη αυτή την χρονιά ήμουν χαρούμενη,γεμάτη,σχεδόν ευτυχισμένη.:) Πως θα σας φαινόταν εσάς μια ολόκληρη χρονια να είστε χαρούμενοι? Υπέροχο,έτσι?:)
Και ναι,μου έλειψε πολυ.Πάρα πολύ.Ήξερα ότι κάποτε θα τελειώναμε τα μαθήματα άλλα δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπε τόσο.
Μου έλειψε η μυρωδία του φροντ.Η αίθουσα ψυχαγωγίας με το πινγκ πονκ.Η κίτρινη και η πράσινη αίθουσα.Το βραχιασμένο κουδούνι.Το γραφείο.Τα μπλε θρανία.Η ζέστη του τον χειμώνα και η δροσιά του το καλοκαίρι.Το μπαλκόνι του που έβλεπε στην λεωφόρο.
Μου έλειψαν τόσο οι γλυκές Παρασκευές και τα γλυκά Σάββατα.Η αίσθηση τους.Η ζωντάνια που είχα εκείνα τα απογεύματα και εκείνα τα πρωινά.Μου έλειψε η χαζοχαρούμενη διάθεσή μου.Μου έλειψε να λέω"Σήμερα έχω φροντ. λαλαλλα"
Μα πάνω απ'ολα μου έλειψαν οι φίλες μου.
Μου έλειψε να βλέπω σχεδόν καθημερινά την Κ.Την είχα σαν κολλητή μου.Πέρυσι μιλάγαμε πάντα στο τηλ. κάθε Κυριακή για τα Λατινικά.Φέτος μέχρι τον Δεκέμβρη,κάθε Πέμπτη και Παρασκευή για τα Λατινικά και τα αρχαία.Και απο τον Ιανουάριο και μετά μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλ. τουλάχιστον 3-4 φορές.Όταν χτύπαγε το τηλ. ήξερα πάντα ότι θα ήταν η Κ.:)ΩΩ,μου έλειψαν τόσο οι χαζομάρες που λέγαμε.Ειδικότερα όταν νυστάζαμε και προσπαθούσαμε να κάνουμε ασκήσεις Λατινικών.Απλά δεν υπάρχει αυτή η κοπέλα.Τις περισσότερες ατάκες μέσα στο τμήμα εκείνη της πέταγε.Και με έκανε πάντα να γελάω τόσο πολύ.Και ωω,μου έλειψαν τόσο οι καθημερινές αγκαλίες της.Εκείνες οι αγκαλιές που το πρόσωπο μου καλυβόταν απο τις μπούκλες της,που δεν με άφηνε με τίποτα,με φίλαγε και που έλεγε"Το Μαλλλλάκι μου!Είσαι το Μαλλάκι μου!".Και πάντα μου άρεσε ο χαρακτήρας της γιατί είναι τόσο έξω καρδιά.Γιατί πάντα αυτό που ήθελε να πει θα το έλεγε.Γιατί ήξερε πως να σπάει τον πάγο.Γιατί σ'όλα τα στραβά θα έβρισκε πάντα τα θετικά.Γιατί δεν έχανε ποτέ το κέφι της.Γιατί πάντα μου τραγούδαγε.Γιατί πάντα με νοιαζόταν.Γιατί απλα την αγαπώ πολύ και τέλος.-:)
"Γουτσούνι μου σε λατρεύω.""Οι Πανελλήνιες δεν είναι το τέλος.Πιο πολύ θα έλεγα μια αρχή."
Μου έλειψε τόσο και η Ε.Όταν βρίσκομαι δίπλα στην Ε. νιώθω ασφάλεια.Νιώθω πως όλα θα πάνε τέλεια,και αν δεν πάνε θα τα κάνουμε εμείς να πάνε.Μου έλειψαν τα άκυρα της μέσα στο μάθημα.Ήταν πραγματικά απρόβλεπτη.Έκανε πως πνίγεται με το κασκολ,έβαζε καλάθι στο σκουπιδοντενεκέ μας,γύρναγε και με γαργάλαγε,ζωγράφιζε στο βιβλίο μου,ήθελε μασαζ,με φίλαγε στο άκυρο φωνάζωντας με κουταβάκι κλ.Και ναι,όλα αυτά τα έκανε παρακολουθώντας συγχρόνως.Και μου έλειψαν τα πειραχτικά της λόγια του τύπου"ΑΑΑτσααα,Μαράκι,ααα!B)"Και είναι επίσης τόσο έξω καρδια.Γι'αυτό ταιριάζει γάντι και με την Κ.:P Και λατρεύω τις συζητήσεις μαζί της.Πραγματικά μπορώ να μιλάω για ώρες μαζί της.+Πέταγε επίσης φοβερές ατάκες.Την αγαπώ.-:)
"ΩΩ,μωρέ.Όσο και να σε πειράζουμε Μαράκι σ'αγαπάμε."
Μου έλειψε η Μ.Ήταν η πρώτη από το φροντ. με την οποία είχα πιάσει συζήτηση.Μου άρεσε να μιλάω μαζί της.Λάτρευα να τις φτιάχνω πλεξιδάκια πέρυσι,όταν καθόταν μπροστά μου.Μου έλειψε να μου ζητάει πάντα χρωματιστά στυλό.Και σίγουρα με καταλάβαινε πολύ.Θυμάμαι που πάντα έβγαινα μαζί της στο μπαλκόνι για να καπνίσει.Τουρτούριζα αλλά δεν με πείραζε.Πιάναμε πολλές φορές συζητήσεις για τα φαγητά και εκδρομές.Και πάντα με υποστήριζε όταν η Κ. και η Ε. με πείραζαν.:P.Όταν την άλλαξαν τμήμα μου έλειπε τις πρώτες δυο εβδομάδες τόσο πολύ.Και εμένα και στην Κ.Νόμιζα πως κάθε φορά θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει,κλασσικά με την τσάντα στο χέρι και το εξασθενημένο μα γλυκό χαμόγελο.Όταν την άλλαξαν τμήμα πήγα και κάθισα στην θέση που καθόταν εκείνη πάντα στα θερινά.Πρώτη σειρά απο το παράθυρο,δεύτερο θρανίο.Και έμεινα όλη την χρονιά εκεί.:)
"Αχ,Μαράκι.Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη είσαι.:)"
Μου έλειψε η Α.Μ.Ήταν στο τμήμα της Θετικοτεχνολογικής.Αλλά ξέρετε τι μου άρεσε?Μου άρεσε να την κρατάω αγκαλιά και να μην την αφήνω,ακόμα και όταν είχε χτυπήσει το κουδούνι.Και μου άρεσε που με έλεγε πάντα μικρούλι.:P Ήταν το άτομο που άμα του έλεγες μια δικιά σου βλακεία την συνέχιζε.Και έτσι γελάγαμε τόσο.:P Επίσης πλάκα είχε όταν "κουτσομπολεύαμε".:P Λέγαμε μεταξύ μας οποιοδήποτε νέο είχαμε από το σχολείο.Με ένιωθε-και με νιώθει-πάρα πολύ ως προς το θέμα το φροντ.Και εκείνη ένιωθε πάντα τόσο χαρούμενη όταν ερχόταν.Και όταν ήταν απαισιόδοξη πάντα της δείχναμε την θετική πλευρά.:)
"Μικρούλι!Και εσύ και η αδερφή σου είστε άνθρωποι με αξίες.:)"
Μου έλειψε τόσο η Α. Η Α. είναι ένας άγγελος.Τόοοοσο καλή.Κάνε της ένα καλό και θα στο ανταπωδώσει πίσω διπλό.Δέθηκα μαζί της γύρω στο Νοέμβριο.Μου άρεσε τόσο να πιάνω κουβέντα μαζί της και ας την έβλεπα μόνο Τετάρτες και Σάββατα.Λάτρευα να βγάινω έξω απο την τάξη,να φωνάζω δυνατά μαζί με την Κ. το όνομά της και να τρέχουμε να την αγκαλιάζουμε.Και είχε μια τόσο φιλική και ζεστή αγκαλιά,που και άρρωστη ακόμα να ήταν εγώ την αγκάλιαζα.Με έμπνεε τόσο πολύ για αγκαλίτσες.:P Και κάθε φορά οι μπούκλες της κάλυβαν το πρόσωπό μου.Μου έμοιαζε τόσο σε μερικά πράγματα.Έβρισκα κάτι από εμένα πάνω της.Και θυμάμαι που τις περισσότερες φορές είχε κάποιο πρόβλημα.Εμείς προσπαθούσαμε να της μεταδώσουμε την θετικότητά μας κάθε φορα.:P.Κάτι βασανιστικές Τετάρτες του Φεβρουαρίου,που δεν είχα όρεξη να σηκωθώ απο το κρβάτι έλεγα στον ευατό μου"Έλα σήκω.Το απόγευμα θα δεις την Α. και την Κ.Σήκω"Και έτσι απο την σκέψη τους και μόνο έπερνα δύναμη και σηκωνώμουν.Και χαμογέλαγα.Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι τα μάτια της.Αυτά τα μεγάλα πρασινομελί μάτια.Ίσως τα ομορφότερα μάτια που έχω δει.:)Κοίταζες μέσα τους και έβλεπες πως το βλέμμα της είναι καθαρό.Πως πάντα μίλαγε με τόση ειλικρίνεια.Την λατρεύω.-:)
"Θέκλα μου.Μα καλά ποιος μπορεί να σου φωνάξει εσένα?:)"
Μου έλειψε η Κατ. Η Κατ. είναι η δίδυμη της Α. Δεν μίλαγα τόσο πολύ μαζί της,ούτε ήμουν τόσο δεμένη μαζί της,αλλά παρολ'αυτά μου έλειψε η χαζοχαρούμενη διάθεση της.Το γέλιο της και η χαλαρότητά της.Ήταν πολύ ανοιχτός άνθρωπος.:) Μου έλειψε επίσης να την βλέπω και να της λέω κάθε φορά"Τι τέλειααα μαλλιά" και εκείνη μετά να χαμογελάει.:P Την λάτρευα όταν την έπιανε το χαζοχαρούμενό της.:D :)
"Maiiiiryyyy!Η φαντασία σου καλπάζει.:P"
Μου έλειψε και η Θ.Πέρυσι που είμασταν μαζί στην Άλγεβρα μιλάγαμε πιο πολύ.Αλλά και φέτος δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνα τα θρυλικά παιχνίδια με τα χαρτία.:P Είμασταν αχτύπητη ομάδα,καθώς κλέβαμε τους άλλους και για σύνθημα στο game χτύπαγε η μία το πόδι της άλλης κάτω απο το τραπέζι.Και φυσικά νικάγαμε.B) Αγαπούσα την ευγένεια της,και τις ατάκες που πέταγε όταν είχε όρεξη.:D
"Πάλι τους σκίσαμε,έτσι?B)"
Μου έλειψε ακόμα και ο Σ.:| Μαζί του μπορούσα να πω οποιαδήποτε χαζομάρα μέσα στο μάθημα.Υπήρχαν φορές που απλά τον κοίταγα,με κοίταγε και σκάγαμε στα γέλια.Και ήταν τόσο συμαζεμένο και ήσυχο παιδί που πάντα όταν τον πείραζαν οι άλλες ήμουν η μόνη που τον υποστήριζε.:P Και είχε τόση πλάκα όταν κοκκίνιζε.:P Βέβαια κατάνταγε σπαστικό όταν ρώταγε μόνο εμένα τις απορίες του,αλλά οκ,ξέρετε τι καλόβολη που είμαι.Μια φορά δεν είχα βγει διάλειμμα για να του πω την μετάφραση που δεν είχε προλάβει να γράψει.Όταν είχε τις καλές του πέταγε φοβερές ατάκες.:P
"Εεε,Μαρία,να σε ρωτήσω λίγο κάτι?:P"
Μου έλειψε ακόμα και η Ε.Ν Όσο σπαστικό και αν ήταν όταν νιαούριζε :P μου έλεψει αυτή η γλύκα της.Πραγματικά την πειράζαμε τόσο πολύ,αλλά ποτέ δεν είχε θυμώσει.Μου έλειψε να γυρνάω στο άκυρο και να της στέλω φιλάκια και να της ζωγραφίζω καρδούλες.:P Και φυσικά μετα έλεγε το αιώνιο και αγαπημένο"ΑΑΑχ,τι γλυκόοο!"χαχχα.
"Ωω,μα τι καλή που είσαι!:D"
Μου έλειψαν και οι καθηγήτριές μου τόσο πολύ.
Μου έλειψε ο κύριος της Λογοτεχνιάς,ο κύριος Σ.Πραγματικά απλά ΔΕΝ υπήρχε αυτός ο άνθρωπος. Τόσο ψύχραιμος πάντα.Έλεγε ΤΙΣ ατάκες.Με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μας έκανε κάθε φορά να χαλαρώνουμε και μας μετέδιδε σε τέλειο σημείο της γνώσεις του.Μας είχε πει τόσες ιστορίες που είτε μας έκαναν να γελάσουμε είτε να προβληματιστούμε.Απλά μοναδικός με όλη την σημασία της λέξης.Μπορούσαμε να κάνουμε τόση πλάκα μαζί του.Γεγονός πως το μάθημα του ήταν η ώρα του παιδιού.:P Αλλά περνάγαμε τόσο τέλεια. Θυμάμαι πως με πείραζε κάθε φορά λέγοντάς με κοκαλιάρα.Ανορεξηκιά και "Αννιώ.":P Και εγώ επέμενα ότι τρώω.Εκείνος με είχε στείλει και στον φυσικοθεραπευτή για το χέρι μου.Τι καλός.^_^ Κάθε μάθημα μαζί του ήταν μια καινούργια πρόκληση.:)
"Η Μαρία είναι πάντα σε κατάσταση:to be on not to be?:P"
Μου έλειψε επίσης παρα πολύ η κυρία Ν. των Λατινικών.Τέτοια θετικότητα και υπερενεργητικότητα σ'άνθρωπο πρώτη φορά έβλεπα.Πραγματικά δεν την είχα δει ποτέ κουρασμένη και ποτέ εκνευρισμένη.Πάντα τόσο χαμογελαστή,μέσα στην ενέργεια.Κατα βάθος είναι πρώτυπό μου.:P Αχ,θέλω να την δω,να νιώσω πάλι πως όλα είναι θετικά.Όλα είναι όμορφα.Τι γέλια είχαμε ρίξει και πέρυσι και φέτος στο μάθημά της.Και ίσως η πιο τέλεια στην δουλεία της.Δεν υπάρχει καλύτερη καθηγήτρια στα Λατινικά.Εξηγούσε τα πάντα τόσο τέλεια.Ο μικρός Αι-Βασίλης-μολύβι που μας είχε χαρίσει τα Χριστούγεννα είναι ακόμα πάνω στο θρανίο μου.Και το περιτύλιγμα από το σοκολατάκι που μας είχε δώσει το Πάσχα είναι φυλαγμένο σ'ένα κουτάκι.Ένας τόσο θετικός άνθρωπος,σ'αυτές τις δύσκολες μέρες δεν μπορεί παρά απλά να είναι ανεκτίμητος.:)
"Έλα μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε.:)"
Μου έλειψε η κυρία Μ. των αρχαίων.Πέρυσι μπορούσαμε να μιλάμε για καμία ώρα μαζί της.Ήταν πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος.Άξιζε τόσο πολύ.Θυμάμαι πόσο απλοί έκανε να φαίνονται οι συλλογισμοί του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.Και πως μας είχε δώσει ευχαρίστως συμβουλές όταν της ζητάγαμε την γνώμη της.Το ύφος της ήταν όλα τα λεφτά όταν μας έκανε πλάκα.Εξέχαστες οι στιγμές μαζί της.;)
"Η Μαρία ξέρει τι κάνει.Ακούει και αποθηκεύει τις πληροφορίες και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή της λέει.;)"
Μου έλειψε και η κυρία Δ. του αγνώστου.Πέρυσι γεγονός πως δεν την πολυσυμπαθούσα.:P Αλλά φέτος,δεν ξέρω γιατί,την κατασυμπάθησα.Ίσως απλά πέρυσι να με πείραζε η γκρίνια της,ενώ φέτος την είχα συνηθίσει.:PΤο πιο συνηθισμένο ήταν"Διαβάστε γραμματική.Γραμματικη!"Μου άρεσε το μάθημα της και έλεγα"γιουυχου,πάμε να συντάξουμε το άγνωστο.":P Μου άρεσε επίσης όταν πιάναμε κουβέντα μαζί της.Γενικά θα την θυμάμαι πάντα.;)
"Βρε,αφήστε το καλό κορίτσι της τάξης ύσηχο.:P"
Ακόμα και η γραμματέας μας η Τσαμ. μου έλειψε!Αχ,πόσο μου έλειψε να ακούσω εκείνο το"ΠΑΜΕ,ΠΑΜΕ,ΠΑΜΕ!" ή το"Χίλια συγνώμη",ή το"Αύριο γράφεται παιδάκια!"Απλά η Τσαμ. έδινε μια πολύ χαρούμενη νότα στο φροντ.:P
"Η Μαρία μπορεί να ντρέπεται πριν δώσει μια απάντηση."
Και φυσικά ποια άφησα τελευταία και καλύτερη?:)
Μα βέβαια την αγαπημένη κυρία Μ. της Έκθεσης.
Ίσως να μου έλειψε περισσότερο απ'οοοολους.
Σίγουρα μέσα από τις αναρτήσεις μου θα έχετε καταλάβει πόσο την αγαπώ.Δεν ξέρω η αλήθεια είναι τι να πρωτογράψω για εκείνη.Τι να πρωτοπω από αυτά που μου έλειψαν.Μου έλειψε να ξυπνάω το πρωί και να λέω"Σήμερα θα δω την κυρία Μ.:D".Μου έλειψε να φτάνω στο φροντ. και να ακούω αυτό το γλυκό"Μαράκι μου!".Μου είχε τόση αδυναμία και της είχα και εγώ άλλη τόση.Μου έλειψε η αγκαλιά της.Ω,μια αγκαλιά που ήταν πάντα τόσο γλυκιά και φιλική,και τα ξανθά μαλλία της κάλυβαν επίσης το πρόσωπό μου.Πάντα όταν την έβλεπα ή με αγκάλιαζε ή την αγκάλιαζα.Μου έλειψε τόσο εκείνο το χαρακτηριστικό"ΩΩΩ,γουτσού"που έκανε.Και κουνούσε χαρακτηριστικά το χέρι της και μας χάιδευε σαν να είμαστε γατάκια στο πιγούνι και την μύτη.Και μας φώναζε Μπουλιτσάκια και παιδάκια της.Και μου έλειψαν τόσο εκείνες οι αγκαλιές της την ώρα του μαθήματος ή των διαγωνισμάτων.Που ερχόταν ξαφνικά δίπλα μου και με αγκάλιαζε.Και μου έλειψε να συζητάμε για Χάρι Πότερ και για τα όνειρα μου.Μου έλειψαν τα μαθήματα μαζί της.Μαθήματα που πάντα γελάγαμε τόσο.Που ήμουν πάντα μέσα στην ζωντάνια και ας ήταν πρωί.Τόσσες πολλές συζητήσεις.Μου έλειψαν εκείνες οι Παρασκευές που έβγαινε έξω στο μπαλκόνι να καπνίσει και έβγαινα και εγώ για να της μιλήσω.Ναι,μου έλειψε να μιλάω μαζί της.Μου έλειψε να ανάβουμε το κλιματιστικό γιατί όπως πάντα μόνο εγώ και εκείνη κρυώναμε.Μου έλειψαν εκείνες οι περσινές Τετάρτες που έφευγα πάντα τόσο χαμογελαστή απο το μάθημά της.Αλλά πάρα πολύ μου έλειψαν τα μαύρα μάτια της.Ίσως τα ωραιότερα μάτια που έχω δει.Αυτά και της Α. Και ας μην της άρεσαν εκείνης επειδή ήταν σκούρα.Τα μάτια της με κοίταζαν πάντα τόσο γλυκά.Και ένιωθα πάντα πως με τα μάτια της βλέπει μέσα στην ψυχή μου.Και ξέρετε και τι άλλο λάτρευα? Που ήξερε ΠΑΝΤΑ πως ένιωθα.Είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ άνθρωπος που μπορεί και το κάνει.Δεν μιλούσα και ήξερε πως ένιωθα.Ήξερε πότε είμαι χαρούμενη,πότε μελαγχολική,και πότε στεναχωρημένη.Δεν χρειαζόταν να της το πω.Πάντα το έβλεπε.Αναρωτιέμαι γιατί ακόμα και τώρα όταν με ρωτάει τι έχω γιατί εκπλήσομαι.Αφού με ξέρει τόσο καλά.Νομίζω πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πόσο δεμένη είμαι μαζί της.^_^
Ξέρετε και τι άλλο λάτρευα-λατρεύω? Όταν μου έπιανε σφιχτά το χέρι.Και ένιωθα προστασία.Ένιωθα πως τίποτα δεν μπορεί να με πειράξει...Και θυμάμαι ακόμα πως είχε χαρεί οταν της είχα πάει το δώρο για τα γενέλθιά της και ένα σχέδιο που είχα φτιάξει για εκείνη.Και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στις δύσκολες στιγμές ήταν δίπλα μου.Και νοιαζόταν,και ανησυχούσε.Αν δεν ήταν εκείνη μερικές στιγμές όλα θα μου φαίνονταν δυσκολότερα.Και θυμάμαι πως μου πρόσφερε την βοηθειά της.Και δεν θα ξεχάσω την αγάπη της για εμάς,για τα παιδάκια της,τα Μπουλιτσάκια της.Τα κοτοπουλάκια,τα γουρουνάκια και τα Μαγκλάκια της.Έχουμε πει ότι δεν θα χαθούμε.Αλλά ακομά και αν χαθούμε κάποτε,εγώ δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.Γιατί είναι ένας άνθρωπος που αξίζει.Ούτε θα ξεχάσω ποτέ τα δακρυά της στο τελευταίο μας μάθημα.Μακάρι να ήξερε πόσο καλό μου έκανε όλη την χρονία.Και πόση δύναμη μου έδινε.Φυσικά και μιλάμε στον τηλ.Αλλά δεν είναι το ίδιο.Να προσθέσω πως είναι η καλύτερη καθηγήτρια Έκθεσης ever.- Θα έλεγα μια απόλυτα επιτυχημένη εκαπιδευτικός,και η πιο αγαπημένη καθηγητριά μου ever.Τέλεια στην δουλεία της.Και να πω επίσης πως αγαπούσα τις ατάκες της.Γενικά την αγαπώ πάρα πολύ.-
Και αυτά που έγραψα λίγα μου φαίνονται.:P
"Και όταν δεν είναι καλά με κοιτά στα μάτια και την καταλαβαίνω.:)""Την Μαρία δεν μπορώ να την κρίνω αντικειμενικά.Τρελή αδυναμία,το πιο γλυκό παιδί απ'ολα!:)""Δεν μπορεί,όλα καλά θα πάνε.:)"
Και τώρα τρεις λέξεις βρίσκονται συνέχεια στο μυαλό μου:"Το φροντιστήριο κλείνει" μου είχε πει η Α.Μ.
Και ναι με πειράζει.Γιατί σκεφτόμουν όλη την χρονιά πως του χρόνου όποτε θέλω θα πηγαίνω και θα βλέπω τους καθηγητές.Και θα βρίσκομαι για λίγο πάλι στις αίθουσές του.Πέρα απο την κυρια Μ. δεν μιλάω με κανένα άλλον στο τηλ. ούτε είμαι πια τόσο κολλητή μαζί τους που να ζητήσω το τηλέφωνό τους.Και θα τους χάσω...Δεν έχω ιδέα πότε θα τους ξαναδω.Είχα απλά την ασφάλεια ότι του χρόνου θα είναι εκεί.Και θα μπορώ να πάω όποτε θέλω.Αλλά δεν θα είναι.Και δεν ξέρω που θα είναι ο καθένας...
Η φωτεινή ταμπέλα αφαιρέθηκε.Το τραπεζάκι στο μπαλκόνι δεν υπάρχει πια.Η βιβλιοθήκη έφυγε.Τα θρανία τα πήραν.Το φροντιστήριο κλείνει.
Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.Ή όπως είχε πει η Τσαμ. όταν γυρνάγαμε απο τον Κιάμο"Γιατί όλα τα ωραία πρέπει να τελιώνουν όταν βρίσκονται στην κορυφή"Δυστυχώς.Αλλά γιατί να πονάει ΤΟΣΟ πολύ το τέλος?Γιατί να μου λείπουν όλα ΤΟΣΟ?
Τις πρώτες 3-4 εβδομάδες μετά τις Πανελλήνιες ξεκουραζόμουν.Αλλά τώρα όλα μου λείπουν.
Και θα ξανα πω πως αυτη την χρονιά,ΟΛΗ την χρονιά ήμουν χαρούμενη.Σχεδόν ευτυχισμένη.Και έτσι χάρης όλα αυτά τα πρόσωπα οι Πανελλήνιες έμοιαζαν το μικρότερο εμπόδιο.Το διάβασμα έμοιαζε ευχάριστο.Η σκέψη τους με έκανε να διαβάζω τόσο πολύ.Η σκέψη τους με έκανε να συνεχίζω.Να μην απελπίζομαι όταν δεν μπορούσα να μάθω κάτι.Να μην το βάζω κάτω όταν κουραζόμουν.Να μην σταματάω να παλεύω για το καλύτερο δυνατό.Να είμαι δυνατή.Γιατί σ'όλο αυτό ήμασταν ΜΑΖΙ.
Ο κοινός στόχος μας ένωσε. Ο χρόνος μας έδεσε. Αυτό είμαστε. Ψυχικά δεμένοι. Γιατί ότι και να συμβεί πάντα θα θυμόμαστε. Θα θυμόμαστε όλες τις όμορφες στιγμές .Στιγμές που δεν διαγράφονται. Φυλακισμένες για πάντα μέσα μας. Συναισθήματα που δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανείς. Γιατί πολύ απλά είναι δικά μας. Γιατί τα μοιραστήκαμε μεταξύ μας.
Ακόμα και αυτά οι γραμμές που γράφω μου μοιάζουν λίγες. Πως άραγε γίνεται να περιγράψει κανείς μια τόσο ιδιαίτερη σχέση?
Χμ...Μια σχέση δυνατής φιλίας :).
Να ξέρετε ότι θα σας έχω πάντα μέσα στην καρδία μου.Και ότι θα είμαι πάντα δίπλα σας ακόμα και αν είμαι μακριά σας.Και θα σας σκέφτομαι πάντα.Και θα με βρείτε...κάπου εδώ,κάπου ανάμεσα στ'αστέρια.
Εγω και ΕΣΕΙΣ μαζί.
Με πολύ αγάπη
Το Μαρούλι,η Μαρία,η Mairy,το πιο γλυκό παιδί απ'ολα,το κορίτσι με το χαμόγελο πάντα στα χείλη,το μικρούλι,το Σκιουράκι,η ανορεξηκή,το Αβοκάντο...
Μα πάνω απ'ολα
ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΑΡΑΚΙ.(:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τύψεις,εικόνες,ενοχές,αγάπη μου χαμένη
διαδρομή στο πουθενά,ζωή βασανισμένη
σκοτάδι,κρύο και βαθύ τα μάτια που΄χουν σβήσει
χωρίς κουράγιο κι αγκαλιά,ζωή που΄ναι στη δύση
Χιλιάδες χρώματα θαμπά,απόχρωση του γκρίζου
μέρες βαμμένες μοναξιά και νύχτες που δακρύζουν
περιοχές του πουθενά και σκόνη στον αέρα
όλα τελειώνουν τώρα πια δεν πέρασε μια μέρα
Τύψεις,εικόνες,ενοχές αγάπη μου θλιμμένη
διαδρομή στο πουθενά απ΄τη ζωή βγαλμένη
σκοτάδι,κρύο και βαθύ τα μάτια που΄χουν σβήσει
χωρίς κουράγιο κι αγκαλιά,ζωή που΄ναι στη δύση
Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά κι άλλους τους κουβαλάμε μέσα μας ακόμα κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Από την αρχή του κόσμου οι άνθρωποι χωρίζονται με αποστάσεις κι ενώνονται με γραμμές. Γραμμές τηλεφώνου, γραμμές σιδηροδρομικές, ακτοπλοϊκές. Από την αρχή του κόσμου καλύπτουμε αποστάσεις. τις καλύπτουμε με ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα ταξίδι. Και μερικές φορές τις καλύπτουμε με πιο πρωτότυπους τρόπους. Η διαδρομή δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά συνήθως, αξίζει τον κόπο.
109. Λένε ότι μία εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μας αρέσει να τραβάμε φωτογραφίες.Γιατί οι φωτογραφίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν τις στιγμές πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορούν οι λέξεις. Τώρα, αν η ζωή μας είναι μία σειρά από φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου, πώς ξέρουμε ότι οι καλύτερες δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;
"Ζωή δεν είναι ο στόχος,αλλά το ταξίδι.Ζωή είναι το ταξίδι,η διαδικάσία,το να πας μέχρι εκεί."
Και ναι πιστεύω τελικά πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Και ναι,αυτή ήταν η πιο αγαπημένου μου χρονιά EVER.
Πρώτο μάθημα:7/9/09
Τελευταίο μάθημα:21/5/11
ΥΓ1:Είμασταν απλά τόσο οικογενειακά.Και μην ξεχνάτε!Είμαστε όλοι Μπουλιτσάκια.^_^
ΥΓ2:Περνάω πάντα τόσο τέλεια όταν βγαίνω μαζί σας.^_^
ΥΓ3:Ελπίζω να μην τις πειράξει που έβαλα φωτό μας.Για εμένα οι φωτογραφίες έχουν αναμνήσεις πολλές.Και εξάλλου ο χώρος της μπλογκόσφαιρας είναι τόσο διαφορετικος.:)
ΥΓ4:Εύχομαι ότι μέσα απο τις πράξεις μου,και τα χιλιάδες "σας λατρεύω" που τους έχω πει,να έχουν καταλάβει πόσο σημάντικοί είναι για εμένα.:)Μπαα...δεν το εύχομαι.Είμαι σίγουρη ότι το ξέρουν.:)
