Όταν παίρνεις μια απόφαση δεν έχεις την παραμικρή ιδέα που θα καταλήξει έτσι;
Και όμως πάντα πιστεύω ότι έχει σημασία μια μικρή πολύ μικρή απόφασή σου. Είσαι εκεί που είσαι για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο επέλεξες αυτό το μονοπάτι. Και κάτι θα σου φέρει αυτό το μονομάτι με τον τρόπο που το επέλεξες.
Και αν δεν το βλέπεις τώρα,αυτό που συμβαίνει την δεδομένη στιγμή,γίνεται όντως για κάποιο λόγο. Τα πράγματα γίνονται έτσι όπως ορίζουν οι μικρές αποφάσεις σου. Και όλα μαζί συνδέονται σε μια μεγάλη αλυσίδα στην οποία δεν έχει ιδέα ποιο θα είναι το τέλος της. Ή ποια θα είναι η αρχή της.
Είναι η αιτία και το αποτέλεσμα. Ή αλλιώς η δράση και η αντίδραση.
17 Ιουλίου 2017.
Βρίσκομαι στο μαγαζί. Η πρώτη μου μέρα στο κατάστημα. Με έχουν βάλει ταμείο. Αισθάνομαι επιτέλους παραγωγική. Πως κάνω κάτι για εμένα. Πως δεν το έβαλα κάτω και προσπαθώ. Η υπεύθυνή μου είναι πολύ υπομονετική πολύ γλυκιά. Την θαυμάζω με το πόσο ψύχραιμη είναι με πάρα πολύ κόσμο.
~~~
Οι μέρες του Ιουλίου στο μαγαζί περνάνε με πολύ μα πολύ κούραση. Προσπαθώ με πολύ κόπο να μάθω τα ρούχα,να μάθω τους κωδικούς, κάνω κάθε μέρα 10ωρα γιατί έρχονται αλλαγές τιμών, ανεβοκατεβαίνω την απόθηκη συνέχεια καθώς είμαι η μικρότερη και στέλναν μόνο εμένα πάνω. Μαζί με την Α. που ήταν επίσης μικρή γελάμε, βάζουμε αντικλεπτικά,μιλάμε στην αποθήκη συχνά. Το μαγαζί γίνεται η ζωή μου. Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τα λεφτά στην τράπεζα. Αισθάνομαι ότι επιτέλους κάνω κάτι.
Παράλληλα στο μαγαζί έρχεται μια καινούργια κοπέλα η Ε. Κολάω αμέσως μαζί με την Ε. Μιλάμε ενώ διπλώνουμε ρούχα. Γελάμε. Της λέω ιστορίες μου,μου λέει δικές της.
Οι μέρες του Αυγούστου στο μαγαζί είναι πιο εύκολες. Ο κόσμος λιγοστεύει,λιγοστεύουν και οι υποχρεώσεις. Έχω μάθει τα περισσότερα πράγματα. Ξέρω να κάνω ελλείψεις, βγάζω γρήγορα την παραλαβή, ξέρω τι είναι το μεταξωτό και τι το βισκόζι,ξέρω να κάνω αλλαγή ρούχου στο ταμείο,και δένομαι ακόμα πιο πολύ μέσα στην ομάδα.
Ο Αύγουστος σιγά σιγά περνάει. Και μέσα μου σιγά σιγά ξεθυμένει όλη αυτή η ανάγκη μου να δουλεύω πολύ για να μην σκέφτομαι τον Σ. Τον βρίζω κάποια πρωινά. Καθώς πηγαίνω στην δουλειά. Τον βρίζω. Και ύστερα το ξεχνάω. Γελάω με την Ε. Την Ν. την Α. Περνάω ωραία σχεδόν θα μπορούσε να πει κάποιος. Ο κόσμος λιγοστεύει. Δοκιμάζουμε ρούχα. Γελάμε.
Μπαίνει ο Σεπτέμβριος και σχεδόν αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Έχω μπει σε μια σειρά με την δουλειά. Διαβάζω. Συνεχίζω να θαυμάζω την υπευθυνή μου την Ε. καθώς με βοηθάει στα πάντα. Με διώχνει νωρίτερα εκείνες τις μέρες που πονάω και έχω ιατρικό θέμα. Δίνω μαθήματα της εξεταστικής μου. Βγαίνω κάθε Σάββατο και διασκεδάζω. Είμαι ξανά η Μαρία, και δεν το πιστεύω,που ξανά είμαι καλά. Με την Ε. μιλάμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Λέμε για σειρές κτλ. Και σχεδόν ανυπομονώ να κλείνω ή να ανοίγω το μαγαζί μαζί της.
~~~~
Παράλληλα κάνω όλες τις παραλαβές. Επιστρέφουμε όλα τα καλοκαιρινά και έρχονται συνέχεια φθινοπωρινά. Ξέρω πιο καλά από όλους τι υπάρχει στο κατάστημα. Όμως το κατάστημα πέφτει. Δεν πιάνουμε τους στόχους. Κάποιες φορές η υπεύθυνή διώχνει όλα τα κορίτσια σπίτι και μένουμε οι δυο μας στο μαγαζί, απλά σκουπίζοντας και παρακαλώντας να μπει πελάτης. Γελάω πολύ μαζί της. Είναι τόσο ευχάριστη η παρέα της.
~~~~~
30 Σεπτεμβρίου 2017
Έχω ξεκουραστεί τις προηγούμενες δυο μέρες καθώς ήμουν άρρωστη και είχα κάτσει σπίτι. Πάω το Σάββατο με ενέργεια στην δουλεια. Όλα πλέον γύρω μου είναι ζεστά,γνώριμα,χαμογελάω θερμά στην Ν., την Μ.,την Ε. Χαίρομαι όταν έρχεται η υπεύθυνη, η χαρά και η ζωντάνια του καταστήματος είναι. Θα έχουμε παραλαβή άκουσα να λένε.
Ανεβαίνω πάλι στην αποθήκη. Για άλλη μια φορά θα βγάλω εγώ την παραλαβή. Είμαι όμως χαρούμενη. Η εξεταστική έχει μόλις τελειώσει και εγώ αισθάνομαι καλά.
Όπως είμαι στην αποθήκη,γύρω στις 2 το μεσημέρι ανεβαίνει η υπεύθυνη του προσωπικού. Τι θέλει αυτή εδώ; .
"Γεία σου." της λέω με όρεξη.
"Μαρία,δεν ήρθα εδώ για καλό." μου λεει σοβαρά. Η καρδιά μου χάνει δύο χτύπους. "Έλα μέσα να μιλήσουμε."
Κάθομαι προετοιμασμένη μάλλον να ακούσω ότι θα με αλλάξουν κατάστημα.
"Τι έγινε;" της χαμογελάω όσο μπορώ.
"Μαρία. Δεν ξέρω...Μάλλον δεν ταίριαξες με το ύφος της εταιρείας. Είσαι πολύ καλό παιδί,κάνεις ότι σου λένε αλλά..."
Μισό,σκέφτομαι,θέλει να μου πει ότι με απολύει;
"Κοιτάξτε να δείτε. Το ξέρω πως στην αρχή δεν ήμουν καλή. Τον Ιούλιο γινόταν χαμός,έρχονταν συνέχεια παραλαβές,να μπουν αντικλεπτικά,τα είχα παίξει. Αλλά μετά τα έμαθα. Αυτή την στιγμή έχω κάνει μόνο εγώ όλη την χειμερινή παραλαβή και ξέρω τι υπάρχει κάτω καλύτερα από τον καθένα. Δηλαδή εγώ τώρα αισθάνομαι τέλεια."
"Που μου είπες ότι μένεις εσύ; Μήπως σε μεταφέρω."
Της απαντάω. Δεν μιλάει. Νιώθω σιγά σιγά να χάνω κάθε ενεργειά μου. Ούτε να μεταφέρει θέλω. Θέλω να μείνω εκεί που είμαι. Μαζί με τα κορίτσια. Η σιωπή αναμεσά μας είναι ατελειώτη.
"Σκέφτομαι..." μου λέει.
"Κοιτάξτε ξέρω ότι δεν είμαι η τέλεια στο κομμάτι της πώλησης αλλά το δουλεύω." της λέω με φωνή έτοιμη να σπάσει.
"Ναι αλλά αυτό είναι που θέλει πιο πολύ η εταιρεία...Καλύτερα να μείνουμε στην αρχική μας απόφαση." μου λέει γεμάτη στεναχώρια. Άραγε όντως να στεναχωριέται; "Δώσε μου το κινητό σου για να σου στείλω πότε να περάσεις για να υπογράψεις."
Της λέω τον αριθμό μου. Προσπαθώ να μην σπάσει η φωνή μου. Δεν θα κλάψω. Όχι μπροστά της.
"Εάν δεν είσαι καλά και θες να φύγει σήμερα θα το καταλάβω." μου λέει και φύγει. Μένω να κοιτάζω την κουζίνα. Πίνω νερό,ξανά κάθομαι.
Όντως με απέλυσε; Και τώρα τι θα κάνω; Τι θα κάνω κάθε μέρα; Δεν γίνεται να κάθομαι. Δεν μπορώ να κάθομαι. Πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου. Πρέπει να μαζέψω λεφτά,να ξεπληρώσω λογαριασμούς,να μαζέψω λεφτά για μεταπτυχιακό. Όντως πρέπει να αφήσω την αποθήκη εδώ,και το μαγαζί; Τώρα που προσαρμόστηκα; Μετά από τόσο κόπο για να μάθω την δουλειά και να γίνω καλή; Μετά από τόση δουλειά που τους έβγαλα;
Ανεβαίνει πάνω η Ε. η υπεύθυνή μου.
"Τι σου είπε;" Με ρωτάει.
"Τι να μου πει..." της λέω και βάζω τα κλάματα. Δεν άντεξα άλλο. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα αποχωριζόμουν και την Ελ.
Ήταν το γαμώτο. Δεν έκλαιγα για την δουλειά,γιατί τέτοιες δουλειές ξανά βρίσκεις. Έκλαιγα για το γαμώτο. Γι'ότι προσπάθησα πολύ, μα πάρα πολύ, κουράστηκα πάρα πολύ, και δεν εκτιμήθηκε. Μετά τον Σ. προσπάθησα με πάρα πολύ κόπο να φτιάξω μια καινούργια καθημερινότητα που δεν θα τον θυμίζει καθόλου,μια νέα ρουτίνα με ηρεμία, με νέους ανθρώπους και νέα πράγματα για να ξανά είμαι χαρούμενη,και ψυχικά υγιής. Και μόλις έφτιαξα έναν τέτοιο κόσμο,διαλύθηκε. Πάλι.
"Αυτοί είναι σκυλιά. Θέλουν ρομποτ. Δεν φταις εσύ. Μην τυχόν και θεωρήσεις τον εαυτό σου αποτυχημένη. Εσύ έχεις τα πτυχία σου,έχεις το μέλλον σου,μην στέκεσαι σε αυτό." Αχ τι ωραία που τα έλεγε η Ελ. "Εγώ να δω τι θα κάνω όταν θα μπαίνω εδώ μέσα με το πι και θα με απολύσουν." Γέλασα λιγάκι.
"Φύγε αν θες,έτσι δεν σου είπε;"
"Ναι έτσι μου είπε. Να χτυπηθώ όταν θα φύγω;" είχαμε κάρτα που χτυπάγαμε και για είσοδο και για έξοδο μας στο μαγαζί.
"Όχι ρε,μην χτυπηθείς. Θα γράψω εγώ ότι και καλά έφυγες στις 6 και δεν χτυπιόταν η κάρτα σου." Αχ αγαπημένη Ελ.
Μετά από λίγο ανεβαίνουν με σειρά πάνω η Μ. και η Ειρ. Με φιλάνε στο κεφάλι. Μου λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Να μην στεναχωριέμαι. Αχ πως θα χαιρετήσω την Ν. και την Ε.; Δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς. Δεν μπορώ πια άλλους αποχαιρετισμούς στην ζωή μου.
Κατεβαίνω κάτω. Η Ν. είναι κλασσικά στο πόστο του δοκιμαστηρίου,είναι υπερβολικά καλή στην πώληση. Μόλις με βλέπει κλαμμένη φεύγει και με παίρνει πιο εκεί.
"Όχι τζούσι μου,δεν θα κλαις. Εσύ έχεις το πτυχίο σου,σου αξίζουν παραπάνω. Έχω φύγει και εγώ από δουλειές,ουυυ ήμουν τρελή,τι νομίζεις; Μην κοιτάς εδώ που στέριωσα."
"Δεν ξέρω,μάλλον τελικά με θέλαν μόνο για τις εκπτώσεις κτλ. Θα έρχομαι να σας βλέπω"
"Να έρχεσαι και θα σου κάνω εγώ την δική μου έκπτωση."
Η Ν. με αγκαλιάζει.
Πάω μπροστά στο ταμείο στην Ε. Έχει πολύ κόσμο. Λέω πνιχτά το ονομά της.
"Ναι ναι μου το είπανε. Τι νομίζεις ότι τώρα με χαιρετάς; Έτσι εύκολα νομίζεις θα ξεμπερδέψεις από εμένα;" μου λέει ενώ σκανάρει ρούχα.
"Αχ έχει πολύ κόσμο σήμερα ε;"
"Εχει ναι,θα σε πάρω εγώ μόλις σχολάσουμε."
"Οκ."
Η Ελ. με ξανά αγκαλιάζει πριν φύγω. "Χάρηκα που σε γνώρισα Μαράκι." Μου ραγίζει την καρδιά αυτό.
"Και εγώ πολύ." Αχ μόνο πολύ; Την θαύμαζα. Έκανε τόσο σωστή δουλειά. Τόσο προσεγμένη. Περίμενε πρώτα να βγαίνουμε κάθε φορά όλες για διάλειμμα και μετά πήγαινε εκείνη τελευταία. Ότι και αν ρώταγα ήταν ψύχραιμη. Και λάθος να είχα κάνει στο ταμείο. Το μαγαζί ήταν πάντα στην εντέλεια. Ήταν τόσο χαμογελαστή με τόση ενέργεια κάθε μέρα.
Βγαίνω από το μαγαζί.
"Θέλει καμία κυρία βοήθεια;" ακούω από πίσω μου την τελευταία φράση της γλυκιάς Ελ.
Βγαίνω σ'έναν πεζόδρομο γεμάτο κόσμο,που χαμογελάει,ψωνίζει. Και εγώ; Εγώ κλαίω. Πάλι. Τι θα κάνω; Τώρα τι θα κάνω; Και το μεγαλύτερο γαμώτο; Δεν θα μάθω ποτέ τελικά τίποτε παραπάνω για τον Δ. από την παραλαβή.
Πάω σπίτι και κλαίω. Το βράδυ ηρεμώ κάπως. Έρχονται η Μ. και η Ν. να κοιμηθούν μαζί μου. Αγαπημένες μου φίλες. Τι θα έκανα χωρίς εκείνες;
Την επόμενη πάω βόλτα. Από Δευτέρα θα αρχίσω να ξανά στέλνω βιογραφικά σκέφτομαι. Τώρα που έχω την προυπηρεσία,σ'ένα γνωστό κατάστημα,σίγουρα θα ξανά βρω.
~~~~~~~~~~~~
9 Οκτωβρίου 2017
Φυσάει λίγο από το καπνό από το τσιγάρο του ενώ χαζεύει την θάλασσα. Μαζί του την χαζεύω και εγώ. Είναι μυστήριος. Εμφανισιακά δεν έχει κάτι το σπουδαίο. Ένας απλός καστανός. Με πολύ καθημερινό ντύσιμο. Κάτι ανεξήγητο με ελκύει. Όμως με πιάνει μια μελαγχολία. Ένα πλάκωμα. Γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι σωστό να βρίσκομαι εδώ; Είμαι ακόμα μια κατάκτησή του μήπως; Αφού δεν θα οδηγήσει κάπου. Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι, άλλοι άνθρωποι, σε άλλες καταστάσεις, με άλλα θέλω, και άλλες εμπειρίες και αναμνήσεις. Πως το ξέρεις θα με ρώταγε κάποιος. Έχω έντικτo; Ναι πάντα είχα. Ξέρω τι θα με οδηγήδει που, για πόσο και ποιος. Ξέρω να μετράω και να ζυγίζω τους ανθρώπους,και ξέρω σε ποιους θα αφήσω να χωθούν παραπάνω στην ζωή μου και σε ποιους όχι.
Μετά από κάμια ώρα με γυρνάει σπίτι.
"Θα σου στείλω το Σαββατοκύριακό." μου λέει και μου πιάνει το χέρι. Δεν με νοιάζει να του απαντήσω κάτι σε αυτό.
"Σε είχα τσεκάρει από την πρώτη στιγμή." του λέω
"Τι εννοείς;"
"Ότι μου άρεσες από την πρώτη στιγμή."
"Ααα και εμένα,αφού σου είχα μιλήσει αμέσως."
"Και όταν με απέλυσε η Όλ. αναρωτιόμουν πως θα μάθω κάτι για εσένα."
"Και πως έτυχε τελικά ε; Να βρεθούμε έξω από την εταιρεία."
"Όντως..."
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα."
~~~~~~~~~~~~~~~
Οι μέρες στην Μπένετον είναι με πολύ κούραση. Μου λείπει πάρα πολύ το μαγαζάκι μου. Μου λείπει πολύ η Ε. και η Ελ. Οι μισές κοπέλες εκεί μέσα είναι υποτονικές και ξινές. Τσακώνομαι και με την υπεύθυνη γιατί αργώ για 10' λεπτά το πρωί λόγο λεωφορείου. Μου βάζουν σπαστό ωράριο. Δεν γίνεται να το κάνω αυτό σκέφτομαι. Πότε θα διαβάζω; Κάνω πολύ ώρα για να πάω. Με παίρνουν τηλ και από ένα άλλο μαγαζί. Με ζητάνε. Τους λέω ότι θέλω 6ωρη. Το δέχονται. Το παίρνω απόφαση,και δηλώνω παραίτηση στην Μπένετον. Προσπαθούν στα κεντρικά να με πείσουν να μείνω,αλλά εξηγώ πως κάπου που θεωρούμε τεμπέλα επειδή άργησα 10' λεπτά δεν μένω.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Φύσα λίγο τον καπνό από το τσιγάρο σου. Ναι αυτό το τσιγάρο , το στριφτό.
Χάζεψε την θάλασσα. Τα φωτάκια.
Και κοίτα με εκείνο το αινιγματικό βλέμμα.
Αυτό με το μυστήριο. Πάντα το μυστήριο είναι όμορφο. Μπαίνεις στην διαδικασία να το ψάξεις. Και παλιότερα το είχα ψάξει. Κάποτε. Δεν θυμάμαι. Σ'έναν άνθρωπο. Όχι θυμάμαι. Είχε σχεδόν το ίδιο μυστήριο στο βλέμμα,που καθήλωνε τα θέλω σου. Ωραίο το μυστήριο. Δεν σου αποκαλύπτει ποτέ όλα τα χαρτιά του. Μονάχα σε προδικάζει για μια ήδη τελειωμένη συμφωνία. Αυτή που θα ξέρεις λίγα. Που δεν θα έχεις δικαιώματα. Ούτε απαιτήσεις. Είναι δίκαιο. Κανείς δεν θα σε πληγώσει έτσι. Γιατί κανείς δεν θα σου υποσχεθεί. Και εσύ δεν θα ζητήσεις,γιατί ξέρεις ότι και να το ζητήσεις δεν θα γίνει.
Να δεις,που ο αέρας μύρισε αλάτι και ταυτόχρονα πόνο.
Δεν είναι βουρκωμένα τα μάτια από τον αέρα. Μα από τις καταστάσεις. Τόσες πολλές σε τόσο σύντομο διάστημα.
Δες το τσιγάρο σου σχεδόν έσβησε. Για δες...που η ανάσα σου μυρίζει καπνό.
Δες πως ξεσπάω πάνω σου τον πόνο μου. Με ορμή, με πάθος , με ψυχή , με "θέλω" που είχαν πνιχτεί, με ανεξήγητα νεύρα, με σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν. Αυτά πάντα υπήρχαν σχεδόν στην ζωή μου. Αρκετά ήρεμη για θυμό, και αρκετά συγκρατημένη για έρωτα.
Για δες που ειρωνεύομαι εμένα την ίδια. Για δες που μεγάλωσα. Για δες που απομακρύνθηκα από αυτά που με απομάκρυναν. Για δες τι έκανα. Για δες που ρίχτηκα σε αυτά που με έλκυαν. Για δες. Και στο λέω με οργή. Δες.
Θα ανάψεις άλλο τσιγάρο τελικά; Ή μπορώ να αφήσω για λίγο ακόμα γυμνή την ψυχή μου κοντά σου; Μπορώ να μείνω έτσι ακίνητη; Άδεια μέσα μου από τα πάντα; Από συναισθήματα και πόνους. Μπορώ να μείνω έτσι σήμερα; Χωρίς να σκέφτομαι το μετά ή το χθες.
Ας μείνουμε σήμερα στο μυστήριο. Τα χέρια σου είναι τόσο όμορφα όπως κρατάνε το τσιγάρο. Μπορώ σχεδόν να σου χαμογελάσω. Γιατί ακόμα και το χαμόγελό σου δείχνει έναν τελειώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό μου. Πλάκα έχει. Δώσε μου για σήμερα αυτό το "λίγο" γιατί το "πολύ" με κούρασε.
Φθίνω βλέπεις. Παρακμάζω. Χάνω τις δυνάμεις μου. Και ξεσπάω ότι απωθημένο έχω σ'εσένα. Φθάρθηκα κιόλας. Πάλιωσα μην σου πω. Δώσε μου λίγο από το τσιγάρο σου. Και μαζί από την γεύση σου. Την μυρωδιά σου. Κουράστηκα να είμαι καλή σε όλα και για όλους.
Σήμερα θα φθαρώ και άλλο. Μέχρι να ξανά γίνω εγώ. Με την δική μου γεύση... Αλλά για σήμερα πάρε ότι θες από εμένα. Είμαι τόσο άδεια. Που δεν στεναχωριέμαι ούτε στο ελάχιστο που εκμεταλλεύεσαι την ψυχή μου.
Σήμερα μετράω όλους τους ανθρώπους που θαύμαζα και σταμάτησα να τους βλέπω. Που τους έχασα ή που χάθηκαν. Ίσως από αύριο ξανά είμαι πιο δυνατή. Σήμερα όμως όλα είναι τόσο ξένα και κρύα. Που σχεδόν αναρωτιέμαι πως γίνεται να είχα φτάσει στο σημείο να είμαι χαρούμενη,και να ξανά πέφτω πάλι τόσο χαμηλά. Ίσως σε μερικούς μήνες να ξανά είμαι πάλι ο εαυτός μου. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που έχω χάσει πιο πολύ από όλους είναι ο εαυτός μου. Και μόλις τον βρήκα...Τον ξανά έχασα πάλι. Σε ηδονές, κλάματα και θυμούς.
~~~~~~~~~~~
21 Οκτωβρίου 2017
Βλέπω στο όνειρό μου τον Σ. με την άλλη. Νιώθω ένα πλάκωμα. Έναν πόνο στα σωθικά μου. Ξυπνάω. Ακόμα και αν έχουν χωρίσει, όλο αυτό ακόμα σιγουβράζει μέσα μου. Ακόμα δεν έχω αποδεχτεί αυτή την αδιανόητη τροπή των πραγμάτων.
Μου λείπει; Μου λείπει. Ειδικά κάθε γαμημένο βράδυ που δεν έχω πια την αγκαλιά του. Παίρνω αγκαλιά εκείνο το αρκουδάκι του Γ. Υποκατάστατο βλέπεις.
Κάποιες στιγμές θολώνω. Πονάει η καρδιά μου ακόμα να τον θυμάμαι. Να θυμάμαι πως δεν μιλάμε πια. Πόσο κόπο έκανα για να αγαπήσω ότι ήταν. Έχω κάνει τεράστια προσπάθεια για να ξεχάσω τα πάντα από πάνω του. Τα χέρια του,την μυρωδιά του,τον τρόπο που κοιμόταν. Σχεδόν τα έχω καταφέρει. Μόλις μου έρχεται μια ανάμνηση,ξέρω να την διώχνω και εκείνη την στιγμή να κάνω κάτι άλλο. Μόνο που κάποιες φορές αναστενάζω. Ακόμα δεν μπορώ να το ελέξνω αυτό.
Κοντεύουν 7 μήνες... Πως πέρασε έτσι ο καιρός. Μου λέω όμως μπράβο μου. Δεν έδειξα καμία αδυναμία. Δεν του έχω στείλει. Δεν τον έχω ξανά ψάξει. Πρώτη φορά ο εγωισμός μου και ο θυμός μου για έναν άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος.
Έχω καταφέρει να κυριαρχήσω στον εαυτό μου,και σχεδόν αισθάνομαι περίφανη.
Δουλειά,φίλοι,και διάβασμα, και όμορφες στιγμές.
Και επιτέλους ξανά ένιωσα μια έλξη. Σε κάνει να νιώθεις ζωντάνια η έλξη όσο χαζή η ανώφελη είναι...σου αποδεικνύει πως μπορείς να ξανά νιώσεις. Ακόμα και αν η καρδιά σου έχει τρύπες και πληγές.
~~~~~~~~~~~~
Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Αρνούμαι σχεδόν σε όλους,έναν έναν. Ας μην αγγίζει κανείς την καρδιά μου. Δεν αντέχω να αποχωριστώ ξανά κάποιον που αγάπησα.
Δεν θέλω. Δεν μπορώ άλλο.
Αφήστε την καρδιά μου. Πονάει. Και εκεί και εκεί. Έχει πόνους. Έχει αναμνήσεις. Και θέλει να μείνει παγωμένη. Δεν θέλει να ξανά αφεθεί σ'άλλα χέρια. Δεν θέλει να της ξανά βάλουν μέσα της μαχαίρια.
Αυτή βέβαια είναι η πορεία της ζωής.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Αλλά για την ώρα αφήστε με όλοι μόνη. Θα προστατεύσω την καρδιά μου μόνη μου, αφού δεν το κάνουν τα άτομα που τους την δίνω.
~~~~~~~
ΥΓ: Πέρασα ότι μάθημα έδωσα. Και κυρίως τα λατινικά. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο περηφανη για τον εαυτό μου. Ήθελα να κλάψω από χαρά...Να που έπεσα...Αλλά βρήκα την δύναμη να ξανά στηριχτώ στα πόδια μου. Μόνη μου. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Έχω και άλλους στόχους που πρέπει να πραγματοποιήσω. Και πρώτα είναι το πτυχίο. Και ύστερα ένα μεταπτυχιακό. Θα το φτιάξω το μέλλον μου. Δεν έχω την τύχη να είμαι παιδί γονιών που έχουν λεφτά. Οπότε ότι καταφέρω θα είναι με δικό μου κόπο και δικά μου λεφτά. Ξέρω ότι δεν φτιάχτηκα για κάτι μέτριο. Ούτε σε ανθρώπους, ούτε στην δουλειά.
Και κάπου μέσα μου θυμάμαι πάντα το Γ. να λέει ότι μια ζωή την έχουμε. Εάν δεν προσπαθήσουμε τώρα για το αδύνατο,τότε πότε;
Μου λείπει πολύ και το μαγαζάκι μου.Το πόνεσα πολύ. Πολύ όμως. Και έκανα ότι μπορούσα για να λειτουργήσει το καλοκαίρι τόσο σωστά. Έκανα 9ωρα, 10 ωρα,κάποιες μέρες πόναγα και με το θέμα που είχα.
Ίσως ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πόσο περήφανη αισθάνομαι για εμένα. Δουλεύωντας, διαβάζοντας και ξανά χαμογελώντας, με τον στόχο μου να πάρω το πτυχίο να είναι μια ανάσα κοντά!
Κάθομαι προετοιμασμένη μάλλον να ακούσω ότι θα με αλλάξουν κατάστημα.
"Τι έγινε;" της χαμογελάω όσο μπορώ.
"Μαρία. Δεν ξέρω...Μάλλον δεν ταίριαξες με το ύφος της εταιρείας. Είσαι πολύ καλό παιδί,κάνεις ότι σου λένε αλλά..."
Μισό,σκέφτομαι,θέλει να μου πει ότι με απολύει;
"Κοιτάξτε να δείτε. Το ξέρω πως στην αρχή δεν ήμουν καλή. Τον Ιούλιο γινόταν χαμός,έρχονταν συνέχεια παραλαβές,να μπουν αντικλεπτικά,τα είχα παίξει. Αλλά μετά τα έμαθα. Αυτή την στιγμή έχω κάνει μόνο εγώ όλη την χειμερινή παραλαβή και ξέρω τι υπάρχει κάτω καλύτερα από τον καθένα. Δηλαδή εγώ τώρα αισθάνομαι τέλεια."
"Που μου είπες ότι μένεις εσύ; Μήπως σε μεταφέρω."
Της απαντάω. Δεν μιλάει. Νιώθω σιγά σιγά να χάνω κάθε ενεργειά μου. Ούτε να μεταφέρει θέλω. Θέλω να μείνω εκεί που είμαι. Μαζί με τα κορίτσια. Η σιωπή αναμεσά μας είναι ατελειώτη.
"Σκέφτομαι..." μου λέει.
"Κοιτάξτε ξέρω ότι δεν είμαι η τέλεια στο κομμάτι της πώλησης αλλά το δουλεύω." της λέω με φωνή έτοιμη να σπάσει.
"Ναι αλλά αυτό είναι που θέλει πιο πολύ η εταιρεία...Καλύτερα να μείνουμε στην αρχική μας απόφαση." μου λέει γεμάτη στεναχώρια. Άραγε όντως να στεναχωριέται; "Δώσε μου το κινητό σου για να σου στείλω πότε να περάσεις για να υπογράψεις."
Της λέω τον αριθμό μου. Προσπαθώ να μην σπάσει η φωνή μου. Δεν θα κλάψω. Όχι μπροστά της.
"Εάν δεν είσαι καλά και θες να φύγει σήμερα θα το καταλάβω." μου λέει και φύγει. Μένω να κοιτάζω την κουζίνα. Πίνω νερό,ξανά κάθομαι.
Όντως με απέλυσε; Και τώρα τι θα κάνω; Τι θα κάνω κάθε μέρα; Δεν γίνεται να κάθομαι. Δεν μπορώ να κάθομαι. Πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου. Πρέπει να μαζέψω λεφτά,να ξεπληρώσω λογαριασμούς,να μαζέψω λεφτά για μεταπτυχιακό. Όντως πρέπει να αφήσω την αποθήκη εδώ,και το μαγαζί; Τώρα που προσαρμόστηκα; Μετά από τόσο κόπο για να μάθω την δουλειά και να γίνω καλή; Μετά από τόση δουλειά που τους έβγαλα;
Ανεβαίνει πάνω η Ε. η υπεύθυνή μου.
"Τι σου είπε;" Με ρωτάει.
"Τι να μου πει..." της λέω και βάζω τα κλάματα. Δεν άντεξα άλλο. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα αποχωριζόμουν και την Ελ.
Ήταν το γαμώτο. Δεν έκλαιγα για την δουλειά,γιατί τέτοιες δουλειές ξανά βρίσκεις. Έκλαιγα για το γαμώτο. Γι'ότι προσπάθησα πολύ, μα πάρα πολύ, κουράστηκα πάρα πολύ, και δεν εκτιμήθηκε. Μετά τον Σ. προσπάθησα με πάρα πολύ κόπο να φτιάξω μια καινούργια καθημερινότητα που δεν θα τον θυμίζει καθόλου,μια νέα ρουτίνα με ηρεμία, με νέους ανθρώπους και νέα πράγματα για να ξανά είμαι χαρούμενη,και ψυχικά υγιής. Και μόλις έφτιαξα έναν τέτοιο κόσμο,διαλύθηκε. Πάλι.
"Αυτοί είναι σκυλιά. Θέλουν ρομποτ. Δεν φταις εσύ. Μην τυχόν και θεωρήσεις τον εαυτό σου αποτυχημένη. Εσύ έχεις τα πτυχία σου,έχεις το μέλλον σου,μην στέκεσαι σε αυτό." Αχ τι ωραία που τα έλεγε η Ελ. "Εγώ να δω τι θα κάνω όταν θα μπαίνω εδώ μέσα με το πι και θα με απολύσουν." Γέλασα λιγάκι.
"Φύγε αν θες,έτσι δεν σου είπε;"
"Ναι έτσι μου είπε. Να χτυπηθώ όταν θα φύγω;" είχαμε κάρτα που χτυπάγαμε και για είσοδο και για έξοδο μας στο μαγαζί.
"Όχι ρε,μην χτυπηθείς. Θα γράψω εγώ ότι και καλά έφυγες στις 6 και δεν χτυπιόταν η κάρτα σου." Αχ αγαπημένη Ελ.
Μετά από λίγο ανεβαίνουν με σειρά πάνω η Μ. και η Ειρ. Με φιλάνε στο κεφάλι. Μου λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Να μην στεναχωριέμαι. Αχ πως θα χαιρετήσω την Ν. και την Ε.; Δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς. Δεν μπορώ πια άλλους αποχαιρετισμούς στην ζωή μου.
Κατεβαίνω κάτω. Η Ν. είναι κλασσικά στο πόστο του δοκιμαστηρίου,είναι υπερβολικά καλή στην πώληση. Μόλις με βλέπει κλαμμένη φεύγει και με παίρνει πιο εκεί.
"Όχι τζούσι μου,δεν θα κλαις. Εσύ έχεις το πτυχίο σου,σου αξίζουν παραπάνω. Έχω φύγει και εγώ από δουλειές,ουυυ ήμουν τρελή,τι νομίζεις; Μην κοιτάς εδώ που στέριωσα."
"Δεν ξέρω,μάλλον τελικά με θέλαν μόνο για τις εκπτώσεις κτλ. Θα έρχομαι να σας βλέπω"
"Να έρχεσαι και θα σου κάνω εγώ την δική μου έκπτωση."
Η Ν. με αγκαλιάζει.
Πάω μπροστά στο ταμείο στην Ε. Έχει πολύ κόσμο. Λέω πνιχτά το ονομά της.
"Ναι ναι μου το είπανε. Τι νομίζεις ότι τώρα με χαιρετάς; Έτσι εύκολα νομίζεις θα ξεμπερδέψεις από εμένα;" μου λέει ενώ σκανάρει ρούχα.
"Αχ έχει πολύ κόσμο σήμερα ε;"
"Εχει ναι,θα σε πάρω εγώ μόλις σχολάσουμε."
"Οκ."
Η Ελ. με ξανά αγκαλιάζει πριν φύγω. "Χάρηκα που σε γνώρισα Μαράκι." Μου ραγίζει την καρδιά αυτό.
"Και εγώ πολύ." Αχ μόνο πολύ; Την θαύμαζα. Έκανε τόσο σωστή δουλειά. Τόσο προσεγμένη. Περίμενε πρώτα να βγαίνουμε κάθε φορά όλες για διάλειμμα και μετά πήγαινε εκείνη τελευταία. Ότι και αν ρώταγα ήταν ψύχραιμη. Και λάθος να είχα κάνει στο ταμείο. Το μαγαζί ήταν πάντα στην εντέλεια. Ήταν τόσο χαμογελαστή με τόση ενέργεια κάθε μέρα.
Βγαίνω από το μαγαζί.
"Θέλει καμία κυρία βοήθεια;" ακούω από πίσω μου την τελευταία φράση της γλυκιάς Ελ.
Βγαίνω σ'έναν πεζόδρομο γεμάτο κόσμο,που χαμογελάει,ψωνίζει. Και εγώ; Εγώ κλαίω. Πάλι. Τι θα κάνω; Τώρα τι θα κάνω; Και το μεγαλύτερο γαμώτο; Δεν θα μάθω ποτέ τελικά τίποτε παραπάνω για τον Δ. από την παραλαβή.
Πάω σπίτι και κλαίω. Το βράδυ ηρεμώ κάπως. Έρχονται η Μ. και η Ν. να κοιμηθούν μαζί μου. Αγαπημένες μου φίλες. Τι θα έκανα χωρίς εκείνες;
Την επόμενη πάω βόλτα. Από Δευτέρα θα αρχίσω να ξανά στέλνω βιογραφικά σκέφτομαι. Τώρα που έχω την προυπηρεσία,σ'ένα γνωστό κατάστημα,σίγουρα θα ξανά βρω.
~~~~~~~~~~~~
9 Οκτωβρίου 2017
Φυσάει λίγο από το καπνό από το τσιγάρο του ενώ χαζεύει την θάλασσα. Μαζί του την χαζεύω και εγώ. Είναι μυστήριος. Εμφανισιακά δεν έχει κάτι το σπουδαίο. Ένας απλός καστανός. Με πολύ καθημερινό ντύσιμο. Κάτι ανεξήγητο με ελκύει. Όμως με πιάνει μια μελαγχολία. Ένα πλάκωμα. Γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι σωστό να βρίσκομαι εδώ; Είμαι ακόμα μια κατάκτησή του μήπως; Αφού δεν θα οδηγήσει κάπου. Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι, άλλοι άνθρωποι, σε άλλες καταστάσεις, με άλλα θέλω, και άλλες εμπειρίες και αναμνήσεις. Πως το ξέρεις θα με ρώταγε κάποιος. Έχω έντικτo; Ναι πάντα είχα. Ξέρω τι θα με οδηγήδει που, για πόσο και ποιος. Ξέρω να μετράω και να ζυγίζω τους ανθρώπους,και ξέρω σε ποιους θα αφήσω να χωθούν παραπάνω στην ζωή μου και σε ποιους όχι.
Μετά από κάμια ώρα με γυρνάει σπίτι.
"Θα σου στείλω το Σαββατοκύριακό." μου λέει και μου πιάνει το χέρι. Δεν με νοιάζει να του απαντήσω κάτι σε αυτό.
"Σε είχα τσεκάρει από την πρώτη στιγμή." του λέω
"Τι εννοείς;"
"Ότι μου άρεσες από την πρώτη στιγμή."
"Ααα και εμένα,αφού σου είχα μιλήσει αμέσως."
"Και όταν με απέλυσε η Όλ. αναρωτιόμουν πως θα μάθω κάτι για εσένα."
"Και πως έτυχε τελικά ε; Να βρεθούμε έξω από την εταιρεία."
"Όντως..."
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα."
~~~~~~~~~~~~~~~
Οι μέρες στην Μπένετον είναι με πολύ κούραση. Μου λείπει πάρα πολύ το μαγαζάκι μου. Μου λείπει πολύ η Ε. και η Ελ. Οι μισές κοπέλες εκεί μέσα είναι υποτονικές και ξινές. Τσακώνομαι και με την υπεύθυνη γιατί αργώ για 10' λεπτά το πρωί λόγο λεωφορείου. Μου βάζουν σπαστό ωράριο. Δεν γίνεται να το κάνω αυτό σκέφτομαι. Πότε θα διαβάζω; Κάνω πολύ ώρα για να πάω. Με παίρνουν τηλ και από ένα άλλο μαγαζί. Με ζητάνε. Τους λέω ότι θέλω 6ωρη. Το δέχονται. Το παίρνω απόφαση,και δηλώνω παραίτηση στην Μπένετον. Προσπαθούν στα κεντρικά να με πείσουν να μείνω,αλλά εξηγώ πως κάπου που θεωρούμε τεμπέλα επειδή άργησα 10' λεπτά δεν μένω.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Φύσα λίγο τον καπνό από το τσιγάρο σου. Ναι αυτό το τσιγάρο , το στριφτό.
Χάζεψε την θάλασσα. Τα φωτάκια.
Και κοίτα με εκείνο το αινιγματικό βλέμμα.
Αυτό με το μυστήριο. Πάντα το μυστήριο είναι όμορφο. Μπαίνεις στην διαδικασία να το ψάξεις. Και παλιότερα το είχα ψάξει. Κάποτε. Δεν θυμάμαι. Σ'έναν άνθρωπο. Όχι θυμάμαι. Είχε σχεδόν το ίδιο μυστήριο στο βλέμμα,που καθήλωνε τα θέλω σου. Ωραίο το μυστήριο. Δεν σου αποκαλύπτει ποτέ όλα τα χαρτιά του. Μονάχα σε προδικάζει για μια ήδη τελειωμένη συμφωνία. Αυτή που θα ξέρεις λίγα. Που δεν θα έχεις δικαιώματα. Ούτε απαιτήσεις. Είναι δίκαιο. Κανείς δεν θα σε πληγώσει έτσι. Γιατί κανείς δεν θα σου υποσχεθεί. Και εσύ δεν θα ζητήσεις,γιατί ξέρεις ότι και να το ζητήσεις δεν θα γίνει.
Να δεις,που ο αέρας μύρισε αλάτι και ταυτόχρονα πόνο.
Δεν είναι βουρκωμένα τα μάτια από τον αέρα. Μα από τις καταστάσεις. Τόσες πολλές σε τόσο σύντομο διάστημα.
Δες το τσιγάρο σου σχεδόν έσβησε. Για δες...που η ανάσα σου μυρίζει καπνό.
Δες πως ξεσπάω πάνω σου τον πόνο μου. Με ορμή, με πάθος , με ψυχή , με "θέλω" που είχαν πνιχτεί, με ανεξήγητα νεύρα, με σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν. Αυτά πάντα υπήρχαν σχεδόν στην ζωή μου. Αρκετά ήρεμη για θυμό, και αρκετά συγκρατημένη για έρωτα.
Για δες που ειρωνεύομαι εμένα την ίδια. Για δες που μεγάλωσα. Για δες που απομακρύνθηκα από αυτά που με απομάκρυναν. Για δες τι έκανα. Για δες που ρίχτηκα σε αυτά που με έλκυαν. Για δες. Και στο λέω με οργή. Δες.
Θα ανάψεις άλλο τσιγάρο τελικά; Ή μπορώ να αφήσω για λίγο ακόμα γυμνή την ψυχή μου κοντά σου; Μπορώ να μείνω έτσι ακίνητη; Άδεια μέσα μου από τα πάντα; Από συναισθήματα και πόνους. Μπορώ να μείνω έτσι σήμερα; Χωρίς να σκέφτομαι το μετά ή το χθες.
Ας μείνουμε σήμερα στο μυστήριο. Τα χέρια σου είναι τόσο όμορφα όπως κρατάνε το τσιγάρο. Μπορώ σχεδόν να σου χαμογελάσω. Γιατί ακόμα και το χαμόγελό σου δείχνει έναν τελειώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό μου. Πλάκα έχει. Δώσε μου για σήμερα αυτό το "λίγο" γιατί το "πολύ" με κούρασε.
Φθίνω βλέπεις. Παρακμάζω. Χάνω τις δυνάμεις μου. Και ξεσπάω ότι απωθημένο έχω σ'εσένα. Φθάρθηκα κιόλας. Πάλιωσα μην σου πω. Δώσε μου λίγο από το τσιγάρο σου. Και μαζί από την γεύση σου. Την μυρωδιά σου. Κουράστηκα να είμαι καλή σε όλα και για όλους.
Σήμερα θα φθαρώ και άλλο. Μέχρι να ξανά γίνω εγώ. Με την δική μου γεύση... Αλλά για σήμερα πάρε ότι θες από εμένα. Είμαι τόσο άδεια. Που δεν στεναχωριέμαι ούτε στο ελάχιστο που εκμεταλλεύεσαι την ψυχή μου.
Σήμερα μετράω όλους τους ανθρώπους που θαύμαζα και σταμάτησα να τους βλέπω. Που τους έχασα ή που χάθηκαν. Ίσως από αύριο ξανά είμαι πιο δυνατή. Σήμερα όμως όλα είναι τόσο ξένα και κρύα. Που σχεδόν αναρωτιέμαι πως γίνεται να είχα φτάσει στο σημείο να είμαι χαρούμενη,και να ξανά πέφτω πάλι τόσο χαμηλά. Ίσως σε μερικούς μήνες να ξανά είμαι πάλι ο εαυτός μου. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που έχω χάσει πιο πολύ από όλους είναι ο εαυτός μου. Και μόλις τον βρήκα...Τον ξανά έχασα πάλι. Σε ηδονές, κλάματα και θυμούς.
~~~~~~~~~~~
21 Οκτωβρίου 2017
Βλέπω στο όνειρό μου τον Σ. με την άλλη. Νιώθω ένα πλάκωμα. Έναν πόνο στα σωθικά μου. Ξυπνάω. Ακόμα και αν έχουν χωρίσει, όλο αυτό ακόμα σιγουβράζει μέσα μου. Ακόμα δεν έχω αποδεχτεί αυτή την αδιανόητη τροπή των πραγμάτων.
Μου λείπει; Μου λείπει. Ειδικά κάθε γαμημένο βράδυ που δεν έχω πια την αγκαλιά του. Παίρνω αγκαλιά εκείνο το αρκουδάκι του Γ. Υποκατάστατο βλέπεις.
Κάποιες στιγμές θολώνω. Πονάει η καρδιά μου ακόμα να τον θυμάμαι. Να θυμάμαι πως δεν μιλάμε πια. Πόσο κόπο έκανα για να αγαπήσω ότι ήταν. Έχω κάνει τεράστια προσπάθεια για να ξεχάσω τα πάντα από πάνω του. Τα χέρια του,την μυρωδιά του,τον τρόπο που κοιμόταν. Σχεδόν τα έχω καταφέρει. Μόλις μου έρχεται μια ανάμνηση,ξέρω να την διώχνω και εκείνη την στιγμή να κάνω κάτι άλλο. Μόνο που κάποιες φορές αναστενάζω. Ακόμα δεν μπορώ να το ελέξνω αυτό.
Κοντεύουν 7 μήνες... Πως πέρασε έτσι ο καιρός. Μου λέω όμως μπράβο μου. Δεν έδειξα καμία αδυναμία. Δεν του έχω στείλει. Δεν τον έχω ξανά ψάξει. Πρώτη φορά ο εγωισμός μου και ο θυμός μου για έναν άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος.
Έχω καταφέρει να κυριαρχήσω στον εαυτό μου,και σχεδόν αισθάνομαι περίφανη.
Δουλειά,φίλοι,και διάβασμα, και όμορφες στιγμές.
Και επιτέλους ξανά ένιωσα μια έλξη. Σε κάνει να νιώθεις ζωντάνια η έλξη όσο χαζή η ανώφελη είναι...σου αποδεικνύει πως μπορείς να ξανά νιώσεις. Ακόμα και αν η καρδιά σου έχει τρύπες και πληγές.
~~~~~~~~~~~~
Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Αρνούμαι σχεδόν σε όλους,έναν έναν. Ας μην αγγίζει κανείς την καρδιά μου. Δεν αντέχω να αποχωριστώ ξανά κάποιον που αγάπησα.
Δεν θέλω. Δεν μπορώ άλλο.
Αφήστε την καρδιά μου. Πονάει. Και εκεί και εκεί. Έχει πόνους. Έχει αναμνήσεις. Και θέλει να μείνει παγωμένη. Δεν θέλει να ξανά αφεθεί σ'άλλα χέρια. Δεν θέλει να της ξανά βάλουν μέσα της μαχαίρια.
Αυτή βέβαια είναι η πορεία της ζωής.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Αλλά για την ώρα αφήστε με όλοι μόνη. Θα προστατεύσω την καρδιά μου μόνη μου, αφού δεν το κάνουν τα άτομα που τους την δίνω.
~~~~~~~
ΥΓ: Πέρασα ότι μάθημα έδωσα. Και κυρίως τα λατινικά. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο περηφανη για τον εαυτό μου. Ήθελα να κλάψω από χαρά...Να που έπεσα...Αλλά βρήκα την δύναμη να ξανά στηριχτώ στα πόδια μου. Μόνη μου. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Έχω και άλλους στόχους που πρέπει να πραγματοποιήσω. Και πρώτα είναι το πτυχίο. Και ύστερα ένα μεταπτυχιακό. Θα το φτιάξω το μέλλον μου. Δεν έχω την τύχη να είμαι παιδί γονιών που έχουν λεφτά. Οπότε ότι καταφέρω θα είναι με δικό μου κόπο και δικά μου λεφτά. Ξέρω ότι δεν φτιάχτηκα για κάτι μέτριο. Ούτε σε ανθρώπους, ούτε στην δουλειά.
Και κάπου μέσα μου θυμάμαι πάντα το Γ. να λέει ότι μια ζωή την έχουμε. Εάν δεν προσπαθήσουμε τώρα για το αδύνατο,τότε πότε;
Μου λείπει πολύ και το μαγαζάκι μου.Το πόνεσα πολύ. Πολύ όμως. Και έκανα ότι μπορούσα για να λειτουργήσει το καλοκαίρι τόσο σωστά. Έκανα 9ωρα, 10 ωρα,κάποιες μέρες πόναγα και με το θέμα που είχα.
Ίσως ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πόσο περήφανη αισθάνομαι για εμένα. Δουλεύωντας, διαβάζοντας και ξανά χαμογελώντας, με τον στόχο μου να πάρω το πτυχίο να είναι μια ανάσα κοντά!
It's strange what desire will make foolish people do
No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)
You thought you had a plan, act like a gentleman
You thought you had it all effortlessly in hand
You thought you had me uh nana uh nana
But you can't fool me uh nana uh nana
There's no gentleman here
My everything is not for fun
I need a gentleman who holds my hand, won't hide anything from me
A gentleman, who understands won't take anything from me
But you're a cheat, you're dark and weak
And you break everything that you can
Can't you see that I can't see no gentleman
