Θα είναι βράδυ. Ανοιξιάτικο βράδυ. Σαββάτου βράδυ.
Ο κόσμος θα γελάει. Θα πίνει. Θα χορεύει. Γιατί βλέπεις είναι Σάββατο.
Και βάζεις και εσύ το μαύρο σου φόρεμα. Και το κόκκινο κραγιόν σου. Σε φυσάει απαλά ο αέρας καθώς διασχίζεις την Πανεπιστημίου.
Θα χορέψεις, θα πιεις και θα τραγουδήσεις.
Σ'ένα μπαρ σου είπαν. Σε μια πλατεία. Κάπου που θα μυρίζει κρασί,φράουλες. και αλκόολ. Ίσως σήμερα ξέχασες τι ήσουν. Πως ήσουν. Ποια ήσουν.
Τα χαμόγελα είναι διαπεραστικά καθώς ζητάς να σου φτιάξουν μια βότκα λεμόνι. Τα χέρια σου παγωμένα. Όχι τόσο όσο η καρδιά σου όμως.
Ξένα πρόσωπα. Ξένα και γνωστά σ'ένα μικρό ξύλινο μπαρ,με βαριά διακόσμηση.
Κάπου κάποια χέρια θα σε πιάσουν. Θα σε σφίξουν πάνω τους. Μου είπανε να μην φοβάμαι. Γιατί η ζωή πάει παρακάτω. Την ζωή πρέπει να την ζεις. Και κάπως έτσι. Έντονο άρωμα διαπερνά την μύτη σου,η αφή σου αντιλαμβάνεται άλλο δέρμα,και το στόμα σου μυρίζει αλκόολ. Γυρνάς και γυρνάς χορεύοντας. Μιλώντας. Τραγουδώντας. Γιατί σήμερα είναι Σάββατο. Έτσι δεν λένε όλοι; Το Σάββατο θα βγούμε,θα περάσουμε καλά; Έτσι δεν είπαν;
Και εσύ συμφώνησες. Δεν έχω άλλο τρόπο. Δεν έχω άλλο μέσο. Μονάχα μια μικρή φωνή που μου λέει να κάνω ότι με κάνει να νιώθω καλά. Να περάσω όμορφα.
Γιατί κάπου κάποτε η καρδιά μου πέρασε πολλά. Πάει ένας χρόνος βλέπεις. Ένας χρόνος από εκείνες τις μαύρες μέρες που τα δάκρυα κύλαγαν κάθε μέρα. Που σάπιζε μέσα μου όλο μου το είναι. Που σκιζόταν το μυαλό μου,που ξύπναγα και φώναζα ότι πονάω,πάρτε τον πόνο. Προχωρήστε τον χρόνο μπροστά. Ανάθεμα φώναζα,γιατί έχουμε ακόμα Απρίλιο; Που στοιχείωνονταν τα όνειρά μου. Που είχα κλειστεί σ'εμένα. Που περπάταγα μόνη μου στους δρόμους χωρίς προορισμό,απλά περπάταγα.
Πέρασες ένας χρόνος ακούς; Φέρτε μου να πιω από την γαβάθα την στρογγυλή. Αυτή με τα καλαμάκια,τον πάγο,και το ποτό που σου έκαιγε τον λαιμό ελαφριά. Ρίγος σε διαπερνά. Και ζεις. Και γελάς,και μπλέκονται μαζί το κόκκινο,το μπλε, το πράσινο. Ο χαμηλός φωτισμός, ο καπνός, και εκείνοι που σε κοιτάζουν επίμονα και αναζητούν το φιλί σου.
Το φιλί σου. Τα χείλη σου. Την προσοχή σου. Το σώμα σου. Τελεία. Μέχρι εκεί. Αυτά ζητάνε.
Η πλατεία έχει κόσμο.
Δεν είσαι εσύ. Όχι ούτε εσύ είσαι. Μα ούτε και εσύ. Τι ψάχνεις; Αυτό τον άνθρωπο που θα γίνει κάτι μεγάλο στην ζωή σου. Μα το ξέρεις σχεδόν μετά από κάθε γεια. Δεν είσαι εσύ. Πως το ξέρεις; Αδυνατείς να το εξηγήσεις με λόγια. Είναι αυτό το κλικ. Και τότε ένα άτομο σου έρχεται στο μυαλό. Αυτό με τα σοκολά μάτια. Που είναι χώρες μακριά σου. Που σε έσωσε όταν πνιγόσουν.
Θα χορέψουμε μπατσάτα. Ερωτικοί και οι χοροί βλέπεις απόψε. Όπως τα μάτια που σε ψάχνουν. Και που σε γδύνουν με το βλέμμα τους.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Λέει κάποιος έξω στην πλατεία. Η μουσική έχει πέσει. Τα ποτήρια στέρεψαν από ποτό. Το φιλί δόθηκε χωρίς έρωτα. Ο χορός σταμάτησε χωρίς αγκαλιά. Και οι άνθρωποι έφυγαν χωρίς κλάματα.
Να περνάς όμορφα, λέει κάποιος.
Οι απόγονοι,λέει ένας άλλος.
Να αγαπάς ανιδιοτελώς,λες εσύ. Μα αυτό δεν είναι εφικτό σου λένε,είναι ουτοπικό.
Γι'αυτό θα έπρεπε να είναι και νόημα της ζωής.
Ας πιούμε λίγο ακόμα. Πήρα πτυχίο. Πήρα πτυχίο. Θες να το φωνάξεις σ'όλη την πλατεία. Σ'ολο το μπαρ. Ας πιούμε,πήρα πτυχίο. Μετά από τόσα που πέρασα αυτά τα 5 χρόνια.
Μια μετακόμιση. 4 θάνατοι. 3 ερωτικές απογοητεύσεις.
Μέρες δουλειάς, πολύς δουλειά,κούρασης. 1 νοσηλεία σε νοσοκομείο και άλλες 3 επισκέψεις για σοβαρές καταστάσεις .7 ταξίδια.
Πολλά πρόσωπα,ξενυχτια με ποτό,ξενύχτια με διάβασμα.
Μέρες μετρώντας τα χρήματα στο πορτοφόλι μου.
Μέρες τρώγοντας μόνο στην σχολή.
Μέρες μένοντας στην γιαγιά.
Μέρες μένοντας στο γλυκό υπόγειο...εκείνο στο Περιστέρι.
Μέρες με αγκαλιές,μέρες με κλάμα,μέρες σε πάρτι,μέρες στην Φιλοσοφική,μέρες στην βιβλιοθήκη,στο αναγνωστήριο,σε φοιτητικά καφέ και σουβλατζίδικα.
Μέρες κάνοντας όνειρα για το μέλλον.
Μέρες ακούγοντας τους καθηγητές. Στιγμές διαβάζοντας ψυχολογία,γράφοντας εργασίες. Μέρες διαβάζοντας λατινικά
Μέρες με μαθήματα στο κοινωνικό φροντιστήριο κάνοντας μάθημα στα λυκειόπαιδα.
Στιγμές που η ανάσα σου κόπηκε από την πολύ ευτυχία. Νύχτες στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που σε έσφιγγε από την μέση για να σ'έχει κοντά του.. Μέρες που ο έρωτας σου εξαφάνιζε τα πάντα...την δουλειά,την σχολή τα μαθήματα, όλα ήταν βαρετά γύρω σου.
Μέρες με αιώνια άνοιξη,με συνομιλίες στο σκαιπ,και αθώα χαμόγελα.
Μέρες με κρύο,με προσευχές να πάνε όλα καλά. Να μην φύγει άλλος άνθρωπος από κοντά σου.
Μέρες με εκδρομές. Μέρες με συμφοιτήτριες,με φίλες.
Μέρες με χαζομάρες μέσα στο αμφιθέατρο,με άγχος,με ψυθύρους. Ηλίολουστες μέρες έξω από την φιλοσοφική. Μια φιλοσοφική που έχει ακούσει τα πάντα. Για τα άγχη των φοιτητών της,για τις πονεμένες τους καρδιές,για τα όμορφα απογευματά τους,για τον κόπο που έκαναν για να φτάσουν στα σκαλιά της.
Βράδια που το κρύο ήταν τσουχτερό και η Πανεπιστημιούπολη τρομαχτική.
Μέρες....Βραδιές.
Πήρα πτυχίο,ακούτε; Όλα αυτά και άλλα τόσα ήταν τα φοιτητικά μου χρόνια. Ας πιούμε. Ας πιούμε,σε αυτά τα γλυκά χρόνια...
Μεγάλωσα. Ίσως. Λίγο; Μάλλον.
Και να που ψάχνουμε το νόημα της ζωής,σε μια πλατεία,έξω από ένα μπαρ. Και ποια δεν ακούγονται συνομιλίες για μαθήματα. Μα για δουλειές. Για μισθούς. Για άλλες χώρες. Για μεταπτυχιακά. Και είσαι γνωστός μέσα στους γνωστούς ή ξένος μέσα στους ξένους.
Θα ξημερώσει βλέπεις. Τραγούδησες πολύ σήμερα. Και η φωνή σου θα αγριέψει. Θα στερέψει όπως τα ποτά στα ποτήρια. Άνθρωποι με το ίδιο νοσηρό βλέμμα γύρω σου,αυτό της γλυκιάς έντασης μα και της συγκρατημένης χαράς θα σε χαιρετήσουν.
Όμορφα Σάββατα. Που πια σου υπενθυμίζουν πως ίσως να μεγάλωσες λίγο.
Γιατί πια το ποτό δεν είναι για τον χορό αλλά για να γλυκάνει την καρδιά.
Ο χορός δεν είναι για την εντύπωση, μα για την ερωτική ένταση.
Και οι συνομιλίες δεν είναι αθώες,μα συγκαλυμμένες με ερωτήματα που θάβονται από φόβο μην βγουν στην επιφάνεια.
Ξέρεις τραγούδησα πολύ σήμερα. Χόρεψα πολύ. Μα το βράδυ μόνη μου θα κοιμηθώ. Χωρίς αγκαλιά. Από επιλογή. Δύσκολο να ψάχνεις εάν η διασκέδαση είναι αρκετή για να σε κάνει να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις χαμογελώντας.
Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 7 το πρωί. Ίσως αύριο το μυαλό σου να είναι πιο καθαρό,κ το σώμα σου να έχει χάσει κάθε ένταση από τον χορό. Η ανάσα σου θα ηρεμήσει.
Αύριο θα πάμε πάλι από την αρχή.
Γλυκιά αυγή....Γλυκιά....Όπως τα όνειρα εκείνων των ανθρώπων που σου έκαναν την τιμή σήμερα να αντικρίσουν το πρώτο φως σου. Γλυκιά...
Αυτό για σήμερα:
Ο κόσμος θα γελάει. Θα πίνει. Θα χορεύει. Γιατί βλέπεις είναι Σάββατο.
Και βάζεις και εσύ το μαύρο σου φόρεμα. Και το κόκκινο κραγιόν σου. Σε φυσάει απαλά ο αέρας καθώς διασχίζεις την Πανεπιστημίου.
Θα χορέψεις, θα πιεις και θα τραγουδήσεις.
Σ'ένα μπαρ σου είπαν. Σε μια πλατεία. Κάπου που θα μυρίζει κρασί,φράουλες. και αλκόολ. Ίσως σήμερα ξέχασες τι ήσουν. Πως ήσουν. Ποια ήσουν.
Τα χαμόγελα είναι διαπεραστικά καθώς ζητάς να σου φτιάξουν μια βότκα λεμόνι. Τα χέρια σου παγωμένα. Όχι τόσο όσο η καρδιά σου όμως.
Ξένα πρόσωπα. Ξένα και γνωστά σ'ένα μικρό ξύλινο μπαρ,με βαριά διακόσμηση.
Κάπου κάποια χέρια θα σε πιάσουν. Θα σε σφίξουν πάνω τους. Μου είπανε να μην φοβάμαι. Γιατί η ζωή πάει παρακάτω. Την ζωή πρέπει να την ζεις. Και κάπως έτσι. Έντονο άρωμα διαπερνά την μύτη σου,η αφή σου αντιλαμβάνεται άλλο δέρμα,και το στόμα σου μυρίζει αλκόολ. Γυρνάς και γυρνάς χορεύοντας. Μιλώντας. Τραγουδώντας. Γιατί σήμερα είναι Σάββατο. Έτσι δεν λένε όλοι; Το Σάββατο θα βγούμε,θα περάσουμε καλά; Έτσι δεν είπαν;
Και εσύ συμφώνησες. Δεν έχω άλλο τρόπο. Δεν έχω άλλο μέσο. Μονάχα μια μικρή φωνή που μου λέει να κάνω ότι με κάνει να νιώθω καλά. Να περάσω όμορφα.
Γιατί κάπου κάποτε η καρδιά μου πέρασε πολλά. Πάει ένας χρόνος βλέπεις. Ένας χρόνος από εκείνες τις μαύρες μέρες που τα δάκρυα κύλαγαν κάθε μέρα. Που σάπιζε μέσα μου όλο μου το είναι. Που σκιζόταν το μυαλό μου,που ξύπναγα και φώναζα ότι πονάω,πάρτε τον πόνο. Προχωρήστε τον χρόνο μπροστά. Ανάθεμα φώναζα,γιατί έχουμε ακόμα Απρίλιο; Που στοιχείωνονταν τα όνειρά μου. Που είχα κλειστεί σ'εμένα. Που περπάταγα μόνη μου στους δρόμους χωρίς προορισμό,απλά περπάταγα.
Πέρασες ένας χρόνος ακούς; Φέρτε μου να πιω από την γαβάθα την στρογγυλή. Αυτή με τα καλαμάκια,τον πάγο,και το ποτό που σου έκαιγε τον λαιμό ελαφριά. Ρίγος σε διαπερνά. Και ζεις. Και γελάς,και μπλέκονται μαζί το κόκκινο,το μπλε, το πράσινο. Ο χαμηλός φωτισμός, ο καπνός, και εκείνοι που σε κοιτάζουν επίμονα και αναζητούν το φιλί σου.
Το φιλί σου. Τα χείλη σου. Την προσοχή σου. Το σώμα σου. Τελεία. Μέχρι εκεί. Αυτά ζητάνε.
Η πλατεία έχει κόσμο.
Δεν είσαι εσύ. Όχι ούτε εσύ είσαι. Μα ούτε και εσύ. Τι ψάχνεις; Αυτό τον άνθρωπο που θα γίνει κάτι μεγάλο στην ζωή σου. Μα το ξέρεις σχεδόν μετά από κάθε γεια. Δεν είσαι εσύ. Πως το ξέρεις; Αδυνατείς να το εξηγήσεις με λόγια. Είναι αυτό το κλικ. Και τότε ένα άτομο σου έρχεται στο μυαλό. Αυτό με τα σοκολά μάτια. Που είναι χώρες μακριά σου. Που σε έσωσε όταν πνιγόσουν.
Θα χορέψουμε μπατσάτα. Ερωτικοί και οι χοροί βλέπεις απόψε. Όπως τα μάτια που σε ψάχνουν. Και που σε γδύνουν με το βλέμμα τους.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Λέει κάποιος έξω στην πλατεία. Η μουσική έχει πέσει. Τα ποτήρια στέρεψαν από ποτό. Το φιλί δόθηκε χωρίς έρωτα. Ο χορός σταμάτησε χωρίς αγκαλιά. Και οι άνθρωποι έφυγαν χωρίς κλάματα.
Να περνάς όμορφα, λέει κάποιος.
Οι απόγονοι,λέει ένας άλλος.
Να αγαπάς ανιδιοτελώς,λες εσύ. Μα αυτό δεν είναι εφικτό σου λένε,είναι ουτοπικό.
Γι'αυτό θα έπρεπε να είναι και νόημα της ζωής.
Ας πιούμε λίγο ακόμα. Πήρα πτυχίο. Πήρα πτυχίο. Θες να το φωνάξεις σ'όλη την πλατεία. Σ'ολο το μπαρ. Ας πιούμε,πήρα πτυχίο. Μετά από τόσα που πέρασα αυτά τα 5 χρόνια.
Μια μετακόμιση. 4 θάνατοι. 3 ερωτικές απογοητεύσεις.
Μέρες δουλειάς, πολύς δουλειά,κούρασης. 1 νοσηλεία σε νοσοκομείο και άλλες 3 επισκέψεις για σοβαρές καταστάσεις .7 ταξίδια.
Πολλά πρόσωπα,ξενυχτια με ποτό,ξενύχτια με διάβασμα.
Μέρες μετρώντας τα χρήματα στο πορτοφόλι μου.
Μέρες τρώγοντας μόνο στην σχολή.
Μέρες μένοντας στην γιαγιά.
Μέρες μένοντας στο γλυκό υπόγειο...εκείνο στο Περιστέρι.
Μέρες με αγκαλιές,μέρες με κλάμα,μέρες σε πάρτι,μέρες στην Φιλοσοφική,μέρες στην βιβλιοθήκη,στο αναγνωστήριο,σε φοιτητικά καφέ και σουβλατζίδικα.
Μέρες κάνοντας όνειρα για το μέλλον.
Μέρες ακούγοντας τους καθηγητές. Στιγμές διαβάζοντας ψυχολογία,γράφοντας εργασίες. Μέρες διαβάζοντας λατινικά
Μέρες με μαθήματα στο κοινωνικό φροντιστήριο κάνοντας μάθημα στα λυκειόπαιδα.
Στιγμές που η ανάσα σου κόπηκε από την πολύ ευτυχία. Νύχτες στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που σε έσφιγγε από την μέση για να σ'έχει κοντά του.. Μέρες που ο έρωτας σου εξαφάνιζε τα πάντα...την δουλειά,την σχολή τα μαθήματα, όλα ήταν βαρετά γύρω σου.
Μέρες με αιώνια άνοιξη,με συνομιλίες στο σκαιπ,και αθώα χαμόγελα.
Μέρες με κρύο,με προσευχές να πάνε όλα καλά. Να μην φύγει άλλος άνθρωπος από κοντά σου.
Μέρες με εκδρομές. Μέρες με συμφοιτήτριες,με φίλες.
Μέρες με χαζομάρες μέσα στο αμφιθέατρο,με άγχος,με ψυθύρους. Ηλίολουστες μέρες έξω από την φιλοσοφική. Μια φιλοσοφική που έχει ακούσει τα πάντα. Για τα άγχη των φοιτητών της,για τις πονεμένες τους καρδιές,για τα όμορφα απογευματά τους,για τον κόπο που έκαναν για να φτάσουν στα σκαλιά της.
Βράδια που το κρύο ήταν τσουχτερό και η Πανεπιστημιούπολη τρομαχτική.
Μέρες....Βραδιές.
Πήρα πτυχίο,ακούτε; Όλα αυτά και άλλα τόσα ήταν τα φοιτητικά μου χρόνια. Ας πιούμε. Ας πιούμε,σε αυτά τα γλυκά χρόνια...
Μεγάλωσα. Ίσως. Λίγο; Μάλλον.
Και να που ψάχνουμε το νόημα της ζωής,σε μια πλατεία,έξω από ένα μπαρ. Και ποια δεν ακούγονται συνομιλίες για μαθήματα. Μα για δουλειές. Για μισθούς. Για άλλες χώρες. Για μεταπτυχιακά. Και είσαι γνωστός μέσα στους γνωστούς ή ξένος μέσα στους ξένους.
Θα ξημερώσει βλέπεις. Τραγούδησες πολύ σήμερα. Και η φωνή σου θα αγριέψει. Θα στερέψει όπως τα ποτά στα ποτήρια. Άνθρωποι με το ίδιο νοσηρό βλέμμα γύρω σου,αυτό της γλυκιάς έντασης μα και της συγκρατημένης χαράς θα σε χαιρετήσουν.
Όμορφα Σάββατα. Που πια σου υπενθυμίζουν πως ίσως να μεγάλωσες λίγο.
Γιατί πια το ποτό δεν είναι για τον χορό αλλά για να γλυκάνει την καρδιά.
Ο χορός δεν είναι για την εντύπωση, μα για την ερωτική ένταση.
Και οι συνομιλίες δεν είναι αθώες,μα συγκαλυμμένες με ερωτήματα που θάβονται από φόβο μην βγουν στην επιφάνεια.
Ξέρεις τραγούδησα πολύ σήμερα. Χόρεψα πολύ. Μα το βράδυ μόνη μου θα κοιμηθώ. Χωρίς αγκαλιά. Από επιλογή. Δύσκολο να ψάχνεις εάν η διασκέδαση είναι αρκετή για να σε κάνει να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις χαμογελώντας.
Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 7 το πρωί. Ίσως αύριο το μυαλό σου να είναι πιο καθαρό,κ το σώμα σου να έχει χάσει κάθε ένταση από τον χορό. Η ανάσα σου θα ηρεμήσει.
Αύριο θα πάμε πάλι από την αρχή.
Γλυκιά αυγή....Γλυκιά....Όπως τα όνειρα εκείνων των ανθρώπων που σου έκαναν την τιμή σήμερα να αντικρίσουν το πρώτο φως σου. Γλυκιά...
Αυτό για σήμερα:
Και αυτό γιατί μέσα στον Μάρτιο είδα τα Χόμπιτ και τον Άρχοντα,και αγάπησα πολύ το σαουντρακ:
