Άδικη ζωή #2

Την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου πήγαμε μαζί με την αδερφή μου σ'ένα συμφοιτητή της που είχε γενέθλια.Ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα.Μας είχε μαγειρέψει κιόλας!Είχα και καιρό να δω τους συμφοιτητές της,και γενικά χάρηκα πολύ.

Το βράδυ πήγαμε να κοιμηθούμε στην γιαγιά μας,που τώρα πια από Κόρινθο,έχει έρθει μόνιμα και νοικιάζει στο κέντρο.Την επόμενη είχα προγραμματίσει να πάμε μαζί με την γιαγιά στον μπαμπά μας στην Σαλαμίνα,που γιόρταζε το ετεροθαλής αδερφάκι μας.Νίκος.Σαν τον παππού μας.

Η γιαγιά μας τακτοποίησε σ'ένα ωραίο διπλό καναπέ.
Πάντα,μα πάντα τα βράδια όταν κοιμάμαι κλείνω το κινητό μου.Πολλοί μου λένε πως άμα τύχει κάτι σε κάποιον πως θα το μάθω,και εγώ τους απαντάω ότι θα το μάθω όταν ξυπνήσω.
Δεν ξέρω για πιο λόγο,αλλά ήταν από τις ελάχιστες φορές που άφησα και εγώ και η αδερφή μου τα κινητά μας ανοιχτά.Γύρω στις 7 και κάτι το πρωί ξύπνησα για λίγο.Στριφογύρησα και προσπάθησα να ξανά κοιμηθώ.Η αδερφή μου δίπλα μου ήταν μισό ξύπνια και εκείνη.Κατά της 8 παρά άκουσα το κινητό μου.Μύνημα.Μετά από ένα δευτερόλεπτο μύνημα και στο κινητό της αδερφής μου.
"Ποιος είναι;"με ρώτησε καθώς έπαιρνα το κινητό της στα χέρια μου.Φαντάστηκα ότι θα είναι κάποιο μύνημα από την cosmote.
Ήταν η κολλητή μας.Μία λέξη ήταν μονάχα γραμμένη στο μύνημα."Πέθανε."
"Όχι ρε γαμώτο...¨"
"Τι έγινε;"με ρώτησε η αδερφή μου.Της έδειξα το μύνημα.

Πέθανε η μητέρα της.Από τον Απρίλιο είχε καρκίνο.Το ξέραμε πως δεν πήγαινε καθόλου καλά.Ο γιατρός της είχε πει να το περιμένουν.
Πήραμε την άλλη κολλητή μας τηλέφωνο για να την ενημερώσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε.
"Ντυθείτε και ελάτε.Εγώ φεύγω να πάω τώρα σπίτι της"μας είπε.

Όντως κατά της 10 φτάσαμε στα Γλυκά Νερά.Δεν ήξερα τι να της πω.Τι λες σε τέτοιες περιπτώσεις;; Ότι και να πεις είναι λίγο.Απλά την αγκαλιάσαμε.

Αποφασίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε πάντα στα δύσκολα.Να το ρίξουμε στο φαί.Χωρίς δεύτερη σκέψη επισκεφτήκαμε το αγαπημένο μας lidl.Και μετά το ζαχαροπλαστείο πέρνωντας πάστες.

Πήγαμε στο μικρό βουναλάκι της περιοχή μας.Τάρτα φράουλα.Άλλη μια με μπισκότο.Και μια με σοκολάτα.
"Θέλετε να φωνάξουμε να εκτονωθούμε"πρότεινε η Ε.
"ααα εγώ δεν εκτονώνομαι φωνάζοντας"απάντησε η αδερφή μου.
"Εγώ ναι!" είπε η Α. και μαζί με την Ε. έριξαν ένα ουρλιαχτό που σίγουρα κάποιος θα νόμιζε ότι μας σφάζουν στο δάσσος της περιοχής μας. :P



Μείναμε μαζί της μέχρι να μεσημεριάσει.Μου φάνηκε ακόμα και εμένα τόσο περίεργο όταν μπήκα σπίτι τους και δεν ήταν εκεί,στο κρεβάτι του σαλονιού η κυρία Ιωάννα.Μου φάνηκε άδειο το σπίτι...

Την επόμενη ξανά βρεθήκαμε με την Ε. το απόγευμα.
"Αύριο το πρωί είναι η κηδεία."
"Αχα...Εντάξει,μαζί θα το περάσουμε και αυτό."

Δευτέρα πρωί.
Η Ε. είναι φίλη μου 10 χρόνια.Είχαμε νιώσει από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε πως ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.Η Ε. είναι σε κάθε καλοκαιρινή μου ανάμνηση από τα 12 μου μέχρι τώρα.Τα 21 μου.Μπορεί κατά περιόδους ίσως να χανόμασταν λίγο γιατί είναι ένα χρόνο μεγαλυτερή μας και πάντα είχαμε διαφορετικά προγράμματα,αλλά όταν βρισκόμασταν ήταν πάντα σαν να ήμασταν μόλις εχθες.Το '09 ήρθε να προστεθεί στην τριάδα μας και η Α.Ήταν σαν η παρέα να ολοκληρώθηκε.Έχει τύχει άπειρες φορές να είμαστε κάπου παρέα έξω όλες μαζί και ο κόσμος να μας ακούει και να γελάει μ'αυτά που λέμε.Έτσι το ΧΕΜ....Έγινε ΧΕΜΑ.
Με την Ε. και την Α. έχουμε κάνει τα μεγαλύτερα όνειρα.Πολλά όνειρα για την ακρίβεια.Και θέλουμε όλα να πραγματοποιηθούν.Όνειρα για ταξίδια παρέα.Έχουμε υποσχεθεί πως όποια πιάσει πρώτη μια καλή δουλειά,θα μαζέψει λεφτά να πάμε εξωτερικό.Όνειρα για να μείνουμε κάποτε παρέα στο ίδιο σπίτι.Όνειρα για το πως θα είναι αν κάποτε μια από εμάς παντρευτεί.Όνειρα για τα παιδιά μας να κάνουν παρέα.Όνειρα για το πως θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε,όταν γεράσουμε.
Όνειρα.Όνειρα.

Την Ε. λοιπόν την αγαπώ για το χιούμορ της.10 χρόνια τώρα δεν την είχα δει ποτέ μου να κλαίει.Ποτέ.Ίσως να μην έχει διάθεση ναι.Λίγο βουρκωμένη ναι.Αλλά να κλαίει μπροστά μου όχι.Και δεν είναι ότι έχει την τέλεια ζωή.Αντίθετα έχει μια από τις δυσκολότερες ζωές σε σχέσεις με όσα άτομα ξέρω.Και όμως...η δύναμη της ψυχής της είναι απλά απίστευτη.



Εκείνη την Δευτέρα λοιπόν την είδα δυστυχώς να κλαίει.Δεν την είχα συνηθίσει.Ήταν σαν να έβλεπα μια άλλη Ε.Σ'ολη την λειτουργία πέρα από τον μπαμπά και την θεία της,ήμασταν εμείς κοντά της.Εξάλλου μάλλον ήμασταν να κοντινότερα άτομα για εκείνη.Πιο κοντινά και από τον μπαμπά της.

Στο νεκροταφείο δυστυχώς ήταν η πιο δύσκολη στιγμή.Θυμάμαι την Ε. με τα μαύρα...Τα μάτια της να δακρύζουν συνέχεια...Και όμως να παίρνει το φτυάρι και να ρίχνει από πάνω χώμα και εκείνη.Και ύστερα να κλαίει.Να κλαέι...Και να φωνάζει.
Δεν άντεξα...Άρχισα να κλάιω και εγώ.Ένιωθα σαν κάτι να σκίζεται μέσα μου και να γίνεται χίλια κομμάτια.Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι.Μου σπάραζε η ψυχή.
Η Α. την κράταγε αγκαλιά...Πήγα κοντά της.
"Πάμε Ε. μου,τελειώσε.Πάει τελειώσε τώρα."
"Όχι...όχι,δεν φεύγω."
"Πάμε Ε μου."
"Όχι όχι.Μαμά..."Είπε πολλές φορές μαμά.Μέχρι που η φωνή της άλλο δεν έβγαινε και καταλάβαινα από τα χείλι της τι έλεγε.
Η Α. την έσπρωξε να φύγουμε.
"Γεια σου μανούλα." είπε φεύγωντας η Ε. και ένιωσα πάλι δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου.

Όσες φίλες έχω φωνάζουν πάντα την μητέρα τους "Μαμά." Η Ε. ήταν το μόνο άτομο που ξέρω που έλεγε πάντα"Γεια σου μανούλα."Γι'αυτό ένιωσα να λυγίζω εκείνη την στιγμή.Το γεγονός ότι άκουγα αυτή την φράση πάλι αλλά σ'ένα τελειώς διαφορετικό κλίμα ήταν αβάσταχτο. Της είχε απίστευτη αδυναμία.Και είναι άδικο.Ήταν άδικο όλο αυτό...Άδικο να της πάρει η ζωή το μόνο άτομο που ήταν τόσο σημαντικό για εκείνη.Τόσο άδικο.
Έχει εμάς τώρα.Εμας...λέω συνεχώς στον εαυτό μου και προσπαθώ να μην το ξεχνάω.Εμείς είμαστε η οικογενειά της τώρα.Πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα της.



Η Ε. έχει τελειώσει Θεολογία.Πήρε πρόσφατα το πτυχίο της.Στα 4 χρόνια ακριβώς.Ήθελε από πάντα να τελειώσει γρήγορα αυτή την σχολή ώστε να δώσει κατατακτήριες για την Αγγλική Φιλολογία Αθήνας.4 χρόνια περίμενε αυτή την στιγμή.
Το ίδιο απόγευμα της κηδείας η Ε. έδινε τις πρώτες εξετάσεις για τις κατατακτήριες.Και εννοείται πως πήγε.
Τελικά είμαι τόσο περήφανη που είναι φίλη μου.Έχει μια δύναμη που δεν την έχω δει σε κανένα άλλον.

Το βράδυ αφότου έδωσε βρεθήκαμε.Πήγαμε και φάγαμε γλυκό σ'ένα όμορφο χωμένο μπαράκι στα εξάρχεια.Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα προσπαθώ να την βλέπω τουλάχιστον 2 ή 3 φορές την εβδομάδα.Της κάνουμε καλό πιστεύω.
Είχαμε βγει πάλι την Δευτέρα.Το απίστευτο είναι ότι είναι η Ε. που εγώ πάντα ήξερα.
"Το χιούμορ είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου." μου απάντησε όταν της είπα πως έχω εντυπωσιαστεί από την ψυχραιμία της.Δεν ξέρω πως είναι όταν είναι σπίτι...Αλλά όταν είσαι έξω μαζί της δεν πρόκειται να καταλάβεις τι μπορεί να κουβαλάει μέσα η καρδιά της.Και όχι μόνο αυτό...Είναι εκείνη που στηρίζει οικονομικά και το σπίτι.Ο μπαμπάς της δεν δουλεύει.Τώρα πια κάνει και όλες τις δουλειές.

Αχ μικρή μου,θέλω να της πω.Μεγάλωσες απότομα σε σχέση μ'αλλα άτομα της ηλικίας μας.

Αχ αυτά τα μαύρα ρούχα αχ...
Μαζί θα είμαστε όμως για άλλη μια φορά.Παρέα σ'ολα.

Όμως να...Θα ήθελα τόσο πολύ να γύρναγα τον χρόνο πίσω στον Φεβρουάριο.Όταν όλα ήταν καλά.Και τίποτα δεν μας πόναγε.
Την κ.Ιωάννα την ήξερα και εκείνη 10 χρόνια.Ήταν πάντα μια πολύ ήσυχη κυρία.Πολύ γλυκιά.Διακριτική.Επί τόσα χρόνια άνοιγε πάντα την πόρτα του δωματίου της Ε. και μας έφερνε σ'αυτό τον χαρακτηριστικό ασημένιο δίσκο γλυκό του κουταλιού.Έτσι θα θυμάμαι πάντα την κ.Ιωάννα.Σαν έναν άνθρωπο που δεν πείραξε ποτέ κανένα.Και που πρόσφερε πάντα γλυκό του κουταλιού.Διάφορες γεύσεις.Βερίκοκο,σταφύλι,κεράσι,πορτοκάλι.Γλυκιά κ.Ιωάννα....Μέχρι και την τελευταία στιγμή μας χαμογέλαγε.
"Γεια σας,καλά είστε;" της λέγαμε με την Α.
"Γεια σας."μας έλεγε χαμογελαστά από το κρεβάτι στο σαλόνι,στο οποίο είχε καθηλωθεί τους τελευταίους δύο μήνες...

Εν τέλει λυπάμαι που γράφω ανάρτηση για να γράψω πάλι για μια κηδεία...Το έχω ξανά πει.Η δική μου ζωή δεν είναι ποτέ μα ποτέ βαρετή.



Kατ'άλλα ούτε που κατάλαβα πότε μπήκε Δεκέμβριος.Όταν έχεις μια καθημερινότητα περνάνε γρήγορα οι μέρες.Έχω μια μεγάλη εως τεράστια άρνηση φέτος για τα Χριστούγεννα.Δεν θέλω να στολίσω.Δεν θέλω να βλέπω γενικώς τίποτα που να σχετίζεται με τα Χριστούγεννα.
Γιατί;

Θέλει και ερώτημα; Του τελευταίους μήνες μας φέρθηκε άσχημα το 2014,που δεν γίνεται ξαφνικά να πω,ααα ωραία τώρα είναι Χριστούγεννα,ας βάλω το καλό μου χαμόγελο,και ας κάνω πως χαίρομαι όπως πρέπει να είμαστε τα Χριστούγεννα.Αφήστε που από τότε που χώρισαν οι γονείς μου είναι παράξενο...Δεν είναι όπως παλιά μου μαζευόμασταν όλα τα σόγια σ'ένα σπίτι και τρώγαμε και διασκεδάζαμε...
Ναι...Κάπως έτσι.

Το καλό είναι ότι μέσα στις γιορτές θα δουλεύω.Πολλές ώρες βέβαια κ πολλές μέρες αλλά καλύτερα.Να περνάνε οι μέρες να φύγουν τα Χριστούγεννα.
Επίσης άλλο ωραίο,που δεν θα πρέπει να το είχα αναφέρει είναι πως κάνω εθελοντικά μάθημα Έκθεσης σε μερικά παιδιά Β' Λυκείου.Πολύ τα αγαπώ τα γλυκά μου.Και περνάει τόσο ευχάριστα και γρήγορα η ώρα μου!

~~~~~~~~~~~~~~

Ίσως να έχω μεγάλη άρνηση και για τις γιορτές γιατί ξέρω πως θα γυρίσει εδώ ο Γ. Και δεν θέλω να ξέρω πως είναι εδώ. Έχω συνηθίσει στην ιδέα πως μένει στο εξωτερικό και πως είναι τόσο μακριά μου γι'αυτό δεν μπορώ να τον έχω. Η ιδέα και μόνο ότι θα είναι τόσο κοντά μου με τρελαίνει. Αχ,σ'αυτό το αγαπημένο μου μπλογκ γράφω από το 2010. Σε λίγο μπαίνει το 2015. Και μέσα σ'αυτά τα 5 χρόνια δεν είχα ξανά κολλήσει ποτέ με κανένα άλλον έτσι όπως με τον Γ. Δεν ξέρω γιατί και πως...Θα ήθελα μερικές φορές να με αποδέσμευα από αυτό το μαρτύριο... Αυτό το να τον σκέφτομαι συνέχεια ακόμα και μετά από 4 μήνες. Αυτό το να θέλω απεγνωσμένα πολύ να τον δω και να τον ακούσω αλλά ταυτόχρονα και να μην θέλω. Να μου λείπει. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Να τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να βρει ή πως μπορεί ήδη να βρήκε κάποια άλλη. Να θέλω να φωνάξω,να ουρλιάξω σ'όλη την γη πως τον λατρεύω. Να ακούω το επιθετό του ή να βλεπω κάποια φωτογραφία του μετά από καιρό και να χτυπάει δυνατά,τόσο δυνατά η καρδιά μου. Να τον θέλω δίπλα μου σε κάθε δύσκολη και χαρούμενη στιγμή μου. Και ακόμα και τώρα να πιστεύω πως ήμασταν ένα υπέροχο ζευγάρι. Δεν είναι λογικό όλο αυτό. Έρωτας είναι. Αλλά όχι εγώ δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Έγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. Εγώ είμαι μια ξέγνοιαστη Μαρία που δεν εξαρτάται από κανέναν.



Οπουδήποτε και αν κοιτάξω βλέπω απλά φτηνά αντιγραφά του. Προσπαθώ να κοιτάξω κάποιο άλλο αγόρι αλλά ύστερα θυμάμαι την φωνή του Γ. Τα ζεστά του μάτια. Το όμορφο χαμογελό του. Τις ατάκες του. Τα φιλιά του. Το πόσο καλή και άριστη επικοινωνία είχαμε μεταξύ μας. Νιώθω για άλλη μια φορά πως η καρδιά μου έχει παγώσει. Και χρειάζεται κάτι πολύ μεγάλο για να την ζεστάνει και να την ξυπνήσει ξανά. Όπως είχε κάνει ο Γ. Μ'ειχε συγκηνίσει τόσο ο χαρακτήρας του.

Δεν ξέρω τι θέλω. Ούτε τι θα μου φέρει αργότερα το μέλλον. Αυτό που ξέρω είναι πως πικράθηκα πολύ απ'όλη αυτή την ιστορία. Πληγώθηκα θα μπορούσε να πει και κάποιος άλλος...Λες και δεν είχα ήδη αρκετές πληγές. Τις ξέρετε όλες τις πληγές μου. Είναι όλες γραμμένες εδώ μέσα. Καμια φορά αναρωτιέμαι τι γνώμη θα σχημάτιζε κάποιος άγνωστος για εμένα όταν θα διάβαζε όλες τις αναρτήσεις μου.
Επίσης ξέρω πως για τώρα...τον χρειάζομαι...Και πως τον θέλω.
Πρέπει να κάνω δύο πράγματα. Ή να τα κόψω όλα μαχαίρι. Να μην ξανά αναφερθώ σ'εκείνον. Να μην ξανά πάω σε μέρη που πήγαμε. Στην τελική να μην ξανά ανοίξω το skype και στον βλέπω συνδεδεμένο μέσα. Να κρύψω το αρκούδι που μου είχε στείλει. Να εξαφανίσω και την αγγλική μικρή λίρα που υπάρχει ακόμα στο πορτοφόλι μου. Να διαγράψω και τον αριθμό του. Και ότι φωτογραφία του έχω στο κινητό μου. Ώστε να μην με πονάει πια τίποτα απ'όλα αυτά. Να κάνω σαν να μην υπήρξε. Αν δεν βλέπω κάτι που να μου τον θυμίζει θα είναι πιο εύκολο.

Ή να το κυνηγήσω. Να προσπαθήσω κάποια στιγμή να έρθω πάλι σ'επαφή μαζί του. Να μιλήσουμε. Δεν είναι δυνατόν να μου λείπει μόνο εμένα. Δεν μπορεί αυτός ο πλήρως γλυκός,ευγενικός και δοτικός μου Γ. να έχει χαθεί τελειώς. Δεν μπορεί.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά πολλές φορές από την αρχή.Και πάλι από την αρχή.Το περίεργο είναι πως δεν του κράτησα ποτέ μου κακία . Πως θα μπορούσα άλλωστε; Τον λάτρευα αληθινά. Μονάχα ένα μικρό παράπονο. Ένα μικρό παράπονο που είχα πιστέψει στα όνειρα που κάναμε παρέα εκείνα τα βράδια που μας χώριζε η απόσταση. Είχα πιστέψει στην θέλησή μας. Είχα πιστέψει σ’εμάς.



Αυτό που αγάπησα σ’εκείνον ήταν ότι πάνω απ’όλα ήταν άνθρωπος. Δεν πάλευε μόνο για την δική μου χαρά. Αλλά για την χαρά όσων μπορούσε. Θυμάμαι ακόμα μια ιστορία που μου είχε πει. Που είχε κάνει ένα παιδάκι στην κατασκήνωση, όταν ήταν ομαδάρχης, να χαμογελάσει αληθινά.

«Δεν θέλω τώρα να σου κάνω τον σπουδαίο αλλά…»

«Αλλά έτσι είσαι εσύ.»είχα προλάβει τα λόγια του.

 Ίσως να τον αγάπησα και γιατί τον θαύμαζα. Έβαζε πάνω απ’όλα το μέλλον του. Την οικογένειά του. Ένιωθα τυχερή που τον είχα γνωρίσει. Που αλλού θα έβρισκα συνομήλικό μου που θα θυσίαζε τις καλοκαιρινές του διακοπές για να πάει να δουλέψει στην άλλη άκρη της γης υπό παράξενες και περίεργες συνθήκες ;

Όμως δεν πρόλαβα να τον χορτάσω .Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο άδικο. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω από το να το ζήσω όλο αυτό μαζί του. Τίποτα παραπάνω από το να μοιραστώ μαζί του στιγμές. Εγώ και εκείνος. Μόνο. Ήταν παράξενο…Σαν η καρδιά μου να είχε βρει ένα κομμάτι της το οποίο έψαχνε καιρό.

Τελικά ότι έζησα μαζί του ήταν αληθινό. Τόσο αληθινό που τώρα νιώθω το κενό που άφησε στην ψυχή μου τρομαχτικά καθαρά.

Ποτέ δεν του είπα βέβαια ότι στην πραγματικότητα οι γονείς μου δεν βγάζουν αρκετά λεφτά όσο θα χρειαζόμουν για να ταξιδεύω στην Αγγλία. Ποτέ δεν του είπα πόσο στενά ήμασταν οικονομικά. Αλλά όταν εκείνος μου έλεγε ότι ήθελε να πάω σκεφτόμουν πως κάπως θα έβρισκα μια λύση...

«Απόσταση.»Ύπουλη λέξη. Κατάφερε τελικά να χωρίσει δύο νέους που θέλανε να είναι μαζί. Εμείς δεν ήμασταν παρά η αφορμή. Η αιτία ήταν η ζωή. Αυτό το άδικο σύμπαν. Αυτός ο Ιούλιος. Ή όχι τόσο αυτός…όσο τ’ότι βρεθήκαμε μίλια μακριά ο ένας από τον άλλον. Εύχομαι μονάχα να είναι καλά όπως και όπου και αν είναι. Και όποιος είναι δίπλα του να εκτιμάει την ζεστασιά που έκπεμπε όπως εκτιμούσα και εγώ.

Ο Γ. ήταν ότι ωραιότερο μου έχει συμβεί τα τρία τελευταία χρόνια. Δεν του το είπα ποτέ αυτό. Τον λάτρευα όμως. Ίσως να υπήρξε τυχερός γι’αυτό. Γιατί ακόμα και αν δεν το ξέρει αγαπήθηκε από εμένα. Θα έκανα πράγματα για εκείνον που μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί για κανέναν άλλον. Πάνω απ’όλα όμως δεν του χρέωσα τίποτα απ’ότι συνέβει. Τίποτα απολύτως. Ήξερα πως πιέστηκε από παντού. Αν τον λάτρευα έστω και λίγο αληθινά έπρεπε να τον αφήσω να φύγει. Για να ξανά νιώσει και πάλι ξέγνοιαστος…Και ίσως τελικά αυτό να είναι και η αληθινή αγάπη...Να πνίγεσαι εσύ για να δίνεις στον άλλον την ανάσα που χρειάζεται για να αναπνεύσει.

Θα αναρωτιέσται γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά ε;

Δεν ξέρω. Ίσως επειδή σε λίγες μέρες αλλάζει το έτος... Και ήθελα να κάνω μια μικρή μου προσωπική μέτρηση των συναισθημάτων και των πραγμάτων...

Αν μου λέγατε την γνώμη σας πάνω σ'αυτό το ζήτημα θα την εκτιμούσα.Είμα σε μια φάση της ζωής μου που πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω...

Το μόνο καλό που βγήκε απ'όλα αυτά είναι πως έκανα πολλά πράγματα για να μην τον σκέφτομαι.Όπως μου επισήμανε μια φίλη μου,είμαι μια "γαμάτη single." 

Πήγα για ιππασία,για χορούς,γνώρισα και άλλα άτομα στην σχολή μου,ξανά έψαξα για δουλειά,κάνω τον εθελοντισμό,πήρα και παραπάνω μαθήματα για να δώσω αυτό το εξάμηνο.

Μάλλον βγήκε και κάτι καλό τελικά.

Καλές γιορτές σ'όλους.

Καλά να περνάτε!

Καλά Χριστούγεννα! :) 

Did I ever love you
Did I ever need you
Did I ever fight you
Did I ever want to

Did I ever leave youWas I ever able

Are we still leaning
Across the old table

Did I ever love you...

Was it ever settled
Was it ever over

And is it still raining
Back in November

The lemon trees blossom
The almond trees whither
Was I ever someone
Who could love you forever

Was it ever settled
Was it ever over

And is it still raining
Back in November

The lemon trees blossom
The almond trees whither

It’s Spring and it’s Summer
And it’s Winter forever

Did I ever love you

Does it really matter

Did I ever fight you

You don’t need to answer
Did I ever leave you
Was I ever able
Are we still leaning
Across the old table

Did I ever love you...