Christmas moments ~ Your voice.

Είμαι η μόνη που νομίζω πως ο χρόνος τρέχει;
Έχουμε  20 Ιανουαρίου και σαν εχθές νιώθω πως ήταν Πρωτοχρονιά.

Γενικότερα όσο σκέφτομαι τα Χριστούγεννα συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν πέρασα άσχημα. Ήταν όμορφα Χριστούγεννα.
Από τις 18 όμως μέχρι της 31 δούλευα. Αλλά και πάλι ήταν ωραίο. Εξάλλου και σπίτι να καθόμουν τι θα έκανα; Σιγά μην διάβαζα. Το μόνο μειονέκτημα είναι ίσως πως δεν πρόλαβα να δω όσους θα ήθελα μέσα στις γιορτές. Όμως τον τελευταίο μήνα έχω χωρέσει τόσα πολλά στο προγραμμά μου,που απορώ και εγώ η ίδια με τον εαυτό μου.

Οι μέρες που δούλευα πέρασαν ευχάριστα. Ήμουν σ'ένα κατάστημα των Sephora και προσπαθούσα να προωθήσω αρώματα της Burberry. Είχε πλάκα γιατί σιγά σιγά με τις μέρες έμαθα εκεί τους υπαλλήλους και μπήκα στην ψυχολογία του τι πρέπει να κάνεις για να πουλήσεις. Μερικοί πελάτες ήταν πολύ θύματα. Όταν προλάβαινα εγώ τον πελάτη (υπήρχαν άλλες δυο προωθήτριες που καραδοκούσαν :P ) τους έδειχνες ένα άρωμα,τους έλεγα πόσο υπέροχο/κλασσικό/σε καλή τιμή/μοδάτο/ασφηλής επιλογή είναι και τι αγόραζαν αμέσως. Υπήρχαν όμως και οι περίεργοι πελάτες που δεν τους άρεσε τίποτα,μετά από 5 αρώματα δεν καταλάβαιναν διαφορά και λογικό είναι,και καθόντουσαν για ώρες λες και θα αγόραζαν σπίτι. Που στο κάτω κάτω δώρο θα ήταν και θα έμπαινε και καρτούλα αλλαγής.
 Όμως μου άρεσε. Μέρα με την μέρα έγινα κομμάτι εκεί πέρα της ομάδας των παιδιών. Στα διαλλείματα που πήγαινα πάνω και έτρωγα όλο με κάποιον θα έπιανα κουβέντα. Έβαζα ότι κραγιόν ήθελα από εκεί μέσα. :P Με τις άλλες δυο προωθήτριες είχα καλές σχέσεις και μιλάγαμε όταν δεν είχε κόσμο και βαριόμασταν. Για 5 μέρες στον ίδιο χώρο ήταν εκεί και η αδερφή μου και είχε πολύ πλάκα που μας μπέρδευαν. Μου άρεσε που μπροστά στον κόσμο με φώναζαν" η κυρία Μαρία της Burberry". Eϊχε πλάκα. Ένιωθα μια ικανοποιήση όταν κατάφερνα να πουλήσω. Συμπάθησα ιδιαίτερα τρεις κοπέλες των Sephora που είχανε πολύ πλάκα και ήταν πάντα πρόθυμες να με βοηθήσουν. Η υπεύθυνη δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα συμπαθιτική αλλά το Σάββατο που ήμουν εκεί τελευταία ημέρα μου είπε μπράβο καθώς ξεπούλησα τα αντρικά του Mont Blank. Τις περισσότερες φορές με γύρναγε και ένα παιδί από την δουλειά στο μετρό ο οποίος ήταν μεγάλο νούμερο! Πάλι καλά γλύτωνα και το κρύο. Απάλευτο αυτό το κρύο των Χριστουγέννων με τα χιόνια,αλλά ταυτόχρονα και όμορφο. Την τελευταία μέρα βγάλαμε και φωτογραφίες με τις άλλες προωθήτριες. Γενικά ήταν όμορφα. Και νομίζω θα μου λείψουν λιγάκι όλοι.



Όμορφες και οι μέρες που μετά την δουλειά πήγα Ψυρρή για ρακόμελα με την Γ. την Ν. και την Μ. από την σχολή. Και μια άλλη μέρα που ήρθαν η Κ. και η Α.Μ στην δουλειά να μας δουν και μετά πήγαμε βόλτα στο εμπορικό,και στο Χαλάνδρι για λουκουμάδες.

Τα Χριστούγεννα τα περάσαμε σπίτι και μετά στην Θεία. Αυτό που κάθε χρόνο μας παίρνουν Χριστουγεννιάτικα δώρα είναι τόσο γλυκό! Tην επόμενη είχε καλέσει σπίτι η αδερφή μου τους συμφοιτητές της για φαγητό. Τι όμορφο απόγευμα! Χουχουλιάσαμε και φάγαμε πολύ! Παίξαμε, μιλησαμε,έμεινε και εδώ το βράδυ η Άλεξ. Ήταν πολύ όμορφα.
Στης 28 πήγα με μια καλή μου φίλη για σινεμά και είδαμε το 10.000km (ΑΑΑΑΧΧΧ!!)

Την Πρωτοχρονιά δεν κάναμε τίποτα καθώς εγώ αρνούμουν να βγω στο κρύο και ήμουν και πτώμα από την δουλειά. :P (btw 7 ώρες ακούγαμε το ίδιο σιντί στην δουλειά με τα ίδια χριστουγεννιάτικα τραγούδια,μην σας τύχει!)
Τελικά θέλαμε δεν θέλαμε βγήκαμε από το σπίτι. Κατά της 6 το πρωί,ξημερώματα Πρωτοχρονιάς η αδερφή μου άρχισε να σκούζει από πόνο καθώς πόναγε στην κοιλιά. Εγώ τρόμαξα γιατί είχε ασπρίσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει. Κολικός νεφρού της έλεγα να δεις θα είναι μην κάνεις έτσι. Μουδιάζουν τα χέρια μου,μουδιάζουν τα πόδια μου εκείνη,και εγώ με την μαμά να μην ξέρουμε τι να κάνουμε καθώς δεν βρήσκαμε ταξί πρωί πρωί. Τελικά βρήκαμε ταξί και την πήγαμε στο Αμαλία Φλέμιγ. Κολικός νεφρού όντως. Όπως είχα πάθει εγώ τον Ιούλιο του '13. Μας είχαν εκεί πέρα για εξετάσεις μέχρι της 12 το πρωί. Επισοδειακή Πρωτοχρονιά.
Το ίδιο μεσημέρι η καημένη η φίλη μας η Α. έκλαιγε από πόνους περιόδου. Τι στο καλό είπαμε;;
Πάλι καλά όμως το απόγευμα ένιωσε καλύτερα και ήρθανε μαζί με την Ειρ. σπίτι. Ήπιαμε ζεστό τσάι καραμέλας,φάγαμε βασιλόπιτα και είπαμε τα νεάκια μας.
Την επόμενη είδαμε μια φίλη μας που σπουδάζει στην Πάτρα.

Την προηγούμενη Κυριακή πήγα και στον μπαμπά μου στην Σαλαμίνα. Ο μικρός έχει μεγαλώσει και έχει γίνει μια γλύκα. Τον έπαιρνα αγκαλιά και μου έλεγε "Πάλι πάλιιι!" Το καινούργιο τους σπίτι που νοικιάζουν είναι πολύ γλυκούλικο και όμορφο. Και η γυναίκα του μπαμπά μου μας έφτιαξε ένα υπέροχο μεσημεριανό.



Μέσα σ'όλα αυτά την Τρίτη ξεκινάω εξεταστική και έχω άπειρο διάβασμα καθώς όλο το εξάμηνο καθόμουνα. Παράλληλα έχω κάθε Δευτέρα τα εθελοντικά μαθήματα Έκθεσης που κάνω. Έβαλα πάλι δουλειά το επόμενο ΠΣ...Αναρωτιέμαι τι πρόγραμμα θα είναι και σε τι μαγαζί θα με στείλουν αυτή την φορα! Και πρόσθεσα πρόσφατα και στο προγραμμά μου ραδιοφωνική εκπομπή στο Ιντερνετ κάθε Τετάρτη μαζί με την αδερφή μου και τις κολλητές μας την Ειρ. και την Α.
Το μόνο σίγουρα είναι πως μέσα σ'όλα αυτά δεν νομίζω για τον επόμενο μήνα να καταφέρω να βγω έστω και για έναν καφέ. Αλλά δεν με πειράζει. Εξάλλου εγώ πάντα αγαπούσα την ρουτίνα μου και πάντα μου άρεσε να περνάει γρήγορα ο χρόνος νιώθοντας πως κάνω κάτι για εμένα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

16 Δεκεμβρίου 8 το βράδυ και βρίσκομαι στο Γκάζι. Κάποια τσιγγανάκια μου ζήτησαν να τους πάρω κάτι να φάνε. Πήγα στο περίπτερο και τους πήρα. Λεφτά που μόλις μου είχε δώσει η γιαγιά τα έδωσα γιατί έτσι και αλλιώς πριν λίγο δεν τα είχα. Δεν τα είχα και ποτέ μου. Ας κάνω μια καλή πράξη όταν το σύμπαν μου το επιτρέπει... Ποιος ξέρει... Μπορεί να μου το ανταποδώσει πίσω.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου. (Πάλι 22......)

Σχεδόν μια εβδομάδα μετά. Ήμουν έξω από το κατάστημα εκείνη την ημέρα. Μέσα στο πολυκατάστημα,αλλά έξω από το κατάστημα των Sephora. Έκανα προβολή του My Burberry εκείνη την ημέρα καθώς δεν είχε έρθει η κοπέλα που θα έπρεπε ακόμα για την προβολή. "Κάτσε εσύ έξω." μου είπε η υπεύθυνη.
Ένιωθα λιγάκι μοναξιά έξω. Είχα συνηθίσει μέσα με τις άλλες κοπέλες. Είχα συνηθίσει την ζεστασιά του μαγαζιού. Μου άρεσε μέσα...Όταν δούλευα μέσα δεν σκεφτόμουν. Δεν έφευγε το μυαλό μου καθώς ήμουν συγκεντρωμένη στον στόχο που είχα. Όμως έξω... Βαριόμουν. Έβλεπα και συνέχεια ζευγάρια. Γονείς. Παιδάκια που χαζοχαίρονταν.
Κάπου 6 το απόγευμα. Το μυαλό μου ταξίδευε πάλι στο καλοκαίρι... Σ'εκείνον. Ένιωθα να πνίγομαι. Ούρλιαξα από μέσα μου το όνομά του. Δε μπορεί είπα στον εαυτό μου... Δεν μπορεί να το αισθάνομαι μόνο εγώ αυτό. Αυτό τ'ότι κάτι είναι πάνω μα πολύ πάνω από εμένα. Δεν μπορεί είπα. Κάπου με κάποιο τρόπο θα πρέπει να μ'ακούς είπα. Την ίδια ώρα κάπου πάνω ήρθε ένα μύνημα στο κινητό μου.



Στις 7 σχόλασα. Μπήκα μέσα στο κατάστημα και άφησα το μπουκάλι που αρωμάτιζα στο ράφι. Πήγα πάνω. Έβαλα το παλτό μου. Έβγαλα τα τσιμπιδάκια από τα μαλλιά μου και τα άφησα να πέσουν πάνω μου.
"Φεύγεις;" με ρώτησε ο Ν.
"Ναι γιατί;"
"Κάτσε να σε πάω εγώ μέχρι το μετρό,σχόλασα και εγώ."
"αα ναι ναι αμέ με βολεύει πολύ."
"Μόνο κάτσε να κάνω ένα τσιγάρο έτσι; Σε κανένα τεταρτάκι."
"Ναι ναι εννοείται."

Κάτσαμε και οι δύο στο τραπέζι και άνοιξα το κινητό μου.
"Ένα νέο μύνημα.:Γ."
Δε μπορεί σκέφτηκα. Αποκλείται να βλέπω σωστά. Όχι όχι,μάλλον βλέπω λάθος. Δεν μπορεί όντως να το βλέπω αυτό.
Το κινητό μου αργούσε να ανοίξει το μύνημα. Χωρίς να το καταλάβω ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Ένα χαμόγελο που δεν είναι από αυτά τα βεβιασμένα ψεύτικα χαμόγελα. Ούτε από τα χαμόγελα που τα δίνεις ενώ μέσα σου πονάς μόνο και μόνο για να ευχαριστήσεις τον άλλον. Ήταν ένα μεγάλο χαμόγελο που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Ένα χαμόγελο που παραμόνευε για μήνες μέσα μου μέχρι να ξανά εμφανιστεί.
"Τι κάνεις; :) " έλεγε το μύνημα. Τα χέρια μου χωρίς να το θέλω άρχισαν να τρέμουν.
"Πάω έξω να πάρω ένα τηλέφωνο." και η φωνή μου έτρεμε.
"Πάρε από εδώ καλέ. Μα που πας;"
Moυ έλεγε πίσω μου ο Ν. όμως εγώ ήδη είχα κατέβει τις σκάλες και με φόρα ετοιμαζόμουν να βγω από το μαγαζί.
"εεε εε που πας;;" με σταμάτησε ο security του μαγαζιού μας. Κάθε μέρα πριν φύγουμε του δίναμε την τσάντα μας να την ανοίξει. Πολιτική του μαγαζιού. Πάντα του την έδινα. Πως το ξέχασα;
"Αχ ναι το ξέχασα,συγνώμη ήθελα να κάνω ένα τηλεφώνημα. Εξάλλου περιμένω και τον Ν." του έδωσα την τσάντα και με γρήγορες κινήσεις αφού την άνοιξε μου την επέστρεψε πίσω.

Βγήκα έξω από το κατάστημα."Καλά είμαι.Μόλις σχόλασα από δουλείτσα.Εσύ; :) " απάντησα βιαστικά.
Η απάντησε ήρθε αμέσως."Να σε πάρω μια ή μήπως ενοχλώ;"
Αποκλείεται. Μάλλον δεν βλέπω καλά.
Να ενοχλείς; Ήθελα να του στείλω. Εσύ να μ'ενοχλείς; Εσύ; Πως γίνεται αυτό μάτια μου;

Αφού καθάρισα λίγο την φωνή μου για να σιγουρευτώ πως δεν θα τρέμει πολύ όταν με πάρει του έστειλα την θετική απάντηση.
Με πήρε αμέσως.
"Έλα.Τι κάνεις;" Toν άκουσα να χαμογελάει.
"Καλά είμαι εσύ;" Χαμογέλασα γλυκά και εγώ.
"Καλά! Είσαι εξώ; Μήπως ενοχλώ;"
"Όχι όχι μόλις σχόλασα από την δουλειά."
"Δουλεύεις;"
"Ναι ναι. Στα Sephora προωθώ μερικά αρώματα."
"αα μπράβο μπράβο καλά κάνεις." Χαχ...Πάντα εκτιμούσες όταν κάποιος δούλευε.
"Ναι μην φανταστείς ότι είναι μόνιμο. Τώρα είναι για 15 ημέρες. Αργότερα θα δούμε εαν με ξανά πάρουν. Αλλά περισσότερο για χαρτζιλίκι." Όσο του μίλαγα πήγαινα πάνω κάτω από την υπερεντασή μου. Ξαφνικά ο κόσμος γύρω μου ένιωθα πως είχε φωτιστεί. Κάποιος του έδωσε χρώμα. Όλα γύρω μου έλαμπαν. Και ταυτόχρονα όλα είχαν εξαφανιστεί. Δεν υπήρχαν ούτε μαγαζιά. Ούτε παιδάκια και γονείς. Ούτε κόσμος. Μόνο η φωνή του.



Σε ακούω. Σε ακούω. Όντως σε ακούω ξανά. Ακούω την φωνή σου. Έλεγα με χαρά από μέσα μου.
"Εε μακάρι να σε κρατήσουν."
"Ναι θα δούμε."
"Ξέρεις σε πήρα γιατί είδα πως μου είχε στείλει δύο μυνήματα στο skype." Αλήθεια ήταν αυτό. Κάπου αρχές Δεκεμβρίου του είχα στείλει να δω πως είναι. Δεν είχε απαντήσει ποτέ του. Το ίδιο βράδυ έκλαιγα. Είχα πιστέψει πως μάλλον δεν θέλει καμία επικοινωνία μαζί μου. Πως δεν θέλει να μου μιλάει καθόλου. Και αναρωτιόμουν...αφου δεν είναι έτσι εκείνος,δεν είναι έτσι,τι στο καλό;
"Το 1ο μύνημα δεν το είχα δει καν. Το 2ο το είδα τώρα. Γενικά μπαίνω πολύ γρήγορα skype και βγαίνω. Δεν έχω και πολύ χρόνο. Αλλά δεν ήταν πως δεν ήθελα να σου απαντήσω. Θα νόμιζες τα χειρότερα."
"Όχι εντάξει φαντάστηκα ότι μπορεί να είχες δουλειά." τελειώς χαλαρή εγώ.
"Εεε όχι λέω τώρα τι θα νομίζει."
"Χαχα όχι."
Χαμογέλασα τόσο δυνατά εκείνη την στιγμή. Μου δικαιολογήθηκες μόνος σου μάτια μου. Χωρίς καν να στο ζητήσω; Και κυριώς σ'ένοιαξε τι θα νόμιζα; Kαι τι σε νοιάζει εσένα τι θα νόμιζα εγώ; Γιατί μπήκες στην διαδικασία να σκεφτείς τι θα νόμιζα; Χαμογέλασα πάλι. Αυτός ήσουν. Αυτή η όμορφη ευγένια ψυχής που εγώ ήξερα.
"Είμαι εδώ,εδώ και 5 μέρες." μου είπε. Άκουγα ησυχία. Φαντάστικα ότι ήταν σπίτι του. Ίσως και έξω και να περπάταγε όπως έκανε το καλοκαίρι όταν μου μίλαγε στο κινητό. Πάντως είχε ησυχία.
"αα ναι;"
"Ναι αλλά πάλι νωρίς φεύγω. 2 Ιανουαρίου. Μην φανταστείς ότι θέλω. Για να διαβάσω πάω."
"Πως πάει η σχολή σου;"
"Καλά πάει. Αλλά πολύ διάβασμα. Μας βάζουν κάθε εβδομάδα να γράφουμε και από μια μικρή εργασία."
"Πω αλήθεια;"
"Ναι και είναι δύσκολα και πολλά. Εσένα πως πάει;"
"Εντάξει εγώ δεν πολύπήγαινα αυτό το εξάμηνο."
"Οπαα party animal." Εκείνη την στιγμή που είπες αυτή την φράση μ'έπνιξε μια γλυκιά μελαγχολία. Ήταν τόσο έκφραση δική σου αυτή. Τόσο μα τόσο κατά δική σου. Χαμογέλασα γλυκά καθώς την άκουσα.
"χαχχα όχι. Απλά είναι μερικά μαθήματα που δεν χρειάζονται παρακολούθηση. Αρκεί να διαβάσεις από το βιβλίο."
"Κατάλαβα χαχα. Η αδερφή σου τι κάνει;"
"Καλά και εκείνη."του απάντησα "Δουλεύει μαζί μ'εμένα αλλά στο Μαρούσι. Έχει και εκείνη ζόρικο πρόγραμμα με την σχολή της. Μου λέει τους πήγαν και στο χοιροστάσιο. Πολύ γέλιο."
"αχχαχα αλήθεια;"
"Ναι! Εσένα η αδερφή σου;"
"Καλά είναι. Καλά εκείνη δεν έχει και exams τώρα τον Ιανουάριο μόνο κάτι εργασίες." Πάλι χαμογέλασα. Τα ασυνείδητα αγγλικά που σου έβγαιναν πάντα συνεχίζουν...
"Περίεργο μου φαίνεται. Και τώρα που είσαι και εσύ και εκείνη 2ο έτος θα έπρεπε να είναι πιο ζόρικα αφού του χρόνου τελειώνετε. Εδώ εμείς κάναμε κάτι πρακτικές ασκήσεις όπως δηλαδή εγώ είμαι ο σύμβολος πχ και εσύ αυτός που έχει το πρόβλημα."



"Ναι δεν ξέρω...Είχα πάει και να την δω.Βαρέθηκα βέβαια στο μάθημα της. Βέβαια να μου πεις άλλα αντικείμενα."
"ααα ναι ναι το είχα δει που είχες πάει στο fb."
"ααα ναι,μια φωτογραφία με κάτι χριστουγεννιάτικα δέντρα ε;"
"Χαχα ναι."του είπα. Μου έκανε εντύπωση που θυμόταν σε ποια φωτογραφία από αυτές που είχε αναβάσει η αδερφή του μαζί του είχα κάνει like.
"χαχα ναι ναι."Τον άκουσα να γελάει."Καλά και η μαμά μου έχει πολύ δουλειά."
"Αχ η κυρία Τόνια. Γλυκιά κυρία Τόνια! Τι κάνει;"
"Xχαχα καλά είναι! Βέβαια εντάξει δουλεύει και εκείνη πολύ. Θυμάσαι είναι καθηγήτρια γαλλικών... Αλλά την έχουν βάλει να κάνει και μερικά ελληνικά μαθήματα."
"Καλά αυτό το κάνουν σ'όλα τα σχολεία."
"Ναι αλλά εκεί είναι και ιδιωτικό. Που υποτίθεται όποιος τα πάει τα σκάει κιόλας."
"Σωστό. Καλά έτσι είναι τώρα..."
"Καλά ναι... Και γενικά έχουν απολύσει και εκεί και άλλους. Όπως από παντου."
"Ναι..."
"Και είναι και τα δικά μου εισητήρια ακριβά κιόλας. Τώρα φαντάσου τα είχα κλείσει από τον Σεπτέμβρη και μου βγήκαν πήγαινε-έλα 300 λίρες."
"Πω πολλά."
"Όχι είναι τα πιο φτηνά."
"Εντάξει και πάλι πολλά μου φαίνονται."του απάντησα.
"Ναι..άμα πχ πήγαινα Θεσσαλονίνη θα ήταν πολύ φτηνά. Αλλά το Ελευθέριος Βενιζέλος το χτυπάνε πολύ."
"Ναι και λόγο τουριστών κτλ."
"Ναι..αφού τώρα που θα πάω θα κλείσω αυτά για το Πάσχα."
"Τι να σε κάνουμε που σπουδάζεις έξω."του είπα πειραχτικά. "Έτσι θα είναι τώρα αποδέξου το."Ίσως μου βγήκε και ένας αυθόρμητος θυμός εκείνη την στιγμή. Εσύ το επέλεξες ήθελα να του πω.
"Ναι το ξέρω αλλά και από το Gatwick φαντάσου που πέρνω εγώ το αεροπλάνο πάλι ακριβά είναι."



Μελαγχόλισα πάλι. Στο Gatwick μου είχες πει κάποτε πως θα πήγαινα άμα ερχόμουν. Μου είχες εξηγήσει τον Μάιο τις αποστάσεις μεταξύ αυτού του αεροδρομίου και του κέντρου της Αγγλίας και πιο σε συμφερε πιο πολύ.
Σ'εκείνο το σημείο ένιωθα πως ουρλιάζαμε και οι δύο. Πως μέσα μας ούρλιαζαν ασυνείδητα οι φωνές μας πόσο διαφορετικές ζωές έχουμε. Πόσο μακριά είναι η μία ζωή του ενός από του άλλου.

"Καλά και εμάς οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι...Είχαμε κάτι κηδείες...Θυμάσαι που σου έλεγα για την μαμά της Ε.;"
"Πέθανε;"με ρώτησες καταλαβαίνοντας αμέσως σε τι αναφερόμουν.
"Ναι..."
"Εντάξει τουλάχιστον έχει εσάς"
"Ναι...Αλλά εντάξει μερικά πράγματα είναι άσχημα. Θα μου πεις βέβαια όλα μέσα στην ζωή είναι. Αλλά και πάλι."
"Nαι όντως.."
 Σ'εκείνο το σημείο είδα τον Ν. να βγαίνει από το μαγαζί και να μου κάνει νόημα να πάμε προς το γκαράζ των αυτοκινήτων.
"εεε και εγώ σε πήρα,γιατί λέω ποιος ξέρει τι θα πίστεψε που δεν σου απάντησα."
"Δεν πειράζει σιγά...Αυτά πάνω κάτω και από εμένα."του είπα γλυκά ενώ κατεβαίναμε μαζί με τον Ν. τις κυλιόμενες σκάλες.
Δεν είπα κάτι άλλο. Άφησα επίτηδες μια σιωπή αναμεσά μας. Άκουσα και από την πλευρά του 4 δευτερόλεπτα σιωπής. Μιας αμήχανης σιωπής.
Πες κάτι έλεγα μέσα μου. Αφού το νιώθω,κάτι θες να μου πεις.
"...Άντε καλές γιορτές."
"Επίσης καλές γιορτές και Καλά Χριστούγεννα."απάντησα
"Επίσης και..."
Τς...
Είπα γλυκά και βιαστικά το ονομά του καθώς τον διέκοψα."Χάρηκα πάρα πολύ που σε άκουσα." η φωνή μου έγινε απαλή και σταθερή.
"Και εγώ χάρηκα.Είχαμε καιρό." τον ένιωθα πως χαμογέλαγε με την αμηχανία ακόμα μέσα του.
"Αχα ναι...Στέλνε κανένα μύνημα που και που."
"Εντάξει,απλά μην φανταστείς ότι έχω πολύ ελεύθερο χρόνο." Αναρωτήθηκα πόσο χρόνο να θέλεις για να στείλεις ένα πως είσαι.
"Θα τα πούμε.Φιλιά!"
"Τα λέμε!"



Ένιωσα καλά με αυτή την συζήτησή μας. Ένιωσα πως ακόμα κάτι υπάρχει. Το ένιωθα στην ατμόσφαιρα... Νομίζω... Δεν ξέρω. Πάντως έσπασε ο πάγος αναμεσά μας που νόμιζα εγώ πως είχε δημιουργηθεί τους μήνες που δεν μιλάγαμε.
Είχαμε μιλήσει άλλη μια φορά μέσω skype. Εγώ του είχα στείλει βέβαια. Στην αρχή τότε ήταν σκληρός...αλλά όσο μου μίλαγε μαλάκωνε και μου έκανε πλάκες.
Ξέρω τι κάνει... Βάζει τείχους. Τείχους πολλούς ανάμεσά μας. Όσους περισσότερους μπορεί.
Δυστηχώς είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να δεχτεί πως συγκεκριμένα άτομα στην ζωή μας έρχονται και μετά φεύγουν. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό το πράγμα...

Όμως όπως και να έχει πολύ χάρηκα. Το υπόλοιπο εκείνο βράδυ θα πρέπει να είχα ένα μεγάλο χαμόγελο συνέχεια. Μίλαγα με όρεξη και κέφι. Ξαφνικά χάρης την θύμιση της φωνής του τα Χριστουγεννά μου είχαν πάρει χρώμα και ουσία. Και δεν ήταν τώρα έτσι... Πάντα ήταν έτσι. Από την 1η μέχρι την τελευταία στιγμή,δε ξέρω πως,επηρέαζε πάντα την συμπεριφορά μου. Όπως τότε που πριν καν βγούμε,μίλαγα μαζί του στο fb και δεν μπορούσα να σηκωθώ και να πάω να φάω.Ένιωθα τόσο χαρούμενη όταν συζήταγα μαζί του,η ώρα πέρναγε τόσο ευχάριστα που είχα ξεχάσει το φαγητό.
Άντε πήγαινε να φας μου είχε πει κάποια στιγμή. Είναι που μιλάω μαζί σου του είχα πει...Χωρίς καν να ξέρω πως ήταν ο τρόπος του και τα πάντα του από κοντά. Είναι σαν να μου έδινε μ'ένα περίεργο τρόπο πάντα ενέργεια...Και τόσους μήνες που δεν μιλάμε... αχ... Νιώθω πως λείπει η ενέργεια από το κορμί μου. Πως τα χαμογελά μου,μερικές στιγμές δεν είναι αληθινά. Και όμως,μέσα σ'ένα 20λεπτο κατάφερε να με ξανά κάνει χαρούμενη. Όλη μου η ενέργεια είχε επιστρέψει.
Και όσο ξεθωριάζει πάλι η μέρα εκείνη που μιλήσαμε...άλλα τόσο φεύγει πάλι σιγά σιγά η ενέργεια από το κορμί μου.



Και τι κάνω τελικά;
Τι στο καλό κάνω;

Δεν ξέρω τι θέλω ή τι πρέπει να κάνω. Προσπαθώ να ενθουσιαστώ με πρόσωπα που μέσα στα μάτια τους δεν βλέπω να αντανακλούνται τα δικά μου. Βλέπω μέσα τους καλοσύνη. Βλέπω ευγένια. Αλλά δεν νιώθω ένταση.
Σχεδόν μου έρχεται να βάλω τα κλάματα όταν συνειδητοποιώ πόσο άδεια νιώθω με άτομα που προσπαθούν με όλη τους την καλή θέληση να με γεμίσουν. Δεν μπορώ να δώσω έτσι σε κάποιον να μου κλείσει μια πληγή. Λυπάμαι. Ούτε μπορώ να την κλείσω εγώ με τον βάζω τον εαυτό μου σ'αυτή την διαδικασία. Το κάνω όμως. Γιατί έτσι μου είπαν ότι κάνουν οι άνθρωποι. Μου είπαν ότι προχωράνε παρακάτω. Και δοκιμάζουν ξανά. Και προσπαθούν ξανά. Και αναρωτιέμαι μετά αν είμαι η μόνη χαζή ( ; ) σ'αυτό τον πλανήτη που πιστεύει ότι δεν μπορείς να δίνεσαι παντού και πάντα έτσι εύκολα. Τόσο εύκολα και φυσικά όπως λες κάθε μέρα "Καλημέρα."

Και τώρα τι κάνω;;
Φτηνά αντιγραφά σου. Με γαλάζια μάτια. Με ξανθά μαλλιά. Με μαύρες μπλούζες. Με αυτοκίνητα. Με χαμόγελα. Με εξυπηρετήσεις. Με θέληση.

Φτηνά... Τόσο φτηνά. Που αναρωτιέμαι τι σκ*τ* κάνω. Μου είπαν να ενθουσιάζομαι και όλα θα περάσουν. Μου είπαν να χαμογελάω και όλα θα ξεχαστούν. Έτσι μου είπαν.

Αλλά ποτέ μάλλον δεν κατάλαβαν πόσο δύσκολο είναι να ψάχνεις στα φτηνά μάτια του άλλου,τα αυθεντικά που εσύ στα αλήθεια αποζητάς.

Και τώρα.
ΤI;



Σε ψάχνω σ'άλλους και αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που θα μπορούσα να κάνω.

I wanna take you somewhere so you know I care
But it's so cold and I don't know where
I brought you daffodils in a pretty string
But they won't flower like they did last spring

And I wanna kiss you, make you feel alright
I'm just so tired to share my nights
I wanna cry and I wanna love
But all my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up

And if somebody hurts you, I wanna fight
But my hands been broken, one too many times
So I'll use my voice, I'll be so fucking rude
Words they always win, but I know I'll lose

And I'd sing a song, that'd be just ours
But I sang 'em all to another heart
And I wanna cry I wanna learn to love
But all my tears have been used up

On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up

I wanna sing a song, that'd be just ours
But I sang 'em all to another heart
And I wanna cry, I wanna fall in love
But all my tears have been used up

On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up
On another love, another love
All my tears have been used up

YΓ:ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Σ'ΟΛΟΥΣ. Όλοι να έχετε ότι επιθυμείτε και ότι θέλετε με πάνω απ'ολα υγεία και αγάπη! Ετοιμαστείτε γιατί ακολουθεί μια ακόμα χρονιά στο ταξίδι μου ανάμεσα στ'αστέρια! :)