We'll burn...

Θα έπρεπε να υπάρχει κάπου γραμμένη μια ιστορία. Ή έστω ένας ορισμός. Ή κάποιος μύθος.

Κάτι τέλος πάντων που να ορίζει αυτού του είδους τον τοξικό έρωτα.



Ψάχνω σε βιβλία. Σε εικόνες. Μα δεν μπορεί; Δεν μίλησε άραγε ποτέ κανείς γι'αυτόν; Δεν μπορεί να μην τον έζησε κανείς.

Αυτόν τον έρωτα που την μία σε καταστρέφει και την άλλη σε λυτρώνει.

Αυτό τον έρωτα που ξεριζώνεις από μέσα σου θαμμένα κομμάτια,τα βγάζεις στην επιφάνεια και ύστερα τα δίνεις στον άλλον. 

Και ο άλλος κρύβει μέσα του τα συναισθήματά του. Σε αρπάζει από το χέρι, σε φιλά απαλά. Σε θέλει δικιά του.

Δικιά του. Με μία ολοκληρωμένη και επιβλητική έννοια. Και εσύ νιώθεις πως όλο και ξεριζώνεις για να γίνεις κάτι δικό του. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Πως θα ζήσεις χωρίς να ενώσεις τα κομμάτια σου;



Αυτό τον έρωτα που όσο και αν οι πρωταγωνιστές νοιάζονται ο ένας τον άλλον αδυνατούν να το καταφέρουν στην πράξη.
Κρύβονται πίσω από εγωισμούς.
Νοιάζονται τόσο πολύ που θάβουν τις αδυναμίες τους.
Και έτσι μοιάζουν και οι δύο δυνατοί όσο τρωτοί και αν είναι στην πραγματικότητα.
Κλαίνε.
Φωνάζουν.
Γιατί το εγώ τους ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένο.
Πως να είναι;
Πως όταν υπερισχύουν τόσο πολύ τα συναισθήματα;
Τόσο που σε κάνουν να τα αντικρούεις εσύ ο ίδιος;
Να τα πολεμάς.
Να τους φωνάζεις.
Και συνέχεια να φοβάσαι μην δείξεις.
Μην σε εκμεταλλευτεί όλο αυτό.
Μην σε πνίξει όλος αυτός ο έρωτας.
Ξεσπάς όταν δίνεις παραπάνω.
Κλαις όταν δίνεις λιγότερα.
Ποιος από τους δύο επικρατεί κανείς δεν το ξέρει.
Είναι άρρωστος και καταδικασμένος αυτός ο έρωτας εξάλλου.
Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει.
Γιατί κανείς δεν θα κερδίσει.
Και οι δύο θα χάσουν.
Από τον πολύ πόνο τους για αγάπη.



Κλειδώνουν τα χέρια κοντά στο στήθος.

Μπλέκονται τα βλέμματα.

Όλα ησυχάζουν. Όλα είναι γαλήνια και ήρεμα.

Ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος σου.
Φιλάς απαλά το μέτωπό του. Είναι δροσερό.
Χαιδεύεις τα ξανθά μαλλιά του.
Μυρίζεις το δέρμα του.
"Είσαι πολύ τυχερός που παίρνεις τόσα χάδια το ξέρεις;"
"Αλήθεια;"

Θα καούμε. Θα καούμε από αυτή την φλόγα. Θα χάσουμε μαζί.
Κανείς δεν θα συμμεριστεί την ένταση μας.
Όλοι θα λένε πως δεν ταιριάξαμε.
Και όμως κανείς δεν θα έχει δει εκείνη την φλόγα.
Γιατί θα την έχουμε κρύψει τόσο καλά μεταξύ μας.
Τόσο πολύ που γι'αυτό θα χάσουμε.



"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα"
Ένα χέρι σφίγγει δυνατά την μέση σου.
"Τι έγινε;"
"Τίποτα. Όλα καλά. Εσύ;"
"Και εγώ καλά."

Ανταποδίδεις το σφίξισμο. Ύστερα ένα φιλί στα δάχτυλα...

Νύχτωσε...

Κάπου δύο ψυχές θα καούν σιωπηλά...

Οσότου έρθει η αυγή...



Το 1ο γιατί μου θυμίζει το Πάσχα μαζί του. Και το 2ο γιατί απλά με ηρεμεί και με εμπνέει η μελωδία του.

Let's raise a glass or two
To all the things I lost on you
Oh oh
Tell me are they lost on you?
Oh oh
Just that you could cut me loose
Oh oh
After everything I've lost on you
Is that lost on you?