But it's time to face the truth,I will never be with you.

Θυμάσαι τις προηγούμενες ξέγνοιαστες ημέρες μας;Που νομίζαμε ότι το καλοκαίρι είναι δικό μας;

Που σε είχα γνωρίσει πίνοντας ένα κρασί και  εσυ μια μπύρα και μου κράταγες το χέρι;

Που συναντηθήκαμε τυχαία στο Μοναστηράκι;

Που θέλαμε να δούμε ταινία,αλλά πήγαμε βόλτα στην γιορτή σου;

Που περπατάγαμε στο Θησείο και στην Πλάκα;

Και που με είχες ρωτήσει τα πάντα;

Τι φοβάμαι,τι πιστεύω,τι νιώθω.

Και εγώ σου ανοίχτηκα.Πρώτη φορά σε άνθρωπο ανοίχτηκα έτσι,από την 1η στιγμή.Και που σε φίλησα αυθόρμητα;Πρώτη φοράγα φίλαγα κάποιον από την 1η ημέρα που τον γνώριζα.

Και μετά που μιλάγαμε κάθε μέρα;Και γελάγαμε.Ήμασταν και νυσταγμένοι.Μου έστειλες εκείνο το όμορφο δωράκι στα γενελθιά μου.Και μετά όλο όνειρα έκανες για εμάς.

Που νομίζαμε ότι το καλοκαίρι είναι δικό μας;

Εγώ δισταχτική,αλλά μέσα μου συμφωνούσα σε όλα.
Ένα "Μου λείπες" δεν μου έβγαινε.Από φόβο μάλλον.Και εσύ ήσουν τόσο ανοιχτός.Τόσο δοτικός σε εμένα.Μου έδινες το 100% σου.Ενώ εγώ όχι.Τόσο κουλ και χαλαρή προσπαθούσα να είμαι.Γιατί ήξερα πως δένομαι εύκολα,και πως αν είναι να πληγωθεί κάποιος μετά εγώ θα είμαι αυτή.
Αλλά σε πίστευα σ'όλα.Έμοιαζε όλα να τα λες ειλικρινά.Και λες μ'εμένα ήσουν διαφορετικός σε σχέση με άλλες κοπέλες.Και εγώ τι να σου απαντήσω σε αυτό μάτια μου; Πως πρώτη φορά νιώθω κάτι τόσο έντονο που φοβάμαι να στο ξεστομίσω μήπως και χαλάσει;
Όμορφες ήτανε και εκείνες οι μέρες.Ξέγνοιαστες...γεμάτες ελπίδα.Και πλάκες.Πάντα κάναμε πλάκες μεταξύ μας.

Τις προάλλες ήτανε μια ηλίολουστη μέρα με υπέροχο ήλιο και υπέροχο  γαλάζιο ουρανό.
Φόραγες μπλε πουκάμισο,καφέ βερμούδα,και μπλε παππούτσια.
Ήταν σαν να μην σε είχα ξανά δει ποτέ μου.Σαν να σε έβλεπα πρώτη φορά.Σαν να μην είχα ξανά δει αυτό το υπέροχο χαμογελό σου.Το βλέμμα σου το ζεστό,πίσω από τα μαύρα γυαλιά σου.Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος αλλα και σε φίλησα πολλές,πολλές,ίσως και άπειρες φορές και σε αγκάλιασα.Και γέλαγα.Και σε πείραζα.Και σου έκανα πλάκες.Και νόμιζα πως όλα ήταν τόσο ξέγνοιαστα.Μου έκανες παιχνίδια,με πείραζες.Τόσο όμορφα.Και την ώρα...να δεις μάτια μου κάποιος την είχε κάνει να πηγαίνει πολύ γρήγορα.Πότε πήγε 11; Πότε από το Χαλάνδρι φτάσαμε με τα πόδια στην Αγία Παρασκευή;

Στην επόμενη ημέρα μας,φόραγες μωβ με τζιν βερμούδα.Πάλι λες και δεν σε είχα ξανά δει ποτέ.Ενώ σε έβλεπα για δύο μήνες.Χτύπαγε η καρδιά μου τόσο γρήγορα.Λες και φοβόμουν πως αύριο θα ξυπνήσω και δεν θα σε ξανά δω.Έτσι ρούφαγα εκείνη την πρώτη στιγμή που σε αντίκριζα κάθε φορά,και που με φίλαγες.Μια μπύρα εσύ,ένα κρασί εγώ.Και πατατάκια,να με φιλάς καθώς τρώω πατατάκια.Γέλαγα πολύ.Εκείνη την μέρα πιο πολύ.Και σε ήθελα πολύ.Που βρήκα το θάρρος να σκύψω και να σε φιλήσω στον λαιμό μάτια μου; Που το βρήκα άραγε;
Σου κέρασα την πίτσα.Κάτι έπρεπε επιτέλους να κεράσω και εγώ.Μετά την πίτσα νομίζω χάθηκα.Στο βλέμμα σου,το χαμογελό σου,τα χείλι σου,δεν είμαι σίγουρη πάντως χάθηκα.Και μου είπες ότι θα μπορούσες να μείνεις έτσι μαζί μου όλο το βράδυ.Εκεί στην πλατεία.Στο παγκάκι.

Την επόμενη κάτσαμε αγκαλιά.Μια ζεστή και γλυκιά αγκαλιά.Χαλάνδρι.Αγαπημένο μου Χαλάνδρι.Είχες αθλητικό ντύσιμο.Και κάναμε πλάκες.Είδαμε ταινία.Φάγαμε πάλι πίτσα.
Δεν σε χόρταινα εκείνη την μέρα μάτια μου.Ούτε εσύ εμένα.Ξεχάσαμε τα παγωτίνια γι'αυτό τον λόγο.
Κάποιες φορές σταμάταγα να σε κοιτάξω στα μάτια.Μου άρεσε να κοιτάζω τα μάτια σου.Όπως και να χαιδεύω με τα δαχτυλά μου τα χείλι σου.
"Αχ αυτό το βλέμμα σου!"Πόσες φορές μου είχες πει ότι σου αρέσει το βλέμμα μου και το χαμογελό μου άραγε;Και καμία φορά κόλαγες και απλά με κοίταζες..."Τι σκέφτεσαι;"
"Τίποτα."
Και όμως σκεφτόμουν ...Σκέφτηκα πολλές φορές μέσα σε αυτές τις μέρες,πως θα φοβηθώ πολύ εκείνη την μέρα που θα νιώσω πως θα σε χάσω.Γι'αυτο αναστέναξα γλυκά.Γι'αυτό σιώπησα και απλά σε κοίταξα.Γιατί ένιωθα τόσο γεμάτη,που δεν θα άντεχα μετά το κενό.
Και μετά σε κοίταζα γλυκά,πολύ γλυκά, βαθιά μέσα στα καστανά σου μάτια,τόσο γλυκά που δεν μπορούσες να αντισταθείς,και με φιλούσες.Ποτέ δεν μπορούσες να αντισταθείς έτσι όπως σε κοίταζα.Τι πλάκα που είχε να στο κάνω αυτό μάτια μου.

Την προτελευταία ημέρα μας, ήμουν χαρούμενη.Θα πήγαινα μετά σε πάρτι και την επόμενη θα πηγαίναμε για μπάνιο.Φοράγαμε και οι δύο πιο καλά ρούχα.Εσύ πάλι με το υπέροχο μπλε πουκαμισό σου και την καφέ βερμούδα σου.Και όπως πάντα εσύ να πίνεις μια μπύρα και εγώ ένα κρασί.
Όμως μου είπες αυτό που φοβόμασταν.Ξανά φεύγεις.Σε αγκάλιασα αμέσως πιο σφιχτά.Ήταν από τις πιο ψυχοφθόρες συζητήσεις που είχαμε κάνει...Η κάθε μας λέξη πόναγε και εμένα και εσένα.Και το έβλεπα στο βλέμμα σου,πως ήθελες από εμένα αυτά που δεν είχα.Και εγώ από εσένα μια σχέση που δεν θα είχα ποτέ.Γιατί η απόσταση σε τσακίζει.Σε συνθλίβει.Σε καταστρέφει.Η χαρά σου είναι μακριά....Το είναι σου είναι μακριά...
"Είσαι τόσο καλό παιδί."Και το είπα με κάθε ειλικρίνεια μετά από όλα αυτά που μου είπες για την ζωή σου εκείνη την ημέρα.Από τα καλύτερα που έχω γνωρίσει.Ίσως και το καλύτερο.Μα ναι,για εμένα το καλύτερο.Και το πιο ώριμο.
"Και εσύ πάρα πολύ καλή κοπέλα και γι'αυτό δεν θα ήθελα με τίποτα να σε πληγώσω."
"Σταμάτα θα βάλω τα κλάματα..."
Και το ένιωθα.Ήσουν διαφορετικός μάτια μου.Δεν με φίλαγες όπως τις άλλες μέρες.Και εγώ ανατρίχιαζα σε κάθε φιλί,από τρόμο πως θα είναι το τελευταίο.
Τι όμορφο και εκείνο το αυθόρμητο φιλί που μου έδωσες στον ώμο ενώ προσπαθούσα να στείλω μύνημα.Νομίζω ανατρίχιασα πάλι,και για μια στιγμή ξέχασα τι ήθελα να γράψω.
Με πήγες μέχρι το μετρό.
"Να προσέχεις"μου είπες.
"Και εσύ να προσέχεις τώρα στον γυρισμό"
Δεν ήθελα να σε αφήσω.Πρώτη φορά δεν ήθελα τόσο πολύ να σε αφήσω.

Και μετά με άφησες εσύ.Δυο μέρες...Να βασινίζομαι.Να σε ψάχνω.Και να αναρωτιέμαι τι στο καλό σκέφτεσαι.
Κάποια στιγμή μου έστειλες μια καρδούλα σ'ένα μύνημα,κάπου στις 2 το πρωί.Και χάρηκα.Ένιωσα πως απαλύνθηκε κάθε πόνος μου.Και μετά την επόμενη ξανά βούλιαξα στην θλίψη μου.Στην τόσο μεγάλη επίμονή μου πως σε θέλω με κάθε αντίκτυπο.Κάθε πόνο.Κάθε δυσκολία που μπορεί να μπει εμπρός μας.
Και μετά με πήρες τηλέφωνο.Ξανά έγινα η χαρούμενη Μαρία που ήμουν μαζί σου.Άρχισα να σου κάνω πλάκες όπως και εσύ σε εμένα.
Είχα κοιμηθεί την προηγούμενη 3,5 ώρες γιατί έκλαιγα.Μου είπες ότι ούτε εσύ κοιμήθηκες καθόλου γιατί σκεφτόσουν όλα αυτά.
Την επόμενη ευτυχώς κανονήσαμε να βγούμε.

                                 

Την τελευταία μας ημέρα βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος.Εκεί στην εκλησσία.Κάθε φορά σε μια πλατεία με μια εκλησσια.Φόραγες μια μπλε μπούζα και τζιν βερμούδα.Για άλλη μια φορά μου φάνηκε πως δεν σε είχα ξανά δει ποτέ ξανά.Σε ρώτησα αν κουρεύτηκες και μου είπες όχι.Τόσο όμορφος μου φαινόσουν εκείνη την ημέρα μάτια μου.

Πήγαμε να πάρεις τζιν που χρειαζόσουν για εκεί.Και παππούτσια αθλητικά.Όμορφα ήτανε.
Όμορφα ήτανε και όταν κάτσαμε σε αυτό το μικρό καφέ.Εγώ μια κρέπα εσύ παγωτό.Πλήρωσες πάλι.Κάναμε πλάκες.Συζητήσαμε.Και μετά από λίγο βάρυνε πάλι το κλίμα.Τρόμαξα όταν άκουσα κάτω από ποιες συνθήκες δέχτηκες να δουλεύεις εκεί.Τόσο ώριμος...
"Είσαι το μόνο άτομο στην ηλικία μας που ξέρω ότι θα έκανε κάτι τέτοιο."
Και όντως,είσαι τόσο σπάνιος μάτια μου,που δεν νομίζω να το έκανε κανείς άλλος.
"Πες μου ειλικρινά εσύ τι θες..."ρώτησα ενώ η φωνή μου έτρεμε.
"Δεν ξέρω..."
Απλά δεν θέλαμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό με την απόσταση.Και τώρα που το ζήσαμε,είδαμε πόσο σκληρή είναι.
Νομίζω πως και οι δύο ξέρουμε πως δεν έχουμε μέλλον...Απλά πονάει τόσο που κανείς από τους δυο μας δεν αντέχει να δώσει το τέλος.
Για κάποιες στιγμές δεν μιλάγαμε.Δεν λέγαμε λέξη.Ήταν τόσο βαριά αυτή η σιωπή.Τόσο βαρύ το κλίμα.Και ας έλαμπε ο ήλιος τόσο φωτεινός,και ας έμοιαζε ο ουρανός τόσο γαλάζιος.Θέλησες να αλλάξεις συζήτηση για να ελαφρύνεις το κλίμα,αλλά εγώ ξανά γύρησα πάλι εκεί την συζήτηση.
Σε κάποια στιγμή έκανα να σε φιλήσω,και ήταν τόσο δισταχτικό το φιλί σου,μέχρι που τραβήχτηκες.
Τότε νομίζω ήταν που βούρκωσαν τα μάτια μου.
"Έλα μην κλαις τώρα,μην γίνεσαι χάλια."
"Όχι είναι το γαμώτο,δεν τα έχω μ'εσένα αλλά με την ζωή,που μια χαρά μου ήρθε και εμένα τα δύο τελευταία χρόνια και φεύγει..."
"Έλα δεν είναι έτσι..."
"'Οχι έτσι είναι..."
Και αλήθεια για το γαμώτο κλαίω.Μακάρι να μου είχες κάνει κάτι να σε έβριζα,να σε έλεγα μαλάκα,να είχα εγωισμό και να μην σου ξανά μίλαγα και όλα καλά.Αλλά τώρα που μας χωρίζει απλά η ζωή,με το έτσι θέλω όπως μας έκανε και να γνωριστούμε,όχι αυτό πονάει.
"Ελα θα το δούμε πως θα πάει,θα προσπαθήσω να βρω και νετ εκεί να σου στείλω μύνημα."
"Καλά όχι μόνο για το μεταξύ μας...απλά να δω αν είσαι καλά εκεί..."
Θα το δούμε σίγουρα,αλλά ξέρω ότι άλλαξες.Ότι αλλάζεις..Γιατί θες έναν άνθρωπο δίπλα σου,όχι μια εικόνα μέσα από έναν υπολογιστή.

Με πήγες μέχρι την στάση του λεοφωρείο.Σε αγκάλιασα και άρχισα να κλαίω πιο πολύ.Δεν ήθελα να σε αφήσω.Ήθελα να κρατήσει αυτή η στιγμή για πάντα.Άρχισες να με ρωτάς οτιδήποτε άσχετο σου ερχόταν στο μυαλό για να με κάνεις να ξεχαστώ.
Και όμως δεν ξεχνιόμουν...
"Το ξέρεις ότι έχεις μια χαρακτηριστική μυρωδιά;"του είπα χαμηλόφωνα στο αυτί ενώ η φωνή μου έτρεμε.
"Χαχ ωχ κακό είναι αυτό ε;Θες να μου πεις ότι μυρίζω χάλια ε;"
"Χαχχα όχι!Πάντως μην περιμένεις να μην σε σκέφτομαι.Δεν ξεχνάω εύκολα εγώ ανθρώπος."
"Χαχ Όχι ε;"
"'Οχι έχω καλή μνήμη.Και όσο αυτό που έλεγες...ότι νιώθεις ότι δεν έχει στήριξη από κανέναν...Να το ξέρεις εγώ θα σε στηρίζω σε αυτό..."
Σε ένιωσα να χαμογελάς.Και το είπα ειλικρινά.Όσο και αν με πονάει,θέλω να κάνεις αυτό που θες και είναι καλό για το μέλλον σου.
"Θα σου στείλω μύνημα όταν μπορέσω και βρω νετ...Γαμώτο τι να κάνω τώρα που φεύγω.."
"Ναι αλλά το θες πολύ...Ωραία θα ήταν να σε πάρουν κάποτε εδώ στην Ελλάδα,και να είσαι εδώ."
"Ναι καλά θα ήταν,αλλά ποτέ δεν ξέρεις,μπορεί να συνεχίσω να είμαι κ έξω..."
Και να σου μετά το λεοφωρείο...Να δεις μάτια μου κάποιος του είπε να έρθει πιο νωρίς.
Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί,και μου ξανά είπες ότι θα μου στείλεις μύνημα.

Και μετά τίποτα.
Θλίψη.
Που έφυγες.
Αλλά όχι τόσο που έφυγες.
Αλλά επειδή δεν αποφασίσαμε κάτι.Και αυτό το αόριστο πονάει.
Πονάω.Σαν να μου έχουν βάλει ένα μαχαίρι στην καρδιά και να μην μπορεί να βγει.
Πόσο πόσο θα ήθελα Θέε μου να είσαι εδώ.Και να είμασταν μαζί.Όλη μέρα κάθε μέρα.Και να με παίρνεις τα βράδια τηλέφωνο όπως κάναμε αυτές τις μέρες.Και να γελάμε.Να είμαστε σε φάση"Καληνύχτα.Καληνύχτα.Ονειρα γλυκά.Καληνύχτα.Φιλάκια...Χμμ κλέισε εσύ πρώτη επιτέλους."Και να σε θέλω σε κάθε δύσκολη στιγμη δίπλα μου.Στα μαθήματα της σχολής,στην εξεταστική μου,όταν με πιάνει θλίψη για αυτά που μου έχει φέρει τα τελευταία χρόνια η ζωή.Να σε θέλω σε όλα δίπλα μου.Και το ξέρω πως και εσύ το ίδιο θες.Χαχ...ήτανε που εγώ ήθελα την ελευθερία μου και δεν μου άρεσαν και πολύ οι δεσμεύσεις.


Τα βράδια είμαι καλά.Έχω καλή διάθεση.Μερικές στιγμές προσποιούμαι πως δεν σε γνώρισα και ποτέ μου για να είναι πιο εύκολο.Σε φάση τι είχαμε τι χάσαμε.Αλλά δεν μπορώ.Η κάθε μου σκέψη θα περιέχει εσένα.Θα σκαλώσω μερικές στιγμές στις προτάσεις μου γιατί θα σε σκέφτομαι.Θα είμαι με παρέα και το μυαλό μου θα ξεφεύγει γιατί θα σε σκέφτομαι και θα πονάω.

Αλλά το βράδυ είναι πιο εύκολο.
Το πρωί είναι το δύσκολο.Που ξυπνάω,και θυμάμαι πως έχω να αντιμετωπίσω μια πραγματικότητα.Έχω μια ζωή,μέσα στην οποία δεν είσαι πια μέσα.Γιατί δεν είσαι πια εδώ.Αλλά πολύ μακριά.Και θέλω να κοιμηθώ,και να πιστέψω ότι όλα αυτά ήταν ένα ωραίο-κακό όνειρο.Αλλά η ψυχρολουσιά του πρωινού είναι δύσκολη.Και σε θέλω απίστευτα πολύ στην ζωή μου.

Και εκεί υπάρχει άλλο ένα γαμώτο μάτια μου.Δεν σε λάτρεψα σαν αγόρι,ή σαν "γκόμενο" που θα έλεγαν κάποιοι.Αλλά σαν άνθρωπο.Ότι παλεύεις για όλους.Τ'οτι ενδιαφέρεσαι για την αδερφή σου,την μαμά σου,και το μέλλον σου περισσότερο από κάθε άλλο αγόρι της ηλικίας σου που έχω γνωρίσει.Γιατί είχες προσπαθήσει για εκείνο το παιδάκι στην κατασκήνωση.Γιατί είχες δώσει την ευκαιρία σ'εκείνον τον παππού να χαμογελάσει.Γιατί είσαι άνθρωπος που παλεύει για την χαρά όχι μόνο την δική μου,αλλά όλων.Γιατί είσαι άνθρωπος.

Περιμένω να μάθω νέα σου,εκεί στην άλλη άκρη της γης.Να δω ότι είσαι καλά.Οτι αντέχεις την ζέστη και δεν σου άνοιξε η μύτη.Ότι θα τα καταφέρεις.
Και γιατί πολύ απλά μου λείπεις,και θέλω να συνεχίσω να σου μιλάω κάθε μέρα όπως κάναμε δυο μήνες τώρα.Θέλω να σου λέω τα νέα μου και να μαθαίνω τα δικά σου.Να σε ακούω,και έστω και μέσα από μια οθόνη να σε βλέπω να χαμογελάς.

Περιμένω με αγωνία να γυρήσεις μάτια μου.
20 Αυγούστου.Είμαι σίγουρη πως πάλι θα κάτσεις ελάχιστα αλλά δεν πειράζει.

Γιατί μεταξύ μας,δίνω και μια ολόκληρη ζωή για να σε ξανά δω,και να σε ξανά φιλήσω.

Αυτό που ήταν δικό μας :


Aυτό που επίσης ήθελες απεγνωσμένα πολύ να μου το στείλεις και στο έστειλα εγώ(ενώ όλως περιέργως ακούμε τελείως διαφορετική μουσική )


Και τέλος αυτό,όταν μου το είχες στείλει όταν σε σκεφτόμουν και με σκεφτόσουν ασυνείδητα


Θα ήθελα να βάλω άλλα τόσσα τραγούδια που μας έκφραζαν αλλά θα καταλήξω σε αυτό που εκφράζει μόνο εμένα


Μα τι να πει κανείς
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα ...
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη την ζωή 

Θα ξανά βρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ'άστρα κι όλα τα τραγούδια
θα'ναι δικά μας