Άδική,μικρή και απρόβλεπτη ζωή.

Έτσι είναι ο τίτλος για την σημερινή μου ανάρτηση.Κάτι έχω ξανά πει για ανατροπές και απρόοπτα στην ζωή μου.Ναι για άλλη μια φορά η ζωή μου δείχνει πόσο άδικη και απρόβλεπτη είναι.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014.
Ξύπνησα μ'ένα πλάκωμα.Ένα άσχημο αίσθημα.Ήθελα για κάποιο λόγο να βάλω τα κλάματα.

Όμως δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα.Ντύθηκα,έκανα τις δουλειές μου στην Αγία Παρασκευή και μετά πήγα στην Κηφισιά όπου βγήκα με δύο συμφοιτητριές μου από την σχολή που αρχίσαμε να κάνουμε φέτος παρέα.Έκανα πάρα πολύ κρύο ομολογώ,αλλά περάσαμε πολύ όμορφα.Πραγματικά αυτές τις δύο κοπέλες τις συμπαθώ τόσο πολύ.Είναι τόσο γλυκούλες και πρόσχαρες που περάσαμε πολύ όμορφα.

Στο γυρισμό και έχωντας κρατηθεί αγκαζέ με την Χ. και την Γ. πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου.Θα έβγαινε το βράδυ με τις φίλες μας από το φροντηστήριο,την Κ.,την Α.Μ και θα πήγαινε και η παλιά μας συμμαθήτρια-παιδική φίλη Μ. Η Μ. είναι η μόνη που έχουμε κρατήσει ακόμα επαφή από το δημοτικό.
Τέλος πάντων την πήρα τηλέφωνο για να της πω ότι δεν θα πάω το βράδυ.Δεν είχα πολύ όρεξη για έξω,οπότε πήρα τηλέφωνο την Μ. από την σχολή μου να πάω να χουχουλιάσω σπίτι της βλέποντας ταινία.Η Μ. είχε μόλις 4 ημέρες που είχε βγει από το νοσοκομείο καθώς πέρασε λοιμώδη μονοπυρηνωση.Οπότε θεώρησα πως ήταν πολύ καλή ιδέα να πάω να την δω και να χουχουλιάσουμε.
Είδαμε το Περηφάνια και Προκατάληψη,αλλά δυστυχώς εγώ δεν το είδα μέχρι το τέλος,καθώς έπρεπε να φύγω γύρω στις 11 παρά.

To βράδυ όταν γύρησα η αδερφή μου έλειπε καθώς θα γύρναγε μετά της 2.Έίπα να κάτσω λίγο στον υπολογιστή μέχρι να νυστάξω.Το κάνω κάθε βράδυ αυτό.
Βλέπω η φίλη μου η Α. μου έχει στείλει το εξής μύνημα στο facebook "Το χειρότερο είναι ότι είδα στον ύπνο μου και έναν παπά να πετάει και να με κυνηγάει.Και μετά προσπαθούσα να τον σκοτώσω.Μετά συνέβη κάτι τρομαχτικό.Τον έριξα κάτω αλλά ήταν σαν να ήταν μόνο το κεφάλι του.Τέλος πάντων ο παππάς δεν είναι καλό.Σημαίνει αρρώστια ή θάνατο.Ντα φακ??"
"Ωχ μην μου λες τέτοια. Α παπα αυτά τα ονειρά σου"της είπα.Καθώς κατά ένα περίεργο λόγο τα όνειρα της Α. πάντα βγαίνουν.Έχω γράψει και εδώ πως όταν είχε πεθάνει ο παππούς μου,μου είχε πει έβλεπε αστέρια να πέφτουν στον ύπνο της,και πως σήμαινε θάτανο.Όπως και την προηγούμενη φορά,έτσι και αυτή ήμουν σε φάση,εντάξει απλά όνειρο της Α. Μια φορά έτυχε να βγει όνειρο της...Δεν θα γίνει κάτι.Σιγά.



Κυριακή 2 Νοεμβρίου.
Την επόμενη το πρωί ξύπνησα πάλι μ'ένα χάλια συναίσθημα.Ήθελα να βάλω τα κλάματα.Κάτι μου έφταιγε και δεν ήξερα τι.Πάει,μάλλον τα έχουν παίξει τελειώς οι ορμόνες μου σκέφτηκα.Δεν εξηγείται αλλιώς.Και δεν ήταν ότι μου έλειπε ο Γ.,όπως μου λείπει κάθε μέρα.Ήταν κάτι άλλο.Κάτι άλλο μου έφταιγε.Πριν σηκωθώ από το κρεβάτι ακούω δίπλα την αδερφή"Ξύπνησες?"
"Ναιιι"της απάντησα.
"Θες να σου πω κάτι να πάθεις σοκ;"μου είπε ενώ κράταγε στα χέρια το κινητό της.
"Πες μου."
"Εχθές το βράδυ είχα αφήσει ειδήσεις.Γενικά δεν αφήνω ποτέ αλλά εχθές έτυχε.Και άκουσα πως κάτω απο μυστηριώδης συνθήκες πέθανε 21χρονη,την Παρασκευή το βράδυ,μέσα σ'ανσασερ στην δουλειά της,καθώς κατέβαζε μια σκάλα.Και ξέρεις ποια μου είπε η Μ. ότι ήταν αυτή;"
"Ποια;"
"Η Σ." (παλιά μας συμμαθήτρια και φίλη.)
"Έλα πλάκα μου κάνεις."της είπα.
"Όχι αλήθεια,μου το είπε και εμένα η Μ. και έπαθα σοκ."
"Ελα τώρα πλάκα μου κάνεις..."
"Όχι θες να δεις και στο τοίχο της στο fb τι της γράφουν;"
"Όχι ρε φίλε....Θέλω να κλάψω..."
Και πριν καν της πω αυτά,χωρίς να το καταλάβω έκλαιγα ήδη.Έκλαιγα τόσο πολύ.Έτρεμαν και τα χέρια μου.
"Ρε ηρέμησε."μου είπε η αδερφή μου."Δεν ήξερα ότι θα το πάρεις έτσι."
"Καλά πας καλά?Μου λες ότι κάποιος που γνώρισα πέθανε,έτσι απλά.Και μ'αυτό τον τρόπο?Είναι τραγικό."Και μετά άρχισα να θυμάμαι όλες εκείνες τις ξέγνοιαστες στιγμές στο δημοτικό.Και που καθόμουν μαζί της στις εκδρομές.Και που ήμασταν μαζί στο ολοήμερο.Που ήταν πάντα πολύ χρόσχαρη και χαρούμενη.Που στην 5η δημοτικού μας είχε πιάσει μια κρίση λατρείας και με φώναζε τουίτι της.Και να τελειώνει η ζωή σου έτσι; Έτσι; Στα 21 σου μόλις χρόνια;Και η γλυκούλα πάντα με θυμόταν σε γιορτές και γενέθλια και μου έστελνε χρόνια πολλά.

Είναι απλά ασσύληπτο.Αδιανόητο.Τέτοια ατυχήματα λες δεν συμβαίνουν.Απλά κόλλησε στο φρεάτιο η σκάλα που μετέφερε.Έπεσε πάνω της,και την έπνιξε.
Πόσο άσχημος τρόπος για να πεθάνεις.Πόσο άδικο...

Εχθές πήγαμε μαζί με την Μ. στην κηδεία.Πήραμε στο αμάξι μαζί μας την Αγ. και την μαμά της.Της περιμέναμε έξω από το 9ο σχολείο.Το δημοτικό μας.
Θυμήθηκα ότι τελευταία φορά είχα περάσει από εκεί το καλοκαίρι.Όταν πήγαινα στον ομορφούλη μου.Και του είχε στείλει μύνημα ότι φτάνω.Μου είχε απαντήσει να συνεχίσω να προχωράω και πως κάποια στιγμή θα με πετύχει.
Πάλι λοιπόν για άλλη μια φορά βρέθηκα στο Χαλάνδρι.Χωρίς να το έχω επιδιώξει...Για κάποιο λόγο πάλι εδώ.Λες και πάντα το Χαλάνδρι με τραβάει...

Είχε πάρα πολύ κόσμο.Υπερβολικά πολύ κόσμο.Ακόμα νομίζω δεν μπορώ να το πιστέψω.Εκεί που λύγισα ήταν όταν είδα πως το φέρετρο ήταν άσπρο.Και που πάνω είχανε την φωτογραφία της.Αυτή την όμορφη φωτογραφία της που είχε στο facebook.Που μόλις ένα μήνα πριν της είχα κάνει like και σκεφτόμουν πόσο έχει ομορφήνει.Αυτή την φωτογραφία της...
Και να σου εκεί τρυγύρω και παλιοί μας συμμαθητές.Η Μαρ. η Ρ, η Γ., ο Δημ.,ο παιδικός μας φίλος ο Τασ.,ο Γ.
Με τον Δ. είμαστε μαζί στην ίδια σχολή.Τον είδα να κλαίει τον γλυκούλη...Αντίθετα ο Τασ. και ο Γ. ήταν ψύχραιμοι.
Η Γ. είχε σπαράξει.Μόλις μας είδε μας αγκάλιασε."Μην κλαις Γ. μου."της είπα απλά."Δεν θα ήθελε να κλαίμε."

Της πετάξαμε όλοι από ένα άσπρο λουλούδι.Εκεί που νομίζω πως λυγίσαμε όλοι ήταν όταν φώναζε η γιαγιά της.Και όταν η μαμά της της τραγούδησε το Όλα σε θυμίζουν,όπως μπορούσε η γυναίκα,πριν την σκεπάσουν με το χώμα.Ήταν ανατριχιστική στιγμή.
Καπού εκεί ήταν που και η Μαρ. η Ρ. έβαλε κάτι φωνές.Και να την στηρίζουν δίπλα η Γ. και η Μ

Αφού πέρασε όλο αυτό,πήγαμε στο Χαλάνδρι,στα Μικελ.Δεν ξέρω για πιο λόγο έκαναν εκεί τον καφέ...
Καθίσαμε όλοι μαζί οι παλιοί συμμαθητές.Κάποιοι άκουγα να λένε για την σκάλα...Πως αλλιώς έπρεπε να την βάλει μέσα.Ο μπαμπάς της Μ. Ρ. μας έλεγε γενικά να προσέχουμε.Και με τα αμάξια,και με τις μηχανές.
Στην αρχή δεν είχαμε πολύ κέφι για κουβέντα.Αλλά σιγά σιγά αρχίσαμε να ρωτάνε ο ένας τον άλλον τι σπουδάζουμε,αν δουλεύουμε,πως περνάμε.Είπαμε για αστεία και όμορφα γεγονότα που είχαμε ζήσει παρέα με την Σ...Και ύστερα πιάσαμε τα παιδικά μας χρόνια.
"Θυμάστε την κυρία Γιούλη;"
"Πω πω τι απαράδεκτη δασκάλα."
"Γιατί την κυρία Πόλη την μουσικό;"
"Αχ τι καλή!Μας μάθαινε τόσο ωραία τραγούδια!"
"Εγώ τις προάλλες έβλεπα μια κασέτα από μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή.Τι ωραίοι που ήμασταν όλοι.!"
"Θυμάστε τι παιχνίδια κάναμε;"
"Πω ναι,λάβα,κυνηγητό!"
"Δεν ήταν τεράστια τα διαλλείματα;Θυμάμαι προλαβαίναμε να φάμε,να παίξουμε,να καθίσουμε!"
"Γιατί τότε που μας χώρισαν σε τμήματα;Και είχαμε συνθηματικά στις πόρτες;"
"Πω ναι!! Και θυμάστε,δεν ήταν μια περίοδο που κάναμε συνέχεια πάρτι;"
"Ναι ναι!Ήταν μια περίοδος που κάθε Σάββατο κάποιος θα είχε πάρτι.Και ρίχναμε κάτι χορούς!"
"Τα μπλουζ τα θυμάστε;Στην μια πλευρά τα αγόρια και στην άλλη τα κορίτσια για το ποιος θα διαλέξει ποιον."
"Γιατί η μπουκάλα και καλά;"
"Γιατί οι γυμναστικές επιδείξεις;Θυμάμαι μας είχαν βάλει το ίδιο τραγούδι να το κάνουμε δύο χρονιές."
"Ναι ναι! Το Αν όλα τα παιδιά της Γης..."
"Θυμάστε το πιζτάμα πάρτι του Γ.;;"
"Πω ξεχνιέται!Που πετάγαμε τα ποπ κορν και προσπαθούσαμε να τα φάμε στον αέρα!"
"Και πόσο ωραίες εκδρομές μας πήγαιναν!"
"Αχ Αλσος Βεικου!Νομίζω πως εκεί ξέραμε το κάθε δέντρο απέξω και ανακατωτά!"



Και κάπως έτσι γλυκά πέρασε η ώρα.Ήταν πολύ ωραίο πραγματικά που θυμηθήκαμε τα παλιά.Ο καθένας θυμόταν κάτι διαφορετικό.Αλλά  όλοι συμφωνούσαμε στο ίδιο.Πως ήταν τα πιο ξέγνοιαστια και όμορφα χρόνια μας.Λέγαμε πως θα μας βλέπει η Σ. να τα συζητάμε όλα αυτά και θα γελάει...Τι κρίμα και άδικο που ξανά βρεθήκαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες.Πόσο τραγικό...Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει συμβεί στον καθένα μας...
Ο Τ. μας ρώτησε αν είχε κρατήσει κάποια από εμάς επαφή μαζί της...Σχεδόν κανένα μας,πέρα από την Μ.Ρ. Αλλά δεν είχε σημασία αυτό λέγαμε με την Αγ. Βλέπουμε φωτογραφίες και δημοσιεύσεις ο ένας του άλλου στο facebook,ξέρουμε ότι είναι καλά ότι περνάει όμορφα.

Εξάλλου ο καθένας μας ξεχωριστά αποτελεί ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας και αθωότητας του άλλου.Κάποτε μοιραζόμασταν την ίδια τάξη.Το ίδιο θρανίο.Βρισκόμασταν στο ίδιο πουλμαν.Γελάγαμε με τα ίδια αστεία.Παίζαμε όλοι μαζί.Χορεύαμε όλοι μαζί.Είχαμε βρεθεί πολλές φορές ο ένας στο σπίτι του άλλου.Είμασταν όλοι τόσο καλά παιδιά...σαν μια μεγάλη και ωραία παρέα.Απλά μια παρέα από μικρά παιδιά.

Μαζί με τον Τ. πιάσαμε λίγο συζήτηση και για το νηπιαγωγείο που πηγαίναμε παρέα.Ο Τ. ίσως είναι το πιο μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.Ήμασταν μαζί στο νηπιαγωγείο,δημοτικό,στα αγγλικά,στους παραδοσιακούς χορούς.Οι γονείς μας έκαναν πάρα πολύ παρέα και έτσι βρισκόμασταν συνέχεια ο ένας στο σπίτι του άλλου.
"Θυμάστε τις διακοπές που είχαμε πάει παρέα;Στην Λευκάδα;"Ρώτησε ο Τ. την αδερφή μου.
"Όχι Ζάκυνθο είχαμε πάει."
"αα ναί!Πω και που μας είχανε βάλει σε κάτι γαιδουράκια οι γονείς μας."
"Και έχω και κάτι φωτό.Με τις βαρκούλες μας που ήμασταν."είπε ο Τ.
"Καλά εσένα Τ. σε θυμάμαι πάντα ο αρχηγός.Και μετά ακολουθούσα εγώ,και μετά η Δ. με τον Ο. που τους βάζαμε πως ήταν τα δυο πιο μικρά."
Πόσο χάρηκα που ξανά μίλησα με τον Τ. Ένιωθα τέτοια οικειότητα μαζί του.Σαν αδερφό μου τον νιώθω.



Ύστερα από αυτά και αφού τελείωσαμε όλοι μας τον καφέ μας πήγαμε να χαιρετήσουμε την μαμά της Σ. και τον αδερφή της,καθώς δεν το είχαμε κάνει καθόλου πιο πριν μέσα στον πολύ κόσμο.

Καθώς πλησιάσαμε τον αδερφό της,εγώ και η αδερφή μου μας κάνει"Διδυμάκια;;"
"Mας θυμάσαι;"Τον ρώτησα έκπληκτη.Δεν περίμενα να μας θυμάται.Δεν τον έχω καν φίλο στο facebook.Είχε να μας δει χρόνια.Εγώ στην αρχή είχα ξεχάσει και το ονομά του.
"Φυσικά και σας θυμάμαι."
Τον αγκαλιάσαμε."Συλληπητήρια πραγματικά."του είπα.
"Τι κάνετε;Σπουδάζετε;"
"Ναι ναι..."
"Μπράβο,μπράβο!Να προσέχετε!"
Ύστερα γύρησε στην αδερφή μου."Μαρία;;"
"Χχαχαχα όχι."
"Να πάρει χαχα"
Πάντα μας μπέρδευαν.

Μετά πλησιάσαμε την μαμά της.Τι να πεις Θέε μου σε μια μάνα που χάνει το παιδί της...Τι να της πεις...;Υπάρχει χειρότερο;;
"Μας θυμάστε;"την ρωτήσαμε.
Μας κοίταξε καλά καλά.
"Οι δίδιμούλες...;"της είπαμε.
"Αχ ναι,οι δίδυμες." μας είπε και μας αγκάλιασε και της δύο.
"Τι να σας πω τώρα...Καλή δύναμη μονάχα."της είπα.
"Πάρτε."Μας είπε και μας έδωσε στις χούφτες από ένα κουφέτο στην καθεμία.Πόσο τραγική σκηνή...Μια μάνα που δεν θα δει ποτέ στ'αλήθεια την κόρη της να πατρεύεται.Να κάνει παιδιά.Να μεγαλώνει.

Δεν ξέρω πως ήταν τώρα η Σ. σαν άνθρωπος.Αλλά όσο την θυμάμαι εγώ από παλιά ήταν πάντα χαμογελαστή.Πρόσχαρη.Γλυκιά.Με πλάκες.Γενικά ζωντανό κορίτσι.Με όρεξη.Με κέφι.
Ακόμα θυμάμαι εκείνο το τσαντάκι της.Ένα γκρι τσαντάκι με 3 tweety πάνω.Μου έλεγε πάντα"Εδώ ο tweety είναι στεναχωρημένος γιατί ψάχνει να βρει παρέα με ποιον θα κάτσει στην εκδρομή.Εδώ είναι σοκαρισμένος γιατί βρίσκει εσένα.Εδώ χαμογελάει γιατί θα κάτσει μαζί σου."Και έτσι καθόμασταν παρέα.

Όλα αυτά μ'έβαλαν σε σκέψεις.Και αναρωτήθηκα πραγματικά πόσο μικρή,άδικη,και απρόβλεπτη είναι αυτή η ζωή.Και έτσι εκεί που κατέληξα είναι πως πρέπει ν'αγαπάμε.Κάθε μέρα.Όλο και πιο πολύ.Να μην αφήνουμε γι'αυριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα.

Να αγαπάμε.Με όλη μας την δύναμη και την ψυχή κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.Και ν'αγαπάμε ανιδιοτελώς πάνω απ'όλα.

Καλό ταξίδι μικρή μας Σ.
Όλοι οι συμμαθητές σου από το 9ο,θα σε θυμόμαστε και θα σ'αγαπάμε πάντα.
Γιατί είσαι κομμάτι μας.

Όλοι μας η αγάπη...την κάμαρα γεμίζει.