Εκείνη την αλησμόνητη μέρα...

"... Όμως, το ίδιο γίνεται με κάθε ζωή. Φαντάσου να διαγραφεί απ'αυτή μια επιλεγμένη μέρα και σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Στάσου,εσύ που διαβάζεις, και σκέψου λίγο τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή από χρυσάφι,από αγκάθια ή από άνθη,που δεν θα σε είχε δέσει ποτέ,αν δεν σχηματιζόταν εκείνος ο πρώτος κρίκος, εκείνη την αλησμόνητη μέρα." Τσαρλς Ντίκενς



Μ. Τρίτη 15 Απριλίου 2014.

Είμαι μια ξέγνοιαστη Μαρία. Η εξεταστική έχει μόλις τελειώσει εδώ και δύο μέρες. Έχω βγει με τους συμφοιτητές της αδερφής μου για καφέ. Την επόμενη έχω κανονίσει καφέ-ραντεβού μ'έναν φίλο μιας συμφοιτήτριας της αδερφής μου. Δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα αλλά δεν βαριέσαι.

Όλα γύρω μου αποπνέουν την μυρωδιά μιας γλυκιάς άνοιξης στην Αθήνα. Κατά της 8 το βραδάκι πάμε για ποτό σ'ένα μπαράκι με θέα την Ακρόπολη με δύο φίλες μου την Ν. και την Ε. Θα είχαμε φύγει από το μαγαζί αυτό. Έτυχε όμως να είναι εκεί ένας γνωστός στης αδερφής μου και καθώς μίλαγα μαζί του άδειασε ένα τραπέζι.  Το μαγαζί βρίσκεται 5' λεπτά από το σταθμό του μετρό.
Κατά της 9 μίση είπαν να φύγουμε αλλά τους είπα πως αφού είμαστε κοντά στο μετρό ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Εξάλλου ήθελα να προλάβω από Νομισματοκοπείο το λεωφορείο των 10:10 προς το σπίτι μου οπότε είχαμε λίγο χρόνο ακόμα.

Κατά της 10 παρά αποχωριστήκαμε έξω από το μετρό. Κατέβηκα τις πρώτες κυλιόμενες του σταθμού στο Μοναστηράκι. Ύστερα τις δεύτερες. Εκεί στις δεύτερες... Εγώ να τις κατεβαίνω. Εκείνος δίπλα μου να τις ανεβαίνει. Ένα πρόσωπο γνώριμο. Ένα όμορφο πρόσωπο. Με μεγάλα σοκολατί μάτια. Πολύ μελαχρινά μαλλιά. Και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Εσύ είσαι. Εσύ που σ'είχα βρει μέσω της Ρ. από το φροντιστήριο και σ'είχα κάνει αντ στο fb γιατί με τράβηξε το χαμόγελό σου. Με είδε; Άραγε με είδε; Αυτός ήταν. Σίγουρα ήταν αυτός.

Τελικά έχασα το λεωφορείο των 10:10.





Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016. (πάλι 22...)

"Μ'ακους;" ακούω την φωνή του Γ. από τα ακουστικά μου. Είχα να τον ακούσω στα ακουστικά μου στο skype από το καλοκαίρι του '14... 

Μισό να φτιάξω το μικρόφωνο. του πληκρολογώ. Φτιάχνω το μικρόφωνο. Ανοίγω την κάμερα.

"Ωπ γεια" μου λέει ο Γ.

"Γειαα" λέω και εγώ. Μπροστά μου βρίσκεται αυτό το όμορφο πρόσωπο. Μελαχρινά μαλλιά και μούσια. Μεγάλα μαύρα γυαλιά. Και σοκολατί μάτια. Ζεστό χαμόγελο. Φοράει ένα μωβ πουλόβερ και από μέσα ένα μπλε πουκάμισο.

"Πω έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε ε;" μου λέει.

"Ισχύει. Τι κάνεις;"

Η συζήτηση ξεκινά από ένα συγνώμη που δεν βρεθήκαμε τα Χριστούγεννα. Ύστερα από ένα καλή χρονιά που του έστειλα εγώ αλλά δεν παραδόθηκε ποτέ το μήνυμά μου γιατί είχε φύγει ήδη στην Αγγλία. Μέτα από ένα μήνυμά που μου έστειλε στο σκαιπ αρχές Φεβρουαρίου όμως εγώ δεν το είχα δει γιατί είχε χαλάσει ο υπολογιστής. Και τέλος μια μικρή συζήτηση κατά την οποία μου πρότεινε να μιλήσουμε άμα θέλω μέσω κλήσης να τα πούμε καλύτερα.

Μιλάγαμε 2 ώρες ασταμάτητα. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Ήταν τόσα τα νέα μου που δεν ήξερe και τόσα τα δικά του που μιλάγαμε και μιλάγαμε.

Είπαμε για τις σχολές μας. Τις εξεταστικές. Τα μεταπτυχιακά. Για δουλειές. Θέλει να κάνει εκεί άλλον έναν χρόνο για μάστερ. Ίσως μετά θέλει να τον πάρει εδώ στην Ελλάδα η αραβική εταιρεία που είχε δουλέψει τότε το καλοκαίρι. Του είπα για τον μπαμπά μου που είχε έρθει Αγγλία. Του είπα πως ανέβηκα σε αεροπλάνο τον Νοέμβριο. Μου είπε ότι ήρθε στην Πανεπιστημιούπολη τα Χριστούγεννα για να πάρει από το Γεωλογικό ένα βιβλίο για ανεμογεννήτριες. Μου έλεγε για το Μπράιτον. Του έλεγε για το Χαλάνδρι και το κέντρο που βγαίνω. Είπε δεν θα γυρίσει για το Πάσχα. Έχει να παραδώσει την πτυχιακή. Μου είπες πως είναι αρχηγός μιας ομάδας ποδοσφαίρου η οποία εκεί είναι 4η στις 14. Του είπα μπράβο και χαμογέλαγα. Του έκανα πλάκα για την σοκολάτα.

"Μα πως την τρως την σοκολάτα ιου;" μου είπε.

"Εγώ και άλλοι τόσοι"απάντησα.

"Ναι δυστυχώς είστε πολλοί." είπε πειραχτικά.

Μου είπε για τους κολλητούς του. Θυμόμουν τα ονόματά τους. Πως τα θυμάσαι με ρώτησε. Αφού έχω πολύ καλή μνήμη του απάντησα. Με ρώτησε τι κάνει η Κ. που είχε γνωρίσει. Του είπα για την μητέρα της...Ρώτησα για την αδερφή του. Ρώτησε και εκείνος για την αδερφή μου. Του είπα για την δουλειά στην προωθητική. Μου είπε για τις παρουσιάσεις και τα τεστ που έχει να κάνει. Πως δεν κοιμάται καλά τις τελευταίες μέρες λόγο πίεσης. Πως σαν την παρέα στην Κύπρο που είχε δεν έχει. Του είπα πως έχουμε Εράσμους στην Κύπρο. Στο University of Nicosia. Σ'αυτό έκανα ένα χρόνο,μου είπε χαμογελαστά. Του είπα πως στην εξεταστική μου τον θυμήθηκα. Διάβαζα για το international baccalaureate. Το έγραψα στις εξετάσεις. Έγραψα και για την κριτική του. Ναι μου είπε,αυτό είχα κάνει. Το ξέρω του είπα,είχε στην ύλη μας από κάτω και τα ιδιωτικά σχολεία της Ελλάδας που παρέχουν αυτό το δίπλωμα. 

Τον κοίταγα καθώς μου μίλαγε. Νιώθω πολύ οικεία όταν του μιλάω. Σαν να μιλάγαμε και εχθές μαζί. Το χαμόγελο του τόσο γνώριμο. Ακόμα και αυτό το ανασήκωμα στο φρύδι του το θυμάμαι τόσο καλά. 

Σε κάποια στιγμή χαμήλωσε τα μάτια. Χαμογέλασε ελαφρά. Θα με ρωτήσει. Τώρα θα με ρωτήσει.

"Εμ...είδα στο facebook...Βρήκες αγόρι;"

"Εε..ναι."απάντησα λίγο αμήχανα.

"αα ωραιά μπράβο. Πως τα πάτε;"

"Kαλά μια χαρά. Στη αρχή δεν τα πηγαίναμε καλά."

"Γιατί;"

"Ε γιατί μου έλεγε κάτι βλακείες του τύπου δεν θέλω σχέση. Δεν μπορώ μεγάλες δεσμεύσεις."

"Τι βλακείες..."

"Χαχ ναι...Αλλά εντάξει ο καθένας θέλει τον χρόνο του μέχρι να ανοιχτεί. Και εγώ του έδειξα πως δεν είμαι καμία τρελή που να τον ψάχνω όλη μέρα στο τηλέφωνο. Οπότε όσο πάει τώρα γίνεται και καλύτερο όλο αυτό." απάντησα ήρεμα.

"Ωραία. Είστε καιρό;"

"Εεε είναι 4 μήνες."

"Ωραία."

"Εσύ;" τον ρώτησα.

"Εγω..μπα τίποτα δεν παίζει κάτι."

"Κάτσε εγώ σε είχα αφήσει που τα είχες με μία κοπέλα."

"Ναι θυμάσαι τότε που είχαμε βγει; Ε μια εβδομάδα μετά χωρίσαμε. " (Να λοιπόν που όταν μου έλεγε ότι εντάξει χαλάρα θα δούμε εγώ δεν τον είχα πολύ πιστέψει και όμως από μεριάς του μου έλεγε αλήθεια.) 

"Γιατί όμως;"

"Εεε φαινόταν. Δηλαδή περισσότερο από εμένα. Βασικά κάναμε από την αρχή πολλά μαζί και περάσαμε πολύ χρόνο...Δηλαδή πήγαμε για μια εβδομάδα διακοπές στο εξοχικό της. Μετά εκείνη μου έλεγε ότι θέλει να με βλέπει κάθε μέρα. Ενώ εγώ δεν ένιωθα τόσα πολλά. Και έμενε και Ελευσίνα και δεν βοηθούσε αυτό. Είχα πάει και εκεί να μείνω μαζί της 3 μέρες...Μου γνώρισε τους γονείς της."

"Τι όντως; Κανονισμένο δηλαδή;"

"χαχα ναι. Την γιαγιά της. 20 φίλους της."

"αα ωραία".

"Ναι μετά μου έκανε σκηνές άμα δεν βρισκόμασταν μια μέρα."

"Πω αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανα ποτέ."του είπα με ειλικρίνεια."Δηλαδή μέσα σε μια σχέση πρέπει να νιώθετε και οι δύο ελεύθεροι. Να έχει ο καθένας τον δικό του χώρο." είπα ήρεμα.

"Ναι ναι αυτό ισχύει...Ε δεν ξέρω και μετά εγώ ξενέρωσα,έγινα πιο απόμακρος και αυτό."

 "Αχά...Εγώ πιστεύω μετράει πολύ και η εμπειρία από πρώην. Δηλαδή με το παιδί που είμαι τώρα...Η πρώην του ήταν πολύ τρελή. Τον πίεζα πάρα πολύ. Γι'αυτό είχε δει και με άσχημο μάτι την σχέση."

"Ε εμείς είμαστε μικρά αθώα παιδάκια και μας εκμεταλεύεστε χαχα "

"ιιι χαχχαχαχα εγώ ποτέ οι άλλες." Γελάσαμε και οι δύο για λίγο.

"Και τώρα τίποτε άλλο;" τον ρώτησα με θάρρος.

"Μπαα όχι. Δηλαδή κάτι παιζόταν. Αλλά είμαι στην φάση που θέλω κάτι μόνιμο. Δηλαδή πάντα κάτι μόνιμο ήθελα...άσχετα με το πως το έφερναν οι συνθήκες." σ'αυτό το σημείο σοβάρεψε. Κοίταξα για λίγο το πρόσωπο του. Κοίταζε αλλού. Αυτό πήγαινε ξεκάθαρα για εμάς. Ήταν ξεκάθαρη σπόντα. Έπρεπε να σπάσω την αμηχανία κάπως.

"Ναι και εγώ είμαι πολύ κορίτσι της σχέσης. Γιατί εντάξει...Το περιστασιακό δεν έχει και κάποιο νόημα."

"Ναι όντως δεν έχει...Το παιδί,έχει σπουδάσει κάτι;"

"Όχι όχι δουλεύει. Κομμωτής. Αυτό ήθελε. Απλά δουλεύει πάρα πολλές ώρες. Αλλά εντάξει αφού του αρέσει αυτό που κάνει είναι καλό."

"Άντε θα σε κουρέψει κιόλας." μου είπε γελαστά.

"Χαχα ναι."

"Είναι καλό παιδί;"

Χαμήλωσα τα μάτια. "Είναι...Είναι πολύ καλό παιδί." 

"Ωραία" μου είπε ήρεμα.

Θυμήθηκα τα λόγια μας.

Ήχησαν μέσα μου σαν μεγάλες καμπάνες τόσο δυνατά.

"Ίσως εάν ψάξεις να βρεις ένα καλό παιδί εδώ..."

"Δεν θέλω καλό παιδί. Εσένα θέλω."

"Κάποιον που θα είναι συνέχεια μαζί σου και θα σε κάνει ευτυχισμένη."

"Σταμάτα σπανίζουν τα παιδιά σαν και εσένα..."

Σταματήσαμε την κουβέντα για τις σχέσεις. Λέγαμε για ταξίδια.

"Είχα πάει με τα λεφτά από την δουλειά Πάτρα και Θεσσαλονίκη."

"Όπαα" τόσο δική του έκφραση.

"Ναι! Βέβαια εντάξει και στα δύο είχα την διαμονή. Αλλά ήταν πολύ ωραία."

"Ωραία λοιπόν επόμενος προορισμός Μπράιτον." μου είπε χαμογελαστά. Έμεινα λίγο όταν άκουσα αυτή την πρόταση. Προσπάθησα να το γυρίσω στην πλάκα.

"Μπα θα με φιλοξενήσεις;"

"Εμ τι θα κάνω θα σε αφήσω στον δρόμο; χαχχα"

"Χαχχα ξέρω'γω μήπως μου κλείσεις κανένα ξενοδοχείο χαχα."

"Όχι άμα το ψάξεις από νωρίς έχει φτηνά εισιτήρια." το έλεγε όντως σοβαρά.

"Λες να έρθω το καλοκαίρι να κάνω μπάνια που έχετε και θάλασσα;"

"Χαχα ναι άμα είμαι εδώ ή πιο πριν." Τώρα σοβαρολογούσε;;

Πιάσαμε κουβέντα για τα γυαλιά του. Μου είπε ότι πήγε στο Χαλάνδρι να δει καινούργια να αλλάξει αυτά που φοράει. Μου είπε το όνομα του μαγαζιού.

"Κάτσε εκεί δουλεύει η θεία μου."

"Όντως;"

"Ναι η Μαρία."

"ααα ναι αυτή με εξυπηρέτησε."

"Πω όντως τώρα;;" ρώτησα έκπληκτη.

"Ναι ναι. Κατάγονται και από το ίδιο νησί με την μητέρα μου. Πάμε χρόνια σ'εκείνη."

"Ουάου" είπα. Τα περίεργα πράγματα που με συνδέουν μαζί του συνεχίζουν να συμβαίνουν...

"Αλλα μωρέ όσα και να μου έδειξε η θεία σου,δεν μου άρεσε τίποτα."

"Α ναι;"

"Ε ναι."

"Δεν είχε σαν το δικό σου στυλ,έτσι τέτοια μεγάλα. Αυτά που φοράς τώρα πχ μοιάζουν λες και φτιάχτηκα για εσένα." του είπα γελαστά.

"Όχι γαμώτο δεν είχε."

"Χμ κρίμα γιατί εσύ έχεις και πιο πως να το πω πιο έτσι μακρουλό πρόσωπο. Οπότε θα σου πάνε αυτά,"

"ααα πολύ ωραία. Σ'ευχαριστώ Μαρία χαχα"

"χαχχα όχι βρεεε εγώ εννοούσα ότι έχεις ωραίο πρόσωπο χαχα"

"Καλά τώρα δεν το σώζεις χαχα. Τελικά ίσως να αποσύρω την πρόταση για Αγγλία. χαχα" τελικά το εννοούσε όντως;;

Είπαμε και άλλα. Γελάσαμε. Μου έδειξε εκεί το σπίτι. Έκανε εκεί μια γύρα την κάμερα. Όπως μου έκανε παλιά.

"Σε πειράζει να σε κλείσω γιατί ήρθε η αδερφή μου;" Τον ρώτησα.

"Όχι...Χάρηκα που μιλήσαμε."

"Και εγώ χάρηκα. Θα τα πούμε."

"Ναι μιλάμε,στέλνε μου."

"Οκ καληνύχτα."

"Γεια."

Eίτε υπήρξαν μαζί βδομάδες, μήνες, χρόνια είτε νοητά για λίγα δευτερόλεπτα, όσο και αν απομακρυνθούν, σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος κι αν βρεθούν με κάποιον ανεξήγητο τρόπο θα ξανασυναντηθούν. Κάποιοι το αποκαλούν τηλεπάθεια. Εγώ απλώς προτιμώ την εξής εκδοχή: το σύμπαν δεν μπορεί τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Είτε για το τελευταίο και οριστικό αντίο που χρωστάνε, είτε για να είναι και πάλι μαζί και να πολεμάνε κάθε μέρα μαζί τους δαίμονές τους. Και αν δεν είναι σ’ αυτή τη ζωή, τότε στην επόμενη. Είναι σαν το κρατούμενο στον πολλαπλασιασμό, μεταφέρεται μέχρι να αθροιστεί. Κάποιος μου είπε ότι η αγάπη είναι ενέργεια, άρα τίποτα δε χάνεται. Αυτό συνεπάγεται ότι μπορεί να έχουμε κληρονομήσει μια αγάπη που έμεινε στη μέση αιώνες πριν, με στόχο να κλείσει ο κύκλος της μέσα από το δικό μας βίωμα

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Eίμαι μαζί με την Κ. περιμένοντας κάποιο λεωφορείο για να πάμε στην Πανεπιστημιούπολη. Θα ερχόταν μαζί μου στην σχολή να γραφτώ για παρέα.

"ααα ωραία έρχεται το 608. Ας μπούμε." μου λέει η Κ.

"Μας πάει κατευθείαν αυτό τώρα;" την ρωτάω.

"Ε κάνει έναν μικρό κύκλο και συνήθως μου την δίνει και δεν το παίρνω αλλά δε βαριέσαι."

"Συγνώμη να ρωτήσω κάτι." Γυρνάω το κεφάλι μου, Μια κοπέλα λίγο πιο κοντή από εμένα,με καστανά μαλλιά,μεγάλα χείλι και μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια."Αυτό πάει Φιλοσοφική;"

"Ναι ναι"της απαντάει η Κ.

"αα ωραία,πάτε και εσείς εκεί ε;"

"Ναι πάμε για να γραφτώ" της χαμογέλασα.

"αα σε ποιο τμήμα;"

"Στο ΦΠΨ."

"αα και εγώ εκεί πάω να γραφτώ."

"Αλήθεια; Μαρία χάρηκα." της είπα.

"Νώρα" μου απάντησε.

Ανταλλάξαμε αριθμούς μετά τις εγγραφές. Δεν ήμουν σίγουρη εάν θα ταιριάζαμε σαν παρέα. Αλλά καλό ήταν που γνώρισα ένα άτομο.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Καθόμαστε κάπου σε κάτι βραχάκια κοντά στην Ακρόπολη εγώ η Ν. και η Μ. από την σχολή. Η Ν. πλέον είναι μια από τις καλύτερες και ποιο κοντινές μου φίλες.

Λέμε για διάφορα. Βραδιάζει γλυκά. Ένα γλυκό βράδυ καλοκαιριού.

Κάτι λέμε για αγόρια. Γελάμε.

"ααα Μαρία για δες αυτόν." μου δείχνει η Ν. ένα ξανθό αγόρι. Με σκουλαρίκι στο αυτί και μούσι.

"χμμ μπα πως είναι έτσι,σαν καγκούρι."

"Είναι φίλος του αγοριού μου."

"Α ναι; Μπα δεν μου αρέσει μωρέ. Κοίτα στυλ. Άσε που μοιάζει ψώνιο."

"Καλά."

"Λοιπόν θα κανονίσουμε για μπάνιο μια από αυτές τι μέρες;"πετάγεται η Μ.

"ΑΑ ναι ναι" λέμε μαζί με την Ν. ενθουσιασμένες "Να πάμε."

Ιούλιος 2015.

"Το αγόρι μου σ'έδειξε σ'έναν φίλο του και του άρεσες." μου στέλνει μήνυμα η Ν. στο βαίμπερ.

"Σε ποιον;"

"Τον είχες πει καγκούρι."

"αχχα όντως δεν θυμάμαι. Το ξανά συζητάω πάντως."

"χαχα καλά κάτσε να γυρίσω από Πάτρα και θα γίνουν πράγματα και θάματα."

"χαχα αμεε."

Σεπτέμβριος 2015.

"Χωρίσατε ε;"

"Nαι...Τον στεναχώρησα πολύ και λυπάμαι. Πάντως πρέπει να βρούμε ακόμα τρόπο να γνωρίσεις τον Σ."

"Λες; Είναι καλό παιδί;"

"Ναι εμένα πολύ καλό παιδί μου είχε φανεί όταν τον είχα γνωρίσει."

"Χμμ μάλιστα"

"Γιατί δεν τον κάνεις αντ στο facebook;"

"Λες;"ρωτάω την Ν."Δεν θα φανεί πολύ κάπως;"

"Όχι μωρέ σιγά. Δεν θα του μιλήσεις κιόλας."

"Εντάξει λοιπόν. Δεν έχω κάτι να χάσω."

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Βρίσκομαι στο Γκάζι γύρω στις 9 παρά το βράδυ και περιμένω το Σ. να φανεί. Με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε έξω από ποια καφετέρια βρίσκεται. Περπάτησα λίγο. Ήταν εκεί απέξω.

Ξανθός. Λίγο πιο ψηλός από εμένα. Σχετικά μυώδης. Με τζιν,μαύρα μποτάκια,μια χακί μπλούζα και άσπρη ζακέτα. Στο λαιμό του διάφορα κολιέ. Στο αυτί του ένα σκουλαρίκι.

Πλησιάζω.

"Γεια" μου λέει και με φιλάει ζεστά στα μάγουλα.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016. 

Βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Σ. Φοράω την ζακέτα του ενώ ταυτόχρονα τουρτουρίζω. Έχω ανεβάσει πυρετό για κάποιο λόγο. Με κρατάει σφιχτά να μην κρυώνω. Ο κολλητός του( αυτός που τα είχε με την Ν.) φροντίζει να μου φέρει μαζί μ'ένα άλλο παιδί μια κουβέρτα.

Κοιτάζω λίγο τον κολλητό του. Θυμάμαι την συζήτηση που είχαμε κάνει πριν λίγες εβδομάδες με τον Σ.

"Εγώ σε είχα κάνει αντ."του έλεγα γελώντας.

"Εγώ σου είχα μιλήσει πρώτος όμως."

"Μπα τι λες. Εγώ πήρα όμως την πρωτοβουλία."

"Μπα τι λες χαχα."

"Βασικά εάν δεν ήταν ο κολλητός σου και η Ν. δεν θα είχαμε γνωριστεί."

"Ναι εντάξει μεσολάβησαν λίγο αλλά εμείς πήραμε την πρωτοβουλία."

"Ναι όντως."

"Καλύτερα έτσι."

"Ναι όντως καλύτερα." 

"Πάμε σπίτι;"με ρωτάει ο Σ.

"Ναι...Έχετε σίγουρα παναντολ σπίτι;"

"Ναι έχουμε."

 Βγαίνουμε έξω. Ψιχαλίζει. ο Σ. μένει μ'ενα κοντομάνικο μπλουζάκι ενώ εγώ φοράω την ζακέτα του.

Τον κοιτάζω τρυφερά...

Μία πράξη που έκανες στο παρελθόν θα έχει επίπτωση στο μέλλον.

Μερικές φορές το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Όπως το να ρίξεις μια πέτρα μέσα στο νερό και να δεις να αναπηδούν στην επιφάνεια φυσαλίδες

Αιτία και αποτέλεσμα.

Ή αλλιώς δράση και αντίδραση.

Λέγεται κάρμα.

Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.

Η ποιότητα του καρπού εξαρτάται από την ποιότητα του σπόρου. Οι καλές σκέψεις οδηγούν σε καλές πράξεις οι οποίες βοηθούν τους άλλους καθώς και τον εαυτό.

Με άλλα λόγια, οτιδήποτε συναισθήματα δημιουργήσω στον άλλον τελικά γίνονται οι δικές μου εμπειρίες.

Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε καταστάσεις αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή - οτιδήποτε με εξαναγκάζει ή με απωθεί και οτιδήποτε νοιώθω  είναι το αποτέλεσμα των δικών μου προηγούμενων σκέψεων, αποφάσεων και πράξεων. Η  κατανόηση του Νόμου του Κάρμα δίνει βαθιά σπουδαιότητα στην έννοια της υπευθυνότητας και της δικαιοσύνης.

Είτε καλό είτε κακό το κάρμα, η απραξία είναι χειρότερη Ενώ με μια δράση θα δημιουργήσει πάντα μια αντίδραση.

Πρόσεχε τις πράξεις σου. Θα σε βρουν στο μέλλον σου.



You get what you give.

I remember it now, it takes me back to when it all first started
But I've only got myself to blame for it, and I accept it now
It's time to let it go, go out and start again
But it's not that easy

But I've got high hopes, it takes me back to when we started
High hopes, when you let it go, go out and start again
High hopes, when it all comes to an end
But the world keeps spinning around

And in my dreams, I meet the ghosts of all the people who have come and gone...