Σαν ναρκωτικό...

Ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως οι ανθρώπινες σχέσεις, ιδίως οι ερωτικές είναι τόσο δύσκολες.

Παλιά πίστευα πως όλα είναι τόσο εύκολα.

Κυριακή 3 Απριλίου γύρω στις 11 το πρωί.

Ο Σ. σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο. Κάθομαι για λίγο μόνη στο δωμάτιο και βάζω πάλι τα κλάματα. Όλο το βράδυ ξύπναγα θυμόμουν τον καβγά του Σαββάτου,έκλαιγα και ξανά κοιμόμουν. Ο Σ. δίπλα του με έσφιγγε συνέχεια.
Άραγε να τα εννοούσε αυτά που είπε; Είπα και εγώ τόσο άσχημα πράγματα;



~~~~

Η όλη συζήτηση ξεκινάει από το κατά πόσο νευριάζω εγώ για κάτι. Κατά πόσο θεωρώ κάτι φυσιολογικό ή όχι στις σχέσεις. Διαφωνούμε στο γεγονός πως μερικά πράγματα εγώ τα βλέπω πιο λογικά και εκείνος λέει ότι τα βλέπει χωρίς λογική λόγο έρωτα. Εκνευρίζομαι και του λέω άλλο ο έρωτας και άλλο ο εγωισμός που νιώθει μερικές φορές μαζί μου...Έναν παράξενο εγωισμό. Έναν τοξικό εγωισμό...Που θέτει εμένα κάτι σαν "κτήμα" του.

"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" με ρωτάει.
Η ερώτηση έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω. Αιφνιδιαστική. Ξαφνική. Απότομη. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Τι να απαντήσω. Δρω τελείως αυθόρμητα. Θυμάμαι τον Γ.
"Ναι έχω."
"Πόσες φορές;" ο επιθετικός τόνος συνεχίζει.
Τι να απαντήσω;;
"Πωω γιατί την κάνουμε τώρα αυτή την συζήτηση; Δεν σου λέω."
"Έάν έχεις ερωτευτεί πάντως αυτός δεν είμαι εγώ."
"Σου είπα ναι αλλά δεν σου είπα πόσες φορές. Εξάλλου αλλιώς ορίζει ο καθένας τον έρωτα. Τι είναι ο έρωτας. Τι σημαίνει για εσένα. Πως τον εννοείς;"

Έρωτας. Στο μυαλό μου τον έρωτα τον έχω σαν κάτι αιώνιο. Σαν κάτι αγνό και ταυτόχρονα με πάθος. Σαν κάτι εύθραστο. Που όμως σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει χαρούμενο όταν τον έχεις. Σε κάνει να νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά για πάντα. Πως είναι αιώνιος. Πως υπάρχει μόνάχα αυτός.
Εάν ήμουν όντως ερωτευμένη θα αφιέρωνα ένα δύωρο στον Γ. τον Φεβρουάριο στο skype;; Αχ δεν ξέρω...




Αυτούς τους 5 μήνες με τον Σ. έχω νιώσει χαρούμενη πολύ. Αλλά ποτέ ξέγνοιαστη. Ποτέ κάτι αιώνιο. Μονάχα έναν συνεχόμενο φόβο. Φόβο μην τον πιέσω όπως μου είχε πει στις αρχές. Φόβο μην ξανά πληγωθώ. Γιατί με τον Γ. ήμουν ο εαυτός μου. Με τον Σ. ποτέ δεν ένιωσα ο εαυτός μου. Κράταγα πάντα κάτι για εμένα. Ακόμα και το "αγάπη μου". Ακόμα και αυτό δεν το είπα ποτέ. Μόνο για εμένα. Φόβο μην με αφήσει. Φόβο. Τόσο φόβο μην ξανά πληγωθώ. Να μην δοθώ 100%. Να μην καταλάβει πόσο πολύ τον θέλω και νιώσει ότι είμαι τόσο συναισθηματική. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό το πήρα εγωιστικά. Είπα δεν θα κολλήσω εγώ με εσένα. Εσύ θα κολλήσεις με εμένα. Στην προσπάθεια μου να ξεφύγω από οποιοδήποτε πόνο και να δείξω πόσο ανεξάρτητη και χαρούμενη μπορώ να είμαι χωρίς κάποιον έφτασα στο άλλο άκρο. Να τον κάνω να νομίζει πως δεν αισθάνομαι. Να τον αφήνω συνέχεια να έχει εκείνος πρωτοβουλίες.

"Δεν το διανοούμαι ότι με τον άλλον είχες περάσει πιο λίγα από εμάς και μαζί μου δεν νιώθεις κάτι έντονο."
"Καλά τώρα τι συγκρίνεις. Άλλες καταστάσεις. Εξάλλου εγώ πιστεύω πως μόνο όταν τελειώσει κάτι μπορείς να καταλάβεις πλήρως τι ένιωσες. Και τότε με ρώταγαν πως είμαι μαζί του και απάνταγα ότι περνάω όμορφα,αλλά μετά συνειδητοποίησα τι ένιωθα." του είπα.

Ήταν μια τόσο λάθος πρόταση. Με κοίταξε σαν ξένη.Τον πλήγωσα άθελα μου. Άρχισε να φωνάζει. Να με κοιτάξει υποτιμητικά. Δεν ήθελα να νομίζει ότι δεν ξέρω τι νιώθω και πως για να καταλάβω πρέπει να τελειώσουμε. Ούτε εννοούσα πως μαζί του περνάω απλά καλά. Όμως αυτά νόμιζε. Και όποια προσπάθεια μου στην συνέχεια να προσπαθήσω να του δείξω ότι αυτό το είπα για καλό και όχι για κακό ναυαγούσε. Προσπαθούσα να του πω τι σημαίνει για εμένα αλλά δεν με πίστευε. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο λάθος αυτό που είπα. Του είπα πόσο φοβόμουν μην με αφήσει. Γι'αυτό ήμουν πάντα ένα βήμα πίσω. Θέλησα να του πω πως κάθε φορά μετράω τις μέρες για να τον δω. Δεν με άκουγε. Άρχισα να του λέω πως είναι τόσο άδικο για εμάς να αμφιβάλλει.



"Συγνώμη δηλαδή εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ερωτευμένο μαζί μου;"ρώτησα έκπληκτη αλλά και νευριασμένη.
"Δεν απαντάω. Πάντως για εσένα κάνω πράγματα που δεν έκανα ποτέ για άλλες κοπέλες. Εγώ δεν ήμουν έτσι σε σχέσεις."
"Νομίζεις ότι θα καθόμουν τόσο καιρό μαζί σου εάν δεν ένιωθα κάτι έντονο;"
"Επειδή δεν έβρισκες κάποιον για σχέση."
"Κάνεις λάθος. Τόσα καλά παιδιά έχω γνωρίσει. Αλλά ήθελα κάποιον που να αισθάνομαι. Με προσβάλλει να νομίζεις ότι σου λέω ψέμματα. Είμαι πολύ επιλεκτική. "

Δεν με άκουγε. Έκλαιγα με λυγμούς. Με κοίταζε σαν να είναι ψέμα ακόμα και τ'ότι κλαίω. Μου είπε άσχημα πράγματα. Πως τέλος τα συναισθήματα για εκείνον.

Δεν ξέρω πως,αλλά όταν γνώρισα τον Σ. ήξερα πως μια μέρα θα τσακωνόμασταν πάρα πολύ άσχημα.

Σε κάποια στιγμή δεν μιλάγαμε.
"Βγάλε τα παππούτσια σου να ξαπλώσουμε. Έλα εγώ τα ξέχασα ήδη." μου είπε και με πήρε αγκαλιά.
Όμως δεν μπορούσα. Είχα να κλάψω έτσι τουλάχιστον 3 χρόνια. Δεν σταμάταγα. Δεν πέρναγε. Πόναγε τόσο πολύ όλο αυτό. Όλη αυτή η αμφισβήτηση πόναγε.
Δεν ξέρω εάν είμαι ερωτευμένη. Πάντως τον έχω αγαπήσει πολύ. Και ας μην του το λέω.
"Έλα σταμάτα τώρα."
"Όχι να πεις στον Σ. μου να γυρίσει πίσω. Εσύ δεν είσαι ο Σ. μου."
"Θα γυρίσει εάν σταματήσεις."

Δεν μου πέρναγε όμως. Κατέβηκα στο σαλόνι να ηρεμήσω για λίγο. Έπαιρνα ξανά και ξανά βαθιές ανάσες. Ηρέμησα.
Πήγα πάνω. Κοιμήθηκα στην αγκαλιά του.



~~~

Γυρνάει από το μπάνιο.
"Που είσαι μικρούλα μου;" λέει και με αγκαλιάζει."Συγνώμη για εχθές. Δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένη"
"Μην με αφήσεις."καταφέρνω μονάχα να ξεστομίσω με δάκρυα και τον σφίγγω πάνω μου.
"Σιγά δεν μπορώ να αναπνεύσω" μου λέει.
Γελάω.

Κατεβαίνουμε να φτιάξουμε πρωινό.
Με ξανά αγκαλιάζει.
"Σε στεναχώρησα εχθές ε;"
"Είχα να στεναχωρηθώ έτσι χρόνια.Συγνώμη εάν καμία φορά δεν στο δείχνω πιο πολύ."
Δεν μου απαντάει κάτι.
"Ήταν σαν εχθές να αποφάσισες να δεις πόσο αντέχει η καρδιά μου τον πόνο. Την ίδια καρδιά που ήταν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Δεν τα εννοούσες αυτά που είπες εχθές έτσι;"
"Όχι."
Με σφίγγει πιο πολύ πάνω του.



Φτιάξαμε πρωινό όπως κάθε Κυριακή. Τοστ και ομελέτα. Ξαπλώσαμε αγκαλιά στο κρεβάτι. Χαζέψαμε στο internet.
Το απόγευμα βγήκαμε για καφέ και παίξαμε τάβλι.

Κάποια στιγμή έβαλε τα χέρια του γύρω από το πρόσωπό μου. Βρισκόμασταν σε μια όμορφη καφετέρια με αρκετό κόσμο,φυτά και συντριβάνι,
"Είσαι χαρούμενη τώρα;"
"Την αλήθεια; Ακόμα στεναχωρημένη. Δεν μου αρέσει που νομίζεις ότι δεν αισθάνομαι κάτι έντονο."
Κοιτάζει αλλού. Το νομίζει ακόμα...
"Στεναχωρέθηκα που σε στεναχώρησα. Συνήθως όταν μιλάω με νεύρα μετά δεν με νοιάζει πως αισθάνεται η άλλη. Μ'εσένα στεναχωρέθηκα." μου είπε απαλά. Τον αγκάλιασα.
"Φοβήθηκα τόσο πολύ μην σε χάσω..." του ψιθύρισα σιγανά.
Με φιλάει και με αγκαλιάζει τρυφερά. Δεν ξέρω πως και γιατί...Αλλά επιτέλους εκείνη την στιγμή ένιωσα κάτι 100% αμοιβαίο και από τους δύο. Εγώ έριξα τα φράγματα και τις άμυνές μου,εκείνος έριξε τον εγωισμό του.

Με πήγε στο μετρό. Πρώτη φορά δεν ήθελα τόσο πολύ να τον αφήσω.
"Μοιάζεις σαν να πας να κλάψεις."
"Όχι..Όχι. Είμαι καλά." του είπα χαμογελαστά. Ήταν τόσο όμορφος. Φόραγε ένα ξεθωριασμένο τζιν. Μια γκρι-μαύρη αθλητική κοντομάνικη μπλούζα. Αρκετά κολλητή ώστε να αναδεικνύονται οι καλοσχηματισμένοι και γυμνασμένοι μυς του. Σέξι. Έτσι τον λέω. Αναμφισβήτητα σέξι τις περισσότερες φορές. Με όμορφο ανοιχτό δέρμα. Και όμορφο χαμόγελο.
"Μοιάζεις και κουρασμένη..."
"E..είμαι." απάντησα ήρεμη κοιτώντας τα μάτια του.



Και όντως ήμουν. Είχα δουλέψει άρρωστη δυο μέρες δίπλα στα ψυγεία. Είχα κοιμηθεί μέσα σε δύο μέρες μόνο 9 ώρες. Είχα κλάψει πάρα πολύ. Είχα άγχος γιατί την επόμενη δίδασκα σαν πρακτική στο σχολείο στα Ανάβρυτα. Είχα περίοδο και πόναγα. Έφυγα μετά από 5' λεπτά αφού τον φίλησα πολλές φορές.

~~
 Όλο αυτό με τον Σ. δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα πέρα από την λέξη ναρκωτικό.

Μετράω κάθε φορά τις μέρες για να τον δω. Τις ώρες. Τετάρτες,Σάββατα και Κυριακές. Αυτές συνήθως είναι οι μέρες μας λόγο των αυξημένων προγραμμάτων μας.

Κάθε φορά που γυρνάω σπίτι μου λείπει η αγκαλιά του. Τα χέρια του. Έχω ευχηθεί πολλές φορές να μην δούλευε τόσο. Και να μπορούσα να του μιλήσω πιο πολύ μέσα στην μέρα. Έχω ευχηθεί να μην έμενε τόσο μακρυά. Είναι λες και έχουμε σχέση από απόσταση. Κάνω κάθε φορά 1 ώρα για να πάω να τον βρω.

Δεν μπορώ να αντισταθώ σε ότι και αν μου ζητήσει.
Τα χέρια του..Δεν μπορώ να σταματήσω να χαιδεύω τα χέρια του.
Θυμάμαι μέσα στον Νοέμβριο να μ'έχει στεναχωρήσει δυο φορές. Τον Δεκέμβριο άλλες δυο. Τον Φεβρουάριο άλλες δυο. Και μέσα στο Μάρτιο σίγουρα 4.
Αυτή την φορά δεν ήταν απλά στεναχώρια. Πληγώθηκα. Πληγώθηκα που τόσο καιρό δεν έχει αντιληφθεί πόσο τον θέλω.

Είναι οξύθυμος. Εγωιστής. Καμία φορά απότομος. Και όσο και αν με στεναχωρεί καμία φορά είναι σαν ναρκωτικό. Τον θέλω και άλλο. Γι'αυτό ίσως ποτέ δεν με θεώρησα ερωτευμένη. Ποτέ δεν πέρασαν κάποιες μέρες ώστε να είμαι απολύτως σίγουρη για όλο αυτό. Συνέχεια ένιωθα ανασφάλεια για εκείνον προς εμένα.



Όμως έχει και πολλά καλά. Μου αφιερώνει πάντα τον ελεύθερο χρόνο του. Με παίρνει πολλά τηλέφωνα μέσα στην ημέρα. Έχει κάνει μεγάλα βήματα. Μέσα στον Μάρτιο γνώρισα και τους γονείς του.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως είμαστε δυο άτομα που τελικά νιώθουν το ίδιο.
Απλά είμαστε τόσο αντίθετοι χαρακτήρες που το δείχνουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Και έτσι καταλήγουμε να παρεξηγούμε ο ένας τον άλλον. Και να μην λαμβάνονται σωστά μερικά μηνύματα.

Και αυτό είναι που με θλίβει πιο πολύ.
Γιατί είμαστε τόσο αντίθετοι και τόσο πεισματάρηδες και οι δύο...που δεν ξέρω κατά πόσο καιρό θα αντέξουμε ακόμα εάν δεν προσπαθήσουμε περισσότερο να προσαρμοστούμε ο ένας με τον τρόπο του άλλου.


Η πνοή του..
Τα χέρια του...
Η αγκαλιά του...
Ο θυμός του...
Το γέλιο του..
Το σώμα του...
Η φωνή του...

Τα πάντα του με σκοτώνουν και ταυτόχρονα με ξανά γεννούν.
Το πιο γλυκό ναρκωτικό που έχω γνωρίσει...

Θυμάμαι ακόμα πως ξεκίνησε όλο αυτό. Τα πρώτα περίεργα ραντεβού μας. Η πρώτη φορά που μου έσφιξε το χέρι. Εκείνες οι πρώτες φορές στο μικρό υπόγειό του. Εγώ να τον θέλω τόσο και να προσπαθώ να καταλάβω εκείνος τι θέλει.
Μετά τα όμορφα Χριστούγεννα μαζί. Ο όμορφος και γλυκός Ιανουάριος. Ο ζεστός Φεβρουάριος. Και ο με τσακωμούς Μάρτιος.

Οι φίλοι του. Τα ξαδέρφια του. Οι γονείς του. Το σπίτι του. Το εξοχικό του. Οι συνήθειες του. Η γιορτή του.
Το κομμάτι της ζωής του που είμαι.