Still waiting...

Και περιμένω...

Περιμένω...

Και περιμένω...

Οι ώρες περνάνε... Οι μέρες περνάνε...

3 μέρες που δεν έχουμε μιλήσει. Ούτε ένα μήνυμα..

Ούτε ένα τηλέφωνο.

"Πάρε με όποτε θες" του έστειλα στο τελευταίο μήνυμα...

Ακόμα περιμένω...

Και όλα αυτά γιατί ζήτησα να έρθει σ'ένα πάρτι που είχαν καλέσει και τους δύο μας.

Αναλογίζομαι τους μήνες που πέρασαν.

Χριστούγεννα, Φώτων,Καθαρά Δευτέρα, 25 Μαρτίου, Πάσχα, ΣΚ καλοκαιριών, 15 Αυγουστός...Όλες τις γιορτές και τις αργίες τις πέρασα μαζί μου. Μαζί με εκείνον,τους φίλους, και την οικογένεια του...

Και μία φορά που ζήτησα να έρθει κάπου μαζί μου είπε δεν θέλει...

Δεν προσπάθησε ποτέ του να γίνει κομμάτι μου. Όχι στα αλήθεα δηλαδή. Δεν έχει έρθει ποτέ σπίτι μου. Μπορεί να κατανοώ το υπερβολικά δύσκολο ωραριό του αλλά αυτό δεν τον δικαιολογεί.

Όχι αυτή την φορά.

Προτίμησε απλά να κάτσει σπίτι και να κοιτάζεις τους τοίχους. Στεναχωρέθηκα τόσο πολύ. Προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά αλλά δεν ήθελα. Αυτή την φορά δεν θα πέρναγε απλά με μια αγκαλιά. Πρώτη φορά του ζήτησα σχεδόν μετά από ένα χρόνο να με συνοδεύσει στο πάρτι που έκανε φίλη μου,στο οποίο ήταν και ο ίδιος καλεσμένος και αρνήθηκε.

Ενώ είναι κοινωνικός.

Δεν τον ένοιαξε καν που μετά από μια βάναυση εξεταστική ανυπομονούσα τόσο για αυτή την μέρα. Απλά δεν ήθελε να έρθει. Δεν τον ένοιαξε που του είπα ότι θέλω να είναι μαζί μου. Κοντά μου. Πως μόνο έτσι θα ήμουν χαρούμενη στα αλήθεια.

Όλο αυτό είναι άνισο τελειώς. Εγώ ξέρω όλους τους φίλους. Την αδερφή του. Τους γονείς του.

Εκείνος δεν ξέρει κανέναν από την ζωή μου.

Και απ'ότι φάνηκε δεν είναι και πρόθυμος να μάθει.

Θυμάμαι τα λόγια μας...

"Γιατί δεν έχεις έρθει ποτέ στο σπίτι μου;;"

"Πότε να έρθω στις 9 το βράδυ που σχολάω;"

"Μια Κυριακή..."

"Αυτό θα μπορούσα..."

"Δεν το έχεις πει ποτέ όμως."

"Έχεις δίκιο γιατί να έρχεσαι μόνο εσύ; Εγώ στην θέση σου δεν θα το έκανα... Σου έχει περάσει από το μυαλό να χωρίσουμε;"

"Όχι. Αλλά έαν συνεχίσει όλο αυτό ναι..."

"Θα σε πάω;"

"Δηλαδή δεν θα έρθεις;"

"Σου είπα όχι. Μην με πιέζεις."

"Χαχ...μια φορά στους 11 μήνες σου ζήτησα και εγώ κάτι και σε πιέζω. Τόσο καιρό με κατηγορείς πως δεν δείχνω αρκετά τα συναισθηματά μου,και τώρα που στα λέω ξεκάθαρα τι;; Εγώ αύριο γιατί να έρθω από εδώ;;"

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ ότι δεν βλέπω την ανάλογη ανταπόκριση."

"Καλά σήμερα θα κοιμηθείς στην γιαγιά σου."

Με πήγε θυμωμένος στο πάρτι το οποίο ήταν δύο λεπτά από το σπίτι του.

Με πήρε τηλέφωνο στις 4 το πρωί. Με ρώτησε που είμαι και αν είναι να έρθει να με πάρει. Του είπα ότι θα μείνω στην Ν. Μου φώναξε. Μου είπε να μην τον ξανά πάρω τηλέφωνο και να μην πάω από εκεί.

Του έστειλα ένα μήνυμα πως είναι απαράδεκτος,ανώριμος και πως εκείνος μου είπε να πάω αλλού.

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι έτσι και αλλιώς θα κοιμόμουν στην Ν.

Δεν είχα καμία διάθεση να βρεθώ μαζί του. Μετά από αυτό το γράψιμο. 

Και από τότε περιμένω...

Περιμένω...

Ήταν άραγε τόσο κακό που θύμωσα με αυτή την συμπεριφορά;; Που τόσο καιρό έχω αγανακτήσει που δεν ενδιαφέρεται στα αλήθεια να δει που ζω,με ποιους συναναστρέφομαι κτλ.

Ήταν άραγε τόσο εξωφρενικό;

Τι σχέση πρέπει να έχουμε;;

Μήπως μια τυπική;

Όχι φίλοι,όχι γονείς και σε γιορτές ο καθένας με την οικογένειά του και σπίτι του;;

Ο Σ. πάντα ζητάει συγνώμη. Πάντα με παίρνει για να τα βρούμε. Δεν έχει ξανά φερθεί έτσι. Είναι τόοοσο μα τόοσο εγωιστής. Δεν διανοείται ότι τον άφησα για να κοιμηθώ αλλού. Όπως και εγώ δεν διανοούμαι ότι με άφησε μόνη χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία.

Περιμένω...

Περιμένω να με διαψεύσει...

Να μου δείξεις ότι δεν είναι τόσο εγωιστής όσο νομίζω...

Να μου δείξει ότι νοιάζεται όντως...

Ότι με θέλει στην ζωή του...

Ακόμα περιμένω...

Και οι ώρες περνάνε...

Όπως και οι μέρες...

Και εγώ απλά έχω παγώσει.
Δεν κλαίω.
Δεν αισθάνομαι.
Είμαι σε απάθεια.
Κουρασμένη ψυχικά.
Και χωρίς να μπορώ στα αλήθεια να χωνέψω αυτή την συμπεριφορά.