Και θα καθόμαστε παρέα στον καναπέ. Θα χουχουλιάζουμε με μια κουβέρτα.
Θα χώνω το κεφάλι μου στο λαιμό σου. Εσύ θα γυρνάς και θα μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Εγώ θα κλείνω τα μάτια μου και θα ηρεμώ.
Μακάρι να μπορούσαν να δουν και οι άλλοι αυτό που βλέπω σ'εσένα.
Αυτή την παιδική λάμψη που έχεις ώρες ώρες.
Όπως τις προάλλες που μου φώναζες πως θα έρθει ο κρύος αέρας και πρέπει να κρυφτούμε. Με κουκούλωσες με το πάπλωμα και με έσφιξες τόσο δυνατά που κόντεψα να σκάσω. Γέλαγα, γέλαγα και γέλαγα και δεν ήξερα πως να σταματήσω.
"Σουυτ θα μας ακούσει ο αέρας" και με έσφιγγες και άλλο πάνω σου.
"Δεν μπορώ με έχει πιάσει νευρικό χαχα θα σκάσω." Και γέλαγα.
Πέρασε ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου που βγήκαμε για πρώτη φορά στο Γκάζι. Ακόμα θυμάμαι ότι φόραγες μια χακί μπλούζα, μια άσπρη ζακέτα,τζιν και μαύρα μποτάκια.
Είχαμε καλή χημεία στις συζητήσεις μας, στις πλάκες. Η ώρα μου είχε φανεί ότι είχε περάσει πολύ γρήγορα.
Πάντα μπορώ να αντιληφθώ έαν όντως μου αρέσει κάποιος με το κατά πόσο θα περάσει γρήγορα η ώρα μαζί του στο ραντεβού ή όχι.
Με είχες αφήσει έξω από το μετρό. Ταυτόχρονα σε φίλησα και με φίλησες.
"Ίσως να σε συνοδεύσω μέχρι κάτω." μου είχες πει και χάρηκα που θα ήσουν δίπλα μου λίγο ακόμα και θα είχα δικαίωμα και για άλλο ένα φιλί.
Αχ και εκείνο το δεύτερο ραντεβού. Δεν ήξερα πως και γιατί αλλά με μαγνήτιζες. Με μαγνήτιζε το βλέμμα σου. Ο τρόπος που μίλαγες. Ο τρόπος που φίλαγες.
Ήθελα να φωνάξω από χαρά όταν μου είχες πιάσει το χέρι και περπατήσαμε παρέα.
Και όταν παραγγείλαμε,δεν έπαυες να μου χαιδεύεις τα χέρια.
"Φοράς άρωμα;" με είχες ρωτήσει.
"Χμμ όχι." γιατί το ρωτάει αυτό είχα αναρωτηθεί.
"Για να δω." Είχες τεντωθεί και είχες ακουμπήσει ελαφριά την μύτη σου στο λαιμό μου. Για λίγο είχα μείνει ακίνητη. Λες και κάποιος με αφόπλισε. Και ύστερα απομακρύνθηκες αργά. Αλλά πριν απομακρυνθείς τελείως κατευθύνθηκες προς τα χείλη μου. Ο τρόπος σου ήταν απίστευτος!
Και συνέχισαν και άλλες όμορφες ημέρες. Στην αρχή χλυαρές μ'εσένα να μην ξέρεις τι θέλεις και εγώ να κλαίω παρέα με σοκολάτες. Αλλά να μην μπορώ να πω όχι σε όλο αυτό. Και φυσικά ούτε εσύ να μπορείς να αρνηθείς όλο αυτό.
Θυμάμαι που εκεί κάπου τέλη Νοεμβρίου 2015 είχαμε πάει σινεμά. Πριν αρχίσει η ταινία είχες κολλήσει το μέτωπό σου στο δικό μου. Για λίγο ανέπνεα το άρωμά σου. Scorpion λέγεται όπως έμαθα αργότερα.
Και ύστερα γύρναγες πάλι σοβαρός μπροστά.
"Αχ μην μου τα κάνεις αυτά και σ'ερωτευτώ." Είχα πει από μέσα μου.
"Έλα να σε πάρω αγκαλιά." μου είχες πει μετά από λίγο.
Κάπως έτσι συνεχίστηκε όλο αυτό.
Τελικά εκείνα τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα του 2015 ήταν από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα των τελευταίων χρόνων μου.
Από τον Ιανουάριο και μετά ένιωθα μια γλύκα. Μια ηρεμία. Και εσύ πάντα εκεί για εμένα. Πιο πολύ από εμένα. Και εγώ να μην ξέρω πως ακριβώς να διαχειριστώ όλο αυτό.Για φοβόμουν. Γιατί δεν ήθελα να φύγεις όπως είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πάντα ήθελα να σε δω μια ακόμα φορά. Και άλλη μία, και άλλη.
Πέρασε ένας χρόνος και αυτό το συναίσθημα δεν άλλαξε.
Πάντα περιμένω για την επόμενη φορά.
Για άλλη μια γλυκιά Κυριακή παρέα με ταινία,καφέ.
Για ακόμα ένα όμορφο Σάββατο που θα περπατάμε παρέα και θα μου κρατάς το χέρι.
Για ακόμα μια μέρα που θα μου ζητάς χάδια και εγώ θα σου ζητάω να με κρατάς σφιχτά αγκαλιά.
Για άλλο ένα φιλί μέσα στο αμάξι.
Για άλλη μια συζήτησή μας για όνειρα,για φόβους για την ζωή.
Για να μου πεις άλλη μια φορά τι όμορφα κουρέματα που έκανες και εγώ να σε θαυμάσω που είσαι τόσο καλός και αγαπάς τόσο την δουλειά σου!
Για να ξανά πάμε παρέα βόλτα την Λούσι.
Για να ξανά τραγουδήσουμε παρέα το αγαπημένο μας τραγούδι. Ή να φάμε παρέα το πιο γαμάτο παγωτό ή σουβλάκι. Ή γενικότερα να φάμε μαζί.
Για να σε ακούσω πάλι να κοροιδεύεις την φωνή μου. Και εγώ να γελάω πολύ. Να σε βαράω ελαφριά και ύστερα να με πιάνεις σφιχτά. "Όχι μαγκιές σ'εμένα." να μου λες και καλά σοβαρά και ύστερα να σε αγκαλιάσω και να με κρατάς.
Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς. Χαίρομαι όταν μετά από 10 ώρες δουλειάς έχεις ακόμα όρεξη και συνεχίζεις να γελάς.
Είχα πιστέψει πως δεν θα ξανά ένιωθα τέτοια χαρά. Αυτή την χαρά του έρωτα. Να όμως που την ξανά ένιωσα. Και δεν το πίστευα.
Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ είναι η αλήθεια. Έχεις κάνει ότι δεν έχει κάνει κανείς μέχρι στιγμής για εμένα. Έχεις προσπαθήσει όσο δεν έχει προσπαθήσει κανείς. Αυτό και μόνο σε κάνει σημαντικό για εμένα.
Τ'ότι ακόμα και αν θυμώσω ή αν θυμώσεις,θα το ξεχάσεις γρήγορα και θα με φιλήσεις είναι πόλυ όμορφο.
Σαφώς υπάρχουν τσακωμοί. Πάντα υπάρχουν τσακωμοί σε μια σχέση. Το θέμα είναι να τους λύνεις. Και να πηγαίνεις παρακάτω. Έαν φυσικά έχεις ακόμα την διάθεση και την όρεξη. Μπορεί να με έχει πειράξει πολλές φορές που είσαι οξύθυμος αλλά πάντα με ανταμείβει το γεγονός πως συνεχίζεις να προσπαθείς.
Που όπως και εγώ έτσι και εσύ περιμένεις και μια ακόμα φορά.
Λατρεύω τις φορές που με ακούς προσεχτικά και προσπαθείς να μου λύσεις ένα πρόβλημα.
Χαμογελάω όταν μου κάνεις πλάκες,και σε βλέπω ευδιάθετο.
Θυμώνω όταν έχεις νεύρα και δεν μιλιέσαι.
Στεναχωριέμαι άμα μου φωνάξεις.
Λυτρώνομαι όταν με φιλάς.
Ηρεμώ όταν με αγκαλιάζεις.
Λαχταρώ την επόμενη βόλτα μας.
Λυπάμαι άμα με παρεξηγείς.
Χαίρομαι όταν λύνουμε ήρεμα μια διαφωνία.
Αγαπώ τις φορές που ζητάς να είμαστε μαζί, να κοιμηθούμε μαζί.
Μου αρέσει που πάντα με σκέφτεσαι.
Οι αγαπημένες μου φορές νομίζω είναι όταν κάνεις κάτι που δεν περιμένω ή όταν λες κάτι που δεν έχω ξανά ακούσει. Όπως για παράδειγμα όταν είχες έρθει να με πάρεις από το σπίτι μου και οδηγούσες 3 ώρες. Ή όπως όταν μου είχες πει ότι χαίρεσαι που είμαστε μαζί.
Θα ήθελα μερικές στιγμές να σταματήσει ο χρόνος όταν είμαστε αγκαλιά. Κάτω στο υπόγειο. Με το διπλό κρεβάτι. Και τις χουχουλιάρες κουβέρτες.
Θέλω να διαγράψω όποια άσχημη στιγμή είχαμε μαζί.
Και να κρατήσω τις όμορφες.
Μερικές φορές απλά σε κοιτάω. Και με κοιτάς παράξενα" τι έχω;" "Τίποτα" σου απαντάω. "Απλά είσαι όμορφος."
"μμμ τα χαδάκια σουυυ,νιώθω έλλειψη αγάπης."
"ααα έτσι;"
"έτσιιιι"
"Εντάξει τότε."
"Εντάξει."
Θέε μου ξέρω πως είμαστε διαφορετικοί σαν άτομα και σαν χαρακτήρες....Αλλά δεν μπορώ να αποδεσμευτώ από την ανάγκη μου να θέλωωπάντα μια ακόμα μέρα μαζί σου.
Άλλη μια.
Και άλλη.
Και άλλη αγκαλιά.
Και άλλο φιλί.
Και άλλο γέλιο μαζί.
Πάλι και πάλι.
Ξανά και ξανά.
Δεν έχει λογική.
'Η μήπως έχει;
Δεν σε χορταίνω ποτέ μου ρε γαμώτο,άτιμε έρωτα!
Θα χώνω το κεφάλι μου στο λαιμό σου. Εσύ θα γυρνάς και θα μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Εγώ θα κλείνω τα μάτια μου και θα ηρεμώ.
Μακάρι να μπορούσαν να δουν και οι άλλοι αυτό που βλέπω σ'εσένα.
Αυτή την παιδική λάμψη που έχεις ώρες ώρες.
Όπως τις προάλλες που μου φώναζες πως θα έρθει ο κρύος αέρας και πρέπει να κρυφτούμε. Με κουκούλωσες με το πάπλωμα και με έσφιξες τόσο δυνατά που κόντεψα να σκάσω. Γέλαγα, γέλαγα και γέλαγα και δεν ήξερα πως να σταματήσω.
"Σουυτ θα μας ακούσει ο αέρας" και με έσφιγγες και άλλο πάνω σου.
"Δεν μπορώ με έχει πιάσει νευρικό χαχα θα σκάσω." Και γέλαγα.
Πέρασε ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου που βγήκαμε για πρώτη φορά στο Γκάζι. Ακόμα θυμάμαι ότι φόραγες μια χακί μπλούζα, μια άσπρη ζακέτα,τζιν και μαύρα μποτάκια.
Είχαμε καλή χημεία στις συζητήσεις μας, στις πλάκες. Η ώρα μου είχε φανεί ότι είχε περάσει πολύ γρήγορα.
Πάντα μπορώ να αντιληφθώ έαν όντως μου αρέσει κάποιος με το κατά πόσο θα περάσει γρήγορα η ώρα μαζί του στο ραντεβού ή όχι.
Με είχες αφήσει έξω από το μετρό. Ταυτόχρονα σε φίλησα και με φίλησες.
"Ίσως να σε συνοδεύσω μέχρι κάτω." μου είχες πει και χάρηκα που θα ήσουν δίπλα μου λίγο ακόμα και θα είχα δικαίωμα και για άλλο ένα φιλί.
Αχ και εκείνο το δεύτερο ραντεβού. Δεν ήξερα πως και γιατί αλλά με μαγνήτιζες. Με μαγνήτιζε το βλέμμα σου. Ο τρόπος που μίλαγες. Ο τρόπος που φίλαγες.
Ήθελα να φωνάξω από χαρά όταν μου είχες πιάσει το χέρι και περπατήσαμε παρέα.
Και όταν παραγγείλαμε,δεν έπαυες να μου χαιδεύεις τα χέρια.
"Φοράς άρωμα;" με είχες ρωτήσει.
"Χμμ όχι." γιατί το ρωτάει αυτό είχα αναρωτηθεί.
"Για να δω." Είχες τεντωθεί και είχες ακουμπήσει ελαφριά την μύτη σου στο λαιμό μου. Για λίγο είχα μείνει ακίνητη. Λες και κάποιος με αφόπλισε. Και ύστερα απομακρύνθηκες αργά. Αλλά πριν απομακρυνθείς τελείως κατευθύνθηκες προς τα χείλη μου. Ο τρόπος σου ήταν απίστευτος!
Και συνέχισαν και άλλες όμορφες ημέρες. Στην αρχή χλυαρές μ'εσένα να μην ξέρεις τι θέλεις και εγώ να κλαίω παρέα με σοκολάτες. Αλλά να μην μπορώ να πω όχι σε όλο αυτό. Και φυσικά ούτε εσύ να μπορείς να αρνηθείς όλο αυτό.
Θυμάμαι που εκεί κάπου τέλη Νοεμβρίου 2015 είχαμε πάει σινεμά. Πριν αρχίσει η ταινία είχες κολλήσει το μέτωπό σου στο δικό μου. Για λίγο ανέπνεα το άρωμά σου. Scorpion λέγεται όπως έμαθα αργότερα.
Και ύστερα γύρναγες πάλι σοβαρός μπροστά.
"Αχ μην μου τα κάνεις αυτά και σ'ερωτευτώ." Είχα πει από μέσα μου.
"Έλα να σε πάρω αγκαλιά." μου είχες πει μετά από λίγο.
Κάπως έτσι συνεχίστηκε όλο αυτό.
Τελικά εκείνα τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα του 2015 ήταν από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα των τελευταίων χρόνων μου.
Από τον Ιανουάριο και μετά ένιωθα μια γλύκα. Μια ηρεμία. Και εσύ πάντα εκεί για εμένα. Πιο πολύ από εμένα. Και εγώ να μην ξέρω πως ακριβώς να διαχειριστώ όλο αυτό.Για φοβόμουν. Γιατί δεν ήθελα να φύγεις όπως είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πάντα ήθελα να σε δω μια ακόμα φορά. Και άλλη μία, και άλλη.
Πέρασε ένας χρόνος και αυτό το συναίσθημα δεν άλλαξε.
Πάντα περιμένω για την επόμενη φορά.
Για άλλη μια γλυκιά Κυριακή παρέα με ταινία,καφέ.
Για ακόμα ένα όμορφο Σάββατο που θα περπατάμε παρέα και θα μου κρατάς το χέρι.
Για ακόμα μια μέρα που θα μου ζητάς χάδια και εγώ θα σου ζητάω να με κρατάς σφιχτά αγκαλιά.
Για άλλο ένα φιλί μέσα στο αμάξι.
Για άλλη μια συζήτησή μας για όνειρα,για φόβους για την ζωή.
Για να μου πεις άλλη μια φορά τι όμορφα κουρέματα που έκανες και εγώ να σε θαυμάσω που είσαι τόσο καλός και αγαπάς τόσο την δουλειά σου!
Για να ξανά πάμε παρέα βόλτα την Λούσι.
Για να ξανά τραγουδήσουμε παρέα το αγαπημένο μας τραγούδι. Ή να φάμε παρέα το πιο γαμάτο παγωτό ή σουβλάκι. Ή γενικότερα να φάμε μαζί.
Για να σε ακούσω πάλι να κοροιδεύεις την φωνή μου. Και εγώ να γελάω πολύ. Να σε βαράω ελαφριά και ύστερα να με πιάνεις σφιχτά. "Όχι μαγκιές σ'εμένα." να μου λες και καλά σοβαρά και ύστερα να σε αγκαλιάσω και να με κρατάς.
Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς. Χαίρομαι όταν μετά από 10 ώρες δουλειάς έχεις ακόμα όρεξη και συνεχίζεις να γελάς.
Είχα πιστέψει πως δεν θα ξανά ένιωθα τέτοια χαρά. Αυτή την χαρά του έρωτα. Να όμως που την ξανά ένιωσα. Και δεν το πίστευα.
Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ είναι η αλήθεια. Έχεις κάνει ότι δεν έχει κάνει κανείς μέχρι στιγμής για εμένα. Έχεις προσπαθήσει όσο δεν έχει προσπαθήσει κανείς. Αυτό και μόνο σε κάνει σημαντικό για εμένα.
Τ'ότι ακόμα και αν θυμώσω ή αν θυμώσεις,θα το ξεχάσεις γρήγορα και θα με φιλήσεις είναι πόλυ όμορφο.
Σαφώς υπάρχουν τσακωμοί. Πάντα υπάρχουν τσακωμοί σε μια σχέση. Το θέμα είναι να τους λύνεις. Και να πηγαίνεις παρακάτω. Έαν φυσικά έχεις ακόμα την διάθεση και την όρεξη. Μπορεί να με έχει πειράξει πολλές φορές που είσαι οξύθυμος αλλά πάντα με ανταμείβει το γεγονός πως συνεχίζεις να προσπαθείς.
Που όπως και εγώ έτσι και εσύ περιμένεις και μια ακόμα φορά.
Λατρεύω τις φορές που με ακούς προσεχτικά και προσπαθείς να μου λύσεις ένα πρόβλημα.
Χαμογελάω όταν μου κάνεις πλάκες,και σε βλέπω ευδιάθετο.
Θυμώνω όταν έχεις νεύρα και δεν μιλιέσαι.
Στεναχωριέμαι άμα μου φωνάξεις.
Λυτρώνομαι όταν με φιλάς.
Ηρεμώ όταν με αγκαλιάζεις.
Λαχταρώ την επόμενη βόλτα μας.
Λυπάμαι άμα με παρεξηγείς.
Χαίρομαι όταν λύνουμε ήρεμα μια διαφωνία.
Αγαπώ τις φορές που ζητάς να είμαστε μαζί, να κοιμηθούμε μαζί.
Μου αρέσει που πάντα με σκέφτεσαι.
Οι αγαπημένες μου φορές νομίζω είναι όταν κάνεις κάτι που δεν περιμένω ή όταν λες κάτι που δεν έχω ξανά ακούσει. Όπως για παράδειγμα όταν είχες έρθει να με πάρεις από το σπίτι μου και οδηγούσες 3 ώρες. Ή όπως όταν μου είχες πει ότι χαίρεσαι που είμαστε μαζί.
Θα ήθελα μερικές στιγμές να σταματήσει ο χρόνος όταν είμαστε αγκαλιά. Κάτω στο υπόγειο. Με το διπλό κρεβάτι. Και τις χουχουλιάρες κουβέρτες.
Θέλω να διαγράψω όποια άσχημη στιγμή είχαμε μαζί.
Και να κρατήσω τις όμορφες.
Μερικές φορές απλά σε κοιτάω. Και με κοιτάς παράξενα" τι έχω;" "Τίποτα" σου απαντάω. "Απλά είσαι όμορφος."
"μμμ τα χαδάκια σουυυ,νιώθω έλλειψη αγάπης."
"ααα έτσι;"
"έτσιιιι"
"Εντάξει τότε."
"Εντάξει."
Θέε μου ξέρω πως είμαστε διαφορετικοί σαν άτομα και σαν χαρακτήρες....Αλλά δεν μπορώ να αποδεσμευτώ από την ανάγκη μου να θέλωωπάντα μια ακόμα μέρα μαζί σου.
Άλλη μια.
Και άλλη.
Και άλλη αγκαλιά.
Και άλλο φιλί.
Και άλλο γέλιο μαζί.
Πάλι και πάλι.
Ξανά και ξανά.
Δεν έχει λογική.
'Η μήπως έχει;
Δεν σε χορταίνω ποτέ μου ρε γαμώτο,άτιμε έρωτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου