Πόνος.
Δεν ξέρω με τι άλλη λέξη να χαρακτηρίσω τον μήνα αυτό. Πόνος. Πόνος και δάκρυα. Δεν κατάλαβα πως έγιναν όλα έτσι ξαφνικά. Γιατί έγιναν.
Μου λείπει ο Σ. Κάθε μέρα. Κάθε πρωί και βράδυ. Τον βλέπω στα ονειρά μου, ξυπνάω απότομα.
Πήρα έναν αρκούδι να κοιμάμαι μαζί του τα βράδια. Σαν υποκατάστατο. Ακόμα δεν μπορώ να δεχθώ πως κοιμάμαι χωρίς την αγκαλιά του.
Ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ πως με ένα άτομο που μίλαγα μαζί του κάθε μέρα από τον Οκτώβριο του '15 τώρα δεν μιλάμε.
Είναι αρκετός καιρός ρε γαμώτο.
Το καλοκαίρι η Μ. και Ν. με είχαν βάλει κάτω και μου έλεγαν για τον Σ. Μου έλεγαν, μου έλεγαν. Όμως εγώ δεν άκουγα κανέναν. Αφήστε με να το ζήσω μέχρι όσο κρατήσει. Και ακόμα θεωρώ πως είμαι κερδισμένη.
Ωστόσο ακόμα θυμάμαι την πρώτη ανάρτηση που είχα κάνει για εκείνον. Έλεγα πως πρέπει να επιλέξω τι θέλω,και να το σκεφτώ καλά γιατί είμαι συναισθηματική. Και πως ίσως είμαι έτοιμη να φάω να μούτρα μου.Αλλά εάν τώρα μου έλεγες να είχα αποφύγει τον πόνο και να μην ζούσα ότι έζησα όχι θα σου έλεγα.
Έζησα έναν πολύ όμορφο 1,5 χρόνο μαζί του. Μέχρι και οι τσακωμοί μας μου λείπουν. Ήταν για την ακρίβεια από τις καλύτερες εμπειρίες μου. Γιατί πρώτη φορά βίωσα όντως μια κανονική σχέση. Έμαθα πως να φέρομαι σε μια σχέση,πως είναι να κοιμάσαι με τον άλλον,πως είναι να κάνετε παρέα σχέδια,να γελάτε παρέα,να τσακώνεστε και μετά να τα ξανά βρίσκετε. Έμαθα πάρα πολλά.
Το Ναύπλιο, η Μήλος, η Σαλαμίνα.
Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Αλλά όχι τώρα. Το ήξερα και το είχα γράψει και εδώ πως ο έρωτας μας είναι καταδικασμένος κάποια στιγμή να τελειώσει. Δεν φτιαχτήκαμε για να είμαστε μαζί. Δεν πληρούσε ακριβώς όσα θα ήθελα.
Και καλώς ή κακώς κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει. Και μένει η αγάπη και ο χαρακτήρας που έχει δίπλα σου. Και ο Σ. ήταν ένας πάρα πολύ δύσκολος χαρακτήρας που,το ξέρω είναι άσχημο που το λέω,αλλά δεν θα είχα την υπομονή να τον κοντρολάρω για χρόνια. Ήδη στον 1,5 χρόνο ήταν πολύ δύσκολο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Πάλι 22...)
Ωστόσο γράφω αυτή την ανάρτηση για να επικεντρωθώ και σ'ένα άλλο δυσάρεστο γεγονός. Οι συμφορές έρχονται πάντα όλες μαζί έτσι;
Το Σάββατο 22/4 μας έστειλε μήνυμα η Ε. ότι ο μπαμπάς της δεν είναι καλά. Η Ε. για όσους δεν θυμούνται είναι η κολλητή μου από τα 12. Και η κοπέλα που πριν 3 χρόνια είχε χάσει την μαμά της και έχω κάνει πάλι εδώ ανάλογη ανάρτηση.
Έκανες εμετούς μας είπε ο μπαμπάς της εκείνη την μέρα και ζαλιζόταν. Της είπα ότι θέλει να με πάρει τηλέφωνο.
Εγώ όλη μέρα κλαίω για τον Σ. και πόσο μου λείπει.
Κανονίζω να βγω βόλτα στο κέντρο. Παίρνω το λεοφωρείο.
19:35 Κλήση από την Ε.
"Μαρία μπορείς να έρθεις από εδώ; Ο μπαμπάς δεν ξυπνάει."
"Τι εννοείς αναπνέει;"
"Ναι αναπνέει αλλά δεν ξυπνάει."
"Οκ είμαι δύο στάσεις πριν το σπίτι σου κατεβαίνω."
Έτυχε και ήμουν δύο στάσεις πριν.
Μπαίνω στο σπίτι και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι, να αναπνέει αλλά να μην ξυπνάει.
" Ρε Ε. έχει ασπρίσει. Ασθενοφόρο πήρες;"
"Ναι και μου είπαν ότι δεν έχει διαθέσιμο. Και τους ξανά πήρα. Έχει ζάχαρο 500 και του έκανα μια ένεση ινσουλίνης."
"Πω...η πιεσή του;"
"Είναι πιο χαμηλή από το κανονικό είναι 12."
Βγάζει η Ε. ρούχα για να τον ντύσουμε όταν θα έρθει το εκαβ. Η Ε. ξανά παίρνει τηλέφωνο,εγώ πάω να τον ελένξω. Μου φαίνεται ότι αναπνέει με δυσκολία αλλά δεν ήμουν σίγουρη.
Έρχεται η Ε. Τον κοιτάζει.
"Δυσκολεύεται να αναπνεύεσει." Τρέχει να πάρει το πιεσόμετρο. Η πίεση 9. "Του πέφτει η πίεση" λέει πανικόβλητη,"πάρε πάλι τηλέφωνο το εκάβ."
19:50 Παίρνω πάλι τηλέφωνο. Η κυρία που μου μιλάει εκνευρίστηκε λίγο που την πήραμε 4η φορά. Έρχεται μου είπε.
Ακούω την Ε. από μέσα να φωνάζει." Δεν έχει πίεση. Όχι,όχι,μπαμπάααα. Δεν σου επιτρέπω να πεθάνεις και εσύ. Μην με αφήνεις και εσύ. Μαρία πήγαινε κάτω να δεις εάν έχει έρθει το εκάβ." Η φωνή της κραυγή μέσα σε κλάμα.
Αρχίζω και κλαίω. Τρέμω. Είμαι σε πανικό. Τρέχω κάτω ανοίγω πόρτες,εξώπορτες. Ξανά τρέχω πάνω.
Η Ε. του κάνει συνέχεια μαλάξεις ενώ κλαίει και εκείνη. "Όχι όχι..." φωνάζει. "Μαρία έλα να του κάνεις και εσύ,"
"Ναι τι πρέπει να κάνω."
"Εδώ στο στήθος βαράς."
Βαράω και εγώ με τρεμάμενα χέρια πάνω στο στήθος του κυρίου Πασχάλη αλλά τίποτα. Απομακρύνομαι. Η Ε. κλαίει. Την τραβάω από κοντά του, να κλάψει πάνω μου. "Άρχισε να παγώνει "μου λέει. Όντως κιτρίνισε σε δευτερόλεπτα.
Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου. Παίρνω και την Α.
"Πέθανε" τους λέω με λυγμούς. Καμία από τις δυο δεν μπορούσε να το πιστέψει. Με ρώτησαν αρκετές φορές εάν είναι σίγουρο.
Ήρθε το Εκαβ. Επιβεβαίωσε τον θάνατο. "Πηγαίνετε για λίγο μέσα" μας είπαν.
"Λες και δεν το έχω ξανά ζήσει" είπε η Ε. με παράπονο.
Πάμε στο δωμάτιο. Κλαίει πάλι. Την πιάνω αγκαλιά.
"Μην ανησυχείς. Και εγώ μόνη μου αισθάνομαι αυτή την περίοδο. Μην ανησυχείς. Μαζί θα είμαστε. Ο μπαμπάς σου την έζησε την ζωή του."
"Ότι την έζησε την έζησε...απλά δεν περίμενα τώρα."
"Όλα ξαφνικά έρχονται. Όπως εμένα με τον Σ. Όλα ξαφνικά .έρχονται σ'αυτή την ζωή,το ξέρω."
Το εκαβ φώναξε την αστυνομία. Ήρθαν τρεις αστυνομικοί. Η κοπέλα μικρή,και άλλη δυο πιο μεγάλοι. Ο κύριος Πασχάλης,εκεί ακούνητος στο έδαφος που τον έβαλε το εκαβ.
"Τι είναι ο άνθρωπος. Ένα τίποτα. Σαν ζώο σε άφησαν.¨" λέει η Ε. και του βάζει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι. Ύστερα παίρνει το χέρι του και το κρατά για λίγο στο δικό της.
Εγώ έτρεχα να μιλήσω στο τηλ σε συγγενείς και θείους. Να βρω γραφείο κηδειών,ενώ παράλληλα η Ε. μίλαγε με κλάματα στους αστυνομικούς και έλεγε τι συνέβη. Επειδή ήταν θάνατος στο σπίτι,και επειδή δεν είχε κάποιο γιατρό να τον κουράρει έπρεπε να πάμε να δώσουμε και κατάθεση μετά στην αστυνομία.
"Όχι δεν φέρει τραύματα." λέει η κοπέλα στο τηλ.
"Πάλι καλά που ήμουν μαζί σου μην λένε ότι τον σκώτωσες κιόλας." λέω στην Ε. για να ελαφρύνω το κλίμα και χαμογελάει ελαφριά.
Οι αστυνομικοί φεύγουν. Έρχεται ένας δόκιμος να φυλάει τον πεθαμένο. Μένουμε εγώ και η Ε.
"Α ρε Μαρία τι τράβηξες και εσύ." λέει πνηχτά
"Τι τραβήξαμε μαζί."
Έρχεται η Α. και η αδερφή μου.
"Τι περιμένουμε τώρα;" Ρωτάνε.
"Το γραφείο κηδειών και μετά πρέπει να πάμε στο αστυνομικό τμήμα για κατάθεση."
Ήρθε και το γραφείο κηδειών.
10:30 εγώ, η Ε., η αδερφή μου,και η Α. στο τμήμα. Μέχρι της 12:30 ήμασταν εκεί για να δώσουμε κατάθεση.
Γυρίσαμε σπίτι. Στην αρχη κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με την αδερφή μου,αλλα ένιωθα τόσο φοβισμένη και μόνη. Της ζήτησα να με πάρει αγκαλιά και άρχισε τις γκρίνιες ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί έτσι.
Αλλάξαμε δωμάτια. Εγώ μαζί με την Α. να με πάρει αγκαλιά και η Ε. μαζί με την Δ.
Φυσικά δεν κοιμήθηκα καλά. Συνέχεια στριφογύρναγα.
23/4
Ξύπνησα γύρω στις 11.
Ένα πράγμα θα ήθελα. Να μίλαγα στον Σ. και να ήμουν στην αγκαλιά του. Ήθελα να φύγω από αυτό το σπίτι. Ήθελα να πάω στο δικό μου.
Γυρίσαμε με την αδερφή μου σπίτι.
"Θα στείλω ένα μήνυμα στον Σ." της είπα
"Γιατί θα σου απαντήσει;"
"Ναι...ενταξεί,είπαμε άνθρωπος είναι."
Του στέλνω πως δεν είμαι καλά και πως είναι το μόνο άτομο που θέλω να μιλήσω. Τι έγινε μου απαντάει. Του στέλνω να με πάρει τηλ εάν θέλει.
"Έλα τι έγινε..." ξανά ακούω την φωνή του. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
"Αχ ήταν άσχημο ήταν πολύ άσχημο αυτό που πέρασα." Του εξηγώ τι έγινε.
"Ίσως βέβαια να είναι για καλό. Θυμάμαι είχε θέματα με τον πατέρα της."
"Ναι είχε πολλά αλλά όσο να'ναι πατέρας της ήταν..."
"Ναι..."
"Τέλος πάντων,ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες τόσο άμεσα."
"Δεν χρειάζεται να μου λες ευχαριστώ,δεν έγινε κάτι κακό για να μην μιλάμε."
"Πω ήταν άσχημη η τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Δεν μας άξιζε κάτι τέτοιο."
"Ναι,κοίτα ξέρω πως δεν μίλησα ωραία,αλλά νομίζω ήμουν σωστός δεν έπρεπε να έρθεις από το σπίτι."
"Δεν ξέρω,πάντως σίγουρα δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο." του λέω. "Πως ήσουν αυτό το καιρό;"
"Εντάξει σε σκεφτόμουν,και σκεφτόμουν ότι δεν σου μίλησα όμορφα. Ήθελα να σου στείλω να δω τι κάνεις,αλλά δεν το έκανα για να μην σου δώσω ελπίδες όπως μου είχες πει."
"Ναι ναι καλύτερα που δεν μου έστειλες. Δεν ήθελα. Ήθελα να σου μιλήσω όταν θέλω εγώ. Βασικά μήπως θέλει να βρεθούμε να τα πούμε από κοντά;" προτείνω.
"Θέλω αλλά δεν πιστεύω ότι είναι ακόμα στιγμή."
"Οκ...απλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Με είχες στην αναμονή,και έπρεπε να ξέρω να βάλω μια τελεία μέσα μου ή όχι."
"Κοίτα προσπάθησα να μπω στην θέση σου. Και είναι πολύ δύσκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί δεν έγινε κάτι. Μακάρι να σε είχα απατήσει ή να είχα βρει άλλη και να στο έλεγα. Θα έλεγες δεν πα να γαμηθεί αυτός,δεν άξιζε. Όμως τώρα ξέρεις ότι άξιζε. Και σου μένει το γιατί."
"Πραγματικά θα ήταν όντως τέλειο εάν μου έλεγες κάτι τέτοιο. Απλά βρε Σ. ήμουν πάρα πολύ μέσα στην ζωή σου..."του λέω.
"Ναι πολύ μέσα στην ζωή μου,το ξέρω."
"Δεν ξέρω εάν έχεις νιώσει ποτέ πως κάποιος σου φτιάχνει έναν κόσμο και μετά στον γκριμίζει. Δηλαδή δεν αισθάνθηκα ότι έχασα μόνο εσένα. Αισθάνθηκα ότι έχασα μια ολόκληρη ζωή. Μου λείπουν τα πάντα. Οι γονείς σου. Ακόμα και το κρεβάτι,το μαξιλάρι, η θέση μου εκεί. Την επόμενη κοπέλα μην την βάλεις τόσο μέσα στην ζωή σου..." Δεν μίλαγε. "Δεν ξέρω πως σου ακούγονται αυτά που σου λέω;"
"Δεν μου αρέσει να τα ακούω είναι η αλήθεια. Και δεν ξέρω εάν σου κάνει κάνει καλό και εσένα."
"Αμ..εμένα μου κάνει πολύ καλό,αισθάνομαι καλύτερα όταν τα βγάζω από μέσα μου.. Ξέρεις κάτι; Προσπάθησα να προστατέψω τον εαυτό μου από μια τέτοια κατάληξη. Αλήθεια. Προσπάθησα. Θυμάσαι; Δεν σου έλεγα εγώ να βγούμε, δεν έπαιρνα πρωτοβουλίες,μέχρι που μαλώσαμε γιατί έλεγες ότι δεν αισθάνομαι κάτι έντονο. Και πολλές φορές μου έλεγε μείνε σπίτι να κοιμηθείς και σηκωνόμουν και σου έλεγα θα έρθω μαζί σου. Δεν ήθελα να είμαι τόσο μέσα στην ζωή σου. Όμως μου είχες δημιουργήσει μια τέλεια ασφάλεια. Πάρα πολύ όμορφη ασφάλεια."
"Και την έχεις ακόμα αυτή την ασφάλεια..." μου λέει ήρεμα.
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ πως ότι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου."
"Όμορφο αυτό που λες... Ξέρεις πιο πιθανό θεωρούσα να χωρίσουμε το καλοκαίρι που τσακωνόμασταν συχνά παρά τώρα"
"Ναι το ξέρω,αλλά οκ ο τσακωμός δείχνει μια ένταση."
"Ε μα είχαμε τσακωθεί πάλι και Φεβρουάριο. Είχα σκεφτεί το μακροπρόθεσμα και σαφώς δεν περίμενα ότι θα ήμασταν μαζί για πάντα. Το ξέρω πως δεν ήσουν το για πάντα.Απλά δεν περίμενα να τελειώσει τώρα,όχι έτσι." του λέω και σπάει για λίγο η φωνή μου.
"Ναι το ξερώ. Θέλω να είσαι χαρούμενη. Απλά στην παρούσα φάση δεν ξέρω εάν βοηθάει να είμαι καλός μαζί σου." μου λέει πάλι ήρεμα.
"Μμμ...καλός...κακός...να είσαι ο εαυτός σου. Ήθελα να σου πω να πεις ευχαριστώ στους γονείς σου για ότι έκαναν και για εμένα."
"Όχι Μαρία δεν μπορώ να τους βάλω σε τόσο δύσκολη θέση."
"Τους συμπαθούσα πολύ." λέω με παράπονο
"Και εκείνοι το ίδιο."
"Δεν ρώτησαν που είμαι;"
"Ρώτησαν. Αλλά από την στιγμή που τους είπα τέλος είναι τέλος."
"Αχά...ήθελα να σου πω,πως θέλω να σε διαγράψω και από το fb. Δεν αντέχω να βλέπω φωτογραφίες και νέα σου."
"Εντάξει οι φωτογραφίες είναι απλά στιγμιότυπα δεν είναι όλη σου η ζωή. Γιατί δεν βάζεις να μην με ακολουθείς;"
"Το ξέρω αλλά μου είναι δύσκολο. Μπαίνω στον πειρασμό να μπω στο προφίλ σου. Δεν μπορώ να βλέπω ότι χαμογελάς χωρίς εμένα ή ότι κάπου εκεί στην ζωή σου δεν υπάρχω εγώ."
"Κοίτα εάν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα κάντο. Αλλά όταν αισθανθείς έτοιμη θα περιμένω να αναιρέσεις την απόφασή σου."
"Εντάξει."
"Απλά αυτή την στιγμή που μιλάμε νομίζω αναιρείς κάθε προσπάθεια σου να με ξεχάσεις." Σε αυτό το σημείο ήθελα να τον ρωτήσω γιατί εσύ τόσο εύκολα με ξέχασες.
"Όχι αλήθεια αισθάνομαι καλύτερα όταν μιλάω. Θέλω να με βοηθήσεις να το ξεπεράσω. Θέλω το τέλος που μου αξίζει. Θέλω να μου πεις ένα προχώρα."
"Όχι έτσι απλά προχώρα δεν μπορώ να σου πω" μου λέει."Θα είναι σαν να μην σε αγάπησα ποτέ." Πρώτη φορά έλεγε κάτι τέτοιο. Άραγε να το εννοούσε ; Όντως με αγάπησε ;
"Δεν το λέω με την κακή έννοια,με την καλή το λέω. Γενικά θέλω να μου πεις και τι συνέβη μέσα σου γιατί τόση ώρα σου λέω μόνο την δική μου πλευρά."
Δεν απάντησε.
"Δεν θέλω να σε πιέσω. Αλλά όταν αισθανθείς θέλω να μου πεις...Και γενικά να ξέρεις είμαι άτομο που δεν θα μπει στην διαδικασία να βρίσει να τσακωθεί. Δεν κρατάω κακίες....Μακάρι βέβαια να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά και να ήταν μια συνηθισμένη και όμορφη που θα ήμασταν μαζί."
"Γενικά πως περνάς; Τι κάνεις;" Του είπα λίγο τα νέα μου αλλά χωρίς ιδιαίτερη όρεξη. Μου είπε πως το Πάσχα είχε πάει Σαλαμίνα. Πως οι γονείς του ήταν χωριό.
"Έκοψα και την πρωτείνη." μου λέει.
"Γιατί;"
"Γιατί δεν ξέρω,ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά,κάποιοι έλεγαν ότι φταίει αυτό, άλλοι όχι."
Σε αυτό το σημείο ήθελα να του πω πως δεν έφταιγε καμία πρωτείνη. Και εκείνος επιρεάστηκε από τον χωρισμό μας.
Μου είπε ότι τελευταία κάνει πιο πολύ παρέα με ένα παιδί από την δουλειά.
"Είναι ήρεμο και καλό παιδί. Και γενικά επειδή είμαι άτομο με κυκλοθυμία και εντάσεις χρειάζομαι ήρεμα άτομα δίπλα μου."
"Χαχ δεν μου θυμίζει τίποτα αυτό που λες. Είχε μια γοητεία πάντως όλο αυτό. Να προσπαθήσω να καταλάβω τι σκέφτεσαι...να μαντέψω,να προσπαθήσω να σε κοντρολάρω..."γελάω ειρωνικά
"Είναι γενικά η άλλη να βρει τα κουμπιά μου. Μετά όλα μου φεύγουν."
"Νομίζω τα είχα βρει αυτά τα κουμπιά" λέω.
"Ναι και εγώ έτσι νομίζω... Θα σε αφήσω να φάω.
"Σ. να ξέρεις σε έχω πολύ ψηλά σαν άτομο."
"Ναι και εγώ σε έχω. Ότι θέλεις στείλε μου."
"Δεν θέλω να σου στείλω να σε πρήζω. Εάν θες στείλε εσύ. Μην θυμώσεις εάν σε διαγράψω."
"Δεν θα θυμώσω αλλά θα περιμένω να το αναιρέσεις."
"Εντάξει...Μου λείπεις,καλημέρα."
"Καλημέρα."
Μου λέει και το κλείνουμε. Πως γίνεται αυτό; Πως διαχειρίζεσαι έναν χωρισμό; Δεν μου έχει ξανά τύχει. Δεν ξέρω πως γίνεται.
Όσο σκέφτομαι ότι με αυτό το άτομο μιλάω κάθε μέρα από τον Οκτώβριο του '15 και σταματήσαμε να μιλάμε Απρίλιο του '17 μου φαίνεται πολύς καιρός. Δυο φθινόπωρα,και δυο χειμώνες παρέα. Ένα καλοκαίρι μαζί και μια άνοιξη.
Σκέφτομαι συνέχεια τι κάναμε πέρσι τέτοια εποχή. Και συνέχεια θέλω να γυρίσω απελπιστικά πολύ τον χρόνο πίσω. Να μου πω να ζήσω πιο έντονα την κάθε στιγμή. Πέρσι τέτοια εποχή ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Ήμασταν μαζί στην Σαλαμίνα και ήταν όλα τόσο ήρεμα. Του είχα πει ότι αισθάνομαι χαρούμενη που τον έχω και μου είχε πει και εκείνος το ίδιο.
Μου λείπει πάρα πολύ ρε γαμώτο. Πάρα μα πάρα πολύ. Τόσες αναμνήσεις τόσες στιγμές.
Πόσο θα ήθελα να είμαστε μαζί,να τρώμε παρέα γιαούρτι κεφιρ όπως κάναμε πέρσι τέτοια εποχή,και να λιώνουμε μαζί στα επισόδεια του Prizon Break...
Την μια τα αποδέχομαι όλα αυτά που έγιναν. Την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν μιλάμε. Τουλάχιστον ένιωσα πολύ καλύτερα μετά από αυτή την συζήτηση.
Σήμερα μετά από 12 μέρες,είναι η πρώτη μέρα που δεν έκλαψα. Δεν θέλω να κλαίω. Αφήστε που είναι λίγο σαν ναρκωτικό το δικό μου κλάμα. Άμα με πιάσει,θα κρατήσει για 2-3 μέρες. Οπότε με πιέζω να μην κλαίω.
~~~~~~~~~~~
Η κηδεία έγινε στις 25/4. Από έμφραγμα πέθανε μας είπε ο ιατροδικαστής.
Προσπάθησαν στο νεκροταφείο να τους βάλουν κοντά κοντά.
Πλέον δεν μου φαίνεται σχεδόν τίποτα το να πάω σε μια κηδεία. Σαν να έχει γίνει παράδοση. Πάω κάθε χρόνο.
Τι να πω στην Ε. για να την παρηγορήσω; Τι λόγια; Θεέ μου δώσε της δύναμη.
~~~~~~~~~
Μέσα σ'όλα μου στέλνει ο Γ. Με ρωτάει τι κάνω πως είμαι. Εγώ είχα απομακρυνθεί λίγο αυτές τις μέρες. Δεν του έστελνα ιδιαίτερα.
Όμως μου είπε να μιλήσουμε σκάιπ.
Φυσικά και ήθελα. Ο Γ. είναι ένα μικρό φάρμακο για εμένα.
Έχει τόσο καθαρό βλέμμα. Τόσο γλυκό χαμόγελο.
Σε κάποια φάση εχθές κάτι λέγαμε και γελάγαμε. Είναι και εκείνος μόνος αυτή την περίοδο.
"Τι πιστεύεις ότι θα γίνει εάν βρεθούμε από κοντά;"
Την ερώτηση αυτή δεν την περίμενα. Πάντως σίγουρα δεν τον βλέπω φιλικά. Και σίγουρα μου έχει μείνει σαν απωθημένο.
"Χμμ...δεν ξέρω εσύ τι πιστεύεις;"
"Γενικά δεν θέλω να κάνουμε κάποια κίνηση και βιαστούμε και μετά το μετανιώσουμε. Βασικά μου αρέσει πολύ που σου μιλάω. Και περνάμε ωραία,δεν ξέρω δεν θέλω να χαλάσει αυτό."
"Κοίτα το ξέρω. Απλά δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω,αλλά μας έχω εμπιστοσύνη. Εμείς δεν χανόμαστε. Δεν είμαστε από τα άτομα που θα κομπλάρουμε να μιλήσουμε μετά από καιρό. Εδώ είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν ένα χρόνο,και μόλις μιλήσαμε ήταν λες και ήμασταν και εχθές παρέα."
"Ναι ισχύει αυτό,έχουμε περάσει από παρόμοια φάση. Δεν ξέρω μερικοί λένε ότι μπορεί να πετύχει η σχέση από απόσταση...Εγώ δεν ξέρω,πιστεύω πρέπει να υπάρχει μια συχνή επαφή."
"Συμφωνώ μαζί σου." του είπα." Δεν ξέρω,όταν μου το έλεγες παλιά δεν το καταλάβαινα,απλά τώρα ξέρω πως είναι όντως να έχεις κάποιον δίπλα σου. Και είμαι πλήρως συνειδητοποιημένη αυτή την φορά. Είσαι εκεί που είσαι,του χρόνο δεν ξέρω που θα είσαι,πάντως ξέρω ότι για τα επόμενα 3 χρόνια η Ελλάδα δεν είναι στο μυαλό σου."
"Ναι ούτε εγώ δεν ξέρω που θα είμαι του χρόνου. Με έχει χαλάσει αυτό με την απόσταση. Θέλω να κάνω κάτι μόνιμο και δεν μπορώ."
"Το ξέρω,λογικό. Πάντως δεν μας φοβάμαι ότι και εάν γίνει. Εδώ πέρσι είχα και εγώ αγόρι και εσύ κοπέλα και δεν είχα θέμα να μιλήσουμε."
"Αρά τι είμαστε φίλοι;"
"Αλήθεια δεν ξέρω τι είμαστε."
"Απλά σίγουρα δεν θέλω να κάνω κάτι και να σε στεναχωρήσω." Λέει ο Γ. Ποτέ δεν ήθελα είναι η αλήθεια. Μου το είχε ξανά πει αυτό.
"Εάν σου έλεγε ο άλλος να τα ξανά βρείτε; Θα γύρναγες;"
"Όχι. Ξεκάθαρο όχι." του είπα και όντως το εννοούσα." Ξέρεις μέχρι που μπορεί να πάει μια κατάσταση. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελειώνε. Και άντε τα ξανά βρίσκουμε,για πόσο θα είμαστε μαζί; Τα προβλήματα που υπάρχουν στον ένα χρόνο,θα είναι ακόμα πιο έντονα μετά αφού ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Γιατί να μένεις σε κάτι τελεσίδικο;"
"Έχεις δίκιο."
Όντως ούτε εγώ ξέρω τι θα γίνει όταν θα γυρίσει ο Γ. και θα βγούμε. Μαζί του δεν έζησα ποτέ το ολόκληρο. Ποτέ δεν φθάρθηκε τίποτα.
Ποτέ δεν κλείσαμε τον κύκλο μαζί.
Εάν σ'αυτή την ζωή είναι όλα γραμμένα...Ξέρω μέσα μου τι στα αλήθεια είναι το δικό μου καλό.
Και ξέρω πως κάτι πρέπει να κάνει κύκλο. Αλλιώς μένει μισό. Και το μισό πάντα σε καίει. Πάντα μα πάντα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό γιατί μου θυμίζει εμένα και τον Σ, χαρούμενους μέσα στο Σιρόκο να τραγουδάμε. Πηγαίνοντας Σαλαμίνα...μια ξέγνοιαστη και γλυκιά Κυριακή του Οκτωβρίου.
:(
Δεν ξέρω με τι άλλη λέξη να χαρακτηρίσω τον μήνα αυτό. Πόνος. Πόνος και δάκρυα. Δεν κατάλαβα πως έγιναν όλα έτσι ξαφνικά. Γιατί έγιναν.
Μου λείπει ο Σ. Κάθε μέρα. Κάθε πρωί και βράδυ. Τον βλέπω στα ονειρά μου, ξυπνάω απότομα.
Πήρα έναν αρκούδι να κοιμάμαι μαζί του τα βράδια. Σαν υποκατάστατο. Ακόμα δεν μπορώ να δεχθώ πως κοιμάμαι χωρίς την αγκαλιά του.
Ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ πως με ένα άτομο που μίλαγα μαζί του κάθε μέρα από τον Οκτώβριο του '15 τώρα δεν μιλάμε.
Είναι αρκετός καιρός ρε γαμώτο.
Το καλοκαίρι η Μ. και Ν. με είχαν βάλει κάτω και μου έλεγαν για τον Σ. Μου έλεγαν, μου έλεγαν. Όμως εγώ δεν άκουγα κανέναν. Αφήστε με να το ζήσω μέχρι όσο κρατήσει. Και ακόμα θεωρώ πως είμαι κερδισμένη.
Ωστόσο ακόμα θυμάμαι την πρώτη ανάρτηση που είχα κάνει για εκείνον. Έλεγα πως πρέπει να επιλέξω τι θέλω,και να το σκεφτώ καλά γιατί είμαι συναισθηματική. Και πως ίσως είμαι έτοιμη να φάω να μούτρα μου.Αλλά εάν τώρα μου έλεγες να είχα αποφύγει τον πόνο και να μην ζούσα ότι έζησα όχι θα σου έλεγα.
Έζησα έναν πολύ όμορφο 1,5 χρόνο μαζί του. Μέχρι και οι τσακωμοί μας μου λείπουν. Ήταν για την ακρίβεια από τις καλύτερες εμπειρίες μου. Γιατί πρώτη φορά βίωσα όντως μια κανονική σχέση. Έμαθα πως να φέρομαι σε μια σχέση,πως είναι να κοιμάσαι με τον άλλον,πως είναι να κάνετε παρέα σχέδια,να γελάτε παρέα,να τσακώνεστε και μετά να τα ξανά βρίσκετε. Έμαθα πάρα πολλά.
Το Ναύπλιο, η Μήλος, η Σαλαμίνα.
Περίμενα ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Αλλά όχι τώρα. Το ήξερα και το είχα γράψει και εδώ πως ο έρωτας μας είναι καταδικασμένος κάποια στιγμή να τελειώσει. Δεν φτιαχτήκαμε για να είμαστε μαζί. Δεν πληρούσε ακριβώς όσα θα ήθελα.
Και καλώς ή κακώς κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει. Και μένει η αγάπη και ο χαρακτήρας που έχει δίπλα σου. Και ο Σ. ήταν ένας πάρα πολύ δύσκολος χαρακτήρας που,το ξέρω είναι άσχημο που το λέω,αλλά δεν θα είχα την υπομονή να τον κοντρολάρω για χρόνια. Ήδη στον 1,5 χρόνο ήταν πολύ δύσκολο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Πάλι 22...)
Ωστόσο γράφω αυτή την ανάρτηση για να επικεντρωθώ και σ'ένα άλλο δυσάρεστο γεγονός. Οι συμφορές έρχονται πάντα όλες μαζί έτσι;
Το Σάββατο 22/4 μας έστειλε μήνυμα η Ε. ότι ο μπαμπάς της δεν είναι καλά. Η Ε. για όσους δεν θυμούνται είναι η κολλητή μου από τα 12. Και η κοπέλα που πριν 3 χρόνια είχε χάσει την μαμά της και έχω κάνει πάλι εδώ ανάλογη ανάρτηση.
Έκανες εμετούς μας είπε ο μπαμπάς της εκείνη την μέρα και ζαλιζόταν. Της είπα ότι θέλει να με πάρει τηλέφωνο.
Εγώ όλη μέρα κλαίω για τον Σ. και πόσο μου λείπει.
Κανονίζω να βγω βόλτα στο κέντρο. Παίρνω το λεοφωρείο.
19:35 Κλήση από την Ε.
"Μαρία μπορείς να έρθεις από εδώ; Ο μπαμπάς δεν ξυπνάει."
"Τι εννοείς αναπνέει;"
"Ναι αναπνέει αλλά δεν ξυπνάει."
"Οκ είμαι δύο στάσεις πριν το σπίτι σου κατεβαίνω."
Έτυχε και ήμουν δύο στάσεις πριν.
Μπαίνω στο σπίτι και τον βλέπω ξαπλωμένο στο κρεβάτι, να αναπνέει αλλά να μην ξυπνάει.
" Ρε Ε. έχει ασπρίσει. Ασθενοφόρο πήρες;"
"Ναι και μου είπαν ότι δεν έχει διαθέσιμο. Και τους ξανά πήρα. Έχει ζάχαρο 500 και του έκανα μια ένεση ινσουλίνης."
"Πω...η πιεσή του;"
"Είναι πιο χαμηλή από το κανονικό είναι 12."
Βγάζει η Ε. ρούχα για να τον ντύσουμε όταν θα έρθει το εκαβ. Η Ε. ξανά παίρνει τηλέφωνο,εγώ πάω να τον ελένξω. Μου φαίνεται ότι αναπνέει με δυσκολία αλλά δεν ήμουν σίγουρη.
Έρχεται η Ε. Τον κοιτάζει.
"Δυσκολεύεται να αναπνεύεσει." Τρέχει να πάρει το πιεσόμετρο. Η πίεση 9. "Του πέφτει η πίεση" λέει πανικόβλητη,"πάρε πάλι τηλέφωνο το εκάβ."
19:50 Παίρνω πάλι τηλέφωνο. Η κυρία που μου μιλάει εκνευρίστηκε λίγο που την πήραμε 4η φορά. Έρχεται μου είπε.
Ακούω την Ε. από μέσα να φωνάζει." Δεν έχει πίεση. Όχι,όχι,μπαμπάααα. Δεν σου επιτρέπω να πεθάνεις και εσύ. Μην με αφήνεις και εσύ. Μαρία πήγαινε κάτω να δεις εάν έχει έρθει το εκάβ." Η φωνή της κραυγή μέσα σε κλάμα.
Αρχίζω και κλαίω. Τρέμω. Είμαι σε πανικό. Τρέχω κάτω ανοίγω πόρτες,εξώπορτες. Ξανά τρέχω πάνω.
Η Ε. του κάνει συνέχεια μαλάξεις ενώ κλαίει και εκείνη. "Όχι όχι..." φωνάζει. "Μαρία έλα να του κάνεις και εσύ,"
"Ναι τι πρέπει να κάνω."
"Εδώ στο στήθος βαράς."
Βαράω και εγώ με τρεμάμενα χέρια πάνω στο στήθος του κυρίου Πασχάλη αλλά τίποτα. Απομακρύνομαι. Η Ε. κλαίει. Την τραβάω από κοντά του, να κλάψει πάνω μου. "Άρχισε να παγώνει "μου λέει. Όντως κιτρίνισε σε δευτερόλεπτα.
Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου. Παίρνω και την Α.
"Πέθανε" τους λέω με λυγμούς. Καμία από τις δυο δεν μπορούσε να το πιστέψει. Με ρώτησαν αρκετές φορές εάν είναι σίγουρο.
Ήρθε το Εκαβ. Επιβεβαίωσε τον θάνατο. "Πηγαίνετε για λίγο μέσα" μας είπαν.
"Λες και δεν το έχω ξανά ζήσει" είπε η Ε. με παράπονο.
Πάμε στο δωμάτιο. Κλαίει πάλι. Την πιάνω αγκαλιά.
"Μην ανησυχείς. Και εγώ μόνη μου αισθάνομαι αυτή την περίοδο. Μην ανησυχείς. Μαζί θα είμαστε. Ο μπαμπάς σου την έζησε την ζωή του."
"Ότι την έζησε την έζησε...απλά δεν περίμενα τώρα."
"Όλα ξαφνικά έρχονται. Όπως εμένα με τον Σ. Όλα ξαφνικά .έρχονται σ'αυτή την ζωή,το ξέρω."
Το εκαβ φώναξε την αστυνομία. Ήρθαν τρεις αστυνομικοί. Η κοπέλα μικρή,και άλλη δυο πιο μεγάλοι. Ο κύριος Πασχάλης,εκεί ακούνητος στο έδαφος που τον έβαλε το εκαβ.
"Τι είναι ο άνθρωπος. Ένα τίποτα. Σαν ζώο σε άφησαν.¨" λέει η Ε. και του βάζει ένα μαξιλάρι στο κεφάλι. Ύστερα παίρνει το χέρι του και το κρατά για λίγο στο δικό της.
Εγώ έτρεχα να μιλήσω στο τηλ σε συγγενείς και θείους. Να βρω γραφείο κηδειών,ενώ παράλληλα η Ε. μίλαγε με κλάματα στους αστυνομικούς και έλεγε τι συνέβη. Επειδή ήταν θάνατος στο σπίτι,και επειδή δεν είχε κάποιο γιατρό να τον κουράρει έπρεπε να πάμε να δώσουμε και κατάθεση μετά στην αστυνομία.
"Όχι δεν φέρει τραύματα." λέει η κοπέλα στο τηλ.
"Πάλι καλά που ήμουν μαζί σου μην λένε ότι τον σκώτωσες κιόλας." λέω στην Ε. για να ελαφρύνω το κλίμα και χαμογελάει ελαφριά.
Οι αστυνομικοί φεύγουν. Έρχεται ένας δόκιμος να φυλάει τον πεθαμένο. Μένουμε εγώ και η Ε.
"Α ρε Μαρία τι τράβηξες και εσύ." λέει πνηχτά
"Τι τραβήξαμε μαζί."
Έρχεται η Α. και η αδερφή μου.
"Τι περιμένουμε τώρα;" Ρωτάνε.
"Το γραφείο κηδειών και μετά πρέπει να πάμε στο αστυνομικό τμήμα για κατάθεση."
Ήρθε και το γραφείο κηδειών.
10:30 εγώ, η Ε., η αδερφή μου,και η Α. στο τμήμα. Μέχρι της 12:30 ήμασταν εκεί για να δώσουμε κατάθεση.
Γυρίσαμε σπίτι. Στην αρχη κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με την αδερφή μου,αλλα ένιωθα τόσο φοβισμένη και μόνη. Της ζήτησα να με πάρει αγκαλιά και άρχισε τις γκρίνιες ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί έτσι.
Αλλάξαμε δωμάτια. Εγώ μαζί με την Α. να με πάρει αγκαλιά και η Ε. μαζί με την Δ.
Φυσικά δεν κοιμήθηκα καλά. Συνέχεια στριφογύρναγα.
23/4
Ξύπνησα γύρω στις 11.
Ένα πράγμα θα ήθελα. Να μίλαγα στον Σ. και να ήμουν στην αγκαλιά του. Ήθελα να φύγω από αυτό το σπίτι. Ήθελα να πάω στο δικό μου.
Γυρίσαμε με την αδερφή μου σπίτι.
"Θα στείλω ένα μήνυμα στον Σ." της είπα
"Γιατί θα σου απαντήσει;"
"Ναι...ενταξεί,είπαμε άνθρωπος είναι."
Του στέλνω πως δεν είμαι καλά και πως είναι το μόνο άτομο που θέλω να μιλήσω. Τι έγινε μου απαντάει. Του στέλνω να με πάρει τηλ εάν θέλει.
"Έλα τι έγινε..." ξανά ακούω την φωνή του. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
"Αχ ήταν άσχημο ήταν πολύ άσχημο αυτό που πέρασα." Του εξηγώ τι έγινε.
"Ίσως βέβαια να είναι για καλό. Θυμάμαι είχε θέματα με τον πατέρα της."
"Ναι είχε πολλά αλλά όσο να'ναι πατέρας της ήταν..."
"Ναι..."
"Τέλος πάντων,ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες τόσο άμεσα."
"Δεν χρειάζεται να μου λες ευχαριστώ,δεν έγινε κάτι κακό για να μην μιλάμε."
"Πω ήταν άσχημη η τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Δεν μας άξιζε κάτι τέτοιο."
"Ναι,κοίτα ξέρω πως δεν μίλησα ωραία,αλλά νομίζω ήμουν σωστός δεν έπρεπε να έρθεις από το σπίτι."
"Δεν ξέρω,πάντως σίγουρα δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο." του λέω. "Πως ήσουν αυτό το καιρό;"
"Εντάξει σε σκεφτόμουν,και σκεφτόμουν ότι δεν σου μίλησα όμορφα. Ήθελα να σου στείλω να δω τι κάνεις,αλλά δεν το έκανα για να μην σου δώσω ελπίδες όπως μου είχες πει."
"Ναι ναι καλύτερα που δεν μου έστειλες. Δεν ήθελα. Ήθελα να σου μιλήσω όταν θέλω εγώ. Βασικά μήπως θέλει να βρεθούμε να τα πούμε από κοντά;" προτείνω.
"Θέλω αλλά δεν πιστεύω ότι είναι ακόμα στιγμή."
"Οκ...απλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Με είχες στην αναμονή,και έπρεπε να ξέρω να βάλω μια τελεία μέσα μου ή όχι."
"Κοίτα προσπάθησα να μπω στην θέση σου. Και είναι πολύ δύσκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί δεν έγινε κάτι. Μακάρι να σε είχα απατήσει ή να είχα βρει άλλη και να στο έλεγα. Θα έλεγες δεν πα να γαμηθεί αυτός,δεν άξιζε. Όμως τώρα ξέρεις ότι άξιζε. Και σου μένει το γιατί."
"Πραγματικά θα ήταν όντως τέλειο εάν μου έλεγες κάτι τέτοιο. Απλά βρε Σ. ήμουν πάρα πολύ μέσα στην ζωή σου..."του λέω.
"Ναι πολύ μέσα στην ζωή μου,το ξέρω."
"Δεν ξέρω εάν έχεις νιώσει ποτέ πως κάποιος σου φτιάχνει έναν κόσμο και μετά στον γκριμίζει. Δηλαδή δεν αισθάνθηκα ότι έχασα μόνο εσένα. Αισθάνθηκα ότι έχασα μια ολόκληρη ζωή. Μου λείπουν τα πάντα. Οι γονείς σου. Ακόμα και το κρεβάτι,το μαξιλάρι, η θέση μου εκεί. Την επόμενη κοπέλα μην την βάλεις τόσο μέσα στην ζωή σου..." Δεν μίλαγε. "Δεν ξέρω πως σου ακούγονται αυτά που σου λέω;"
"Δεν μου αρέσει να τα ακούω είναι η αλήθεια. Και δεν ξέρω εάν σου κάνει κάνει καλό και εσένα."
"Αμ..εμένα μου κάνει πολύ καλό,αισθάνομαι καλύτερα όταν τα βγάζω από μέσα μου.. Ξέρεις κάτι; Προσπάθησα να προστατέψω τον εαυτό μου από μια τέτοια κατάληξη. Αλήθεια. Προσπάθησα. Θυμάσαι; Δεν σου έλεγα εγώ να βγούμε, δεν έπαιρνα πρωτοβουλίες,μέχρι που μαλώσαμε γιατί έλεγες ότι δεν αισθάνομαι κάτι έντονο. Και πολλές φορές μου έλεγε μείνε σπίτι να κοιμηθείς και σηκωνόμουν και σου έλεγα θα έρθω μαζί σου. Δεν ήθελα να είμαι τόσο μέσα στην ζωή σου. Όμως μου είχες δημιουργήσει μια τέλεια ασφάλεια. Πάρα πολύ όμορφη ασφάλεια."
"Και την έχεις ακόμα αυτή την ασφάλεια..." μου λέει ήρεμα.
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ πως ότι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου."
"Όμορφο αυτό που λες... Ξέρεις πιο πιθανό θεωρούσα να χωρίσουμε το καλοκαίρι που τσακωνόμασταν συχνά παρά τώρα"
"Ναι το ξέρω,αλλά οκ ο τσακωμός δείχνει μια ένταση."
"Ε μα είχαμε τσακωθεί πάλι και Φεβρουάριο. Είχα σκεφτεί το μακροπρόθεσμα και σαφώς δεν περίμενα ότι θα ήμασταν μαζί για πάντα. Το ξέρω πως δεν ήσουν το για πάντα.Απλά δεν περίμενα να τελειώσει τώρα,όχι έτσι." του λέω και σπάει για λίγο η φωνή μου.
"Ναι το ξερώ. Θέλω να είσαι χαρούμενη. Απλά στην παρούσα φάση δεν ξέρω εάν βοηθάει να είμαι καλός μαζί σου." μου λέει πάλι ήρεμα.
"Μμμ...καλός...κακός...να είσαι ο εαυτός σου. Ήθελα να σου πω να πεις ευχαριστώ στους γονείς σου για ότι έκαναν και για εμένα."
"Όχι Μαρία δεν μπορώ να τους βάλω σε τόσο δύσκολη θέση."
"Τους συμπαθούσα πολύ." λέω με παράπονο
"Και εκείνοι το ίδιο."
"Δεν ρώτησαν που είμαι;"
"Ρώτησαν. Αλλά από την στιγμή που τους είπα τέλος είναι τέλος."
"Αχά...ήθελα να σου πω,πως θέλω να σε διαγράψω και από το fb. Δεν αντέχω να βλέπω φωτογραφίες και νέα σου."
"Εντάξει οι φωτογραφίες είναι απλά στιγμιότυπα δεν είναι όλη σου η ζωή. Γιατί δεν βάζεις να μην με ακολουθείς;"
"Το ξέρω αλλά μου είναι δύσκολο. Μπαίνω στον πειρασμό να μπω στο προφίλ σου. Δεν μπορώ να βλέπω ότι χαμογελάς χωρίς εμένα ή ότι κάπου εκεί στην ζωή σου δεν υπάρχω εγώ."
"Κοίτα εάν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα κάντο. Αλλά όταν αισθανθείς έτοιμη θα περιμένω να αναιρέσεις την απόφασή σου."
"Εντάξει."
"Απλά αυτή την στιγμή που μιλάμε νομίζω αναιρείς κάθε προσπάθεια σου να με ξεχάσεις." Σε αυτό το σημείο ήθελα να τον ρωτήσω γιατί εσύ τόσο εύκολα με ξέχασες.
"Όχι αλήθεια αισθάνομαι καλύτερα όταν μιλάω. Θέλω να με βοηθήσεις να το ξεπεράσω. Θέλω το τέλος που μου αξίζει. Θέλω να μου πεις ένα προχώρα."
"Όχι έτσι απλά προχώρα δεν μπορώ να σου πω" μου λέει."Θα είναι σαν να μην σε αγάπησα ποτέ." Πρώτη φορά έλεγε κάτι τέτοιο. Άραγε να το εννοούσε ; Όντως με αγάπησε ;
"Δεν το λέω με την κακή έννοια,με την καλή το λέω. Γενικά θέλω να μου πεις και τι συνέβη μέσα σου γιατί τόση ώρα σου λέω μόνο την δική μου πλευρά."
Δεν απάντησε.
"Δεν θέλω να σε πιέσω. Αλλά όταν αισθανθείς θέλω να μου πεις...Και γενικά να ξέρεις είμαι άτομο που δεν θα μπει στην διαδικασία να βρίσει να τσακωθεί. Δεν κρατάω κακίες....Μακάρι βέβαια να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά και να ήταν μια συνηθισμένη και όμορφη που θα ήμασταν μαζί."
"Γενικά πως περνάς; Τι κάνεις;" Του είπα λίγο τα νέα μου αλλά χωρίς ιδιαίτερη όρεξη. Μου είπε πως το Πάσχα είχε πάει Σαλαμίνα. Πως οι γονείς του ήταν χωριό.
"Έκοψα και την πρωτείνη." μου λέει.
"Γιατί;"
"Γιατί δεν ξέρω,ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά,κάποιοι έλεγαν ότι φταίει αυτό, άλλοι όχι."
Σε αυτό το σημείο ήθελα να του πω πως δεν έφταιγε καμία πρωτείνη. Και εκείνος επιρεάστηκε από τον χωρισμό μας.
Μου είπε ότι τελευταία κάνει πιο πολύ παρέα με ένα παιδί από την δουλειά.
"Είναι ήρεμο και καλό παιδί. Και γενικά επειδή είμαι άτομο με κυκλοθυμία και εντάσεις χρειάζομαι ήρεμα άτομα δίπλα μου."
"Χαχ δεν μου θυμίζει τίποτα αυτό που λες. Είχε μια γοητεία πάντως όλο αυτό. Να προσπαθήσω να καταλάβω τι σκέφτεσαι...να μαντέψω,να προσπαθήσω να σε κοντρολάρω..."γελάω ειρωνικά
"Είναι γενικά η άλλη να βρει τα κουμπιά μου. Μετά όλα μου φεύγουν."
"Νομίζω τα είχα βρει αυτά τα κουμπιά" λέω.
"Ναι και εγώ έτσι νομίζω... Θα σε αφήσω να φάω.
"Σ. να ξέρεις σε έχω πολύ ψηλά σαν άτομο."
"Ναι και εγώ σε έχω. Ότι θέλεις στείλε μου."
"Δεν θέλω να σου στείλω να σε πρήζω. Εάν θες στείλε εσύ. Μην θυμώσεις εάν σε διαγράψω."
"Δεν θα θυμώσω αλλά θα περιμένω να το αναιρέσεις."
"Εντάξει...Μου λείπεις,καλημέρα."
"Καλημέρα."
Μου λέει και το κλείνουμε. Πως γίνεται αυτό; Πως διαχειρίζεσαι έναν χωρισμό; Δεν μου έχει ξανά τύχει. Δεν ξέρω πως γίνεται.
Όσο σκέφτομαι ότι με αυτό το άτομο μιλάω κάθε μέρα από τον Οκτώβριο του '15 και σταματήσαμε να μιλάμε Απρίλιο του '17 μου φαίνεται πολύς καιρός. Δυο φθινόπωρα,και δυο χειμώνες παρέα. Ένα καλοκαίρι μαζί και μια άνοιξη.
Σκέφτομαι συνέχεια τι κάναμε πέρσι τέτοια εποχή. Και συνέχεια θέλω να γυρίσω απελπιστικά πολύ τον χρόνο πίσω. Να μου πω να ζήσω πιο έντονα την κάθε στιγμή. Πέρσι τέτοια εποχή ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Ήμασταν μαζί στην Σαλαμίνα και ήταν όλα τόσο ήρεμα. Του είχα πει ότι αισθάνομαι χαρούμενη που τον έχω και μου είχε πει και εκείνος το ίδιο.
Μου λείπει πάρα πολύ ρε γαμώτο. Πάρα μα πάρα πολύ. Τόσες αναμνήσεις τόσες στιγμές.
Πόσο θα ήθελα να είμαστε μαζί,να τρώμε παρέα γιαούρτι κεφιρ όπως κάναμε πέρσι τέτοια εποχή,και να λιώνουμε μαζί στα επισόδεια του Prizon Break...
Την μια τα αποδέχομαι όλα αυτά που έγιναν. Την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν μιλάμε. Τουλάχιστον ένιωσα πολύ καλύτερα μετά από αυτή την συζήτηση.
Σήμερα μετά από 12 μέρες,είναι η πρώτη μέρα που δεν έκλαψα. Δεν θέλω να κλαίω. Αφήστε που είναι λίγο σαν ναρκωτικό το δικό μου κλάμα. Άμα με πιάσει,θα κρατήσει για 2-3 μέρες. Οπότε με πιέζω να μην κλαίω.
~~~~~~~~~~~
Η κηδεία έγινε στις 25/4. Από έμφραγμα πέθανε μας είπε ο ιατροδικαστής.
Προσπάθησαν στο νεκροταφείο να τους βάλουν κοντά κοντά.
Πλέον δεν μου φαίνεται σχεδόν τίποτα το να πάω σε μια κηδεία. Σαν να έχει γίνει παράδοση. Πάω κάθε χρόνο.
Τι να πω στην Ε. για να την παρηγορήσω; Τι λόγια; Θεέ μου δώσε της δύναμη.
~~~~~~~~~
Μέσα σ'όλα μου στέλνει ο Γ. Με ρωτάει τι κάνω πως είμαι. Εγώ είχα απομακρυνθεί λίγο αυτές τις μέρες. Δεν του έστελνα ιδιαίτερα.
Όμως μου είπε να μιλήσουμε σκάιπ.
Φυσικά και ήθελα. Ο Γ. είναι ένα μικρό φάρμακο για εμένα.
Έχει τόσο καθαρό βλέμμα. Τόσο γλυκό χαμόγελο.
Σε κάποια φάση εχθές κάτι λέγαμε και γελάγαμε. Είναι και εκείνος μόνος αυτή την περίοδο.
"Τι πιστεύεις ότι θα γίνει εάν βρεθούμε από κοντά;"
Την ερώτηση αυτή δεν την περίμενα. Πάντως σίγουρα δεν τον βλέπω φιλικά. Και σίγουρα μου έχει μείνει σαν απωθημένο.
"Χμμ...δεν ξέρω εσύ τι πιστεύεις;"
"Γενικά δεν θέλω να κάνουμε κάποια κίνηση και βιαστούμε και μετά το μετανιώσουμε. Βασικά μου αρέσει πολύ που σου μιλάω. Και περνάμε ωραία,δεν ξέρω δεν θέλω να χαλάσει αυτό."
"Κοίτα το ξέρω. Απλά δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω,αλλά μας έχω εμπιστοσύνη. Εμείς δεν χανόμαστε. Δεν είμαστε από τα άτομα που θα κομπλάρουμε να μιλήσουμε μετά από καιρό. Εδώ είχαμε να μιλήσουμε σχεδόν ένα χρόνο,και μόλις μιλήσαμε ήταν λες και ήμασταν και εχθές παρέα."
"Ναι ισχύει αυτό,έχουμε περάσει από παρόμοια φάση. Δεν ξέρω μερικοί λένε ότι μπορεί να πετύχει η σχέση από απόσταση...Εγώ δεν ξέρω,πιστεύω πρέπει να υπάρχει μια συχνή επαφή."
"Συμφωνώ μαζί σου." του είπα." Δεν ξέρω,όταν μου το έλεγες παλιά δεν το καταλάβαινα,απλά τώρα ξέρω πως είναι όντως να έχεις κάποιον δίπλα σου. Και είμαι πλήρως συνειδητοποιημένη αυτή την φορά. Είσαι εκεί που είσαι,του χρόνο δεν ξέρω που θα είσαι,πάντως ξέρω ότι για τα επόμενα 3 χρόνια η Ελλάδα δεν είναι στο μυαλό σου."
"Ναι ούτε εγώ δεν ξέρω που θα είμαι του χρόνου. Με έχει χαλάσει αυτό με την απόσταση. Θέλω να κάνω κάτι μόνιμο και δεν μπορώ."
"Το ξέρω,λογικό. Πάντως δεν μας φοβάμαι ότι και εάν γίνει. Εδώ πέρσι είχα και εγώ αγόρι και εσύ κοπέλα και δεν είχα θέμα να μιλήσουμε."
"Αρά τι είμαστε φίλοι;"
"Αλήθεια δεν ξέρω τι είμαστε."
"Απλά σίγουρα δεν θέλω να κάνω κάτι και να σε στεναχωρήσω." Λέει ο Γ. Ποτέ δεν ήθελα είναι η αλήθεια. Μου το είχε ξανά πει αυτό.
"Εάν σου έλεγε ο άλλος να τα ξανά βρείτε; Θα γύρναγες;"
"Όχι. Ξεκάθαρο όχι." του είπα και όντως το εννοούσα." Ξέρεις μέχρι που μπορεί να πάει μια κατάσταση. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα τελειώνε. Και άντε τα ξανά βρίσκουμε,για πόσο θα είμαστε μαζί; Τα προβλήματα που υπάρχουν στον ένα χρόνο,θα είναι ακόμα πιο έντονα μετά αφού ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Γιατί να μένεις σε κάτι τελεσίδικο;"
"Έχεις δίκιο."
Όντως ούτε εγώ ξέρω τι θα γίνει όταν θα γυρίσει ο Γ. και θα βγούμε. Μαζί του δεν έζησα ποτέ το ολόκληρο. Ποτέ δεν φθάρθηκε τίποτα.
Ποτέ δεν κλείσαμε τον κύκλο μαζί.
Εάν σ'αυτή την ζωή είναι όλα γραμμένα...Ξέρω μέσα μου τι στα αλήθεια είναι το δικό μου καλό.
Και ξέρω πως κάτι πρέπει να κάνει κύκλο. Αλλιώς μένει μισό. Και το μισό πάντα σε καίει. Πάντα μα πάντα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό γιατί μου θυμίζει εμένα και τον Σ, χαρούμενους μέσα στο Σιρόκο να τραγουδάμε. Πηγαίνοντας Σαλαμίνα...μια ξέγνοιαστη και γλυκιά Κυριακή του Οκτωβρίου.
:(
22/4/14 Είμαι μια ευτυχισμένη Μαρία. Μια χαρούμενη Μαρία που βγαίνει για πρώτη φορά με τον Γ. Μια Μαρία μ'ένα τεράστιο μα τεράστιο χαμόγελο. Που δεν μπορεί να πιστέψει αυτή την χαρά. Που συναντά πρώτη φορά την γλύκα του έρωτα.
22/4/15 Πάω σχολή. Πρέπει να είμαι με τις φίλες μου σήμερα. Να περάσω όμορφα. Να είμαι εγώ καλά σαν Μαρία.
22/4/16 Πέφτουμε αγκαλιά στο κρεβάτι μαζί με τον Σ. Τον φιλάω παντού. Τον σφίγγω κοντά μου. Μου χαμογελάει. Είμαι ήρεμη. Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα πριν δυο χρόνια. Είμαι ήρεμη.
22/4/17 Πανικός. Ο απόλυτος πανικός. Ένας άνθρωπος πεθαίνει. Και νιώθω μόνη. Μόνη που δεν έχω ποια αυτή την αγκαλιά. Σοκαρισμένη που όλα τα άσχημα έρχονται μαζί. Σαββατόβραδο στο αστυνομικό τμήμα. Τι γαμάτα. Εγώ τα Σάββατα ήμουν πάντα μέσα σε μια αγκαλιά. Πως έγιναν έτσι τα πράγματα; Πως;
ΥΓ: Δεν μπορώ να καταλάβω πως στις 5 Μαρτίου ήμουν μια ευτυχισμένη Μαρία,ζώντας ήρεμα την ρουτίνα της,και ξαφνικά σ'ένα μήνα όλα άλλαξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου