"... Όμως, το ίδιο γίνεται με κάθε ζωή. Φαντάσου να διαγραφεί απ'αυτή μια επιλεγμένη μέρα και σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Στάσου,εσύ που διαβάζεις, και σκέψου λίγο τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή από χρυσάφι,από αγκάθια ή από άνθη,που δεν θα σε είχε δέσει ποτέ,αν δεν σχηματιζόταν εκείνος ο πρώτος κρίκος, εκείνη την αλησμόνητη μέρα." Τσαρλς Ντίκενς
Τρίτη 15 Απριλίου 2014
Εγώ να καταβαίνω τις κυλιόμενες στο μετρό, εσύ ακριβώς δίπλα μου να τις ανεβαίνεις. Εσύ είσαι. Ψηλός. Μελαχρινός,με μαύρα γυαλιά και υπέροχο χαμόγελο. Εσύ είσαι. Που σ'είχα βρει με της Ρ. και σε είχα κάνει αντ στο facebook γιατί με τράβηξε το χαμόγελό σου. Εσύ είσαι.
Λίγα λεπτά πιο μετά και δεν θα σε είδα δει.
Δεν θα είχαμε γνωριστεί.
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
Του αρέσω όντως; Αρέσω εγώ σ'αυτόν τον ομορφούλη και γλυκούλη;
Πριν αποχωριστούμε σου έδωσα ένα πεταχτό φιλί. Ξάπλωσα μ'ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήμουν τόσο χαρούμενη.
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
Σε φίλησα πολλές πολλές ίσως και άπειρες φορές. Ένιωσα πως η καρδιά μου βρήκε ένα κομμάτι της. Μου είπες ότι με λατρεύεις. Ήμουν ευτυχισμένη.
Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
Φεύγεις πάλι φεύγεις. Νιώθω να κομματιάζομαι. Μένω μισή. Νιώθω τον εαυτό μου τόσο μισό. Γιατί πρέπει πάλι να φύγεις; Και όχι σε άλλη πόλη ή χώρα,αλλά σε άλλη ήπειρο μακρία μου.
Δίνω όμως μια ολόκληρη ζωή για να σε ξανά δω και να σε ξανά φιλήσω.
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014.
Άνδρος. Μαζί σου. Μια τέτοια γεύση πρέπει να έχει η ευτυχία. Γεύση ενός καλοκαιρινού φιλιού.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2014.
Πρέπει να χωρίσουμε. Εσύ Αγγλία, εγώ Ελλάδα. Δεν μπορείς την απόσταση. Δεν θέλω να σε χάσω. Δεν γίνεται να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου. Είμαστε και οι δύο νέοι μικροί 21... Θες να ζήσεις και άλλες εμπειρίες σίγουρα.
Και εκείνη την μέρα μου υπόσχομαι πως δεν θα κλάψω. Γιατί εγώ το ξέρω. Μια μέρα θα σε ξανά έχω. Μια μέρα θα καταλάβεις πως συμβαίνει κάτι στις ψυχές μας, και όχι απλά στα σώματά μας. Μια μέρα θα καταλάβεις πως η τρομακτική οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας είναι η απόδειξη πως εμείς πρέπει να είμαστε μαζί.
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014.
Βγαίνουμε για έναν τελευταίο καφέ. Σου ζητάω ένα τελευταίο φιλί. Δεν ξέρω εάν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ στην ζωή μου. Θέλω όμως αυτό. Ένα τελευταίο φιλί.
Σεπτέμβριος 2014 με Ιούνιο 2015
Όλο αυτό το διάστημα δεν σε έβγαλα από μέσα μου. Ήσουν ένα άτομο που είχα στην καρδιά μου. Για 6 μήνες μετά τον χωρισμό μας εγώ ξάπλωνα και έλεγα μέσα μου για να με παρηγορώ: Μια μέρα θα γυρίσεις. Μια μέρα θα σε ξανά δω. Θα γυρίσεις και το ξέρω. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό. Εμείς οι δύο πρέπει να είμαστε μαζί. Ομορφούλη μου...Μάτια μου...πόσο μου λείπεις.
Γράφω για εσένα κείμενα. Γράφω ποιήματα. Γίνεσαι η ελπίδα μου. Αναπνέω για εσένα. Αναπνέω για εκείνη την μέρα που θα γυρίσεις σ'εμένα. Γιατί θα γυρίσεις και το ξέρω.
(Απρίλιος 2015: Μου στέλνεις μήνυμα για να βρεθούμε για καφέ. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Όμως την επόμενη μέρα μου το ακυρώνεις.)
Πιστεύω όμως πως δεν τελειώσαμε.
Αλήθεια έτσι νιώθω.
Κάτι μου λέει,πως η ζωή δεν μας ένωσε έτσι απλά μόνο για τόσο λίγο. Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά. Δεν μπορεί.
Έτσι έγραφα τότε εδώ στο μπλογκ μου. Με πείσμα. Με υπομονή. Ήμουν σίγουρη πως θα σε ξανά είχα. Έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά. Αυτό που έπρεπε μόνο να κάνω ήταν υπομονή. Υπομονή να σε κάνω να το δεις μόνος σου χωρίς να σε πιέσω. Να καταλάβεις μόνος σου όλη αυτή την ανεξήγητη σύνδεση μεταξύ μας.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015
Και βγαίνουμε για καφέ. Έχω να σε δω έναν χρόνο και όμως νομίζω πως σε ξανά είδα εχτές. Έχεις άλλη κοπέλα. Μου λες λίγο για αυτή. Δεν πειράζει λέω από μέσα μου. Εάν είναι αληθινό θα κρατήσει. Μόνο τα αληθινά κρατάνε σε αυτή την ζωή εξάλλου.
"Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;" σε ρωτάω.
"Ναι" μου είχες πει γλυκά με το υπέροχο χαμογελό σου. Και σε είχα αγκαλιάσει.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι μόνο γκόμενοι μεταξύ τους. Αυτό ήμουν με τον Σ. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι και γκόμενοι όμως πρώτα είναι πάρα πολύ καλοί φίλοι. Εμείς σίγουρα με τον Γ. ήμασταν το 2ο.
Νοέμβριος 2015
Έχω νεύρα με τον Σ. Είμαι απογοητευμένη που δεν με θέλει για κάτι σοβαρό. Θέλω να μου θυμίσω τι αξίζω. Ότι αξίζω κάτι σαν τον Γ. Μόνο με εκείνον είχα νιώσει κάτι αιώνιο. Σαν να μην πετύχει καμία σχέση μας. Γιατί εγώ πρέπει να είμαι για τον Γ. και εκείνος να πρέπει να είναι για εμένα.
Του στέλνω ένα μήνυμα στο σκάιπ. Μιλάμε λίγο. Χαμογελάω. Δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο εκείνος που με έκανε πάλι καλά.
Φεβρουάριος 2016
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Ακούω σχεδόν καθαρά την φωνή του. Λίγες μετά βλέπω μου έχει στείλει μήνυμα στο σκαιπ.
Κανονίζουμε να μιλήσουμε.
Μιλάμε ασταμάτησα για 2 ώρες. Όπως παλιά. Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα μαζί του.
Λέμε για τα πάντα. Ξέρει ότι έχω σχέση. Με ρωτάει να μάθει. Εάν είναι καλό παιδί, τι δουλειά κάνει,πόσο καιρό είμαστε μαζί.
Κάνουμε πλάκες για ταξίδια.
Με προσκαλεί στο Μπράιτον. Κάνω πως το προσπερνώ και δεν το σχολιάζω ιδιαίτερα.
"Χάρηκα που μιλήσαμε." μου λες
"Και εγώ." χαμογελάω.
Δεν λέω ποτέ στον Σ. για αυτές τις δύο ώρες.
Απρίλιος 2016
Ο Γ, χωρίς να το ξέρει γίνεται αφορμή για καυγά αναμεσά σ'εμένα και τον Σ.
"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" η ερώτηση του επειλητική. Θυμωμένη. Κρύβει έντονη ζήλια.
"Ναι." λέω ενώ αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό ο Γ.
"Τότε αυτός δεν είμαι εγώ."
Δεν ξέρω πως να τα μπαλώσω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι και εγώ. Είμαι ερωτευμένη με τον Σ; Ή είμαι απλά χαρούμενη;
Ιούλιος 2016
Σου στέλνω χρόνια πολλά για τα γενεθλιά σου. Μου απαντάς, με ρωτάς τι κάνω. Σε ρωτάω και εσύ τι κάνεις. Δεν μου απαντάς ποτέ. Δεν θυμώνω όμως.
Σεπτέμβριος 2016
Ο Σ. με κατηγορεί πως δεν τον αγαπώ. Δεν τον φροντίζω. Μα εγώ δεν είμαι τέτοιο άτομο. Εγώ ξέρω να αγαπώ.
Βλέπω ο Γ. πήρε πτυχίο, και τον δέχτηκαν σε μεταπτυχιακό. Χαμογελάω κάπου μόνη μου. Ίσως και να φωνάζω λίγο από χαρά. Χωρίς ο ίδιος φυσικά να το ξέρει. Λογικά αυτό είναι κάποιο είδος αγάπης έτσι; Καθαρής, ανιδιοτελούς αγάπης.
Φεβρουάριος 2017
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Έχουμε να μιλήσουμε έναν χρόνο. Αισθάνομαι πως έχει φύγει πια από μέσα μου. Στο όνειρό μου όμως είναι με άλλη. Θυμώνω.
Ξυπνάω και γελάω. Άτιμο απωθημένο.
4 Απριλίου 2017
Είμαι σκατά. Τόσο σκατά από τον χωρισμό μου με τον Σ. Τόσο σκατά που έδωσα πράγματα που δεν εκτιμήθηκαν ποτέ. Που με πέταξε σαν σκουπίδι. Που μου φέρθηκε τόσο άσχημα. Που ως συνήθως μου μίλησε άσχημα.
Ένα πράγμα θα με κάνει καλά.
"Τι κάνεις;" στέλνω στο Γ. και έτσι αρχίζουμε και ξανά μιλάμε πάλι.
~~~~~~~~~~~
Ξανά μιλάμε λοιπόν.
Ώρες ατελείωτες. Λες και δεν πέρασε ποτέ ούτε μια μέρα. Αναλύουμε τα πάντα. Γελάμε ο ένας με τον άλλον. Αισθάνομαι ασφάλεια. Μια τρομακτική οικειότητα.
Στις αρχές μιλάμε ανά 3 με 4 μέρες. Λέμε για εμάς. Για όσα έγιναν. Για το τι αισθανόμασταν.
Στην συνέχεια κάθε μέρα.
Δεν ξέρει πόσο πληγωμένη είμαι από τον Σ.
Όλο αυτό αρχίζει και ξανά γεννιέται. Δεν βαριόμαστε να μιλάμε. Θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να κάνουμε ότι δεν κάναμε τότε.
Εγώ φοβάμαι. Κάνω πίσω. Διστάζω. Δεν θέλω να γίνει ότι έγινε την πρώτη φορά. Δεν θα αντέξω να τον χάσω και δεύτερη φορά.
Μου λέει ότι δεν θα γίνει.. Ότι τώρα είναι πιο ώριμος. Ότι θέλει κάτι σταθερό. Ότι θέλει να το προσπαθήσει. Ότι να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας. Να μην κάνουμε κάτι παραπάνω μεταξύ μας εάν δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να το προσπαθήσουμε.
Εάν δυο χρόνια πριν μου έλεγε κάποιος ότι ο Γ. θα με ξανά διεκδηκούσε έτσι πρώτα θα γέλαγα,και μετά θα μου έλεγα ότι είχα δίκιο. Ότι το ήξερα. Από πάντα το ήξερα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τετάρτη 31 Μαίου 2017, Χαλάνδρι (Αγαπημένο μου Χαλάνδρι...)
[2 χρόνια μετά από την τελευταία φορά που σε είδα...]
"Θα μου ανοίξεις;" ρωτάω μπροστά από το θυροτηλέφωνο.
"Μμμ όχι εγώ λέω να μείνεις εκεί." λες γλυκά.
"Ιιι μόνη μου;"
"χαχαχ στον 3ο έλα."
"Αχά θυμάμαι."
Μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία. Θυμόμουν ακόμα και το ανσασερ. Που κάποτε με είχες φιλήσει εκεί και μου είχες πει ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Είχα προβάρει στο μυαλό μου αυτή την στιγμή άπειρες φορές όταν χωρίσαμε. Ήξερα πως μια μέρα θα σε ξανά φιλούσα. Και όμως όσες φορές και αν την είχα προβάρει πάλι χτύπαγε δυνατά η καρδιά μου.
Και ήσουν εκεί. Μπροστά στην πόρτα. Με περίμενες με ανοιχτά τα χέρια,όπως έκανες πάντα άλλωστε. Ψηλός. (1.83 για την ακρίβεια.) Πολύ μελαχρινός με μουσάκι, ζεστό χαμόγελο, σοκολά μεγάλα μάτια και μαύρα γυαλιά. Φόραγες ένα μαύρο παντελόνι και μια άσπρη απλή κοντομάνικη μπλούζα.
"Που είσαιιι; Μαρίααα,επιτέλουυυς" μου είπες μόλις έβγαινα από το ανσασερ.
Έτρεξα και έπεσα πάνω σου με θέρμη.
"Ξέρεις τι θέλω." μου είπες με ύφος.
Και σε φίλησα, Ξανά φίλησα τα χείλι σου. Και εσύ πίεσες τα δικά σου δυνατά πάνω στα δικά μου. Μετά από 3 χρόνια. Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει το φιλί σου. Τι υπέροχο φιλί που είχες.
Σε αγκάλιασα σφιχτά.
"Μαρία επιτέλους,δεν άντεχα άλλο από το βάιμπερ." μου λες.
"Πω ούτε εγώ." σου λέω ενώ με σηκώσες λίγο στο αέρα και με έσφιξες πάλι πάνω σου..
Και εκείνη την στιγμή έπαψα να νιώθω πληγωμένη. Ένιωσα ότι ενώθηκαν όλα τα σπασμένα κομμάτια που είχα μέσα μου. Ενώθηκαν τα πάντα. Δεν ήμουν πια σπασμένη. Δεν ήμουν πληγωμένη, ούτε θυμωμένη. Μόνο ήρεμη.
Σε ξανά έσφιξα και ένιωσα πως η καρδιά μου μπήκε στην θέση της. Ένα κομμάτι της που έλειπε για καιρό γύρισε πίσω.
Ύστερα κοιταχτήκαμε αμήχανα. Σκέφτηκα για άλλη μια φορά τι όμορφος που ήταν... Το πρόσωπό σου τόσο οικείο σ'εμένα. Λες και σε ξέρω από πάντα.
"Πω...έχω τόσο καιρό να σε δω."
Όντως ήταν τόσο παράξενο. Έβλεπα επιτέλους τα μάτια του από κοντά. Άγγιζα τα μελαχρινά του μαλλιά.
"Μου έλειψε πολύ να σε δω." μου είπες ενώ καθίσαμε στον καναπέ.
Χαμογέλασα.
Μιλήσαμε για λίγο. Αλλά τι άλλο να πούμε ; Ήξερε ο ένας για τον άλλον σχεδόν τα πάντα.
Μου έδωσες δώρο τρεις σοκολάτες που πήρες από την Σκωτία. Μια δική μου, μια για την αδερφή μου, και μια για την μαμά μου.
"Θέλω να νιώθεις σαν το σπίτι σου." μου είπες και εγώ γέλασα. "Βασικά το θυμάσαι ;" με ρώτησες ενώ με τράβαγες από το χέρι να μου το δείξεις όλο.
Η αλήθεια είναι πως θυμόμουν μόνο το δώματιό σου.
"Κοίτα αυτό είναι το κράνος που μου είχαν δώσει στην έρημο στο Τουμπάι."
"Αχ δεν θυμόμουν ότι σου είχαν δώσει κράνος." είπα και γέλασα ενώ μου το φόραγες στο κεφάλι. Θεέ μου τι είχαμε τραβήξει τότε με εκείνο το Τουμπάι.
Με πήγες μπροστά από έναν καθρέφτη. Είχα πολύ πλάκα. Με αγκάλιασες από πίσω.
"Πω σε περνάω ένα κεφάλι ε;"
"χαχα ναι."
Μας κοίταξα μπροστά στον καθρέφτη. Τι ταιριαστοί που ήμασταν.
"Θες να πάμε να ξαπλώσουμε; είμαι ξύπνιος από τις 5μιση" μου είπες κάποια στιγμή.
"Ναι ναι εννοείται πάμε." σου απάντησα.
Μου έδωσες ένα σορτσάκι και μια μπλούζα σου. Είχα πολύ πλάκα.
Στην συνέχεια...Χαχ...στην συνέχεια προφανώς και δεν κοιμηθήκαμε αμέσως.
Και ένιωθα λίγο πως όλα ήταν όπως στις ταινίες. Ήμουν ο εαυτός μου. Σε φίλαγα και ένιωθα τόσο ο εαυτός μου. Ένιωθα τόσο ακομπλεξάριστη. Δεν ένιωθα κανένα άγχος. Καμία ντροπή. Ήμουν ξεκάθαρα εγώ.
Ποτέ δεν το είχα νιώσει αυτό με τον Σ. Ποτέ.
Και ήσουν τόσο γλυκός. Τόσο καλός. Μα φυσικά...αυτό σου έλεγα πάντα. Μην είσαι τόσο καλός.
Ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Η ώρα ήταν 3 το πρωί. Με τράβηξες και με φίλησες γλυκά. Μου έκανες τα μαλλιά πίσω και με χαίδεψες.
"Ήταν πολύ βολικό τελικά σήμερα όλο αυτό." μου είπες
"Έχεις δίκιο. Ήταν πολύ φυσικό. Λες και ήταν κάτι που κάναμε κάθε μέρα. Όπως όταν μιλάμε που αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε από πάντα." σου είπα. Και όντως το εννοούσα. Η χημεία μας είναι απίστευτη στα πάντα.
Ύστερα βολεύτηκα δίπλα σου. Πριν δυο μήνες ακριβώς ένιωθα τόσο πληγωμένη από τον Σ. Ένιωθα τόσο μόνη στον ύπνο. Τόσο μόνη μου.
Δεν φανταζόμουν ότι θα ξανά κούμπωνα τόσο γρήγορα και εύκολα σε μια αγκαλιά. Αλλά αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε αγκαλιά. Ήταν η αγκαλιά του Γ. Μια αγκαλιά που ξέρω καιρό.
"Να πούμε καληνύχτα;" με ρώτησες.
"Νομίζω πρέπει." σου απάντησα.
"Καληνύχτα." μου είπες και με φίλησες στον λαιμό. Αυτό ο Σ. δεν το είχε κάνει ποτέ.
"Αχ αυτό ήταν πολύ γλυκό." σου είπα.
Σε ένιωσα να με σφίγγεις.
Μέσα στον ύπνο μου σε αγκάλιαζα συνέχεια. Το καταλάβαινες...έψαχνες το χέρι μου με το δικό σου και μου το κράταγες σφιχτά.
Δεν κοιμήθηκα η αλήθεια είναι καλά. Είχα μια τεράστια υπερένταση. Δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι που είχα σαν απωθημένο έβγαινε πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κοιμόμουν μαζί με τον Γ.
Το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε στις 9. Έπρεπε να σηκωθούμε γιατί ο Γ. είχε να πάει σε κάτι γιατρούς.
"Πω πω είσαι όντως πολύ μελαχρινός" σου είπα ενώ χαίδευα τα μαλλιά σου. Σε κοίταζα και χαμογέλαγα.
"Χαχ..το χαμόγελο." είπες γλυκά.
Σε φίλησα. Πάλι και πάλι.
"Δεν σε χορταίνω" σου είπα.
Αναστέναξα καθώς σε κοίταζα. Αύριο θα έφευγες για τις διακοπές σου στην Κύπρο. Θα ξανά γύρναγες στις 18.
Αχ μην φύγεις ομορφούλη μου. Έλεγα από μέσα μου. Κάτσε εδώ μαζί μου. Μείνει μαζί μου να σε αγκαλιάζω συνέχεια. Να αισθάνομαι ασφάλεια. Μείνε μαζί μου να μου διώξεις κάθε κακή ανάμνηση που έχω από τον Σ. Κάθε απειλή που αισθάνομαι όταν τον σκέφτομαι.
Σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε σχετικά γρήγορα.
Κατεβήκαμε κάτω στην πιλοτή.
"Να σου δώσω εδώ ένα αποχαιρετιστήριο φιλί" με φιλάς γλυκά.
"Πέρασα πάρα πολύ όμορφα εχθές." σου λέω ενώ συνεχίζεις να με φιλάς και προσπαθώ να μιλήσω." Και θα περιμένω να γυρίσεις από την Κύπρο να κάνουμε και άλλα πράγματα."
"Και εγώ θέλω πολύ." μου απάντάς."Τι φάτσα είναι αυτή;"
"Χαχ είναι η φάτσα του δεν θέλω να φύγεις."
"Α ρε Μαρία μην μου τα κάνεις αυτά. Γιατί δεν ερχόσουν Κύπρο;"
"Σου είπα ήταν και οικονομικό το θέμα."
"Καλά" μου είπες και αποχωριστήκαμε.
Και σ'άφησα πάλι να φύγεις. Όμως το έχω συνηθίσει. Είσαι κάποιος που πάντα θα φεύγει.
Όμως δεν με ένοιαζε.
Ξέρετε υπάχρουν κάποιες στιγμές που είσαι έτοιμος να πέσεις από τον γκρεμό. Και εκείνη την στιγμή ... κάποιος θα σου απλώσει το χέρι λίγα δευτερόλεπτα πριν πέσεις.
Ο Γ. με έσωσε.
Μου έδειξε τι αξίζω. Μου έσωσε την αυτοεκτίμησή μου. Την αυτοπεποίθησή μου. Μου θύμισε τι πάει να πει να φιλάω κάποιον από την ψυχή μου. Να δίνω πράγματα από μέσα μου χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.
Τι πάει να πει κάποιος να σε προσέχει αληθινά. Να βάζει πρώτα το δικό σου καλό και μετά το δικό του. Να σε κάνει να μην φοβάσαι...να είσαι ο εαυτός σου.
Είσαι η αιώνια άνοιξή μου. Και το ήξερα από πάντα ότι θα σε ξανά δω.
Έφερες λοιπόν την άνοιξή μου πίσω.
Και το ήξερα από πάντα. Από πάντα. Το χαμόγελό μου σου ανήκει. Πάντα σ'εσένα άνηκε. Το δάνεισα κάποιες φορές αλλά μόνο σ'εσένα το χάρισα.
Κάπως έτσι εκείνο το πρωινό ένιωσα πως δεν μπορεί πια να με πειράξει τίποτα ξανά. Πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.
5 μέρες που δεν έχω κλάψει. 5 ολόκληρες ημέρες ύστερα από 2μιση μήνες. 5 μέρες που νιώθω επιτέλους ήρεμη.
2 μέρες που κατάφερα να διαβάσω.
Αξίζω. Αξίζω πολλά. Ο Σ, με έκανε να νιώσω πως ήμουν απλά ένα αντικείμενο...πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα.
Και όμως αξίζω. Και υπάρχουν άτομα που ξέρουν να με εκτιμήσουν.
Εκείνο το πρωινό δεν με ένοιαζε πραγματικά με ποια είναι τελικά ο Σ. Ένιωσα πως με τον χωρισμό μας που προσέφερε τελικά ένα τεράστιο δώρο. Πως με λύτρωσες από την τοξικότητά του. Και μου χάρισε κάτι πολύτιμο.
Να ξανά νιώσω ο εαυτός μου. Μετά από 1,5 χρόνο σχέσης μαζί του είχα χάσει εμένα.
Και με ξανά βρήκα.
Ξανά βρήκα την Μαρία.
Και θυμήθηκα πως ναι έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας. Όπως με τον Γ. Να νιώθεις με τον άλλον ο εαυτός σου. Γιατί το οφείλεις σ'εσένα.
ΥΓ1: Για περίπου 6 μήνες μετά τον αποχωρισμό μας εγώ έπεφτα στο κρεβάτι το βράδυ και μου έλεγα: Θα γυρίσεις. Μια μέρα θα γυρίσεις πίσω σ'έμενα. Το νιώθω.
Και μετά έλεγα φέρτον πίσω παλιό ζωή. Φέρε τον πίσω. Ώσπου να κουραστώ. Ώσπου να δω ότι οι ευχές δεν πιάνου. 6 μήνες. Κάθε βράδυ.
Οι ευχές πιάνουν. Το ήξερα. Αρκεί να τις πιστεύεις με την ψυχή σου.
Και η ζωή ξέρει. Η ζωή πάντα ξέρει. Και ξέρει πολύ καλά πότε και ποιον θα σου εμφανίσει ξανά στην ζωή σου.
Σ'εσένα. Που έχεις το πιο καθαρό βλέμμα και χαμόγελο που έχω δει σ'άνθρωπο. Που πρώτα σε νιώθω σαν το πιο καλό μου φίλο και μετά σαν έναν εραστή. Σ'εσένα που πάντα με εκτιμούσες και σ'εκτιμούσα. Σ'εσένα που με έκανες να ξανά πιστέψω στον εαυτό μου. Που πάντα μου έκανες καλό χωρίς να το ξέρεις. Που πάντα ήσουν η φωτεινή μου ελπίδα. Και που πάντα σε είχα στο μυαλό μου σαν πρότυπο. Χαχ...ένας 21 χρονος τρελός που πάει στο Τουμπάι για μόνο 400 ευρώ.
Είσαι το άτομο που με εμπνέει να γράψω κείμενα, στίχους, ποιήματα για τον έρωτα. Με εμπνέεις. Μου δίνεις ανάσα.
Σ'εσένα ομορφούλη μου. Σίγουρα το θυμάσαι το τραγούδι μας.
Κάποτε το έλεγα και το εννοούσα. Και ίσως να το εννοώ για πάντα όπως σου είχα γράψει και πριν φύγεις για το Τουμπάι. As long as the stars are above you!
Τρίτη 15 Απριλίου 2014
Εγώ να καταβαίνω τις κυλιόμενες στο μετρό, εσύ ακριβώς δίπλα μου να τις ανεβαίνεις. Εσύ είσαι. Ψηλός. Μελαχρινός,με μαύρα γυαλιά και υπέροχο χαμόγελο. Εσύ είσαι. Που σ'είχα βρει με της Ρ. και σε είχα κάνει αντ στο facebook γιατί με τράβηξε το χαμόγελό σου. Εσύ είσαι.
Λίγα λεπτά πιο μετά και δεν θα σε είδα δει.
Δεν θα είχαμε γνωριστεί.
Τρίτη 22 Απριλίου 2014
Του αρέσω όντως; Αρέσω εγώ σ'αυτόν τον ομορφούλη και γλυκούλη;
Πριν αποχωριστούμε σου έδωσα ένα πεταχτό φιλί. Ξάπλωσα μ'ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήμουν τόσο χαρούμενη.
Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
Σε φίλησα πολλές πολλές ίσως και άπειρες φορές. Ένιωσα πως η καρδιά μου βρήκε ένα κομμάτι της. Μου είπες ότι με λατρεύεις. Ήμουν ευτυχισμένη.
Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
Φεύγεις πάλι φεύγεις. Νιώθω να κομματιάζομαι. Μένω μισή. Νιώθω τον εαυτό μου τόσο μισό. Γιατί πρέπει πάλι να φύγεις; Και όχι σε άλλη πόλη ή χώρα,αλλά σε άλλη ήπειρο μακρία μου.
Δίνω όμως μια ολόκληρη ζωή για να σε ξανά δω και να σε ξανά φιλήσω.
Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014.
Άνδρος. Μαζί σου. Μια τέτοια γεύση πρέπει να έχει η ευτυχία. Γεύση ενός καλοκαιρινού φιλιού.
Κυριακή 3 Αυγούστου 2014.
Πρέπει να χωρίσουμε. Εσύ Αγγλία, εγώ Ελλάδα. Δεν μπορείς την απόσταση. Δεν θέλω να σε χάσω. Δεν γίνεται να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου. Είμαστε και οι δύο νέοι μικροί 21... Θες να ζήσεις και άλλες εμπειρίες σίγουρα.
Και εκείνη την μέρα μου υπόσχομαι πως δεν θα κλάψω. Γιατί εγώ το ξέρω. Μια μέρα θα σε ξανά έχω. Μια μέρα θα καταλάβεις πως συμβαίνει κάτι στις ψυχές μας, και όχι απλά στα σώματά μας. Μια μέρα θα καταλάβεις πως η τρομακτική οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας είναι η απόδειξη πως εμείς πρέπει να είμαστε μαζί.
Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014.
Βγαίνουμε για έναν τελευταίο καφέ. Σου ζητάω ένα τελευταίο φιλί. Δεν ξέρω εάν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ στην ζωή μου. Θέλω όμως αυτό. Ένα τελευταίο φιλί.
Σεπτέμβριος 2014 με Ιούνιο 2015
Όλο αυτό το διάστημα δεν σε έβγαλα από μέσα μου. Ήσουν ένα άτομο που είχα στην καρδιά μου. Για 6 μήνες μετά τον χωρισμό μας εγώ ξάπλωνα και έλεγα μέσα μου για να με παρηγορώ: Μια μέρα θα γυρίσεις. Μια μέρα θα σε ξανά δω. Θα γυρίσεις και το ξέρω. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό. Εμείς οι δύο πρέπει να είμαστε μαζί. Ομορφούλη μου...Μάτια μου...πόσο μου λείπεις.
Γράφω για εσένα κείμενα. Γράφω ποιήματα. Γίνεσαι η ελπίδα μου. Αναπνέω για εσένα. Αναπνέω για εκείνη την μέρα που θα γυρίσεις σ'εμένα. Γιατί θα γυρίσεις και το ξέρω.
(Απρίλιος 2015: Μου στέλνεις μήνυμα για να βρεθούμε για καφέ. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Όμως την επόμενη μέρα μου το ακυρώνεις.)
Πιστεύω όμως πως δεν τελειώσαμε.
Αλήθεια έτσι νιώθω.
Κάτι μου λέει,πως η ζωή δεν μας ένωσε έτσι απλά μόνο για τόσο λίγο. Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά. Δεν μπορεί.
Έτσι έγραφα τότε εδώ στο μπλογκ μου. Με πείσμα. Με υπομονή. Ήμουν σίγουρη πως θα σε ξανά είχα. Έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά. Αυτό που έπρεπε μόνο να κάνω ήταν υπομονή. Υπομονή να σε κάνω να το δεις μόνος σου χωρίς να σε πιέσω. Να καταλάβεις μόνος σου όλη αυτή την ανεξήγητη σύνδεση μεταξύ μας.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015
Και βγαίνουμε για καφέ. Έχω να σε δω έναν χρόνο και όμως νομίζω πως σε ξανά είδα εχτές. Έχεις άλλη κοπέλα. Μου λες λίγο για αυτή. Δεν πειράζει λέω από μέσα μου. Εάν είναι αληθινό θα κρατήσει. Μόνο τα αληθινά κρατάνε σε αυτή την ζωή εξάλλου.
"Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;" σε ρωτάω.
"Ναι" μου είχες πει γλυκά με το υπέροχο χαμογελό σου. Και σε είχα αγκαλιάσει.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι μόνο γκόμενοι μεταξύ τους. Αυτό ήμουν με τον Σ. Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι και γκόμενοι όμως πρώτα είναι πάρα πολύ καλοί φίλοι. Εμείς σίγουρα με τον Γ. ήμασταν το 2ο.
Νοέμβριος 2015
Έχω νεύρα με τον Σ. Είμαι απογοητευμένη που δεν με θέλει για κάτι σοβαρό. Θέλω να μου θυμίσω τι αξίζω. Ότι αξίζω κάτι σαν τον Γ. Μόνο με εκείνον είχα νιώσει κάτι αιώνιο. Σαν να μην πετύχει καμία σχέση μας. Γιατί εγώ πρέπει να είμαι για τον Γ. και εκείνος να πρέπει να είναι για εμένα.
Του στέλνω ένα μήνυμα στο σκάιπ. Μιλάμε λίγο. Χαμογελάω. Δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο εκείνος που με έκανε πάλι καλά.
Φεβρουάριος 2016
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Ακούω σχεδόν καθαρά την φωνή του. Λίγες μετά βλέπω μου έχει στείλει μήνυμα στο σκαιπ.
Κανονίζουμε να μιλήσουμε.
Μιλάμε ασταμάτησα για 2 ώρες. Όπως παλιά. Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα μαζί του.
Λέμε για τα πάντα. Ξέρει ότι έχω σχέση. Με ρωτάει να μάθει. Εάν είναι καλό παιδί, τι δουλειά κάνει,πόσο καιρό είμαστε μαζί.
Κάνουμε πλάκες για ταξίδια.
Με προσκαλεί στο Μπράιτον. Κάνω πως το προσπερνώ και δεν το σχολιάζω ιδιαίτερα.
"Χάρηκα που μιλήσαμε." μου λες
"Και εγώ." χαμογελάω.
Δεν λέω ποτέ στον Σ. για αυτές τις δύο ώρες.
Απρίλιος 2016
Ο Γ, χωρίς να το ξέρει γίνεται αφορμή για καυγά αναμεσά σ'εμένα και τον Σ.
"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" η ερώτηση του επειλητική. Θυμωμένη. Κρύβει έντονη ζήλια.
"Ναι." λέω ενώ αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό ο Γ.
"Τότε αυτός δεν είμαι εγώ."
Δεν ξέρω πως να τα μπαλώσω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι και εγώ. Είμαι ερωτευμένη με τον Σ; Ή είμαι απλά χαρούμενη;
Ιούλιος 2016
Σου στέλνω χρόνια πολλά για τα γενεθλιά σου. Μου απαντάς, με ρωτάς τι κάνω. Σε ρωτάω και εσύ τι κάνεις. Δεν μου απαντάς ποτέ. Δεν θυμώνω όμως.
Σεπτέμβριος 2016
Ο Σ. με κατηγορεί πως δεν τον αγαπώ. Δεν τον φροντίζω. Μα εγώ δεν είμαι τέτοιο άτομο. Εγώ ξέρω να αγαπώ.
Βλέπω ο Γ. πήρε πτυχίο, και τον δέχτηκαν σε μεταπτυχιακό. Χαμογελάω κάπου μόνη μου. Ίσως και να φωνάζω λίγο από χαρά. Χωρίς ο ίδιος φυσικά να το ξέρει. Λογικά αυτό είναι κάποιο είδος αγάπης έτσι; Καθαρής, ανιδιοτελούς αγάπης.
Φεβρουάριος 2017
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Έχουμε να μιλήσουμε έναν χρόνο. Αισθάνομαι πως έχει φύγει πια από μέσα μου. Στο όνειρό μου όμως είναι με άλλη. Θυμώνω.
Ξυπνάω και γελάω. Άτιμο απωθημένο.
4 Απριλίου 2017
Είμαι σκατά. Τόσο σκατά από τον χωρισμό μου με τον Σ. Τόσο σκατά που έδωσα πράγματα που δεν εκτιμήθηκαν ποτέ. Που με πέταξε σαν σκουπίδι. Που μου φέρθηκε τόσο άσχημα. Που ως συνήθως μου μίλησε άσχημα.
Ένα πράγμα θα με κάνει καλά.
"Τι κάνεις;" στέλνω στο Γ. και έτσι αρχίζουμε και ξανά μιλάμε πάλι.
~~~~~~~~~~~
Ξανά μιλάμε λοιπόν.
Ώρες ατελείωτες. Λες και δεν πέρασε ποτέ ούτε μια μέρα. Αναλύουμε τα πάντα. Γελάμε ο ένας με τον άλλον. Αισθάνομαι ασφάλεια. Μια τρομακτική οικειότητα.
Στις αρχές μιλάμε ανά 3 με 4 μέρες. Λέμε για εμάς. Για όσα έγιναν. Για το τι αισθανόμασταν.
Στην συνέχεια κάθε μέρα.
Δεν ξέρει πόσο πληγωμένη είμαι από τον Σ.
Όλο αυτό αρχίζει και ξανά γεννιέται. Δεν βαριόμαστε να μιλάμε. Θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να κάνουμε ότι δεν κάναμε τότε.
Εγώ φοβάμαι. Κάνω πίσω. Διστάζω. Δεν θέλω να γίνει ότι έγινε την πρώτη φορά. Δεν θα αντέξω να τον χάσω και δεύτερη φορά.
Μου λέει ότι δεν θα γίνει.. Ότι τώρα είναι πιο ώριμος. Ότι θέλει κάτι σταθερό. Ότι θέλει να το προσπαθήσει. Ότι να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας. Να μην κάνουμε κάτι παραπάνω μεταξύ μας εάν δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να το προσπαθήσουμε.
Εάν δυο χρόνια πριν μου έλεγε κάποιος ότι ο Γ. θα με ξανά διεκδηκούσε έτσι πρώτα θα γέλαγα,και μετά θα μου έλεγα ότι είχα δίκιο. Ότι το ήξερα. Από πάντα το ήξερα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τετάρτη 31 Μαίου 2017, Χαλάνδρι (Αγαπημένο μου Χαλάνδρι...)
[2 χρόνια μετά από την τελευταία φορά που σε είδα...]
"Θα μου ανοίξεις;" ρωτάω μπροστά από το θυροτηλέφωνο.
"Μμμ όχι εγώ λέω να μείνεις εκεί." λες γλυκά.
"Ιιι μόνη μου;"
"χαχαχ στον 3ο έλα."
"Αχά θυμάμαι."
Μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία. Θυμόμουν ακόμα και το ανσασερ. Που κάποτε με είχες φιλήσει εκεί και μου είχες πει ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Είχα προβάρει στο μυαλό μου αυτή την στιγμή άπειρες φορές όταν χωρίσαμε. Ήξερα πως μια μέρα θα σε ξανά φιλούσα. Και όμως όσες φορές και αν την είχα προβάρει πάλι χτύπαγε δυνατά η καρδιά μου.
Και ήσουν εκεί. Μπροστά στην πόρτα. Με περίμενες με ανοιχτά τα χέρια,όπως έκανες πάντα άλλωστε. Ψηλός. (1.83 για την ακρίβεια.) Πολύ μελαχρινός με μουσάκι, ζεστό χαμόγελο, σοκολά μεγάλα μάτια και μαύρα γυαλιά. Φόραγες ένα μαύρο παντελόνι και μια άσπρη απλή κοντομάνικη μπλούζα.
"Που είσαιιι; Μαρίααα,επιτέλουυυς" μου είπες μόλις έβγαινα από το ανσασερ.
Έτρεξα και έπεσα πάνω σου με θέρμη.
"Ξέρεις τι θέλω." μου είπες με ύφος.
Και σε φίλησα, Ξανά φίλησα τα χείλι σου. Και εσύ πίεσες τα δικά σου δυνατά πάνω στα δικά μου. Μετά από 3 χρόνια. Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει το φιλί σου. Τι υπέροχο φιλί που είχες.
Σε αγκάλιασα σφιχτά.
"Μαρία επιτέλους,δεν άντεχα άλλο από το βάιμπερ." μου λες.
"Πω ούτε εγώ." σου λέω ενώ με σηκώσες λίγο στο αέρα και με έσφιξες πάλι πάνω σου..
Και εκείνη την στιγμή έπαψα να νιώθω πληγωμένη. Ένιωσα ότι ενώθηκαν όλα τα σπασμένα κομμάτια που είχα μέσα μου. Ενώθηκαν τα πάντα. Δεν ήμουν πια σπασμένη. Δεν ήμουν πληγωμένη, ούτε θυμωμένη. Μόνο ήρεμη.
Σε ξανά έσφιξα και ένιωσα πως η καρδιά μου μπήκε στην θέση της. Ένα κομμάτι της που έλειπε για καιρό γύρισε πίσω.
Ύστερα κοιταχτήκαμε αμήχανα. Σκέφτηκα για άλλη μια φορά τι όμορφος που ήταν... Το πρόσωπό σου τόσο οικείο σ'εμένα. Λες και σε ξέρω από πάντα.
"Πω...έχω τόσο καιρό να σε δω."
Όντως ήταν τόσο παράξενο. Έβλεπα επιτέλους τα μάτια του από κοντά. Άγγιζα τα μελαχρινά του μαλλιά.
"Μου έλειψε πολύ να σε δω." μου είπες ενώ καθίσαμε στον καναπέ.
Χαμογέλασα.
Μιλήσαμε για λίγο. Αλλά τι άλλο να πούμε ; Ήξερε ο ένας για τον άλλον σχεδόν τα πάντα.
Μου έδωσες δώρο τρεις σοκολάτες που πήρες από την Σκωτία. Μια δική μου, μια για την αδερφή μου, και μια για την μαμά μου.
"Θέλω να νιώθεις σαν το σπίτι σου." μου είπες και εγώ γέλασα. "Βασικά το θυμάσαι ;" με ρώτησες ενώ με τράβαγες από το χέρι να μου το δείξεις όλο.
Η αλήθεια είναι πως θυμόμουν μόνο το δώματιό σου.
"Κοίτα αυτό είναι το κράνος που μου είχαν δώσει στην έρημο στο Τουμπάι."
"Αχ δεν θυμόμουν ότι σου είχαν δώσει κράνος." είπα και γέλασα ενώ μου το φόραγες στο κεφάλι. Θεέ μου τι είχαμε τραβήξει τότε με εκείνο το Τουμπάι.
Με πήγες μπροστά από έναν καθρέφτη. Είχα πολύ πλάκα. Με αγκάλιασες από πίσω.
"Πω σε περνάω ένα κεφάλι ε;"
"χαχα ναι."
Μας κοίταξα μπροστά στον καθρέφτη. Τι ταιριαστοί που ήμασταν.
"Θες να πάμε να ξαπλώσουμε; είμαι ξύπνιος από τις 5μιση" μου είπες κάποια στιγμή.
"Ναι ναι εννοείται πάμε." σου απάντησα.
Μου έδωσες ένα σορτσάκι και μια μπλούζα σου. Είχα πολύ πλάκα.
Στην συνέχεια...Χαχ...στην συνέχεια προφανώς και δεν κοιμηθήκαμε αμέσως.
Και ένιωθα λίγο πως όλα ήταν όπως στις ταινίες. Ήμουν ο εαυτός μου. Σε φίλαγα και ένιωθα τόσο ο εαυτός μου. Ένιωθα τόσο ακομπλεξάριστη. Δεν ένιωθα κανένα άγχος. Καμία ντροπή. Ήμουν ξεκάθαρα εγώ.
Ποτέ δεν το είχα νιώσει αυτό με τον Σ. Ποτέ.
Και ήσουν τόσο γλυκός. Τόσο καλός. Μα φυσικά...αυτό σου έλεγα πάντα. Μην είσαι τόσο καλός.
Ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Η ώρα ήταν 3 το πρωί. Με τράβηξες και με φίλησες γλυκά. Μου έκανες τα μαλλιά πίσω και με χαίδεψες.
"Ήταν πολύ βολικό τελικά σήμερα όλο αυτό." μου είπες
"Έχεις δίκιο. Ήταν πολύ φυσικό. Λες και ήταν κάτι που κάναμε κάθε μέρα. Όπως όταν μιλάμε που αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε από πάντα." σου είπα. Και όντως το εννοούσα. Η χημεία μας είναι απίστευτη στα πάντα.
Ύστερα βολεύτηκα δίπλα σου. Πριν δυο μήνες ακριβώς ένιωθα τόσο πληγωμένη από τον Σ. Ένιωθα τόσο μόνη στον ύπνο. Τόσο μόνη μου.
Δεν φανταζόμουν ότι θα ξανά κούμπωνα τόσο γρήγορα και εύκολα σε μια αγκαλιά. Αλλά αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε αγκαλιά. Ήταν η αγκαλιά του Γ. Μια αγκαλιά που ξέρω καιρό.
"Να πούμε καληνύχτα;" με ρώτησες.
"Νομίζω πρέπει." σου απάντησα.
"Καληνύχτα." μου είπες και με φίλησες στον λαιμό. Αυτό ο Σ. δεν το είχε κάνει ποτέ.
"Αχ αυτό ήταν πολύ γλυκό." σου είπα.
Σε ένιωσα να με σφίγγεις.
Μέσα στον ύπνο μου σε αγκάλιαζα συνέχεια. Το καταλάβαινες...έψαχνες το χέρι μου με το δικό σου και μου το κράταγες σφιχτά.
Δεν κοιμήθηκα η αλήθεια είναι καλά. Είχα μια τεράστια υπερένταση. Δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι που είχα σαν απωθημένο έβγαινε πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κοιμόμουν μαζί με τον Γ.
Το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε στις 9. Έπρεπε να σηκωθούμε γιατί ο Γ. είχε να πάει σε κάτι γιατρούς.
"Πω πω είσαι όντως πολύ μελαχρινός" σου είπα ενώ χαίδευα τα μαλλιά σου. Σε κοίταζα και χαμογέλαγα.
"Χαχ..το χαμόγελο." είπες γλυκά.
Σε φίλησα. Πάλι και πάλι.
"Δεν σε χορταίνω" σου είπα.
Αναστέναξα καθώς σε κοίταζα. Αύριο θα έφευγες για τις διακοπές σου στην Κύπρο. Θα ξανά γύρναγες στις 18.
Αχ μην φύγεις ομορφούλη μου. Έλεγα από μέσα μου. Κάτσε εδώ μαζί μου. Μείνει μαζί μου να σε αγκαλιάζω συνέχεια. Να αισθάνομαι ασφάλεια. Μείνε μαζί μου να μου διώξεις κάθε κακή ανάμνηση που έχω από τον Σ. Κάθε απειλή που αισθάνομαι όταν τον σκέφτομαι.
Σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε σχετικά γρήγορα.
Κατεβήκαμε κάτω στην πιλοτή.
"Να σου δώσω εδώ ένα αποχαιρετιστήριο φιλί" με φιλάς γλυκά.
"Πέρασα πάρα πολύ όμορφα εχθές." σου λέω ενώ συνεχίζεις να με φιλάς και προσπαθώ να μιλήσω." Και θα περιμένω να γυρίσεις από την Κύπρο να κάνουμε και άλλα πράγματα."
"Και εγώ θέλω πολύ." μου απάντάς."Τι φάτσα είναι αυτή;"
"Χαχ είναι η φάτσα του δεν θέλω να φύγεις."
"Α ρε Μαρία μην μου τα κάνεις αυτά. Γιατί δεν ερχόσουν Κύπρο;"
"Σου είπα ήταν και οικονομικό το θέμα."
"Καλά" μου είπες και αποχωριστήκαμε.
Και σ'άφησα πάλι να φύγεις. Όμως το έχω συνηθίσει. Είσαι κάποιος που πάντα θα φεύγει.
Όμως δεν με ένοιαζε.
Ξέρετε υπάχρουν κάποιες στιγμές που είσαι έτοιμος να πέσεις από τον γκρεμό. Και εκείνη την στιγμή ... κάποιος θα σου απλώσει το χέρι λίγα δευτερόλεπτα πριν πέσεις.
Ο Γ. με έσωσε.
Μου έδειξε τι αξίζω. Μου έσωσε την αυτοεκτίμησή μου. Την αυτοπεποίθησή μου. Μου θύμισε τι πάει να πει να φιλάω κάποιον από την ψυχή μου. Να δίνω πράγματα από μέσα μου χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.
Τι πάει να πει κάποιος να σε προσέχει αληθινά. Να βάζει πρώτα το δικό σου καλό και μετά το δικό του. Να σε κάνει να μην φοβάσαι...να είσαι ο εαυτός σου.
Είσαι η αιώνια άνοιξή μου. Και το ήξερα από πάντα ότι θα σε ξανά δω.
Έφερες λοιπόν την άνοιξή μου πίσω.
Και το ήξερα από πάντα. Από πάντα. Το χαμόγελό μου σου ανήκει. Πάντα σ'εσένα άνηκε. Το δάνεισα κάποιες φορές αλλά μόνο σ'εσένα το χάρισα.
Κάπως έτσι εκείνο το πρωινό ένιωσα πως δεν μπορεί πια να με πειράξει τίποτα ξανά. Πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.
5 μέρες που δεν έχω κλάψει. 5 ολόκληρες ημέρες ύστερα από 2μιση μήνες. 5 μέρες που νιώθω επιτέλους ήρεμη.
2 μέρες που κατάφερα να διαβάσω.
Αξίζω. Αξίζω πολλά. Ο Σ, με έκανε να νιώσω πως ήμουν απλά ένα αντικείμενο...πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα.
Και όμως αξίζω. Και υπάρχουν άτομα που ξέρουν να με εκτιμήσουν.
Εκείνο το πρωινό δεν με ένοιαζε πραγματικά με ποια είναι τελικά ο Σ. Ένιωσα πως με τον χωρισμό μας που προσέφερε τελικά ένα τεράστιο δώρο. Πως με λύτρωσες από την τοξικότητά του. Και μου χάρισε κάτι πολύτιμο.
Να ξανά νιώσω ο εαυτός μου. Μετά από 1,5 χρόνο σχέσης μαζί του είχα χάσει εμένα.
Και με ξανά βρήκα.
Ξανά βρήκα την Μαρία.
Και θυμήθηκα πως ναι έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας. Όπως με τον Γ. Να νιώθεις με τον άλλον ο εαυτός σου. Γιατί το οφείλεις σ'εσένα.
ΥΓ1: Για περίπου 6 μήνες μετά τον αποχωρισμό μας εγώ έπεφτα στο κρεβάτι το βράδυ και μου έλεγα: Θα γυρίσεις. Μια μέρα θα γυρίσεις πίσω σ'έμενα. Το νιώθω.
Και μετά έλεγα φέρτον πίσω παλιό ζωή. Φέρε τον πίσω. Ώσπου να κουραστώ. Ώσπου να δω ότι οι ευχές δεν πιάνου. 6 μήνες. Κάθε βράδυ.
Οι ευχές πιάνουν. Το ήξερα. Αρκεί να τις πιστεύεις με την ψυχή σου.
Και η ζωή ξέρει. Η ζωή πάντα ξέρει. Και ξέρει πολύ καλά πότε και ποιον θα σου εμφανίσει ξανά στην ζωή σου.
Σ'εσένα. Που έχεις το πιο καθαρό βλέμμα και χαμόγελο που έχω δει σ'άνθρωπο. Που πρώτα σε νιώθω σαν το πιο καλό μου φίλο και μετά σαν έναν εραστή. Σ'εσένα που πάντα με εκτιμούσες και σ'εκτιμούσα. Σ'εσένα που με έκανες να ξανά πιστέψω στον εαυτό μου. Που πάντα μου έκανες καλό χωρίς να το ξέρεις. Που πάντα ήσουν η φωτεινή μου ελπίδα. Και που πάντα σε είχα στο μυαλό μου σαν πρότυπο. Χαχ...ένας 21 χρονος τρελός που πάει στο Τουμπάι για μόνο 400 ευρώ.
Είσαι το άτομο που με εμπνέει να γράψω κείμενα, στίχους, ποιήματα για τον έρωτα. Με εμπνέεις. Μου δίνεις ανάσα.
Σ'εσένα ομορφούλη μου. Σίγουρα το θυμάσαι το τραγούδι μας.
Κάποτε το έλεγα και το εννοούσα. Και ίσως να το εννοώ για πάντα όπως σου είχα γράψει και πριν φύγεις για το Τουμπάι. As long as the stars are above you!
We're all traveling through time together
Every day of our lives
All we can do is do our best
To relish this remarkable ride
Every day of our lives
All we can do is do our best
To relish this remarkable ride
Και αυτό σ'εμένα. Που είμαι ελεύθερη. Που μπορώ μόνη μου να καταφέρω τα πάντα. Θα το πάρω το πτυχίο. Μου το υπόσχομαι πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα το έχω.
Για εμένα.
ΥΓ2: Eχθές μου είπες ότι με σκέφτεσαι. Ότι πέρασες πολύ ωραία μαζί μου. Φοβάμαι πως δεν θα αντέξω να σε χάσω 2η φορά. Αλλά μετά σκέφτομαι πως χαζομάρες. Εσένα δεν σε χάνω. Ούτε θα σε χάσω και ποτέ. Ούτε θα χαθούμε. Το έχουμε ήδη αποδείξει.
1 σχόλιο:
Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη για εσένα!
Δεν θέλω να πω πολλά μόνο ένα πράγμα...
Ζήσ'το όσο δεν πάει!!! :)
Δημοσίευση σχολίου