You Could Be Happy.......

Είναι μια από αυτές τις μέρες που με πιάνει πάλι το παράπονο.

Έχω ρίξει κάθε άμυνα και έχω αφήσει τον εαυτό μου να εκτεθεί σε αυτόν τον πόνο που μου άφησε ο Σ.

Πονάω πάρα πολύ. Πάρα μα πάρα πολύ. Και φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι να ξανά εμπιστευτώ άτομο. Δεν θέλω να χρειαστεί να ξανά αποχωριστώ κανέναν που θα αγαπήσω. 

Από την άλλη φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου. Ότι κανένας δεν θα με αγαπήσει αληθινά και κανένας δεν με ερωτευτεί μέχρι τρέλας. 

Νιώθω πάλι τόσο σπασμένη. Τόσο πληγωμένη.

Βλέπω στα ονειρά μου τον Σ. 

Πετάγομαι στον ύπνο μου. Είναι σε κάθε όνειρο μαζί με την άλλη.

Προσπαθώ να διαχειριστώ το γεγονός πως το άτομο που εμπιστεύτηκα όσο τίποτα στον κόσμο με πούλησε τόσο εύκολα. Όμως δεν χωνεύεται εύκολα αυτό.

Πονάνε τα σωθικά μου.

Πονάνε οι αναμνήσεις.

Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου.

Κόμπος στο λαιμό μου.

Και εγώ νιώθω ανήμπορη. Ανήμπορη να ξανά αγαπήσω. Παγωμένη. Ευάλωτη. Φοβισμένη. Σπασμένη. Κομματιασμένη. 

Η αγάπη μου εξαντλήθηκε τόσο πολύ.

Η τεράστια υπομονή μου δόθηκε σ'ένα άτομο που δεν με εκτίμησε. Που πάντα ήθελε πολύ πιο πολλά από αυτά που πρόσφερα. Που ήθελε πιο πολλά από ότι ο ίδιος μου πρόσφερε συναισθηματικά.

Η αντοχή μου εξαντλήθηκε και αυτή.

Κουράστηκε να ψάχνει την αγάπη.

Είμαι μόνο 24 και κάθομαι και μιλάω λες και είμαι 40 χρονών.

Όμως έδωσα τόση ενέργεια σ'αυτό το άτομο που πραγματικά αισθάνομαι πως έχω μείνει μισή. Έδωσα τόσο πολύ τον εαυτό μου που μέχρι και το ίδιο μου το εγώ ένιωσε να εξαφανίζεται.

Μακάρι να μου διέγραφα τις αναμνήσεις από το κεφάλι. Σήμερα με χτύπησε κατακέφαλα η απουσία του. Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να κλάψω πάνω από το ακουστικό. Να του πω πόσο τον αγάπησα. Πόσο χαρούμενη ήμουν όταν χαμογέλαγε. Να του πω πόσο με έλκυε χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί και το πως. Να του πω, πως ακόμα δεν διανοούμαι πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα. Πως πέταξε έτσι όλες μας τις στιγμές. Δεν γίνεται να μην μιλάμε σκέφτομαι. Δεν γίνεται να ζω χωρίς την φωνή μου. Χωρίς την αγκαλιά του.

Και τι να πούμε όμως; Εκείνος για την καινούργια του γκόμενα και εγώ για το πόσο μόνη νιώθω;; Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι στα πλαίσια αυτής της σχέσης. Ο ένας δεν ανοιγόταν στον άλλον. Ούτε ο ένας υποσχόταν μεγάλες στιγμές και συναισθήματα στον άλλον. Το ήξερα ότι θα χάναμε. Το ήξερα πολλούς μήνες πριν χωρίσουμε. Θα καιγόμασταν. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, με τόσο διαφορετικά θέλω, απόψεις, και τόσο  διαφορετικούς χαρακτήρες που το ήξερα ότι θα χάναμε. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να μείνουμε για πολύ καιρό μαζί.
Όμως αλήθεια δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάπου στην γη πιο υπομονετικό άτομο από εμένα.
Μπορεί να έχω γράψει σχετικά καλά λόγια για τον Σ. σ'αυτό το μπλογκ, η αλήθεια όμως είναι πως ήταν ένα πολύ μα πολύ δύσκολο άτομο.

Εγωιστής πολύ. Μου είχε κλείσει κάποιες φορές το τηλ. Στα νεύρα του μου μίλαγε απότομα. Μια φορά του είχα πει ότι φοβάμαι όταν νευριάζει. Μερικές φορές μίλαγα σιγανά και δεν με άκουγε,και αυτό επειδή με κόμπλαρε. Ξέχναγε βασικά πράγματα για την ζωή μου. Για την ημέρα μου. Δεν ερχόταν στα μέρη μου. Δεν έβγαινε με παρέα μου. Ήθελε να κάνουμε ότι εκείνος ήθελε. Ήθελε να βλέπουμε τις ταινίες που ήθελε. Ήθελε να βρισκόμαστε τις ημέρες που εκείνος μπορούσε. Τσαντιζόταν για χαζομάρες. Και μετά μου έλεγε με παράπονο σου μίλησα άσχημα ε; Δεν μου πρόσφερε συναισθηματική ασφάλεια.



Μια φορά. Το καλοκαίρι μου είχε στείλει το εξής μήνυμα."Μωράκι μου είσαι πολύ γλυκό κοριτσάκι. Μου λείπεις όταν είσαι μακρία."
Το είδα το πρωί. Ήθελα σχεδόν να κλάψω από την χαρά μου. Το έκανα πριντ σκριν και το κράτησα αυτό το μήνυμα. Ήταν μετρημένα τέτοια μηνύματα στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν είχαμε να βρεθούμε μέρες πιο πολύ με ρώταγε εάν του έλειψα, πως ήμουν χωρίς εκείνον. Ήθελε να παίρνει ο εγωισμός του συνεχώς επιβεβαίωση. Και αυτό την ρημάδα την επιβεβαίωση προσπάθησα πολύ να του την δώσω. Τον έλεγα αγάπη μου. Ότι μου λείπει η αγκαλιά του. Είχα εκτυπώσει φωτογραφίες μας στον ένα χρόνο και του της είχα δώσει.

Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως η ψυχή του με έβγαλε τόσο γρήγορα από μέσα του. Ένα άτομο που ορκίζουν πως παρά τις αναποδιές του είναι συναισθηματικό. Ένα άτομο που ήμουν μονάχα η 2η σχέση του. Και ίσως η 1η του κανονική θα έλεγα εγώ. Ήμουν η πρώτη που είχε κοιμηθεί κάτω όπως μου είχε πει. Η 1η κοπέλα που πήγαινε μαζί της διακοπές. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως βγήκε τόσο εύκολα από το δικό μας εμείς, και έδωσε την καρδια του αλλού. Γιατί το σώμα το καταλαβαίνω. Την καρδιά όμως;; Πως την δίνεις τόσο εύκολα αλλού;; Πόσο ανώριμος μπορεί να είσαι για κάτι τέτοιο;



Μου λείπει πολύ το περσινό καλοκαίρι. Τα Σαββατοκύριακά μας στην Σαλαμίνα. Οι αγκαλιές μας. Μου λείπει η μαγευτική Μήλος μαζί του. Που με έπιανε αγκαλιά στο λιμάνι και γέλαγα που μας κοίταζαν οι τουρίστες. Η φατσούλα του που με ξύπναγε,και μου έλεγε ότι έπλυνε τα δόντια του και με φίλαγε. Οι πλάκες μας. Η ατελείωτη ενεργειά του....να παίξουμε με την κάμερα και τους περαστικούς,να του πάρω δώρο γλειφιτζούρια για να μην γκρινιάζει ότι μας τα πέταξε η καθαρίστρια στο δωμάτιο, το γέλιο μας όταν καταλάβαμε ότι ξέχασε όλα τα εσωρουχά του στην Αθήνα, η ανυπομονησία του να φτάσουμε στο λιμάνι, τα βιντεό μας, οι πέτρες οι άσπρες που κουβάλησε μαζί του από το Σαρακίνηκο, η άμμος στο μπουκάλι της μπύρας από το Παλιοχώρι...

Ίσως να ζηλέυω πολύ. Να ζηλεύω που αυτή πήρε την θέση μου στην ζωή του. Ίσως να ζηλεύω και την ζωή του Σ. Τους υπέροχους γονείς του, το Σιρόκο,την Λούσι, το εξοχικό στην Σαλαμίνα, το διπλό κρεβάτι, η παρέα του που γέλαγα.

Και μετά σκέφτομαι χαζομάρες. Όταν τον πρωτοφίλησα δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Απλά με μαγνήτιζε κάτι. Κάτι ανεξήγητο.

Θέλω να περάσει ο καιρός. Να περάσουν τα χρόνια. Και όλα αυτά πάλι να τα θυμάμαι κάποτε και να γελάω. Όπως αργότερα θυμόμουν αυτά με τον Γ. και είχαν σταμάτησει να με πονάνε. Και έλεγα τι χαζή τότε το '15 που έκλαιγα που είχε σχέση με άλλη. Ούτε πάνω από 4 μήνες δεν είχε κρατήσει. Και φτάνουμε στο σήμερα στο '17 και ο Γ. ακόμα μόνος και αναποφάσιστος είναι.

Μακάρι λοιπόν κάποτε να ξανά διαβάζω αυτά και όλα να είναι μια κακή και θολή ανάμνηση που δεν θα πονάει πια.

Η καρδιά μου για άλλη μια φορά έχει παγώσει. Έχει παγώσει τόσο απελπισμένα πολύ. Που για άλλη μια φορά χρειάζεται κάτι πολύ δυνατό για να την ξυπνήσει.

YΓ1:Θυμάμαι που έλεγα πως ξέρω ότι οι άνθρωποι φεύγουν,αλλά σε εκείνον είχα δει κάτι που ήθελε να μείνει. Όμως ψέμματα. Οι άνθρωποι πάντα θα φεύγουν.
Τι να σκέφτεται άραγε αυτή η κοπέλα; Με τι καρδιά χώθηκε ανάμεσα σ'ένα ζευγάρι; Που βρίσκουν την δύναμοι άραγε οι άνθρωποι να ποδοπατάνε τους υπόλοιπους τόσο εύκολα και απλά;


ΥΓ2:Πόσο θα ήθελα να τον άκουγα. Αλλά και τι να του έλεγα; Και μόνο η ιδέα με αναστατώνει, με πληγώνει, και νιωθω χάλια.
Πόσο παράλογο να σ'έχουν απατήσει και εσύ να αγαπάς ακόμα.

YΓ3: 3 μήνες και 18 ημέρες από την τελευταία φορά που κοιμήθηκα ήρεμη στην αγκαλιά του.
3 μήνες και 8 ημέρες από την τελευταία φορά που τον είδα.
2 μήνες από την τελευταία φορά που τον άκουσα.
Μόλις ένας μήνας από την τελευταία επικοινωνία. Γιατί δεν ξέρω εάν το ανέφερα μου έστειλε μέτα από το βρισίδι που του έριξα ένα "τι κάνεις;"
Δεν απάντησα. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Και πιστέψτε με....το να σκοτώνω την αγάπη που έχω για τον Σ. είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει στην ζωή μου.

You could be happy, and I won't know
But you weren't happy the day I watched you go 

And all the things that I wished I had not said
Are played on lips till it's madness in my head 

Is it too late to remind you how we were?
But not our last days of silence, screaming, blur 

Most of what I remember makes me sure
I should have stopped you from walking out the door 

You could be happy; I hope you are
You made me happier than I'd been by far 

Somehow everything I own smells of you
And for the tiniest moment it's all not true 

Do the things that you always wanted to
Without me there to hold you back; don't think, just do 

More than anything I want to see you go
Take a glorious bite out of the whole world