Όταν σου ξύνουν τις πληγές.

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη τι θέλω να γραψω σήμερα.
Συνήθως έχω πάντα ένα πλάνο για το τι θέλω να πω σε κάθε μου ανάρτηση.
Σ'αυτή δεν ξέρω.
Θέλω απλά να γράψω...Και να βγάλω ότι έχω από μέσα μου.

Αρχίκα ήθελα να γράψω πως εδώ και 1,5 μήνα δουλεύω σ'ένα μαγαζί με ρούχα. Κανείς δεν μου είπε να βρω δουλειά. Κανείς δεν με πίεσε. Σκέφτηκα απλά το καλοκαίρι μου χωρίς δουλειά,με το να κάθομαι και να σκέφτομαι τι όμορφα που πέρναγα πέρυσι και τρόμαξα.

Πρέπει να μην σκέφτομαι...
Πρέπει να βρω κάτι για να μην σε σκέφτομαι...
Είτε θα βουλιάξω στην θλίψη, είτε θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε να με αναγκάσω. Να με αναγκάσω να βρω δύναμη. Να βρω κουράγιο να κάνω κάτι για εμένα. Κάτι που θα με έκανε να ξεχαστώ. Να μην θυμάμαι. Να περνάνε οι μέρες γρήγορα...ο καιρός να περάσει γρήγορα. Όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο μακριά από εκείνη την απαίσια μέρα. Εκείνη στις 2 Απριλίου.

Δεν περίμενα να με πάρουν η αλήθεια είναι. Και όμως με πήραν. Και με τοποθέτησαν και σε δύσκολο κατάστημα. Απαιτητικό βασικά.
Την πρώτη εβδομάδα έκλαιγα από την πίεση. Ήθελα να τα παρατήσω. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον Σ. και να κλάψω πάνω απο το τηλέφωνο. Να του πω πόσο μου λείπει η ζωή μαζί του,οι συνειθιές μας...Ένιωθα ότι έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο.
Ήξερα όμως πως δεν σκέφτομαι καθαρά.



13 Ιουλίου ήταν τα γενεθλιά σου. Δεν σου έστειλα τίποτα. Ίσως να πίστευες ότι δεν σε σκέφτομαι. Ή ότι δεν σε θυμάμαι καν. Και όμως...σε σκεφτόμουν όλη μέρα. Συγκρατήθηκα τόσο πολύ να μην στείλω κάτι.

~

Θυμόμουν που πέρσι στα γενέθλιά σου πήγαμε σινεμά. Σου έχω ένα δώρο σου είπα ότια φτάσαμε σπίτι,και σου έδειξα το καινούργιο ρολόι που σου είχα πάρει. Με κόπο είχα μαζέψει εκείνα τα λεφτά για να στο πάρω θυμάμαι.

Το βράδυ κοιμηθήκαμε όπως πάντα αγκαλιά. Μου είχες πει ότι χαίρεσαι που είμαστε μαζί. Και σου είχα πει και εγώ το ίδιο....

~

Εγώ είμαι πάντα η καλή Μαρία υποτίθεται βέβαια. Αλλά αυτή την φορά ο θυμός μου είναι μεγάλος.

Σε βρίζω. Κάθε μέρα. Σε βρίζω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ....Όσο δεν έχω βρίσει ποτέ κανένα άτομο στην ζωή μου.

Και κάπως έτσι καταλήγω να κάνω αυτό που κάνω πάντα, που ξέρω καλύτερα να κάνω ίσως, ζω για την πίεση. Γεμίζω την ημέρα μου. Με πράγματα , με πρόσωπα, με δουλειά.
Θεωρώντας πως έτσι θα πάψει να με χτυπάει κάθε μέρα το κενό του. Η συνειδητοποίηση αυτής της τροπής των πραγμάτων που δεν ανέμενα ούτε και περίμενα.
Η συνειδητοποίηση πως για πρώτη φορά στην ζωή μου πουλήθηκα. Σε χαμηλή τιμή. Λες και ήμουν τηλέφωνο που χάλασε.

Και όλο αυτό χρειάζεται μια διαδικασία μέσα σου για να το αποδεχτείς και να μην ουρλιάξεις. Οπότε κάνω αυτό που ξέρω. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Γιατί όταν σκέφτομαι το μόνο πράγμα που μου έρχονται στο μυαλό είναι αναμνήσεις. Γλυκές αναμνήσεις. Και μετά φέρνω τις άσχημες. Και συνέχεια σε βρίζω, σε βρίζω, τόσο πολύ, όσο δεν έχω βρίσει κανέναν. Μπας και ξεθυμάνει λιγάκι το κενό μέσα μου και αυτός ο θυμός που βράζει και σιγοκαίει.

Η ζωή μου είναι δουλειά και ύπνος. Και δεν με νοιάζει πια. Αλήθεια δεν με νοιάζει. Γιατί το μόνο που θέλω είναι να περάσουν οι μήνες. Να περάσει ο χρόνος. Και όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο. Δεν θέλω να ξέρω εάν έχουμε χειμώνα ή καλοκαίρι. Τι ημερομηνία έχουμε. Τι ώρα είναι.

Και κάπως έτσι το κατάστημα έγινε η ζωή μου. Πέφτω στο κρεβάτι και το μόνο που σκέφτομαι είναι ρούχα...Στο όνειρο μου βλέπω κρεμάστρες. Σώθηκα σκέφτομαι. Δεν σε βλέπω πια στον ύπνο μου. Σώθηκα.




Και οι μέρες πέρασαν...Και ξαφνικά μια μέρα ξύπνησα μ'ενα ιατρικό πρόβλημα που είχε να κάνει αρκετά και με την ψυχολογία μου,που μου είχε βγει σε ψυχοσωματικό.
Όμως όλα λένε ότι γίνονται για κάποιο λόγο.
Μπορεί εκείνη την στιγμή που πήγα στο γιατρό να τρόμαξα,να έβαλα τα κλάματα, να φοβήθηκα,ωστόσο έγινα καλά...και όχι μόνο αυτό μου έδωσε αναρρωτική άδεια 3 ημέρών. Η οποία έτυχε να πέφτει και σε ρεπό μου,και στον 15αυγουστο.

Οπότε έκατσα μια εβδομάδα.
Και βρήκα ευκαιρία να πάω διακοπές!

Παρόλο που πόναγα εγώ σηκώθηκα,πήρα την βαλιτσούλα μου και έφυγα.

~~~~~~~
Κεα-Τζια 2017
Παρέα με τις αγαπημένες κολλητές μου από την σχολή. Την Μ. και τη Ν.
Η Μ. είχε εξοχικό εκεί.
Μαζί μου παρέα κατέφτασαν στο νησί και το αγόρι της Μ. ο Δ. και ο Μ.

Μετά 4 μήνες ξανά ένιωσα ξέγνοιαστη και ζωντανή. Γέλαγα, χαζοχαιρόμουν, ξύπναγα με όρεξη, ντυνόμουν και βαφόμουν με εξίσου όρεξη. Ένιωθα όμορφα που τα λεφτά που ξόδευα για τις διακοπές ήταν δικά μου. Τα είχα δουλέψει εγώ.
Ένιωθα υπέροχα που κοιμόμουν μαζί με την Ν. Που μετά από χρόνια καταφέραμε να πάμε και μαζί διακοπές.

Πηγαίναμε θάλασσα,τρώγαμε φαγητά της γιαγιάς της Μ., ο Δ. και ο Μ. έλεγαν συνέχεια καφρίλες και γέλαγα πολύ. Έχει τόση πλάκα να έχεις αγόρια στην παρέα σου. To βράδυ βγαίναμε. Παίζει μετά από μήηηηηνες ίσως και χρόνο να ξανά βγήκα σε κλαμπάκι και να χόρεψα. Ένιωθα πραγματικά ζωντανή,και ελεύθερη. Παίξαμε επιτραπέζια,πήγαμε βόλτα στο λιμάνι,πήγαμε σε συναυλία.
Την Δευτέρα στις 14 Αυγούστου είχανε live ο Μ. και η Μ. Τα δύο Μ όπως τους λέγαμε. Ήταν υπέροχο live δίπλα στην θάλασσα. Έχουνε και οι δυο πολύ όμορφες φωνές. Το γλέντι κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Γελάγαμε, χορεύαμε!
Ήταν τόσο ξέγνοιαστα!

Την επόμενη φάγαμε όλοι μαζί στην γιαγιά της Μ.μαζί με την μαμά της,τον παππού της και την θεία της.
Δεν ήθελα να φύγω από το νησί. Να γυρίσω στην πίεση του μαγαζιού. Στην καθημερινότητα...



Kαι κάπου εκεί που ο ήλιος έλαμπε και μίλαγαν μεταξύ τους σκέφτηκα πόσο τις αγαπώ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα τελευταία μου χρόνια χωρίς εκείνες. 
Είναι τόσο παράξενο όταν γυρνάς πίσω και αναλογίζεσαι μια μικρή γνωριμία. Δίνεις το χέρι,κάνεις χειραψία και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για τα πράγματα που θα ζήσεις με αυτό το άτομο. 
Και κάπως έτσι πέρασε σαν ταινία από μπροστά μου η κάθε σημαντική στιγμή μου, ή δική τους,στην οποία ήμασταν μαζί.
Όλα άρχισαν από το αμφιθέατρο...και ύστερα πάρτι, βόλτες,καφέδες,συζητήσεις στο τηλέφωνο, αγκαλιές,επισκέψεις, γενέθλια,γιορτές, διακοπές. Ναι και φτάσαμε στις διακοπές. Εάν δεν τις είχα γνωρίσει δεν θα ήμουν σε αυτό το νησί. Δεν θα πέρναγα τόσο ωραία και δε θα ρούφαγα την κάθε στιγμή.
4 μήνες πριν ήταν πάλι εκεί. Με έπιασαν όταν ήθελα να πέσω. Μου πήρανε την τσάντα απο τα χέρια και με άφησαν να κλάψω. Χωρίς να μιλάνε. Και εγώ έκλαψα με φωνή,με κραυγή,με πόνο, με δυνατούς λυγμούς, με ουρλιαχτό, με δάκρυα πολλά. Και όταν σταμάτησα με αγκάλιασαν. Μου έβαλαν να φάω. Και παίξαμε επιτραπέζια. 
Όταν αναλογίζομαι κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. 
Και για άλλη μια φορά πιστεύω πως η πορεία και τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Ή όπως είναι να γίνουν.

~~~~~~~

Όμως γύρισα. Χωρίς να πονάω πια σωματικά. Και πλέον ξεκούραστη και χαρούμενη που πήγα και εγώ κάποιες διακοπές.

Κοιμήθηκα από τις 11. Τόσες μέρες ξενύχτι χρειαζόμουν ύπνο. Κοιμήθηκα με μια μελαγχολία...Την επόμενη δούλευα. 

16 Αυγούστου 4 το πρωί. Ξύπνησα από το ξυπνητήρι μου. Ήταν η ώρα να πάρω το χάπι μου. Πήγα στο μπάνιο, ξανά γύρισα. Άνοιξα το κινητό. Είχα ένα νέο μήνυμα. Από την whats up  θα είναι κλασσικά σκέφτηκα και το άνοιξα.

"Σ."

Μέσα στο ύπνο μου δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ ότι όντως μου είχε στείλει μήνυμα στο κινητό. Δεν περίμενα να ξανά δω τον αριθμό του.

Το μήνυμα σταλμένο 4 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

"Μαράκι χρόνια σου πολλά ήθελα να σου στείλω αλλά δεν το θεώρησα σωστό..Τελικά δεν άντεξα.."

Το διαβάζω δύο φορές για να καταλάβω τι λέει. Mαράκι;;;;;;;;;; MAΡΑΚΙ;;;;;;;

Γαμώ την τύχη μου. Σ'έχω βρίσει. Σ'έχω βρίσει άσχημα. Δεν σου έχω απαντήσει σε μήνυμα πριν δυο μήνες που είχες στείλει "τι κάνεις;" . Σε αγνοώ. Δεν σε ενοχλώ. Και πας και με γράφεις Μαράκι; Λες και είμαστε φίλοι από εχθές και ξεχαστήκαμε; 

Θράσος. Τόσο θράσος. 4 μήνες μετά δεν έχει κανένα θέμα να μου ταράξει την ψυχολογία. Δεν βλέπει ότι θέλω να είμαι μακριά του; Ότι δεν θέλω καμία επαφή; Είδε ότι τον έχω κάνει μπλοκ από παντού και αποφάσισε να μου στείλει μήνυμα και στο κινητό;

Γιατί μου τις ξύνεις τις πληγές; Γιατί μου τις πειράζεις;;

Γελοίε. Γελοίε. Μαλάκα με θράσος. Ούτε που θυμάται πότε ήταν η γιορτή μου. Η γιορτή μου είναι 21 Νοεμβρίου. Και είχες έρθει πέρσι σπίτι μου. Είχες φέρει γλυκά στην μαμά μου. Και σ'εμένα...Σ'εμένα λίγο πριν κοιμηθούμε μου είχες δώσει το δώρο μου. Μου είχες πάρει καινούργιο κραγιόν,μάσκαρα,άρωμα κτλ. Δεν γίνεται να μην θυμάσαι ότι ήταν χειμώνας. Ήταν χειμώνας.

Τα γενεθλιά μου τον Μάιο; Αυτά δεν τα θυμήθηκες; Και τι θα πει δεν άντεξες; Άντεξες όμως να με αφήσεις. Άντεξες να με αντικαταστήσεις. Άντεξες να κοιμάσαι πια χωρίς εμένα. Γελοίε.

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Μην είσαι καλός μαζί μου. Μην με θυμάσαι. Μείνε μακριά μου. Δεν θέλω να είσαι καλός μαζί μου. Δεν θέλω να έχεις επαφή μαζί μου. Δεν θέλω να με ενοχλείς. Θέλω να συνεχίσεις να είσαι ο μαλάκας που ήσουν. Αφού δεν σου είχα απαντήσει σ΄'εκείνο το "τι κάνεις". Τι μου ξανά στέλνεις και μου ξύνεις τις πληγές μου;

~~~

14 Αυγούστου 2016

Μου είχες πάρει δώρο μια μεγάλη ορχιδέα. Κανονικά δεν γιορτάζω σήμερα σου είχα πει. Δεν πειράζει είχες πει. Η ορχιδέα έμεινε για πάντα σπίτι σου. Εκεί στο Περιστέρι. Παραπονιόσουν και ήθελες να την πάρω μαζί μου. Δεν έχει διαφορά σου έλεγα. Αφού και εδώ σαν το σπίτι μου είναι. Έρχομαι συνέχεια.

Είδα για τελευταία φορά αυτή την ορχιδέα τον Μάρτιο. Ήταν τοποθετημένη κοντά στο παράθυρο του σαλονιού για να την βλέπει ο ήλιος. Είχε ανθίσει. Είχε βγάλει καινούργια μπουμπουκάκια. Ήταν τόσο όμορφη ορχιδέα.

15 Αυγούστου 2016 μεσάνυχτα. Είμαστε στην Σαλαμίνα. Έξω σ'ένα ωραίο μπαρ. Μαζί μας είναι τα ξαδέρφια σου.

"Πέρασε 12,χρόνια πολλά!" λέει η ξαδέρφη σου.

Κάθεσαι απέναντί μου. Φοράς μια ροζ μπλούζα κοντομάνικη. Είσαι όμορφος. Με τραβάει το δεξί σου χέρι από το λαιμό. Μου δίνεις ένα φιλί μπροστά στα παιδιά. Κάτι που έκανες σπάνια. "Χρόνια πολλά" μου λες.

"Ευχαριστώ." σου χαμογελάω και ανταποδίδω το φιλί.

~~~

Kλαιω. Κλαίω. και τα δάκρυα κυλούν. Γιατί μου ξυπνάς τις αναμνήσεις; Γιατί μου ξυπνάς τα συναισθήματα μου; Όλα κοιμόντουσαν τόοο ήρεμα τον τελευταίο ένα μήνα.

Και μου έξυσες τις πληγές. Μου τις άνοιξες. Και σαν θαρρεις μάτωσαν και ένιωσα το αίμα τους παντού πάνω μου. Ευάλωτη. Και τόσο αδύναμη σ'εσένα. Πάντα ήμουν αδύναμη σ'εσένα. Αδύναμη να σου αρνηθώ το οτιδήποτε. "Πως τον αντέχεις;" με είχε ρωτήσει μια φορά η μαμά σου. "Του έχω αδυναμία" της είχα απαντήσει.

Γιατί  όμως μου τις πειράζεις τις πληγές; Γιατί μου τις ξύνεις; Γιατί δεν τις αφήνεις να ηρεμίσουν και να σε ξεχάσουν; Έχω κάνει τόσο κόπο να τις κλείσω μόνη μου.

Μόνη μου. Γιατί μόνη μου πρέπει να το κάνω. Σχεδόν τα είχα καταφέρει. Σχεδόν ήμουν χαρούμενη και είχα ξεχάσει τα πάντα στο νησί. Μπορεί τελικά να καλύβω καμιά φορά τα προβληματά μου. Να τα κουκουλώνω. Να μην τα ξεπερνάω. Απλά να τα ξεχνάω....Δεν ξέρω. Ελπίζω πως δεν το κάνω. Δεν ξέρω. 

Καημένες μου πληγές που σας πείραξαν...Και σας ξύπνησαν. Ξύπνησαν τόσα συναισθήματα και αναμνήσεις. Τόσα πολλά που προσπαθούσα να κρύψω και να ξεχάσω. Με σχεδόν τρομαχτική επιτυχία.

Την επόμενη πήγα στην δουλειά σκεφτόμενη εάν πρέπει να απαντήσω κάτι ή όχι. Έσβησα και ξανά έγραψα το μηνυμά μου πολλές φορές. Ήθελα πολύ να γράψω ένα άντε και γαμήσου. Συγκρατήθηκα. Μετά σκέφτηκα να γράψω ότι δεν άντεξα ούτε εγώ να σε βρίσω οπότε ευχαριστώ. Αλλα ούτε αυτό μου άρεσε.

Ο χρόνος μου τελειώνε και έπρεπε να μπω στο κατάστημα. Εκείνη την στιγμή προσπάθησα να καθαρίσω την καρδιά μου. Το σύμπαν πως θα μου φερόταν καλύτερα; Ίσως εάν έδειχνα μια ανωτερότητα.

"Ευχαριστώ."  Απαντάω. Απλά και σκέτα.

Μπαίνω στο μαγαζί και λέω στην Ε. από την δουλειά τι έγινε.

"Δούλεψε τον. Πιάσε του κουβέντα. Μια ζωή την έχουμε! Δούλεμα του χρειάζεται. Και μετά στείλε σε πριντ σκριν τι γράψατε στην κοπέλα του. Εκεί να δεις!"

Χαμογελάω ειρωνικά.

"Εγώ πιστεύω στο κάρμα. Εάν είναι να χωρίσουν θα χωρίσουν από μόνοι τους. Χωρίς να κάνω κάτι εγώ."

Ωστόσο σκέφτομαι όλη την τροπή των πραγμάτων από την αρχή. Θέλω να κλάψω. Με βλέπει μαι κοπέλα στην δουλειά και μου λέει πως όλα θα πάνε καλά.

Ανεβαίνω πάνω για διάλειμμα.

"Συγνώμη αλλά δεν μπορούσα να μην στο στείλω"  μου έχει στείλει η αδερφή μου. Στο προφιλ του Σ. λέει "ελεύθερος".

Μπα; Από πότε η κατάσταση που έλεγε σε σχέση με την Β. άλλαξε σε ελεύθερος; Στο προφιλ αυτηνής λέει το ίδιο. Ελεύθερη.

Είναι χαζό όλο αυτό το ξέρω,αλλά ο Σ. είναι τέτοιος κάγκουρας που δεν θα είχε στο προφιλ του κάτι που δεν ισχύει. Και εκείνη το ίδιο. Γιατί πριν τα φτιάξει με τον Σ. είχε ελεύθερη. Μετά το έβαλε σε σχέση μαζί του(φυσικά από εγώ έφυγα από το πεδίο). Και έβαλε και φώτο προφίλ μαζί του. Είναι τόσο χαζό αλλά είμαι μεγάλη στόκερ στο fb. Μπορώ να μάθω και να ελένξω τα πάντα όταν έχω μάθει με τι ψυχολογία πάνω κάτω διαμορφώνει κάποιος το προφίλ του.

Και όπως είπα ο Σ. είναι τόσο κάγκουρας που όταν ήταν μαζί μου το "Σε σχέση" δεν το είχε πειράξει ποτέ του. Ακόμα και όταν στα νεύρα του μου είχε πει "τελειώσαμε"

Δεν ξέρω εάν ισχύει 100%...Πάντως σίγουρα απ'ότι φαίνεται δεν τα πάνε και τόσο καλά.

Άρχισα να γελάω. Εάν όντως ισχύει νιώθω πιο δικαιομένη από ποτέ. Και θα μάθω εάν ισχύει. Μέσω της κοπέλας του κολλητού του.

Γιατί για άλλη μια φορά το ένστικτο έχει πάντα δίκιο. Θα μείνεις μόνος. Δεν θα σε αντέξει καμία. Δεν υπάρχει άτομο με μεγαλύτερη υπομονή από εμένα. Ούτε και πιο αληθινό.

Πριν κάτι μέρες έλεγα πάλι το ίδιο. Ότι αληθινό είναι να μείνει μένει.

Οπότε δεν έχει νόημα να στεναχωριόμαστε. Γιατί μόνο τα αληθινά πράγματα κρατάνε σε αυτή την ζώη εξάλλου. Μόνο τα αληθινά.

Και όποιος δεν είναι αληθινός μέσα του, δεν μπορεί να διατηρήσει κάτι αληθινό.

Ρόδα είναι και γυρίζει. Στο είχα πει. Ρόδα είναι. Και στο ευχήθηκα. Να νιώσεις όπως ένιωσα. Το κακό που κάνουμε στους άλλους πάντα μας γυρνά πίσω.

Μπούμερανγκ. Το ήξερες και μόνος σου. Και το ευχήθηκα με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να σου γυρίσει μπούμερανγκ. Θεέ μου εύχομαι τόσο πολύ να σου γύρισε και ο δικός σου κόσμος ανάποδα..

Ή αλλιώς κάρμα.

Νιώθω πιο δικαιομένη από ποτέ. Ίσως να γυρίσεις και εσύ κάποτε όπως όσοι άλλοι έχουν φύγει και να ζητήσεις συγνώμη. Αλλά εγώ έχω μάθει να κοιτώ μόνο μπροστά. Και να μην γυρνάω ποτέ σε κάτι που πόνεσε.

Κάποτε έλεγα ότι είναι θέμα του πόσο διατεθημένος είσαι να πολεμήσεις για αυτή την αλλοιωμένη μαγεία. Κάποιες φορές ναι είσαι διαθετιμένος. Κάποιες άλλες όμως όχι, γιατί ίσως τελικά να μην υπήρξε και αληθινή μαγεία πότε.

Μόνο για τα αληθινά. Και τα αυθεντικά. Μόνο σε αυτά χωράνε δεύτερες προσπάθειες μαγείας.

Μία πράξη που έκανες στο παρελθόν θα έχει επίπτωση στο μέλλον.

Αιτία και αποτέλεσμα.

Ή αλλιώς δράση και αντίδραση.

Λέγεται κάρμα.

Πρόσεχε τις πράξεις σου. Θα σε βρουν στο μέλλον σου.

Μόνο που να... Έρχεται ο χειμώνας. Και το καλοκαίρι όλα είναι φωτεινά, λαμπερά, και λίγο πιο γλυκά.

Τον χειμώνα; Πως θα τον αντιμετωπίσω; Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο τελευταίος χειμώνας που ήμουν χωρίες εσένα. Νομίζω ήταν ο χειμώνας του '14.

Τι θα κάνω όταν θα κρυώνω; Το κρύο θα με χτυπάει όταν θα πέφτω στο κρεβάτι και εγώ θα αναζητήσω την ζεστασιά της αγκαλιά σου.

Θα φυσάει κρύος αέρας. Νιώθω ήδη το ρίγος του...Και Θέε μου με πιάνει τέτοια μοναξιά....

Που ξέρω πως θα μου λείπει το παπλωμα,το αερόθερμο εκείνο,το ζεστό δωμάτιο,η ασφάλεια και ο χειμώνας μαζί σου. Το χοντρό κολάν μου,το πουλόβερ μου αφημένο σ'εκείνη την καρέκλα...

Χαίρομαι που θα νιώθεις όμως την ίδια μοναξιά. Ελπίζω δηλαδή όντως να την νιώθεις. Μην λέω και μεγάλα λόγια...

Ίσως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι έγινε. Είναι κακό αλλά εύχομαι να σε κυνηγάνε τύψεις και να με βλέπεις στον ύπνο σου.

Και τον χειμώνα θέλω να νιώσεις και εσύ αυτό το αβάσταχτο ρίγος. Αυτό που ΄όταν θα κρυώνεις δεν θα είναι κανείς δίπλα σου να σε αγκαλιάσει. Να σε χαιδέψει, Και να σηκώσει το πάπλωμα μέχρι πάνω για να σε σκεπάσει.

Εύχομαι να νιώθει η καρδιά σου την ίδια παγωνιά. Το εύχομαι τόσο πολύ.

Όπως σου ευχήθηκα να νιώσεις τον ίδιο πόνο που ένιωσα.

Ρόδα είναι....

Ρόδα είναι και γύρισε...

Και μάντεψε...

Κάτι μου λέει πως θα συνεχίσει να γυρίζει προς υπέρ μου.

Γιατί πιστεύω σ'εμένα. Και σε αυτή την δικάιωση. Που αργά ή γρήγορα ήξερα πως θα ερχόταν.
Και αν δεν ήρθε όντως τώρα...Γιατί θα μάθω εάν ήρθε ή όχι και γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως γυρνάνε τα πράγματα...Θα έρθει έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή.
Λίγη σημασία έχει το πότε. Οι σχέσεις που δεν έχουν μαγεία είναι καταδικασμένες να τελειώνουν. Έτσι και αλλιώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Και την αληθινή μαγεία ελάχιστα άτομα την κατέχουν, ελάχιστα άτομα την διατηρούν, την επενδύουν, την φροντίζουν...και την πάνε στο άπειρο.
Και ξέρω πως δεν είσαι ένα από αυτά τα άτομα. Και το λέω με μεγάλη...σχεδόν τεράστια λύπη.

~~~~~~~

Μου λείπεις. Είναι κακό. Χαζό. Και βλακώδες. Αλλά κάθε γαμημένη μέρα μου λείπεις. Νιώθω το άγγιγμά σου όταν κοιμάμαι μόνη μου.

Ακούω σχεδόν κάθε μέρα την φωνή σου στα αυτιά μου. Την ακούω τόσο καθαρά.

Και για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω.

Προσπαθώ να φλερτάρω με άτομα που δεν με γεμίζουν. Νιώθω κενή. Και σε όποιον και αν μιλήσω ακούω καθαρά την φωνή σου. 

Και κάπως έτσι ψάχνω πάλι για άμυνες. Όλο αυτό γυρνάει σ'ένα συνεχόμενο φαύλο κύκλο. Ψάχνω για άμυνες. Για επιβεβαίωση ότι αξίζω. Ότι είμαι κάτι ακριβό. Ότι υπάρχουν άτομα για τα οποία έχω κάποια αξία. Και όλα αυτά γιατί εσύ μου δημιούργησες ανασφάλειες που δεν είχα ποτέ.

Ξέρω όμως αυτό το παιχνίδι πολύ καλά. Μπορεί να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή την διαδικασία όμως ξέρω που υπάρχουν όρια. Ξέρω που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και που το παιχνίδι είναι παιχνίδι. Ένα παιχνίδι επιβεβαίωσης. Όμως εγώ μάτια μου μεγάλωσα με αξίες. Ηθικές. Που όσο και να θέλω κάποιες φορές να τις καταπατήσω και να κάνω και εγώ του κεφαλιού μου, τις έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μου φωνάζουν ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Και όσο και να θέλω να προσπαθήσω, και να συμβαδίσω με αυτό το περιστασιακό που είναι οι άλλοι,δεν πρόκειται να γίνω. Θέλω είπα. Ναι θα ήθελα. Θα ήθελα τόσο πολύ κάποιες φορές να είμαι και εγώ μια αναίσθητη αυτής της εποχής. Να παίρνω την επιβεβαιωσή μου, και ύστερα να χαμογελάω και να φεύγω.

Όμως δεν μπορώ να είμαι έτσι. Γιατί όσες ανασφάλειες και αν μου φύτεψες ξέρω πως δυνατή θα είμαι μόνο εαν διαχειριστώ το εγώ μου μόνη μου.

Αυτό που με τρομάζει όμως είναι πως μπαίνω σε αυτή την διαδικασία. Και τα όρια είναι τόσο λεπτά. Που φοβάμαι μην τα ξεπεράσω. Όση αυτοκυριαρχία και αν θεωρώ πως έχω στον εαυτό μου. Όσο και αν χαμογελάω πως εμένα δεν με νοιάζει. Αυτή είναι η ζωή σου,και θα κάνω και εγώ την δική μου, όπως την γουστάρω, με όση περισσότερη τρέλα μπορώ. Αντίποινα βλέπεις. Τα οποία δεν θα μάθεις και ποτέ. Λες και θα καταφέρω τίποτα παραπάνω.

Το μόνο που θα καταφέρω είναι να νιώσω πιο κενή απ'ότι ήδη νιώθω.

Παροδικές χαρές. Και παιχνίδια ενός ανθρώπινου μυαλού που νομίζει πως οι τρύπες που σου αφήνουν οι άλλοι θα κλείσουν τόσο εύκολα. Με δουλειά,λεφτά, και νέα πρόσωπα.

Καημένε εαυτέ μου. Πόσο κενό μπορεί να νιώθεις, και πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι πληγές σου,που μάταια προσπαθείς κάθε μέρα σαν την χαζή να τις κλισεις.

Καημένες πληγές...

~~~~~~~~~~

Το μυαλό μου έχει μείνει σ'εκείνη την γλυκιά Κυριακή.

Κυριακή στις 5 Μαρτίου. Ακόμα και μετά από 5 μήνες δεν έχω χωνέψει πως γύρισαν όλα τόσο γρήγορα τούμπα. 

Είχες πάει να πλύνεις το αμάξι και εγώ κοιμόμουν στο κρεβάτι σου.

"Μωροοο μουυυυ,κοιιιτααααα τι έφεραααα" φώναζες σαν μικρό παιδί όταν γύρισες. Πίτσα, κιμαδόπιτα, και κοτόπιτα. Τα βάλαμε σ'ένα μεγάλο πιάτο και μετά είδαμε ταινία. Και μετά από αυτό αρχίσαμε να κατεβάζουμε παιχνίδια στο κινητό μας. Για να έχουμε να παίζουμε παρέα ακόμα και από απόσταση. Γελάγαμε, και γελάγαμε... Το απόγευμα με κούρεψες. Ευχαριστώ κομμωτή μου, σου είχα πει. Είδαμε θρίλερ.

Το χέρι σου κάτω από την κουβέρτα χαίδευε το δικό μου. Το βράδυ με φίλαγες. Δεν θυμόμουν πια ήταν η τελευταία φορά που με είχες ξανά φιλήσει τόσο.

Λες και ήθελες η τελευταία μας Κυριακή να είναι ξεχωριστή.

Τις επόμενες δύο Κυριακές ήσουν ψυχρός. Σε είχα ρωτήσει τι έχεις,τίποτα μου έλεγες. Εγώ όμως το ένιωθα. Κάτι δεν πάει καλά.

22 Μαρτίου. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι εκείνο το βράδυ θα ήταν το τελευταίο που θα κοιμόμασταν αγκαλιά. Ένιωθα πως μπορεί αν χωρίζαμε. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μας βράδυ.

Είχαμε πάει σινεμά. Έπαιζε το εξής τραγούδι :

Είδαμε το Logan. Όσο ακούω αυτό το τραγούδι νιώθω η καρδιά μου να σκίζεται στα δύο. Θυμάμαι που άρχιζε η ταινία και έπαιζε. Και σε ένιωθα απόμακρο. Πάντα όταν είχες κάτι και ήμασταν στο σινεμά περίμενα να δω τι θα κάνεις. Εάν θα μου πιάσεις το χέρι.

Σε κάποια φάση το έπιασες. Και το χαίδεψες.

"Φιλί;" σου είχα ζητήσει πριν ξεκινήσει η ταινία. Με κοίταξες με βλέμμα που πόναγε. Που μαρτυρούσε τύψεις. Που μαρτυρούσε προδοσία. Μου έδωσες απρόθυμα ένα φιλί.

Δεν μιλάγαμε πολύ εκείνο το βράδυ.

Όμως ως συνήθως απαίτησες τα χάδια μου. Εγώ σου γύρισα την πλάτη.

"εεε χαιδεψέ με" μου είχες πει. Όπως πάντα παραπονιόσουν. Σου γύρισα όμως την πλάτη και απλά τράβηξα το χέρι σου στην μέση μου.

Πέρασαν ακριβώς 5 μήνες από εκείνο το βράδυ. Αλλά ακόμα όταν το θυμάμαι πονάει η ψυχή μου. Πονάει και σαπίζει κάτι μέσα μου. Πόναει να θυμάμαι πόσο συνηθισμένη ήταν η τελευταία φορά. Εάν το ήξερα ίσως να σε κράταγα αγκαλιά πιο σφιχτά.
Δεν κατάλαβα πως μ'εσένα...που το μεγαλύτερο διάστημα που είχαμε περάσει χωρίς να κοιμηθούμε παρέα ήταν 3 ημέρες....ξαφνικά πέρασαν 5 μήνες.

Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα. Όσο ο χρόνος περνάει τόσο μικρότερη απειλή αισθάνομαι. Και τόσο λιγότερο πόνο. Όμως όλα ακόμα ζουν μέσα μου. Κάποιες φορές νιώθω σχεδόν το δικαίωμα να σε πάρω τηλέφωνο,να σε ρωτήσω πως πήγε η δουλειά, και αν αύριο θα δούμε ταινία παρέα και θα κοιμηθώ σ'εσένα. Είναι σαν να μην με άφησες ποτέ.
Όμως όλα είναι μια συνήθεια. Είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη.
Και έχω αρχίσει να συνηθίζω την ηρεμία μου. Τον ύπνο μόνη μου. Και να κοιμάμαι χωρίς κάποια καληνύχτα.
Και όταν μελαγχολώ. Έχω την δουλειά. Και δεν σκέφτομαι.

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που η σχολή μου έχει πάει πίσω. Είχα υπολογίσει να πάρω πτυχίο τον Ιούνιο αλλά τελικά μάλλον το βλέπω για Ιανουάριο.
Ένιωθα πως μόλις διάβαζα θα έπεφτα σε κατάθλιψη.

Αναλογίζομαι πως θα ήταν το καλοκαίρι μου εάν συνέχιζα μαζί σου. Λογικά δεν θα δούλευα. Θα έκανα μόνο πρωόθηση. Θα είχα τελειώσει με την σχολή και αν όχι θα διάβαζα. Και θα ήμασταν παρέα διακοπές είτε στην Σαλαμίνα είτε σε κάποιο άλλο μέρος.


 ΥΓ: Άραγε όντως να χώρισες;; Θα μάθω. Δεν θέλω να χαίρομαι χωρίς αποδείξεις.
Αλλά ακόμα και αν δεν χώρισες λίγη σημασία έχει. Κάποια στιγμή θα χωρίσεις. Και κάποτε θα είσαι μόνος. Κάποτε και εσύ θα καταλάβεις την αξία μου. Όπως ο Γ. που γύρισε μετά από 3 χρόνια, απογοητευμένος που δεν έχει βρει ακόμα κάτι σοβαρό, και λέγοντας ότι τότε ήταν περίεργος γιατί ήθελε να ζήσει εμπειρίες.

Ο χρόνος δείχνει την αξία μας. Βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Και σου δείχνει τι άξιζε και τι όχι.
Λίγη σημασία έχει πότε θα τελειώσει αυτή η φτηνή σου σχέση. Είτε τώρα είτε πιο μετά. Γιατί έτσι και αλλιώς κάποτε θα τελειώσει. Και βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γι'αυτό.
Και όλες αυτές οι βλακείες που μου έλεγες ότι δεν σε κάλυπταν κάποτε θα έρθουν να σε χτυπήσουν κατακέφαλα.
Γιατί θα δεις πως αυτό που δεν σε κάλυπτε ήταν το φαίνεσθαι που ζήταγες.
Το είναι μου, ήταν υπερβολικά μεγάλο και βαθύ για να το αντέξεις.

ΥΓ2: To σώμα σου το δίνεις εύκολα αλλού. Την καρδία σου όμως;;; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως έδωσες τόσο εύκολα αλλού την καρδιά σου. Την ψυχή σου. Μα τι λέω.... Ίσως και να μην έχεις καν καρδιά τελικά.

ΥΓ3:

I hurt myself today 

To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real
The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know goes away
In the end 
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
Upon my liar's chair
Full of broken thoughts
I cannot repair
Beneath the stains of time
The feelings disappear
You are someone else
I am still right here

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know goes away
In the end
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

If I could start again
A million miles away
I would keep myself
I would find a way