Οι αποχωρισμοί και ο έρωτας.

28 Απριλίου 2018.

Βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση. Έχω βγάλει εδώ και 1,5 εβδομάδα φρονιμίτες, ετοιμάζομαι να ξεκινήσω την επόμενη εβδομάδα εκπαίδευση για ένα καφέ που ανοίγει κοντά στην περιοχή μου,και είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου καθώς έχω πάρει πτυχίο.

Πριν κάτι μέρες είχε γιορτή ο Γ.  Και μετά από καιρό επιτέλους κανονίζουμε να μιλήσουμε μέσω βίντεο κλήσης.

Ποιος γίνεται να μην θυμάται τον Γ; Τα άπειρα κείμενα που έχω γράψει για εκείνον. Τα μπες και βγες από την ζωή μου τα τελευταία 4 χρόνια. Είναι από τα πρόσωπα που με έχουν σημαδέψει,και πάνω απ'όλα το μεγαλύτερο απωθημένο μου.

Μελαχρινός πολύ,με μεγάλα σοκολά μάτια,ζεστό χαμόγελο και στρογγυλά γυαλιά.
"Ει τι κάνεις;"
"Πω καιρό έχουμε να μιλήσουμε ε;" Μου λέει γελώντας.
"Αμμμ...."
"Εντάξει φταίω,αυτή την φορά όντως φταίω εγώ."

Ως συνήθως ξεκινάμε να λέμε για το πως είμαστε τώρα στην ζωή μας. Του λέω εγώ για το πτυχίο,μου λέει εκείνος για το μεταπτυχιακό του. Τους λέω για τις δουλειές από τις οποίες πέρασα. Για το πως ήταν ο χειμώνας μου. Μου λέει εκείνος πως είναι ακόμα στο Αμπερντιν,αλλά σε άλλο μεταπτυχιακό. Συζητάμε για έναν γνωστό μου εκεί. Λέμε χαζά νέα. Η ώρα μαζί του περνάει όπως πάντα απίστευτα γρήγορα...Οι ώρες που συνομιλούμε εκείνο το βράδυ στο σύνολο 6 συνεχόμενες.

"Πες μου κάτι άλλο για εσένα."
"Σαν τι;" ρωτάω. Ποτέ δεν ανοίγω εγώ τέτοιες κουβέντες.
"Κάτι προσωπικό." λέει γελώντας.

Του λέω για τον Π. που ήμασταν μαζί 3 μήνες. Αλλά φέρθηκε πολύ εντάξει. Του λέω για 1-2 μικρές περιπέτειές μου. Η σειρά του...Μου αναφέρει ότι μόλις χώρισε πριν μια εβδομάδα. Γνώρισε λέει μια κοπέλα τον Δεκέμβριο στην Αθήνα,η οποία σπουδάζει Βουλγαρία. Έχω πάει τρεις φορές Βουλγαρία λέει και ότι πήγε και εκείνη Αμπερντιντ. Κάτι με τρώει μέσα μου,φωνάζει σχεδόν:συγνώμη προσπάθησε σχέση από απόσταση;;; Επικεντρώνομαι όμως στο καλό.
"Γιατί χωρίσατε;"ρωτάω αδιάφορα. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι δική του απόφαση. Ξενερώνει εύκολα.
"Εεε,είδα πολλά πράγματα που δεν μου άρεσαν στον χαρακτήρα της,είχε αφήσει γενικά τον εαυτό της,δεν είχε στόχους,ήταν λίγο πιεστική,περίεργη...και όλο αυτό τελειώσε αρκετά άσχημα." Ακούω προσεκτικά ότι λέει...Αναρωτιέμαι πως προσπάθησε 4 μήνες έτσι όπως τα περιγράφει.



"Αισθάνομαι λίγο άσχημα..."Μου λέει σε κάποια στιγμή.
"Γιατί;"
"εεεε,με την περσινή συμπεριφορά μου. Που εξαφανίστηκα. Δεν ήταν σωστό. Και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη."
"Εντάξει τώρα δεν είναι ανάγκη να μου ζητάς..."
"Όχι θέλω να σου ζητήσω. Απλώς και εγώ είχα τα ψυχολογικά μου με το πανεπηστίμιο,είχα το θέμα μου με την υγεία,δεν είχα ξανά περάσει κάτι τέτοιο."
"Αχ μωρε Γ.  Ξέρεις,μερικές φορές κάνεις τα πράγματα τεράστια στο μυαλό σου,ενώ τελικά σου έρχονται ακριβώς όπως τα θες. Και καλώς ή κακώς σε ξέρω πάρα πολύ καλά."
"Το γεγονός όμως πως με ξέρεις καλά δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να σου φέρομαι με σεβασμό. Και θα πρέπει να το πήρες και λίγο άσχημα." με θυμώνουν αυτά τα λόγια.
"Εντάξει εκνευρίστηκα λίγο,αλλά μέχρι εκεί. Ξέρεις η ζωή είναι μικρή,και δεν μπορώ και εγώ να κάθομαι να ασχολούμαι πολύ με κάτι,κοιτάζω και εγώ το δικό μου καλό." Με κοιτάζει λίγο με θαυμασμό,σίγουρα δεν ανέμενε τέτοια απάντηση,λογικά είχε συνηθίσει σε μια πιο ευαίσθητη εικόνα μου.
"Πάντως είσαι ακόμα εξίσου όμορφη,και έχεις κατακτήσεις."
"Ευχαριστώ" του απάνταω γλυκά.

Η συζήτηση συνεχίζει με τον Γ. να με ρωτάει πως μου φάνηκε όταν κοιμηθήκαμε για πρώτη φορά μαζί. "Οικειότητα" είναι η λέξη που ακούγεται και από τους δυο μας. Στην συνέχεια με ρωτάει εάν μου άρεσε ποτέ κάποιος πολύ. Εσύ κ ο πρώην μου του απαντάω. Μου λέει ότι είμαι μια από τις κοπέλες που του άρεσαν πολύ.

Η συζήτηση μας δεν έχει τελειωμό με τον Γ. να είναι ιδιαίτερα θερμός απεναντί μου. Θες να μιλήσουμε και αύριο; Με ρωτάει. Στείλε μου του λέω,και θα δούμε πως θα είμαι.
Μιλάμε και της επόμενη 29 Απριλίου. Η καληνύχτα του γλυκιά. Και η συζήτησή του γεμάτη λεκτικά δικαιώματα.
Την επόμενη μου ξανά στέλνει. Του λέω όμως πως είμαι κουρασμένη,και ότι και καλά θέλω να κοιμηθώ. Δεν τον εμπιστεύομαι. Πως μπορώ να τον ξανά εμπιστευτώ; Γιατί μου το κάνει αυτό; Γιατί θέλει να μου μιλαέι; Και πόσο δύσκολο μου είναι να αρνούμαι στον Γ. Εγώ να αρνούμαι στον Γ.



Όμως μετά από λίγες μέρες μπαίνω στο τρυπάκι. Θέλω να τον ξανά ακούσω. Πάντα θα θέλω. Μου λέει ότι μαζί μου αισθάνεται διαφορετικά. Και ότι μακάρι να ήμουν εκεί. Υπόσχεται να μου στείλει μετά τις εξετάσεις του.
Του στέλνω καλή επιτυχία και κανονίζουμε να ξανά μιλήσουμε.
Κάνουμε πλάκα για τις άπειρες ώρες που μιλάμε μαζί.
" Και μόνο το γεγονός ότι μιλάμε λες και ήμασταν και εχθές παρέα, νομίζω κάτι σημαίνει." μου λέει.

Είναι ανεξήγητα θερμός απεναντί μου. Μου λέει ότι κρίμα που πέρσι δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε πράγματα παρέα. Μου εξομολογείται ότι δεν με βλέπει φιλικά. Μιλάμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ μέσα στην ημέρα. Μου λέει πως αυτή την φορά το βλέπει διαφορετικά μαζί μου. Τον αμφισβητώ πολύ,όμως εκείνος προσπαθεί κάθε μέρα να με πείσει για τα συναισθηματά του. Μου λέει ότι με σκέφτεται κάθε λεπτό. Ότι για εμένα θα είναι πάντα εκεί.
Και εγώ τα πιστεύω. Γιατί πάντα πίστευα στην καλή μας χημεία. Πάντα πίστευα πως είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μαζί. Γιατί δεν μπορούσα ποτέ μου να εξηγήσω πως γίνεται όταν μιλάμε να μιλάμε για ώρες. Πίστευα πάντα στην υπέροχη εγκεφαλική μας επικοινωνία.

Μου εξηγεί και εκείνος ότι είμαι σημαντικό άτομο για εκείνον. Και εγώ πιστεύω πως αυτή την φορά το καλοκαίρι που μου χρωστάει εδώ και χρόνια θα γίνει πραγματικότητα. Πως επιτέλους όλο αυτό θα το ζήσω μαζί του.

Στα γενέθλιά μου με παίρνει τηλέφωνο στην αλλαγή της ημέρας. Το μήνυμα που μου στέλνει είναι όμορφο και γλυκό. Στην ημέρα της ορκομωσίας μου,μου λέει συνέχεια πως θα ήθελε να είναι εκεί. Οι ώρες που αφιερώνουμε σε βιντεοκλήση κάθε μέρα πολλές. Και ως συνήθως να μιλάμε για όνειρα,φοβίες μας,σκέψεις μας,εμπειρίες,γεγονότα που ζήσαμε.

6 Ιουνίου 2018.

Περπατάω στους δρόμους του Χαλανδρίου και κατευθύνομαι σπίτι του. Νιώθω πως όλα γύρω μου είναι όμορφα. Δεν θέλω να περάσει αυτή η μέρα. Όλα είναι τόσο ήρεμα. Θέλω να κρατήσει για πάντα.

[1 χρόνος ακριβώς από την τελευταία φορά που σε είδα]

Και ήσουν εκεί στην πόρτα. Χαμογελαστός. Με ζεστό βλέμμα. Μελαχρινός. Με τα μαύρα σου γυαλιά.
"Τι κάνεις;" τον αγκαλιάζω θερμά. Με σφίγγει πάνω του. Η καρδιά μου ξανά μπήκε στην θέση της. Ένιωσα για άλλη μια φορά ολοκληρωμένη. Τα κομμάτια μου ενώθηκαν. Η ψυχή μου γαλήνεψε,και το μυαλό μου καθάρισε.
Με φιλάει απαλά. Πάω να τραβηχτώ και με ξανά φιλάει. Η μυρωδιά του...Η αφή των χειλιών του..
"Μου έλειψες." μου λέει.




Καθόμαστε χαλαρά στον καναπέ και λέμε να παρεγγείλουμε κινέζινο. Τον κοιτάζω και μου μοιάζει σαν ψεύτικος. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι τον έχω δίπλα μου. Μου μοιάζει τόσο αλλιώτικος από κοντά σε σχέση από την κάμερα που τον έβλεπα τόσο καιρό. Λέμε τα νεά μας,γελάμε,και αισθάνομαι ότι η ώρα περνάει τόσο γρήγορα. Τρώμε κινέζικο στην βεράντα. Τον ρωτάω για πως ήταν το ταξίδι του και η επιστροφή του.
Με φιλάει πιο θερμά. Και ορκίζομαι,ορκίζομαι πως από όσα χείλι έχω φιλήσει στην ζωή μου,έχει το ωραιότερο. "Πόσο μου έλειψε το φιλί σου." του λέω. Χαμογελάει και μου κάνει μια γλυκιά γκριμάτσα για να τον φιλήσω στο μάγουλο. Τον φιλάω,και τον φιλάω,και δεν σταματάει να έχει αυτή την γκριμάτσα.
"Μα τι φάτσα που είσαι."

Κοιμηθήκαμε κατά της 2, αφού προηγήθηκαν πολλά μα πολλά φιλιά...Ξάπλωσα δίπλα του γαληνεμένη. Πήγα να χαιδέψω το μούσι του,όμως κράτησε το χέρι μου σφιχτά πάνω του. Ο Γ. μου. Ο Γ. μου που τον ξέρω εδώ και χρόνια. Που τον στηρίζω σιωπηλά εδώ και χρόνια. Που η σκέψη μου είναι πάντα μαζί του. Είναι δίπλα μου για άλλη μια φορά. Και αν κάποτε ευχόμουν σ'ένα ακόμα βράδυ μαζί του. Τελικά το είχα.
Μα γίνεται να υπάρχει κάτι ομορφότερο σ'αυτή την ζωή από εκείνον,αναρωτιέμαι.
"Ομορφούλη;" ένα υποκοριστικό που είχα για εκείνον από το '14.
"Ναι γλυκούλα..."όπως για εμένα και εκείνος το ίδιο υποκοριστικό εδώ και χρόνια.
"Καληνύχτα."του απαντάω. Βάζει το χέρι του στο πρόσωπό μου και το αφήνει εκεί,με σφίγγει κοντά του,εισπνέω την μυρωδιά του...
Και μας παίρνει ο ύπνος κάπως έτσι. Όλο το βράδυ με τραβάει κοντά του. Με αγκαλιάζει. Όταν του απλώνω το χέρι μου το πιάνει κ το σφίγγει πάνω του.

7 Ιουνίου 2018 

Την επόμενη ξυπνήσαμε πάλι με φιλιά. Με χάδια και αγκαλιές. Ήπιαμε γάλα και φάγαμε μουστοκούλουρα. "Θες να σου φέρω και άλλο;" με ρώταγε συνέχεια.
Η μητέρα του ήρθε στο σπίτι κατά της 12. Την είχα ξανά δει άλλες δυο φορές. Και όμως την θυμόμουν πολύ καλά. Δεν ξέρω εάν με θυμόταν. Πάντως μου έλεγε συνέχεια ότι χάρηκε πολύ. Μου είχε πει ο Γ. ότι και παλιά με συμπαθούσε πολύ,ίσως πιο πολύ και από κάθε άλλη κοπέλα του.

Αποφασίζουμε να πάμε για βόλτα στο golden hall που θα έχει αιρ κοντίσιον,καθώς πραγματικά έχει πολύ ζέστη. Στον δρόμο μιλάμε. Λέμε για την δουλειά μου στην καφετέρια και του λέω πόσο περίεργο είναι το κλίμα και πως μου κάνουν συνέχεια παρατηρήσεις. Μου λέει για την πτυχιακή του. Τον θαυμάζω όταν μιλάει για το μέλλον του και για τα όνειρά του. Μου λέει για κάτι προβλήματα που έχει με την εστία του.  Πως του λένε ότι χρωστάει λεφτά,πως έχουν βάλει δικηγόρο.

Σχολιάζουμε κάτι καφετέριες μέσα στο μολ.  Γελάμε μ'ενα μαγαζί που δεν μπαίνει ούτε ένα πελάτης. Καθόμαστε για καφέ σε μια και παίρνουμε σμούθις και παγωτό.
Μιλάμε,γελάμε,μου κρατάει συνέχεια το χέρι.  Στην συνέχεια πάμε βόλτα στο Αvenue δίπλα. Αισθάνομαι πως η ώρα μαζί του περνάει τόσο γρήγορα. Περπατάμε και χαζεύουμε τα μαγαζιά. Θυμήθηκα τότε εκείνα τα Χριστούγεννα του '14.
4 χρόνια πριν. Που δούλευα στο Avenue και με είχε πάρει τηλέφωνο. Και έκανα βόλτες αναστατωμένη ακούγοντας την φωνή του. Που να ήξερα τι θα γινόταν 4 χρόνια μετά...



Επιστρέψαμε σπίτι. Η μαμά του μας είχε φτιάξει φακές,γιατί λέει να τρώει ο Γ. κάτι υγιεινό τώρα που είναι Ελλάδα. Φάγαμε στο μπαλκόνι. Ένιωθα ότι όλα γύρω μου έχουν μια απίστευτη ηρεμία.
Ύστερα πήγαμε να ξαπλώσουμε για λίγο. Βλέπαμε χαζά βιντεάκια και γελάγαμε. Παίζαμε παιχνίδια στο κινητό του. Μου φαινόταν περίεργο που πέρναγα χρόνο μαζί του. Που μοιραζόμουν στιγμές. Είχα να περάσω τόσο χρόνο μαζί του από το '14.
Αργότερα ήρθε η μητέρα του να τον πάρει για να πάνε για φαγητό. Μαθαίνω ότι αύριο είμαι βραδυνή τελικά στην δουλειά.
"Πω και δεν θα σε δω αύριο καθόλου δηλαδή;" Το Σάββατο έφευγε για μια εβδομάδα Κύπρο και ήθελα να κερδίσω όσο το δυνατόν περισσότερες στιγμές μαζί του.
"Κάτσε τι ώρα δουλεύεις;"
"Στις 1:30"
"Εντάξει,θα έρθω για καφέ στην περιοχή σου το πρωί." μου λέει γλυκά. Τι όμορφο.

Η μαμά του, μαζί με τον Γ. με πήγαν μέχρι ένα σημείο με το αμάξι για να πάρω το λεοφωρείο.
Γυρνώντας,και περπατώντας προς το σπίτι μου ένιωθα πως όλα γύρω μου είναι υπέροχα. Ήμουν ξανά ευτυχισμένη μετά από καρό.

8 Ιουνίου 2018

Ο Γ. βγαίνει έξω από το λεωφορείο. Τον περιμένω σε μια στάση κοντά στην δουλειά μου.
"Θα σε πάω στην πιο high καφετέρια της περιοχή μας." του λέω,
Μου φαίνεται απίστευτο. Ο Γ. στην περιοχή μου. Ο Γ. που στο μυαλό μου τον έχω συνηθίσει χιλιόμετρα και χώρες μακριά μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω με απλά λόγια πόσο υπέροχο ήταν το συναίσθημα.

Κάτσαμε χαλαρά για καφέ. Τον κοίταζα και ένιωθα λες και δεν τον είχα ξανά δει ποτέ μου. Ως συνήθως έπαιρνε μια γλυκιά φάτσα που ήθελε φιλί στο μάγουλο.
Δεν ήθελα να περάσουν οι ώρες. Δεν ήθελα να πάω στην δουλειά. Ήθελα να μείνουμε σ'αυτό το καφέ,συζητώντας, φιλώντας ο ένας τον άλλον για πάντα.
Οι ώρες όμως πέρασαν και εγώ μαζί με τον Γ. πήγαμε περπατώντας αγκαλιά στην στάση του λεωφορείου. Με φίλησε πολλές φορές πριν μπει στο λεωφορείο. Σκέφτηκα πως κάνουμε σαν κάτι χαζά μικρά και αθώα έφηβα.
Εκείνη την ημέρα,δεν είχα ξανά πάει με περισσότερη όρεξη στην δουλειά.

11 Ιουνίου 2018

Ο Γ. βρίσκεται στην Κύρπο για διακοπές.

"Μαρία?" έρχεται μήνυμα στο κινητό μου.

"?"

"Μου αρέσεις πολύ."

"χαχα αυτό ήταν σοβαρό,με προσφώνηση. Και εμένα μου αρέσεις πολύ Γ."

"Χχαα ήθελα να σε ξαφνιάσω."

"Τα κατάφερες."

Τα γλυκόλογά του εκείνη την ημέρα δεν έχουν τελειωμό. 

Το κινητό μου χτυπάει αργά το βράδυ.

"Έλα ομορφούλη"
"Να σου πω κάτι;"
"Τι;"
"Μου λείιπειιις."
"Χαχα και εμένα μου λείπεις."
"Θα ήθελα να είσαι εδώ."
"Και εγώ θα το ήθελα αλλά δεν πειράζει,σε λίγες ημέρες θα ξανά είμαστε μαζί."
"Ναι ναι όντως. Αχχ μετά που θα ξανά φύγω για Σκωτία θα είναι το δύσκολο."
"Θα το συζητήσουμε τότε."

~

Οι μέρες περνάνε. Μιλάμε το βράδυ μετά την δουλειά μου. Του λέω για μερικά άσχημα συμβάντα που συμβαίνουν στην δουλειά. Μου λέει για την εστία,και πόσα νεύρα έχει που δεν βρίσκουν λύση.
"Δεν μπορώ να σε ακούω έτσι ηρέμισε." του απαντάω,και όντως σκίζεται η καρδιά μου να τον ακούω στεναχωρημένο.
"Και εσύ αύριο που έχεις day off κοίτα τα να ξεκουραστείς." Χαχ τα ασυνείδητα αγγλικά που πετάει με τα χρόνια έχουν αυξηθεί πιο πολύ.

Θέλω τόσο να τον ξανά δω. Μια ημέρα πριν έρθει μου στέλνει ότι του έχω λείψει πολύ. Να ήξερες του απαντάω πόσο πιο πολύ λείπεις σε εμένα. Και ότι έγραφα το έγραφα και το εννοούσα με την ψυχή μου. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει για εμένα.



~

17 Ιουνίου 2018

Η μέρα βροχερή. Ο Γ. κουρασμένος από το ταξίδι. Πάω από το σπίτι του. Στον δρόμο τα μυρίζουν βρεγμένα πεύκα.
Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Όπως πάντα λίγο πριν τον δω. Και βρίσκεται πάλι εκεί,με το όμορφο χαμογελό του και τα χέρια του ανοιχτά να προσμένουν να με αγκαλιάσουν.
Τον αγκαλιάζω και με σφίγγει. Η καρδιά μου γύρισε πίσω στην θέση της. Γύρισε πίσω ένα κομμάτι της. 

"Μου έλειψες" μου λέει και με φιλάει ζεστά.
Καθόμαστε στον καναπέ. Τον ρωτάω για τις διακοπές του στην Κύπρο. Στην τελεόραση παίζει το μουντιάλ. Από τότε που τον θυμάμαι αγαπούσε το ποδόσφαιρο.
"Δείξε μου καμία φωτογραφία στο κινητό σου." του δείχνω φωτογραφίες από στιγμές στην ζωή μου ενώ με κρατάει αγκαλιά. Μου φέρνει να φάω μπισκότα με σοκολάτα.
"Άμα θες φάε και όλο το κουτί"
"χαχα τι είμαι για να φάω ολόκληρο κουτί;"

Θέλω να βολευτώ και  κάπως και εγώ πάνω στον καναπέ. Δεν χωράμε οπότε πάμε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι.
"Το ξέρεις ότι η αδερφή σου έχει πιο ωραία μύτη;"
"ιιιιιιι,δεν σου μιλάω." παίρνει το μαξιλάρι και μου γυρνάει πλάτη.
"χαχχαχα ελπίζω να παιδιά σου να μην πάρουν την μύτη σου." του λέω και σ'αυτή την σκέψη χαμογελάω γιατί πιστεύω ότι κάποτε θα γίνει ένας πολύ καλός πατέρας.
"ααα αυτό ήταν μεγάλη κακία"
"χαχχαχα έλαααα φατσα μουυυυ, ξέρεις ότι κάνω πλάκα, έχεις την πιο όμορφη φάτσα όλου του κόσμου." Του είπα,και το εννοούσα.
"Άσε τη φάτσα μουυ. Δεν δέχομαι ψέματα,άκου όλου του κόσμου"
"αχχα Γ. εεεεε" προσπαθώ να τον αγκαλιάσω και έχει γυρισμένη την πλάτη.
"Καλάααα"πάω να απομακρύνω το χέρι μου,όπως με τραβά. Δεν με αφήνει να φύγω.
"χαχχα τι θες; θα φύγωωω"
"Όχιιιι" λέει ναζιάρικα συνεχίζοντας να κρατά το χέρι μου.
Γυρνάει σε κάποια φάση δίπλα μου. "Γαργαλιέσαι;"
"Μμμ...ναι στα πλευρά" του απαντάω. Αρχίζει και με τσιγκλάει ενώ με έχει ακινητοποιήσει.
Ουρλιάζω" μηηη μηη,έλααααα, σταμάταααα"
Σταματάει γελώντας.
Χαιδεύω τα χέρια του,και χώνει το προσωπό του στα πλευρά μου.
"Άνετα κοιμάμαι τώρα..."
Ένιωθα τόσο ήρεμη. Πόσο θα ήθελα να κάτσω όλο το βράδυ μαζί του...



Η ώρα δυστυχώς πέρασε.
"Μα γιατί περνάει τόσο γρήγορα η ώρα μαζί σου;"
"χαχα αυτό είναι καλό. Γλυκούλα δεν κάναμε πολλά πράγματα σήμερα,όμως τις άλλες μέρες θα κάνουμε πιο πολλά. Αύριο τι θα κάνουμε;"
"Δεν ξέρω,εσύ τι λες;"
"Δεν ξέρω θα δω πως θα είμαι από την δουλειά και μιλάμε."
"Εντάξει." τον φιλάω ζεστά και φεύγω.

Την επόμενη μου στέλνει ότι τελικά είναι κουρασμένος. Εγώ βγαίνω για καφέ παρο'αυτά με τις φίλες μου. Το βράδυ με παίρνει τηλέφωνο,και μου λέει να τον ξανά πάρω πριν κοιμηθώ.
"Άμα θες να βρεθούμε αύριο που έχω ρεπό"του λεώ."Αλλά όπως νιώθεις εάν είσαι πολύ κουρασμένος δεν πειράζει."
"Όχι θέλω να σε δώ." απαντάει γλυκά
"Μμμ ωραία θα τα πούμε αύριο."
"Και εσύ να ξεκουραστείς."
"Ναι ομορφουλή μου,καληνύχτα."
"Καληνύχτα γλυκούλα."

Την επόμενη (19 Ιουνίου) μου στέλνει στις 6 το απόγευμα ότι δεν θα μπορέσει γιατί αισθάνεται πολύ κουρασμένος. Μου λέει όμως ότι θα με πάρει μόλις πάει σπίτι να με ακούσει. Θυμώνω λίγο. Γιατί δεν μου προτείνει να πάω να κοιμηθούμε παρέα έστω.
Η ώρα περνάει και πάει 11 το βράδυ χωρίς ο Γ. να έχει επικοινωνήσει μαζί μου. Στης 12 μου στέλνει ότι πάει να ξαπλώσει και ότι θα με πάρει αύριο. Θυμώνω ακόμα πιο πολύ. Και γιατί θυμώνω; Γιατί ξέρω τον Γ. απέξω και ανακατωτά. Έτσι κάνει όταν απομακρύνεται.

Στης 20 δεν μου στέλνει τίποτα όλη μέρα. Τον παίρνω εγώ κατά της 10μισή όμως δεν το σηκώνει. Μου στέλνει ότι θα με πάρει σε 20λεπτά. Η ώρα περνάει...Του στέλνω μήνυμα.
Μου ζητάει συγνώμη ξερά,και ότι θα με πάρει αύριο να συζητήσουμε για κάτι που θέλει.
Δεν χρειάζεται να γράψει άλλη λέξη.

"Κατάλαβα. Πάλι κάτι σκέφτεσαι;" του στέλνω
"Ναι αλλά αυτή την φορά θα είμαι ξεκάθαρος μαζί σου."
"Ξεκάθαρος θα ήσουν εάν έκανες πράξη όσα μου έχεις πει ότι θα κάνεις για εμένα."
"Ναι απλώς θέλω να μου βγαίνει αυθόρμητα. Δεν θέλω να πιέζω καταστάσεις."
"Εάν πέρσι σε συγχώρεσα αυτή την φορά το θεωρώ απαράδεκτο αυτό που κάνεις."
"Δεν το θεωρώ απαράδεκτο,δεν θέλω να μαλώσουμε,αντίθετα είμαι ξεκάθαρος μαζί σου."
"Και ποιος σου δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεσαι και να εξαφανίζεσαι στην ζωή μου; Αξίζει η "αγάπη" που σου έχω τόσα χρόνια; Την αξίζεις; Γιατί δεν κάνεις πράξη όσα μου έχεις πει;"
"Εντάξει δεν είναι έτσι. Συγνώμη τώρα αλλά αυτό αισθάνομαι,και είχα όλη την καλή διάθεση να το προσπαθήσουμε,απλώς μετά είδα ότι κάποια πράγματα δεν μου έβγαιναν αυθόρμητα."
"Και αυτά τα κάποια πράγματα τα κατάλαβες σε λίγες ώρες την Κυριακή; Ποτέ δεν πρόκειτια να καταλάβω γιατί δεν μας δίνεις ποτέ μια ουσιαστική γαμημένη προσπάθεια. Είμαι η μόνη κοπέλα που σε κάθε απόφασή σου σε στηρίζω,νοιάζομαι ειλικρινά,θέλω να είσαι καλά,και ποτέ δεν μας έχεις δώσει μια πρακτική προσπάθεια. Δεν ξέρω τι συμβαίνει μαζί σου,ούτε καταλαβαίνω πως από την μια γίνεται να μου λες τόσα λόγια,και από την άλλη να τα παίρνεις πίσω. Ειναι σαν όταν έχουμε απόσταση να με θες,και όταν με έχεις να μην με θες."του έγραψα με μεγάλη πίκρα.
"Προτιμώ να στο πω τώρα πάρα μετά,ότι αισθάνομαι το λέω."
"Είναι απαράδεκτο, δεν θα θεωρούσες και εσύ στην θέση μου ότι ένα άτομο που σου έχει πει τόσα λόγια αλλά δεν έχει κάνει κάτι πράξη ότι είναι σαν να σε κοροιδεύει;"
"Μα πίστευα ότι σου έλεγα, απλώς κάποια στιγμή είδα ότι ήταν διαφορετικά κάποια πράγματα"
"Τότε δεν ξέρεις να διαχωρίζεις τα συναισθηματά σου. Ότι λες πρέπει να το κάνεις πράξη. Τις 4 μέρες εσύ τις θεωρείς χρόνο και προσπάθεια δηλαδή; Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται από την μία μέρα στην άλλη να σου αλλάζουν έτσι να συναισθήματα. Θεωρώ ότι είσαι πολύ παρορμητικός και όχι ψυχικά σταθερός."
Και το εννοούσα τόσο πολύ αυτό. Όταν φτάνεις 25 και η μόνη σοβαρή σου σχέση (ένω έχεις γνωρίσει πολλές κοπέλες και έχεις κάνει κάτι με πολλές) ήταν 7 μήνες,κάτι στραβό έχεις εσύ. Όχι η άλλη κοπέλα ή η οποιαδήποτε άλλη κοπέλα.
"Και δεν θέλω να μου ζητάς συγνώμη. Εγώ φταίω που πίστεψα πως αυτή την φορά όσα έλεγες θα τα έκανες πράξη. Πιθανότατα δεν σου αξίζει η "αγάπη" που σου έχω,γιατί επειδή σε ξέρω χρόνια σε εκτιμάω. Αλλά δεν ξέρω εάν θα έπρεπε πια να το κάνω,όμως το γεγονός να σε χάσω σαν άνθρωπο από την ζωή ,που,μου κοστίζει πολύ μα πολύ περισσότερο από το να σε χάσω σαν "γκόμενο". Όμως δεν ξέρω εάν αξίζει όλο αυτό προς εσένα πια." 
Του έγραψα τελειώς πικραμένη,έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
"Και εγώ σε θαυμάζω και θα ήθελα να κρατήσουμε επαφή. Ανεξάρτητα από όλο αυτό όντως σε θεωρώ πολύ κοντά μου." 
Τα λόγια του δεν με παρηγορούν καθόλου.



Λέμε θα μιλήσουμε και την επόμενη από το τηλέφωνο.
Έχω νευριάσει. Αυτή την φορά έχω όντως νευριάσει πάρα πολύ μαζί του. Αισθάνομαι πως έπαιξε μαζί μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ από τα νεύρα μου. Πρέπει να ξυπνησω 5 το πρωί για την δουλειά. Κοιμάμαι μόνο 1 ώρα. Δεν γίνεται να πάω έτσι. Τους παίρνω και τους λέω ότι και καλά ζαλίζομαι.
Κοιμάμαι,κλαίω. Δεν μπορώ να χωνέψω αυτή την συμπεριφορά από ένα άτομο που είχα ψήλά για χρόνια στα μάτια μου.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

8 το βράδυ.

Βρίσκομαι έξω από το Μέγαρο Μουσικής για μια συναυλία. Περιμένω τηλέφωνο από τον Γ.
Αυτή την φορά δεν έχει γλύκες. Δεν έχει κατανόηση. Δεν έχει ίσως κάποτε,κάποια στιγμή ξανά μαζί. Τέλος. Δεν έχω άλλο πια μέσα μου. Δεν έχω άλλη ελπίδα. Όχι σ'ένα άτομο που του έδωσα 3 ευκαιρίες να με έχει κοντά του και με πέταξε και τις 3.

"Δεν μου βγαίνει,δεν τραβάει από μεριάς μου."
"Και όλα αυτά που μου έλεγες;"
"Εννούσα ότι έλεγα."
"Γ. είσαι παρορμητικός."
"Δεν είμαι."
"Μην θυμώνεις,στο λέω με όλη την καλή διάθεση που έχω,δρας και λες πράγματα εμ βρασμό ψυχής,χωρίς να είσαι σίγουρος εάν μπορείς να τα διατηρήσεις."
"Μα δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον."
"Τότε να είσαι πιο προσεκτικός! Να κρατάς μια πισινή!"
"Δεν ξέρω εγώ ότι νιώθω το λέω."
"Και γιατί έκανες σχέδια,γιατί μου είπες να έρθω στο Αμπερντιν;"
"Εντάξει αυτά ήταν μακροχρόνια."
"Ακόμα χειρότερα. Γιατί να το κάνεις; Δεν μου έχει τύχει με άλλο άτομο να λέει ότι του λείπω και λίγες μέρες μετά αυτό το πράγμα. Και άλλα άτομα με έχουν χωρίσει αλλά ήταν απόμακρα μαζί μου. Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ψυχικά σταθερό όλο αυτό; Και τι είμαι εγώ; Καμία των 4 ημερών; Αυτό είμαι; Αυτό αξίζω;"
"Όχι όντως μου έλειπες. Και με στεναχωρεί να πιστεύεις κάτι τέτοιο,αλλά εάν το πιστεύεις δεν μπορώ να σου αλλάξω εγώ γνώμη."
"Δεν θέλω να το πιστέψω απλώς σου λέω τι μου δείχνει η συμπεριφορά σου." του λέω με πείσμα.
"Απλά σε αυτή την φάση,δεν μπορώ να άλλάξω έτσι κ αλλιώς γνώμη γιατί είμαι σε μια μεταβατική περίοδο,όχι ότι είναι αυτό δικαιολογία."
"Και δεν θα κάνεις σχέσεις γιατί είσαι σε μεταβατική περίοδο; Τι περίοδο εννοείς;"
"Ε έχω την πτυχιακή,την δουλειά,τους τρελούς στην εστία,δεν ξέρω που θα βρίσκομαι από Σεπτέμβριο."
"Και τι μου τα λες όλα αυτά;"
"Στα λέω γιατί με ρώτησες."
"Εσύ τα ανέφερες."
"Τέλος πάντων,είχαμε πει όμως μαζί Μαρία πως θα δούμε πως θα πάει. Ίσως απλά λάθος μου που το ξεκίνησα όλο αυτό"
"Το θα δούμε και το θέλω να το προσπαθήσουμε πολύ, για εμένα στο μυαλό μου είναι πολύς χρόνος όχι 4 μέρες."
"Εντάξει μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως και αυτά χρόνος ήταν."
"Χρόνο θεωρείς αυτό;; Γ. έχω κάνει σχέση 2 χρόνια σχεδόν, την αλήθεια θα σου πω,ότι οι 4 ημέρες μου φαίνονται κάτι; Τίποτα δεν μου φαίνονται. Και πλέον δεν είμαστε 15 χρονών. Είμαστε 25."
"Εντάξει,εγώ θεωρώ πως προσπάθησα πάντως."
"Αυτό δεν ήταν προσπάθεια,και με πειράζει που έχεις δώσει ευκαιρία σε οποιαδήποτε άλλη κοπέλα εκτός από εμένα. Με πειράζει που σε στηρίζω τόσα χρόνια...Και; Είναι αυτή αντιμετώπιση;"
"Πως κάνεις έτσι; Λες και σε χτύπησα." Ακούω αυτό και θυμώνω πολύ.
"Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι σαν να έπαιξες με τα συναισθηματά μου;"
"Ναι αλλά δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον."
"Καλά,ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε στην αντίληψη του χρόνου της προσπάθειας. Έτσι και αλλιώς το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει."
"Μα εάν είναι το αποτέλεσμα πάντα αρνητικό θα είναι. Γιατί δεν καταλήγουν όλες οι σχέσεις στο γάμο,αντίθετα οι περισσότερες καταλήγουν στον χωρισμό."
" Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι στο τέλος λες αυτός ο άνθρωπος έκανε αυτά για εμένα. Αυτός ο άνθρωπος δεν θυσίασε τίποτα για εμένα. Γ. ξέρεις ότι είσαι σημαντικός για εμένα. Αλλά δεν έχω άλλη κατανόηση. Ήταν η απόσταση,ήταν η συνθήκες. Τώρα όμως έχει να κάνει με συναισθήματα. Δεν έχω άλλη πια κατανόηση μέσα μου πόση να δείξω;"
"Κοίτα δεν θέλω να τσακωθούμε,και ότι σε εκτιμάω σαν άτομο σε σχέση με άλλες κοπέλες αυτό δεν αλλάζει."
"Χαχ...τουλάχιστον θα μπορούσες να στέλνεις ένα μήνυμα."
"Μα ούτε με τους κολλητούς μου δεν μιλάω κάθε μέρα."
"Δεν λέω αυτό. Αλλά όχι να σου στέλνω μόνο εγώ μετά από 1 εξάμηνο,ενώ εσύ ποτέ."
"Σ'αυτό έχεις δίκιο...Τέλος πάντων. Πρέπει να κλείσω."
"Ναι και εγώ να πάω στα παιδιά.
"Ότι θέλεις πάρε με." μια ατάκα που μου λέει πάντα,όμως ποτέ δεν μου έχει δείξει πως όντως ότι θέλω θα είναι εκεί.




Τα επόμενα πρωινά μου πολύ δύσκολα. Με κλάματα. Του έστειλα ένα μήνυμα. Να του πω πόσο ψυχρή είμαι η συνειδητοποίηση ότι δεν ένιωσε κάτι πιο δυνατό για εμένα. Πόσο ψυχρή.
Ψυχρή σαν τίποτε άλλο.
4 χρόνια τώρα νόμιζα ότι φταίει η απόσταση. Ή οι συνθήκες. Αλλά πίστευα πως όταν θα μας δινόταν η ευκαιρία θα ήμασταν μαζί. Απογοητεύτηκα. Ακόμα δεν το έχω χωνέψει.
Και αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως γίνεται όταν μιλάμε να έχουμε τόσο άριστη εγκεφαλική επικοινωνία. Να μιλάμε για ώωωωρες. Να ξέρει τα πάντα για εμένα και εγώ για εκείνον. Όμως από κοντά να μην αρπάζει την ευκαιρία. Άτιμο απωθημένο. Άτιμο.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να εξηγήσω σε λόγια την σύνδεση που αισθάνομαι μαζί του. Πως νιώθω σαν να τον ξέρω από πάντα. Του είπα ακόμα πως πέρσι ήταν το μόνο θετικό και όμορφα πράγμα στην ζωή μου μετά τον χωρισμό μου. Πως μ'έκανε να δω τα πράγματα αλλιώς. Εκεί που βούλιαζα...Που πνιγόμουν...
Όμως και πέρσι το ίδιο. Δεν έκανε τίποτα πράξη από όσα μου έλεγε.

~~~

Είχα πει ότι για άλλη μια φορά θα σε αφήσω ελεύθερο. Ώστε όταν και αν γυρίσεις να το θες πάλι μόνος σου. Χωρίς εγώ να έχω κάνει τίποτα.

Είπα και εγώ μέσα μου στον εαυτό μου να μου δώσει άλλη μια χρονιά. Και αν τελικά επιβεβαιωθώ πάλι πως μέσα μου σιγοκαίει το είναι μου για εσένα, τότε θα σε δεχτώ.

[Ένα χρόνο μέτα...]

Ήρθες πίσω μόνος σου. Ήμουν πάλι εδώ για εσένα. Γιατί όπως έλεγα κάποτε,δίνω πάντα μια ολόκληρη ζωή για να σε ξανά δω. Όπως κάθε φορά είχες τα χέρια σου ανοιχτά και εγώ έτρεξα στην αγκαλιά σου. Και η καρδιά μου μπήκε στην θέση της,ο κόσμος μου έγινε φωτεινός,η ψυχή μου ηρέμησε,και το μυαλό μου καθάρισε.

Όλοι μας  στην ζωή μας έχουμε κάποιες ευτυχισμένες μέρες. Και εκείνες οι μέρες για εμένα ήταν ευτυχισμένες. Δεν είχα υπάρξει πιο ήρεμη τον τελευταίο χρόνο. Ούτε πιο τυχερή. Χαμογέλαγα και τα πάντα γύρω έπαιρναν χρώμα. Μου έμοιαζες σαν ψεύτικος,και σε κοίταζα,έλεγα όντως είσαι εδώ; Είσαι δίπλα μου; Ξέρεις τα πάντα (σχεδόν) για εμένα. Και ξέρω τόσα για εσένα. Ίσως οι ώρες που έχω περάσει μαζί σου συνομιλώντας σου μέσω βίντεοκλήσεων να μετριούνται σε μήνες. Και τώρα δα μπορούσα να σε μυρίσω,να σε αγγίξω. Θα ήθελα να κράταγαν εκείνες οι μέρες για πάντα. Τα σοκολά μάτια σου, ο τρόπος που μου μίλαγες, το γνώριμο φιλί σου,η οικειότητα που σου έχω εδώ και χρόνια...Μα γίνεται να υπήρχε σ'αυτή την γη κάτι πιο όμορφο από εσένα;

Οι μέρες όμως πέρασαν και εγώ ξύπνησα μ'ένα χάλια συναίσθημα,και μια ανακατοσούρα. Ξανά έφυγες από εμένα. Για 3η φορά. Και αυτή την φορά έκλαψα. Έκλαψα όπως πριν 4 χρόνια. Με πόνο, με ψυχή. Με άρνηση ότι δεν γίνεται να μην με θες. Εάν όντως αισθάνομαι κάτι τόσο μεγάλο,πρέπει να είναι αμοιβαίο. Έτσι είχες πει. Πολλές φορές. Όχι μόνο φέτος. Χρόνια. Και έκλαψα για την υπομονή που έκανα. Για όσα έπνιγα μέσα μου από φόβο μην σε τρομάξω και σε χάσω. Έκλαψα που σε στήριζα πάντα είτε δυνατά είτε σιωπηλά χωρίς να το ξέρεις. Έκλαψα που το μυαλό μου πάντα ανησυχούσε για εσένα. Έκλαψα που ένας άνθρωπος λέει ότι με νιώθει πολύ κοντά του,όμως με διώχνει πάλι μακριά του. Έκλαψα γιατί πρώτη φορά ένιωσα τα συναισθηματά μου,όχι κάποιων εβδομάδων,αλλά χρόνων να μην βρίσκουν αυτό που τους αξίζει. Να μην μπορούν να ζωντανέψουν για πολύ και μετά να κοπάσουν.

Έκλαψα γιατί αυτή την φορά έπρεπε να βάλω την τελεία μέσα μου.

Δεν έχω άλλη υπομονή μέσα μου. Ούτε άλλη κατανόηση. Κάποτε έλεγα πως είναι ωραίο να αγαπάς ανιδιοτελώς, και να ρισκάρεις. Μα ρίσκαρα πια για εσένα την ψυχική μου ηρεμία 3 φορές. 

Κάτι που μου δίδαξε η τελευταία χρονιά είναι να είμαι εγωίστρια. Και έχω γίνει. Όποιος δεν θέλει να είναι δίπλα μου τον αφήνω πια να φύγει. Δεν είμαι πια 20. Δεν έχω το ίδιο ρομαντικό και αθώο μυαλό που είχα κάποτε.

Λόγια. Λόγια. Λόγια.

Είμαι 25. Και έχω μάθει τα τελευταία χρόνια πως οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε. Ο χρόνος που σου δίνουν από την ζωή τους. Έκει έμαθα να ζυγίζω τους ανθρώπους. Και αν ακόμα αφιέρωσες χρόνο στις άπειρες συζητήσεις μας,δεν με πολυ νοιάζει. Γιατί η ζωή είναι εκεί έξω,και όχι μέσα από την οθόνη του κινητού. Εκεί φαίνεται τι είσαι διατεθιμένος να κάνεις και τι μπορείς να ρισκάρεις για κάποιον. Ποιος ήταν δίπλα μου όταν έπεσα. Όταν απογοητεύτηκα; Ποιος όταν πέτυχα; Σε ποιον έλειψα; Και ποιος άρπαξε την ευκαιρία να χτίσει μαζί μου εμπειρίες και να γίνει κάτι σημαντικό στην ζωή μου;

Στο τέλος φαίνονται οι άνθρωποι. Όταν μετράς τι σου έδωσαν,και τι τους έδωσες.

Η ζωή είναι μικρή, και δεν θέλω πια την μετριότητα. Την είχα χρόνια την μετριοτητά σου. Ένας άνθρωπος όμως που μπορεί να προσφέρει στους άλλους μόνο μέτρια πράγματα,και πόσο μάλλον σ'έμενα, δεν τον θέλω.

Τα μεγάλα πράγματα,οι μακροχρόνιες ιστορίες,οι μεγάλες σχέσεις,οι μεγάλοι έρωτες,οι όμορφες οικογένειες... Όλα αυτά έγιναν από άτομα που πήραν κάτι μικρό,και το έκαναν τόσο μεγάλο, γιατί δεν φοβήθηκαν ποτέ τους να ρισκάρουν τα πάντα, να επενδύσουν στους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους,και πάνω απ'όλα ήταν διατεθημένοι να καταλάβουν ότι αυτή η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς συνέχεια σε μικρές ιστορίες και περιπέτειες χωρίς νόημα. Όταν κάποτε μεγαλώσεις,το για πάντα θα είναι τόσο μα τόσο δύσκολο,θα θέλει τόση αγάπη,τόσο υπομονή,τόση θέληση,που μόνο οι άνθρωποι που αισθάνονται και μεγάλοι μέσα τους, μπορούν να το καταφέρουν.

Και αυτό που ξέρω είναι πως δεν φτιάχτηκα για κάτι μικρό. Και πως ούτε είμαι μέτρια για να συμβαδίζω με μέτριους χρόνους,μέτριους ανθρώπους και μέτρια συναισθήματα.

Εάν με ρωτήσει κάποιος...Ακόμα σου έχω μια ανεξήγητη αγάπη,και ακόμα πιστεύω πως όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία,και πως ίσως ο ρόλος σου στην ζωή μου δεν είναι για να μου μάθει το για πάντα,αλλά για κάθε φορά να μου θυμίζει ποια είμαι,τι θέλω,τι αξίζω,και μέχρι που είμαι διατεθημένη να φτάσω.

Ακόμα πιστεύω ότι είσαι κομμάτι μου,αλλά κάποια κομμάτια μας στην ζωή μας ίσως να ορίζονται με λίγο διαφορετικό τρόπο. Έχω μια ανεξήγητη σχέση μαζί σου...

Είχα υποσχεθεί κάποτε στον εαυτό μου. Και το προσπάθησα τόσο πολύ...που πια δεν έχω άλλο μέσα μου.

Ίσως κάπου ψεύτικα πιστεύω πως ξέρω για άλλη μια φορά το μέλλον,και ίσως πάλι ψεύτικα μου λέω,πως πάντα θα γυρίζεις.

Δεν έχω όμως άλλο να δώσω. Θα έπρεπε να σ'έχω στα μάτια μου κανονικά πιο κάτω από οτιδήποτε,γιατί πρακτικά δεν έχεις κάνει τίποτα σοβαρό για εμένα. Ούτε ξέρω γιατί ακόμα με πληγώνει η ψυχρή συνειδητοποίηση ότι με άφησες σ'εκείνο ακριβώς το σημείο που ένιωθα ευτυχισμένη.

Όμως η εμπιστοσύνη μου χάθηκε εντελώς. Είσαι και δεν είσαι φίλος μου. Είσαι και δεν είσαι έρωτας.

Αν αυτή την φορά κάνω μια ευχή,αυτή θα είναι να πιστέψω πως υπάρχει κάποιο άτομο εκεί έξω με το οποίο να έχω καλύτερη χημεία από την δική μας. Γιατί εξάλλου σ'αυτό πόνταρα πάντα. Στην απίστευτη χημεία μας και οικειότητά μας.

Ρίσκαρα και έχασα. Φοβόμουν τόσο πολύ μην σε χάσω...Μην χαθεί όλο αυτό. Μην πέσει στα μάτια μου... Μα αυτά έχει η ζωή. Είμαι πολύ καλή για να μην αξίζω αυτά που πρέπει,και αυτή την φορά αρκετά εγωίστρια για να συγχωρέσω όποιος πούλησε τα συναισθήματά μου.

Σαν η άνοιξη πάντα να μας έχει ευλογήσει να είμαστε μαζί. Και το καλοκαίρι να είμαστε χώρια. Χαζή...που για άλλη μια χρονιά πίστευα πως μπορώ στα γενέθλια σου να σου ευχηθώ από κοντά.

ΥΓ:Μόνο πράξεις από εδώ και πέρα. Όχι λόγια.

~~~~

29 Ιουνίου 2018

Ο υπεύθυνος της καφετέριας που δουλεύω με φωνάζει μέσα. Δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί μου λέει.

Βάζω τα κλάματα σαν συνηθισμένη Μαρία.

"Ρε Μαρία,μην κλαις. Έτσι είναι οι δουλειές. Η ενέργειά σου...Είσαι φτιαγμένη για κάτι άλλο. Όχι για αυτές τις δουλειές. Εδώ θέλει νεύρο. Εσύ είσαι ήρεμη,υπομονετική. Κυνήγα αυτό που έχεις τελειώσει,γι'αυτό είσαι φτιαγμένη. Και η Δ. το μόνο που ξέρει είναι να παίζει ξύλο. Έχει πτυχίο; Όχι. Δεν είσαι για εδώ. Και εσύ σίγουρα αύριο μεθαύριο θα μου το έλεγες."

Η αλήθεια είναι πως έστελνα παράλληλα αρκετά βιογραφικά γιατί πιεζόμουν πολύ,μα πάρα πολύ ψυχολογικά εκεί.

"Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που πάω σπίτι η Νεφέλη (η κόρη του) απ'όλα τα κορίτσια εδώ ρωτάει για εσένα.'

"ωωω αλήθεια;" Η αλήθεια ήταν πως ήταν η χαλαρωσή μου κάθε φορά που ερχόταν στο μαγαζί. Την ρώταγα τι κάνανε στο σχολείο,ποιο είναι το αγαπημένο της μάθημα.

"Να σας ρωτήσω; Μπορώ να φύγω νωρίτερα;"

"Ναι ναι εννοείται."

"Τώρα στα κορίτσια δεν μπορώ να πω τίποτα. Πείτε εσείς ότι θέλετε."

Έφυγα σχεδόν τρέχοντας από το μαγαζί. Χωρίς να με δει κανένας. Δεν άντεχα άλλους αποχωρισμούς σε δουλειές. Δεν μπορούσα άλλο. Όχι να αποχαιρετήσω για άλλα άτομα και να κλάψω στην αγκαλιά τους.

Εξάλλου...Είχα ήδη έναν αποχαιρετισμό που έπρεπε να κάνω.

Τρέχω στο σπίτι της Ε. της κολλήτης μου. Η ώρα 1 το μεσημέρι. Σε δύο ώρες πετάει για Αγγλία. Πιθανότατα για μόνιμα.

Κολλητή εδώ και 13 χρόνια. Στο σπίτι έχουν μαζευτεί αρκετές φίλες της.

Της λέω λίγο το δράμα της δουλειάς μου. Είναι ψύχραιμη.

Πάμε κάτω τις βαλίτσες. Πάμε τα πράγματά της. Νιώθω να πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω που χαιρετάει σαν παιδάκι το ποδηλατό της. Αυτό το ποδήλατό που θυμάμαι να το έχει από τότε που την γνωρίσαμε πρώτη φορά εγώ και η αδερφή μου.

"Εσύ το κλάμα τώρα το έχεις εύκολο."μου λέει και βουρκώνει.

"Καλά πανεύκολο" ξανά βάζω τα κλάματα. "Θα μου λείψεις"

"Αχ με εμένα θα μου λείψεις."λέει η Ε. και βάζει και εκείνη τα κλάματα με λυγμούς. Ήταν η 3η φορά στα 13 χρόνια που την έβλεπα να κλαίει.

"Να προσέχεις τον εαυτό σου. Και να μου στείλεις μόλις φτάσεις."

"Θα σου στείλω."

Χαιρετάει και την Α.

Τα κορίτσια βάζουν τις βαλίτσες της στο αυτοκίνητο.

Νιώθω πως φεύγει και άλλο κομμάτι της καρδιά μου.

~~~~

Παρασκευή 29 Ιουνίου λοιπόν του 2018.

Απολυμένη. Για 3η φορά. Με ένα πτυχίο στα χέρια ωστόσο,αυτή την φορά.

Ερωτικά απογοητευμένη,και πληγωμένη από τον ίδιο άνθρωπο για 3η φορά.

Συν,ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας,του εαυτού μου σχεδόν θα έλεγα, φεύγει μακριά.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Η αδερφή μου λείπει στο αγόρι της.

Και εγώ για άλλη μια φορά αισθάνομαι να πονάω. Παντού. Και αισθάνομαι πάλι μόνη. Πως δεν θα αγαπηθώ σωστά όπως μου πρέπει ποτέ. Ότι δεν θα πετύχω πουθένα. Ότι δεν εκτιμάται τίποτα απ'ότι κάνω.

Ότι οι άνθρωποι γενικά δεν εκτιμάνε. Ούτε οι άνθρωποι,ούτε οι εργοδότες,ούτε αυτή η χώρα.

Ένα μήνα πριν,τον Μάιο,ήμουν χαρούμενη. Δούλευα,έστω και κάτω από πίεση, είχα τον Γ. κάθε βράδυ να με ακούει και να συζητάει μαζί μου,και ανέμενα την παραλαβή του πτυχίου μου.

Ένα μήνα αργότερα δεν έχω τίποτα από αυτά,πλην του πτυχίου. Έχω τρύπες και κενά. Και ίσως παραπάνω εμπειρίες. Βέβαια είναι και αυτό...

~~~~

4 χρόνια πριν. Εκείνα τα μοιραία λεπτά στο μετρό. Θα ήταν ελεύθερη η ψυχή και το μυαλό μου. Προσευχές για να είσαι καλά. Και ελπίδες για να σε ξανά έχω.

 Έστω και για λίγο πάλι.

 Έστω για άλλη μια μέρα μονάχα αυτής της ζωής μου.

Ποτέ δεν έπαψα να επιμένω σ'εσένα.

Να σε περιμένω με υπομονή. Να γυρίσεις πίσω σ'εμένα. Μόνος σου. Χωρίς πίεση. Χωρίς τίποτα.

2014:"Πάντως ότι και αν γίνει μεταξύ μας,ήθελα να ξέρεις πως δεν θα ήθελα να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου."

2018:"Είσαι ένα πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό άτομο για εμένα όπου δεν το έχω νιώσει με καμία άλλη αυτό και αυτό για εμένα λέει πολλά"

"Και για εμένα είσαι ένα σημαντικό άτομο,που σίγουρα δεν θέλω να χάσω,ότι και αν συμβαίνει ή συμβεί μεταξύ μας...''

2014:Φοράς ένα όμορφο γαλάζιο πουκάμισο. Με αφήνεις έξω από το μετρό μετά από μια ψυχοφθόρα συζήτηση.

"Δεν θέλω να σε αφήσω." σου λέω. Το βλέμμα σου πονεμένο,μα το φιλί σου ζεστό.

2018 "Τόσο κακός είμαι;"

"Όχι,όχι αγόρι μου." σου πιάνω το χέρι και στο χαιδεύω. Κάθεσαι χαλαρά απεναντί μου. "Απλώς πιστεύω πως δεν ξέρει να διαχειρίζεσαι σωστά τα συναισθηματά σου. Γι'αυτό και οι φίλες μου σε νομίζουν για ασταθή."

2017"Δεν βαριέμαι να μιλάω μαζί σου."

"Χαχ κάποτε θα βαρεθείς." σου λέω με σιγουριά.

"Δεν νομίζω. Δεν παίζει"

"Ναι..."

"Όχιιι,όχι μην παίρνεις τέτοιο ύφος,θέλω να έρθω να σε κάνω αγκαλιά"

"Τι αισθάνεσαι για εμένα;" η ερώτηση γλυκιά. Και απλή.

"Οικειότητα. Είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που ξέρω."

"χαχα δεν έχω καν οντότητα σαν αγόρι,είμαι απλά άνθρωπος."

"Εσύ για εμένα;"

"Μου αρέσει ο χαρακτήρας σου. Που είσαι καλή. Μου σου μιλάω με τις ώρες. Μου βγάζεις κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσω.

2014"Αυτός ο αρκούδος θα σου κρατάει παρέα. Και δεν θα είσαι ποτέ μόνη σου."

2018" Τι κάνεις;"

"Εδώ μου κρατάει παρέα ο αρκούδος σου. Έχω αυτόν αγκαλιά αντί για εσένα.

"Θα έρθω και εγώ. Λίγες μέρες ακόμα και θα είμαστε μαζί.

Ακόμα με τον αρκούδο του κοιμάμαι. Άραγε να ήταν τίποτα από όλα αυτά αλήθεια;

Θα πω κάτι που έλεγα από τότε.

Ας κυλήσει ο χρόνος. Και ας αφήσει αυτός να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

Whatever happens tomorrow we've had today.

And if we should bump into each other sometime in the future, well that's fine too, we'll be friends...

Εάν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.

~~~~~~~~~~~

 Νομίζω δεν με εκφράζει περισσότερο τραγούδι από αυτό:

Through the storm we reach the shore
You give it all but I want more
And I'm waiting for you

With or without you
With or without you
I can't live
With or without you

And you give yourself away
And you give yourself away
And you give
And you give
And you give yourself away

My hands are tied
My body bruised, she's got me with
Nothing to win and
Nothing left to lose

ΥΓ:Έναν χρόνο μετά τον χωρισμό με τον Σ. δεν ξέρω εάν τελικά βρήκα το καλό μου. Πάλεψα πάρα πολύ μέσα σε μία χρονιά για να το βρω. Πάλεψα πάρα πολύ για να κρατήσω την ψυχολογία μου σε καλά επείδη. Αλλά δεν ξέρω αλήθεια τι κατάφερα...
Οπότε για άλλη μια φορά θα ήθελα να προχωρήσουμε τον χρόνο πολύ πολύ μπροστά. Και να έρθει η ημέρα που θα ξανά είμαι ψυχικά ήρεμη. Που θα έχω βρει το καλό μου. Και που θα ξανά νιώθω ευτυχισμένη.

ΥΓ2: Πονάει πολύ να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα,και όμως από επιλογή να κοιμάσαι χωρίς εμένα δίπλα σου. Αυτή τη φορά πρέπει πραγματικά να θυμώσω μαζί σου. Απλά πρέπει.