On the day we met....

Και αν σου έλεγα μια ιστορία πως θα ήθελες να μοιάζει; Να έχει ευτυχισμένο τέλος; Ή να είναι μια ιστορία που σου μαθαίνει κάτι; Τι θα επέλεγες;

Κάπου όλες οι ιστορίες μπλέκονται μαζί. Είμαστε άνθρωποι με ο καθένας μια δικιά του ιστορία. Και όμως εσύ είσαι ταυτόχρονα και μέρος της δικής μου.

Αν σου έλεγα πως δέντρα υπήρχαν γύρω σου; Πως ήταν ένα βράδυ καλοκαιριού. Που μύριζε αιωνιότητα και πεύκα.

Το βράδυ ήσυχο. Όπως και η φωνή σου. 
Μα η ψυχή μου άγρια. Όπως το φιλί μου.

Να προσέχεις τα χεριά σου,όπως με τραβάνε κοντά σου. Μη λαβωθείς πουθενά. Μην πατήσεις αγκάθια. Μην πέσεις στο κενό μου. Είναι βαθύ.  

Μα πως να σε φοβίσω; Και πως να φοβηθώ; Έχεις κομμάτια της ιστορίας μου πάνω σου.Διαγράφονται στα μάτια σου. Σε εκείνο το χαλαρό χαμόγελό σου. Και στην φωνή σου που διψάει για έρωτα. Για το εγώ μου.

Και είναι παράξενο το εγώ μου ξέρεις. Γιατί ξέρω πως είναι ίδιο με το δικό σου. Απόμακρο από τις πολλές πληγές. Εγωιστικό,πως μπορεί να καταφέρει και μόνο του. Με ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να ζήσει αλλάζοντας χείλη. 

Και αν κολλήσεις το κουτελό σου στο δικό μου,και αν εισπνεύσεις λίγο από την μυρωδιά μου...Σου το υπόσχομαι. Δεν πρόκειται τρυπίσω το σώμα σου. Δεν απαρνηθώ την αγκαλιά που σου χάρισα. Και ούτε θα σου πω ψέμματα για τις αλήθειες μου.

Και εάν εγώ με την σειρά μου ξέρω τον μισό σου εαυτό. Εάν ξέρω την μισή σου ψυχή. Και αν έχω μάθει πως για να χαμογελάς χρειάζεσαι αγάπη,τότε μην φοβάσαι. Ούτε εγώ πρέπει να φοβάμαι. Κανείς ποτέ δεν καταδίκασε εν ψυχρώ τους εραστές.

Μόνο τα όρια. Τις λεπτές κόκκινες γραμμές. Αυτές φοβάμαι. Αυτές ορίζουν πάντα τα τέλη και τις αρχές.

Μα εάν πέρναγαν μέρες...Και μήνες. Θα απαντάγα πάλι το ίδιο.
Είναι πολύ γλυκό τα χείλη που σε φιλούν,να ξέρουν την ψυχή σου,με την κάθε άσχημη,άνοστη,βαρετή και παράξενη ιδιοτροπία της.
Εγώ σήμερα αποφάσισα να σου πω μια ιστορία χωρίς τέλος. Βάλε εσύ το τέλος όπου θες.

Κάπου στο σκοτάδι.

Με την καρδιά να χτυπάει δυνατή.

Την αναπνοή να τρέμει.

Την ψυχή να πονά.

Τα χέρια να σε σφίγγουν.

Τα δόντια να σε δαγκώνουν.

Το σάλιο σου να στερεύει.

Και το μυαλό σου να θολώνει.

ΕΜΠΟΔΙΑ

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.

Δεν είναι που δε θέλω να με βρεις,

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε,

για να βρεθούμε.

Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.

Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο

τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου,

μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές

αλλάζοντας το σχήμα και το χρώμα μου.

Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου

για τον εαυτό μου.

I will always remember the day you kissed my lips
Light as a feather
And it went just like this
No, it's never been better
Than the summer of 2002
We were only eleven
But acting like grownups
Like we are in the present, drinking from plastic cups
Singing, "love is forever and ever"
Well, I guess that was true

Oops I got ninety-nine problems singing bye, bye, bye
Hold up, if you wanna go and take a ride with me
Better hit me, baby, one more time
Paint a picture for you and me
Of the days when we were young
Singing at the top of both our lungs
On the day we fell in love
On the day we fell in love


ΥΓ: Αφιερωμένη η ανάρτηση στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, με πολλές διαφορετικές μορφές,και σε πολλές διαφορετικές χρονικές στιγμές.