Well I don’t know where and I don’t know when,but I know we’ll be lovers again.

15Αύγουστος εχθές.Χρόνια λοιπόν σ'όλους.
Το όνομα μου εγώ κανονικά το γιορτάζω Νοέμβριο γιατί τότε με βάφτισαν.Αλλά δεχόμουν πάρα πολλά χρόνια πολλά και εχθές . :)

Αυτές οι μέρες ήταν περίεργες αλλά και όμορφες.

9 με 12 Αυγούστου πήγαμε με την αδερφή μου Πόρτο Χέλι εκεί που δουλεύει ο μπαμπάς μας.Ήταν πολύ όμορφα.Πηγαίναμε για μπάνιο πρωί και απόγευμα.Το βράδυ έβγαινα μαζί με την αδερφή μου βολτίτσα για παγωτό στο όμορφο μικρό λιμανάκι.Το αστείο ήταν πως το διπλανό διαμέρισμα από αυτό που μένει ο μπαμπάς μας με την γυναίκα του,μόλις είχε ξενοικιαστεί και μας το παραχώρησε για να μείνουμε.Είχαμε ολόκληρο διαμέρισμα στην διαθεσή μας και είχε πολύ πλάκα.Ο μικρός,ο ετεροθαλής αδερφούλης μας,15 μηνών είναι πια είναι τόσο ομορφούλης.Δεν θα πρέπει να το είχα αναφέρει ποτέ στο μπλογκ μου.Το είχα πάρει άσχημα στην αρχή η αλήθεια είναι.Αλλά τώρα το έχω συνηθίσει.Αφήστε που είναι μια γλύκα.Ειδικά όταν φώναζε"Μαιιιααα".
Ήτανε 4 όμορφες και ξέγνοιαστες ημέρες.(Με αρκετό φαι!!)

12 Αυγούστου,12 το βράδυ ήμασταν κλασσικά στην ταράτσα της Ε.Κάθε χρόνο από το 2009 εκεί,για να δούμε τα πεφταστέρια του Αυγούστου.Ήταν τόσο όμορφα.Και πολύ πιο εντυπωσιακά από πέρυσι.Μερικά κοκκίνιζαν κιόλας.Ρίξαμε και ένα γέλιο εγώ και η Ε.Αλήθεια δεν θυμάμαι από πότε είχα να γελάσω έτσι.Μάλλον από κάπου αρχές Ιουνίου,ή τέλη Μαίου.Πέρασα πολύ ωραία.Είπαμε τα νέα μας,φάγαμε κλασσικά φουντούνια.Ακούσαμε μουσική.Αλήθεια,αυτές οι στιγμές με φίλους,που κοιτάζετε παρέα τ'αστέρια,και κάνετε παρέα όνειρα για την επόμενη χρονιά,και αναρωτιέστε ταυτόχρονα τι καινούργια θα σας φέρει είναι πολύ όμορφες.Το τέλειο ήταν που πριν καμία εβδομάδα είχαμε δει ένα πολύ εντυπωσιακό πεφταστέρι όλες μαζί.Ήμασταν πάλι στην ταράτσα.Ήταν πανέμορφο.Εγώ κλασσικά έκανα και ευχή.

Εχθές πήγαμε στην Σ. και είδαμε ταινιούλα.Την Μικρά Αγγλία.Πολύ δυνατή ταινία.Παρέα με ποπ κορν και κρύα σοκολάτα.

Στις 7 Αυγούστου μας κάλεσε η φίλη μου η Μ. από την σχολή σπίτι της.Πολύ μου αρέσει το σπίτι της.Πάντα περνάμε όμορφα και έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από εκεί.Για άλλη μια φορά ήταν ωραία.Είχαμε μαζευτεί πολλές κοπέλες.Γέλια,φαγητά,χαρές,τζιζ κεικ.Όμορφες στιγμές.

(Για πρώτη φορά πάω ανάποδα στις ημερομινίες μου αλλά δε βαριέσαι...:P)

Στις 3 Αυγούστου η Ε. από την σχολή μου,μου πρότεινε να πάω Πόρτο Ράφτι μαζί μ'εκείνη και τον αδερφό της.Ήταν πολύ ωραία μέρα πραγματικά.Και η Ε. μου στάθηκε δίπλα μου,όταν το απόγευμα δεν ήμουν καλά.Τα γεμιστά μπιφτέκια της γιαγιάς της ήτανε υπέροχα.Η θάλασσα πολύ ωραία,και γενικά ήταν πολύ όμορφη ημέρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στις 3 Αυγούστου το απόγευμα επιτέλους με πήρες τηλέφωνο.Το Σάββατο δεν με είχες πάρει καθόλου.Είχα εκνευριστεί.Μου είπες ότι δεν είχες κάρτα,αλλά δεν το πολύ πίστεψα.
Η συζήτηση ξεκίνησε όμορφα.Αλλά όταν σε ρώτησα πότε θα σε δω,και πως μου έχεις λείψει,δεν είδα την ανάλογη ανταπόκριση από εσένα.Και στο είπα,δεν βλέπω την ανάλογη προσπάθεια από εσένα.Και κάπως έτσι καταλήξαμε να τσακωνόμαστε για πρώτη φορά.Απογοητεύτηκα πολύ,πάρα πολύ από αυτή την συζητησή μας.Έχεις άλλες προταιρεότητες στην ζωή σου.Δεν έχουμε δεθεί αρκετά για να κυνηγήσουμε την σχέση από απόσταση.Δεν νιώθεις όπως ένιωθες.

Από την μια σε κατάλαβα.Όντως...Και να θέλαμε,πάλι μόνο 2 εβδομάδες θα είχαμε στην διαθεσή μας.Απλά το άσχημο είναι πως τον Ιούνιο ήμουν η πρώτη σου προταιρεότητα.Ενώ τώρα όχι.Σου είπα πως όσο και να έλεγες πως είμαι καλή κοπέλα και δεν θες να με πληγώσεις το έκανες.Μου είπες πως δεν αποδέχομαι την κατάσταση,και βλέπω θετικά εκεί που δεν υπάρχουν.Σου είπα πως απλά πίστευα πως άξιζε γι'αυτό ήθελα να το κυνηγήσουμε.Σου ζήτησα να βρεθούμε να μιλήσουμε από κοντά,γιατί είναι πολύ εύκολα να τα λέμε αυτά από το τηλέφωνο,αλλά είπες πως δεν μπορείς να με βλέπεις στεναχωρημένη όπως εκείνη την φορά πριν φύγεις που έκλαιγα.Μου είπες και πως να βρεθούμε δεν θα αλλάξει κάτι από εσένα.Πως εγώ ίσως να νομίζω πως άμα βρεθούμε θα αλλάξει κάτι.Σε ρώτησα γιατί κάνουμε τώρα αυτή την συζήτηση.Γιατί δεν περνάμε πρώτα χρόνο παρέα όπως είπαμε,και να κάνουμε αυτή την συζήτηση αργότερα.Δεν μπορείς είπες.Μου ξανά είπες πως όντως μερικά πράγματα που έζησες μαζί μου δεν τα έχεις ζήσει με άλλη.Όμως μου είπες και κάτι που δεν ήξερα...και με εξόργισε.Για τις σχέσεις σου στην Αγγλία.Θέε μου,και σε είχα για συναισθηματικό.Νόμιζα πως ήσουν πιο μονογαμικός αλλά μάλλον έκανα λάθος.Το καλό βέβαια ήταν πως εγώ στο έβγαλα αυτό.Με καμία άλλη δεν είχες προσπαθήσει τόσο πολύ,τόσο καιρό."Ξεχωριστό άτομο" με είχες πει."Και είμαι έτσι μ'εσένα όχι με άλλες"μου είχες πει."Δεν θα προσπαθούσα σε καμιά άλλη περίπτωση τόσο πολύ."μου είχες πει.
Και γαμώτο,όλα θα ήταν καλά.Όλα θα ήταν τόσο όμορφα και καλά αν δεν σου είχε προκύψει αυτή η δουλειά στο εξωτερικό που μας έκανε έτσι.Είχαμε τόσα όνειρα για το καλοκαίρι.Το δικό μας καλοκαίρι.Αλλά το έχω ξανά πει...Δεν είμαι εγώ για όνειρα.Πάντα εξαφανίζονται πριν καν γεννηθούν...Όλα θα ήταν τόσο ξέγνοιαστα,όπως ήμασταν τον Ιούνιο.

Τι επόμενες μέρες σου έστειλα μυνήματα για να βρεθούμε από κοντά.Δεν μου απάνταγες.Ένιωθα άσχημα τόσο άσχημα.Δεν ήσουν,δεν είσαι έτσι εσύ.Ένιωθα πως τόσο καιρό που σε στήριζα εκεί,στην δουλειά,κάτω από τις περίεργες συνθήκες που δούλευες πως δεν το εκτίμησες.Ένιωθα σαν να πήγες μαζί μου διακοπές έτσι απλά για να περάσεις ωραία,και στην Αθήνα ούτε να μας δώσεις την ευκαιρία να μιλήσουμε από κοντά.Ήταν άσχημο,τόσο άσχημο.

8 Αυγούστου.Ήμουν καλά.Αλήθεια ήμουν καλά.Αυτή την φορά δεν έκλαψα.Ίσως να βούρκωσα λίγο.Ίσως να μελαγχόλησα αλλά ήμουν καλά.Πολύ καλά.
Δεν άντεξα.Έκανα μια τελευταία προσπάθεια,επιστρατεύοντας μου όλη μου την καλοσύνη,ξέροντας πως κατά βάθος είσαι και εσύ πολύ καλός και θα μου έδινες την ευκαιρία να σου μίλαγα από κοντα για λίγο.Αφού βέβαια σε ψιλό απείλησα ότι είμαι και εγώ πολύ τρελή και είμαι ικανή να πάω από εκεί που μένεις.

Γύρω στις 6μιση το απόγευμα.Έβαλα το καλύτερο χαμογελό μου που είχα και πήγα.Σου άρεσε πολύ το χαμογελό μου.Και κάθε φορά που μου το έλεγες,σου έλεγα πως σου ανήκει.Γιατί εσύ με έκανες χαρούμενη.Έτσι ήθελα να με θυμάσαι.Για άλλη μια φορά στο ίδιο μέρος.Στην πλατεία.Στην εκκλησία.
Θέε μου,για άλλη μια φορά χτύπησε η καρδιά μου τόσο δυνατά μόλις σε είδα.Φόραγες τζιν βερμούδα και μια γκρι μπλούζα.Όπως πάντα τόσο όμορφος,με τα μαύρα σου γυαλιά.
Περίμενα να δω πως θα με χαιρετήσεις,έτσι δεν κουνήθηκα από την θέση μου.
Ήρθες εσύ προς εμένα.Με πλησίασες και με φίλησες σταυρωτά.
Η ατμόσφαιρα ήταν λίγο περίεργη.Σε ρώτησα αν διάβασες καθόλου.Όχι μου είπες.Σου είπα πως πρέπει να βάλεις πρόγραμμα,αν δεν θες να κάνεις την φοιτιτική σου χρονιά πάλι από την αρχή στην Αγγλία.Μου είπες πως φταίνε οι καθηγητές,αλλά είπες πως από Δευτέρα θα άρχιζες διάβασμα.

Ένα φρέντο εσπρέσσο μέτριο κλασσικά εσύ,ένα χυμό εγώ.
"Μην με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα."μου είπες γελαστά μόλις κάτσαμε.Χαχ γέλασα και κοίταξα αλλού.Σε κοίταζα μάλλον πάλι γλυκά,με αυτό το βλέμμα μου που ποτέ δεν μπορούσες να αντισταθείς.
"Έτσι είναι το βλέμμα μου,αποδέξου το."είπα γελώντας.
"Λοιπόν για πες."
"Χμμμ,αρχικά δεν είναι πως δεν αποδέχομαι την κατάσταση."σου είπα.
"Όχι οκ,δεν με πείραξε αυτό."
"Όχι όχι,απλά δεν έχει να κάνει μ'εσένα.Απλά εγώ είμαι πεισματάρα.Η αδερφή μου λέει πως καμία φορά σκάω και γάιδαρο."Γέλασες σ'αυτό."Και όταν ήταν να μετακομίσουμε εγώ έλεγα θα με βγάλετε σηκωτή από το σπίτι.Αλλά όταν το σκέφτηκα ψύχραιμα,άρχισα να ψάχνω και εγώ για σπίτια."
"Εντάξει δεν με πείραξε."
"Όμως και η δική σου συμπεριφορά,με μπέρδεψε πάρα πολύ.Δηλαδή πρώτα εξαφανίζεσαι,μετά μου ζητάς συγνώμη,μετά είμαστε καλά,μετά πάλι δεν είμαστε,μετά μου ξανά ήσουν μέσα στις γλύκες,μου είπες για το διήμερο,μου ξανά πέταξες να έρθω Αγγλία,και δεν ξέρω,με είχες μπερδέψει τόσο πολύ."
"Ναι όντως.Ξέρεις δεν το έκανα επίτηδες,δεν το ήθελα.Απλά το προσπαθούσα και εγώ όλο αυτό αλλά τελικά δεν μου βγήκε..Αλλά ούτε εγώ είμαι τέλειος."χάρηκα που δεν ήμουν εγώ η παράλογη.Και που το παραδέχτηκες επιτέλους πως όσο μπερδεμένος ήσουν εσύ,άλλα τόσο μπέρδευες και εμένα.
"Αχά...Βέβαια για εσάς απλά τα αγόρια είναι πιο εύκολα να προχωρήσετε μετά αλλού,ενώ εμείς είμαστε πιο συναισθηματικές."σου είπα με παράπονο.
"Ναι όντως,δεν είναι βέβαια κακό αυτό,να είσαι συναισθηματική.Απλά και εσύ,γιατί δεν βρίσκεις κάποιον από εδώ;Βέβαια καλά και εσύ έχεις πέσει στις περιπτώσεις..."Εκείνη την στιγμή ήθελα να σου φωνάξω πως οκ ναι ίσως να έχω πέσει και σε πολύ παράξενα αγόρια,αλλά ήθελα να σου πω πως κατ'εμέ σπανίζουν και τα καλά παιδιά όπως εσύ.Οι καλοί χαρακτήρες.Που να ξέρουν να μιλήσουν σωστά σε μια κοπέλα.Να ξέρουν να την σεβαστούν.Να ξέρουν να της μιλήσουν γλυκά.Και εξάλλου αυτό δεν το επιλέγεις.Δεν επιλέγεις ποιος θα σου αρέσει.
"Λες είμαι πολύ επιλεκτική;Ξέρεις δεν είναι αυτό.Και δεν είναι πως είσαι εσύ και κανένας άλλος.Απλά δεν έχει νόημα και να είμαι με κάποιον που δεν περνάω καλά και δεν νιώθω κάτι για εκείνον.Δηλαδή και πέρισι άρεσα σ'έναν από την σχολή μου,αλλά τον βαριόμουν,ξέρεις πόσο το βαριόμουν;Δεν του σήκωνα τα τηλέφωνα."σου είπα γελώντας.
"Χαχα ναι όντως δεν έχει νόημα.Τι να λες ότι είσαι με κάποιον έτσι; Όντως."χάρηκα που συμφώνησες.
"Aχά.Μαζί σου μου άρεσε που με καταλάβαινες και στο θέμα των γονιών μου.Γενικά που είχαμε και πολύ κοινό χιούμορ και γελάγαμε συχνά."
"Ναι όντως περνάγαμε πολύ όμορφα."είπες χαμογελώντας.Χάρηκα πάλι που συμφώνησες.Δεν ήταν απλά το κοινό μας χιούμορ.Απλά μαζί σου,δεν ξέρω πως,είχα την πιο τέλεια επικοινωνία που δεν είχα ξανά συναντήσει σε άλλο αγόρι.Ποτέ δεν είχα συνενοηθεί καλύτερα με αγόρι.Ένιωσα πως είχα βρεί κάτι από εμένα σ'εσένα.Μιλάμαγε 2,5 ώρες,και νομίζαμε πως είχαν περάσει μόνο 40 λεπτά.Και οι δύο.Η ώρα για εμάς,όταν ήμασταν μαζί κύλαγε πάντα τόσο γρήγορα.
"Ξέρεις...Μας πάγωσε πολύ όλο αυτό με την δουλειά σου και τους δυο.Και εγώ είχα στο μυαλό μου πως θα είσαι εδώ όλο το καλοκαίρι.Και ενώ είμασταν καλά μετά και είχαμε στο μυαλό μας πως έστω θα έχουμε ένα μήνα παρέα,μετά ήρθαν τα μαθηματά σου.Και μας πήγε πάλι πολύ πίσω αυτό..."σου είπα.
"Ναι αλλά δεν γινόταν να μην πάω στην δουλειά..."
"Ποτέ δεν σου είπα κάτι τέτοιο,και μακάρι να σε πάρουν και του χρόνου."
"Μπα του χρόνου δεν θα ήθελα,μάλλον θα κυνηγήσω άλλη εταιρία.Απλά αυτό...Τώρα δεν είμαι σε φάση για να κυνηγήσω μια σχέση από απόσταση,και ούτε το να ερχόσουν μόνο για 2 εβδομάδες είναι λύση...Δεν ξέρω,τα τελευταία χρόνια δεν με θέλουν εμένα οι σχέσεις."Ήθελα πάλι εδώ να σου πω πως κάτι θα κάναμε και θα σπάγαμε τον χρόνο.Και ήθελα να σου πω πως μου λείπει πολύ ο παλιός γλυκός σου εαυτός,εκείνος που μου έλεγε πως εγώ κάτι θα κάνω,δεν ξέρω τι,πάντως κάτι θα κάνω και θα σε φέρω Αγγλία.Αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα.
"Έχεις δίκιο γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο στην διαθεσή μας...Απλά το αστείο είναι που στην αρχή εσύ ήσουν ο δοτικός,ο γλυκός,μου έλεγες μου αρέσεις,και εγώ δεν σου έλεγα τίποτα.Και μετά την δουλειά σου,αντιστράφηκαν οι ρόλοι μας.Εγώ ήμουν η δοτική και εσύ όχι."σου είπα γελώντας.
"Χαχ ναι.."
"Πάντως ήσουν πολύ γλυκός μαζί μου.Και πολύ σωστός.Και σ'ευχαριστώ γι'αυτό."Ήθελα πολύ να στο πω αυτό.Ήθελα τόσο πολύ να σου πω ένα ευχαριστώ.Ευχαριστώ,που πρώτη φορά με έκανε κάποιος να νιώσω έτσι.Να νιώσω διαφορετικά.Και γενικότερα ήσουν ότι πιο όμορφο μου έχει έρθει τα τελευταία 3 χρόνια.
"Πας καλά;Τι με ευχαριστείς;Έτσι είμαι."
"Χαχ,ναι απλά θυμάσαι τι σου έλεγα;Μην είσαι τόσο καλός μαζί μου."
"Μα δεν γινόταν έτσι είμαι.Και ότι έλεγα το εννοούσα."μου είπες χαμογελώντας.
"Ναι αλλά εγώ την φοβόμουν αυτή την τροπή..."σου είπα και εγώ χαμογελώντας.Τ'ότι έλεγες το εννοούσες δεν το σχολίασα.Έχω ακόμα κάποιες αμφιβολίες γι'αυτό.Αν έλεγες όσα εννούσες δεν θα έκανες τόσο πίσω στα πρώτα εμπόδια που βρίσκαμε.Αν με λάτρευες στ'αλήθεια δεν θα με πλήγωνες έτσι.
"Πες και κανένα αρνητικό μου,μόνο καλά ακούω."
"Χαχ,μόνο αυτό.Τ'ότι η συμπεριφορά σου απεναντί μου δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρη.Εσύ για εμένα;"
"Μπα τίποτα...Μόνο...Χμμ...ότι ήσουν λίγο..λίγο..."
"Πιεστική;"συμπλήρωσα τα λόγια σου.
"ΧαΧ Ναι."
"Χαχ..Συγνώμη ούτε εγώ το ήθελα.Με πιάνει καμία φορά.Ας πούμε αν δεν έβγαινα να τα πούμε θα έσκαγα αλήθεια.Είδες;Έπαθες κάτι να βγούμε;"
"Όχι μωρέ.Απλά δεν ήθελα αυτό.Να στεναχωρηθούμε."μου είπες ήρεμα.
"Mα είδες;Είμαι μια χαρά."
"Ναι όντως."
"Και ξέρεις,αυτή την φορά το περίμενα.Δηλαδή έγινα χάλια την 1η φορά που έφυγες,μετά που μου είπες αυτά που μου είπες όταν ήσουν στην δουλειά...Τώρα όμως το περίμενα.Και βασικά,δεν ξέρω πως σε ένιωθα."σου είπα,και αλήθεια σε ένιωθα.Ακόμα και στις διακοπές ένιωθα πως και οι δύο είχαμε παγώσει,και πως δεν είμασταν τόσο θερμοί.Αλλά πάνω απ'όλα καταλάβαινα πως ο δισταγμός ήταν μέσα σου.
"Ξέρεις προσπάθησα...Αλλά που ξέρεις μπορεί κάποια άλλη στιγμή..."Αυτό μου το είχες πει και στο ξενοδοχείο.Μπορεί κάποια άλλη στιγμή,ίσως του χρόνου...
"Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις."συμφώνησα και εγώ."Λένε πως αν δύο άνθρωποι είναι να είναι μαζί,κάποια στιγμή θα γυρήσει ο κόσμος ανάποδα και θα είναι.Κάτι θα γίνει και θα είναι μαζί.Αν είναι να μην είναι...δεν θα είναι."
"Αχα"συμφώνησες και εσύ.

Και η αλήθεια είναι,πως δεν ξέρω πως να το εξηγήσω,αλλά νιώθω πως με αυτόν τον άνθρωπο δεν έχουμε τελειώσει ακόμα.Μας μπήκαν πολλά εμπόδια είναι η αλήθεια.Η απόσταση,η δουλειά του,τα μαθήματα που χρωστάει και έπρεπε να φύγει νωρίτερα...Νιώθω πως κάποια στιγμή θα ξανά είμαστε μαζί.Δεν θέλω να μου δημιουργώ ψεύτικές ελπίδες βέβαια...Μπορεί να γνωρίσω κάποιον καλύτερο και να μην ξανά σκεφτώ εσένα..Κάποιον που θα είμαι η πρώτη του προτεραιότητα,κάποιον που θα είναι συνέχεια μαζί μου,και δεν θα τρομάξει στα πρώτα εμπόδια.Δεν θα το βάλει κάτω.Αλλά δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω όλο αυτό...Απλά δεν μπορεί.Η επικοινωνία μας ήταν τόσο τέλεια.Τόσο απίστευτη.Καταλάβαινα πότε σκεφτόταν κάτι,πότε ήταν στραβωμένος με κάτι.Και το ίδιο και εκείνος μ'εμένα.Ακόμα και αν καμία φορά φιλιόμασταν,και σκεφτόμουν κάτι,το καταλάβαινε.Καμία φορά σκεφτόμασταν και τα ίδια πράγματα.Και δεν είναι ότι είχαμε μάθει τόσο τέλεια ο ένας τον άλλον.Σε 3 μήνες δεν μπορείς να ξέρεις τον άλλον τέλεια.
Ακόμα θυμάμαι όταν περπατάγαμε εκεί στα στενά της Άνδρου,και μου λες"Μήπως θες να πάμε να κάτσουμε,εκεί μωρέ..."
"Ααααα ξέρω που λες!Εκεί ναι εκεί,ήταν τόσο ωραία."
"Πες μου ότι είσαι μέσα στο μυαλό μου."μου είχες πει γελώντας.
"Ναι!Εκεί στο παγκάκι,με την θέα δεν λες;"
"Ναι ναι εκεί λέω!"
Χαχ..Ή που δεν ακούγαμε καθόλου μα καθόλου ίδια μουσική.Και σου είπα πως θέλω να σου στείλω ένα τραγούδι.Και μου είχεις πει"Εσύ μου το έστειλες;"
"Ναι γιατί;"
"Αυτό ακριβώς ήθελα να σου στείλω και εγώ.Γαμώτο,ήθελα εγώ να στο στείλω αυτό."
Τι όμορφες στιγμές...Και όταν γινόμουν χάλια,προσπαθούσα να το κρύψω,αλλά και πάλι με ρώταγες τι έπαθες,τι φατσούλα είναι αυτή.
Τόσο τέλεια επικοινωνία.Λες και ο ένας βρισκόταν στο μυαλό του άλλου.Και επειδή είχαμε το θέμα με την απόσταση,βασίζαμε πολύ την σχέση μας στην επικοινωνία.Βρίσκαμε πράγματα και γελάγαμε.Σχολιάζαμε.Κάναμε πλάκες.Ναι,πάντα κάναμε πλάκες μεταξύ μας.Συζητάγαμε πολύ.Η ώρα κύλαγε τόσο...τόσο γρήγορα....

"Να σου πω...θα σε πείραζε να μιλάγαμε που και που;"Ρώτησα μ'ένα δισταγμό."Όχι ιδιαίτερα πράγματα,απλά να ξέρω πως περνάς,ότι είσαι καλά."
"Ναι ναι δεν θα χαθούμε."μου είπες."Να μου στέλνεις στο skype,το facebook σκέφτομαι να το κλείσω."
"Αχά ωραία."χάρηκα με αυτό που είπες.Μακάρι να το εννοούσες στα αλήθεια.Mακάρι να μην χαθούμε στ'αλήθεια.Δεν με νοιάζει τίποτε πραγματικά.Μόνο αυτό,που στο είχα ξανά πει.Ότι δεν θέλω να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου.Θέλω έστω και μια φορά στις τόσες να ξέρω ότι είσαι καλά.Μια φορά στις τόσες να σου μιλάω,να σε ακούω.Όχι για πολύ.Μόνο για λίγο.Ίσα ίσα,για να νιώσω πως υπάρχω έστω και λίγο ακόμα στην ζωή σου.
Μετά συζητήσαμε για διάφορα θέματα.Δεν κάτσαμε πολύ...καμία ώρα.Και πάλι όμως πέρασε τόσο γρήγορα."Πω πω,ωραία ήταν Άνδρο ε;" Μου είπες σε κάποια στιγμή.Όντως ήταν πολύ ωραία.

Με πήγες μέχρι τα οπτικά να πάρω φακούς.
"Ορίστε,έπαθες κάτι που βγήκαμε;Ξέρεις δεν μου άρεσε και εμένα αυτό το πράγμα που έκανα.Που σε ρώταγα συνέχεια πότε μπορείς να βρεθούμε,αλλά και εσύ που με απέφευγες ήταν πολύ άσχημο."
"Μα δεν ήθελα αυτό να στεναχωρηθούμε."
"Ναι αλλά είδες;Είμαστε καλά."
"Ναι όντως."
"Αφού τώρα έτσι είναι τα πράγματα.Τι να κάνουμε...Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε.Δεν είναι ότι μου έκανες κάτι εσύ ή εγώ.Απλά τώρα έτσι είναι οι περιστάσεις.Και ήθελα αυτό...Να μου μείνει στο τέλος κάτι ωραίο.Όχι ο εκνευρισμός που είχαμε στο τηλέφωνο."
"Ναι ισχύει."μου ξανά είπες.

Όπως είπα και πριν με πήγες μέχρι τα οπτικά.Ήταν περίεργο.Τόσο περίεργο να μην περπατάμε χεράκι χεράκι.Από την 1η ημέρα που σε γνώρισα έτσι περπατάγαμε.Ήταν περίεργο να μην σε αγγίζω.Να έχω απόσταση από εσένα.Δεν το είχα συνηθίσει.Και μου ήταν κατά κάποιο τρόπο δύσκολο.

"Μπορώ να σου δώσω ένα τελευταίο φιλί;"σε ρώτησα.Δεν ήξερα αν θα σε ξανά φιλούσα ποτέ.Αν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ στην ζωή μου.Ήθελα όμως να έχω ένα τελευταίο φιλί από εσένα.Και να κλείσει κάπως έτσι.Την 1η ημέρα που σε γνώρισα σε φίλησα.Έτσι ήθελα να κλείσει και η τελευταία.
"εεε ναι."Για μια στιγμή το ξέρω,δίστασες,αλλά αποκλείεται να μου έλεγες όχι.
Κλασσικά έκανα μύτες για να σε φτάσω.Σου έδωσα ένα τελευταίο,όμορφο πεταχτό φιλί.Σαν το πρώτο μας.Μέσα στο μετρό.
"Να προσέχεις."σου είπα και τα χέρια μου χαίδεψαν πρώτα τον λαιμό σου και μετά το στήθος σου.
"Και εσύ να προσέχεις."
"'Αμα θες να με πάρεις καμία μέρα τηλέφωνο πριν φύγεις για Αγγλία,πάρε με."
"Ναι ναι θα σε πάρω."μου είπες.Και μετά έφυγα.Και έφυγες.
Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω πως θα πάρεις.Αλλά συνήθως ότι λες το κάνεις."Θα το κρατήσω το σκαιπ για να μιλάμε."Μου ξανά είπες.Μακάρι να λες αλήθεια.Θέε μου,μακάρι να λες αλήθεια.

Εχθές μου έστειλες μύνημα.Να χαίρομαι το όνομα μου και ότι επιθυμώ.Εσένα επιθυμώ θα ήθελα να σου απαντήσω,αλλά σου απάντησα ένα ευχαριστώ...Τόσο τυπικό το μυνημά σου.Λες και δεν γνωριστήκαμε ποτέ.Λες και ποτέ δεν αισθανθήκαμε πράγματα ο ένας για τον άλλον.Θα ήθελα να με είχες πάρει τηλέφωνο.Να μιλάγαμε λίγο.Να μάθαινα τα νέα σου.Αν τελικά διάβασες.Πως περνάς.Να σου πω πως μου λείπεις.Πολύ.

Και κάπως έτσι ξανά έγινα η παλιά Μαρία.Αυτή η ελεύθερη Μαρία.Δεν με πήρε από κάτω.Αντίθετα ένιωσα μια ανακούφηση,γιατί όλο τον Ιούλιο βασανιζόμουν με την μπερδεμένη συμπεριφορά σου.
Μια ελεύθερη Μαρία.
Αλλά ταυτόχρονα και μια ίδια Μαρία.Μια μονότονη Μαρία.
Από τον Απρίλιο μέχρι πριν λίγες εβδομάδες,ήμουν μια χαρούμενη,ξέγνοιαστη Μαρία.Με έντονα συναισθήματα.Με το να έχει κάποιον στον μυαλό της να σκέφτεται,και να χαμογελάει.
Αλήθεια ήμουν χαρούμενη.Απρίλιο,Μάιο,Ιούνιο ήμουν χαρούμενη.Τόσο χαρούμενη.Δεν είχα ξανά νιώσει τέτοια χαρά.Είχα χρόνια να ξανά νιώσω τέτοια ξεγνοιασιά.Πως είμαι τυχερή.
Και τώρα πάλι το ίδιο.Μια μονότονή και ήρεμη Μαρία.

Τον Μάρτιο,πίστευα πως είχα παγώσει.Σκεφτόμουν τα αγόρια που είχα γνωρίσει,σκεφτόμουν αυτούς που είχα βγει μαζί τους,και είχα αρχίσει να πιστεύω και εγώ η ίδια πως τελικά είμαι αναίσθητη.Παγωμένη με τα αγόρια.Πως ίσως η μία μικρή προκατάληψη που έχω απέναντι στο αντρικό φύλο να με είχε επηρεάσει πολύ.Δεν άφηνα κανέναν να με αγγίξει.Αναρωτιόμουν αν ψάχνω κάτι τέλειο.Αλλά ταυτόχρονα αρνούμουν να συμβιβαστώ με τα αγόρια της σημερινής μου γενιάς.Αυτά τα αγόρια που δεν ξέρουν ούτε να μιλήσουν.Ούτε να συμπεριφερθούν.Ή που είναι ξενέρωτα.Ή που το παίζουν πολύ μάγκες.Ή που τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους.Αρνούμουν.Αλήθεια πίστευα πως δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα καταφέρει να με συγκηνίσει,να αγγίξει την καρδιά μου,να με κάνει να αγαπήσω τον χαρακτήρα του.
Γι'αυτό σου είπα ευχαριστώ.Γιατί μ'εκανες να πιστέψω στα έντονα συναισθήματα.Γιατί μου έβγαλες αυθόρμητα ότι δεν μου έβγαλε ποτέ κανείς.Γιατί με έκανες να δω πως είναι να αγαπάς πάνω σε κάποιον τα πάντα πάνω του.Από τον τρόπο που χαμογελάει,και μιλάει μέχρι τον τρόπο που σκέφτεται,που κοιμάται,που γελάει.Ποτέ δεν είχα νιώσει αυτή την χαρά,αυτή της αγάπης.Και ποτέ δεν είχα βιώσει και αυτό τον πόνο.Αυτό της αγάπης.Δεν καταλάβαινα τι πάει να πει να θες να βλέπεις συνέχεια κάποιον.Δεν καταλάβαινα τι πάει να πει να θες να περνάς χρόνο μαζί του,να θες να τον φιλάς,να θες να τον αγγίζεις.Θεωρούσα τους τσακωμούς ανάμεσα στα ζευγάρια "ανόητους" και πως τα πράγματα είναι πιο απλά.Και όμως δεν ήξερα.Τώρα ξέρω...

Και έτσι,τον Απρίλιο από το πουθενά ήρθες εσύ.Από το πουθενά έρχονται αυτά.Από εκεί που δεν τα περιμένεις.
Περίεργο πράγμα η ζωή...η μοίρα ε;
Σε είχα δει από μια φίλη μου(με την οποία γνωρίστηκα όταν ξανά έδινα Πανελλήνιες) στο facebook το 2013.Μου άρεσες εμφανισιακά.Σε έκανα add.Και δεν το κάνω ποτέ αυτό.Πρώτη φορά το έκανα.Είχαμε κάνει ο ένας στον άλλον ένα δυο like σε φωτογραφίες.Μου άρεσε που ανταποκρινόσουν.Κάποια στιγμή μετά από καιρό σκέφτηκα να σε διαγράψω όταν έκανα κάποιο ξεκαθάρισμα στους φίλους μου.Δεν μου φαινόσουν τόσο όμορφος,και αναρωτιόμουν γιατί σ'έκανα add.Αλλά κάτι με κράτησε να μην σε διαγράψω,σε σχέση με άλλους.Είχα δει το Πανεπιστημιό σου.Κάτι για Κύπρο έλεγε.Καλά έλεγα,και να θέλω να τον γνωρίσω αποκλείεται άμα σπουδάζει εκεί.Τον Μάρτιο,φέτος του 2014 μου έκανες like σε μια φωτογραφία μου.Σκέφτηκα να ανταποκριθώ,αλλά εσένα όλες οι φωτογραφίες σου ήταν παλιές.Δεν ασχολήσε με το facebook.Θα καρφονώμουν.Ούτε ήθελα να σου μιλήσω.Δεν μου αρέσει να μιλάω με αγνώστους.Ούτε εσένα,γι'αυτό και δεν μου μίλησες ποτέ.Και ύστερα ήρθε ο Απρίλιος.
15 Απριλίου 2014.Μεγάλη Τρίτη.Ήμουν όλη μέρα έξω,στο Μοναστηράκι.Πολύ ωραία μέρα.Πρώτα είχα δει τους συμφοιτητές της αδερφής μου,και μετά την Ν. και την Ελ.

Έφευγα από το Μοναστηράκι. Ήθελα να προλάβω ένα προκαθορισμένο δρομολόγιο λεοφωρείου. Νομίζω ήταν γύρω στις 10 παρά. Εκεί,στις δεύτερες κυλιόμενες κατά σειρά του σταθμού.
Εγώ να κατεβαίνω τις κυλίομενες.
Εσύ ακριβώς δίπλα να τις ανεβαίνεις.
Νόμιζα πως δεν με είδες.Όμως εγώ σε κοίταζα για αρκετή ώρα.Το προσωπό σου είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό.Μεγάλα καστανά μάτια.Με μαγουλάκια.Μελαχρινός,με ωραίο χτένισμα.Μουσάκι.Και μαύρα μεγάλα γυαλιά.Θα σε αναγνώριζα οπουδήποτε στον κόσμο.Σε οποιοδήποτε πλήθος.Σε κοίταζα για ώρα,μέχρι που εξαφανίστηκες από το βλέμμα μου.Δεν μπορεί,εσύ είσαι.Εσύ,σκεφτόμουν.
Νόμιζα πως δεν με είχες δει.Με είδες όμως με την άκρη του ματιού σου,μου είχες πει αργότερα.Και να...την επόμενη είχα ένα μύνημα στο facebook από εσένα."Γεια τι κάνεις;Νομίζω σε είδα εχθές στο Μοναστηράκι."
Και επιτέλους,μετά από 1,5 χρόνο να μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν γνωριστήκαμε στο facebook...όχι. Στο είχα είπα πει κιόλας. "Όχι εμείς γνωριστήκαμε στο Μοναστηράκι.". Εκείνη την στιγμή που σε είδα και με είδες.
15 Απριλίου.Και από εκείνη την μέρα και έπειτα μέχρι τώρα δα,τις 3 Αυγούστου μιλάγαμε κάθε μέρα.Είχαμε συζητήσει θυμάμαι την γνωριμία μας.Σου είχα κάνει λες και εγώ το κλικ από τότε,το 2012.Πόσο περίεργο πράγμα η μοίρα.Αν δεν πήγαινα,ή αν δεν πήγαινες εκείνη την ημέρα στο Μοναστηράκι δεν θα γνωριζόμασταν.Δεν θα μας αρέσουν οι γνωριμίες μέσω νετ.Εσύ μου είπες πως σκεφτόσουν να μου μιλήσεις,αλλά δεν το έκανες.Δεν σου άρεσε αυτός ο τρόπος.
Και η μοίρα μας έδωσε την αφορμή.
Ίσως να είναι και η πιο περίεργη γνωριμία μου με άτομο.Δεν είναι παράξενο;Δεν μπορεί να συνέβει κάτι τέτοιο τυχαία.
Μου μίλαγες κάθε μέρα.Να μάθεις τα πάντα για εμένα.Και ήσουν τόσο γλυκός,τόσο καλός.
Και πρώτη φορά ένιωθα να επικοινωνώ με κάποιον τόσο πολύ.Ακόμα και γραπτά.

Χαχ,ακόμα θυμάμαι...Μεγάλη Παρασκευή ήταν.Έκανα σαν χαζή όταν μου είπες να βγούμε την Τρίτη του Πάσχα για καφέ.Δεν κολακεύτηκα όχι.Και άλλοι μου είχαν ζητήσει να βγούμε,αλλά πάντα ήμουν τόσο αδιάφορη." Ναιιι,ναιιι να βγούμεεε,όπου θες εσύ να πάμε! "φώναζα κρατώντας το κινητό,και προσπαθώντας να σκεφτώ τι να πληκτρολογήσω στο μύνημα σου στο facebook.Η αδερφή μου με είχε κοιτάξει περίεργα."Σιγά μην κάνεις έτσι.Έχεις κοκκινήσει."μου είχε πει.Τι όμορφες,ξέγνοιαστες και γλυκές στιγμές.

Πόσο όμορφο ήταν το 1ο μας ραντεβού.Τρίτη 22 Απριλίου 2014.Εκεί πάλι.Στο Μοναστηράκι.Η ώρα είχε περάσει τόσο γρήγορα.Και που σε είχα πάει στο Λουκούμι;Εκεί,με θέα την Ακρόπολη.Να σου ανοίγομαι...Και να μου ανοίγεσαι.Και να έχουμε τόσα "ψυχικά "κοινά.Πρώτη φορά ανοίχτηκα έτσι σε άνθρωπο,από την 1η στιγμή.Και να χαμογελάμε συνέχεια ο ένας στον άλλον.Είχες πολύ ωραίο χαμόγελο.Θυμάμαι που κάτι μου έλεγες,κάτι άσχημο,αλλά δεν σε άκουγα,απλά χάζευα το χαμογελό σου και τα μάτια σου."Πολύ ωραία!"είχα πει,έτσι για να πω κάτι."Ου ναι υπέροχα τι να σου πω." μου είχες πει γελώντας,και μετά συνειδητοποίησα ότι μου έλεγες για το εξωχικό σας,που έχει φθορές μεγάλες και χρειάζεται φτιάξιμο.Ω,ναι το 1ος μας ραντεβού θα το θυμάμαι για πάντα.Ήταν υπέροχο.Και που με είχες πει γλυκούλα.Πόσο μου άρεσε να με λες έτσι.Μέχρι και πριν λίγο καιρό,έτσι με έλεγες.Μου άρεσε το στυλ σου.Μου άρεσε η ομιλία σου.Μου άρεσε η επικοινωνία μας.Μου άρεσε που μου κράταγες το χέρι.

Αναρωτιόμουν,τώρα εγώ στ'αλήθεια αρέσω σ'αυτόν τον ομορφούλη; Όμορφος.Έτσι.Όχι κούκλος...σε καμία περίπτωση.Αλλά σχετικά όμορφος.Όμως ο χαρακτήρας σου σ'έκανε να φαντάζεις στα μάτια μου υπέροχος.Όχι απλά όμορφος.Πανέμορφος.
Σε φίλησα τελείως αυθόρμητα.Ένα πεταχτό γλυκό φιλί.Μέσα στο μετρό καθώς άνοιγαν οι πόρτες για να βγω στον σταθμό που έπρεπε να κατέβω.Δεν πίστευα ότι το έκανα εγώ αυτό όντως στ'αλήθεια.Και όμως.Μου το είχες βγάλει.Είχε βγει από μέσα μου.
Όταν γύρησα σπίτι θα πρέπει να είχα το μεγαλύτερο χαμόγελο που είχα ποτέ.Χαμογέλαγα συνέχεια.Θα πρέπει να χαμογέλαγα και μέσα στο λεοφωρείο,σαν χαζή.

Και οι επόμενες μέρες.Πόσο όμορφες.
Το στυλ σου...Πόσο όμορφο στυλ είχες.Τόσο ξεχωριστό.Όχι αυτό το χαζοκαγκουρέ,που προσπαθούν να υιοθετήσουν κάποιοι.Ούτε αυτό το χαζοκυριλέ.Ούτε χύμα στυλ.Αλλά ούτε και απλό.Αλλά ένα τελειώς δικό σου ξεχωριστό στυλ.
Το άγχος που είχα.Θέε μου,κάθε φορά που σ'εβλεπα είχα τόσο άγχος.Χτύπαγε τόσο γρήγορα η καρδιά μου.Γι'αυτό επιχειρούσα να μην σε βλέπω και πολλές ώρες.Ένιωθα πολύ παράξενα με όλο αυτό.
"Έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο,το ξέρεις;"μου είχες πει,και είχες σκύψεις να με φιλήσεις.Και εγώ μετά από λίγο τραβήχτηκα.Τραβιόμουν στα πρώτα μας φιλιά.Με τρόμαζε πολύ όλο αυτό.Με άγχωνε.Πρώτη φορά αισθανόμουν έτσι.
Ακόμα και όταν έφυγες στην Αγγλία,οι συνομιλίες μας ήταν πανέμορφες.
Αχ θα μου λείψει πολύ.Αλήθεια θα μου λείψει πάρα πολύ αυτός ο παλιός γλυκός σου εαυτός.Αυτός που μου έλεγε ότι του λείπω.Ότι με θέλει.Αυτός που με έλεγε καρδιά του.Που ήθελα απεγνωσμένα κάθε μέρα να μιλάμε,να με ακούει και εγώ πάντα αργούσα και εμφανιζόμουν στο skype μετά από 2 ώρες.Που μου είχες πει ότι αν πίστευες πως δεν βγάζει πουθενά,δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να μου μιλάς κάθε μέρα,και δεν θα μου ανοιγόσουν τόσο.Αυτός ο γλυκός σου εαυτός που έκανε όνειρα μαζί μου για το καλοκαίρι μας.Που μου αφιέρωνες τραγούδια.Που με σκεφτόσουν και σε σκεφτόμουν έντονα.Που μου έλεγες ότι δεν παλεύεται μακρία μου.Ω ναι,πόσο όμορφες,γλυκές και ξέγνοιαστες ημέρες,γεμάτες ελπίδα,χαρά και νεανικό έρωτα.

22 Μαίου ήταν,όταν κλείναμε ένα μήνα.Και ήμουν χαρούμενη.Ήθελα να μιλήσουμε.Όμως μου είπες για την δουλειά.Δεν το πίστευες.Νόμιζες δεν θα κοίταγαν καν το βιογραφικό σου.Θα πήγαινες για 2 μήνες το καλοκαίρι να δουλέψεις στο εξωτερικό.Συν ότι δεν θα ερχόσουν με το που τελειώσες τις εξετάσεις,αλλά καμία εβδομάδα μετά, ίσως και παραπάνω,λόγω τ'ότι θα νοικιάζατε καινούργιο σπίτι με τους συμφοιτητές σου και έπρεπε να μετακομήσετε.Τα πρώτα εμπόδια μας μπήκαν από τον πρώτο κιόλας μήνα.Το άφησες πάνω μου το θέμα.Να αποφασίσω εγώ τι θέλω να κάνουμε.Σου είπα θα είναι δύσκολο,αλλή ήθελα να είμαι μαζί σου.Και εγώ μαζί σου ένιωθα διαφορετικά,δεν το είχα ξανά νιώσει αυτό,μου είχες πει.Στο είχα πει όμως,θα είναι δύσκολο.Αυτό δεν θα είναι σχέση.Αλλά προσπάθεια για σχέση.

Πόσο όμορφες οι μέρες του Ιουνίου.
Μου είχες πει πως "για να δεις πόσο μου αρέσεις και πόσο σε σκέφτομαι άλλαξα τα εισητήρια" Μόλις είχα δει αυτό το μυνημά σου άρχισα να φωνάζω,να αγκαλιάζω το κινητό,να χοροπηδάω και να χαμογελάω."Θα κοιμηθώ με αυτή την όμορφη σκέψη σήμερα"σου είχα πει.

Και όντως ερχόσουν νωρίτερα από το κανονικό.Πόσο όμορφα ήταν όταν είχες έρθει.Ένιωθα τόσο ξέγνοιαστη.Σε είχα επιτέλους κοντά μου και ένιωθα υπέροχα.Μια μέρα δεν σε έβλεπα και σου έλειπα.Και μου έλειπες.
Θυμάμαι τι όμορφα που ήταν όταν περπατάγαμε σ'εκείνα τα στενά του Χαλανδρίου το βράδυ.Από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές.Εγώ να νομίζω ότι θα χαθούμε και εσύ να μου λες εμπιστεύσου με και λίγο.Πάντα να μου λες να μπαίνω από την μέσα πλευρά του δρόμου και εσύ να είσαι απέξω.Και όταν δεν πέρναγε αυτοκίνητο,να γυρνάω να σε τραβάω και να σε φιλάω.Σου άρεσαν πολύ αυτά τα αυθόρμητα φιλιά μου.Και εσύ κάποιες στιγμές να τραβιέσαι πίσω,για πλάκα.Και να γελάς μ'εμένα που προσπαθούσα να σε πλησιάσω.Και να εκνευρίζομαι και να σε κοιτάζω με αυτό το βλέμμα που δεν μου αντιστεκόσουν.
Και να με χαιδεύεις.Και που με γρατζούναγε το μούσι σου...Το σαγόνι μου κοκκίνιζε,και μετά προσπαθούσες να με φιλάς πιο απαλά.Και εγώ να χαιδεύω τα χέρια σου.Τι όμορφα χέρια που είχες,και πόσο σου άρεσε να σε χαιδεύω στα χέρια.Και τα χείλι σου.Πόσο μου άρεσε να χαιδεύω τα χείλι σου,και εσύ να μου δίνεις απαλά φιλιά στα δάχτυλα.

Τι όμορφα όταν είχε έρθει και η αγαπημένη μου η Κ. να σε γνωρίσει.Με χαίδευες συνέχεια,και της έλεγες ότι προσπαθείς να με κάνεις να πάω Αγγλία.Εγώ πέρναγα τα δαχτυλά μου ανάμεσα στα δικά σου,γέλαγα,και αναρωτιόμουν πότε θα φύγει η αγαπημένη μου Κ. για να σε φιλήσω επιτέλους.
Πόσο όμορφο όταν περπατάγαμε αγκαλιά.Ακόμα και μέχρι το περίπτερο να πήγαινα,το χέρι σου βρισκόταν πάντα γύρω από την μέση μου.
Πόσο όμορφες και ξέγνοιαστες ημέρες.

22 Ιουνίου.Θα κλείναμε δύο μήνες.Και όμως...Πάλι στην ίδια ημερομηνία...μου είπες πως ξανά φεύγεις,για την δουλειά.Σου είχαν απαντήσει επιτέλους στα ε-μαιλ.
Και όσο και να πόναγα ήθελα να κάνεις αυτό που ήθελες.
Είχα κλάψει.Είχα κλάψει τόσο μα τόσο εκείνη την ημέρα.
Και από εκείνη την ημέρα και μετά παγώσαμε.Πότε δεν ξανά έγινες ο παλιός γλυκός σου εαυτός.Ποτέ δεν ξανά γίναμε όπως πριν.
Όλο τον Ιούλιο κρατήσαμε την στοιχειώδη επαφή.Είχαμε λίγες γλύκες,αλλά όχι τόσες πολλές.Πάλι μιλαγαμε με τις ώρες.Κάθε βράδυ.Αλλά ήσουν τόσο μα τόσο μπερδεμένος.Και μου το μετέδιδες αυτό το πράγμα.Την μια ήσουν πολύ καλά μαζί μου,και την άλλη...και την άλλη είχες ένα τέτοιο δισταγμό.
Μέχρι που μου είπες πως γυρνάς νωρίτερα.Θα είχαμε όλο τον  Αύγουστο και μισό Σεπτέμβριο στην διαθεσή μας.Κανονικά θα είχαμε όλο το Σεπτέμβριο,αλλά έπρεπε να πας νωρίτερα για να υπογράψεις κάτι συμβόλαια για το σπίτι.Και άλλο εμπόδιο...
22 Ιουλίου ήταν.Πάλι η ίδια ημερομινία...Το γνωρίζαμε ότι χρωστάς 3 μαθήματα.Αλλά πιστεύαμε πως γίνεται να τα δώσεις εδώ στην Ελλάδα.Και όμως για 1η φορά,οι φοιτητές από εξωτερικό δεν μπορούν να δώσουν τα μαθήματα στην χώρα τους.Αλλά να πάνε στην Αγγλία.Μου είπες πως 20 Αυγούστου έπρεπε να φύγεις.Και άλλο εμπόδιο.Ξανά.Άρχισα να γελάω.Εντάξει λέω,σαν να μας στέλνει μύνημα το σύμπαν πως εμείς οι δυο δεν θα είμαστε μαζί.Αλλά γιατί τότε μας ένωσε με αυτή την τόσο περίεργη γνωριμία;Γιατί;

Μετά η Άνδρος.Όπως έγραψα στην προηγούμενη αναρτησή μου.Αλλά δεν είμασταν όπως πριν.Μας έλειπε αυτή η ξεγνοιασιά.Δεν είμασταν τόσο θερμοί ο ένας με τον άλλον.Δεν φιλιόμασταν τόσο έντονα.Είχαμε παγώσει μετά απ'όλα αυτά.Εγώ ίσως να προσπαθούσα λίγο παραπάνω...αλλά σε ένιωθα.Ένιωθα τον δισταγμό σου.Όμως ήταν όμορφα.Ήταν όμορφα σε γενικές γραμμές.

Και έτσι,τα πράγματα πήραν τελικά αυτή την τροπή.

Τώρα...Έχω να σε ακούσω μια εβδομάδα.Και αναρωτιέμαι αν σου λείπω καθόλου,όπως μου λείπεις εμένα.Θέλω τόσο πολύ να μάθω τι κάνεις.Θέλω τόσο πολύ να σε ακούσω.Να μάθω τελικά πότε φεύγεις για Αγγλία.Μακάρι να σε ξανά έβλεπα.Για λίγο...έστω για λίγο.Έστω και από μακριά.

Αγάπαγα τα πάντα πάνω σου.Τα πάντα.Μα πάνω απ'όλα τον χαρακτήρα σου.Είσαι πολύ καλός άνθρωπος.Συγκηνίθηκα ακόμα και εγώ,όταν μου είπες πως τα λεφτά από την δουλειά δεν τα κράτησες για εσένα αλλά τα έκανες δώρα για την μαμά και την αδερφή σου.Δούλευες κάτω από αυτές τις χάλια συνθήκες,για τελικά να μην κρατήσεις τα λεφτά για τον εαυτό σου.Έτσι είμαι,μου ξανά είπες.
"Τι έκανε η μαμά σου μόλις είδε το δώρο;"
"Άρχισε να κλαίει."μου είπε χαμογελώντας.
"Ω μωρέ η γλυκούλα"είπα εγώ.

Δεν ξέρω πότε άραγε θα ξανά τύχει να με ξανά συγκηνίσει αγόρι τόσο έντονα.Να μου βγάλει τόσο έντονα συναισθήματα.Να δω ξανά κάποιον και να αγαπάω τα πάντα πάνω του.Να χτυπάει τόσο γρήγορα η καρδιά μου.Κάποια στιγμή σίγουρα θα μου ξανά συμβεί...Αλλά περισσότερο είναι το κρίμα.Που μας χώρισαν έτσι τα εμπόδια πριν προλάβουμε να ζήσουμε όσα πράγματα ονειρευόμασταν.Που μας χώρισε έτσι με αυτό τον τρόπο η απόσταση,η ζωή...

Που άραγε θα ξανά βρω κάποιον τόσο τρελό που στα 21 να φεύγει στην άλλη άκρη της γης,σε πολύ παράξενες συνθήκες για να δουλέψει απλά για 400 ευρω;

Που θα ξανά βρω κάποιον που να μην του αρέσει η σοκολάτα;

Που να κοιμάται τα βράδια παρέα με τρια μαξιλάρια;

Που να φοράει μεγάλα όμορφα μαύρα γυαλιά;

Που θα ακούει μόνο country music;

Που θα έχει τόσο όμορφο ξεχωριστό στυλ;

Που να κάθεται σπίτι όταν η αδερφή του δεν είναι καλά;

Που να προσπαθεί να βοηθήσει οικονομικά την οικογενειά του δουλεύοντας στα πιο τρελά μέρη;

Που θα καταλαβαίνει τι σκέφτομαι;

Που θα έχει "κοινές ψυχικές" εμπειρίες μ'εμένα;

Που να έχει ίδιο χιούμορ μ'εμένα;

Που να μην τον βαριέμαι;

Που άραγε;

Ακόμα και το περπάτημα του μου έμοιαζε ξεχωριστό απ'όλων των άλλων.Και ακόμα και σαν σωματότυπος ήταν αυτό ακριβώς που άρεσε σ'εμένα.Ούτε υπερβολικά ψηλός,αλλά ούτε και κοντός.Ούτε λεπτός,αλλά ούτε και παχύς.Μια τέλεια μεσότητα.

Τι κρίμα μάτια μου.Δεν σε χόρτασα.Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω.Όταν χτύπαγε δυνατά η καρδιά μου,σε ήθελα παραπάνω απ'όσο σε είχα.Το ένιωθα.Ένιωθα πως θα σε χάσω.Ένιωθα πως είναι υπερβολικά όμορφο όλο αυτό για εμένα για να κρατήσει.Δεν μου άξιζε όμως να τελειώσει έτσι.
"Ξέρεις κάθε φορά που με αγγίζεις,ανεβαίνουν κατά πολύ οι χτύποι της καρδιάς μου" σου είχα πει.

Μόνο αυτό θέλω.Μόνο αυτό.Να μην χαθούμε.Μονάχα αυτό.
Αχ θέλω να έρθει ο Οκτώβριος.Για άλλη μια φορά θέλω να έρθει ο γλυκός χειμώνας,να μου απαλύνει τις πληγές του καλοκαιριού.Αν έχετε παρατηρήσει,πάντα όταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο,πάντα συμβαίνει καλοκαίρι...
Θέλω τον χειμώνα μου.Την καθημερινοτητά μου.Να μην σκέφτομαι.Να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά και μελαγχολώ,γιατί αυτή η παλιό ζωή είναι άδικη.
Θέλω τον γλυκό μου χειμώνα.Το κρύο του και ταυτόχρονα την ζεστασιά του,να μου πάρει μακριά το πληγωμένο μου εγώ μου.

Θέε μου μόνο να μην χαθούμε.Μόνο αυτό.Να ξέρω που και που ότι είναι καλά.
Όταν αγαπάω,αγαπάω χωρίς όρια.Και χωρίς λογική.Κρίμα που δεν το κατάλαβε αυτό.Εύχομαι τουλάχιστον όταν θα κοιτάζει το σχέδιο που του έφτιαξα να με θυμάται γλυκά.
Πολλά είπα.Σίγουρα σε κάποια ανάρτηση θα ξανά αναφερθώ.Δεν μπορώ να τον βγάλω τόσο εύκολα από το μαυλό μου.Κάθε μέρα τον σκέφτομαι.Όπως έκανα 3 μήνες τώρα.Δύσκολα θα βγει από μέσα μου,από την καρδιά μου.Ίσως να μην βγει και ποτέ.Πάντα θα τον θυμάμαι σαν αυτόν που με έκανε να πιστέψω στα έντονα συναισθήματα...στον έρωτα...στην αγάπη...Πείτε το όπως θέλετε.
Πολλά είπα.
Και μάλλον θα σας κούρασα.Αν καταφέρατε δηλαδή να τα διαβάσετε όλα.
Όμως εγώ αισθάνομαι καλύτερα.Αισθάνομαι πολύ καλύτερα όταν γράφω.

Πιστεύω όμως πως δεν τελειώσαμε.
Αλήθεια έτσι νιώθω.
Κάτι μου λέει,πως η ζωή δεν μας ένωσε έτσι απλά μόνο για τόσο λίγο.Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά.Δεν μπορεί.
Δεν μπορεί τα τόσα κοινά που υπάρχουν στην ζωή μας να ήταν τυχαία.Και εσένα χωρισμένοι οι γονείς σου.Και εσύ είχες ένα παππού που του είχες αδυναμία και πέθανε την ίδια χρονιά με τον δικό μου.Να μένεις στο Χαλάνδι.Αχ εκεί που μεγάλωσα,και πέρασα τα ωραιότερα χρόνια μου.Κοντά στην παλιά μου γειτονιά.Να σε συναντήσω τυχαία.Ακόμα και η πρώην σου να έχει το ίδιο όνομα μ'εμένα.Όχι όχι το Μαρία.Το Μαρία το έχει η μισή Ελλάδα.Αλλά το 2o ονομά μου.Το σπάνιο.Το δικό μου 2ο αγαπημένο ονομά μου.Που δεν έχω συναντήσει ποτέ συνονοματή μου,παρά μόνο την γιαγιά μου.Και που με αυτό με φωνάζουν μόνο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα.Η επικοινωνία μας να είναι τόσο τέλεια.Τόσο μοναδική.
Αναρωτιέμαι μερικές στιγμές μήπως σε τρόμαξα...Επειδή σου εξωτερίκευσα λίγο παραπάνω και εγώ τι νιώθω.Αλήθεια το φοβάμαι αυτό...

Δεν μπορεί όμως.Πραγματικά...Δεν μπορεί.

Το νιώθω.
Εμείς οι δύο κάποια στιγμή θα ξανά είμαστε μαζί.Αλλά υπό φυσιολογικές συνθήκες.Τώρα είχαμε πολύ άσχημο timing.Τόσο εμπόδια.Θα καταλάβεις μια μέρα πόσο βαθιά συναισθήματα είχαμε ο ένας για τον άλλον...Σωματικές απολαύσεις μπορείς να βρεις παντού.Αλλά έλα να μου πεις μετά από καιρό πόσσες συναισθηματικές βρήκες.Όπως ένιωθες μαζί μου.

Κάποια στιγμή θα μας ξανά ενώσει η ζωή.

Δεν το πιστεύω.

Ούτε το ελπίζω.

Το νιώθω.

Να προσέχεις ομορφούλη μου.

Να προσέχεις...Και να'σαι καλά.

Ανυπομονώ να σε ξανά ακούσω.Θα κάνω υπομονή.Θα αφήσω αρκετό καιρό να περάσει.Αλλά κάποια στιγμή θα σου ξανά μιλήσω.Να δω πως είσαι.

Να'σαι καλά ομορφούλη μου.

Να'σαι καλά...Και τα μεγάλα καστανά μάτια σου να συνεχίσουν να έχουν αυτό το ζεστό βλέμμα σου...κάτω από τα μαύρα όμορφα γυαλιά σου.

Να'σαι καλα ομορφούλη μου.Να συνεχίσεις να χαμογελάς με αυτό το υπέροχο χαμογελό σου.

Μην αφήσεις να σε λυγίζουν και εσένα τα παιδικά σου τραύματα.Ξέρω πως θα πετύχεις επαγγλεματικά μια μέρα,και πως θα φτάσεις ψηλά,γιατί το θες πολύ.Το μόνο μειονέκτημα σ'εσένα είναι η κυκλοθιμία σου,που δεν παραδέχεσαι.Αλλά ακόμα και αυτή την αγάπησα.

Να προσέχεις ομορφούλη μου.

Θα σε σκέφτομαι.

Και θα είσαι πάντα στην καρδιά μου.

Είμαι η Fleur.

Ή αλλιώς αυτή η γλυκιά Μαρία.Που στα 21 μου,ένιωσα για πρώτη φορά η καρδιά μου να χτυπάει δυνατά για κάποιον.

Και χτύπαγε για εσένα.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, εἶναι να ᾿χει καρδιά.

Μα η πιο μεγάλη ακόμα, εἶναι οταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του
Τ.Λ.

Αυτό:


Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου


Και αυτό που μου θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ εσένα και τις γλυκές μέρες του Απριλίου,καθώς εσύ μου είχες βάλει αυτό το τραγούδι.Και σου άρεσε πολύ...Όταν ήμασταν σπίτι σου.




ΥΓ:Ο αρκούδος σου ακόμα μου κρατάει παρέα.Μόνο την καρτούλα που έλεγε"Μου λείπεις" την έβγαλα από τα χέρια του.Είναι χωμένη μαζί με άλλα αναμνηστικά σ'ένα κουτί.
Μου λείπεις και εμένα.Τότε δεν στο είπα.Όταν είχα δει την καρτούλα.Στο λέω τώρα.Που είναι πια αργά.