Like the last year...!

Την προηγούμενη εβδομάδα είπα ας κλείσω αυτό το κεφάλαιο που με απασχολεί ένα χρόνο τώρα.

Και όμως πάνω στα νεύρα μου έκανα κάτι. "Έλεγα αν ψήνεσαι να πάμε για έναν καφέ να τα πούμε από κοντά." έστειλα όταν μου απάντησε μετά από μέρες στα χρόνια πολλά για τα γενεθλιά του. Το έγραψα τελείως αυθόρμητα παρόλο που ένα τέτοιο μύνημα το είχα στο μυαλό μου ήδη από τον Ιούνιο. Εκείνος πρότεινε το Πάσχα, τώρα σειρά μου είχα πει.

Πέρασαν δύο μέρες...Δεν είχε απαντήσει.

Λογικά δεν θα θέλει. Ή δεν πρόκειται να μου απαντήσει... Και όμως απάντησε ότι θα μου στείλει τις επόμενες μέρες να κανονίσουμε. Εντάξει λέω Γ. είναι αυτός, μπορεί και να μην στείλει.

Και όμως Κυριακή βράδυ που γυρνάγαμε από Κόρινθο μου έστειλε μύνημα στο κινητό. Ήθελε να τον πάρω τηλέφωνο για να κανονίσουμε καφέ. Αποκλείεται σκεφτόμουν.

Όταν γύρισα σπίτι η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά. Προσπάθησα να σταθεροποιήσω την φωνή μου. Και τον πήρα τηλέφωνο. Είπαμε για λίγο για να τα μαθήματά μας και κανονίσαμε καφέ την Δευτέρα το μεσημέρι. Πράγμα παράξενο αλλά ήμουν αρκετά ψύχραιμη. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχα ξανά κλάψει για χάρη του...οπότε δεν ήμουν, ενθουσιασμένη να το πω;

Όμως είχα υπερένταση. Ξύπνησα στις 7. Μετά πάλι στις 8. Και ύστερα πάλι στις 9 το πρωί,και δεν ξανά κοιμήθηκα.

Έκανα μπάνιο,βάφτικα ωραία...Σε κάποια φάση χτύπησε το κινητό μου και για μια στιγμή πίστεψα πως ήταν ο Γ. και θα μου το ακύρωνε. Τόσο κοντά ήμουν στο να τον ξανά δω που φοβόμουν.

Και όμως η ώρα είχε πάει 12μιση και δεν είχε έρθει κάποιο μύνημα που να ακύρωνε το ραντεβού μας. Στη 1 έπρεπε να ήμουν στην πλατεία.

Εκεί στην εκκλησία. Όπως πέρυσι.

Του έστειλα μύνημα πως φτάνω. Εκείνος είχε ήδη φτάσει. Πάντα πρώτος από εμένα. Όσο πλησίαζε το λεοφωρείο τόσο πιο γρήγορα και πιο δυνατά χτύπαγε η καρδιά μου. Όταν κατέβηκα από το λεοφωρείο κοντοστάθηκα δυο λεπτά και άρχισα να ψυθιρίζω ώστε να τεστάρω πως η φωνή μου δεν έτρεμε. Έτρεμε λίγο αλλά προσπάθησα να την σταθεροποιήσω πάλι.

~~~~~
Δευτέρα 27 Ιούλιου. 1 Το μεσημέρι.

Και να σου πάλι ο ήλιος έλαμπε ψηλά. Η ατμόσφαιρα απόπνεε μια γλυκιά μυρωδιά. Καλοκαίρι. Πάλι Καλοκαίρι. Και Ιούλιος...Πάλι Ιούλιος.
Και να σου...ο κόσμος μου φωτίστηκε ξανά..
Ήμουν σίγουρη πως θα ήσουν πίσω από την εκκλησία. Όπως πάντα. Πήγα με αργά βήματα. Χαμογέλασα. Ήσουν εκεί με γυρισμένη την πλάτη. Θα σε αναγνώριζα οπουδήποτε... Για μια στιγμή κοντοστάθηκα. Δεν ήρθα αμέσως κοντά σου. Σκέφτηκα τι όμορφος που ήσουν...
Φόραγες γαλάζιο πουκάμισο. Ω,σου είχα πει πέρσι πως μου αρέσουν πολύ τα πουκάμισα στα αγόρια. Άσπρη βερμούδα...Και εκείνα τα όμορφα μπλε παππούτσια σου. Εκείνα που φόραγες και πέρσι. Και εγώ τα ίδια πέδιλα φόραγα...Θυμήθηκα που πέρσι τα είχαμε αφήσει δίπλα δίπλα μαζί στην Άνδρο. Τι γλυκιά ειρωνεία.

Ήρθα κοντά σου. Με είδες, γύρισες χαμογέλασες. "Τι κάνεις;" μου είπες καθώς με φίλαγες σταυρωτά. Δεν είσαι από αυτούς που δίνουν τα σταυρωτά φιλιά στον αέρα. Όντως φιλάς τον άλλον στο μάγουλο. Και ένιωσα για μια στιγμούλα τα χείλη σου. Αυτά τα χείλη σου που τα ήξερα απέξω και ανακατωτά...

Είχες κουρευτεί. Και είχες ξυριστεί ελαφριά. Άραγε θυμόσουν που σου είχα πει ότι μου αρέσεις πολύ περισσότερο ξυρισμένος; Φόραγες και πολύ άρωμα. Πρώτη φορά. Το μύριζα ακόμα και από ένα μέτρο μακριά σου.

Δεν είχες αλλάξει ιδιαίτερα. Είχα να σε δω ένα χρόνο και όμως έμοιαζε σαν να ήμουν και εχθές μαζί σου. Παράλληλα όμως μου έμοιαζε σαν να μην σε είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου. Τα σοκολά σου μάτια ίδια και απαράλαχτα. Τα μελαχρινά σου μαλλιά περιποιημένα. Και εκείνα τα μαύρα γυαλιά σου που από πίσω τους κρυβόταν το ζεστό σου βλέμμα.

"Πω έχουμε καιρό να τα πούμε ε;" μου είπες χαμογελαστά  Τι όμορφο χαμόγελο που είχες.
Δεν είπα τίποτα. Που να ήξερες...

Για μια στιγμή πίστεψα πως είχα ξεχάσει την χροιά της φωνής σου. Ω...μα τι όμορφη φωνή που έχεις. Ήταν πάντα τόσο όμορφη;

Μου φαινόταν παράξενο πως όντως σε ξανά έβλεπα. Που μετά από μήνες ήσουν δίπλα μου.
Περπατήσαμε. Ήταν περίεργο να ξανά περπατάω εκείνη την οδό μαζί σου όταν την τελευταία φορά που είχαμε περπατήσει μαζί εκεί κρατιόμασταν αγκαλιά.
Σου είπα αν μαύρισα. Γέλασες και μου είπες πως κάτι κάνω. Εμ βέβαια το δικό σου το φυσικό μαύρισμα δεν το φτάνω σου είπα. Μου είπες πως πήγες πάλι στην εταιρεία που πήγες πέρσι. Ουάου σκέφτηκα. Θα πήγαινε πάλι στην έρημο αν είχε την ευκαιρία.
Όμως είχαν κλείσει οι θέσεις για εκεί. Και έτσι δούλεψες για τρεις εβδομάδες στην εταιρεία εδώ στα γραφεία. Φέτος θα έπρεπε να σε είχα γνωρίσει σκέφτηκα και όχι πέρσι...Ακόμα και για μπάρμαν μου είπες έψαξες. Γέλασα. Να σε δω μπαρμαν και μετά ας πεθάνω χαχα.

Κάτσαμε μέσα σ'ενα ωραίο καφέ με κλιματισμό. Ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο κλασσικά εσύ.
'Εναν χυμό εγώ.
Σου είπα και εγώ για την δουλειά μου. Στην προωθητική. Σου είπα που πήγα διακοπές. Σου είπα για την Κόρινθό. Έδειξες ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε ποια περιοχή ακριβώς μένουμε εμείς. Ήξερα το γιατί αλλά δεν το ξεστόμισα.
Μετά πιάσαμε για τις σχολές μας. Σου είπα για τα μαθηματά μου. Πως έχω πάει στις εξεταστικές μου. Πως θέλω να ανεβάσω το βαθμό πτυχίου μου.
Ύστερα μου είπες εσύ. Πέρασες μερικά πολύ δύσκολα μαθήματα και είχες κουραστεί πολύ φέτος. Όμως κόπηκες σε δύο μαθήματα και μέσα Αυγούστου έπρεπε να φύγεις. Ήθελες να ψάξεις και για καινούργιο σπίτι με έναν συμφοιτητή σου. Ψάχνετε για να δίνετε 500 λίρες το λιγότερο ο καθένας αλλά δεν βρίσκετε. Ουάου σκέφτηκα...Ήμουν σίγουρη πως ίσως να μην κατάφερνες να συγκατοικήσεις μαζί με του άλλους. Όταν μου τους περιέγραφες πέρσι μου ακόγοταν περίεργοι τύποι.


Πιάσαμε λίγο κουβέντα και για τους πατεράδες μας. Πως εκείνος απέκτυσε πριν δυο μήνες και άλλο αδερφάκι. Νιώθω να ταυτίζομαι πολύ μαζί του σ'αυτό το θέμα.
Μου είπες πως πάλι τσακώθηκες μαζί με τον πατέρα σου για οικονομικά θέματα.
Αλλά μου είπες πως το άλλο αδερφάκι σου που είναι 8 χρονών σε λατρεύει. Κλαίει όταν φεύγεις και θέλει λέει να μείνει μαζί σου. Και εσύ πας όποτε μπορείς και του αφιερώνεις χρόνο. Όμορφη η ψυχή σου....Όμορφη.



Σε ρώτησα περισσότερα πράγματα για το Μπράιτον. Δεν ξέρω γιατί αλλά πέρσι δεν σε ρώταγα. Έμαθα για τις συγκοινωνίες. Για τους γιατρούς εκεί. Για τα σπίτια. Για το πως είναι σαν περιοχή. Πράγματα που δεν ξέρω γιατί δεν στα είχα ρωτήσει ποτέ.

Σε κάποιες στιγμές ήσουν λίγο σοβαρός. Λίγο πιο απόμακρος;; Έλα τωρα,ξέρω πως δεν είσαι έτσι εσύ. Ξέρω πως τώρα μου το παίζεις πιο σκληρός. Δεν έκανε τόσες πλάκες όσες μου έκανε πέρσι. Ούτε χαμογέλαγε τόσο συχνά. Θυμάμαι που είχε έρθει να τον γνωρίσει η φίλη μου η Κ. Και τότε μου είχε φανεί ξαφνικά ένας τελειώς διαφορετικός Γ. από αυτόν που ήταν όταν μίλαγε μαζί μου. Κάπως έτσι ήταν τώρα στιγμές στιγμές.

Είπαμε με ποιους φίλους κάνουμε ακόμα παρέα. Έναν φίλο σου που είχα γνωρίσει πέρσι και ήσασταν χρόνια φίλοι μου είπες πως χαθήκατε. Εγώ σου είπα πως σταθερή αξία είναι η Ε. και η Α.

Μερικές φορές σου ξέφευγαν αγγλικά. Και δεν θυμόσουν πως ήταν στα ελληνικά η λέξη που έψαχνες. Μου είπες πως στον γραπτό λόγο είσαι πιο καλός αλλά την προφορά σου στα αγγλικά δεν γίνεται να την κάνεις καλύτερη.
Μου έδωσες την αίσθηση πως κάποια στιγμή μπορεί και να γυρίσεις. Του χρόνου τελειώνεις. Και θες να σε πάρει πάλι εκείνη η εταιρεία ίσως εδώ. Ή να κάνεις έναν συνδιασμό με master. Πάντως μου είπες πως θα σου λείψει το Μπράιτον.

"Γενικά πως τα πας;;" με ρώτησες. Πάντα καταλάβαινα τι σκέφτεσαι. Για αγόρι ήθελες να με ρωτήσεις. Άρχισα να σου λέω άσχετα. Για το ραδιόφωνο. Για το νοσοκομείο που ήμουν τον Μάρτιο.
"Γενικά κανένα άλλο νέο;; Έχουμε να τα πούμε και ένα χρόνο,τι άλλο έχω χάσει;"
Όχι είπα άμα θες να ρωτήσεις κάτι ρώτα το ξεκάθαρα. Άρχισα να σου λέω για τα εθελοντικά μαθήματα. Για την δυσκολία των μαθημάτων της αδερφής μου.

"Κανένα αγόρι;"  Ξέμπλεξε επιτέλους η ερώτηση από τα χείλη σου.

Ένιωσα αμηχανία... Δεν είμαστε φίλοι. Και ούτε πρόκειται να γίνουμε. Δεν ένιωθα άνετα να συζητήσω μαζί του τα προσωπικά μου. Πόσο μάλλον όταν θυμόμουν τι πλάκα που είχε και πόσο όμορφο ηταν όταν ζήλευε. Τι ακριβώς παριστάναμε λοιπόν; Δυο πολιτισμένους πρώην; Ήταν αστείο...

 Από εκεί που κοίταζα τα όμορφα σοκολά σου μάτια, κοίταζα μετά το τραπέζι.

"εεεεε εντάξει."

"Τι παίζει κάτι τώρα;;"

"Όχι όχι τώρα." Σου είπα για κάποιον που είχα βγει άλλα δεν υπήρχε χημεία. Σου είπα και για έναν άλλον που όμως ήθελε άλλα πράγματα και όχι σχέση. Τόνισα το γεγονός πως όταν ήμουν μαζί του μου έστειλες εσύ μύνημα. Ήταν αστείο. Ήταν κάτι που έπρεπε και ήθελα να στο πω. "Αλλά γενικά όχι κάτι σοβαρό. 'Ασε που καλύτερα μόνη μου μερικές στιγμές. Βαριέμαι...δηλαδή δύσκολα προσπαθώ για τον άλλον."σου είπα 

"Εεε εντάξει κάποια στιγμή θα έρθει." θύμωσα λιγάκι μ'αυτό που είπε....

"Καλά δεν το κυνηγάω κιόλας....Άμα θέλω και τώρα βρίσκω...απλά μου την δίνει γιατί πέφτω σε πέφτουλες. Ή πέφτω πολύ σε περιπτώσεις και μου την δίνει αυτό." σου είπα και ευχήθηκα να κατάλαβες πως η μεγαλύτερη και πιο κουλή περίπτωση ήσουν εσύ.

Γιατί με ρώτησες; Τι σε νοιάζει και ήσουν τόσο επίμονος στο να μάθεις; Τι σε ενδιαφέρει; Μαρία πρέπει να ρωτήσεις και εσύ από ευγένια.

"Εσύ;;" Μου είπες πως είσαι δύο μήνες με μια κοπέλα. Εντάξει χαλαρά λες το πάμε θα δούμε αλλά δεν το πολύ πίστεψα. Δεν ρώτησα να μάθω καμία λεπτομέρεια. Ούτε να σου πω καν μπράβο δεν μου βγήκε. Είπαμε ανωτερότητα αλλά εώς ένα σημείο. Μου είπες πως είναι μισή αγγλίδα. Πως πήγατε διακοπές στην Κόρινθο...Σιχτήρ δηλαδή τόσα μέρη έχει η Ελλάδα.
"Καλά ούτε εγώ το κυνήγησα...Ξαφνικό ήταν."

Το Πάσχα τελικά όντως δεν είχες άλλη. Ίσως αν βγαίναμε το Πάσχα να κατάφερνα έστω και λίγο να σου πω πως μου λείπεις στιγμές στιγμές. Τώρα όμως ένιωθα πως δεν είχα δικαίωμα. Εντάξει έλεγα. Σε 1,5 μήμα εδώ θα ξανά είναι. 150.000 κατοίκους το πολύ έχει το Μπράιτον. Αν βρει κάποια που να μένει Αθήνα και να σπουδάζει εκεί,ενώ δεν την έχει βρει όλη την χρονιά και την βρει τώρα,εντάξει μάλλον θα είμαι μεγάλη γκαντέμο είχα σκεφτεί.

Ε ναι τελικά είμαι λίγο. xD

Σε κάποια στιγμή τον πήρε τηλέφωνο η μαμά του. Χαιρετίσματα είπα. Τον κοίταγα καθώς μίλαγε. Μου φαινόταν περίεργο που μετά από μήνες τον είχα ολοζώντανο μπροστά μου. Τα μάτια του...Τα χέρια του...Τα όμορφα μαύρα γυαλιά του...

"Πω ωραία που βγήκαμε και τα είπαμε ε;" μου είπες χαμογελαστά.

Χαμογέλασα και εγώ. Όπως πέρσι δεν σου ανταπέδωσα αυτό που μου έλεγες. Εγώ το δείχνω,σου είχα πει πέρσι.

" Να σε ρωτήσω...Το Πάσχα...το μετάνιωσες...;"

"Όχι όχι. Πραγματικά μου έτυχαν πολλά. Μου ήρθε χαρτί από τον στρατό. Και έτρεχα μαζί με τον πατέρα μου να πάρω βεβαίωση από τον Μπράιτον. Μετά να το μεταφράσει η πρεσβεία. Μετά να πάω στο ΚΕΠ."

Ένιωσα έκπληκτη που για άλλη μια φορά έμοιαζε να λες αλήθεια.

"Εξάλλου εγώ δεν σου είχα πει;"

"Ναι ναι...απλώς το είχα απορία."

"'Οχι ήθελα να σε δω,δεν ήταν πως δεν ήθελα. Και αλλιώς δεν θα βρισκόμασταν και εδώ τώρα."

"Αχα..."

Πλήρωσες. Σιγά που θα με άφηνες να πληρώσω το δικό μου...Κακή η συνηθειά σου αλλά ήταν τόσο εσύ.

Κάτσαμε τρεις ώρες παρέα. Ώσπου σου είπα πως πεινάω και να πηγαίνουμε σιγά σιγά. Σε κοίταξα λίγο. Ακόμα και το περπάτημά σου ήταν χαρακτηριστικό. Και εκείνο το σημάδι σου στο κεφάλι. Που μου είχες πει ότι το είχες πάθει όταν ήσουν μικρός με το ποδήλατο.

Ήθελα να σε αγγίξω λιγάκι. Να χαιδέψω τα χέρια σου ή τα μαλλιά σου.

Είπαμε λίγο για αθλήματα. Σου είπα πως είχα δοκιμάσει ιππασία. Ήταν κατι που όταν το έκανα είχα φανταστεί πως κάποια στιγμή θα στο πω. Μου είπες πως έπαιζες ακόμα μπάλα όταν προλάβαινες.

"Μου αρέσουν τα αθλήματα."

"Ναι το θυμάμαι..."σου είπα.

Μου είπες πως αύριο είχες να κάνεις ιδιαίτερο με κάποιον. Για να περάσεις το ένα μάθημα που χρώσταγες.
Πήγαμε στο περίπτερο να πάρω εισητήριο. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και είδα μέσα την μικρή ασημένια λίρα που μου είχες δώσει πέρσι. Σκέφτηκα να στην δείξω αλλά μετά το μετάνιωσα. Δεν δέχτηκες τα λεφτά μου πίσω ακόμα και όταν χάλασα το 10ευρω που είχα.

"Εσύ την επόμενη φορά" μου είπες.

Περάσαμε απέναντι στην πλατεία. Σ'αυτή την πλατεία που κάποτε ένα από αυτά τα παγκάκια είχε φιλοξενήσει τα φιλιά μας. Σ'αυτή την πλατεία που με περίμενεις πάντα με χαμόγελο και μου έλεγες γεια σου γλυκούλα.

Σχεδόν μου κόστιζε που δεν είχα το δικαίωμα να σε φιλήσω.

Φιληθήκαμε σταυρωτά.

"Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;" δεν άντεξα.

"χαχα ναι"είπες γελώντας,

"ωωω" είπα και σ'αγκάλιασα λίγο απότομα. Ώρα κρατιόμουν για να σε αγγίξω έστω και λίγο. Έκανα μύτες. Όπως πέρσι. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι σου και για μια στιγμή σ'εσφιξα πάνω μου. Τα χέρια σου για ελάχιστα δευτερόλεπτα γύρω από την μέση μου...Και ύστερα σ'αφησα.

"χαχα θα σου ξανά στείλω άμα είναι να βγούμε,εδώ δεν θα είσαι;" μου είπες χαμογελαστά.

"Ναι ναι εδώ θα είμαι,άμα θες στείλε μου." απάντησα. 

Χαίδεψα λίγο το χέρι σου."Καλά να περνάς." είπα γλυκά και το είπα μέσα από την ψυχή μου.

Δεν ήθελα ποτέ να του το πω αυτό. Γιατί ένιωθα πως θα ήταν σαν να παραδέχομαι πως είναι χαρούμενος και χωρίς εμένα.
Όμως μου άρεσε που ήταν καλά. Οπότε μου βγήκε πολύ αυθόρμητα. Του το είπα και δύο φορές νομίζω.

"Επίσης καλά να περνάς. Και θα τα πούμε." 

"Γειαα." είπα και χαμογέλασα.

Πήγα στην στάση να πάρω το λεοφωρείο. Σε είδα που έφευγες. Σε κοίταζα μέχρι να απομακρυνθείς και μετά να εξαφανιστείς από το βλέμμα μου...

Είναι όντως πιο όμορφοι οι άνθρωποι όταν φεύγουν...

~~~~~~~~

Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή κακό η συνάντησή μου μαζί του. Νομίζω μου έκανε καλό. Απλά νιώθω σαν να θυσιάζομαι λιγάκι. Πνίγω ότι έχω μέσα μου μόνο και μόνο για να υπάρξω έστω και λίγο στην ζωή του. Έστω και για ένα καφέ. Παίζω θέατρο. Το παίζω ήρεμη. Μια τέλεια θεατρίνα. 

Και δεν ξέρω κατα πόσο είναι υγειές αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο μου αξίζει.

Αυτό όμως που μου ήταν σκληρό...ήταν η ιδέα να μην τον ξανά δω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι φυσιολογικό αυτό. Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν θα τον βλέπω. Πως δεν θα τον ακούω.

Και τελικά κατάφερα να τον ξανά δω. Έστω και για έναν καφέ...

Όταν βάζω έναν στόχο στο μυαλό μου δεν μου τον βγάζει κανένας και με τίποτα...

Το θέμα είναι...εγώ κρατάω επαφή μαζί του γιατί ακόμα νιώθω κάτι. Γιατί ακόμα πιστεύω πως η επικοινωνία μας είναι πολύ καλή. Η χημεία μας. Όλα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Ποτέ νομίζω δεν θα βρω και τις κατάλληλες λέξεις...

Εκείνος γιατι;

Και όσο καλή και να είμαι στο να παίζω θέατρο...δεν είναι δυνατόν να μην έχει καταλάβει πως όντως νιώθω κάτι ακόμα. Δεν μπορεί να νόμιζε πως του έστελνα μυνήματα έτσι...για να περάσει η ώρα μου. Εδώ δυο φορές του ευχήθηκα στα γενεθλιά του.... Και στο κινητό και στο σκαιπ.

Εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω όταν του μιλάω.

Εκείνος ξέρει;

Και γιατί να θελήσει επικοινωνία μαζί μου το Πάσχα. Μετά από μήνες;

Ας βρει την απάντηση μόνος του.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πως να χειριστώ την κατάσταση.

Το μόνο που ξέρω είναι πως είμαι μια υπομονετική μέχρι αηδίας Μαρία.
 Ή Μαρία που απλά αγάπαει. Με μεγάλη υπομονή.

Ας κυλήσει ο χρόνος...Και ας αφήσει εκείνος να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»

Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.


Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..

Τάσος Λειβαδίτης



My mind is muddy but my heart is heavy. Does it show?
I'm not calling for a second chance,
I'm screaming at the top of my voice.
Give me reason but don't give me choice.

Walk out the door and up the street; look at the stars.
Look at the stars fall down.
And wonder where did I go wrong.

 ΥΓ: Με έκπληξη συνειδητοποιώ πως μάλλον και εσύ με θές με κάποιο τρόπο ακόμα στην ζωή σου...

ΥΓ2:  Θα κοιτάμε τα ίδια αστέρια...Θα κρατάμε διαφορετικά χέρια.

ΥΓ3: Ακόμα μου φαίνεται περίεργο όλο αυτό. Σαν να έζησα την Δευτέρα απλά κάποιο όνειρο... Σαν να μην έγινε όλο αυτό στ'αλήθεια. Τόσο πολύ έχω συνηθίσει πλέον την απουσία σου,που η παρουσία σου έμοιαζε σαν ψεύτικη.....
Ήξερα πως μια μέρα θα σε ξανά έβλεπα...Το ήξερα τόσο καλά...Το ένιωθα.

ΥΓ4:Είναι στιγμές που θέλω να ουρλιάξω...Σε περίμενα...Σε περίμενα με υπομονή.

"Το καλοκαίρι κάτι θα γίνει. Καλό ή κακό δεν ξέρω πάντως κάτι θα γίνει." μου είχε πει η Ε.

Σε περίμενα. Περίμενα το καλοκαίρι. Και καρτερικά μέσα μου ευχόμουν να'σαι καλά. Και περίμενα...μήπως...Μήπως δεν ξέρω. Μάλλον ήμουν λίγο χαζή. Και εσύ....Χαχ...Εσύ μάτια μου έκανες αυτό που θα έκανε ο καθένας. Προχώρησες...
Αχ ομορφούλη... Να'ξερες μονάχα πόσο σ'αγάπησα.

Νιώθω σαν να έχω μαζί του μια περίεργη επικοινωνία...Μια περίεργη σχέση. Την οποία αδυνατώ να εξηγήσω με λόγια...

Come on skinny love just last the year,
Pour a little salt we were never here,

And I told you to be patient,
And I told you to be fine,
And I told you to be balanced,
And I told you to be kind,
And in the morning I'll be with you,
But it will be a different kind,
'Cause I'll be holding all the tickets,
And you'll be owning all the fines.

Who will love you?
Who will fight?
And who will fall far behind?

~~~~~~~~~~

Ημασταν φίλοι, και γίναμε ξαφνικά ξένοι ο ένας για τον άλλο.

Καλά είναι κ' έτσι, ας μην κρυβόμαστε, δεν κρύβουμε τίποτα εξ' άλλου ο ένας από τον άλλο .

Δεν θα κοκκινίσουμε για τίποτα πια.

Είμαστε δύο καράβια, που το καθένα έχει το δικό του σκοπό κι ακολουθεί μια δική του ρότα.

Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν, συμπτωματικά

πανηγυρίσαμε μαζί μιά μεγάλη γιορτή -

και τότε, τα δύο θαρραλέα καράβια μας αναπαύονταν τόσο ήσυχα στο ίδιο λιμάνι,

κάτω από τον ίδιον ήλιο,

που μοιάζανε να' χουν πετύχει και τα δύο το σκοπό τους, που ήταν κοινός.

Μα η πανίσχυρη δύναμη του καθήκοντος μας, μας έδιωξε πάλι κατά τις θάλασσες, προς διαφορετικούς ήλιους

- κ' ίσως - ίσως δεν θα ξαναιδωθούμε ποτέ -

και αν ίσως ξαναιδωθούμε, δεν θ' αναγνωριζόμαστε πια...

Οι θάλασσες κ' οι διαφορετικοί ήλιοι θα μας έχουν μεταμορφώσει!

Επρεπε να γίνουμε ξένοι ο ένας στον άλλο,

ήταν γραμμένο στις μοίρες μας,

ένας παραπάνω λόγος για να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο !

Ενας παραπάνω λόγος για να καθαγιάσουμε την ιδέα της ξοφλημένης φιλίας μας !

Χωρίς άλλο, υπάρχει ένα μακρινό, αθώρητο και θαυματουργό άστρο, που δίνει έναν κοινό νόμο στις μικρές πορείες μας ....

Ας υψωθούμε ως σ'αυτή τη σκέψη.

Μα η ζωή μας είναι πολύ σύντομη,

η όραση μας πολύ ασθενική..

δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πραγματικοί φίλοι...

μπορούμε να κάνουμε και χωρίς αυτή την εξαίσια δυνατότητα.

Κι αν πρέπει να είμαστε εχθροί πάνω στη γη, παρ' όλα αυτά, θα πιστεύουμε στην αστρική φιλία μας.

Νίτσε