Άδικη ζωή #2

Την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου πήγαμε μαζί με την αδερφή μου σ'ένα συμφοιτητή της που είχε γενέθλια.Ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα.Μας είχε μαγειρέψει κιόλας!Είχα και καιρό να δω τους συμφοιτητές της,και γενικά χάρηκα πολύ.

Το βράδυ πήγαμε να κοιμηθούμε στην γιαγιά μας,που τώρα πια από Κόρινθο,έχει έρθει μόνιμα και νοικιάζει στο κέντρο.Την επόμενη είχα προγραμματίσει να πάμε μαζί με την γιαγιά στον μπαμπά μας στην Σαλαμίνα,που γιόρταζε το ετεροθαλής αδερφάκι μας.Νίκος.Σαν τον παππού μας.

Η γιαγιά μας τακτοποίησε σ'ένα ωραίο διπλό καναπέ.
Πάντα,μα πάντα τα βράδια όταν κοιμάμαι κλείνω το κινητό μου.Πολλοί μου λένε πως άμα τύχει κάτι σε κάποιον πως θα το μάθω,και εγώ τους απαντάω ότι θα το μάθω όταν ξυπνήσω.
Δεν ξέρω για πιο λόγο,αλλά ήταν από τις ελάχιστες φορές που άφησα και εγώ και η αδερφή μου τα κινητά μας ανοιχτά.Γύρω στις 7 και κάτι το πρωί ξύπνησα για λίγο.Στριφογύρησα και προσπάθησα να ξανά κοιμηθώ.Η αδερφή μου δίπλα μου ήταν μισό ξύπνια και εκείνη.Κατά της 8 παρά άκουσα το κινητό μου.Μύνημα.Μετά από ένα δευτερόλεπτο μύνημα και στο κινητό της αδερφής μου.
"Ποιος είναι;"με ρώτησε καθώς έπαιρνα το κινητό της στα χέρια μου.Φαντάστηκα ότι θα είναι κάποιο μύνημα από την cosmote.
Ήταν η κολλητή μας.Μία λέξη ήταν μονάχα γραμμένη στο μύνημα."Πέθανε."
"Όχι ρε γαμώτο...¨"
"Τι έγινε;"με ρώτησε η αδερφή μου.Της έδειξα το μύνημα.

Πέθανε η μητέρα της.Από τον Απρίλιο είχε καρκίνο.Το ξέραμε πως δεν πήγαινε καθόλου καλά.Ο γιατρός της είχε πει να το περιμένουν.
Πήραμε την άλλη κολλητή μας τηλέφωνο για να την ενημερώσουμε και να δούμε τι θα κάνουμε.
"Ντυθείτε και ελάτε.Εγώ φεύγω να πάω τώρα σπίτι της"μας είπε.

Όντως κατά της 10 φτάσαμε στα Γλυκά Νερά.Δεν ήξερα τι να της πω.Τι λες σε τέτοιες περιπτώσεις;; Ότι και να πεις είναι λίγο.Απλά την αγκαλιάσαμε.

Αποφασίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε πάντα στα δύσκολα.Να το ρίξουμε στο φαί.Χωρίς δεύτερη σκέψη επισκεφτήκαμε το αγαπημένο μας lidl.Και μετά το ζαχαροπλαστείο πέρνωντας πάστες.

Πήγαμε στο μικρό βουναλάκι της περιοχή μας.Τάρτα φράουλα.Άλλη μια με μπισκότο.Και μια με σοκολάτα.
"Θέλετε να φωνάξουμε να εκτονωθούμε"πρότεινε η Ε.
"ααα εγώ δεν εκτονώνομαι φωνάζοντας"απάντησε η αδερφή μου.
"Εγώ ναι!" είπε η Α. και μαζί με την Ε. έριξαν ένα ουρλιαχτό που σίγουρα κάποιος θα νόμιζε ότι μας σφάζουν στο δάσσος της περιοχής μας. :P



Μείναμε μαζί της μέχρι να μεσημεριάσει.Μου φάνηκε ακόμα και εμένα τόσο περίεργο όταν μπήκα σπίτι τους και δεν ήταν εκεί,στο κρεβάτι του σαλονιού η κυρία Ιωάννα.Μου φάνηκε άδειο το σπίτι...

Την επόμενη ξανά βρεθήκαμε με την Ε. το απόγευμα.
"Αύριο το πρωί είναι η κηδεία."
"Αχα...Εντάξει,μαζί θα το περάσουμε και αυτό."

Δευτέρα πρωί.
Η Ε. είναι φίλη μου 10 χρόνια.Είχαμε νιώσει από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε πως ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.Η Ε. είναι σε κάθε καλοκαιρινή μου ανάμνηση από τα 12 μου μέχρι τώρα.Τα 21 μου.Μπορεί κατά περιόδους ίσως να χανόμασταν λίγο γιατί είναι ένα χρόνο μεγαλυτερή μας και πάντα είχαμε διαφορετικά προγράμματα,αλλά όταν βρισκόμασταν ήταν πάντα σαν να ήμασταν μόλις εχθες.Το '09 ήρθε να προστεθεί στην τριάδα μας και η Α.Ήταν σαν η παρέα να ολοκληρώθηκε.Έχει τύχει άπειρες φορές να είμαστε κάπου παρέα έξω όλες μαζί και ο κόσμος να μας ακούει και να γελάει μ'αυτά που λέμε.Έτσι το ΧΕΜ....Έγινε ΧΕΜΑ.
Με την Ε. και την Α. έχουμε κάνει τα μεγαλύτερα όνειρα.Πολλά όνειρα για την ακρίβεια.Και θέλουμε όλα να πραγματοποιηθούν.Όνειρα για ταξίδια παρέα.Έχουμε υποσχεθεί πως όποια πιάσει πρώτη μια καλή δουλειά,θα μαζέψει λεφτά να πάμε εξωτερικό.Όνειρα για να μείνουμε κάποτε παρέα στο ίδιο σπίτι.Όνειρα για το πως θα είναι αν κάποτε μια από εμάς παντρευτεί.Όνειρα για τα παιδιά μας να κάνουν παρέα.Όνειρα για το πως θα είμαστε όταν μεγαλώσουμε,όταν γεράσουμε.
Όνειρα.Όνειρα.

Την Ε. λοιπόν την αγαπώ για το χιούμορ της.10 χρόνια τώρα δεν την είχα δει ποτέ μου να κλαίει.Ποτέ.Ίσως να μην έχει διάθεση ναι.Λίγο βουρκωμένη ναι.Αλλά να κλαίει μπροστά μου όχι.Και δεν είναι ότι έχει την τέλεια ζωή.Αντίθετα έχει μια από τις δυσκολότερες ζωές σε σχέσεις με όσα άτομα ξέρω.Και όμως...η δύναμη της ψυχής της είναι απλά απίστευτη.



Εκείνη την Δευτέρα λοιπόν την είδα δυστυχώς να κλαίει.Δεν την είχα συνηθίσει.Ήταν σαν να έβλεπα μια άλλη Ε.Σ'ολη την λειτουργία πέρα από τον μπαμπά και την θεία της,ήμασταν εμείς κοντά της.Εξάλλου μάλλον ήμασταν να κοντινότερα άτομα για εκείνη.Πιο κοντινά και από τον μπαμπά της.

Στο νεκροταφείο δυστυχώς ήταν η πιο δύσκολη στιγμή.Θυμάμαι την Ε. με τα μαύρα...Τα μάτια της να δακρύζουν συνέχεια...Και όμως να παίρνει το φτυάρι και να ρίχνει από πάνω χώμα και εκείνη.Και ύστερα να κλαίει.Να κλαέι...Και να φωνάζει.
Δεν άντεξα...Άρχισα να κλάιω και εγώ.Ένιωθα σαν κάτι να σκίζεται μέσα μου και να γίνεται χίλια κομμάτια.Δεν μπορούσα να την βλέπω έτσι.Μου σπάραζε η ψυχή.
Η Α. την κράταγε αγκαλιά...Πήγα κοντά της.
"Πάμε Ε. μου,τελειώσε.Πάει τελειώσε τώρα."
"Όχι...όχι,δεν φεύγω."
"Πάμε Ε μου."
"Όχι όχι.Μαμά..."Είπε πολλές φορές μαμά.Μέχρι που η φωνή της άλλο δεν έβγαινε και καταλάβαινα από τα χείλι της τι έλεγε.
Η Α. την έσπρωξε να φύγουμε.
"Γεια σου μανούλα." είπε φεύγωντας η Ε. και ένιωσα πάλι δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου.

Όσες φίλες έχω φωνάζουν πάντα την μητέρα τους "Μαμά." Η Ε. ήταν το μόνο άτομο που ξέρω που έλεγε πάντα"Γεια σου μανούλα."Γι'αυτό ένιωσα να λυγίζω εκείνη την στιγμή.Το γεγονός ότι άκουγα αυτή την φράση πάλι αλλά σ'ένα τελειώς διαφορετικό κλίμα ήταν αβάσταχτο. Της είχε απίστευτη αδυναμία.Και είναι άδικο.Ήταν άδικο όλο αυτό...Άδικο να της πάρει η ζωή το μόνο άτομο που ήταν τόσο σημαντικό για εκείνη.Τόσο άδικο.
Έχει εμάς τώρα.Εμας...λέω συνεχώς στον εαυτό μου και προσπαθώ να μην το ξεχνάω.Εμείς είμαστε η οικογενειά της τώρα.Πρέπει να είμαστε πάντα δίπλα της.



Η Ε. έχει τελειώσει Θεολογία.Πήρε πρόσφατα το πτυχίο της.Στα 4 χρόνια ακριβώς.Ήθελε από πάντα να τελειώσει γρήγορα αυτή την σχολή ώστε να δώσει κατατακτήριες για την Αγγλική Φιλολογία Αθήνας.4 χρόνια περίμενε αυτή την στιγμή.
Το ίδιο απόγευμα της κηδείας η Ε. έδινε τις πρώτες εξετάσεις για τις κατατακτήριες.Και εννοείται πως πήγε.
Τελικά είμαι τόσο περήφανη που είναι φίλη μου.Έχει μια δύναμη που δεν την έχω δει σε κανένα άλλον.

Το βράδυ αφότου έδωσε βρεθήκαμε.Πήγαμε και φάγαμε γλυκό σ'ένα όμορφο χωμένο μπαράκι στα εξάρχεια.Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα προσπαθώ να την βλέπω τουλάχιστον 2 ή 3 φορές την εβδομάδα.Της κάνουμε καλό πιστεύω.
Είχαμε βγει πάλι την Δευτέρα.Το απίστευτο είναι ότι είναι η Ε. που εγώ πάντα ήξερα.
"Το χιούμορ είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου." μου απάντησε όταν της είπα πως έχω εντυπωσιαστεί από την ψυχραιμία της.Δεν ξέρω πως είναι όταν είναι σπίτι...Αλλά όταν είσαι έξω μαζί της δεν πρόκειται να καταλάβεις τι μπορεί να κουβαλάει μέσα η καρδιά της.Και όχι μόνο αυτό...Είναι εκείνη που στηρίζει οικονομικά και το σπίτι.Ο μπαμπάς της δεν δουλεύει.Τώρα πια κάνει και όλες τις δουλειές.

Αχ μικρή μου,θέλω να της πω.Μεγάλωσες απότομα σε σχέση μ'αλλα άτομα της ηλικίας μας.

Αχ αυτά τα μαύρα ρούχα αχ...
Μαζί θα είμαστε όμως για άλλη μια φορά.Παρέα σ'ολα.

Όμως να...Θα ήθελα τόσο πολύ να γύρναγα τον χρόνο πίσω στον Φεβρουάριο.Όταν όλα ήταν καλά.Και τίποτα δεν μας πόναγε.
Την κ.Ιωάννα την ήξερα και εκείνη 10 χρόνια.Ήταν πάντα μια πολύ ήσυχη κυρία.Πολύ γλυκιά.Διακριτική.Επί τόσα χρόνια άνοιγε πάντα την πόρτα του δωματίου της Ε. και μας έφερνε σ'αυτό τον χαρακτηριστικό ασημένιο δίσκο γλυκό του κουταλιού.Έτσι θα θυμάμαι πάντα την κ.Ιωάννα.Σαν έναν άνθρωπο που δεν πείραξε ποτέ κανένα.Και που πρόσφερε πάντα γλυκό του κουταλιού.Διάφορες γεύσεις.Βερίκοκο,σταφύλι,κεράσι,πορτοκάλι.Γλυκιά κ.Ιωάννα....Μέχρι και την τελευταία στιγμή μας χαμογέλαγε.
"Γεια σας,καλά είστε;" της λέγαμε με την Α.
"Γεια σας."μας έλεγε χαμογελαστά από το κρεβάτι στο σαλόνι,στο οποίο είχε καθηλωθεί τους τελευταίους δύο μήνες...

Εν τέλει λυπάμαι που γράφω ανάρτηση για να γράψω πάλι για μια κηδεία...Το έχω ξανά πει.Η δική μου ζωή δεν είναι ποτέ μα ποτέ βαρετή.



Kατ'άλλα ούτε που κατάλαβα πότε μπήκε Δεκέμβριος.Όταν έχεις μια καθημερινότητα περνάνε γρήγορα οι μέρες.Έχω μια μεγάλη εως τεράστια άρνηση φέτος για τα Χριστούγεννα.Δεν θέλω να στολίσω.Δεν θέλω να βλέπω γενικώς τίποτα που να σχετίζεται με τα Χριστούγεννα.
Γιατί;

Θέλει και ερώτημα; Του τελευταίους μήνες μας φέρθηκε άσχημα το 2014,που δεν γίνεται ξαφνικά να πω,ααα ωραία τώρα είναι Χριστούγεννα,ας βάλω το καλό μου χαμόγελο,και ας κάνω πως χαίρομαι όπως πρέπει να είμαστε τα Χριστούγεννα.Αφήστε που από τότε που χώρισαν οι γονείς μου είναι παράξενο...Δεν είναι όπως παλιά μου μαζευόμασταν όλα τα σόγια σ'ένα σπίτι και τρώγαμε και διασκεδάζαμε...
Ναι...Κάπως έτσι.

Το καλό είναι ότι μέσα στις γιορτές θα δουλεύω.Πολλές ώρες βέβαια κ πολλές μέρες αλλά καλύτερα.Να περνάνε οι μέρες να φύγουν τα Χριστούγεννα.
Επίσης άλλο ωραίο,που δεν θα πρέπει να το είχα αναφέρει είναι πως κάνω εθελοντικά μάθημα Έκθεσης σε μερικά παιδιά Β' Λυκείου.Πολύ τα αγαπώ τα γλυκά μου.Και περνάει τόσο ευχάριστα και γρήγορα η ώρα μου!

~~~~~~~~~~~~~~

Ίσως να έχω μεγάλη άρνηση και για τις γιορτές γιατί ξέρω πως θα γυρίσει εδώ ο Γ. Και δεν θέλω να ξέρω πως είναι εδώ. Έχω συνηθίσει στην ιδέα πως μένει στο εξωτερικό και πως είναι τόσο μακριά μου γι'αυτό δεν μπορώ να τον έχω. Η ιδέα και μόνο ότι θα είναι τόσο κοντά μου με τρελαίνει. Αχ,σ'αυτό το αγαπημένο μου μπλογκ γράφω από το 2010. Σε λίγο μπαίνει το 2015. Και μέσα σ'αυτά τα 5 χρόνια δεν είχα ξανά κολλήσει ποτέ με κανένα άλλον έτσι όπως με τον Γ. Δεν ξέρω γιατί και πως...Θα ήθελα μερικές φορές να με αποδέσμευα από αυτό το μαρτύριο... Αυτό το να τον σκέφτομαι συνέχεια ακόμα και μετά από 4 μήνες. Αυτό το να θέλω απεγνωσμένα πολύ να τον δω και να τον ακούσω αλλά ταυτόχρονα και να μην θέλω. Να μου λείπει. Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Να τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να βρει ή πως μπορεί ήδη να βρήκε κάποια άλλη. Να θέλω να φωνάξω,να ουρλιάξω σ'όλη την γη πως τον λατρεύω. Να ακούω το επιθετό του ή να βλεπω κάποια φωτογραφία του μετά από καιρό και να χτυπάει δυνατά,τόσο δυνατά η καρδιά μου. Να τον θέλω δίπλα μου σε κάθε δύσκολη και χαρούμενη στιγμή μου. Και ακόμα και τώρα να πιστεύω πως ήμασταν ένα υπέροχο ζευγάρι. Δεν είναι λογικό όλο αυτό. Έρωτας είναι. Αλλά όχι εγώ δεν θα έπρεπε να είμαι έτσι. Έγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. Εγώ είμαι μια ξέγνοιαστη Μαρία που δεν εξαρτάται από κανέναν.



Οπουδήποτε και αν κοιτάξω βλέπω απλά φτηνά αντιγραφά του. Προσπαθώ να κοιτάξω κάποιο άλλο αγόρι αλλά ύστερα θυμάμαι την φωνή του Γ. Τα ζεστά του μάτια. Το όμορφο χαμογελό του. Τις ατάκες του. Τα φιλιά του. Το πόσο καλή και άριστη επικοινωνία είχαμε μεταξύ μας. Νιώθω για άλλη μια φορά πως η καρδιά μου έχει παγώσει. Και χρειάζεται κάτι πολύ μεγάλο για να την ζεστάνει και να την ξυπνήσει ξανά. Όπως είχε κάνει ο Γ. Μ'ειχε συγκηνίσει τόσο ο χαρακτήρας του.

Δεν ξέρω τι θέλω. Ούτε τι θα μου φέρει αργότερα το μέλλον. Αυτό που ξέρω είναι πως πικράθηκα πολύ απ'όλη αυτή την ιστορία. Πληγώθηκα θα μπορούσε να πει και κάποιος άλλος...Λες και δεν είχα ήδη αρκετές πληγές. Τις ξέρετε όλες τις πληγές μου. Είναι όλες γραμμένες εδώ μέσα. Καμια φορά αναρωτιέμαι τι γνώμη θα σχημάτιζε κάποιος άγνωστος για εμένα όταν θα διάβαζε όλες τις αναρτήσεις μου.
Επίσης ξέρω πως για τώρα...τον χρειάζομαι...Και πως τον θέλω.
Πρέπει να κάνω δύο πράγματα. Ή να τα κόψω όλα μαχαίρι. Να μην ξανά αναφερθώ σ'εκείνον. Να μην ξανά πάω σε μέρη που πήγαμε. Στην τελική να μην ξανά ανοίξω το skype και στον βλέπω συνδεδεμένο μέσα. Να κρύψω το αρκούδι που μου είχε στείλει. Να εξαφανίσω και την αγγλική μικρή λίρα που υπάρχει ακόμα στο πορτοφόλι μου. Να διαγράψω και τον αριθμό του. Και ότι φωτογραφία του έχω στο κινητό μου. Ώστε να μην με πονάει πια τίποτα απ'όλα αυτά. Να κάνω σαν να μην υπήρξε. Αν δεν βλέπω κάτι που να μου τον θυμίζει θα είναι πιο εύκολο.

Ή να το κυνηγήσω. Να προσπαθήσω κάποια στιγμή να έρθω πάλι σ'επαφή μαζί του. Να μιλήσουμε. Δεν είναι δυνατόν να μου λείπει μόνο εμένα. Δεν μπορεί αυτός ο πλήρως γλυκός,ευγενικός και δοτικός μου Γ. να έχει χαθεί τελειώς. Δεν μπορεί.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά πολλές φορές από την αρχή.Και πάλι από την αρχή.Το περίεργο είναι πως δεν του κράτησα ποτέ μου κακία . Πως θα μπορούσα άλλωστε; Τον λάτρευα αληθινά. Μονάχα ένα μικρό παράπονο. Ένα μικρό παράπονο που είχα πιστέψει στα όνειρα που κάναμε παρέα εκείνα τα βράδια που μας χώριζε η απόσταση. Είχα πιστέψει στην θέλησή μας. Είχα πιστέψει σ’εμάς.



Αυτό που αγάπησα σ’εκείνον ήταν ότι πάνω απ’όλα ήταν άνθρωπος. Δεν πάλευε μόνο για την δική μου χαρά. Αλλά για την χαρά όσων μπορούσε. Θυμάμαι ακόμα μια ιστορία που μου είχε πει. Που είχε κάνει ένα παιδάκι στην κατασκήνωση, όταν ήταν ομαδάρχης, να χαμογελάσει αληθινά.

«Δεν θέλω τώρα να σου κάνω τον σπουδαίο αλλά…»

«Αλλά έτσι είσαι εσύ.»είχα προλάβει τα λόγια του.

 Ίσως να τον αγάπησα και γιατί τον θαύμαζα. Έβαζε πάνω απ’όλα το μέλλον του. Την οικογένειά του. Ένιωθα τυχερή που τον είχα γνωρίσει. Που αλλού θα έβρισκα συνομήλικό μου που θα θυσίαζε τις καλοκαιρινές του διακοπές για να πάει να δουλέψει στην άλλη άκρη της γης υπό παράξενες και περίεργες συνθήκες ;

Όμως δεν πρόλαβα να τον χορτάσω .Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο άδικο. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω από το να το ζήσω όλο αυτό μαζί του. Τίποτα παραπάνω από το να μοιραστώ μαζί του στιγμές. Εγώ και εκείνος. Μόνο. Ήταν παράξενο…Σαν η καρδιά μου να είχε βρει ένα κομμάτι της το οποίο έψαχνε καιρό.

Τελικά ότι έζησα μαζί του ήταν αληθινό. Τόσο αληθινό που τώρα νιώθω το κενό που άφησε στην ψυχή μου τρομαχτικά καθαρά.

Ποτέ δεν του είπα βέβαια ότι στην πραγματικότητα οι γονείς μου δεν βγάζουν αρκετά λεφτά όσο θα χρειαζόμουν για να ταξιδεύω στην Αγγλία. Ποτέ δεν του είπα πόσο στενά ήμασταν οικονομικά. Αλλά όταν εκείνος μου έλεγε ότι ήθελε να πάω σκεφτόμουν πως κάπως θα έβρισκα μια λύση...

«Απόσταση.»Ύπουλη λέξη. Κατάφερε τελικά να χωρίσει δύο νέους που θέλανε να είναι μαζί. Εμείς δεν ήμασταν παρά η αφορμή. Η αιτία ήταν η ζωή. Αυτό το άδικο σύμπαν. Αυτός ο Ιούλιος. Ή όχι τόσο αυτός…όσο τ’ότι βρεθήκαμε μίλια μακριά ο ένας από τον άλλον. Εύχομαι μονάχα να είναι καλά όπως και όπου και αν είναι. Και όποιος είναι δίπλα του να εκτιμάει την ζεστασιά που έκπεμπε όπως εκτιμούσα και εγώ.

Ο Γ. ήταν ότι ωραιότερο μου έχει συμβεί τα τρία τελευταία χρόνια. Δεν του το είπα ποτέ αυτό. Τον λάτρευα όμως. Ίσως να υπήρξε τυχερός γι’αυτό. Γιατί ακόμα και αν δεν το ξέρει αγαπήθηκε από εμένα. Θα έκανα πράγματα για εκείνον που μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί για κανέναν άλλον. Πάνω απ’όλα όμως δεν του χρέωσα τίποτα απ’ότι συνέβει. Τίποτα απολύτως. Ήξερα πως πιέστηκε από παντού. Αν τον λάτρευα έστω και λίγο αληθινά έπρεπε να τον αφήσω να φύγει. Για να ξανά νιώσει και πάλι ξέγνοιαστος…Και ίσως τελικά αυτό να είναι και η αληθινή αγάπη...Να πνίγεσαι εσύ για να δίνεις στον άλλον την ανάσα που χρειάζεται για να αναπνεύσει.

Θα αναρωτιέσται γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά ε;

Δεν ξέρω. Ίσως επειδή σε λίγες μέρες αλλάζει το έτος... Και ήθελα να κάνω μια μικρή μου προσωπική μέτρηση των συναισθημάτων και των πραγμάτων...

Αν μου λέγατε την γνώμη σας πάνω σ'αυτό το ζήτημα θα την εκτιμούσα.Είμα σε μια φάση της ζωής μου που πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω...

Το μόνο καλό που βγήκε απ'όλα αυτά είναι πως έκανα πολλά πράγματα για να μην τον σκέφτομαι.Όπως μου επισήμανε μια φίλη μου,είμαι μια "γαμάτη single." 

Πήγα για ιππασία,για χορούς,γνώρισα και άλλα άτομα στην σχολή μου,ξανά έψαξα για δουλειά,κάνω τον εθελοντισμό,πήρα και παραπάνω μαθήματα για να δώσω αυτό το εξάμηνο.

Μάλλον βγήκε και κάτι καλό τελικά.

Καλές γιορτές σ'όλους.

Καλά να περνάτε!

Καλά Χριστούγεννα! :) 

Did I ever love you
Did I ever need you
Did I ever fight you
Did I ever want to

Did I ever leave youWas I ever able

Are we still leaning
Across the old table

Did I ever love you...

Was it ever settled
Was it ever over

And is it still raining
Back in November

The lemon trees blossom
The almond trees whither
Was I ever someone
Who could love you forever

Was it ever settled
Was it ever over

And is it still raining
Back in November

The lemon trees blossom
The almond trees whither

It’s Spring and it’s Summer
And it’s Winter forever

Did I ever love you

Does it really matter

Did I ever fight you

You don’t need to answer
Did I ever leave you
Was I ever able
Are we still leaning
Across the old table

Did I ever love you...

Άδική,μικρή και απρόβλεπτη ζωή.

Έτσι είναι ο τίτλος για την σημερινή μου ανάρτηση.Κάτι έχω ξανά πει για ανατροπές και απρόοπτα στην ζωή μου.Ναι για άλλη μια φορά η ζωή μου δείχνει πόσο άδικη και απρόβλεπτη είναι.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014.
Ξύπνησα μ'ένα πλάκωμα.Ένα άσχημο αίσθημα.Ήθελα για κάποιο λόγο να βάλω τα κλάματα.

Όμως δεν πτοήθηκα ιδιαίτερα.Ντύθηκα,έκανα τις δουλειές μου στην Αγία Παρασκευή και μετά πήγα στην Κηφισιά όπου βγήκα με δύο συμφοιτητριές μου από την σχολή που αρχίσαμε να κάνουμε φέτος παρέα.Έκανα πάρα πολύ κρύο ομολογώ,αλλά περάσαμε πολύ όμορφα.Πραγματικά αυτές τις δύο κοπέλες τις συμπαθώ τόσο πολύ.Είναι τόσο γλυκούλες και πρόσχαρες που περάσαμε πολύ όμορφα.

Στο γυρισμό και έχωντας κρατηθεί αγκαζέ με την Χ. και την Γ. πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου.Θα έβγαινε το βράδυ με τις φίλες μας από το φροντηστήριο,την Κ.,την Α.Μ και θα πήγαινε και η παλιά μας συμμαθήτρια-παιδική φίλη Μ. Η Μ. είναι η μόνη που έχουμε κρατήσει ακόμα επαφή από το δημοτικό.
Τέλος πάντων την πήρα τηλέφωνο για να της πω ότι δεν θα πάω το βράδυ.Δεν είχα πολύ όρεξη για έξω,οπότε πήρα τηλέφωνο την Μ. από την σχολή μου να πάω να χουχουλιάσω σπίτι της βλέποντας ταινία.Η Μ. είχε μόλις 4 ημέρες που είχε βγει από το νοσοκομείο καθώς πέρασε λοιμώδη μονοπυρηνωση.Οπότε θεώρησα πως ήταν πολύ καλή ιδέα να πάω να την δω και να χουχουλιάσουμε.
Είδαμε το Περηφάνια και Προκατάληψη,αλλά δυστυχώς εγώ δεν το είδα μέχρι το τέλος,καθώς έπρεπε να φύγω γύρω στις 11 παρά.

To βράδυ όταν γύρησα η αδερφή μου έλειπε καθώς θα γύρναγε μετά της 2.Έίπα να κάτσω λίγο στον υπολογιστή μέχρι να νυστάξω.Το κάνω κάθε βράδυ αυτό.
Βλέπω η φίλη μου η Α. μου έχει στείλει το εξής μύνημα στο facebook "Το χειρότερο είναι ότι είδα στον ύπνο μου και έναν παπά να πετάει και να με κυνηγάει.Και μετά προσπαθούσα να τον σκοτώσω.Μετά συνέβη κάτι τρομαχτικό.Τον έριξα κάτω αλλά ήταν σαν να ήταν μόνο το κεφάλι του.Τέλος πάντων ο παππάς δεν είναι καλό.Σημαίνει αρρώστια ή θάνατο.Ντα φακ??"
"Ωχ μην μου λες τέτοια. Α παπα αυτά τα ονειρά σου"της είπα.Καθώς κατά ένα περίεργο λόγο τα όνειρα της Α. πάντα βγαίνουν.Έχω γράψει και εδώ πως όταν είχε πεθάνει ο παππούς μου,μου είχε πει έβλεπε αστέρια να πέφτουν στον ύπνο της,και πως σήμαινε θάτανο.Όπως και την προηγούμενη φορά,έτσι και αυτή ήμουν σε φάση,εντάξει απλά όνειρο της Α. Μια φορά έτυχε να βγει όνειρο της...Δεν θα γίνει κάτι.Σιγά.



Κυριακή 2 Νοεμβρίου.
Την επόμενη το πρωί ξύπνησα πάλι μ'ένα χάλια συναίσθημα.Ήθελα να βάλω τα κλάματα.Κάτι μου έφταιγε και δεν ήξερα τι.Πάει,μάλλον τα έχουν παίξει τελειώς οι ορμόνες μου σκέφτηκα.Δεν εξηγείται αλλιώς.Και δεν ήταν ότι μου έλειπε ο Γ.,όπως μου λείπει κάθε μέρα.Ήταν κάτι άλλο.Κάτι άλλο μου έφταιγε.Πριν σηκωθώ από το κρεβάτι ακούω δίπλα την αδερφή"Ξύπνησες?"
"Ναιιι"της απάντησα.
"Θες να σου πω κάτι να πάθεις σοκ;"μου είπε ενώ κράταγε στα χέρια το κινητό της.
"Πες μου."
"Εχθές το βράδυ είχα αφήσει ειδήσεις.Γενικά δεν αφήνω ποτέ αλλά εχθές έτυχε.Και άκουσα πως κάτω απο μυστηριώδης συνθήκες πέθανε 21χρονη,την Παρασκευή το βράδυ,μέσα σ'ανσασερ στην δουλειά της,καθώς κατέβαζε μια σκάλα.Και ξέρεις ποια μου είπε η Μ. ότι ήταν αυτή;"
"Ποια;"
"Η Σ." (παλιά μας συμμαθήτρια και φίλη.)
"Έλα πλάκα μου κάνεις."της είπα.
"Όχι αλήθεια,μου το είπε και εμένα η Μ. και έπαθα σοκ."
"Ελα τώρα πλάκα μου κάνεις..."
"Όχι θες να δεις και στο τοίχο της στο fb τι της γράφουν;"
"Όχι ρε φίλε....Θέλω να κλάψω..."
Και πριν καν της πω αυτά,χωρίς να το καταλάβω έκλαιγα ήδη.Έκλαιγα τόσο πολύ.Έτρεμαν και τα χέρια μου.
"Ρε ηρέμησε."μου είπε η αδερφή μου."Δεν ήξερα ότι θα το πάρεις έτσι."
"Καλά πας καλά?Μου λες ότι κάποιος που γνώρισα πέθανε,έτσι απλά.Και μ'αυτό τον τρόπο?Είναι τραγικό."Και μετά άρχισα να θυμάμαι όλες εκείνες τις ξέγνοιαστες στιγμές στο δημοτικό.Και που καθόμουν μαζί της στις εκδρομές.Και που ήμασταν μαζί στο ολοήμερο.Που ήταν πάντα πολύ χρόσχαρη και χαρούμενη.Που στην 5η δημοτικού μας είχε πιάσει μια κρίση λατρείας και με φώναζε τουίτι της.Και να τελειώνει η ζωή σου έτσι; Έτσι; Στα 21 σου μόλις χρόνια;Και η γλυκούλα πάντα με θυμόταν σε γιορτές και γενέθλια και μου έστελνε χρόνια πολλά.

Είναι απλά ασσύληπτο.Αδιανόητο.Τέτοια ατυχήματα λες δεν συμβαίνουν.Απλά κόλλησε στο φρεάτιο η σκάλα που μετέφερε.Έπεσε πάνω της,και την έπνιξε.
Πόσο άσχημος τρόπος για να πεθάνεις.Πόσο άδικο...

Εχθές πήγαμε μαζί με την Μ. στην κηδεία.Πήραμε στο αμάξι μαζί μας την Αγ. και την μαμά της.Της περιμέναμε έξω από το 9ο σχολείο.Το δημοτικό μας.
Θυμήθηκα ότι τελευταία φορά είχα περάσει από εκεί το καλοκαίρι.Όταν πήγαινα στον ομορφούλη μου.Και του είχε στείλει μύνημα ότι φτάνω.Μου είχε απαντήσει να συνεχίσω να προχωράω και πως κάποια στιγμή θα με πετύχει.
Πάλι λοιπόν για άλλη μια φορά βρέθηκα στο Χαλάνδρι.Χωρίς να το έχω επιδιώξει...Για κάποιο λόγο πάλι εδώ.Λες και πάντα το Χαλάνδρι με τραβάει...

Είχε πάρα πολύ κόσμο.Υπερβολικά πολύ κόσμο.Ακόμα νομίζω δεν μπορώ να το πιστέψω.Εκεί που λύγισα ήταν όταν είδα πως το φέρετρο ήταν άσπρο.Και που πάνω είχανε την φωτογραφία της.Αυτή την όμορφη φωτογραφία της που είχε στο facebook.Που μόλις ένα μήνα πριν της είχα κάνει like και σκεφτόμουν πόσο έχει ομορφήνει.Αυτή την φωτογραφία της...
Και να σου εκεί τρυγύρω και παλιοί μας συμμαθητές.Η Μαρ. η Ρ, η Γ., ο Δημ.,ο παιδικός μας φίλος ο Τασ.,ο Γ.
Με τον Δ. είμαστε μαζί στην ίδια σχολή.Τον είδα να κλαίει τον γλυκούλη...Αντίθετα ο Τασ. και ο Γ. ήταν ψύχραιμοι.
Η Γ. είχε σπαράξει.Μόλις μας είδε μας αγκάλιασε."Μην κλαις Γ. μου."της είπα απλά."Δεν θα ήθελε να κλαίμε."

Της πετάξαμε όλοι από ένα άσπρο λουλούδι.Εκεί που νομίζω πως λυγίσαμε όλοι ήταν όταν φώναζε η γιαγιά της.Και όταν η μαμά της της τραγούδησε το Όλα σε θυμίζουν,όπως μπορούσε η γυναίκα,πριν την σκεπάσουν με το χώμα.Ήταν ανατριχιστική στιγμή.
Καπού εκεί ήταν που και η Μαρ. η Ρ. έβαλε κάτι φωνές.Και να την στηρίζουν δίπλα η Γ. και η Μ

Αφού πέρασε όλο αυτό,πήγαμε στο Χαλάνδρι,στα Μικελ.Δεν ξέρω για πιο λόγο έκαναν εκεί τον καφέ...
Καθίσαμε όλοι μαζί οι παλιοί συμμαθητές.Κάποιοι άκουγα να λένε για την σκάλα...Πως αλλιώς έπρεπε να την βάλει μέσα.Ο μπαμπάς της Μ. Ρ. μας έλεγε γενικά να προσέχουμε.Και με τα αμάξια,και με τις μηχανές.
Στην αρχή δεν είχαμε πολύ κέφι για κουβέντα.Αλλά σιγά σιγά αρχίσαμε να ρωτάνε ο ένας τον άλλον τι σπουδάζουμε,αν δουλεύουμε,πως περνάμε.Είπαμε για αστεία και όμορφα γεγονότα που είχαμε ζήσει παρέα με την Σ...Και ύστερα πιάσαμε τα παιδικά μας χρόνια.
"Θυμάστε την κυρία Γιούλη;"
"Πω πω τι απαράδεκτη δασκάλα."
"Γιατί την κυρία Πόλη την μουσικό;"
"Αχ τι καλή!Μας μάθαινε τόσο ωραία τραγούδια!"
"Εγώ τις προάλλες έβλεπα μια κασέτα από μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή.Τι ωραίοι που ήμασταν όλοι.!"
"Θυμάστε τι παιχνίδια κάναμε;"
"Πω ναι,λάβα,κυνηγητό!"
"Δεν ήταν τεράστια τα διαλλείματα;Θυμάμαι προλαβαίναμε να φάμε,να παίξουμε,να καθίσουμε!"
"Γιατί τότε που μας χώρισαν σε τμήματα;Και είχαμε συνθηματικά στις πόρτες;"
"Πω ναι!! Και θυμάστε,δεν ήταν μια περίοδο που κάναμε συνέχεια πάρτι;"
"Ναι ναι!Ήταν μια περίοδος που κάθε Σάββατο κάποιος θα είχε πάρτι.Και ρίχναμε κάτι χορούς!"
"Τα μπλουζ τα θυμάστε;Στην μια πλευρά τα αγόρια και στην άλλη τα κορίτσια για το ποιος θα διαλέξει ποιον."
"Γιατί η μπουκάλα και καλά;"
"Γιατί οι γυμναστικές επιδείξεις;Θυμάμαι μας είχαν βάλει το ίδιο τραγούδι να το κάνουμε δύο χρονιές."
"Ναι ναι! Το Αν όλα τα παιδιά της Γης..."
"Θυμάστε το πιζτάμα πάρτι του Γ.;;"
"Πω ξεχνιέται!Που πετάγαμε τα ποπ κορν και προσπαθούσαμε να τα φάμε στον αέρα!"
"Και πόσο ωραίες εκδρομές μας πήγαιναν!"
"Αχ Αλσος Βεικου!Νομίζω πως εκεί ξέραμε το κάθε δέντρο απέξω και ανακατωτά!"



Και κάπως έτσι γλυκά πέρασε η ώρα.Ήταν πολύ ωραίο πραγματικά που θυμηθήκαμε τα παλιά.Ο καθένας θυμόταν κάτι διαφορετικό.Αλλά  όλοι συμφωνούσαμε στο ίδιο.Πως ήταν τα πιο ξέγνοιαστια και όμορφα χρόνια μας.Λέγαμε πως θα μας βλέπει η Σ. να τα συζητάμε όλα αυτά και θα γελάει...Τι κρίμα και άδικο που ξανά βρεθήκαμε κάτω από τέτοιες συνθήκες.Πόσο τραγικό...Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει συμβεί στον καθένα μας...
Ο Τ. μας ρώτησε αν είχε κρατήσει κάποια από εμάς επαφή μαζί της...Σχεδόν κανένα μας,πέρα από την Μ.Ρ. Αλλά δεν είχε σημασία αυτό λέγαμε με την Αγ. Βλέπουμε φωτογραφίες και δημοσιεύσεις ο ένας του άλλου στο facebook,ξέρουμε ότι είναι καλά ότι περνάει όμορφα.

Εξάλλου ο καθένας μας ξεχωριστά αποτελεί ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας και αθωότητας του άλλου.Κάποτε μοιραζόμασταν την ίδια τάξη.Το ίδιο θρανίο.Βρισκόμασταν στο ίδιο πουλμαν.Γελάγαμε με τα ίδια αστεία.Παίζαμε όλοι μαζί.Χορεύαμε όλοι μαζί.Είχαμε βρεθεί πολλές φορές ο ένας στο σπίτι του άλλου.Είμασταν όλοι τόσο καλά παιδιά...σαν μια μεγάλη και ωραία παρέα.Απλά μια παρέα από μικρά παιδιά.

Μαζί με τον Τ. πιάσαμε λίγο συζήτηση και για το νηπιαγωγείο που πηγαίναμε παρέα.Ο Τ. ίσως είναι το πιο μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.Ήμασταν μαζί στο νηπιαγωγείο,δημοτικό,στα αγγλικά,στους παραδοσιακούς χορούς.Οι γονείς μας έκαναν πάρα πολύ παρέα και έτσι βρισκόμασταν συνέχεια ο ένας στο σπίτι του άλλου.
"Θυμάστε τις διακοπές που είχαμε πάει παρέα;Στην Λευκάδα;"Ρώτησε ο Τ. την αδερφή μου.
"Όχι Ζάκυνθο είχαμε πάει."
"αα ναί!Πω και που μας είχανε βάλει σε κάτι γαιδουράκια οι γονείς μας."
"Και έχω και κάτι φωτό.Με τις βαρκούλες μας που ήμασταν."είπε ο Τ.
"Καλά εσένα Τ. σε θυμάμαι πάντα ο αρχηγός.Και μετά ακολουθούσα εγώ,και μετά η Δ. με τον Ο. που τους βάζαμε πως ήταν τα δυο πιο μικρά."
Πόσο χάρηκα που ξανά μίλησα με τον Τ. Ένιωθα τέτοια οικειότητα μαζί του.Σαν αδερφό μου τον νιώθω.



Ύστερα από αυτά και αφού τελείωσαμε όλοι μας τον καφέ μας πήγαμε να χαιρετήσουμε την μαμά της Σ. και τον αδερφή της,καθώς δεν το είχαμε κάνει καθόλου πιο πριν μέσα στον πολύ κόσμο.

Καθώς πλησιάσαμε τον αδερφό της,εγώ και η αδερφή μου μας κάνει"Διδυμάκια;;"
"Mας θυμάσαι;"Τον ρώτησα έκπληκτη.Δεν περίμενα να μας θυμάται.Δεν τον έχω καν φίλο στο facebook.Είχε να μας δει χρόνια.Εγώ στην αρχή είχα ξεχάσει και το ονομά του.
"Φυσικά και σας θυμάμαι."
Τον αγκαλιάσαμε."Συλληπητήρια πραγματικά."του είπα.
"Τι κάνετε;Σπουδάζετε;"
"Ναι ναι..."
"Μπράβο,μπράβο!Να προσέχετε!"
Ύστερα γύρησε στην αδερφή μου."Μαρία;;"
"Χχαχαχα όχι."
"Να πάρει χαχα"
Πάντα μας μπέρδευαν.

Μετά πλησιάσαμε την μαμά της.Τι να πεις Θέε μου σε μια μάνα που χάνει το παιδί της...Τι να της πεις...;Υπάρχει χειρότερο;;
"Μας θυμάστε;"την ρωτήσαμε.
Μας κοίταξε καλά καλά.
"Οι δίδιμούλες...;"της είπαμε.
"Αχ ναι,οι δίδυμες." μας είπε και μας αγκάλιασε και της δύο.
"Τι να σας πω τώρα...Καλή δύναμη μονάχα."της είπα.
"Πάρτε."Μας είπε και μας έδωσε στις χούφτες από ένα κουφέτο στην καθεμία.Πόσο τραγική σκηνή...Μια μάνα που δεν θα δει ποτέ στ'αλήθεια την κόρη της να πατρεύεται.Να κάνει παιδιά.Να μεγαλώνει.

Δεν ξέρω πως ήταν τώρα η Σ. σαν άνθρωπος.Αλλά όσο την θυμάμαι εγώ από παλιά ήταν πάντα χαμογελαστή.Πρόσχαρη.Γλυκιά.Με πλάκες.Γενικά ζωντανό κορίτσι.Με όρεξη.Με κέφι.
Ακόμα θυμάμαι εκείνο το τσαντάκι της.Ένα γκρι τσαντάκι με 3 tweety πάνω.Μου έλεγε πάντα"Εδώ ο tweety είναι στεναχωρημένος γιατί ψάχνει να βρει παρέα με ποιον θα κάτσει στην εκδρομή.Εδώ είναι σοκαρισμένος γιατί βρίσκει εσένα.Εδώ χαμογελάει γιατί θα κάτσει μαζί σου."Και έτσι καθόμασταν παρέα.

Όλα αυτά μ'έβαλαν σε σκέψεις.Και αναρωτήθηκα πραγματικά πόσο μικρή,άδικη,και απρόβλεπτη είναι αυτή η ζωή.Και έτσι εκεί που κατέληξα είναι πως πρέπει ν'αγαπάμε.Κάθε μέρα.Όλο και πιο πολύ.Να μην αφήνουμε γι'αυριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα.

Να αγαπάμε.Με όλη μας την δύναμη και την ψυχή κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.Και ν'αγαπάμε ανιδιοτελώς πάνω απ'όλα.

Καλό ταξίδι μικρή μας Σ.
Όλοι οι συμμαθητές σου από το 9ο,θα σε θυμόμαστε και θα σ'αγαπάμε πάντα.
Γιατί είσαι κομμάτι μας.

Όλοι μας η αγάπη...την κάμαρα γεμίζει.

Another day without you...

Πάνε δύο μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση και όμως,εγώ νομίζω πως την έκανα μόλις εχθές.

Δεν έχουν αλλάξει τραγικά τα πράγματα από τότε.Πάντως με σιγουριά μπορώ να πω ότι ο Σεπτέμβρης ήταν ένας περίεργος μήνας.
Αρχίκα ο Αύγουστος πέρασε πολύ γρήγορα κατ'εμε.Την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου διάβαζα για την εξεταστική μου.Έδωσα 4 μαθήμα από τα 10 που χρωστάω.Πήγα καλά.Αν και βασανιζόμουν πολύ...Πιεζόμουν.Το μυαλό μου έφευγε συνέχεια.Αυτά τα 4 που έδωσα ήταν τα πιο εύκολα...

Μέσα στο Σεπέμβρη είχαμε τα γενέλθια της αγαπημένης μου Ν. από την σχολή.Ωραία περάσαμε!
Επίσης ας πούμε τσακώθηκα με φίλη μου.Μ'εκανε να αναθεωρήσω μερικά πράγματα για εκείνη.Ξέρετε...όταν λες στον άλλον δεν είμαι και πολύ καλά,δεν έχω όρεξη,και πως μου έχουν πέσει πολλά...και δεν το κατανοεί...Λες...είναι παράξενο,πόσο φίλος σου είναι;

Τέλη Σεπτέμβρη ορκίστηκε και η κολλητή μας η Ε.Ήταν τόσο όμορφα!Ένιωσα τόση περιφάνια για εκείνη!Στα 4 χρόνια νταν την έβγαλε την σχολή της.Βγάλαμε φωτογραφίες,φάγαμε γλυκά,τραγουδήσαμε,γελάσαμε.Υπέροχη μέρα!
Όμως να...όσο προχωράνε οι μέρες ανυσηχώ όλο και πιο πολύ για την Ε. Η μαμά της είναι άρρωστη...και δεν πάει καθόλου καλά.Για την Ε. το στηριγμά της ήταν από πάντα η μαμά της.Κάθε μέρα την σκέφτομαι,και κάθε μέρα εύχομαι να έχει δύναμη και εκείνη και η μαμά της.
Τελικά το "ΧΕΜΑ" όπως λεγόμαστε μεταξύ μας,εμείς οι 4 κολλητές φίλες,είμαστε μια πολύ ιδιόμορφη μικρή παρέα.Μας τα φέρνει πολύ παράξενα η ζωή.Μας βάζει εμπόδια.Μας βάζει δυσκολίες.Το καλό είναι,ότι είμαστε πάντα εκεί η μια για την άλλη.Κάνουμε πολλά όνειρα παρέα και αυτό είναι που αγαπώ σ'εμάς.Εξάλλου ειδικά η φιλία μας με την Ε. έχει αντέξει 10 χρόνια...Σίγουρα θα είναι για πολύ καιρό ακόμα και στην ζωή μου και στα μελλοντικά ονειρά μου.Απλά να,όλο αυτό με την μαμά της μ'έχει στεναχωρήσει.Νιώθω μερικές στιγμές πόσο άδικη είναι η ζωή για κάποιους,και πόσο γεναιόδωρη για κάποιους άλλους.

Μέσα στο Σεπτέμβρη προσπάθησα να βγω και αρκετές βόλτες.Να μην μένω μέσα.Είδα άτομα που είχα καιρό να δω και χάρηκα πολύ.
Μέσα σ'αυτούς και την Ρ. Την κοπέλα μέσω της οποίας ας πούμε γνώρισα τον ομορφούλη μου...Εκείνη με θυμήθηκε.Αλλά πάντα την σκεφτόμουν.Ότι και να γίνει με αυτή την κοπέλα,όσο καιρό και αν χαθούμε πιστεύω πάντα θα βρισκόμαστε κατά καιρούς να τα λέμε.Είχε πολύ πλάκα η συζήτηση...Όταν με ρώτησε αν έχω κάτι ερωτικό στην ζωή μου,και της είπα με σοβαρό ύφος"Είχα.Και Ρ. μου,τον ξέρεις." χαχαχ Άρχισε να μου λέει ονόματα,να ψάχνει.Τελικά της είπα το ονομά του."Αααα στο καλό.Τ'οτι θα σου έκανα και προξενιό χωρίς να το ξέρω..χαχχα"
4 χρόνια τον ήξερε.Την ρώτησα πως ήταν πιο παλιά."Καλό παιδί.Πολύ καλό παιδί.Και μετρημένο,και σωστό...Ούτε από αυτούς τους ψευτομάγκες,ήσυχος,αλλά ταυτόχρονα και μέσα στην πλάκα."Χαμογέλασα σ'αυτά τα λόγια.Χάρηκα πάρα πολύ.Νιώθω πως πάντα ξέρω τι άτομα επιλέγω στην ζωή μου.Πως πάντα ξέρω να ψυχολογώ τον άλλο καλά.Μπορώ να καταλάβω το κατά πόσο σωστή ψυχή έχει,το κατά πόσο επικοινωνούμε.Δεν κάνω σχεδόν ποτέ λάθος κρίση.Γι'αυτό και ότι άτομο έχω διαλέξει στην ζωή μου έχει μείνει.Ποτέ δεν είχα λάθος εκτίμηση για κάποιον.
Επίσης λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός.Να λοιπόν που χαμογέλασα,που δεν φάνταζε καλό παιδί μόνο στα δικά μου μάτια.Και εγώ τον ήξερα και λίγο καιρό...Όχι σαν την Ρ.,που τον ήξερε 4 χρόνια.Κα ίσως να ένιωσα και μια δικαιώση,για την κρίση μιας φίλης μου που τον είχε βρίσει,και μου είχε πει ότι δεν άξιζε σαν άτομο.Όχι δεν τον ήξερες.Όχι και πάλι...Εγώ ξέρω να επιλέγω.
Κάποια από τις μέρες του Σεπτεμβρίου πήγα σπίτι της.Μου έδειξε και μια φωτογραφία του όταν ήταν μικρός...Πόσο θα ήθελα να του το πω αυτό...Η Ρ. είναι η μόνη που επειδή τον ξέρει με παρακινεί εδώ και καιρό να του στείλω μύνημα.Να δω τι κάνει.Μάλλον δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα...Θέλω απελπισμένα πολύ να μάθω αν είναι καλά και να του μιλήσω.

29 Σεπτεμβρίου αρχίσαμε και σχολή.Έχω ενθουσιαστεί με τα μαθηματά μου!Έχω τα μαθήματα του κορμού βέβαια,αλλά τουλάχιστον 4 είναι επιλογής ψυχολογίας.Είναι τόσο όμορφα μαθήματα.Με την Ν. και την Μ. από την σχολή το έχουμε πάρει ζεστά το εξάμηνο και πηγαίνουμε που και που και στην βιβλιοθήκη και διαβάζουμε.Καλά όχι ότι εγώ θέλω πολύ πίεση για να δεχτώ μια τέτοια πρόταση...Πλέον λέω ναι σε οποιαδήποτε πρόταση αρκεί να μην είμαι σπίτι και να μην σκέφτομαι...

Γι'αυτό τον λόγο γράφτηκα και Κρητικούς χορούς.Παλιά έκανα 7 χρόνια παραδοσιακούς,οπότε σχετικά έχω τον ρυθμό κτλ. Επίσης θα πηγαίνω και ιππασία.Βρήκα φτηνά μαθήματα μέσω του Πανεπιστημίου,και κατά χάρηκα!Έχω ενθουσιαστεί για την ακρίβεια!Ήταν ένα από τα ονειρά μου να μάθω ιππασία.Βέβαια άντε να κάνω το πολύ 3 μαθήματα το μήνα,αλλά και πάλι χαίρομαι τόσο πολύ!Σήμερα έκανα και το 1ο μου μάθημα!Ήταν απλά τέλειο,και απίστευτο!Έμαθα πως να προχωράω με το άλογο,πως να το σταματάω,να ανεβαίνω και να κατεβαίνω,να πηγαίνει γενικά όπου θέλω,να το κάνω να τρέχει.Ήταν πολύ ωραίααα!!

Τις τελευταίες μέρες,έχω καταφέρει να είμαι συνέχεια έξω.Από το πρωί μέχρι το βράδυ.Εχθές ήμουν στο Γεωπονικό,στο Πανεπιστήμιο της αδερφής μου,και παρακολούθησα μάθημα από της 12 μέχρι της 6.Δεν μπορώ να μένω μέσα...μελαγχολώ γιατί φεύγει συνέχεια το μυαλό μου σ'εκείνον."Αν μπορούσες να γραφτείς και καράτε θα το έκανες χαχα" μου είπε εχθές η αδερφή μου και εγώ γέλασα χαχαχ.Έχει ένα δίκιο.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι μέρες ομορφούλη μου χωρίς εσένα έχουν δύο μορφές.Πέρνάνε απίστευτα γρήγορα,και ταυτόχρονα βασανιστηκά αργά.

Οι μέρες ομορφούλη μου,είναι μουντές.Σε σκέφτομαι συνέχεια χωρίς να το θέλω.Ορίζεις την σκέψη μου συνέχεια.Έρχεται ξαφνικά η μορφή σου στο μυαλό μου.

Οι μέρες ομορφούλη μου είναι βαμμένες από την δική σου απουσία.Μου λείπουν οι συζητήσεις μας,οι πλάκες μας.Η ασφάλεια που ένιωθα μαζί σου.

Οι μέρες ομορφούλη μου έχουν μια μελαγχολία.Μου λείπει η ξεγνοιασιά που ένιωθα μαζί σου.Η ευτυχία...ναι,μετά από 2 χρόνια ξανά ένιωθα ευτυχισμένη,και το ένιωθα αυτό μαζί σου.

Οι μέρες ομορφούλη μου,είναι άδειες.Ένιωθα γεμάτη,τόσο γεμάτη μαζί σου.Τώρα νιώθω άδεια.

Οι μέρες ομορφούλη μου,μου μοιάζουν μισές.Σαν να λείπει κάθε μέρα από τον γαλάζιο ουρανό ο ήλιος.Έτσι αισθάνομαι.Σαν έναν ουρανό χωρίς ήλιο.Νιώθω μισή.

Οι μέρες ομορφούλη μου,σου μοιάζουν πολύ ακόμα και αν δεν το ξέρεις.Περνάω κάθε μέρα από την πλατεία που καθόμασταν και θυμάμαι τα λόγια σου."Θα μπορούσα να μείνω έτσι εδώ μαζί σου,να σε φιλάω,όλο το βράδυ.""Και εγώ το ίδιο" σου είχα πει."Χαχα...πιο skype...είναι τόσο διαφορετικό από κοντά.""Πιο skype..."είχες προσθέσει και εσύ.

Οι μέρες ομορφούλη μου χωρίς εσένα μ'έκαναν να αγαπώ αλλά ταυτόχρονα και να μισώ τα μέρη που είχαμε βρεθεί μαζί.Κάθε μέρα κατεβαίνω στο Νομισματοκοπείο.Και καθέ φορά,θυμάμαι εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.Που με περίμενεις με απλωμένα τα χέρια,με τόση γλύκα.Και που όταν έφευγε το λεοφωρείο δεν με άφηνες και μου έλεγες"Ένα φιλί ακόμα,άλλο ένα,άλλο εεενα!"

Οι μέρες ομορφούλη μου θυμίζουν εσένα.Ξαπλώνω και βλέπω πάνω στο γραφείο μου τον όμορφο αρκούδο που μου είχες στείλει από την Αγγλία."Να ξέρεις,δεν θα είσαι μόνη σου από εδώ και πέρα,κάποιος θα σου κάνει παρέα."Έτσι μου είχες πει.Μου είχες πει ότι δεν θα είμαι μόνη μου.Χαμογελάω μερικές φορές στον υπέροχο αρκούδο μου.Αλλά αλίμονο,δεν μπορεί να αντικαταστήσει το δικό σου κενό.Αλίμονο...νιώθω μόνη μερικές στιγμές.Έχω και την αγγλική λίρα στο πορτοφόλι μου.Τότε που πήραμε πίτσα,και σου είχα πει θα με αφήσεις να κεράσω εγώ.Μου έδωσες ένα δυνατό φιλί και μου είπες γλυκά "εντάξει." Αλλά έλα που μου έλειπαν 10 λεπτά.Άνοιξεις το πορτοφόλι σου και τα έδωσες εσύ.Και μαζί έβγαλες και μια ασημένια,μικρή αγγλική λίρα."Την θες; Πάρε να την έχεις" μου είπες και την έβαλες στο πορτοφόλι μου.

Οι μέρες ομορφούλη μου χωρίς εσένα με έκαναν να μισώ και να ζηλεύω όποιο ζευγάρι βλέπω μπροστά μου.Παλιά δεν το είχα αυτό.Όταν έβλεπα ζευγάρια απλά σκεφτόμουν τι ωραίοι που είναι μαζί.Τώρα νομίζω πως δεν το αντέχω.Είναι βασανιστικό...Και σκέφτομαι πως είναι ευλογία να έχεις αυτόν που θες κοντά σου.Μαζί σου.Δίπλα σου.Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία.Οταν είχες φύγει για την δουλειά,εκεί μακρία...είχα νιώσει πως η ζωή με κομμάτιαζε.Πως με το έτσι θέλω με έκοβε στα δύο.Θυμάσαι; "Πω πω αύριο φεύγω ε;" Μου είχες πει."Αχ κάνε με μια αγκαλιά" σου είχα πει,και με έσφιξες επάνω σου.Ήθελα να σε νιώσω πάνω μου.Να σε νιώσω για λίγο δικό μου,πριν φύγεις.

Οι μέρες ομορφούλη μου χωρίς εσένα είναι δύσκολες.Πιο δύσκολο είναι όταν σε βλέπω να μπαίνεις skype.Θυμάμαι εκείνες τις μέρες που έλειπες...Και ήμουν εκεί κάθε βράδυ για εσένα.Και ήσουν εκεί να με περιμένεις,κάθε βράδυ,για εμένα.Τώρα δα σε είδα στο skype...Που να ήξερες ότι γράφω για εσένα.

Οι μέρες ομορφούλη μου χωρίς εσένα είναι τόσο εξευτελιστικά ίδιες..Πάντα έλεγα πως άμα είχα κάποιον δίπλα μου,κάποιον να με γεμίζει πολύ,θα ήταν όλα διαφορετικά.Πως οι δυσκολίες της ζωής μου θα φάνταζαν μικρότερες.Και τώρα,που μερικές μέρες μοιάζουν λίγο δύσκολες...πόσο σε χρειάζομαι.Θυμάμαι μια μέρα που σου είχα πει ότι έκλαιγα...."Οχιιιι μην κλαις." μου είχες πει.Και την επόμενη μου είχες πει,πως δεν ξέρεις τι είχες πάθει,αλλά επειδή σου είπα αυτό με σκεφτόσουν συνέχεια,και ήθελες να μ'εχεις δίπλα σου και να μου δώσεις πολλά φιλιά και αγκαλιές μέχρι να σκάσω.

Οι μέρες ομορφούλη μου είναι μονότονες.Ίσως και αυτό να είναι το μεγαλύτερο γαμώτο μου.Που είμαι πάλι μια ίδια Μαρία.Μια ίδια και μονότονη Μαρία.Μια Μαρία που έχει την σχολή,τους φίλους την οικογενειά της.Ευτυχώς την υγεία μου.Απλά να...τελικά το αλατοπίπερο στην ζωή είναι ο έρωτας.

Οι μέρες ομορφούλη μου περνάνε χωρίς να μου λέει κάποιος κάθε μέρα πόσο όμορφο χαμόγελο έχω.Και βλέμμα...Όταν μου είχες πει για το χαμογελό μου,σου είχα πει ότι μου το έχουν πει πολλοί.Ήθελα κάποιος μια φορά να προσέξει και τα μάτια μου...Το βλέμμα μου.Και να που εσύ το πρόσεξες."Πόσο μου αρέσει αυτό σου το βλέμα,είναι...είναι,έχει ένα κάτι!"Και μετά με φίλαγες.Δεν ξέρω η αλήθεια είναι πως ακριβώς σε κοίταζα.Σίγουρα πάντως γλυκά.Και σίγουρα διαφορετικά απ'ότι κοιτάζω όλο τον υπόλοιπο κόσμο.Το μόνο που ξέρω,είναι πως σε κοίταζα στα βαθιά στα μάτια.Σπάνια κοιτάζουμε τους άλλους στα μάτια,το έχετε προσέξει;Όπως και εγώ,σπάνια.Και έτσι είχε αρχίσει αυτό μας το παιχνίδι."Μην με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα.""Αφού δεν μπορείς να αντισταθείς."

Οι μέρες ομορφούλη μου,είναι γεμάτες από πράγματα που θέλω να σου πω.Συνέχεια σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου πω και εκείνο,και το άλλο,και το άλλο...Τελικά τα λέω σε φίλους.Αλλά δεν είναι το ίδιο.

Οι μέρες ομορφούλη μου έχουν μια χαρακτηρηστική καθημερινότητα από την οποία λείπεις εσύ.Και σχεδόν μισώ που δεν βρίσκεσαι στην καθημερινοτητά μου.Που δεν ακούω πια την όμορφη φωνή σου.Που δεν βλέπω αυτό το πανέμορφο προσωπό σου.Που δεν γελάμε πια παρέα.

Οι μέρες μου γενικά ομορφούλη έχουν μια μεγάλη έλειψη από την δική σου αναπνοή.Λείπεις.Μου λείπεις.Πολύ.Πάρα πολύ.Όσο δεν μου έχει λείψει ποτέ κανένα άλλο άτομο στην ζωή μου...Άραγε σου λείπω εγώ καθόλου;Πάντα σου έλειπα.Μέχρι και τελευταία στιγμή πάντα σου έλειπα.Και μου έλεγες"Εμένα πιο πολύ!".

Οι μέρες ομορφούλη μου είναι παράξενες.Μερικές στιγμές κάνω σαν να μην σε είχα γνωρίσει καν.Για να μου είναι εύκολο.Δεν κοιτάζω φωτογραφίες σου.Ή τα πράγματα που έχω από εσένα.Αμα κοιτάξω φωτογραφίες σου στεναχωριέμαι...νιώθω σαν να μπαίνει ένα μαχαίρι στην καρδιά μου.Στεναχωριέμαι που πια δεν μου ανήκει το χαμογελό σου,τα μάτια σου,τα όλα σου τέλος πάντων.Άλλες όμως μέρες με λέω χαζή...πιο το νόημα να προσπαθώ να ξεχάσω;Ήσουν από τα καλύτερα πράγματα που μου έχει φέρει η ζωή μέχρι στιγμής.

Οι μέρες ομορφούλη μου έχουν μια γεύση από τα ονειρά μας.Θυμάμαι που έβλεπα τον Μάιο μπαράκια,και έλεγα από μέσα μου,θα σε πάω και εκεί,και θα πάμε και εκεί,και εκεί.Και περίμενα από εσένα να με πας στην Κηφισιά ή στην Πεντέλη,που έχω χρόνια να πάω.

Οι μέρες ομορφούλη μου δεν είναι τελικά τόσο δύσκολες όσο οι νύχτες.Γιατί τις νύχτες σε βλέπω στα ονειρά μου.Την προηγούμενη εβδομάδα σε είδα 3 συνεχόμενες νύχτες.Σε φώναζα.Φώναζα δυνατά το ονομά σου.Και εσύ είχες έρθει.

Οι μέρες ομορφούλη μου μακριά σου με κάνουν να συνειδητοποιώ κάθε μέρα πόσο άδικη είναι αυτή η ζωή.Το ήξερα σε πολλούς τομείς της ζωής μου.Δεν περίμενα να είναι και εδώ...Αλλά να...είναι τα  χιλιόμετρα,και κυρίως τα εμπόδια που δεν μας άφησαν να χαρούμε να καλοκαίρι μας και με κάνουν κάθε μέρα να αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο άδικη η αυτή η ζωή.

Έτσι οι μέρες ομορφούλη μου με κάνουν να μισώ που μένω σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο.Kαι βλέπω τα αεροπλάνα.Και τα μισώ γιατί ένα από αυτά σε πήρε όχι μια,αλλά 3 φορές μακρία μου.Και το μισώ που δεν έχω λεφτά,για να έρθω να σε βρω,να σε δω για λίγο.Έστω και από μακριά.

Οι μέρες ομορφούλη μου μερικές στιγμές είναι γεμάτες από φόβο.Φοβάμαι μην γνωρίσεις κάποια άλλη.Κάποια στιγμή βέβαια δεν μπορεί...όλο και κάπου αλλού θα αναλωθείς.Αλλά σκίζεται η καρδιά μου στα δύο όσο σκέφτομαι κάτι τέτοιο."Δεν μπορώ,ούτε και θέλω να σε φανταστώ με άλλη."Έτσι σου είχα πει.Και μετά πείθω τον εαυτό μου ότι τα ψεύτικα πράγματα δεν κρατάνε.Μόνο τα αληθινά..Και ξέρω πως την τελευταία χρονιά ήμουν ότι πιο αληθινό είχες."Και αυτά μόνο σ'εσένα όχι σ'άλλες κοπέλες να ξέρεις.""Ξέρεις...δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να σου μιλάω καθημερινά αν πίστευα πως δεν οδηγεί πουθενά,θα το έπαιζα πιο σκληρός.""Και να ξέρεις,πως μερικά πράγματα που έζησα μαζί σου δεν τα έχω ζήσει με καμία άλλη." Αυτά τα λόγια σου με στοιχειώνουν αλλά ταυτόχρονα με ανακουφίζουν και τόσο πολύ τις μέρες που φοβάμαι.

Οι μέρες ομορφούλη μου ηχούν τελικά συχνά από τα λόγια σου.Μερικά λόγια σου θέλω να τα ξεχάσω.Προσπαθώ να θυμάμαι μόνο αυτά που με έκαναν να χαμογελάσω.Ένα πράγμα ηχεί όμως συνέχεια στο μυαλό μου"Σε λατρεύω γλυκούλα μου."-"Και εγώ ομορφούλη μου."Θα έπρεπε να σου είχα φωνάξει την τελευταία φορά,δυνατά και καθαρά,πως γίνεται να αφήνεις κάποιον που λατρεύεις;Και όχι ότι δεν το εννοούσες.Ξέρω πως το εννοούσες.Απλά είσαι από τους ανθρώπους που αντιδράνε πρώτα με το συναίσθημα...και όταν συνειδητοποιήσουν τις δυσκολίες μετά με την λογική.

Οι μέρες ομορφούλη μου είναι στιγματισμένες από εσένα.Στιγματισμένες από την λιγοστή δόση που κατάφερα να πάρω από τα φιλιά σου.Αν σε είχα χορτάσει ίσως να έλεγα ότι τουλάχιστον το έζησα.Αλλά δεν σε χόρτασα ποτέ μου.Δεν σε απόλαυσα ποτέ μου.Και μου έχει μείνει το παράπονο,η αδικία....ένα μεγάλο άχτι...ένα μεγάλο γιατί.

Οι μέρες ομορφούλη μου νομίζω πως έχουν την μυρωδιά σου.Ακόμα νομίζω θυμάμαι την μυρωδιά σου.Αυτή την χαρακτηριστική μυρωδιά που σου είχα πει ότι έχεις.Και μύριζες τόσο όμορφα.Στιγμές στιγμές νομίζω ότι θυμάμαι ακόμα και την γεύση του φιλιού σου.

Οι μέρες ομορφούλη μου μακριά σου μ'έκαναν να μισώ την μυρωδιά της καρύδας και της ακακίας.Πάντα έβαζα καρύδα πριν συναντηθώ μαζί σου.Μύριζα καρύδα.Και εκείνη την μέρα...Στην Άνδρο...Ακακία και καρύδα.Να μυρίζουν οι ώμοι σου ακακία και καρύδα.Και μετά να έχει το στόμα μου γεύση από καρύδα και ακακία..

Οι μέρες ομορφούλη μου μοιάζουν μακριά σου δύσκολες.Χαίρομαι που καταφέρνει ακόμα η αδερφή μου και οι δύο πιο κοντινές μου φίλες να με ανέχονται ακόμα.Γιατί είναι πολλές εκείνες οι στιγμές που σε αναφέρω.Που λέω ααα αυτό θυμίζει εσένα.Ή αααα αυτό θυμίζει εμάς.Ή αααα και εσύ είχες πει το τάδε.

Οι μέρες ομορφούλη μου περνάνε,και θα έρθουν κάποια στιγμή τα Χριστούγεννα.Και είναι η 1η φορά που δεν θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα.Γιατί θα ξέρω πως θα είμαστε επιτέλους τόσο κοντά,αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά.

Οι μέρες ομορφούλη μου περνάνε,και δεν αντέχω άλλο χωρίς εσένα.Σε θέλω.Θυμάσαι;Πάντα εσύ μου έλεγες κάτι τέτοιο.Εγώ ποτέ.Δεν ξεστόμιζα τόσο έντονα αυτά που νιώθω.Υπήρχαν και στιγμές που νόμιζα ότι ήσουν και πολύ πιο δοτικός από εμένα.Σου είχα τυφλή εμπιστοσύνη,γιατί εσύ εξωτερίκευες πολύ έντονα από εμένα αυτά που ένιωθες.Ωστόσο εγώ ήμουν σταθερή και στο έδειχνα παραάπανω με πράξεις.

Οι μέρες ομορφούλη μου περνάνε,και με όποιο καινούργιο αρσενικό τυχαίνει να βρεθώ κοντά του,τον συγκρίνω αθελά μου μαζί σου.Λάτρευα τρελά την φατσούλα σου όταν ζήλευες.Ζήλευες συχνά...Και τι δεν θα έδινα για να σου έλεγα πως μετά από καιρό με ξανά πολιορκεί ο εαακίτης από την Φιλολογία.Έπερνες ένα τόσο γλυκό ύφος...Και είχες άχτι όποιον μου την έπεφτε.Αλλά ζήλευα και εγώ αρκετά.Το ωραίο ήταν πως ζηλεύαμε και οι δύο,σε λογικά πλαίσια,αλλά τόσο όσο να κρατάμε μια σπίθα αναμμένη,όχι ότι αυτό περιμέναμε βέβαια,αλλά και πάλι.

Οι μέρες ομορφούλη μου φαντάζουν άδειες,τόσο άδειες όσο η άδεια μου αγκαλιά.Και τι δεν θα έδινα Θέε μου για ένα ακόμα φιλί σου.Για μια αγκαλιά σου.Και για εκείνη την υπέροχη στιγμή που έμπλεκες τα δαχτυλά σου ανάμεσα στα δικά μου και μου κράταγες σφιχτά το χέρι.Δεν το βαριόμουν ποτέ αυτό.Και αναρωτιέμαι και αν υπάρχει ωραίοτερο πράγμα στην γη από αυτό...το να βρίσκει το χέρι σου ένα άλλο χέρι που να "κουμπώνει" μαζί του τόσο ταιριαστά.

Εν τέλη οι μέρες περνάνε ομορφούλη μου,και όλα αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι μου αναρωτιέμαι πόσο λογικά είναι.Δεν μου έχει ξανά συμβεί κάτι τέτοιο.Δεν έχω ξανά νιώσει κάπως έτσι.Και δεν ένιωθα έτσι μόνο τώρα.Αλλά από την πρώτη στιγμή που σε είδα.Ήταν σαν να με τράβηξες σαν μαγνήτης.Ίσως και να μην το παραδέχομαι στον εαυτό μου,αλλά μάλλον σε λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που σε είδα.Μίλαγα και έκανα πλάκες μαζί σου σαν να σε ήξερα από πάντα.Ανοιχτήκαμε ο ένας στον άλλος σαν να ήμασταν κάποιοι που απλά χάθηκαν,και μετά από καιρό ξανά βρέθηκαν.

Ένιωθα σαν να σε ήξερα από πάντα.Ένιωθα τόσο οικεία.Τόσο όμορφα.Λες και η καρδιά μου,είχε βρει επιτέλους ένα κομμάτι της που έψαχνε.

"Και εγώ μαζί σου ένιωθα διαφορετικά.Δεν το είχα ξανά νιώσει αυτό."

Έτσι είχες πει.Ότι και αν μου έλεγες στο τέλος,έτσι είχες πει τότε.Λογικά θα το έχεις ξεχάσει αλλά εγώ το θυμάμαι.Θα το θυμάμαι.

Δεν συναντήθηκα εγώ και εσύ.Συναντήθηκαν οι ψυχές μας.Και χαμογέλασαν τόσο ζεστά η μια στην άλλη.Γι'αυτό νιώσαμε και οι δύο όμορφα.Δεν ερωτεύτηκαν τα σωματά μας.Αλλά οι ψυχές μας.Που θέλανε και οι δύο αγάπη.

Η επικοινωνία μας ήταν από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή απίστευτη.Οι ώρες πέρναγαν και για τους δύο χωρίς να το καταλαβαίνουμε.Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως μεταξύ μας υπήρχε κάτι ιδιαίτερο.Γιατί καταφέραμε μαζί να κάνουμε τον χρόνο να τρέξει.

Μου έλειπες σου έλειπα.Ήθελα να σε βλέπω και ήθελες και εσύ.Θέλαμε να μοιραστούμε παρέα όνειρα.Στιγμές.

Θυμάμαι ακόμα εκείνη την νύχτα,σαν τις ταινίες.Δεν μπορούσα να σου κλείσω το τηλέφωνο.Ούτε εσύ σ'εμένα.Νόμιζα παλιά πως κάτι τέτοια είναι βλακείες.Αλλά να που συμβαίνουν."Καληνύχτα""Καληνύχτα""Καληνύχτα"Τελικά κατέληξες σ'αυτή την κλισέ φράση"Κλείσε εσύ πρώτη." Ή τότε που μιλάγαμε με μυνήματα.Και σου είπα πως θα σ'αφήσω να δεις με την ησυχία την ταινία σου.Νόμιζες ότι το είπα ειρωνικά ενώ το είπα τελειώς μέσα από την καρδιά μου.Και με πήρες αμέσως τηλέφωνο.Δεν είδες τελικά ποτέ την ταινία...Μιλάγαμε για καμία ώρα.

Οι μέρες περνάνε ομορφούλη μου,και δεν αντέχω άλλο.Θα σου στείλω μύνημα και ότι γίνει.Θέλω να πάρω μια μικρή δόση από εσένα.

Εν τέλη οι μέρες μου περνάνε και συνειδητοποιώ κάθε μέρα πως ήμουν και είμαι ερωτευμένη μαζί σου.Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς όλο αυτό.

Τελικά δεν πειράζει ομορφούλη μου.Δεν πειράζει.Γιατί ήμουν τυχερή.Αγαπήθηκα από ένα κατ'εμέ πάρα πολύ σπάνιο και υπέροχο άτομο.Δεν πειράζει ομορφούλη μου...Εγώ ξέρω πως καμία άλλη δεν θα ήταν ικανή να κάνει για εσένα όσα εγώ ήμουν πρόθυμη.Τελικά και εσύ υπήρξες τυχερός.

Τελικά ήμουν και είμαι ερωτευμένη μαζί σου.Ναι.Και δεν φοβάμαι να το πω.Ούτε φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να το ξεπεράσω.Αν ήταν δυνατό όντως θα μείνει.Και θα ξανά γεννηθεί.Αν δεν ήταν...τότε θα νιώσω κάποια στιγμή κάτι πιο δυνατό.Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συμβιβαστώ ποτέ με κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζει σ'εμένα.

Οι μέρες ομορφούλη μου είναι ΕΣΥ.Είναι κάθε μέρα ΕΣΥ.

Και ούτε που με νοιάζει αν ακόμα και μετά από δύο μήνες που χωρίσαμε,όλος μου ο κόσμος είσαι ακόμα εσύ.Ούτε που με νοιάζει.

Η καρδιά μου είχε βρει ένα κομμάτι της.Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό;

Τουλάχιστον η καρδιά μου ξέρει πως αυτό το κομμάτι της είναι καλά.

Ξέρει και που βρίσκεται.

Και όσο η δική σου καρδιά χτυπά,δυνατά,καθαρά,όπως την άκουγα όταν σε αγκάλιαζα,έτσι θα συνεχίσει να χτυπά και η δική μου καρδιά κάθε μέρα, σιωπηλά και όμορφα για εσένα.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Θα κοιτάμε τα ίδια αστέρια,θα κρατάμε διαφορετικά χέρια.



~Mόνο που υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που δυστηχώς είναι μόνοι τους.Και όχι επειδή φταίνε αυτοί.Δεν φταίνε οι άνθρωπο για τα πάντα.Aπλώς καμία φορά η μοίρα ή η τύχη τα φέρνει έτσι που καταλήγουν μόνοι τους.Χάρης αυτούς βρίσκομαι απόψε εδώ.Γιατί τους ξέρω.Τους έχω δει.Τους έχω γνωρίσει.Και τους έχω αγαπήσει.Ξέρω ότι υπάρχουν.~
Παρά 5

Aυτό για εσένα.Παράξενο ε;Ανακάλυψα άθελα μου,τελείως τυχαία αυτό το τραγούδι το Σάββατο.Με χαρακτηρίζει τόσο πολύ.Το παράξενο είναι πως το τραγουδάει η ίδια που τραγούδαγε εκείνο το όμορφο τραγούδι που μου είχες αφιερώσει.Και εγώ το είχα ταυτίσει μ'εμάς.Και όχι μόνο αυτό...αλλά είναι και cover από τους Kodaline...Ένα από τα συγκροτήματα που σ'άρεσαν.Το πρώτο συγκρότημα που μου είχες βάλει να ακούσω σπίτι σου.Το πρώτο τραγούδι που μου έβαλες να ακούσουμε παρέα ήταν από εκείνους.Και την επόμενη σου είχα πει ότι μου άρεσε πολύ,και μου το είχες στείλει να το έχω.Έχω ταυτίσει την γνωριμία μας με τους Kodaline.Θα έψαχνα κανονικά να ακούσω και άλλα τραγούδια τους...Αλλά δεν μπορώ...Η χροιά της φωνής τους μου θυμίζει την γνωριμία μας.
Και έτσι απλά συνδέονται σ'ενα τραγούδι,μια φωνή και ένα συγκρότημα που είναι εσύ,που είναι εμείς.



All I want is nothing more
Than to hear you knocking at my door
'Cause if I could see your face once more
I could die a happy woman I'm sure

When you said your last goodbye
I died a little bit inside
I lay in tears in bed all night
Alone without you by my side

But If you loved me
Why'd you leave me?
Take my body
Take my body
All I want is
And all I need is
To find somebody
I'll find somebody like you

So you brought out the best of me
A part of me I've never seen
You took my soul and wiped it clean
Our love was made for movie screens

But If you loved me
Why'd you leave me?
Take my body
Take my body
All I want is
And all I need is
To find somebody
I'll find somebody

If you loved me
Why'd you leave me?
Take my body
Take my body
All I want is
All I need is
To find somebody
I'll find somebody like you

ΥΓ:Σε σκέφτομαι ακόμα.Αλλά τι και αν σε λάτρευα; Η μοίρα όρισε αλλού τον έναν και αλλού τον άλλο.

Well I don’t know where and I don’t know when,but I know we’ll be lovers again.

15Αύγουστος εχθές.Χρόνια λοιπόν σ'όλους.
Το όνομα μου εγώ κανονικά το γιορτάζω Νοέμβριο γιατί τότε με βάφτισαν.Αλλά δεχόμουν πάρα πολλά χρόνια πολλά και εχθές . :)

Αυτές οι μέρες ήταν περίεργες αλλά και όμορφες.

9 με 12 Αυγούστου πήγαμε με την αδερφή μου Πόρτο Χέλι εκεί που δουλεύει ο μπαμπάς μας.Ήταν πολύ όμορφα.Πηγαίναμε για μπάνιο πρωί και απόγευμα.Το βράδυ έβγαινα μαζί με την αδερφή μου βολτίτσα για παγωτό στο όμορφο μικρό λιμανάκι.Το αστείο ήταν πως το διπλανό διαμέρισμα από αυτό που μένει ο μπαμπάς μας με την γυναίκα του,μόλις είχε ξενοικιαστεί και μας το παραχώρησε για να μείνουμε.Είχαμε ολόκληρο διαμέρισμα στην διαθεσή μας και είχε πολύ πλάκα.Ο μικρός,ο ετεροθαλής αδερφούλης μας,15 μηνών είναι πια είναι τόσο ομορφούλης.Δεν θα πρέπει να το είχα αναφέρει ποτέ στο μπλογκ μου.Το είχα πάρει άσχημα στην αρχή η αλήθεια είναι.Αλλά τώρα το έχω συνηθίσει.Αφήστε που είναι μια γλύκα.Ειδικά όταν φώναζε"Μαιιιααα".
Ήτανε 4 όμορφες και ξέγνοιαστες ημέρες.(Με αρκετό φαι!!)

12 Αυγούστου,12 το βράδυ ήμασταν κλασσικά στην ταράτσα της Ε.Κάθε χρόνο από το 2009 εκεί,για να δούμε τα πεφταστέρια του Αυγούστου.Ήταν τόσο όμορφα.Και πολύ πιο εντυπωσιακά από πέρυσι.Μερικά κοκκίνιζαν κιόλας.Ρίξαμε και ένα γέλιο εγώ και η Ε.Αλήθεια δεν θυμάμαι από πότε είχα να γελάσω έτσι.Μάλλον από κάπου αρχές Ιουνίου,ή τέλη Μαίου.Πέρασα πολύ ωραία.Είπαμε τα νέα μας,φάγαμε κλασσικά φουντούνια.Ακούσαμε μουσική.Αλήθεια,αυτές οι στιγμές με φίλους,που κοιτάζετε παρέα τ'αστέρια,και κάνετε παρέα όνειρα για την επόμενη χρονιά,και αναρωτιέστε ταυτόχρονα τι καινούργια θα σας φέρει είναι πολύ όμορφες.Το τέλειο ήταν που πριν καμία εβδομάδα είχαμε δει ένα πολύ εντυπωσιακό πεφταστέρι όλες μαζί.Ήμασταν πάλι στην ταράτσα.Ήταν πανέμορφο.Εγώ κλασσικά έκανα και ευχή.

Εχθές πήγαμε στην Σ. και είδαμε ταινιούλα.Την Μικρά Αγγλία.Πολύ δυνατή ταινία.Παρέα με ποπ κορν και κρύα σοκολάτα.

Στις 7 Αυγούστου μας κάλεσε η φίλη μου η Μ. από την σχολή σπίτι της.Πολύ μου αρέσει το σπίτι της.Πάντα περνάμε όμορφα και έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από εκεί.Για άλλη μια φορά ήταν ωραία.Είχαμε μαζευτεί πολλές κοπέλες.Γέλια,φαγητά,χαρές,τζιζ κεικ.Όμορφες στιγμές.

(Για πρώτη φορά πάω ανάποδα στις ημερομινίες μου αλλά δε βαριέσαι...:P)

Στις 3 Αυγούστου η Ε. από την σχολή μου,μου πρότεινε να πάω Πόρτο Ράφτι μαζί μ'εκείνη και τον αδερφό της.Ήταν πολύ ωραία μέρα πραγματικά.Και η Ε. μου στάθηκε δίπλα μου,όταν το απόγευμα δεν ήμουν καλά.Τα γεμιστά μπιφτέκια της γιαγιάς της ήτανε υπέροχα.Η θάλασσα πολύ ωραία,και γενικά ήταν πολύ όμορφη ημέρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στις 3 Αυγούστου το απόγευμα επιτέλους με πήρες τηλέφωνο.Το Σάββατο δεν με είχες πάρει καθόλου.Είχα εκνευριστεί.Μου είπες ότι δεν είχες κάρτα,αλλά δεν το πολύ πίστεψα.
Η συζήτηση ξεκίνησε όμορφα.Αλλά όταν σε ρώτησα πότε θα σε δω,και πως μου έχεις λείψει,δεν είδα την ανάλογη ανταπόκριση από εσένα.Και στο είπα,δεν βλέπω την ανάλογη προσπάθεια από εσένα.Και κάπως έτσι καταλήξαμε να τσακωνόμαστε για πρώτη φορά.Απογοητεύτηκα πολύ,πάρα πολύ από αυτή την συζητησή μας.Έχεις άλλες προταιρεότητες στην ζωή σου.Δεν έχουμε δεθεί αρκετά για να κυνηγήσουμε την σχέση από απόσταση.Δεν νιώθεις όπως ένιωθες.

Από την μια σε κατάλαβα.Όντως...Και να θέλαμε,πάλι μόνο 2 εβδομάδες θα είχαμε στην διαθεσή μας.Απλά το άσχημο είναι πως τον Ιούνιο ήμουν η πρώτη σου προταιρεότητα.Ενώ τώρα όχι.Σου είπα πως όσο και να έλεγες πως είμαι καλή κοπέλα και δεν θες να με πληγώσεις το έκανες.Μου είπες πως δεν αποδέχομαι την κατάσταση,και βλέπω θετικά εκεί που δεν υπάρχουν.Σου είπα πως απλά πίστευα πως άξιζε γι'αυτό ήθελα να το κυνηγήσουμε.Σου ζήτησα να βρεθούμε να μιλήσουμε από κοντά,γιατί είναι πολύ εύκολα να τα λέμε αυτά από το τηλέφωνο,αλλά είπες πως δεν μπορείς να με βλέπεις στεναχωρημένη όπως εκείνη την φορά πριν φύγεις που έκλαιγα.Μου είπες και πως να βρεθούμε δεν θα αλλάξει κάτι από εσένα.Πως εγώ ίσως να νομίζω πως άμα βρεθούμε θα αλλάξει κάτι.Σε ρώτησα γιατί κάνουμε τώρα αυτή την συζήτηση.Γιατί δεν περνάμε πρώτα χρόνο παρέα όπως είπαμε,και να κάνουμε αυτή την συζήτηση αργότερα.Δεν μπορείς είπες.Μου ξανά είπες πως όντως μερικά πράγματα που έζησες μαζί μου δεν τα έχεις ζήσει με άλλη.Όμως μου είπες και κάτι που δεν ήξερα...και με εξόργισε.Για τις σχέσεις σου στην Αγγλία.Θέε μου,και σε είχα για συναισθηματικό.Νόμιζα πως ήσουν πιο μονογαμικός αλλά μάλλον έκανα λάθος.Το καλό βέβαια ήταν πως εγώ στο έβγαλα αυτό.Με καμία άλλη δεν είχες προσπαθήσει τόσο πολύ,τόσο καιρό."Ξεχωριστό άτομο" με είχες πει."Και είμαι έτσι μ'εσένα όχι με άλλες"μου είχες πει."Δεν θα προσπαθούσα σε καμιά άλλη περίπτωση τόσο πολύ."μου είχες πει.
Και γαμώτο,όλα θα ήταν καλά.Όλα θα ήταν τόσο όμορφα και καλά αν δεν σου είχε προκύψει αυτή η δουλειά στο εξωτερικό που μας έκανε έτσι.Είχαμε τόσα όνειρα για το καλοκαίρι.Το δικό μας καλοκαίρι.Αλλά το έχω ξανά πει...Δεν είμαι εγώ για όνειρα.Πάντα εξαφανίζονται πριν καν γεννηθούν...Όλα θα ήταν τόσο ξέγνοιαστα,όπως ήμασταν τον Ιούνιο.

Τι επόμενες μέρες σου έστειλα μυνήματα για να βρεθούμε από κοντά.Δεν μου απάνταγες.Ένιωθα άσχημα τόσο άσχημα.Δεν ήσουν,δεν είσαι έτσι εσύ.Ένιωθα πως τόσο καιρό που σε στήριζα εκεί,στην δουλειά,κάτω από τις περίεργες συνθήκες που δούλευες πως δεν το εκτίμησες.Ένιωθα σαν να πήγες μαζί μου διακοπές έτσι απλά για να περάσεις ωραία,και στην Αθήνα ούτε να μας δώσεις την ευκαιρία να μιλήσουμε από κοντά.Ήταν άσχημο,τόσο άσχημο.

8 Αυγούστου.Ήμουν καλά.Αλήθεια ήμουν καλά.Αυτή την φορά δεν έκλαψα.Ίσως να βούρκωσα λίγο.Ίσως να μελαγχόλησα αλλά ήμουν καλά.Πολύ καλά.
Δεν άντεξα.Έκανα μια τελευταία προσπάθεια,επιστρατεύοντας μου όλη μου την καλοσύνη,ξέροντας πως κατά βάθος είσαι και εσύ πολύ καλός και θα μου έδινες την ευκαιρία να σου μίλαγα από κοντα για λίγο.Αφού βέβαια σε ψιλό απείλησα ότι είμαι και εγώ πολύ τρελή και είμαι ικανή να πάω από εκεί που μένεις.

Γύρω στις 6μιση το απόγευμα.Έβαλα το καλύτερο χαμογελό μου που είχα και πήγα.Σου άρεσε πολύ το χαμογελό μου.Και κάθε φορά που μου το έλεγες,σου έλεγα πως σου ανήκει.Γιατί εσύ με έκανες χαρούμενη.Έτσι ήθελα να με θυμάσαι.Για άλλη μια φορά στο ίδιο μέρος.Στην πλατεία.Στην εκκλησία.
Θέε μου,για άλλη μια φορά χτύπησε η καρδιά μου τόσο δυνατά μόλις σε είδα.Φόραγες τζιν βερμούδα και μια γκρι μπλούζα.Όπως πάντα τόσο όμορφος,με τα μαύρα σου γυαλιά.
Περίμενα να δω πως θα με χαιρετήσεις,έτσι δεν κουνήθηκα από την θέση μου.
Ήρθες εσύ προς εμένα.Με πλησίασες και με φίλησες σταυρωτά.
Η ατμόσφαιρα ήταν λίγο περίεργη.Σε ρώτησα αν διάβασες καθόλου.Όχι μου είπες.Σου είπα πως πρέπει να βάλεις πρόγραμμα,αν δεν θες να κάνεις την φοιτιτική σου χρονιά πάλι από την αρχή στην Αγγλία.Μου είπες πως φταίνε οι καθηγητές,αλλά είπες πως από Δευτέρα θα άρχιζες διάβασμα.

Ένα φρέντο εσπρέσσο μέτριο κλασσικά εσύ,ένα χυμό εγώ.
"Μην με κοιτάζεις με αυτό το βλέμμα."μου είπες γελαστά μόλις κάτσαμε.Χαχ γέλασα και κοίταξα αλλού.Σε κοίταζα μάλλον πάλι γλυκά,με αυτό το βλέμμα μου που ποτέ δεν μπορούσες να αντισταθείς.
"Έτσι είναι το βλέμμα μου,αποδέξου το."είπα γελώντας.
"Λοιπόν για πες."
"Χμμμ,αρχικά δεν είναι πως δεν αποδέχομαι την κατάσταση."σου είπα.
"Όχι οκ,δεν με πείραξε αυτό."
"Όχι όχι,απλά δεν έχει να κάνει μ'εσένα.Απλά εγώ είμαι πεισματάρα.Η αδερφή μου λέει πως καμία φορά σκάω και γάιδαρο."Γέλασες σ'αυτό."Και όταν ήταν να μετακομίσουμε εγώ έλεγα θα με βγάλετε σηκωτή από το σπίτι.Αλλά όταν το σκέφτηκα ψύχραιμα,άρχισα να ψάχνω και εγώ για σπίτια."
"Εντάξει δεν με πείραξε."
"Όμως και η δική σου συμπεριφορά,με μπέρδεψε πάρα πολύ.Δηλαδή πρώτα εξαφανίζεσαι,μετά μου ζητάς συγνώμη,μετά είμαστε καλά,μετά πάλι δεν είμαστε,μετά μου ξανά ήσουν μέσα στις γλύκες,μου είπες για το διήμερο,μου ξανά πέταξες να έρθω Αγγλία,και δεν ξέρω,με είχες μπερδέψει τόσο πολύ."
"Ναι όντως.Ξέρεις δεν το έκανα επίτηδες,δεν το ήθελα.Απλά το προσπαθούσα και εγώ όλο αυτό αλλά τελικά δεν μου βγήκε..Αλλά ούτε εγώ είμαι τέλειος."χάρηκα που δεν ήμουν εγώ η παράλογη.Και που το παραδέχτηκες επιτέλους πως όσο μπερδεμένος ήσουν εσύ,άλλα τόσο μπέρδευες και εμένα.
"Αχά...Βέβαια για εσάς απλά τα αγόρια είναι πιο εύκολα να προχωρήσετε μετά αλλού,ενώ εμείς είμαστε πιο συναισθηματικές."σου είπα με παράπονο.
"Ναι όντως,δεν είναι βέβαια κακό αυτό,να είσαι συναισθηματική.Απλά και εσύ,γιατί δεν βρίσκεις κάποιον από εδώ;Βέβαια καλά και εσύ έχεις πέσει στις περιπτώσεις..."Εκείνη την στιγμή ήθελα να σου φωνάξω πως οκ ναι ίσως να έχω πέσει και σε πολύ παράξενα αγόρια,αλλά ήθελα να σου πω πως κατ'εμέ σπανίζουν και τα καλά παιδιά όπως εσύ.Οι καλοί χαρακτήρες.Που να ξέρουν να μιλήσουν σωστά σε μια κοπέλα.Να ξέρουν να την σεβαστούν.Να ξέρουν να της μιλήσουν γλυκά.Και εξάλλου αυτό δεν το επιλέγεις.Δεν επιλέγεις ποιος θα σου αρέσει.
"Λες είμαι πολύ επιλεκτική;Ξέρεις δεν είναι αυτό.Και δεν είναι πως είσαι εσύ και κανένας άλλος.Απλά δεν έχει νόημα και να είμαι με κάποιον που δεν περνάω καλά και δεν νιώθω κάτι για εκείνον.Δηλαδή και πέρισι άρεσα σ'έναν από την σχολή μου,αλλά τον βαριόμουν,ξέρεις πόσο το βαριόμουν;Δεν του σήκωνα τα τηλέφωνα."σου είπα γελώντας.
"Χαχα ναι όντως δεν έχει νόημα.Τι να λες ότι είσαι με κάποιον έτσι; Όντως."χάρηκα που συμφώνησες.
"Aχά.Μαζί σου μου άρεσε που με καταλάβαινες και στο θέμα των γονιών μου.Γενικά που είχαμε και πολύ κοινό χιούμορ και γελάγαμε συχνά."
"Ναι όντως περνάγαμε πολύ όμορφα."είπες χαμογελώντας.Χάρηκα πάλι που συμφώνησες.Δεν ήταν απλά το κοινό μας χιούμορ.Απλά μαζί σου,δεν ξέρω πως,είχα την πιο τέλεια επικοινωνία που δεν είχα ξανά συναντήσει σε άλλο αγόρι.Ποτέ δεν είχα συνενοηθεί καλύτερα με αγόρι.Ένιωσα πως είχα βρεί κάτι από εμένα σ'εσένα.Μιλάμαγε 2,5 ώρες,και νομίζαμε πως είχαν περάσει μόνο 40 λεπτά.Και οι δύο.Η ώρα για εμάς,όταν ήμασταν μαζί κύλαγε πάντα τόσο γρήγορα.
"Ξέρεις...Μας πάγωσε πολύ όλο αυτό με την δουλειά σου και τους δυο.Και εγώ είχα στο μυαλό μου πως θα είσαι εδώ όλο το καλοκαίρι.Και ενώ είμασταν καλά μετά και είχαμε στο μυαλό μας πως έστω θα έχουμε ένα μήνα παρέα,μετά ήρθαν τα μαθηματά σου.Και μας πήγε πάλι πολύ πίσω αυτό..."σου είπα.
"Ναι αλλά δεν γινόταν να μην πάω στην δουλειά..."
"Ποτέ δεν σου είπα κάτι τέτοιο,και μακάρι να σε πάρουν και του χρόνου."
"Μπα του χρόνου δεν θα ήθελα,μάλλον θα κυνηγήσω άλλη εταιρία.Απλά αυτό...Τώρα δεν είμαι σε φάση για να κυνηγήσω μια σχέση από απόσταση,και ούτε το να ερχόσουν μόνο για 2 εβδομάδες είναι λύση...Δεν ξέρω,τα τελευταία χρόνια δεν με θέλουν εμένα οι σχέσεις."Ήθελα πάλι εδώ να σου πω πως κάτι θα κάναμε και θα σπάγαμε τον χρόνο.Και ήθελα να σου πω πως μου λείπει πολύ ο παλιός γλυκός σου εαυτός,εκείνος που μου έλεγε πως εγώ κάτι θα κάνω,δεν ξέρω τι,πάντως κάτι θα κάνω και θα σε φέρω Αγγλία.Αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα.
"Έχεις δίκιο γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο στην διαθεσή μας...Απλά το αστείο είναι που στην αρχή εσύ ήσουν ο δοτικός,ο γλυκός,μου έλεγες μου αρέσεις,και εγώ δεν σου έλεγα τίποτα.Και μετά την δουλειά σου,αντιστράφηκαν οι ρόλοι μας.Εγώ ήμουν η δοτική και εσύ όχι."σου είπα γελώντας.
"Χαχ ναι.."
"Πάντως ήσουν πολύ γλυκός μαζί μου.Και πολύ σωστός.Και σ'ευχαριστώ γι'αυτό."Ήθελα πολύ να στο πω αυτό.Ήθελα τόσο πολύ να σου πω ένα ευχαριστώ.Ευχαριστώ,που πρώτη φορά με έκανε κάποιος να νιώσω έτσι.Να νιώσω διαφορετικά.Και γενικότερα ήσουν ότι πιο όμορφο μου έχει έρθει τα τελευταία 3 χρόνια.
"Πας καλά;Τι με ευχαριστείς;Έτσι είμαι."
"Χαχ,ναι απλά θυμάσαι τι σου έλεγα;Μην είσαι τόσο καλός μαζί μου."
"Μα δεν γινόταν έτσι είμαι.Και ότι έλεγα το εννοούσα."μου είπες χαμογελώντας.
"Ναι αλλά εγώ την φοβόμουν αυτή την τροπή..."σου είπα και εγώ χαμογελώντας.Τ'ότι έλεγες το εννοούσες δεν το σχολίασα.Έχω ακόμα κάποιες αμφιβολίες γι'αυτό.Αν έλεγες όσα εννούσες δεν θα έκανες τόσο πίσω στα πρώτα εμπόδια που βρίσκαμε.Αν με λάτρευες στ'αλήθεια δεν θα με πλήγωνες έτσι.
"Πες και κανένα αρνητικό μου,μόνο καλά ακούω."
"Χαχ,μόνο αυτό.Τ'ότι η συμπεριφορά σου απεναντί μου δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρη.Εσύ για εμένα;"
"Μπα τίποτα...Μόνο...Χμμ...ότι ήσουν λίγο..λίγο..."
"Πιεστική;"συμπλήρωσα τα λόγια σου.
"ΧαΧ Ναι."
"Χαχ..Συγνώμη ούτε εγώ το ήθελα.Με πιάνει καμία φορά.Ας πούμε αν δεν έβγαινα να τα πούμε θα έσκαγα αλήθεια.Είδες;Έπαθες κάτι να βγούμε;"
"Όχι μωρέ.Απλά δεν ήθελα αυτό.Να στεναχωρηθούμε."μου είπες ήρεμα.
"Mα είδες;Είμαι μια χαρά."
"Ναι όντως."
"Και ξέρεις,αυτή την φορά το περίμενα.Δηλαδή έγινα χάλια την 1η φορά που έφυγες,μετά που μου είπες αυτά που μου είπες όταν ήσουν στην δουλειά...Τώρα όμως το περίμενα.Και βασικά,δεν ξέρω πως σε ένιωθα."σου είπα,και αλήθεια σε ένιωθα.Ακόμα και στις διακοπές ένιωθα πως και οι δύο είχαμε παγώσει,και πως δεν είμασταν τόσο θερμοί.Αλλά πάνω απ'όλα καταλάβαινα πως ο δισταγμός ήταν μέσα σου.
"Ξέρεις προσπάθησα...Αλλά που ξέρεις μπορεί κάποια άλλη στιγμή..."Αυτό μου το είχες πει και στο ξενοδοχείο.Μπορεί κάποια άλλη στιγμή,ίσως του χρόνου...
"Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις."συμφώνησα και εγώ."Λένε πως αν δύο άνθρωποι είναι να είναι μαζί,κάποια στιγμή θα γυρήσει ο κόσμος ανάποδα και θα είναι.Κάτι θα γίνει και θα είναι μαζί.Αν είναι να μην είναι...δεν θα είναι."
"Αχα"συμφώνησες και εσύ.

Και η αλήθεια είναι,πως δεν ξέρω πως να το εξηγήσω,αλλά νιώθω πως με αυτόν τον άνθρωπο δεν έχουμε τελειώσει ακόμα.Μας μπήκαν πολλά εμπόδια είναι η αλήθεια.Η απόσταση,η δουλειά του,τα μαθήματα που χρωστάει και έπρεπε να φύγει νωρίτερα...Νιώθω πως κάποια στιγμή θα ξανά είμαστε μαζί.Δεν θέλω να μου δημιουργώ ψεύτικές ελπίδες βέβαια...Μπορεί να γνωρίσω κάποιον καλύτερο και να μην ξανά σκεφτώ εσένα..Κάποιον που θα είμαι η πρώτη του προτεραιότητα,κάποιον που θα είναι συνέχεια μαζί μου,και δεν θα τρομάξει στα πρώτα εμπόδια.Δεν θα το βάλει κάτω.Αλλά δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω όλο αυτό...Απλά δεν μπορεί.Η επικοινωνία μας ήταν τόσο τέλεια.Τόσο απίστευτη.Καταλάβαινα πότε σκεφτόταν κάτι,πότε ήταν στραβωμένος με κάτι.Και το ίδιο και εκείνος μ'εμένα.Ακόμα και αν καμία φορά φιλιόμασταν,και σκεφτόμουν κάτι,το καταλάβαινε.Καμία φορά σκεφτόμασταν και τα ίδια πράγματα.Και δεν είναι ότι είχαμε μάθει τόσο τέλεια ο ένας τον άλλον.Σε 3 μήνες δεν μπορείς να ξέρεις τον άλλον τέλεια.
Ακόμα θυμάμαι όταν περπατάγαμε εκεί στα στενά της Άνδρου,και μου λες"Μήπως θες να πάμε να κάτσουμε,εκεί μωρέ..."
"Ααααα ξέρω που λες!Εκεί ναι εκεί,ήταν τόσο ωραία."
"Πες μου ότι είσαι μέσα στο μυαλό μου."μου είχες πει γελώντας.
"Ναι!Εκεί στο παγκάκι,με την θέα δεν λες;"
"Ναι ναι εκεί λέω!"
Χαχ..Ή που δεν ακούγαμε καθόλου μα καθόλου ίδια μουσική.Και σου είπα πως θέλω να σου στείλω ένα τραγούδι.Και μου είχεις πει"Εσύ μου το έστειλες;"
"Ναι γιατί;"
"Αυτό ακριβώς ήθελα να σου στείλω και εγώ.Γαμώτο,ήθελα εγώ να στο στείλω αυτό."
Τι όμορφες στιγμές...Και όταν γινόμουν χάλια,προσπαθούσα να το κρύψω,αλλά και πάλι με ρώταγες τι έπαθες,τι φατσούλα είναι αυτή.
Τόσο τέλεια επικοινωνία.Λες και ο ένας βρισκόταν στο μυαλό του άλλου.Και επειδή είχαμε το θέμα με την απόσταση,βασίζαμε πολύ την σχέση μας στην επικοινωνία.Βρίσκαμε πράγματα και γελάγαμε.Σχολιάζαμε.Κάναμε πλάκες.Ναι,πάντα κάναμε πλάκες μεταξύ μας.Συζητάγαμε πολύ.Η ώρα κύλαγε τόσο...τόσο γρήγορα....

"Να σου πω...θα σε πείραζε να μιλάγαμε που και που;"Ρώτησα μ'ένα δισταγμό."Όχι ιδιαίτερα πράγματα,απλά να ξέρω πως περνάς,ότι είσαι καλά."
"Ναι ναι δεν θα χαθούμε."μου είπες."Να μου στέλνεις στο skype,το facebook σκέφτομαι να το κλείσω."
"Αχά ωραία."χάρηκα με αυτό που είπες.Μακάρι να το εννοούσες στα αλήθεια.Mακάρι να μην χαθούμε στ'αλήθεια.Δεν με νοιάζει τίποτε πραγματικά.Μόνο αυτό,που στο είχα ξανά πει.Ότι δεν θέλω να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου.Θέλω έστω και μια φορά στις τόσες να ξέρω ότι είσαι καλά.Μια φορά στις τόσες να σου μιλάω,να σε ακούω.Όχι για πολύ.Μόνο για λίγο.Ίσα ίσα,για να νιώσω πως υπάρχω έστω και λίγο ακόμα στην ζωή σου.
Μετά συζητήσαμε για διάφορα θέματα.Δεν κάτσαμε πολύ...καμία ώρα.Και πάλι όμως πέρασε τόσο γρήγορα."Πω πω,ωραία ήταν Άνδρο ε;" Μου είπες σε κάποια στιγμή.Όντως ήταν πολύ ωραία.

Με πήγες μέχρι τα οπτικά να πάρω φακούς.
"Ορίστε,έπαθες κάτι που βγήκαμε;Ξέρεις δεν μου άρεσε και εμένα αυτό το πράγμα που έκανα.Που σε ρώταγα συνέχεια πότε μπορείς να βρεθούμε,αλλά και εσύ που με απέφευγες ήταν πολύ άσχημο."
"Μα δεν ήθελα αυτό να στεναχωρηθούμε."
"Ναι αλλά είδες;Είμαστε καλά."
"Ναι όντως."
"Αφού τώρα έτσι είναι τα πράγματα.Τι να κάνουμε...Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τα αλλάξουμε.Δεν είναι ότι μου έκανες κάτι εσύ ή εγώ.Απλά τώρα έτσι είναι οι περιστάσεις.Και ήθελα αυτό...Να μου μείνει στο τέλος κάτι ωραίο.Όχι ο εκνευρισμός που είχαμε στο τηλέφωνο."
"Ναι ισχύει."μου ξανά είπες.

Όπως είπα και πριν με πήγες μέχρι τα οπτικά.Ήταν περίεργο.Τόσο περίεργο να μην περπατάμε χεράκι χεράκι.Από την 1η ημέρα που σε γνώρισα έτσι περπατάγαμε.Ήταν περίεργο να μην σε αγγίζω.Να έχω απόσταση από εσένα.Δεν το είχα συνηθίσει.Και μου ήταν κατά κάποιο τρόπο δύσκολο.

"Μπορώ να σου δώσω ένα τελευταίο φιλί;"σε ρώτησα.Δεν ήξερα αν θα σε ξανά φιλούσα ποτέ.Αν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ στην ζωή μου.Ήθελα όμως να έχω ένα τελευταίο φιλί από εσένα.Και να κλείσει κάπως έτσι.Την 1η ημέρα που σε γνώρισα σε φίλησα.Έτσι ήθελα να κλείσει και η τελευταία.
"εεε ναι."Για μια στιγμή το ξέρω,δίστασες,αλλά αποκλείεται να μου έλεγες όχι.
Κλασσικά έκανα μύτες για να σε φτάσω.Σου έδωσα ένα τελευταίο,όμορφο πεταχτό φιλί.Σαν το πρώτο μας.Μέσα στο μετρό.
"Να προσέχεις."σου είπα και τα χέρια μου χαίδεψαν πρώτα τον λαιμό σου και μετά το στήθος σου.
"Και εσύ να προσέχεις."
"'Αμα θες να με πάρεις καμία μέρα τηλέφωνο πριν φύγεις για Αγγλία,πάρε με."
"Ναι ναι θα σε πάρω."μου είπες.Και μετά έφυγα.Και έφυγες.
Η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω πως θα πάρεις.Αλλά συνήθως ότι λες το κάνεις."Θα το κρατήσω το σκαιπ για να μιλάμε."Μου ξανά είπες.Μακάρι να λες αλήθεια.Θέε μου,μακάρι να λες αλήθεια.

Εχθές μου έστειλες μύνημα.Να χαίρομαι το όνομα μου και ότι επιθυμώ.Εσένα επιθυμώ θα ήθελα να σου απαντήσω,αλλά σου απάντησα ένα ευχαριστώ...Τόσο τυπικό το μυνημά σου.Λες και δεν γνωριστήκαμε ποτέ.Λες και ποτέ δεν αισθανθήκαμε πράγματα ο ένας για τον άλλον.Θα ήθελα να με είχες πάρει τηλέφωνο.Να μιλάγαμε λίγο.Να μάθαινα τα νέα σου.Αν τελικά διάβασες.Πως περνάς.Να σου πω πως μου λείπεις.Πολύ.

Και κάπως έτσι ξανά έγινα η παλιά Μαρία.Αυτή η ελεύθερη Μαρία.Δεν με πήρε από κάτω.Αντίθετα ένιωσα μια ανακούφηση,γιατί όλο τον Ιούλιο βασανιζόμουν με την μπερδεμένη συμπεριφορά σου.
Μια ελεύθερη Μαρία.
Αλλά ταυτόχρονα και μια ίδια Μαρία.Μια μονότονη Μαρία.
Από τον Απρίλιο μέχρι πριν λίγες εβδομάδες,ήμουν μια χαρούμενη,ξέγνοιαστη Μαρία.Με έντονα συναισθήματα.Με το να έχει κάποιον στον μυαλό της να σκέφτεται,και να χαμογελάει.
Αλήθεια ήμουν χαρούμενη.Απρίλιο,Μάιο,Ιούνιο ήμουν χαρούμενη.Τόσο χαρούμενη.Δεν είχα ξανά νιώσει τέτοια χαρά.Είχα χρόνια να ξανά νιώσω τέτοια ξεγνοιασιά.Πως είμαι τυχερή.
Και τώρα πάλι το ίδιο.Μια μονότονή και ήρεμη Μαρία.

Τον Μάρτιο,πίστευα πως είχα παγώσει.Σκεφτόμουν τα αγόρια που είχα γνωρίσει,σκεφτόμουν αυτούς που είχα βγει μαζί τους,και είχα αρχίσει να πιστεύω και εγώ η ίδια πως τελικά είμαι αναίσθητη.Παγωμένη με τα αγόρια.Πως ίσως η μία μικρή προκατάληψη που έχω απέναντι στο αντρικό φύλο να με είχε επηρεάσει πολύ.Δεν άφηνα κανέναν να με αγγίξει.Αναρωτιόμουν αν ψάχνω κάτι τέλειο.Αλλά ταυτόχρονα αρνούμουν να συμβιβαστώ με τα αγόρια της σημερινής μου γενιάς.Αυτά τα αγόρια που δεν ξέρουν ούτε να μιλήσουν.Ούτε να συμπεριφερθούν.Ή που είναι ξενέρωτα.Ή που το παίζουν πολύ μάγκες.Ή που τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους.Αρνούμουν.Αλήθεια πίστευα πως δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα καταφέρει να με συγκηνίσει,να αγγίξει την καρδιά μου,να με κάνει να αγαπήσω τον χαρακτήρα του.
Γι'αυτό σου είπα ευχαριστώ.Γιατί μ'εκανες να πιστέψω στα έντονα συναισθήματα.Γιατί μου έβγαλες αυθόρμητα ότι δεν μου έβγαλε ποτέ κανείς.Γιατί με έκανες να δω πως είναι να αγαπάς πάνω σε κάποιον τα πάντα πάνω του.Από τον τρόπο που χαμογελάει,και μιλάει μέχρι τον τρόπο που σκέφτεται,που κοιμάται,που γελάει.Ποτέ δεν είχα νιώσει αυτή την χαρά,αυτή της αγάπης.Και ποτέ δεν είχα βιώσει και αυτό τον πόνο.Αυτό της αγάπης.Δεν καταλάβαινα τι πάει να πει να θες να βλέπεις συνέχεια κάποιον.Δεν καταλάβαινα τι πάει να πει να θες να περνάς χρόνο μαζί του,να θες να τον φιλάς,να θες να τον αγγίζεις.Θεωρούσα τους τσακωμούς ανάμεσα στα ζευγάρια "ανόητους" και πως τα πράγματα είναι πιο απλά.Και όμως δεν ήξερα.Τώρα ξέρω...

Και έτσι,τον Απρίλιο από το πουθενά ήρθες εσύ.Από το πουθενά έρχονται αυτά.Από εκεί που δεν τα περιμένεις.
Περίεργο πράγμα η ζωή...η μοίρα ε;
Σε είχα δει από μια φίλη μου(με την οποία γνωρίστηκα όταν ξανά έδινα Πανελλήνιες) στο facebook το 2013.Μου άρεσες εμφανισιακά.Σε έκανα add.Και δεν το κάνω ποτέ αυτό.Πρώτη φορά το έκανα.Είχαμε κάνει ο ένας στον άλλον ένα δυο like σε φωτογραφίες.Μου άρεσε που ανταποκρινόσουν.Κάποια στιγμή μετά από καιρό σκέφτηκα να σε διαγράψω όταν έκανα κάποιο ξεκαθάρισμα στους φίλους μου.Δεν μου φαινόσουν τόσο όμορφος,και αναρωτιόμουν γιατί σ'έκανα add.Αλλά κάτι με κράτησε να μην σε διαγράψω,σε σχέση με άλλους.Είχα δει το Πανεπιστημιό σου.Κάτι για Κύπρο έλεγε.Καλά έλεγα,και να θέλω να τον γνωρίσω αποκλείεται άμα σπουδάζει εκεί.Τον Μάρτιο,φέτος του 2014 μου έκανες like σε μια φωτογραφία μου.Σκέφτηκα να ανταποκριθώ,αλλά εσένα όλες οι φωτογραφίες σου ήταν παλιές.Δεν ασχολήσε με το facebook.Θα καρφονώμουν.Ούτε ήθελα να σου μιλήσω.Δεν μου αρέσει να μιλάω με αγνώστους.Ούτε εσένα,γι'αυτό και δεν μου μίλησες ποτέ.Και ύστερα ήρθε ο Απρίλιος.
15 Απριλίου 2014.Μεγάλη Τρίτη.Ήμουν όλη μέρα έξω,στο Μοναστηράκι.Πολύ ωραία μέρα.Πρώτα είχα δει τους συμφοιτητές της αδερφής μου,και μετά την Ν. και την Ελ.

Έφευγα από το Μοναστηράκι. Ήθελα να προλάβω ένα προκαθορισμένο δρομολόγιο λεοφωρείου. Νομίζω ήταν γύρω στις 10 παρά. Εκεί,στις δεύτερες κυλιόμενες κατά σειρά του σταθμού.
Εγώ να κατεβαίνω τις κυλίομενες.
Εσύ ακριβώς δίπλα να τις ανεβαίνεις.
Νόμιζα πως δεν με είδες.Όμως εγώ σε κοίταζα για αρκετή ώρα.Το προσωπό σου είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό.Μεγάλα καστανά μάτια.Με μαγουλάκια.Μελαχρινός,με ωραίο χτένισμα.Μουσάκι.Και μαύρα μεγάλα γυαλιά.Θα σε αναγνώριζα οπουδήποτε στον κόσμο.Σε οποιοδήποτε πλήθος.Σε κοίταζα για ώρα,μέχρι που εξαφανίστηκες από το βλέμμα μου.Δεν μπορεί,εσύ είσαι.Εσύ,σκεφτόμουν.
Νόμιζα πως δεν με είχες δει.Με είδες όμως με την άκρη του ματιού σου,μου είχες πει αργότερα.Και να...την επόμενη είχα ένα μύνημα στο facebook από εσένα."Γεια τι κάνεις;Νομίζω σε είδα εχθές στο Μοναστηράκι."
Και επιτέλους,μετά από 1,5 χρόνο να μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν γνωριστήκαμε στο facebook...όχι. Στο είχα είπα πει κιόλας. "Όχι εμείς γνωριστήκαμε στο Μοναστηράκι.". Εκείνη την στιγμή που σε είδα και με είδες.
15 Απριλίου.Και από εκείνη την μέρα και έπειτα μέχρι τώρα δα,τις 3 Αυγούστου μιλάγαμε κάθε μέρα.Είχαμε συζητήσει θυμάμαι την γνωριμία μας.Σου είχα κάνει λες και εγώ το κλικ από τότε,το 2012.Πόσο περίεργο πράγμα η μοίρα.Αν δεν πήγαινα,ή αν δεν πήγαινες εκείνη την ημέρα στο Μοναστηράκι δεν θα γνωριζόμασταν.Δεν θα μας αρέσουν οι γνωριμίες μέσω νετ.Εσύ μου είπες πως σκεφτόσουν να μου μιλήσεις,αλλά δεν το έκανες.Δεν σου άρεσε αυτός ο τρόπος.
Και η μοίρα μας έδωσε την αφορμή.
Ίσως να είναι και η πιο περίεργη γνωριμία μου με άτομο.Δεν είναι παράξενο;Δεν μπορεί να συνέβει κάτι τέτοιο τυχαία.
Μου μίλαγες κάθε μέρα.Να μάθεις τα πάντα για εμένα.Και ήσουν τόσο γλυκός,τόσο καλός.
Και πρώτη φορά ένιωθα να επικοινωνώ με κάποιον τόσο πολύ.Ακόμα και γραπτά.

Χαχ,ακόμα θυμάμαι...Μεγάλη Παρασκευή ήταν.Έκανα σαν χαζή όταν μου είπες να βγούμε την Τρίτη του Πάσχα για καφέ.Δεν κολακεύτηκα όχι.Και άλλοι μου είχαν ζητήσει να βγούμε,αλλά πάντα ήμουν τόσο αδιάφορη." Ναιιι,ναιιι να βγούμεεε,όπου θες εσύ να πάμε! "φώναζα κρατώντας το κινητό,και προσπαθώντας να σκεφτώ τι να πληκτρολογήσω στο μύνημα σου στο facebook.Η αδερφή μου με είχε κοιτάξει περίεργα."Σιγά μην κάνεις έτσι.Έχεις κοκκινήσει."μου είχε πει.Τι όμορφες,ξέγνοιαστες και γλυκές στιγμές.

Πόσο όμορφο ήταν το 1ο μας ραντεβού.Τρίτη 22 Απριλίου 2014.Εκεί πάλι.Στο Μοναστηράκι.Η ώρα είχε περάσει τόσο γρήγορα.Και που σε είχα πάει στο Λουκούμι;Εκεί,με θέα την Ακρόπολη.Να σου ανοίγομαι...Και να μου ανοίγεσαι.Και να έχουμε τόσα "ψυχικά "κοινά.Πρώτη φορά ανοίχτηκα έτσι σε άνθρωπο,από την 1η στιγμή.Και να χαμογελάμε συνέχεια ο ένας στον άλλον.Είχες πολύ ωραίο χαμόγελο.Θυμάμαι που κάτι μου έλεγες,κάτι άσχημο,αλλά δεν σε άκουγα,απλά χάζευα το χαμογελό σου και τα μάτια σου."Πολύ ωραία!"είχα πει,έτσι για να πω κάτι."Ου ναι υπέροχα τι να σου πω." μου είχες πει γελώντας,και μετά συνειδητοποίησα ότι μου έλεγες για το εξωχικό σας,που έχει φθορές μεγάλες και χρειάζεται φτιάξιμο.Ω,ναι το 1ος μας ραντεβού θα το θυμάμαι για πάντα.Ήταν υπέροχο.Και που με είχες πει γλυκούλα.Πόσο μου άρεσε να με λες έτσι.Μέχρι και πριν λίγο καιρό,έτσι με έλεγες.Μου άρεσε το στυλ σου.Μου άρεσε η ομιλία σου.Μου άρεσε η επικοινωνία μας.Μου άρεσε που μου κράταγες το χέρι.

Αναρωτιόμουν,τώρα εγώ στ'αλήθεια αρέσω σ'αυτόν τον ομορφούλη; Όμορφος.Έτσι.Όχι κούκλος...σε καμία περίπτωση.Αλλά σχετικά όμορφος.Όμως ο χαρακτήρας σου σ'έκανε να φαντάζεις στα μάτια μου υπέροχος.Όχι απλά όμορφος.Πανέμορφος.
Σε φίλησα τελείως αυθόρμητα.Ένα πεταχτό γλυκό φιλί.Μέσα στο μετρό καθώς άνοιγαν οι πόρτες για να βγω στον σταθμό που έπρεπε να κατέβω.Δεν πίστευα ότι το έκανα εγώ αυτό όντως στ'αλήθεια.Και όμως.Μου το είχες βγάλει.Είχε βγει από μέσα μου.
Όταν γύρησα σπίτι θα πρέπει να είχα το μεγαλύτερο χαμόγελο που είχα ποτέ.Χαμογέλαγα συνέχεια.Θα πρέπει να χαμογέλαγα και μέσα στο λεοφωρείο,σαν χαζή.

Και οι επόμενες μέρες.Πόσο όμορφες.
Το στυλ σου...Πόσο όμορφο στυλ είχες.Τόσο ξεχωριστό.Όχι αυτό το χαζοκαγκουρέ,που προσπαθούν να υιοθετήσουν κάποιοι.Ούτε αυτό το χαζοκυριλέ.Ούτε χύμα στυλ.Αλλά ούτε και απλό.Αλλά ένα τελειώς δικό σου ξεχωριστό στυλ.
Το άγχος που είχα.Θέε μου,κάθε φορά που σ'εβλεπα είχα τόσο άγχος.Χτύπαγε τόσο γρήγορα η καρδιά μου.Γι'αυτό επιχειρούσα να μην σε βλέπω και πολλές ώρες.Ένιωθα πολύ παράξενα με όλο αυτό.
"Έχεις πολύ ωραίο χαμόγελο,το ξέρεις;"μου είχες πει,και είχες σκύψεις να με φιλήσεις.Και εγώ μετά από λίγο τραβήχτηκα.Τραβιόμουν στα πρώτα μας φιλιά.Με τρόμαζε πολύ όλο αυτό.Με άγχωνε.Πρώτη φορά αισθανόμουν έτσι.
Ακόμα και όταν έφυγες στην Αγγλία,οι συνομιλίες μας ήταν πανέμορφες.
Αχ θα μου λείψει πολύ.Αλήθεια θα μου λείψει πάρα πολύ αυτός ο παλιός γλυκός σου εαυτός.Αυτός που μου έλεγε ότι του λείπω.Ότι με θέλει.Αυτός που με έλεγε καρδιά του.Που ήθελα απεγνωσμένα κάθε μέρα να μιλάμε,να με ακούει και εγώ πάντα αργούσα και εμφανιζόμουν στο skype μετά από 2 ώρες.Που μου είχες πει ότι αν πίστευες πως δεν βγάζει πουθενά,δεν θα έμπαινες καν στον κόπο να μου μιλάς κάθε μέρα,και δεν θα μου ανοιγόσουν τόσο.Αυτός ο γλυκός σου εαυτός που έκανε όνειρα μαζί μου για το καλοκαίρι μας.Που μου αφιέρωνες τραγούδια.Που με σκεφτόσουν και σε σκεφτόμουν έντονα.Που μου έλεγες ότι δεν παλεύεται μακρία μου.Ω ναι,πόσο όμορφες,γλυκές και ξέγνοιαστες ημέρες,γεμάτες ελπίδα,χαρά και νεανικό έρωτα.

22 Μαίου ήταν,όταν κλείναμε ένα μήνα.Και ήμουν χαρούμενη.Ήθελα να μιλήσουμε.Όμως μου είπες για την δουλειά.Δεν το πίστευες.Νόμιζες δεν θα κοίταγαν καν το βιογραφικό σου.Θα πήγαινες για 2 μήνες το καλοκαίρι να δουλέψεις στο εξωτερικό.Συν ότι δεν θα ερχόσουν με το που τελειώσες τις εξετάσεις,αλλά καμία εβδομάδα μετά, ίσως και παραπάνω,λόγω τ'ότι θα νοικιάζατε καινούργιο σπίτι με τους συμφοιτητές σου και έπρεπε να μετακομήσετε.Τα πρώτα εμπόδια μας μπήκαν από τον πρώτο κιόλας μήνα.Το άφησες πάνω μου το θέμα.Να αποφασίσω εγώ τι θέλω να κάνουμε.Σου είπα θα είναι δύσκολο,αλλή ήθελα να είμαι μαζί σου.Και εγώ μαζί σου ένιωθα διαφορετικά,δεν το είχα ξανά νιώσει αυτό,μου είχες πει.Στο είχα πει όμως,θα είναι δύσκολο.Αυτό δεν θα είναι σχέση.Αλλά προσπάθεια για σχέση.

Πόσο όμορφες οι μέρες του Ιουνίου.
Μου είχες πει πως "για να δεις πόσο μου αρέσεις και πόσο σε σκέφτομαι άλλαξα τα εισητήρια" Μόλις είχα δει αυτό το μυνημά σου άρχισα να φωνάζω,να αγκαλιάζω το κινητό,να χοροπηδάω και να χαμογελάω."Θα κοιμηθώ με αυτή την όμορφη σκέψη σήμερα"σου είχα πει.

Και όντως ερχόσουν νωρίτερα από το κανονικό.Πόσο όμορφα ήταν όταν είχες έρθει.Ένιωθα τόσο ξέγνοιαστη.Σε είχα επιτέλους κοντά μου και ένιωθα υπέροχα.Μια μέρα δεν σε έβλεπα και σου έλειπα.Και μου έλειπες.
Θυμάμαι τι όμορφα που ήταν όταν περπατάγαμε σ'εκείνα τα στενά του Χαλανδρίου το βράδυ.Από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές.Εγώ να νομίζω ότι θα χαθούμε και εσύ να μου λες εμπιστεύσου με και λίγο.Πάντα να μου λες να μπαίνω από την μέσα πλευρά του δρόμου και εσύ να είσαι απέξω.Και όταν δεν πέρναγε αυτοκίνητο,να γυρνάω να σε τραβάω και να σε φιλάω.Σου άρεσαν πολύ αυτά τα αυθόρμητα φιλιά μου.Και εσύ κάποιες στιγμές να τραβιέσαι πίσω,για πλάκα.Και να γελάς μ'εμένα που προσπαθούσα να σε πλησιάσω.Και να εκνευρίζομαι και να σε κοιτάζω με αυτό το βλέμμα που δεν μου αντιστεκόσουν.
Και να με χαιδεύεις.Και που με γρατζούναγε το μούσι σου...Το σαγόνι μου κοκκίνιζε,και μετά προσπαθούσες να με φιλάς πιο απαλά.Και εγώ να χαιδεύω τα χέρια σου.Τι όμορφα χέρια που είχες,και πόσο σου άρεσε να σε χαιδεύω στα χέρια.Και τα χείλι σου.Πόσο μου άρεσε να χαιδεύω τα χείλι σου,και εσύ να μου δίνεις απαλά φιλιά στα δάχτυλα.

Τι όμορφα όταν είχε έρθει και η αγαπημένη μου η Κ. να σε γνωρίσει.Με χαίδευες συνέχεια,και της έλεγες ότι προσπαθείς να με κάνεις να πάω Αγγλία.Εγώ πέρναγα τα δαχτυλά μου ανάμεσα στα δικά σου,γέλαγα,και αναρωτιόμουν πότε θα φύγει η αγαπημένη μου Κ. για να σε φιλήσω επιτέλους.
Πόσο όμορφο όταν περπατάγαμε αγκαλιά.Ακόμα και μέχρι το περίπτερο να πήγαινα,το χέρι σου βρισκόταν πάντα γύρω από την μέση μου.
Πόσο όμορφες και ξέγνοιαστες ημέρες.

22 Ιουνίου.Θα κλείναμε δύο μήνες.Και όμως...Πάλι στην ίδια ημερομηνία...μου είπες πως ξανά φεύγεις,για την δουλειά.Σου είχαν απαντήσει επιτέλους στα ε-μαιλ.
Και όσο και να πόναγα ήθελα να κάνεις αυτό που ήθελες.
Είχα κλάψει.Είχα κλάψει τόσο μα τόσο εκείνη την ημέρα.
Και από εκείνη την ημέρα και μετά παγώσαμε.Πότε δεν ξανά έγινες ο παλιός γλυκός σου εαυτός.Ποτέ δεν ξανά γίναμε όπως πριν.
Όλο τον Ιούλιο κρατήσαμε την στοιχειώδη επαφή.Είχαμε λίγες γλύκες,αλλά όχι τόσες πολλές.Πάλι μιλαγαμε με τις ώρες.Κάθε βράδυ.Αλλά ήσουν τόσο μα τόσο μπερδεμένος.Και μου το μετέδιδες αυτό το πράγμα.Την μια ήσουν πολύ καλά μαζί μου,και την άλλη...και την άλλη είχες ένα τέτοιο δισταγμό.
Μέχρι που μου είπες πως γυρνάς νωρίτερα.Θα είχαμε όλο τον  Αύγουστο και μισό Σεπτέμβριο στην διαθεσή μας.Κανονικά θα είχαμε όλο το Σεπτέμβριο,αλλά έπρεπε να πας νωρίτερα για να υπογράψεις κάτι συμβόλαια για το σπίτι.Και άλλο εμπόδιο...
22 Ιουλίου ήταν.Πάλι η ίδια ημερομινία...Το γνωρίζαμε ότι χρωστάς 3 μαθήματα.Αλλά πιστεύαμε πως γίνεται να τα δώσεις εδώ στην Ελλάδα.Και όμως για 1η φορά,οι φοιτητές από εξωτερικό δεν μπορούν να δώσουν τα μαθήματα στην χώρα τους.Αλλά να πάνε στην Αγγλία.Μου είπες πως 20 Αυγούστου έπρεπε να φύγεις.Και άλλο εμπόδιο.Ξανά.Άρχισα να γελάω.Εντάξει λέω,σαν να μας στέλνει μύνημα το σύμπαν πως εμείς οι δυο δεν θα είμαστε μαζί.Αλλά γιατί τότε μας ένωσε με αυτή την τόσο περίεργη γνωριμία;Γιατί;

Μετά η Άνδρος.Όπως έγραψα στην προηγούμενη αναρτησή μου.Αλλά δεν είμασταν όπως πριν.Μας έλειπε αυτή η ξεγνοιασιά.Δεν είμασταν τόσο θερμοί ο ένας με τον άλλον.Δεν φιλιόμασταν τόσο έντονα.Είχαμε παγώσει μετά απ'όλα αυτά.Εγώ ίσως να προσπαθούσα λίγο παραπάνω...αλλά σε ένιωθα.Ένιωθα τον δισταγμό σου.Όμως ήταν όμορφα.Ήταν όμορφα σε γενικές γραμμές.

Και έτσι,τα πράγματα πήραν τελικά αυτή την τροπή.

Τώρα...Έχω να σε ακούσω μια εβδομάδα.Και αναρωτιέμαι αν σου λείπω καθόλου,όπως μου λείπεις εμένα.Θέλω τόσο πολύ να μάθω τι κάνεις.Θέλω τόσο πολύ να σε ακούσω.Να μάθω τελικά πότε φεύγεις για Αγγλία.Μακάρι να σε ξανά έβλεπα.Για λίγο...έστω για λίγο.Έστω και από μακριά.

Αγάπαγα τα πάντα πάνω σου.Τα πάντα.Μα πάνω απ'όλα τον χαρακτήρα σου.Είσαι πολύ καλός άνθρωπος.Συγκηνίθηκα ακόμα και εγώ,όταν μου είπες πως τα λεφτά από την δουλειά δεν τα κράτησες για εσένα αλλά τα έκανες δώρα για την μαμά και την αδερφή σου.Δούλευες κάτω από αυτές τις χάλια συνθήκες,για τελικά να μην κρατήσεις τα λεφτά για τον εαυτό σου.Έτσι είμαι,μου ξανά είπες.
"Τι έκανε η μαμά σου μόλις είδε το δώρο;"
"Άρχισε να κλαίει."μου είπε χαμογελώντας.
"Ω μωρέ η γλυκούλα"είπα εγώ.

Δεν ξέρω πότε άραγε θα ξανά τύχει να με ξανά συγκηνίσει αγόρι τόσο έντονα.Να μου βγάλει τόσο έντονα συναισθήματα.Να δω ξανά κάποιον και να αγαπάω τα πάντα πάνω του.Να χτυπάει τόσο γρήγορα η καρδιά μου.Κάποια στιγμή σίγουρα θα μου ξανά συμβεί...Αλλά περισσότερο είναι το κρίμα.Που μας χώρισαν έτσι τα εμπόδια πριν προλάβουμε να ζήσουμε όσα πράγματα ονειρευόμασταν.Που μας χώρισε έτσι με αυτό τον τρόπο η απόσταση,η ζωή...

Που άραγε θα ξανά βρω κάποιον τόσο τρελό που στα 21 να φεύγει στην άλλη άκρη της γης,σε πολύ παράξενες συνθήκες για να δουλέψει απλά για 400 ευρω;

Που θα ξανά βρω κάποιον που να μην του αρέσει η σοκολάτα;

Που να κοιμάται τα βράδια παρέα με τρια μαξιλάρια;

Που να φοράει μεγάλα όμορφα μαύρα γυαλιά;

Που θα ακούει μόνο country music;

Που θα έχει τόσο όμορφο ξεχωριστό στυλ;

Που να κάθεται σπίτι όταν η αδερφή του δεν είναι καλά;

Που να προσπαθεί να βοηθήσει οικονομικά την οικογενειά του δουλεύοντας στα πιο τρελά μέρη;

Που θα καταλαβαίνει τι σκέφτομαι;

Που θα έχει "κοινές ψυχικές" εμπειρίες μ'εμένα;

Που να έχει ίδιο χιούμορ μ'εμένα;

Που να μην τον βαριέμαι;

Που άραγε;

Ακόμα και το περπάτημα του μου έμοιαζε ξεχωριστό απ'όλων των άλλων.Και ακόμα και σαν σωματότυπος ήταν αυτό ακριβώς που άρεσε σ'εμένα.Ούτε υπερβολικά ψηλός,αλλά ούτε και κοντός.Ούτε λεπτός,αλλά ούτε και παχύς.Μια τέλεια μεσότητα.

Τι κρίμα μάτια μου.Δεν σε χόρτασα.Δεν πρόλαβα να σε χορτάσω.Όταν χτύπαγε δυνατά η καρδιά μου,σε ήθελα παραπάνω απ'όσο σε είχα.Το ένιωθα.Ένιωθα πως θα σε χάσω.Ένιωθα πως είναι υπερβολικά όμορφο όλο αυτό για εμένα για να κρατήσει.Δεν μου άξιζε όμως να τελειώσει έτσι.
"Ξέρεις κάθε φορά που με αγγίζεις,ανεβαίνουν κατά πολύ οι χτύποι της καρδιάς μου" σου είχα πει.

Μόνο αυτό θέλω.Μόνο αυτό.Να μην χαθούμε.Μονάχα αυτό.
Αχ θέλω να έρθει ο Οκτώβριος.Για άλλη μια φορά θέλω να έρθει ο γλυκός χειμώνας,να μου απαλύνει τις πληγές του καλοκαιριού.Αν έχετε παρατηρήσει,πάντα όταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο,πάντα συμβαίνει καλοκαίρι...
Θέλω τον χειμώνα μου.Την καθημερινοτητά μου.Να μην σκέφτομαι.Να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά και μελαγχολώ,γιατί αυτή η παλιό ζωή είναι άδικη.
Θέλω τον γλυκό μου χειμώνα.Το κρύο του και ταυτόχρονα την ζεστασιά του,να μου πάρει μακριά το πληγωμένο μου εγώ μου.

Θέε μου μόνο να μην χαθούμε.Μόνο αυτό.Να ξέρω που και που ότι είναι καλά.
Όταν αγαπάω,αγαπάω χωρίς όρια.Και χωρίς λογική.Κρίμα που δεν το κατάλαβε αυτό.Εύχομαι τουλάχιστον όταν θα κοιτάζει το σχέδιο που του έφτιαξα να με θυμάται γλυκά.
Πολλά είπα.Σίγουρα σε κάποια ανάρτηση θα ξανά αναφερθώ.Δεν μπορώ να τον βγάλω τόσο εύκολα από το μαυλό μου.Κάθε μέρα τον σκέφτομαι.Όπως έκανα 3 μήνες τώρα.Δύσκολα θα βγει από μέσα μου,από την καρδιά μου.Ίσως να μην βγει και ποτέ.Πάντα θα τον θυμάμαι σαν αυτόν που με έκανε να πιστέψω στα έντονα συναισθήματα...στον έρωτα...στην αγάπη...Πείτε το όπως θέλετε.
Πολλά είπα.
Και μάλλον θα σας κούρασα.Αν καταφέρατε δηλαδή να τα διαβάσετε όλα.
Όμως εγώ αισθάνομαι καλύτερα.Αισθάνομαι πολύ καλύτερα όταν γράφω.

Πιστεύω όμως πως δεν τελειώσαμε.
Αλήθεια έτσι νιώθω.
Κάτι μου λέει,πως η ζωή δεν μας ένωσε έτσι απλά μόνο για τόσο λίγο.Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά.Δεν μπορεί.
Δεν μπορεί τα τόσα κοινά που υπάρχουν στην ζωή μας να ήταν τυχαία.Και εσένα χωρισμένοι οι γονείς σου.Και εσύ είχες ένα παππού που του είχες αδυναμία και πέθανε την ίδια χρονιά με τον δικό μου.Να μένεις στο Χαλάνδι.Αχ εκεί που μεγάλωσα,και πέρασα τα ωραιότερα χρόνια μου.Κοντά στην παλιά μου γειτονιά.Να σε συναντήσω τυχαία.Ακόμα και η πρώην σου να έχει το ίδιο όνομα μ'εμένα.Όχι όχι το Μαρία.Το Μαρία το έχει η μισή Ελλάδα.Αλλά το 2o ονομά μου.Το σπάνιο.Το δικό μου 2ο αγαπημένο ονομά μου.Που δεν έχω συναντήσει ποτέ συνονοματή μου,παρά μόνο την γιαγιά μου.Και που με αυτό με φωνάζουν μόνο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα.Η επικοινωνία μας να είναι τόσο τέλεια.Τόσο μοναδική.
Αναρωτιέμαι μερικές στιγμές μήπως σε τρόμαξα...Επειδή σου εξωτερίκευσα λίγο παραπάνω και εγώ τι νιώθω.Αλήθεια το φοβάμαι αυτό...

Δεν μπορεί όμως.Πραγματικά...Δεν μπορεί.

Το νιώθω.
Εμείς οι δύο κάποια στιγμή θα ξανά είμαστε μαζί.Αλλά υπό φυσιολογικές συνθήκες.Τώρα είχαμε πολύ άσχημο timing.Τόσο εμπόδια.Θα καταλάβεις μια μέρα πόσο βαθιά συναισθήματα είχαμε ο ένας για τον άλλον...Σωματικές απολαύσεις μπορείς να βρεις παντού.Αλλά έλα να μου πεις μετά από καιρό πόσσες συναισθηματικές βρήκες.Όπως ένιωθες μαζί μου.

Κάποια στιγμή θα μας ξανά ενώσει η ζωή.

Δεν το πιστεύω.

Ούτε το ελπίζω.

Το νιώθω.

Να προσέχεις ομορφούλη μου.

Να προσέχεις...Και να'σαι καλά.

Ανυπομονώ να σε ξανά ακούσω.Θα κάνω υπομονή.Θα αφήσω αρκετό καιρό να περάσει.Αλλά κάποια στιγμή θα σου ξανά μιλήσω.Να δω πως είσαι.

Να'σαι καλά ομορφούλη μου.

Να'σαι καλά...Και τα μεγάλα καστανά μάτια σου να συνεχίσουν να έχουν αυτό το ζεστό βλέμμα σου...κάτω από τα μαύρα όμορφα γυαλιά σου.

Να'σαι καλα ομορφούλη μου.Να συνεχίσεις να χαμογελάς με αυτό το υπέροχο χαμογελό σου.

Μην αφήσεις να σε λυγίζουν και εσένα τα παιδικά σου τραύματα.Ξέρω πως θα πετύχεις επαγγλεματικά μια μέρα,και πως θα φτάσεις ψηλά,γιατί το θες πολύ.Το μόνο μειονέκτημα σ'εσένα είναι η κυκλοθιμία σου,που δεν παραδέχεσαι.Αλλά ακόμα και αυτή την αγάπησα.

Να προσέχεις ομορφούλη μου.

Θα σε σκέφτομαι.

Και θα είσαι πάντα στην καρδιά μου.

Είμαι η Fleur.

Ή αλλιώς αυτή η γλυκιά Μαρία.Που στα 21 μου,ένιωσα για πρώτη φορά η καρδιά μου να χτυπάει δυνατά για κάποιον.

Και χτύπαγε για εσένα.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, εἶναι να ᾿χει καρδιά.

Μα η πιο μεγάλη ακόμα, εἶναι οταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του
Τ.Λ.

Αυτό:


Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου


Και αυτό που μου θυμίζει τόσο μα τόσο πολύ εσένα και τις γλυκές μέρες του Απριλίου,καθώς εσύ μου είχες βάλει αυτό το τραγούδι.Και σου άρεσε πολύ...Όταν ήμασταν σπίτι σου.




ΥΓ:Ο αρκούδος σου ακόμα μου κρατάει παρέα.Μόνο την καρτούλα που έλεγε"Μου λείπεις" την έβγαλα από τα χέρια του.Είναι χωμένη μαζί με άλλα αναμνηστικά σ'ένα κουτί.
Μου λείπεις και εμένα.Τότε δεν στο είπα.Όταν είχα δει την καρτούλα.Στο λέω τώρα.Που είναι πια αργά.