Could you break my fall?

26 Νοεμβρίου γύρω στις 3 το πρωί.

"Τι λες για το friends with benefits;" με ρώτησε καθώς με τράβηξε στην αγκαλιά του και εγώ χώθηκα εκεί ξαπλωμένη δίπλα του. Μύριζε τόσο όμορφα.
"Αυτοί δεν συναντιούνται μόνο για το ερωτικό κομμάτι; Δεν βγαίνουν βόλτα όπως εμείς."
"Όχι κάνει λάθος. Βγαίνουν κιόλας."
"Είσαι σίγουρος;"
"Ναι σου λέω γι'αυτό λέγονται και friends. Αφού είναι φίλοι."
Δεν μίλησα για λίγο. Γύρω μας είχε σκοτάδι και εγώ ήμουν σκεπασμένη με μια λεπτή κουβέρτα.
"Δεν ξέρω νομίζω άλλος είναι ο ορισμός."είπα σιγανά.
"Αυτός είναι."
"Ίσως,δε ξέρω. Να το ψάξουμε να το βρούμε. Ίσως το μπερδεύω με το one night stand" γέλασα ελαφριά. Του γύρισα την πλάτη μου και με πήρε αγκαλιά..
"Ωχ.."
"Τι;"
"Ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι. Μισό."
Διέκρινα την φιγούρα του να κουνιέται. Ύστερα πλησίασε σ'ένα πιάτο πάνω στο τραπέζι.
"Καλά πες μου ότι τρως τα μπιφτέκια."
"χαχαχ ναι,ενώ πριν δεν ήθελα. Νομίζω είμαι κυκλοθιμικός."
"Είσαι." του απάντησα με πλήρης σοβαρότητα.



Βρισκόμουν σ'ένα μικρό σαλόνι. Ημιυπόγειο χωρίς παράθυρα. Με λίγη ψύχρα. Δυο καναπέδες. Έναν διάδρομο για γυμναστική. Έναν μεγάλο καθρέφτη και μπροστά του μια καρέκλα. Το μικρό κρεβάτι ή αλλιως ράζτο που κοιμόμασταν. Και μια μεγάλη τηλεόραση. Πιο μέσα το μπάνιο και ένα άδειο υπνοδωμάτιο που περιμένει ακόμα να φτιαχτεί.

Ήταν η 3η φορά που βρισκόμουν μέσα σ'αυτό το μικρό ημιυπόγειο. Και για άλλη μια φορά με πήρε ο ύπνος με μελαγχολία. Ούτε την προηγούμενη φορά είχα κοιμηθεί χαρούμενη. Την πρώτη φορά ίσως και να ήθελα να κλάψω.
Αυτή την φορά ήταν καλύτερα.

"Ο Στράτος σ'έδειξε σ'ένα φίλο του και το άρεσες." μου είχε πει η Ν. η φίλη μου από την σχολή.

Κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό με τον Σ.  Πολύ ελπιδοφόρα στην αρχή. Πιο ρευστά τα πράγματα στην συνέχεια. Μυνήματα. Τηλέφωνα. Έξοδοι.

"Δεν είμαι σε φάση για σχέση αυτή την περίοδο...΄Μπορεί σ'ένα μήνα να θέλω. Δεν ξέρω. Τώρα μου αρέσει μαζί σου. Αλλά μπορεί σ'ενα μήνα να μην το θέλω άλλο. Το θέμα είναι τι θες εσύ. Μπορεί να θες κάτι πάρα πολύ σοβαρό..." Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση εκείνο το βράδυ. Πιο πριν είχαμε πάει σινεμά. Είχα περάσει πολύ όμορφα. Γελάγαμε. Μιλαγαμε. Μου κράταγε το χέρι.

"Τουλάχιστον είσαι ξεκάθαρος." Πήρα μια βαθιά ανάσα."Εγω...." Τι να πω εγώ;;; Πως είμαι αρκετά πληγωμένη για να πέσω σε κάποιον που δεν θέλει κάτι σοβαρό μαζί μου; Πως μπλέκω έτσι; Γιατί τα τελευταία αγόρια που έχω γνωρίσει δεν με βλέπουν σαν κάτι σοβαρό; Γιατί μπλέκω με τέτοια άτομα; Γιατί δεν μπορώ να πέσω στο φυσιολογικό;
"Βγάζεις στους άλλους να σ'εμπιστευτούν. Φαίνεται ότι δίνεις το 100% σου." Έτσι μου είχε πει. Και αφού όλοι το βλέπουν ότι είμαι τέτοιο άτομο γιατί σκατά ψάχνουν το περιστασιακό μαζί μου;
Εγω...Να πω ότι εγώ θέλω κάποιον να με αγαπάει; Κάποιον να με εκτιμάει; Κάποιον να είναι δίπλα μου; Κάποιον να μοιραστώ επιτέλους πράγματα; Να κάνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ μου;
Κυκλοθιμικέ. Κυκλοθιμικέ. Παλιο κυκλοθιμικέ. Την προηγούμενη εβδομάδα μου έλεγες ότι μαζί μου θες σχέση μάλλον. Παλιο Κυκλοθιμικέ.



"Ξέρεις δεν είναι η έννοια της ταμπέλας...Σχέση ή όχι. Είναι να βλέπεις ένα άτομο και να θες να προσπαθήσεις γι'αυτό."΄του είπα τελικά.
"Όχι δεν έχει να κάνει μ'εσένα."
"Μ'εμένα έχει να κάνει."
"Εντάξει μάλλον έχουμε διαφορετική οπτική γωνία."
"Μάλλον ναι."απάντησα.

Το σκέφτηκα λίγο ακόμα.
"Εγώ αυτό που θέλω είναι κάποιον να με κάνει να χαμογελάω." είπα. Και ήταν τόσο αλήθεια. Δεν με νοιάζει καμία ταμπέλα. Θέλω να χαμογελάω. Ότι και αν είναι αυτό. Όπως και αν λέγεται. "Κάποιον να περνάμε όμορφα,να ζήσουμε πράγματα...Και βλέπουμε στην πορεία πως πάει."
"Τότε θέλουμε το ίδιο." μου απάντησε.
"Μάλλον ναι." είπα σκεφτική.
"Έλα τότε εδώ. Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά..." μου είπε καθώς ξάπλωνε. Πήγα κάπως απρόθυμα. Μέσα μου σχεδόν ήξερα πως δεν θέλουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα.
"Απλά...κουράζουμε πολύ την κατάσταση και θα χαλάσει. Όλο εσύ το σκέφτεσαι και το αναλύεις όλο αυτό. Το έχεις προσέξει;"
"Ναι έχεις δίκιο." μου απάντησε.
"Ωραία χαλάρωσε,και βλέπουμε."

Μάλλον τον καθησύχασα με αυτά που είπα. Γιατί είχε κέφια μετά. Και την επόμενη το πρωί.

Από την πρώτη στιγμή που είδα τον Σ. ήξερα πως δεν θα ταιριάζαμε 100%. Είναι πιο μάγκας. Πιο αλήτης. Δεν είναι το καλό παιδί. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από εμένα. Άλλο στυλ. Άλλη νοοτροπία. Άλλη ζωή.
Την 2η φορά που τον είδα μου ψυθίριζα πως θα φύγει κάποια στιγμή. Πως δεν είναι για πάντα. Πως σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Το ξέρω από μόνη μου πολύ καλά. Ίσως να τράφηκα για λίγο με ψεύτικες ελπίδες.

Σ'ένα άτομο είχα δει την λάμψη του για πάντα. Στον Γ. Όποιον βρίσκω ακόμα τον συγκρίνω μαζί του. Και όσους περισσότερους γνωρίζω τόσο πιο πολύ σιγουρεύομαι πως ο Γ. ήταν το τέλειο για μένα. Δεν φάνταζε. Ήταν.
Νιώθω κάτι μέσα μου να με τράβάει τόσο πολύ στον Γ. Λες και κάτι μ'εχει δεσμεύσει και ξέρω πως οποιαδήποτε σχέση και αν προσπαθήσω δεν θα επιτύχει. Γιατί για εμένα πρέπει να είναι ο Γ. Και το ίδιο να πρέπει να ίσχύει και για εκείνον. Να είμαι εγώ.

Τις προάλλες βρήκα κάτι φωτογραφίες στο προφίλ του στο fb. Όμορφος..Τόσο όμορφος. Για άλλη μια φορά μόλις είδα το πρόσωπό του ένιωσα σαν να ξέρω την μορφή του χρόνια. Σαν από πάντα. Θα του στείλω μύνημα σκέφτηκα.Θα του στείλω να δω τι κάνει.

Εχθές που γύρισα σπίτι κάθισα και βρήκα τις παλιές συνομιλίες μου με τον Γ. Τις διάβασα χωρίς κάποιο πόνο ή μελαγχολία. Απλά τις διάβασα για να μου θυμίσω πως αξίζω μια φυσιολογική σχέση με αγάπη. Κάτι που να με κάνει στ'αλήθεια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη.
Αχ πόσο γέλαγα όταν μίλαγα με τον Γ. Πόσο μου λείπει ώρες ώρες.



Την Δευτέρα είχα πάρει μια σοκολάτα λάκτα. Σκεφτόμουν την κατάσταση με τον Σ. και έκλαιγα μόνη μου. Αναρωτήθηκα μήπως συμβιβάζομαι. Μήπως κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου. Πάντα μου έλεγα ότι δεν συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από το τέλειο.

Δύο επιλογές έχω.
Ή να το συνεχίσω αυτό το πράγμα με τον Σ. Γιατί μου αρέσει όταν περνάμε όμορφα. Μου αρέσει να βγαίνουμε. Μου αρέσει να κάνουμε πλάκες και να γελάμε και να κοιμόμαστε παρέα.
Να το συνεχίσω όλο αυτό με κίνδυνο όμως να φάω τα μούτρα μου. Γιατί ξέρω πως πληγώνομαι εύκολα. Και πως δένομαι εύκολα.Εκτός αν ο Σ. το δει κάπως πιο σοβαρά μαζί μου...

Ή να το κόψω μαχαίρι. Να το τελειώσω. Για δικό μου καλό να σκεφτώ την μετέπειτα ψυχολογία μου.
Από την άλλη μια ζωή την έχουμε...Λες και ο Γ. στο Μπράιτον θα έχει μονάσει και δεν θα έχει βγει με κοπέλες.

Αχ δεν ξέρω.

Πρώτη φορά πρέπει να επιλέξω αν θέλω μια κατάσταση ή όχι. Και πρώτη φορά πρέπει να είμαι πλήρως συνειδητοποιημένη για τα όποια αποτελέσματα.

Πάντα όμως είναι ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας είναι πάντα η ευτυχία μας. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Ούτε καν οι φίλοι. Εσύ είσαι η δυναμή σου. Εσύ τα οριά σου. Εσύ η πηγή του καλού και του κακού σου. Ότι και να γίνει εσύ και ο εαυτός σου.

Και αφού πάντα θα είμαι εγώ...Πρέπει να τα βρω μ'εμένα. Και αν είναι να φάω τα μούτρα μου...Να πω ότι τουλάχιστον το έζησα. Ίσως...

Μάλλον είμαι έτοιμη να φάω τα μούτρα μου.

Γιατί...Μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καταντήσουμε..λαλαλλαλα.

Αχ δεν είμαι καλά. Αυτά...δεν ξέρω. Θα συσκεφτώ για εκατοστή όγδοή φορά με τον εαυτό μου και θα απαντήσω στο μύνημα του Σ., φωναζωντάς μου ταυτόχρονια από μέσα μου πως ίσως δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που θέλω...




ΥΓ1: Ο Σ. έχει τέσσερις ημέρες μετά γενέθλια από τον Γ. Καρμικό;; Παλιοκυκλοθιμικοί και οι δύο.

ΥΓ2:Χαίρομαι τουλάχιστον που αυτή την περίοδο τα προβληματά μου είναι μόνο τα προσωπικά μου και δεν έχουν να κάνουν σε σχέση με θανάτους,αρρώστιες κτλ όπως έχω συνηθίσει.

I've been here before
But always hit the floor
I've spent a lifetime running
And I always get away
But with you I'm feeling something
That makes me want to stay

I'm prepared for this
I never shoot to miss
But I feel like a storm is coming
If I'm gonna make it through the day
Then there's no use in running
This is something I gotta face

If I risk it all
Could you break my fall?

How do I live? How do I breathe?
When you're not here I'm suffocating
I want to feel love, run through my blood
Tell me is this where I give it all up?
For you I have to risk it all
Cause the writing's on the wall

A million shards of glass
That haunt me from my past
As the stars begin to gather
And the light begins to fade
When all hope begins to shatter
Know that I won't be afraid

If I risk it all
Could you break my fall?

How do I live? How do I breathe?
When you're not here I'm suffocating
I want to feel love, run through my blood
Tell me is this where I give it all up?
For you I have to risk it all
Cause the writing's on the wall

And who do you think you are?

22 (ή 23;) Οκτωβρίου γύρω στις 2:15 το πρωί. (Πάλι 22...)

Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και κοίταξα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Μπροστά μας , μέσα από μερικούς θάμνους του Υμμητου , διακρίνονταν ξεκάθαρα τα φώτα της νυχτερινής Αθήνας. Μπορούσα να διακρίνω από μακρία την Πεντέλη. Τα φώτα της Μεσογείου και ίσως και της Κηφισσίας...Σχεδόν μπορούσα να νιώσω τον χτύπο της διασκέδασης στον οποίο κινούνταν οι άνθρωποι της όμορφης νυχτερινής Αθήνας.

"Είναι πραγματικά πολύ όμορφα."
"Σε πειράζει;" με ρώτησε. Γύρισα και είδα πως είχε βγάλει ένα τσιγάρο. "Έαν σε πειράζει και κρυώνεις μπορώ να βγω έξω να καπνίσω."
"Όχι δεν υπάρχει θέμα." του απάντησα και γύρισα πάλι να κοιτάξω την θέα.

Άνοιξε το παράθυρο. Μέσα μπήκε ένα ελαφρύ αεράκι. Σχεδόν λυτρωτικό.
Προσπάθησα να διακρίνω το Χαλάνδρι. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ένα κενό. Αναρωτήθηκα τι να έκανε ο Γ. Που να βρισκόταν αυτή την ώρα. Αν ήταν καλά. Έμαθα χώρισε με την άλλη...Τον άφησε αυτή για κάποιον άλλον. 
Μου το είχε πει η Ε. Όταν όλα έρχονται ακριβώς όπως τα θες πάντα κάτι χαλάει. Μου το είχε πει. Θα δεις.
Και ύστερα πιάστηκα και εγώ από αυτό. Και μου ψιθύριζα για να μην κλαίω πως μόνο τα αληθινά πράγματα κρατάνε σ'αυτή την ζωή. Μόνο τα αληθινά.
Αλήθεια πως μπόρεσε και τον άφησε; Άραγε να ήταν καλά; Να κοιμόταν; Να διασκέδαζε;

"Eίπες ο πρώην σου έφυγε στην Αγγλία ε;"
"Nαι..." Τι στο καλό; Άκουσε την σκέψη μου; Τόσο κενό ήταν το βλέμμα μου που κατάλαβε τι σκεφτόμουν;
"Άσχημο αυτό. Όταν φεύγει ο άλλος. Σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος. Πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα." μου είπε ήρεμα λες και συνέχιζε να διαβάζει την σκέψη μου.
"Ισχύει..."
"Εγώ ευτυχώς με την πρώην μου χωρίσαμε ένα μήνα πριν φύγει για Αγγλία. Για άσχετο λόγο."
"Αχά..."
Ρούφηξε άλλο λίγο από το τσιγάρο.
"Ξέρεις όταν δύο άνθρωποι είναι μέσα στο αμάξι και ο αέρας ζεσταίνεται τα τζάμια θολώνουν. Γι'αυτό άρχισα να βήχω."
"Χαχ το άσθμα ε;"
"Ναι."

Στην διαδρομή για το σπίτι δεν μίλαγα. Με έπιασε μια νύστα. Μία κούραση. Ίσως συνέχιζα να νιώθω και το κενό που είχα πριν. Μου έλεγε για τα φανάρια. Πως το βράδυ καμία φορά δεν τα κοιτάζει. Δεν είμαι σίγουρη. Δεν έδωσα πολύ σημασία.

Φτάσαμε έξω από το σπίτι. Με φίλησε. Έκανα να φύγω όμως τα χείλη του δεν με άφησαν.
"Πρέπει να φύγω..." μου ψιθύρισε συνειδητοποιώντας πως δεν ήθελα ούτε εγώ να φύγει ακόμα.
"Το ξέρω. Πες μου να φύγω εγώ..."
"Δεν θέλω να σου πω να φύγεις. Ξέρω όμως πως πρέπει να φύγω εγώ..." Είχε στήσει μερικούς φίλους του ήδη 3 ώρες.
"Μμμμ..." Σήκωσα το χέρι μου ανάμεσα μας και χαίδεψα πρώτα το μούσι του και έπειτα τα χείλη του. Κοίταξα για μια στιγμή τα γαλαζοπράσινα μάτια του. Αυτά τα μάτια του που τα ήξερα δυο χρόνια τώρα. Πολύ πριν τον Γ. Αυτά τα μάτια που ήξερα πως ποτέ δεν θα ήταν δικά μου. Ούτε καν εκείνη την νύχτα δεν ήταν δικά μου. Ούτε καν εκείνη την στιγμή.

"Πρέπει να φύγεις."ψιθύρισα. "Καληνύχτα"
"Καληνύχτα. Μιλάμε." μου απάντησε γλυκά.
Βγήκα από το αμάξι. Με είδε να μπαίνω μέσα στο σπίτι και έφυγε.

Ξαπλώνοντας ένιωσα μια γλύκα. Μια χαρά. Μια μικρή δικαίωση που έπειτα μετά από δύο χρόνια ζούσα κάτι μαζί του. Και έπειτα πάλι αυτό το κενό...
Φύγε. Φύγε...
Έτσι και αλλιώς όλοι φεύγουν. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Δεν θα ήσουν ο πρώτος λοιπόν.
Φύγε και εσύ. Το ξέρω πως θες.
Έτσι είναι καλύτερα για όλους. Δεν υπάρχει ποτέ πόνος για κανέναν.
Φύγε όπως όλοι.
Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να φεύγουν.
Ίσως να ξανα γυρίσουν...Σίγουρα θα ξανά γυρίσουν κάποιοι,αλλά θυμίσου μόνο οι αληθινοί θα μείνουν...Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να λέω στον εαυτό μου.

Και μετά πάλι αυτό το κενό...Μάτια μου...Αν υπάρξει κάποια μέρα που αναλωθώ και εγώ σε κάτι ψεύτικο...Αν υπάρξει κάποια μέρα που δεν χαρίσω αλλά δανείσω τα φιλιά μου...Αν υπάρξει κάποια μέρα που το πάθος του έρωτα είναι παραπάνω από το πάθος της ψυχής μου...Σε παρακαλώ έλα πίσω.
Έλα μόνο γι'αυτό τον λόγο.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να δίνεις πράγματα από την ψυχή σου.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να χαμογελάω.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να χτυπάει δυνατά η καρδιά μου.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να ανησυχώ για κάποιον.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να σε νοιάζονται.
Έλα να μου θυμίσεις τι πάει να πει να είμαι στ'αλήθεια ευτυχισμένη.

Μερικά πράγματα τελικά γίνονται την στιγμή ακριβώς που πρέπει να γίνονται. Ούτε πιο πριν. Ούτε πιο μετά.
Όντως ίσως να πρέπει να έχουμε λίγη παραπάνω εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Ξέρει πολύ καλά πότε θα σου εμφανίσει ξανά κάποιον στην ζωή σου και ποιον.
Και τότε θα μάθεις μόνος σου όλα τα  γιατί  και όλα τα  πως.

ΥΓ1.:Παράξενο αλλά έχουν ακόμα μια απίστευτη ηρεμία τα γαλαζοπράσινα μάτια του.
ΥΓ2: Η ανάρτηση αυτή είναι σαν ξαφνικά να είναι η συνέχεια αλλά μετά από καιρό της ανάρτησης "Night all my lights are on,this useless helpless feeling"  Δεκέμβριος 2013. 

ΥΓ3: Αν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου,μάτια μου, θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.

ΥΓ4:Υπάρχουν στιγμές που ηχούν ακόμα εκείνα τα λόγια σου μέσα μου. Με στοιχειώνουν ακόμα.
"Ίσως αν βρεις ένα καλύτερο παιδί εδώ..."
"Δεν θέλω καλό παιδί εσένα θέλω..."

Kάνω αυτό που μου είπες λοιπόν. Ψάχνω αυτό το κάτι καλύτερο που υποτίθεται θα βρω και θα με κάνει ευτυχισμένη. Όμως δεν το βρίσκω. Και αναλώνομαι. Και αν το βρω...Ξέρω πως δεν θα σου μοιάζει.
Όμως με υπεριφάνεια σου λέω...Πως κάνω ότι μου είπες.
Είσαι ευχαριστημένος;

ΥΓ5:
Σταματήστε πια αυτήν την άθλια τραγωδία. 
Όλα είναι λάθος, τα πρόσωπα, ο τόπος, ο χρόνος. 
Ποιός μοίρασε τους ρόλους;

Τάσος Λειβαδίτης

I know I can't take one more step towards you

'Cause all that's waiting is regret

Don't you know I'm not your ghost anymore

You lost the love I loved the most

I learned to live half alive

And now you want me one more time

And who do you think you are?

Runnin' 'round leaving scars

Collecting your jar of hearts

And tearing love apart

You're gonna catch a cold

From the ice inside your soul

So don't come back for me

Who do you think you are?

I hear you're asking all around

If I am anywhere to be found

But I have grown too strong

To ever fall back in your arms

And I've learned to live half alive

And now you want me one more time

And who do you think you are?

Runnin' 'round leaving scars

Collecting your jar of hearts

And tearing love apart

You're gonna catch a cold

From the ice inside your soul

So don't come back for me

Who do you think you are?

And it took so long just to feel alright

Remember how to put back the light in my eyes

I wish I had missed the first time that we kissed

'Cause you broke all your promises

And now you're back

You don't get to get me back

And who do you think you are?

Runnin' 'round leaving scars

Collecting your jar of hearts

And tearing love apart

You're gonna catch a cold

From the ice inside your soul

So don't come back for me

Don't come back at all

And who do you think you are?

Runnin' 'round leaving scars

Collecting your jar of hearts

Tearing love apart

You're gonna catch a cold

From the ice inside your soul

Don't come back for me

Don't come back at all

Who do you think you are?

Summer moments...

Ξέγνοιαστα λένε πρέπει να είναι τα καλοκαίρια. Μετά από αρκετά καλοκαίρια νομίζω πως ένιωσα πάλι το ξέγνοιαστο. :) 

~

Ξανά μετά από καιρό. Βασιλικοί δεν υπήρχαν πια. Ούτε κληματαριές. Ούτε καν ντομάτες και αγγούρια φρέσκα στον κήπο. Όμως το σπίτι ήταν ίδιο. Ίδιο όπως το θυμάμαι από όταν ήμουν μικρή....πολύ μικρή. Απ'όταν θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οι θάλασσες ίδιες. Ίδια και η αυλή. Αυτή η αυλή που φιλοξενεί εδώ και χρόνια τα γέλια παιδιών και μεγάλων. Μεγάλο τραπέζι. Φαγητά. 

Όλα θύμιζαν ένα ίδιο και απαράλλαχτο καλοκαίρι στην Κόρινθο...
Μονάχα εσύ έλειπες παππού.

Είναι παράξενος μερικές φορές πως οι ζωές μας αλλάζουν τόσο πολύ ενώ τα μέρη,τα συναισθήματα,οι αναμνήσεις...μένουν πάντα ίδιες.

~

Όταν σε κάνουν να νιώθεις σαν το σπίτι σου αλλά σ'ένα ξένο σπίτι νομίζω δεν υπάρχει καλύτερο.
Δεν ήθελα να φύγω. Εύβοια...Μαζί με συμφοιτήτριες της αδερφής μου. Όλη μέρα στην θάλασσα. Πολύ φαγητό. Όχι άγχοι. Όχι κούραση. Όχι σκοτούρες.
Μονάχα θάλασσα, φαγητό και παιχνίδια. 

~
Και μετά Πάτρα.
Όμορφη πόλη. Θύμιζε αρκετά την Αθήνα. Αλλά όμορφη.
Πάλι ένα φιλόξενο σπίτι.
Γέλια.
Ταινίες.
Θάλασσα.
Ταβερνάκια.
Βόλτες με το ποδήλατο. Ω,ναι...Βόλτες που τραγουδάγαμε "Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα."

Οι μπύρες...Αχ αυτές οι μπύρες που έπινα και γέλαγα με την καρδιά μου. Ας μην τελειώναν ποτέ αυτές οι μέρες. Αυτές που είμαι χαρούμενη δίπλα σε άτομα που αγαπώ. Αυτές οι μέρες που δεν πρέπει να σκέφτομαι τα μαθήματα. Τα οικονομικά του σπιτιού. Την δυσκολία στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα γιατί και τα πως. 

Αυτές οι μέρες που είναι μόνο αγκαλιές γέλιο και θάλασσα.

Και όταν ο ήλιος βουτάει στην θάλασσα....θα αναλογιζόμαστε παρέα τις αρχές,τις αλήθειας και τα ψέμματα...Πως φτάσαμε ως εδώ και πόσα έχουμε ακόμα να ανακαλύψουμε. Μα στο τέλος αυτής της μέρας...Που θα έχει σκοτινιάει,που θα βλέπω για άλλη μια φορά τα αστέρια να πέφτουν απορώντας που είναι τα δικά μου,η ψυχή μου θα έχει γαληνέψει...Γιατί βρήκε παρηγοριά στα δικά μας καλοκαιρινά, αληθινά μα πάνω απ'όλα αθώα χαμόγελα.

12 Αυγούστου κάθε χρόνο που πέφτουν αστέρια. Πολλά αστέρια.
"Ήταν εκεί δεξιά το είδατε;"
"Να και αλλο."
"Ελατε να φάτε."
"Βλέπουμε αστέρια."
"Και δεν θα φάτε;"
"Τς φυσικά και θα φαμε. χαχα"

"Τι εντύπωση είχες σχηματίσει για εμένα όταν με είχες πρωτοδεί;"
"Ότι είσαι πολύ γλυκιά. Βγάζεις μια αθωότητα. Και ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα."
"Και εγώ ήθελα να σε γνωρίσω καλύτερα. Γι'αυτό σου είχα πει τότε να έρθεις και για ταινία."
"χαχχα...Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια ε;"
"Πάντως εγώ άνετα θα συμβιώνα μαζί σου.""
"χαχα μωρεεε..."
"Εσυ μαζί μου;"
"ααα θες και να το ακούσεις...χαχα κ εγω γλυκουλι μουυυυυ."

Πόσα κοινά βιώματα μπορούμε να βρούμε μεταξύ μας;

Ισως και όλη μας την ζωή.

"Μου έλειψε το γέλιο σου."
"Εμένα μου έλειψε να γελάω μαζί σας."

~~~~~~~~~~~

Whatever happens tomorrow we've had today.

And if we should bump into each other sometime in the future, well that's fine too, we'll be friends...

Βγες από τα ονειρά μου...Βγες από το υποσυνείδητό μου. 

Άραγε είσαι καλά;

Άραγε έφυγες όπως μου είχες πε μετά τις 10 Αυγούστου;

Άραγε σκέφτεσαι τίποτα για εμένα;

Άραγε σε κάνει η αλλή χαρούμενο;

Άραγε....

Μήπως τα μυθοποιώ πολύ στο μυαλό μου;

Like the last year...!

Την προηγούμενη εβδομάδα είπα ας κλείσω αυτό το κεφάλαιο που με απασχολεί ένα χρόνο τώρα.

Και όμως πάνω στα νεύρα μου έκανα κάτι. "Έλεγα αν ψήνεσαι να πάμε για έναν καφέ να τα πούμε από κοντά." έστειλα όταν μου απάντησε μετά από μέρες στα χρόνια πολλά για τα γενεθλιά του. Το έγραψα τελείως αυθόρμητα παρόλο που ένα τέτοιο μύνημα το είχα στο μυαλό μου ήδη από τον Ιούνιο. Εκείνος πρότεινε το Πάσχα, τώρα σειρά μου είχα πει.

Πέρασαν δύο μέρες...Δεν είχε απαντήσει.

Λογικά δεν θα θέλει. Ή δεν πρόκειται να μου απαντήσει... Και όμως απάντησε ότι θα μου στείλει τις επόμενες μέρες να κανονίσουμε. Εντάξει λέω Γ. είναι αυτός, μπορεί και να μην στείλει.

Και όμως Κυριακή βράδυ που γυρνάγαμε από Κόρινθο μου έστειλε μύνημα στο κινητό. Ήθελε να τον πάρω τηλέφωνο για να κανονίσουμε καφέ. Αποκλείεται σκεφτόμουν.

Όταν γύρισα σπίτι η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά. Προσπάθησα να σταθεροποιήσω την φωνή μου. Και τον πήρα τηλέφωνο. Είπαμε για λίγο για να τα μαθήματά μας και κανονίσαμε καφέ την Δευτέρα το μεσημέρι. Πράγμα παράξενο αλλά ήμουν αρκετά ψύχραιμη. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχα ξανά κλάψει για χάρη του...οπότε δεν ήμουν, ενθουσιασμένη να το πω;

Όμως είχα υπερένταση. Ξύπνησα στις 7. Μετά πάλι στις 8. Και ύστερα πάλι στις 9 το πρωί,και δεν ξανά κοιμήθηκα.

Έκανα μπάνιο,βάφτικα ωραία...Σε κάποια φάση χτύπησε το κινητό μου και για μια στιγμή πίστεψα πως ήταν ο Γ. και θα μου το ακύρωνε. Τόσο κοντά ήμουν στο να τον ξανά δω που φοβόμουν.

Και όμως η ώρα είχε πάει 12μιση και δεν είχε έρθει κάποιο μύνημα που να ακύρωνε το ραντεβού μας. Στη 1 έπρεπε να ήμουν στην πλατεία.

Εκεί στην εκκλησία. Όπως πέρυσι.

Του έστειλα μύνημα πως φτάνω. Εκείνος είχε ήδη φτάσει. Πάντα πρώτος από εμένα. Όσο πλησίαζε το λεοφωρείο τόσο πιο γρήγορα και πιο δυνατά χτύπαγε η καρδιά μου. Όταν κατέβηκα από το λεοφωρείο κοντοστάθηκα δυο λεπτά και άρχισα να ψυθιρίζω ώστε να τεστάρω πως η φωνή μου δεν έτρεμε. Έτρεμε λίγο αλλά προσπάθησα να την σταθεροποιήσω πάλι.

~~~~~
Δευτέρα 27 Ιούλιου. 1 Το μεσημέρι.

Και να σου πάλι ο ήλιος έλαμπε ψηλά. Η ατμόσφαιρα απόπνεε μια γλυκιά μυρωδιά. Καλοκαίρι. Πάλι Καλοκαίρι. Και Ιούλιος...Πάλι Ιούλιος.
Και να σου...ο κόσμος μου φωτίστηκε ξανά..
Ήμουν σίγουρη πως θα ήσουν πίσω από την εκκλησία. Όπως πάντα. Πήγα με αργά βήματα. Χαμογέλασα. Ήσουν εκεί με γυρισμένη την πλάτη. Θα σε αναγνώριζα οπουδήποτε... Για μια στιγμή κοντοστάθηκα. Δεν ήρθα αμέσως κοντά σου. Σκέφτηκα τι όμορφος που ήσουν...
Φόραγες γαλάζιο πουκάμισο. Ω,σου είχα πει πέρσι πως μου αρέσουν πολύ τα πουκάμισα στα αγόρια. Άσπρη βερμούδα...Και εκείνα τα όμορφα μπλε παππούτσια σου. Εκείνα που φόραγες και πέρσι. Και εγώ τα ίδια πέδιλα φόραγα...Θυμήθηκα που πέρσι τα είχαμε αφήσει δίπλα δίπλα μαζί στην Άνδρο. Τι γλυκιά ειρωνεία.

Ήρθα κοντά σου. Με είδες, γύρισες χαμογέλασες. "Τι κάνεις;" μου είπες καθώς με φίλαγες σταυρωτά. Δεν είσαι από αυτούς που δίνουν τα σταυρωτά φιλιά στον αέρα. Όντως φιλάς τον άλλον στο μάγουλο. Και ένιωσα για μια στιγμούλα τα χείλη σου. Αυτά τα χείλη σου που τα ήξερα απέξω και ανακατωτά...

Είχες κουρευτεί. Και είχες ξυριστεί ελαφριά. Άραγε θυμόσουν που σου είχα πει ότι μου αρέσεις πολύ περισσότερο ξυρισμένος; Φόραγες και πολύ άρωμα. Πρώτη φορά. Το μύριζα ακόμα και από ένα μέτρο μακριά σου.

Δεν είχες αλλάξει ιδιαίτερα. Είχα να σε δω ένα χρόνο και όμως έμοιαζε σαν να ήμουν και εχθές μαζί σου. Παράλληλα όμως μου έμοιαζε σαν να μην σε είχα δει ποτέ ξανά στην ζωή μου. Τα σοκολά σου μάτια ίδια και απαράλαχτα. Τα μελαχρινά σου μαλλιά περιποιημένα. Και εκείνα τα μαύρα γυαλιά σου που από πίσω τους κρυβόταν το ζεστό σου βλέμμα.

"Πω έχουμε καιρό να τα πούμε ε;" μου είπες χαμογελαστά  Τι όμορφο χαμόγελο που είχες.
Δεν είπα τίποτα. Που να ήξερες...

Για μια στιγμή πίστεψα πως είχα ξεχάσει την χροιά της φωνής σου. Ω...μα τι όμορφη φωνή που έχεις. Ήταν πάντα τόσο όμορφη;

Μου φαινόταν παράξενο πως όντως σε ξανά έβλεπα. Που μετά από μήνες ήσουν δίπλα μου.
Περπατήσαμε. Ήταν περίεργο να ξανά περπατάω εκείνη την οδό μαζί σου όταν την τελευταία φορά που είχαμε περπατήσει μαζί εκεί κρατιόμασταν αγκαλιά.
Σου είπα αν μαύρισα. Γέλασες και μου είπες πως κάτι κάνω. Εμ βέβαια το δικό σου το φυσικό μαύρισμα δεν το φτάνω σου είπα. Μου είπες πως πήγες πάλι στην εταιρεία που πήγες πέρσι. Ουάου σκέφτηκα. Θα πήγαινε πάλι στην έρημο αν είχε την ευκαιρία.
Όμως είχαν κλείσει οι θέσεις για εκεί. Και έτσι δούλεψες για τρεις εβδομάδες στην εταιρεία εδώ στα γραφεία. Φέτος θα έπρεπε να σε είχα γνωρίσει σκέφτηκα και όχι πέρσι...Ακόμα και για μπάρμαν μου είπες έψαξες. Γέλασα. Να σε δω μπαρμαν και μετά ας πεθάνω χαχα.

Κάτσαμε μέσα σ'ενα ωραίο καφέ με κλιματισμό. Ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο κλασσικά εσύ.
'Εναν χυμό εγώ.
Σου είπα και εγώ για την δουλειά μου. Στην προωθητική. Σου είπα που πήγα διακοπές. Σου είπα για την Κόρινθό. Έδειξες ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε ποια περιοχή ακριβώς μένουμε εμείς. Ήξερα το γιατί αλλά δεν το ξεστόμισα.
Μετά πιάσαμε για τις σχολές μας. Σου είπα για τα μαθηματά μου. Πως έχω πάει στις εξεταστικές μου. Πως θέλω να ανεβάσω το βαθμό πτυχίου μου.
Ύστερα μου είπες εσύ. Πέρασες μερικά πολύ δύσκολα μαθήματα και είχες κουραστεί πολύ φέτος. Όμως κόπηκες σε δύο μαθήματα και μέσα Αυγούστου έπρεπε να φύγεις. Ήθελες να ψάξεις και για καινούργιο σπίτι με έναν συμφοιτητή σου. Ψάχνετε για να δίνετε 500 λίρες το λιγότερο ο καθένας αλλά δεν βρίσκετε. Ουάου σκέφτηκα...Ήμουν σίγουρη πως ίσως να μην κατάφερνες να συγκατοικήσεις μαζί με του άλλους. Όταν μου τους περιέγραφες πέρσι μου ακόγοταν περίεργοι τύποι.


Πιάσαμε λίγο κουβέντα και για τους πατεράδες μας. Πως εκείνος απέκτυσε πριν δυο μήνες και άλλο αδερφάκι. Νιώθω να ταυτίζομαι πολύ μαζί του σ'αυτό το θέμα.
Μου είπες πως πάλι τσακώθηκες μαζί με τον πατέρα σου για οικονομικά θέματα.
Αλλά μου είπες πως το άλλο αδερφάκι σου που είναι 8 χρονών σε λατρεύει. Κλαίει όταν φεύγεις και θέλει λέει να μείνει μαζί σου. Και εσύ πας όποτε μπορείς και του αφιερώνεις χρόνο. Όμορφη η ψυχή σου....Όμορφη.



Σε ρώτησα περισσότερα πράγματα για το Μπράιτον. Δεν ξέρω γιατί αλλά πέρσι δεν σε ρώταγα. Έμαθα για τις συγκοινωνίες. Για τους γιατρούς εκεί. Για τα σπίτια. Για το πως είναι σαν περιοχή. Πράγματα που δεν ξέρω γιατί δεν στα είχα ρωτήσει ποτέ.

Σε κάποιες στιγμές ήσουν λίγο σοβαρός. Λίγο πιο απόμακρος;; Έλα τωρα,ξέρω πως δεν είσαι έτσι εσύ. Ξέρω πως τώρα μου το παίζεις πιο σκληρός. Δεν έκανε τόσες πλάκες όσες μου έκανε πέρσι. Ούτε χαμογέλαγε τόσο συχνά. Θυμάμαι που είχε έρθει να τον γνωρίσει η φίλη μου η Κ. Και τότε μου είχε φανεί ξαφνικά ένας τελειώς διαφορετικός Γ. από αυτόν που ήταν όταν μίλαγε μαζί μου. Κάπως έτσι ήταν τώρα στιγμές στιγμές.

Είπαμε με ποιους φίλους κάνουμε ακόμα παρέα. Έναν φίλο σου που είχα γνωρίσει πέρσι και ήσασταν χρόνια φίλοι μου είπες πως χαθήκατε. Εγώ σου είπα πως σταθερή αξία είναι η Ε. και η Α.

Μερικές φορές σου ξέφευγαν αγγλικά. Και δεν θυμόσουν πως ήταν στα ελληνικά η λέξη που έψαχνες. Μου είπες πως στον γραπτό λόγο είσαι πιο καλός αλλά την προφορά σου στα αγγλικά δεν γίνεται να την κάνεις καλύτερη.
Μου έδωσες την αίσθηση πως κάποια στιγμή μπορεί και να γυρίσεις. Του χρόνου τελειώνεις. Και θες να σε πάρει πάλι εκείνη η εταιρεία ίσως εδώ. Ή να κάνεις έναν συνδιασμό με master. Πάντως μου είπες πως θα σου λείψει το Μπράιτον.

"Γενικά πως τα πας;;" με ρώτησες. Πάντα καταλάβαινα τι σκέφτεσαι. Για αγόρι ήθελες να με ρωτήσεις. Άρχισα να σου λέω άσχετα. Για το ραδιόφωνο. Για το νοσοκομείο που ήμουν τον Μάρτιο.
"Γενικά κανένα άλλο νέο;; Έχουμε να τα πούμε και ένα χρόνο,τι άλλο έχω χάσει;"
Όχι είπα άμα θες να ρωτήσεις κάτι ρώτα το ξεκάθαρα. Άρχισα να σου λέω για τα εθελοντικά μαθήματα. Για την δυσκολία των μαθημάτων της αδερφής μου.

"Κανένα αγόρι;"  Ξέμπλεξε επιτέλους η ερώτηση από τα χείλη σου.

Ένιωσα αμηχανία... Δεν είμαστε φίλοι. Και ούτε πρόκειται να γίνουμε. Δεν ένιωθα άνετα να συζητήσω μαζί του τα προσωπικά μου. Πόσο μάλλον όταν θυμόμουν τι πλάκα που είχε και πόσο όμορφο ηταν όταν ζήλευε. Τι ακριβώς παριστάναμε λοιπόν; Δυο πολιτισμένους πρώην; Ήταν αστείο...

 Από εκεί που κοίταζα τα όμορφα σοκολά σου μάτια, κοίταζα μετά το τραπέζι.

"εεεεε εντάξει."

"Τι παίζει κάτι τώρα;;"

"Όχι όχι τώρα." Σου είπα για κάποιον που είχα βγει άλλα δεν υπήρχε χημεία. Σου είπα και για έναν άλλον που όμως ήθελε άλλα πράγματα και όχι σχέση. Τόνισα το γεγονός πως όταν ήμουν μαζί του μου έστειλες εσύ μύνημα. Ήταν αστείο. Ήταν κάτι που έπρεπε και ήθελα να στο πω. "Αλλά γενικά όχι κάτι σοβαρό. 'Ασε που καλύτερα μόνη μου μερικές στιγμές. Βαριέμαι...δηλαδή δύσκολα προσπαθώ για τον άλλον."σου είπα 

"Εεε εντάξει κάποια στιγμή θα έρθει." θύμωσα λιγάκι μ'αυτό που είπε....

"Καλά δεν το κυνηγάω κιόλας....Άμα θέλω και τώρα βρίσκω...απλά μου την δίνει γιατί πέφτω σε πέφτουλες. Ή πέφτω πολύ σε περιπτώσεις και μου την δίνει αυτό." σου είπα και ευχήθηκα να κατάλαβες πως η μεγαλύτερη και πιο κουλή περίπτωση ήσουν εσύ.

Γιατί με ρώτησες; Τι σε νοιάζει και ήσουν τόσο επίμονος στο να μάθεις; Τι σε ενδιαφέρει; Μαρία πρέπει να ρωτήσεις και εσύ από ευγένια.

"Εσύ;;" Μου είπες πως είσαι δύο μήνες με μια κοπέλα. Εντάξει χαλαρά λες το πάμε θα δούμε αλλά δεν το πολύ πίστεψα. Δεν ρώτησα να μάθω καμία λεπτομέρεια. Ούτε να σου πω καν μπράβο δεν μου βγήκε. Είπαμε ανωτερότητα αλλά εώς ένα σημείο. Μου είπες πως είναι μισή αγγλίδα. Πως πήγατε διακοπές στην Κόρινθο...Σιχτήρ δηλαδή τόσα μέρη έχει η Ελλάδα.
"Καλά ούτε εγώ το κυνήγησα...Ξαφνικό ήταν."

Το Πάσχα τελικά όντως δεν είχες άλλη. Ίσως αν βγαίναμε το Πάσχα να κατάφερνα έστω και λίγο να σου πω πως μου λείπεις στιγμές στιγμές. Τώρα όμως ένιωθα πως δεν είχα δικαίωμα. Εντάξει έλεγα. Σε 1,5 μήμα εδώ θα ξανά είναι. 150.000 κατοίκους το πολύ έχει το Μπράιτον. Αν βρει κάποια που να μένει Αθήνα και να σπουδάζει εκεί,ενώ δεν την έχει βρει όλη την χρονιά και την βρει τώρα,εντάξει μάλλον θα είμαι μεγάλη γκαντέμο είχα σκεφτεί.

Ε ναι τελικά είμαι λίγο. xD

Σε κάποια στιγμή τον πήρε τηλέφωνο η μαμά του. Χαιρετίσματα είπα. Τον κοίταγα καθώς μίλαγε. Μου φαινόταν περίεργο που μετά από μήνες τον είχα ολοζώντανο μπροστά μου. Τα μάτια του...Τα χέρια του...Τα όμορφα μαύρα γυαλιά του...

"Πω ωραία που βγήκαμε και τα είπαμε ε;" μου είπες χαμογελαστά.

Χαμογέλασα και εγώ. Όπως πέρσι δεν σου ανταπέδωσα αυτό που μου έλεγες. Εγώ το δείχνω,σου είχα πει πέρσι.

" Να σε ρωτήσω...Το Πάσχα...το μετάνιωσες...;"

"Όχι όχι. Πραγματικά μου έτυχαν πολλά. Μου ήρθε χαρτί από τον στρατό. Και έτρεχα μαζί με τον πατέρα μου να πάρω βεβαίωση από τον Μπράιτον. Μετά να το μεταφράσει η πρεσβεία. Μετά να πάω στο ΚΕΠ."

Ένιωσα έκπληκτη που για άλλη μια φορά έμοιαζε να λες αλήθεια.

"Εξάλλου εγώ δεν σου είχα πει;"

"Ναι ναι...απλώς το είχα απορία."

"'Οχι ήθελα να σε δω,δεν ήταν πως δεν ήθελα. Και αλλιώς δεν θα βρισκόμασταν και εδώ τώρα."

"Αχα..."

Πλήρωσες. Σιγά που θα με άφηνες να πληρώσω το δικό μου...Κακή η συνηθειά σου αλλά ήταν τόσο εσύ.

Κάτσαμε τρεις ώρες παρέα. Ώσπου σου είπα πως πεινάω και να πηγαίνουμε σιγά σιγά. Σε κοίταξα λίγο. Ακόμα και το περπάτημά σου ήταν χαρακτηριστικό. Και εκείνο το σημάδι σου στο κεφάλι. Που μου είχες πει ότι το είχες πάθει όταν ήσουν μικρός με το ποδήλατο.

Ήθελα να σε αγγίξω λιγάκι. Να χαιδέψω τα χέρια σου ή τα μαλλιά σου.

Είπαμε λίγο για αθλήματα. Σου είπα πως είχα δοκιμάσει ιππασία. Ήταν κατι που όταν το έκανα είχα φανταστεί πως κάποια στιγμή θα στο πω. Μου είπες πως έπαιζες ακόμα μπάλα όταν προλάβαινες.

"Μου αρέσουν τα αθλήματα."

"Ναι το θυμάμαι..."σου είπα.

Μου είπες πως αύριο είχες να κάνεις ιδιαίτερο με κάποιον. Για να περάσεις το ένα μάθημα που χρώσταγες.
Πήγαμε στο περίπτερο να πάρω εισητήριο. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και είδα μέσα την μικρή ασημένια λίρα που μου είχες δώσει πέρσι. Σκέφτηκα να στην δείξω αλλά μετά το μετάνιωσα. Δεν δέχτηκες τα λεφτά μου πίσω ακόμα και όταν χάλασα το 10ευρω που είχα.

"Εσύ την επόμενη φορά" μου είπες.

Περάσαμε απέναντι στην πλατεία. Σ'αυτή την πλατεία που κάποτε ένα από αυτά τα παγκάκια είχε φιλοξενήσει τα φιλιά μας. Σ'αυτή την πλατεία που με περίμενεις πάντα με χαμόγελο και μου έλεγες γεια σου γλυκούλα.

Σχεδόν μου κόστιζε που δεν είχα το δικαίωμα να σε φιλήσω.

Φιληθήκαμε σταυρωτά.

"Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;" δεν άντεξα.

"χαχα ναι"είπες γελώντας,

"ωωω" είπα και σ'αγκάλιασα λίγο απότομα. Ώρα κρατιόμουν για να σε αγγίξω έστω και λίγο. Έκανα μύτες. Όπως πέρσι. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι σου και για μια στιγμή σ'εσφιξα πάνω μου. Τα χέρια σου για ελάχιστα δευτερόλεπτα γύρω από την μέση μου...Και ύστερα σ'αφησα.

"χαχα θα σου ξανά στείλω άμα είναι να βγούμε,εδώ δεν θα είσαι;" μου είπες χαμογελαστά.

"Ναι ναι εδώ θα είμαι,άμα θες στείλε μου." απάντησα. 

Χαίδεψα λίγο το χέρι σου."Καλά να περνάς." είπα γλυκά και το είπα μέσα από την ψυχή μου.

Δεν ήθελα ποτέ να του το πω αυτό. Γιατί ένιωθα πως θα ήταν σαν να παραδέχομαι πως είναι χαρούμενος και χωρίς εμένα.
Όμως μου άρεσε που ήταν καλά. Οπότε μου βγήκε πολύ αυθόρμητα. Του το είπα και δύο φορές νομίζω.

"Επίσης καλά να περνάς. Και θα τα πούμε." 

"Γειαα." είπα και χαμογέλασα.

Πήγα στην στάση να πάρω το λεοφωρείο. Σε είδα που έφευγες. Σε κοίταζα μέχρι να απομακρυνθείς και μετά να εξαφανιστείς από το βλέμμα μου...

Είναι όντως πιο όμορφοι οι άνθρωποι όταν φεύγουν...

~~~~~~~~

Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή κακό η συνάντησή μου μαζί του. Νομίζω μου έκανε καλό. Απλά νιώθω σαν να θυσιάζομαι λιγάκι. Πνίγω ότι έχω μέσα μου μόνο και μόνο για να υπάρξω έστω και λίγο στην ζωή του. Έστω και για ένα καφέ. Παίζω θέατρο. Το παίζω ήρεμη. Μια τέλεια θεατρίνα. 

Και δεν ξέρω κατα πόσο είναι υγειές αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο μου αξίζει.

Αυτό όμως που μου ήταν σκληρό...ήταν η ιδέα να μην τον ξανά δω ποτέ ξανά. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι φυσιολογικό αυτό. Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν θα τον βλέπω. Πως δεν θα τον ακούω.

Και τελικά κατάφερα να τον ξανά δω. Έστω και για έναν καφέ...

Όταν βάζω έναν στόχο στο μυαλό μου δεν μου τον βγάζει κανένας και με τίποτα...

Το θέμα είναι...εγώ κρατάω επαφή μαζί του γιατί ακόμα νιώθω κάτι. Γιατί ακόμα πιστεύω πως η επικοινωνία μας είναι πολύ καλή. Η χημεία μας. Όλα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Ποτέ νομίζω δεν θα βρω και τις κατάλληλες λέξεις...

Εκείνος γιατι;

Και όσο καλή και να είμαι στο να παίζω θέατρο...δεν είναι δυνατόν να μην έχει καταλάβει πως όντως νιώθω κάτι ακόμα. Δεν μπορεί να νόμιζε πως του έστελνα μυνήματα έτσι...για να περάσει η ώρα μου. Εδώ δυο φορές του ευχήθηκα στα γενεθλιά του.... Και στο κινητό και στο σκαιπ.

Εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω όταν του μιλάω.

Εκείνος ξέρει;

Και γιατί να θελήσει επικοινωνία μαζί μου το Πάσχα. Μετά από μήνες;

Ας βρει την απάντηση μόνος του.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πως να χειριστώ την κατάσταση.

Το μόνο που ξέρω είναι πως είμαι μια υπομονετική μέχρι αηδίας Μαρία.
 Ή Μαρία που απλά αγάπαει. Με μεγάλη υπομονή.

Ας κυλήσει ο χρόνος...Και ας αφήσει εκείνος να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»

Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν’ αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση – αυτό δεν είναι αγάπη.


Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά
στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων..

Τάσος Λειβαδίτης



My mind is muddy but my heart is heavy. Does it show?
I'm not calling for a second chance,
I'm screaming at the top of my voice.
Give me reason but don't give me choice.

Walk out the door and up the street; look at the stars.
Look at the stars fall down.
And wonder where did I go wrong.

 ΥΓ: Με έκπληξη συνειδητοποιώ πως μάλλον και εσύ με θές με κάποιο τρόπο ακόμα στην ζωή σου...

ΥΓ2:  Θα κοιτάμε τα ίδια αστέρια...Θα κρατάμε διαφορετικά χέρια.

ΥΓ3: Ακόμα μου φαίνεται περίεργο όλο αυτό. Σαν να έζησα την Δευτέρα απλά κάποιο όνειρο... Σαν να μην έγινε όλο αυτό στ'αλήθεια. Τόσο πολύ έχω συνηθίσει πλέον την απουσία σου,που η παρουσία σου έμοιαζε σαν ψεύτικη.....
Ήξερα πως μια μέρα θα σε ξανά έβλεπα...Το ήξερα τόσο καλά...Το ένιωθα.

ΥΓ4:Είναι στιγμές που θέλω να ουρλιάξω...Σε περίμενα...Σε περίμενα με υπομονή.

"Το καλοκαίρι κάτι θα γίνει. Καλό ή κακό δεν ξέρω πάντως κάτι θα γίνει." μου είχε πει η Ε.

Σε περίμενα. Περίμενα το καλοκαίρι. Και καρτερικά μέσα μου ευχόμουν να'σαι καλά. Και περίμενα...μήπως...Μήπως δεν ξέρω. Μάλλον ήμουν λίγο χαζή. Και εσύ....Χαχ...Εσύ μάτια μου έκανες αυτό που θα έκανε ο καθένας. Προχώρησες...
Αχ ομορφούλη... Να'ξερες μονάχα πόσο σ'αγάπησα.

Νιώθω σαν να έχω μαζί του μια περίεργη επικοινωνία...Μια περίεργη σχέση. Την οποία αδυνατώ να εξηγήσω με λόγια...

Come on skinny love just last the year,
Pour a little salt we were never here,

And I told you to be patient,
And I told you to be fine,
And I told you to be balanced,
And I told you to be kind,
And in the morning I'll be with you,
But it will be a different kind,
'Cause I'll be holding all the tickets,
And you'll be owning all the fines.

Who will love you?
Who will fight?
And who will fall far behind?

~~~~~~~~~~

Ημασταν φίλοι, και γίναμε ξαφνικά ξένοι ο ένας για τον άλλο.

Καλά είναι κ' έτσι, ας μην κρυβόμαστε, δεν κρύβουμε τίποτα εξ' άλλου ο ένας από τον άλλο .

Δεν θα κοκκινίσουμε για τίποτα πια.

Είμαστε δύο καράβια, που το καθένα έχει το δικό του σκοπό κι ακολουθεί μια δική του ρότα.

Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν, συμπτωματικά

πανηγυρίσαμε μαζί μιά μεγάλη γιορτή -

και τότε, τα δύο θαρραλέα καράβια μας αναπαύονταν τόσο ήσυχα στο ίδιο λιμάνι,

κάτω από τον ίδιον ήλιο,

που μοιάζανε να' χουν πετύχει και τα δύο το σκοπό τους, που ήταν κοινός.

Μα η πανίσχυρη δύναμη του καθήκοντος μας, μας έδιωξε πάλι κατά τις θάλασσες, προς διαφορετικούς ήλιους

- κ' ίσως - ίσως δεν θα ξαναιδωθούμε ποτέ -

και αν ίσως ξαναιδωθούμε, δεν θ' αναγνωριζόμαστε πια...

Οι θάλασσες κ' οι διαφορετικοί ήλιοι θα μας έχουν μεταμορφώσει!

Επρεπε να γίνουμε ξένοι ο ένας στον άλλο,

ήταν γραμμένο στις μοίρες μας,

ένας παραπάνω λόγος για να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο !

Ενας παραπάνω λόγος για να καθαγιάσουμε την ιδέα της ξοφλημένης φιλίας μας !

Χωρίς άλλο, υπάρχει ένα μακρινό, αθώρητο και θαυματουργό άστρο, που δίνει έναν κοινό νόμο στις μικρές πορείες μας ....

Ας υψωθούμε ως σ'αυτή τη σκέψη.

Μα η ζωή μας είναι πολύ σύντομη,

η όραση μας πολύ ασθενική..

δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πραγματικοί φίλοι...

μπορούμε να κάνουμε και χωρίς αυτή την εξαίσια δυνατότητα.

Κι αν πρέπει να είμαστε εχθροί πάνω στη γη, παρ' όλα αυτά, θα πιστεύουμε στην αστρική φιλία μας.

Νίτσε