You Could Be Happy.......

Είναι μια από αυτές τις μέρες που με πιάνει πάλι το παράπονο.

Έχω ρίξει κάθε άμυνα και έχω αφήσει τον εαυτό μου να εκτεθεί σε αυτόν τον πόνο που μου άφησε ο Σ.

Πονάω πάρα πολύ. Πάρα μα πάρα πολύ. Και φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι να ξανά εμπιστευτώ άτομο. Δεν θέλω να χρειαστεί να ξανά αποχωριστώ κανέναν που θα αγαπήσω. 

Από την άλλη φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου. Ότι κανένας δεν θα με αγαπήσει αληθινά και κανένας δεν με ερωτευτεί μέχρι τρέλας. 

Νιώθω πάλι τόσο σπασμένη. Τόσο πληγωμένη.

Βλέπω στα ονειρά μου τον Σ. 

Πετάγομαι στον ύπνο μου. Είναι σε κάθε όνειρο μαζί με την άλλη.

Προσπαθώ να διαχειριστώ το γεγονός πως το άτομο που εμπιστεύτηκα όσο τίποτα στον κόσμο με πούλησε τόσο εύκολα. Όμως δεν χωνεύεται εύκολα αυτό.

Πονάνε τα σωθικά μου.

Πονάνε οι αναμνήσεις.

Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου.

Κόμπος στο λαιμό μου.

Και εγώ νιώθω ανήμπορη. Ανήμπορη να ξανά αγαπήσω. Παγωμένη. Ευάλωτη. Φοβισμένη. Σπασμένη. Κομματιασμένη. 

Η αγάπη μου εξαντλήθηκε τόσο πολύ.

Η τεράστια υπομονή μου δόθηκε σ'ένα άτομο που δεν με εκτίμησε. Που πάντα ήθελε πολύ πιο πολλά από αυτά που πρόσφερα. Που ήθελε πιο πολλά από ότι ο ίδιος μου πρόσφερε συναισθηματικά.

Η αντοχή μου εξαντλήθηκε και αυτή.

Κουράστηκε να ψάχνει την αγάπη.

Είμαι μόνο 24 και κάθομαι και μιλάω λες και είμαι 40 χρονών.

Όμως έδωσα τόση ενέργεια σ'αυτό το άτομο που πραγματικά αισθάνομαι πως έχω μείνει μισή. Έδωσα τόσο πολύ τον εαυτό μου που μέχρι και το ίδιο μου το εγώ ένιωσε να εξαφανίζεται.

Μακάρι να μου διέγραφα τις αναμνήσεις από το κεφάλι. Σήμερα με χτύπησε κατακέφαλα η απουσία του. Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να κλάψω πάνω από το ακουστικό. Να του πω πόσο τον αγάπησα. Πόσο χαρούμενη ήμουν όταν χαμογέλαγε. Να του πω πόσο με έλκυε χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί και το πως. Να του πω, πως ακόμα δεν διανοούμαι πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα. Πως πέταξε έτσι όλες μας τις στιγμές. Δεν γίνεται να μην μιλάμε σκέφτομαι. Δεν γίνεται να ζω χωρίς την φωνή μου. Χωρίς την αγκαλιά του.

Και τι να πούμε όμως; Εκείνος για την καινούργια του γκόμενα και εγώ για το πόσο μόνη νιώθω;; Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι στα πλαίσια αυτής της σχέσης. Ο ένας δεν ανοιγόταν στον άλλον. Ούτε ο ένας υποσχόταν μεγάλες στιγμές και συναισθήματα στον άλλον. Το ήξερα ότι θα χάναμε. Το ήξερα πολλούς μήνες πριν χωρίσουμε. Θα καιγόμασταν. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, με τόσο διαφορετικά θέλω, απόψεις, και τόσο  διαφορετικούς χαρακτήρες που το ήξερα ότι θα χάναμε. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να μείνουμε για πολύ καιρό μαζί.
Όμως αλήθεια δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάπου στην γη πιο υπομονετικό άτομο από εμένα.
Μπορεί να έχω γράψει σχετικά καλά λόγια για τον Σ. σ'αυτό το μπλογκ, η αλήθεια όμως είναι πως ήταν ένα πολύ μα πολύ δύσκολο άτομο.

Εγωιστής πολύ. Μου είχε κλείσει κάποιες φορές το τηλ. Στα νεύρα του μου μίλαγε απότομα. Μια φορά του είχα πει ότι φοβάμαι όταν νευριάζει. Μερικές φορές μίλαγα σιγανά και δεν με άκουγε,και αυτό επειδή με κόμπλαρε. Ξέχναγε βασικά πράγματα για την ζωή μου. Για την ημέρα μου. Δεν ερχόταν στα μέρη μου. Δεν έβγαινε με παρέα μου. Ήθελε να κάνουμε ότι εκείνος ήθελε. Ήθελε να βλέπουμε τις ταινίες που ήθελε. Ήθελε να βρισκόμαστε τις ημέρες που εκείνος μπορούσε. Τσαντιζόταν για χαζομάρες. Και μετά μου έλεγε με παράπονο σου μίλησα άσχημα ε; Δεν μου πρόσφερε συναισθηματική ασφάλεια.



Μια φορά. Το καλοκαίρι μου είχε στείλει το εξής μήνυμα."Μωράκι μου είσαι πολύ γλυκό κοριτσάκι. Μου λείπεις όταν είσαι μακρία."
Το είδα το πρωί. Ήθελα σχεδόν να κλάψω από την χαρά μου. Το έκανα πριντ σκριν και το κράτησα αυτό το μήνυμα. Ήταν μετρημένα τέτοια μηνύματα στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν είχαμε να βρεθούμε μέρες πιο πολύ με ρώταγε εάν του έλειψα, πως ήμουν χωρίς εκείνον. Ήθελε να παίρνει ο εγωισμός του συνεχώς επιβεβαίωση. Και αυτό την ρημάδα την επιβεβαίωση προσπάθησα πολύ να του την δώσω. Τον έλεγα αγάπη μου. Ότι μου λείπει η αγκαλιά του. Είχα εκτυπώσει φωτογραφίες μας στον ένα χρόνο και του της είχα δώσει.

Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως η ψυχή του με έβγαλε τόσο γρήγορα από μέσα του. Ένα άτομο που ορκίζουν πως παρά τις αναποδιές του είναι συναισθηματικό. Ένα άτομο που ήμουν μονάχα η 2η σχέση του. Και ίσως η 1η του κανονική θα έλεγα εγώ. Ήμουν η πρώτη που είχε κοιμηθεί κάτω όπως μου είχε πει. Η 1η κοπέλα που πήγαινε μαζί της διακοπές. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως βγήκε τόσο εύκολα από το δικό μας εμείς, και έδωσε την καρδια του αλλού. Γιατί το σώμα το καταλαβαίνω. Την καρδιά όμως;; Πως την δίνεις τόσο εύκολα αλλού;; Πόσο ανώριμος μπορεί να είσαι για κάτι τέτοιο;



Μου λείπει πολύ το περσινό καλοκαίρι. Τα Σαββατοκύριακά μας στην Σαλαμίνα. Οι αγκαλιές μας. Μου λείπει η μαγευτική Μήλος μαζί του. Που με έπιανε αγκαλιά στο λιμάνι και γέλαγα που μας κοίταζαν οι τουρίστες. Η φατσούλα του που με ξύπναγε,και μου έλεγε ότι έπλυνε τα δόντια του και με φίλαγε. Οι πλάκες μας. Η ατελείωτη ενεργειά του....να παίξουμε με την κάμερα και τους περαστικούς,να του πάρω δώρο γλειφιτζούρια για να μην γκρινιάζει ότι μας τα πέταξε η καθαρίστρια στο δωμάτιο, το γέλιο μας όταν καταλάβαμε ότι ξέχασε όλα τα εσωρουχά του στην Αθήνα, η ανυπομονησία του να φτάσουμε στο λιμάνι, τα βιντεό μας, οι πέτρες οι άσπρες που κουβάλησε μαζί του από το Σαρακίνηκο, η άμμος στο μπουκάλι της μπύρας από το Παλιοχώρι...

Ίσως να ζηλέυω πολύ. Να ζηλεύω που αυτή πήρε την θέση μου στην ζωή του. Ίσως να ζηλεύω και την ζωή του Σ. Τους υπέροχους γονείς του, το Σιρόκο,την Λούσι, το εξοχικό στην Σαλαμίνα, το διπλό κρεβάτι, η παρέα του που γέλαγα.

Και μετά σκέφτομαι χαζομάρες. Όταν τον πρωτοφίλησα δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Απλά με μαγνήτιζε κάτι. Κάτι ανεξήγητο.

Θέλω να περάσει ο καιρός. Να περάσουν τα χρόνια. Και όλα αυτά πάλι να τα θυμάμαι κάποτε και να γελάω. Όπως αργότερα θυμόμουν αυτά με τον Γ. και είχαν σταμάτησει να με πονάνε. Και έλεγα τι χαζή τότε το '15 που έκλαιγα που είχε σχέση με άλλη. Ούτε πάνω από 4 μήνες δεν είχε κρατήσει. Και φτάνουμε στο σήμερα στο '17 και ο Γ. ακόμα μόνος και αναποφάσιστος είναι.

Μακάρι λοιπόν κάποτε να ξανά διαβάζω αυτά και όλα να είναι μια κακή και θολή ανάμνηση που δεν θα πονάει πια.

Η καρδιά μου για άλλη μια φορά έχει παγώσει. Έχει παγώσει τόσο απελπισμένα πολύ. Που για άλλη μια φορά χρειάζεται κάτι πολύ δυνατό για να την ξυπνήσει.

YΓ1:Θυμάμαι που έλεγα πως ξέρω ότι οι άνθρωποι φεύγουν,αλλά σε εκείνον είχα δει κάτι που ήθελε να μείνει. Όμως ψέμματα. Οι άνθρωποι πάντα θα φεύγουν.
Τι να σκέφτεται άραγε αυτή η κοπέλα; Με τι καρδιά χώθηκε ανάμεσα σ'ένα ζευγάρι; Που βρίσκουν την δύναμοι άραγε οι άνθρωποι να ποδοπατάνε τους υπόλοιπους τόσο εύκολα και απλά;


ΥΓ2:Πόσο θα ήθελα να τον άκουγα. Αλλά και τι να του έλεγα; Και μόνο η ιδέα με αναστατώνει, με πληγώνει, και νιωθω χάλια.
Πόσο παράλογο να σ'έχουν απατήσει και εσύ να αγαπάς ακόμα.

YΓ3: 3 μήνες και 18 ημέρες από την τελευταία φορά που κοιμήθηκα ήρεμη στην αγκαλιά του.
3 μήνες και 8 ημέρες από την τελευταία φορά που τον είδα.
2 μήνες από την τελευταία φορά που τον άκουσα.
Μόλις ένας μήνας από την τελευταία επικοινωνία. Γιατί δεν ξέρω εάν το ανέφερα μου έστειλε μέτα από το βρισίδι που του έριξα ένα "τι κάνεις;"
Δεν απάντησα. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Και πιστέψτε με....το να σκοτώνω την αγάπη που έχω για τον Σ. είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει στην ζωή μου.

You could be happy, and I won't know
But you weren't happy the day I watched you go 

And all the things that I wished I had not said
Are played on lips till it's madness in my head 

Is it too late to remind you how we were?
But not our last days of silence, screaming, blur 

Most of what I remember makes me sure
I should have stopped you from walking out the door 

You could be happy; I hope you are
You made me happier than I'd been by far 

Somehow everything I own smells of you
And for the tiniest moment it's all not true 

Do the things that you always wanted to
Without me there to hold you back; don't think, just do 

More than anything I want to see you go
Take a glorious bite out of the whole world

Πρέπει μόνη μου.

13 Ιουνίου 2017

Ο Γ. μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μου. Κοιτάζω την οθόνη και δεν ξέρω τι να γράψω, τι να εξηγήσω.
Απογοητεύτηκα ναι. Μου είπε ότι μόλις γυρίσει θα δουλεύει 3 εβδομάδες και μετά θα φύγει πάλι για Αγγλία. Ότι ξέρει ότι δεν θα μου δώσει το 100% του γιατί θέλει να ψάξει για να κάνει ένα καινούριο μάστερ και να αφήσει το παλιό. Ότι πιέζεται πολύ σε αυτό το θέμα από την μητέρα του, την αδερφή του, τον θείο του γιατί το θέμα είναι περισσότερο οικονομικό. Δεν ξέρει εάν πρέπει να κυνηγήσει το μάστερ που θέλει ή να συνεχίσει για το προηγούμενο που δεν του άρεσε.

Δεν προσπάθησα να ανακατευτώ στα οικογενειακά του. Του είπα να κάνει ότι νομίζει. Και να βρει το καλύτερο για τον μέλλον του. Είναι ο άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στην καριέρα του. Το ξέρω από παλιά. Το είδα και τώρα. Θα φτάσει σίγουρα ψηλά. Αλλάζει χώρους κατοικίας για την πλάκα του προκειμένου να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε όνειρό του. Αλλάζει φιλίες. Και αλλάζει και κοπέλες. Γιατί όπως μου έλεγε χωρίς μόνιμο τόπο κατοικίας δεν έχει και μια μόνιμη κοπέλα, καμία δεν δέχεται αυτό το πήγαινε έλα που κάνει τα τελευταία χρόνια.

Καμία εκτός από εμένα. Που πάντα θα είμαι πρόθυμη για εκείνον. Που δεν υπάρχει άτομο που δεν θα χώριζα για να είμαι με εκείνον. Που είναι ο μόνος που με έχει κάνει να αισθανθώ ολοκληρωμένη, πως δεν μπορεί να με πειράξει κάτι. Που νιώθω πως το μέσα του μου ανήκει και του ανήκω. Το μόνο άτομο που με έχει κάνει να νιώσω ότι πετάω από χαρά και ότι τα πάντα είναι όμορφα.
Ωστόσο του είχα ξεκαθαρίσει ότι φοβόμουν μην γίνει ότι και την πρώτη φορά.
Ότι δεν ήθελα να τον χάσω πάλι.

"εε είναι οι συνθήκες που δεν μας αφήνουν." μου είπε
"Δεν είναι οι συνθήκες. Και οι συνθήκες να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν θα είναι και τέλειες. Αλλά να σου πω κάτι; Για εμένα θα είσαι πάντα ο πιο καλός μου φίλος."
"Εντάξει δεν θα χαθούμε."
"Χμ..πάντως και στην άλλη άκρη της γης να βρεθείς εγώ θα σε στηρίζω."
"Το ξέρω,το έχω καταλάβει αυτό,γι'αυτό και σε έχω σαν άτομο στην ζωή μου."

Νιώθω όμως πως ακόμα δεν βλέπει καθαρά πως αυτά τα χρόνια τον στηρίζω σιωπηλά. Νιώθω πως εγώ προσπαθώ πιο πολύ για αυτή την επαφή και την επικοινωνία.
Είχα πει κάποτε στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα του εκδηλώσω ξεκάθαρα τι νιώθω. Να το πάω στο πιο χαλαρό. Έτσι ώστε να προσπαθήσω να τον έχω στην ζωή μου έστω και λίγο. Έστω και μια φορά στο τόσο. Ακόμα το κάνω αυτό.
Αλλά δεν πονάει πια. Είμαι τόσο χαρούμενη που όλο αυτό δεν πονάει πια.


Νιώθω μόνο μια γλύκα. Ακόμα θεωρώ ότι ήρθε και με έσωσε την πιο κατάλληλη στιγμή. Από της 1 Ιουνίου και μετά δεν έχω ξανά κλάψει για τον Σ. Δεν έχω ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Και αν κάποια στιγμή τον σκεφτώ και νιώθω τα σωθικά μου να πονάνε, κάνω κάτι άλλο. Σκέφτομαι το όμορφο βράδυ με τον Γ. Πως κάτι τέτοιο μου αξίζει. Ή βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Ή παίρνω τηλέφωνο κάποια φίλη μου. Και έτσι δεν το αφήνω να με καταβάλει πάλι.

Παράξενο που ο Γ. δεν πονάει πια. Ίσως ωρίμασα και εγώ. Ο πόνος και το άσχημο φέρσιμο του Σ. σε εμένα όχι μια αλλά πολλές φορές δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή την μικρή απογοήτευση με τον Γ.

Όμως μάρτυράς μου το μπλογκ μου πάλι. Αισθάνομαι πάλι πως για κάποιο ο Γ. δεν θα μείνει πουθενά. Ούτε εγώ θα μείνω. Γιατί για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ. Και για εμένα πρέπει να είναι εκείνος.
Ίσως κάποια άλλη στιγμή...το σύμπαν να μας θέλει λίγο παραπάνω. Ίσως κάποια στιγμή να μας δώσει την ευκαιρία που αξίζουμε να μας δώσει. Μας το χρωστάει.
Γιατί εάν είναι να είμαστε μαζί, κάτι θα γίνει, κάπως και τελικά θα είμαστε.

Δεν θέλω όμως να ελπίζω. Κουράστηκα να περιμένω κάτι πιο δυνατό από εκείνον.
Οπότε για άλλη μια φορά θα πω αυτό που είχα πει όταν είχα δει τελευταία φορά τον Γ. πριν δυο χρόνια (και λίγο αργότερα γνώρισα τον Σ.) : Ας κυλήσει ο χρόνος. Και ας αφήσει μόνος του να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

Θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Και πως ότι είναι γραμμένο να γίνει θα γίνει. Και τελικά το πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Και όπως είναι γραφτό να γίνουν.

Whatever happens tomorrow we've had today.

And if we should bump into each other sometime in the future, well that's fine too, we'll be friends...

Εάν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.


YΓ: Mου λείπουν πολύ τα βράδια που μίλαγα μαζί του. Το χαμόγελό μου μαζί του. Οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις όσο ήταν στο Αμπερντιν μέχρι της 5 το πρωί. Μου λείπει να βάλω το κινητό δίπλα από το μαξιλάρι,να το βάλει και εκείνος και να γελάσουμε για την απόσταση που μας χωρίζει. Μου λείπουν οι πλάκες μας. Η φάτσα του. Μου λείπει η χαρούμενη Μαρία που γίνομαι κάθε φορά που τον ακούω. Και το συνηθισμένο μας. "9 μισή ώρα ελλάδας σήμερα;" "ναι οκ, άρα 7μιση σ'εσένα έτσι;" "ναι :)"




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


29  Ιουνίου 2017

Είμαι στα βραχάκια στο Θησείο, μαζί μ'ένα φίλο της κολλητής μου από την σχολή. Τραγουδάνε μαζί στην ίδια πάντα. Και το αγόρι της είναι κολλητός του.

Ο Μ. λοιπόν είναι ένα άτομο που γνώρισα το '15. Μου ψιλοάρεσε αλλά είχε κοπέλα οπότε τον είχα διαγράψει τελειώς από το μυαλό μου. Τον Δεκέμβριο τον είχα δει πάλι σ'ένα live μαζί με την κολλητή μου από την σχολή. Τραγούδαγε τόσο όμορφα.

Μετά είχε κοπέλα όταν τον είδα δει πάλι σε κάτι γενέθλια. Έχει βρεθεί και τον Φεβρουάριο στην ίδια παρέα μ'εμένα και τον Σ.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα συναισθηματικό αγόρι. Πολύ κάφρος μερικές φορές. Αλλά γενικά πολύ καλός, και πάντα ήθελα να τον μάθω καλύτερα.

Δυσκολεύονται τα λόγια να βγουν από μέσα μου. Δυσκολεύομαι να του πω πόσο πληγωμένη είμαι. Πως είναι μόνο ένας μήνας που αισθάνομαι εντάξει με τον εαυτό μου. Με το εγώ μου.
Τελικά ξεκινάει πρώτος εκείνος. Δεν τον κοιτάζω στα μάτια.



"Μου αρέσεις. Και τις προάλλες θα μπορούσα να σε είχα φιλήσει. Αλλά σε βλέπω ντροπαλή. Δεν ξέρω, η αύρα σου βγάζει κάτι φοβισμένο."
"Και εμένα μου αρέσεις..." του λέω και αναστενάζω βαθιά. Και σε λίγα αγόρια το λέω αυτό η αλήθεια είναι. Όμως καθώς το έλεγα μέσα μου τα σωθικά μου πόναγαν. Ένιωθα κενή. Κομμάτια μου πάλι να σπάνε. Μου αρέσει απλά. Τελεία. Τίποτα πιο δυνατό. Τίποτα πιο έντονο. Τίποτα που να με κάνει να χαμογελώ δυνατά.
"Όντως βγάζω κάτι φοβισμένο;"
"Ναι. Εγώ για άμυνα έχω το χιούμορ. Αλλά εσύ που δεν έχεις κάτι τέτοιο βγαίνει..."
"Πω πω...σκέψου τι πέρασα στην προηγούμενη σχέση για να σου βγάζω κάτι τέτοιο."
"Το θέμα είναι σε τι φάση είσαι εσύ." μου λέει και πάλι ενώ με κοιτάζει εγώ κοιτάζω το κενό.
"Το θέμα είναι..." του λέω " πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα κανέναν για να ξεπεράσω μια προηγούμενη κατάσταση. Δηλαδή σκέψου Απρίλιο Μάιο έκλαιγα κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως σου ακούγονται τώρα αυτά που λέω."
"Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να τα ακούω. Κοίτα ξέρω πως έχεις χωρίσει. Αλλά πάντα πχ θα σε πονάει η πρώτη σου σχέση, δεν θα ξεχάσεις ποτέ τον πρώτο σου κτλ και πάει λέγοντας."
"Κοίτα δεν ξέρω για εμένα δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι κάτι έχει ξεθωριάσει μέσα μου όταν το σκέφτομαι και δεν με πονάει πια. Δεν βάζω τα κλάματα κτλ."
"Ναι αλλά η ζωή συνεχίζεται και δεν γίνεται να μένεις στάσιμη." μου λέει
"Σαφώς απλά την συνεχίζεις όταν νιώθεις έτοιμη. Και δυνατή. Θα ήταν άδικο εάν έκανα κάτι μαζί σου. Και όχι τόσο για εσένα όσο για εμένα."
"Ναι βρε...και αν αυτά τα ήξερες γιατί είχες βγει μαζί μου το Σάββατο;"
"Γιατί ήθελα να σε γνωρίσω. Και γιατί μερικές φορές αντιβαίνει η λογική και το συναίσθημα."
"Άρα τώρα στην δική μας περίπτωση τι υπερισχύει;"
"Η λογική." απαντάω σίγουρη
"Ξέρεις ο πατέρας μου έχει καρκίνο..." σοκαρίστηκα μόλις το άκουσα αυτό. Δεν το περίμενα. "Θέλω κάτι σοβαρό στην ζωή μου. Μια κοπέλα να περνάμε καλά. Να ξεφεύγω από τα προβλήματα..."
"Χμμ σκέψου να είχες τα δικά σου και να σου φόρτωνα και τα δικά μου..."
"Κοίτα δεν σου λέω πως ξαφνικά θα λύνονταν τα πάντα. Αλλά θα ένιωθα καλύτερα."



Η αλήθεια είναι ότι τον κατάλαβα. Είναι ένα αγόρι που δεν του βγαίνει το περνάω καλά. Θέλει κάτι σοβαρό. Ίσως και να γνώρισα πρώτη φορά τέτοιο αγόρι. Ήταν σαν να βγήκα με τον εαυτό μου. Ήξερα ακριβώς πως σκέφτεται. Ίσως να ήταν και πιο συναισθηματικός από εμένα. Παλιότερα που είχα και εγώ περισσότερα προβλήματα έλεγα τι ωραία που θα ήταν να έχω έστω κάποιον να με στηρίζει σε όλα αυτά.
 Αυτό που έχω προσέξει βέβαια είναι πως όταν είσαι καλά, τότε θα έχεις αυτό που θες, και όταν δεν είσαι τότε δεν θα έχεις αυτό που χρειάζεσαι.
Είναι λίγο άδικο το σύμπαν ορισμένες φορές αλλά το έχω αποδεχτεί.

Όταν αποχωριστήκαμε τον έκανα μια αγκαλιά. Ξέρω πως νιώθει. Ίσως όχι ακριβώς αλλά μπορώ να μαντέψω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και με βάση αυτό το γεγονός ένα πράγμα σκέφτηκα.
Πρέπει να ξεπεράσω τον Σ. μόνη μου.
Είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω μόνη μου.
ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω μόνη μου.
Πρέπει να πάψω να κρύβομαι πίσω από άμυνες. Να μην φωνάζω φίλες μου να κοιμηθούμε παρέα όπως έκανα δυο μήνες γιατί φοβόμουν. Πρέπει να μην προκαλώ την τύχη μου με κανένα αγόρι. Όχι όπως έκανα με τον Μ. Γιατί πήρα από αυτόν μια μικρή επιβεβαίωση σίγουρα. Σίγουρα έχω πάρα μα πάρα πολύ ανάγκη να ακούσω από κάποιον ένα μου αρέσεις. Ειδικά όταν αντικαταστάθηκα σαν παλιό τηλέφωνο με τον χειρότερο τρόπο και ένιωσα πως δεν αξίζω τίποτα.
Πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Πρέπει να βρω την παλιά Μαρία.
Και να ξανά αγαπήσω πάλι το "εγώ" μου, αλλά μόνη μου.



Σε αυτή την σχέση με τον Σ. είχα χάσει τόσο πολύ το "εγώ" μου. Και δεν ήμουν καν ένα "εμείς". Ήμουν μόνο ο Σ. Η ζωή του, οι ανάγκες του,αυτά που ήθελε. Είχα χάσει τελειώς εμένα. Δεν απαιτούσα αυτά που ήθελα. Δεν του έκανα παράπονα γι'αυτά που με ενοχλούσαν. Πήγαινα επί 1,5 χρόνο μόνο εγώ στην περιοχή του. Και τον δικαιολογούσα πάντα πως δουλεύει, πως είναι κουρασμένος, πως δεν πειράζει.
Βολεύτηκα στις Τετάρτες με το σινεμά, και στις ταινίες και στο χουχούλιασμα τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Και ξέχασα την Μαρία. Ξέχασα εμένα.

Είναι μονάχα ένας μήνας τώρα που αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Και πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να φτιάξω πάλι αυτό τον εαυτό μου έσπασε, που διαλύθηκε ,που είχε χαθεί.

Ποτέ δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που χωρίζουν ένα άτομο που υποτίθεται αγαπούσαν και ήταν ερωτευμένοι για ένα άλλο.
Και αυτό το έκανε και ο Σ.  Θυμάμαι που μου έλεγε με πείσμα και θυμό "Έρωτας είναι."
"Αυτό που νιώθεις για εμένα εγωισμός είναι,όχι έρωτας."
"Έρωτας είναι."
"Εγωισμός είναι."
"Κοπέλα μου έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ο έρωτας είναι παράλογος."
Είχα γελάσει ειρωνικά σ'αυτά τα λόγια.

Και όπως αποδείχτηκε είχα δίκιο.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι η ψυχή τους. Δεν γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά τόσο εύκολα.  Δεν ερωτευόνται το άτομο απεναντί τους. Αλλά την κατάσταση. Τα μήνυματα κάθε πρωί και κάθε βράδυ, την αγκαλιά, το σεξ, το φιλί. Αλλά όχι το ίδιο το άτομο.

Θέλει θάρρος και δύναμη να μείνεις μόνος σου για λίγο καιρό. Για να γίνεις πάλι εσύ. Θέλει πολύ δύναμη για να αντέξεις την μοναξιά, από εκεί που είχες συνηθίσει μια συνεχόμενη ασφάλεια.
Άξιοι της μοίρας τους οι άνθρωποι που είναι σε σχέση απλά και μόνο για βόλεμα και όχι από αληθινό έρωτα. Γιατί ο έρωτας με την ψυχή μένει για πάντα, ενώ με την κατάσταση τελείωνει κάποια στιγμή.



Θυμάμαι κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει με τον Σ. γι'αυτό. Βασικά όχι μια και δυο φορές,αλλά πολλές φορές. Συμφωνούσαμε και οι δυο στο γεγονός πως δεν είναι υγιές να βγεις από μια σχέση αι να μπεις αμέσως σε μια άλλη. Δείχνει πως δεν είσαι δυνατός. Δεν σέβεσαι καν το παρελθόν σου ή το σώμα σου.
"Μόνο εάν η άλλη έδειχνε αδιαφορία ίσως το έκανα." δεν θεωρώ ότι έδειξα ποτέ μου αδιαφορία. Απλά ίσως είχα γίνει πιο δυναμική απέναντί του τους τελευταίους μήνες. Δεν έδινα αρκετή ικανοποίηση στον εγωισμό του. Και σταμάτησα να ανέχομαι κάποια πράγματα.

Θυμάμαι στα πρώτα μας τηλεφωνήματα μου είχε πει αυτό
"Την είχα απατήσει εκείνη την κοπέλα. Δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν κάτι πολύ χαλαρό. Τα είχαμε μόνο 4 μήνες,και δεν μιλάγαμε και πολύ....Δεν ξέρω....με θεωρείς κακό άνθρωπο;"
"Χμμ δεν ξέρω. Εάν της το είπες οκ. Και αν όπως λες δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό εντάξει."

Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως θα δικαιολογούσε τώρα τον εαυτό του. Ίσως πάλι με αυτή την δικαιολογία του τύπου ότι μεγαλώνουμε και ψάχνουμε κάτι πιο κοντά σε αυτό το άτομο που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας που θέλουμε για γάμο.
Πάντως σε αυτό χαίρομαι. Και πραγματικά λυπάμαι όποια τον παντρευτεί. Θεωρώ ότι καταβάθος αγαπά μόνο τον εαυτό του. Και αν είναι τόσο οξυθυμος, τόσο κυκλοθυμικός και εγωιστής από τα 24 του,δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι στα 34 του,με τις διπλές ευθύνες.



Ρόδα είναι και γυρίζει. Και ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Μάρτυς μου πάλι το μπλογκ μου. Ρόδα είναι...

Ακόμα θυμάμαι που μου έλεγε " Καλά ο Π. δεν μπορεί να μείνει μόνος του." " Καλά η Ελ. από την δουλειά χώρισε τον Α. και τα έφτιαξε με τον Τ. και βγήκαμε παρέα και της είπα ότι δεν μου αρέσει ο χαρακτήρας της και η επιπολαιοτητά της" " Καλά η φίλη σου η Ν. που χώρισε τον Σ. για τον Γ. τι άσχημο. Καλά έκανε μετά και την άφησε ο Γ. της γύρισε πίσω. "

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα άτομο αναίρεσε έτσι όσα έλεγε.

Εγώ είχα φτιάξει ένα εμείς με τον Σ.
Τώρα προσπαθώ να φτιάξω πάλι ένα δικό μου εγώ. Έχω δύναμη αυτή την στιγμή μόνο για το δικό μου εγώ. Η ενεργειά μου....η αγάπη μου...έχει σπαταληθεί και δεν έχει τόσο γρήγορα δύναμη για ένα καινούργιο εμείς.

Και έτσι είναι το σωστό.
Σκέφτομαι τον Σ. και ακόμα αναστενάζω. Διώχνω αμέσως κάθε ανάμνηση από αυτό. Κάνω αυτό που κάνω πάντα. Μένω μακριά από ότι με πονάει μέχρι να περάσει τελειώς.
Κάποια μέρα θα περάσει σίγουρα.
Αλλά τώρα είναι νωρίς. Η ψυχή μου έχει ακόμα την μυρωδιά του.

Εγώ λοιπόν δεν θα γίνω ένας Σ.

Δεν θα αντικαταστήσω κανέναν στην θέση του. Και δεν θα χρησιμοποιήσω κανέναν για να τον ξεπεράσω.

Όταν θα μπω σε μια νέα κατάσταση θα είμαι σίγουρη. Σίγουρη πως η ανάμνηση του Σ. δεν με πληγώνει πια. Σίγουρη πως νιώθω έντονα.

Σίγουρη πως ξανά ερωτεύομαι από δύναμη, και όχι από αδυναμία και από ανάγκη έλειψης κενού.

Φοβάμαι.

Όμως είμαι δυνατή.

Και θα το καταφέρω, όπως το είχα καταφέρει και στον πρώτο μου χωρισμό.

Και θα το καταφέρω ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Φτιάχνοντας την καθημερινότητά μου.

Και κάνοντας πράγματα για την Μαρία.

Για εμένα. Και μόνο για εμένα. Όπως μου έλεγα πάντα.

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ.

I heard it said that words are deadly things
I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart for me."

And I was lured into every word you'd speak
Yeah when I was young you could tie my tongue and weaken my knees
But the line's been drawn and I'm moving on
And another girl will come along
So I'm taking back my heart for me

This is the end of the road
This is where we part
You can keep all your memories but I'm taking my heart
Turns out being away is a wonderful way to be

I'm going back to the earth
Back to open doors
Back to Beach Boys records and minor fourths
'Cause I'm taking back my heart for me

And I heard it said that words are deadly things
So I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart,"
I said, "I'm taking back my heart
I'll be taking back my heart for me."

~~~~~~~~~~~~

YΓ: Mέρα πάρα μέρα τον βλέπω στο όνειρό μου. Είτε μόνο του, είτε μαζί με αυτή που για χάρη της με χώρισε...και γελάνε εις βάρος μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν με σκέφτεται έστω και λίγο. Περάσαμε τόσο μαζί. Ήμουν τόσο στην ζωή του. Που δεν γίνεται να μην υπάρχει έστω και κάπου η απουσία μου.
Αράγε πως γίνεσαι τόσο ξένος μ'ένα άτομο που ανέπνεες δίπλα του για πάνω από 200 βράδια;;
Μου λείπει. Αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να μου λείπει. Κάνω σαν να μην υπήρχε καν ποτέ στην ζωή μου.