Άτιμε έρωτα!

Και θα καθόμαστε παρέα στον καναπέ. Θα χουχουλιάζουμε με μια κουβέρτα.
Θα χώνω το κεφάλι μου στο λαιμό σου. Εσύ θα γυρνάς και θα μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Εγώ θα κλείνω τα μάτια μου και θα ηρεμώ.

Μακάρι να μπορούσαν να δουν και οι άλλοι αυτό που βλέπω σ'εσένα.
Αυτή την παιδική λάμψη που έχεις ώρες ώρες.
Όπως τις προάλλες που μου φώναζες πως θα έρθει ο κρύος αέρας και πρέπει να κρυφτούμε. Με κουκούλωσες με το πάπλωμα και με έσφιξες τόσο δυνατά που κόντεψα να σκάσω. Γέλαγα, γέλαγα και γέλαγα και δεν ήξερα πως να σταματήσω.
"Σουυτ θα μας ακούσει ο αέρας" και με έσφιγγες και άλλο πάνω σου.
"Δεν μπορώ με έχει πιάσει νευρικό χαχα θα σκάσω." Και γέλαγα.



Πέρασε ένας χρόνος.
Ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου που βγήκαμε για πρώτη φορά στο Γκάζι. Ακόμα θυμάμαι ότι φόραγες μια χακί μπλούζα, μια άσπρη ζακέτα,τζιν και μαύρα μποτάκια.
Είχαμε καλή χημεία στις συζητήσεις μας, στις πλάκες. Η ώρα μου είχε φανεί ότι είχε περάσει πολύ γρήγορα.
Πάντα μπορώ να αντιληφθώ έαν όντως μου αρέσει κάποιος με το κατά πόσο θα περάσει γρήγορα η ώρα μαζί του στο ραντεβού ή όχι.

Με είχες αφήσει έξω από το μετρό. Ταυτόχρονα σε φίλησα και με φίλησες.
"Ίσως να σε συνοδεύσω μέχρι κάτω." μου είχες πει και χάρηκα που θα ήσουν δίπλα μου λίγο ακόμα και θα είχα δικαίωμα και για άλλο ένα φιλί.

Αχ και εκείνο το δεύτερο ραντεβού. Δεν ήξερα πως και γιατί αλλά με μαγνήτιζες. Με μαγνήτιζε το βλέμμα σου. Ο τρόπος που μίλαγες. Ο τρόπος που φίλαγες.
Ήθελα να φωνάξω από χαρά όταν μου είχες πιάσει το χέρι και περπατήσαμε παρέα.
Και όταν παραγγείλαμε,δεν έπαυες να μου χαιδεύεις τα χέρια.
"Φοράς άρωμα;" με είχες ρωτήσει.
"Χμμ όχι." γιατί το ρωτάει αυτό είχα αναρωτηθεί.
"Για να δω." Είχες τεντωθεί και είχες ακουμπήσει ελαφριά την μύτη σου στο λαιμό μου. Για λίγο είχα μείνει ακίνητη. Λες και κάποιος με αφόπλισε. Και ύστερα απομακρύνθηκες αργά. Αλλά πριν απομακρυνθείς τελείως κατευθύνθηκες προς τα χείλη μου. Ο τρόπος σου ήταν απίστευτος!

Και συνέχισαν και άλλες όμορφες ημέρες. Στην αρχή χλυαρές μ'εσένα να μην ξέρεις τι θέλεις και εγώ να κλαίω παρέα με σοκολάτες. Αλλά να μην μπορώ να πω όχι σε όλο αυτό. Και φυσικά ούτε εσύ να μπορείς να αρνηθείς όλο αυτό.
Θυμάμαι που εκεί κάπου τέλη Νοεμβρίου 2015 είχαμε πάει σινεμά. Πριν αρχίσει η ταινία είχες κολλήσει το μέτωπό σου στο δικό μου. Για λίγο ανέπνεα το άρωμά σου. Scorpion λέγεται όπως έμαθα αργότερα.
Και ύστερα γύρναγες πάλι σοβαρός μπροστά.
"Αχ μην μου τα κάνεις αυτά και σ'ερωτευτώ." Είχα πει από μέσα μου.
"Έλα να σε πάρω αγκαλιά." μου είχες πει μετά από λίγο.



Κάπως έτσι συνεχίστηκε όλο αυτό.
Τελικά εκείνα τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα του 2015 ήταν από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα των τελευταίων χρόνων μου.

Από τον Ιανουάριο και μετά ένιωθα μια γλύκα. Μια ηρεμία. Και εσύ πάντα εκεί για εμένα. Πιο πολύ από εμένα. Και εγώ να μην ξέρω πως ακριβώς να διαχειριστώ όλο αυτό.Για φοβόμουν. Γιατί δεν ήθελα να φύγεις όπως είχαν κάνει οι προηγούμενοι. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πάντα ήθελα να σε δω μια ακόμα φορά. Και άλλη μία, και άλλη.

Πέρασε ένας χρόνος και αυτό το συναίσθημα δεν άλλαξε.
Πάντα περιμένω για την επόμενη φορά.
Για άλλη μια γλυκιά Κυριακή παρέα με ταινία,καφέ.
Για ακόμα ένα όμορφο Σάββατο που θα περπατάμε παρέα και θα μου κρατάς το χέρι.
Για ακόμα μια μέρα που θα μου ζητάς χάδια και εγώ θα σου ζητάω να με κρατάς σφιχτά αγκαλιά.
Για άλλο ένα φιλί μέσα στο αμάξι.
Για άλλη μια συζήτησή μας για όνειρα,για φόβους για την ζωή.
Για να μου πεις άλλη μια φορά τι όμορφα κουρέματα που έκανες και εγώ να σε θαυμάσω που είσαι τόσο καλός και αγαπάς τόσο την δουλειά σου!
Για να ξανά πάμε παρέα βόλτα την Λούσι.
Για να ξανά τραγουδήσουμε παρέα το αγαπημένο μας τραγούδι. Ή να φάμε παρέα το πιο γαμάτο παγωτό ή σουβλάκι. Ή γενικότερα να φάμε μαζί.
Για να σε ακούσω πάλι να κοροιδεύεις την φωνή μου. Και εγώ να γελάω πολύ. Να σε βαράω ελαφριά και ύστερα να με πιάνεις σφιχτά. "Όχι μαγκιές σ'εμένα." να μου λες και καλά σοβαρά και ύστερα να σε αγκαλιάσω και να με κρατάς.



Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς. Χαίρομαι όταν μετά από 10 ώρες δουλειάς έχεις ακόμα όρεξη και συνεχίζεις να γελάς.
Είχα πιστέψει πως δεν θα ξανά ένιωθα τέτοια χαρά. Αυτή την χαρά του έρωτα. Να όμως που την ξανά ένιωσα. Και δεν το πίστευα.

Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ είναι η αλήθεια. Έχεις κάνει ότι δεν έχει κάνει κανείς μέχρι στιγμής για εμένα. Έχεις προσπαθήσει όσο δεν έχει προσπαθήσει κανείς. Αυτό και μόνο σε κάνει σημαντικό για εμένα.

Τ'ότι ακόμα και αν θυμώσω ή αν θυμώσεις,θα το ξεχάσεις γρήγορα και θα με φιλήσεις είναι πόλυ όμορφο.
Σαφώς υπάρχουν τσακωμοί. Πάντα υπάρχουν τσακωμοί σε μια σχέση. Το θέμα είναι να τους λύνεις. Και να πηγαίνεις παρακάτω. Έαν φυσικά έχεις ακόμα την διάθεση και την όρεξη. Μπορεί να με έχει πειράξει πολλές φορές που είσαι οξύθυμος αλλά πάντα με ανταμείβει το γεγονός πως συνεχίζεις να προσπαθείς.



Που όπως και εγώ έτσι και εσύ περιμένεις και μια ακόμα φορά.
Λατρεύω τις φορές που με ακούς προσεχτικά και προσπαθείς να μου λύσεις ένα πρόβλημα.
Χαμογελάω όταν μου κάνεις πλάκες,και σε βλέπω ευδιάθετο.
Θυμώνω όταν έχεις νεύρα και δεν μιλιέσαι.
Στεναχωριέμαι άμα μου φωνάξεις.
Λυτρώνομαι όταν με φιλάς.
Ηρεμώ όταν με αγκαλιάζεις.
Λαχταρώ την επόμενη βόλτα μας.
Λυπάμαι άμα με παρεξηγείς.
Χαίρομαι όταν λύνουμε ήρεμα μια διαφωνία.
Αγαπώ τις φορές που ζητάς να είμαστε μαζί, να κοιμηθούμε μαζί.
Μου αρέσει που πάντα με σκέφτεσαι.

Οι αγαπημένες μου φορές νομίζω είναι όταν κάνεις κάτι που δεν περιμένω ή όταν λες κάτι που δεν έχω ξανά ακούσει. Όπως για παράδειγμα όταν είχες έρθει να με πάρεις από το σπίτι μου και οδηγούσες 3 ώρες. Ή όπως όταν μου είχες πει ότι χαίρεσαι που είμαστε μαζί.

Θα ήθελα μερικές στιγμές να σταματήσει ο χρόνος όταν είμαστε αγκαλιά. Κάτω στο υπόγειο. Με το διπλό κρεβάτι. Και τις χουχουλιάρες κουβέρτες.
Θέλω να διαγράψω όποια άσχημη στιγμή είχαμε μαζί.
Και να κρατήσω τις όμορφες.
Μερικές φορές απλά σε κοιτάω. Και με κοιτάς παράξενα" τι έχω;" "Τίποτα" σου απαντάω. "Απλά είσαι όμορφος."
"μμμ τα χαδάκια σουυυ,νιώθω έλλειψη αγάπης."
"ααα έτσι;"
"έτσιιιι"
"Εντάξει τότε."
"Εντάξει."

Θέε μου ξέρω πως είμαστε διαφορετικοί σαν άτομα και σαν χαρακτήρες....Αλλά δεν μπορώ να αποδεσμευτώ από την ανάγκη μου να θέλωωπάντα μια ακόμα μέρα μαζί σου.
Άλλη μια.
Και άλλη.
Και άλλη αγκαλιά.
Και άλλο φιλί.
Και άλλο γέλιο μαζί.
Πάλι και πάλι.
Ξανά και ξανά.

Δεν έχει λογική.
'Η μήπως έχει;

Δεν σε χορταίνω ποτέ μου ρε γαμώτο,άτιμε έρωτα!

Still waiting...

Και περιμένω...

Περιμένω...

Και περιμένω...

Οι ώρες περνάνε... Οι μέρες περνάνε...

3 μέρες που δεν έχουμε μιλήσει. Ούτε ένα μήνυμα..

Ούτε ένα τηλέφωνο.

"Πάρε με όποτε θες" του έστειλα στο τελευταίο μήνυμα...

Ακόμα περιμένω...

Και όλα αυτά γιατί ζήτησα να έρθει σ'ένα πάρτι που είχαν καλέσει και τους δύο μας.

Αναλογίζομαι τους μήνες που πέρασαν.

Χριστούγεννα, Φώτων,Καθαρά Δευτέρα, 25 Μαρτίου, Πάσχα, ΣΚ καλοκαιριών, 15 Αυγουστός...Όλες τις γιορτές και τις αργίες τις πέρασα μαζί μου. Μαζί με εκείνον,τους φίλους, και την οικογένεια του...

Και μία φορά που ζήτησα να έρθει κάπου μαζί μου είπε δεν θέλει...

Δεν προσπάθησε ποτέ του να γίνει κομμάτι μου. Όχι στα αλήθεα δηλαδή. Δεν έχει έρθει ποτέ σπίτι μου. Μπορεί να κατανοώ το υπερβολικά δύσκολο ωραριό του αλλά αυτό δεν τον δικαιολογεί.

Όχι αυτή την φορά.

Προτίμησε απλά να κάτσει σπίτι και να κοιτάζεις τους τοίχους. Στεναχωρέθηκα τόσο πολύ. Προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά αλλά δεν ήθελα. Αυτή την φορά δεν θα πέρναγε απλά με μια αγκαλιά. Πρώτη φορά του ζήτησα σχεδόν μετά από ένα χρόνο να με συνοδεύσει στο πάρτι που έκανε φίλη μου,στο οποίο ήταν και ο ίδιος καλεσμένος και αρνήθηκε.

Ενώ είναι κοινωνικός.

Δεν τον ένοιαξε καν που μετά από μια βάναυση εξεταστική ανυπομονούσα τόσο για αυτή την μέρα. Απλά δεν ήθελε να έρθει. Δεν τον ένοιαξε που του είπα ότι θέλω να είναι μαζί μου. Κοντά μου. Πως μόνο έτσι θα ήμουν χαρούμενη στα αλήθεια.

Όλο αυτό είναι άνισο τελειώς. Εγώ ξέρω όλους τους φίλους. Την αδερφή του. Τους γονείς του.

Εκείνος δεν ξέρει κανέναν από την ζωή μου.

Και απ'ότι φάνηκε δεν είναι και πρόθυμος να μάθει.

Θυμάμαι τα λόγια μας...

"Γιατί δεν έχεις έρθει ποτέ στο σπίτι μου;;"

"Πότε να έρθω στις 9 το βράδυ που σχολάω;"

"Μια Κυριακή..."

"Αυτό θα μπορούσα..."

"Δεν το έχεις πει ποτέ όμως."

"Έχεις δίκιο γιατί να έρχεσαι μόνο εσύ; Εγώ στην θέση σου δεν θα το έκανα... Σου έχει περάσει από το μυαλό να χωρίσουμε;"

"Όχι. Αλλά έαν συνεχίσει όλο αυτό ναι..."

"Θα σε πάω;"

"Δηλαδή δεν θα έρθεις;"

"Σου είπα όχι. Μην με πιέζεις."

"Χαχ...μια φορά στους 11 μήνες σου ζήτησα και εγώ κάτι και σε πιέζω. Τόσο καιρό με κατηγορείς πως δεν δείχνω αρκετά τα συναισθηματά μου,και τώρα που στα λέω ξεκάθαρα τι;; Εγώ αύριο γιατί να έρθω από εδώ;;"

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ ότι δεν βλέπω την ανάλογη ανταπόκριση."

"Καλά σήμερα θα κοιμηθείς στην γιαγιά σου."

Με πήγε θυμωμένος στο πάρτι το οποίο ήταν δύο λεπτά από το σπίτι του.

Με πήρε τηλέφωνο στις 4 το πρωί. Με ρώτησε που είμαι και αν είναι να έρθει να με πάρει. Του είπα ότι θα μείνω στην Ν. Μου φώναξε. Μου είπε να μην τον ξανά πάρω τηλέφωνο και να μην πάω από εκεί.

Του έστειλα ένα μήνυμα πως είναι απαράδεκτος,ανώριμος και πως εκείνος μου είπε να πάω αλλού.

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι έτσι και αλλιώς θα κοιμόμουν στην Ν.

Δεν είχα καμία διάθεση να βρεθώ μαζί του. Μετά από αυτό το γράψιμο. 

Και από τότε περιμένω...

Περιμένω...

Ήταν άραγε τόσο κακό που θύμωσα με αυτή την συμπεριφορά;; Που τόσο καιρό έχω αγανακτήσει που δεν ενδιαφέρεται στα αλήθεια να δει που ζω,με ποιους συναναστρέφομαι κτλ.

Ήταν άραγε τόσο εξωφρενικό;

Τι σχέση πρέπει να έχουμε;;

Μήπως μια τυπική;

Όχι φίλοι,όχι γονείς και σε γιορτές ο καθένας με την οικογένειά του και σπίτι του;;

Ο Σ. πάντα ζητάει συγνώμη. Πάντα με παίρνει για να τα βρούμε. Δεν έχει ξανά φερθεί έτσι. Είναι τόοοσο μα τόοσο εγωιστής. Δεν διανοείται ότι τον άφησα για να κοιμηθώ αλλού. Όπως και εγώ δεν διανοούμαι ότι με άφησε μόνη χωρίς ουσιαστικό λόγο και αιτία.

Περιμένω...

Περιμένω να με διαψεύσει...

Να μου δείξεις ότι δεν είναι τόσο εγωιστής όσο νομίζω...

Να μου δείξει ότι νοιάζεται όντως...

Ότι με θέλει στην ζωή του...

Ακόμα περιμένω...

Και οι ώρες περνάνε...

Όπως και οι μέρες...

Και εγώ απλά έχω παγώσει.
Δεν κλαίω.
Δεν αισθάνομαι.
Είμαι σε απάθεια.
Κουρασμένη ψυχικά.
Και χωρίς να μπορώ στα αλήθεια να χωνέψω αυτή την συμπεριφορά.

Ο άλλος σου εαυτός.

Είναι εκείνος ο εαυτός σου που δείχνεις στους άλλους. Σοβαρός. Γελαστός που και που. Μ'ένα βλέμμα καθηλωτικό. Μοιάζεις απόμακρος μερικές φορές. Κλειστός σαν χαρακτήρας. Προσιτός. Αλλά δύσκολο να καταλάβει ο άλλος τι σκέψεις σου.

"Με κοιτάζεις σαν να φοβάσαι. Ηρέμησε δεν θα σου κάνω κάτι κακό."  μου είχες πει την δεύτερη φορά που είχαμε συναντηθεί.
"Όχι απλά ώρες ώρες σοβαρεύεις και δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι."

Δεν ήταν σοβαρό τελικά βλέμμα. Απλά επίμονο. Βλέμμα που ζήταγε. Που δίψαγε. Που φώναζε.

Μοιάζεις ίσως και λίγο σκληρός. Μετρημένος. Μπορεί και μυστήριος. Σε καμία περίπτωση δεν βγάζεις κάτι "γλυκό". Γιατί εγώ αυτό έψαχνα.




Όμως το γλυκό το έβγαζες στις συζητήσεις μας. Κάπου μέσα στην χροιά της φωνής σου άκουγα μια γλύκα. Μια ευαισθησία. Μια τρυφεράδα. Που αναρωτιόμουν πόσους άραγε αφήνεις να την βλέπουν.
Θυμάμαι πως έλαμπε το χαμόγελό σου. Θυμάμαι πόσο απόμακρος γινόσουν το επόμενο πρωί. Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου.

Κάποια στιγμή όλο αυτό άλλαξε. Άρχισα να βλέπω μόνο έναν εαυτό σου. Αυτό τον γλυκό. Σχεδόν συνέχεια αυτόν. Και άρχισα να νιώθω ασφάλεια. Να νιώθω ήρεμη. Μου έλεγες πιο τρυφερά λόγια. Έκανες πράγματα που δεν περίμενα.

Τώρα πια μπορώ να καταλάβω τις περισσότερες φορές τι σκέφτεσαι. Ξέρω τα κουμπιά σου.
Ξέρω πότε θα θυμώσεις. Πως θα το δείξεις.
Με τι θα γελάσεις. Σε τι θα ανταποκριθείς.
Τι σε κάνει χαρούμενο. Τι ζητάς από τους άλλους,εμένα,την ζωή σου.

Χαίρομαι που ξέρω πια όντως τον εαυτό σου.
Τις προάλλες γυρίσαμε μια φίλη μου σπίτι της. Ήσουν αυτός ο σοβαρός Σ. που είσαι όταν οδηγάς. Μόλις έφυγε έγινες ο δικό μου Σ.

Γυρίσαμε σπίτι και ξαπλώσαμε. Μου φίλησες το χέρι και εγώ χαίδεψα τα γένια σου.
"Αν σου πω ότι νυστάζω..." είπες παραπονεμένα.
"Θα το πιστέψω." σου απάντησα.
"Θα κοιμηθώ λίγο,έτσι μισή ωρίτσα."
"Μα...δεν θα ξυπνήσεις μετά."
"Όχι όχι,θα ξυπνήσω και θα δούμε σειρά εντάξει;"

Χαμογέλασα στραβά. Δεν θα ξύπναγες. Όντως δεν ξύπνησες.

Ξύπνησες όμως γύρω στις 5 το πρωί. Με τράβηξες στην αγκαλιά σου και φίλησες τον ώμο μου.
"Δεν σου είπα πως θα ξυπνήσω;" είπες παιχνιδιάρικα.
"Χαχ...αγάπη μου νυστάζω."
"Μπορούμε να δούμε τώρα εάν θες."
Γύρισα να δω λίγο το πρόσωπό σου. Χαμογέλασα και ξανά έκλεισα τα μάτια μου.
Με τράβηξες στο στήθος σου και άρχισες να μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Ήσουν ο δικός μου γλυκός Σ.



Μερικές φορές σκέφτομαι πως χαίρομαι πολύ που γνωρίζω εκείνον τον γλυκό Σ. μόνο εγώ. Εκείνον που ανεβαίνοντας τις σκάλες θα με γαργαλίσει.
Εκείνον που έχει όρεξη να φτιάξουμε μαζί την πιο τέλεια σαλάτα.
Εκείνον που ξαπλώνοντας θα αρχίσει να κάνει "βουυυυμ" αναπαριστώντας το αμάξι και εγώ θα γελάω.
Εκείνον που θα πάρει αγκαλιά το σκυλί του ( την Λούσι!) και θα δεις στα μάτια του πως όντως αγαπά πολύ αυτή την τετράποδη συντροφιά του.
Εκείνον που μακριά από τα μάτια των άλλων θα με σηκώσει ψηλά και εγώ πάλι θα γελάω.
Εκείνον που θα ζητήσει χάδια γιατί άμα δεν έχει χάδια θα μου πει πως νιώθει έλλειψη φροντίδας και αγάπης. :P
Εκείνον που θα ζητήσει ειλικρινά συγνώμη εάν με στεναχωρήσει και θα πει γλυκά" στεναχωρήθηκα σου σε στεναχώρησα. Αλλά τώρα τα βρήκαμε δεν τα βρήκαμε ε;;"
Εκείνον που θα μου πει " αύριο θα έρθω και θα σε αρπάξω". Που θα πει ότι δεν με χόρτασε και δεν μπορεί χωρίς τα χάδια μου.
Εκείνον που θα αρχίσει να τραγουδά στο αμάξι χωρίς να τον νοιάζει έαν έχει καλή φωνή ή όχι.

Ένας γλυκός Σ. που βλέπω μόνο εγώ.
Και να πάρει...Του έχω τεράστια αδυναμία αυτού του Σ.

Ξέρω πως στους άλλους μοιάζει σοβαρός και κλειστός. Ξέρω πως ίσως κάποιες φίλες μου δεν μπορούν να σχηματίσουν κάποια ορθή γνώμη για εκείνον γιατί δεν τον έχουν ζήσει καθόλου.

Αλλά δεν με πειράζει.
Ίσως να απολαμβάνω και το γεγονός πως μπροστά σε πολύ κόσμο είμαστε κάτι το μυστήριο. Δεν προδίδουμε τίποτα. Μονάχα το βλέμμα μας. Ίσως και τα χέρια μας καμιά φορά. Αλλά κυρίως το βλέμμα μας.



"Με κοιτάζεις επίμονα κάποιες φορές." μου είχες πει.
"Το κάνω με πολλούς ανθρώπους όταν προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονται. Ή βασικά το κάνω μόνο με όσους με ενδιαφέρουν." του είχα απαντήσει.




"Μου αρέσει που είμαστε μαζί."
"Και εμένα." είπα ήρεμα. "Και χαίρομαι που σ'εχω γνωρίσει."
"Και εγώ..."

We'll burn...

Θα έπρεπε να υπάρχει κάπου γραμμένη μια ιστορία. Ή έστω ένας ορισμός. Ή κάποιος μύθος.

Κάτι τέλος πάντων που να ορίζει αυτού του είδους τον τοξικό έρωτα.



Ψάχνω σε βιβλία. Σε εικόνες. Μα δεν μπορεί; Δεν μίλησε άραγε ποτέ κανείς γι'αυτόν; Δεν μπορεί να μην τον έζησε κανείς.

Αυτόν τον έρωτα που την μία σε καταστρέφει και την άλλη σε λυτρώνει.

Αυτό τον έρωτα που ξεριζώνεις από μέσα σου θαμμένα κομμάτια,τα βγάζεις στην επιφάνεια και ύστερα τα δίνεις στον άλλον. 

Και ο άλλος κρύβει μέσα του τα συναισθήματά του. Σε αρπάζει από το χέρι, σε φιλά απαλά. Σε θέλει δικιά του.

Δικιά του. Με μία ολοκληρωμένη και επιβλητική έννοια. Και εσύ νιώθεις πως όλο και ξεριζώνεις για να γίνεις κάτι δικό του. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Πως θα ζήσεις χωρίς να ενώσεις τα κομμάτια σου;



Αυτό τον έρωτα που όσο και αν οι πρωταγωνιστές νοιάζονται ο ένας τον άλλον αδυνατούν να το καταφέρουν στην πράξη.
Κρύβονται πίσω από εγωισμούς.
Νοιάζονται τόσο πολύ που θάβουν τις αδυναμίες τους.
Και έτσι μοιάζουν και οι δύο δυνατοί όσο τρωτοί και αν είναι στην πραγματικότητα.
Κλαίνε.
Φωνάζουν.
Γιατί το εγώ τους ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένο.
Πως να είναι;
Πως όταν υπερισχύουν τόσο πολύ τα συναισθήματα;
Τόσο που σε κάνουν να τα αντικρούεις εσύ ο ίδιος;
Να τα πολεμάς.
Να τους φωνάζεις.
Και συνέχεια να φοβάσαι μην δείξεις.
Μην σε εκμεταλλευτεί όλο αυτό.
Μην σε πνίξει όλος αυτός ο έρωτας.
Ξεσπάς όταν δίνεις παραπάνω.
Κλαις όταν δίνεις λιγότερα.
Ποιος από τους δύο επικρατεί κανείς δεν το ξέρει.
Είναι άρρωστος και καταδικασμένος αυτός ο έρωτας εξάλλου.
Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει.
Γιατί κανείς δεν θα κερδίσει.
Και οι δύο θα χάσουν.
Από τον πολύ πόνο τους για αγάπη.



Κλειδώνουν τα χέρια κοντά στο στήθος.

Μπλέκονται τα βλέμματα.

Όλα ησυχάζουν. Όλα είναι γαλήνια και ήρεμα.

Ακουμπάει το κεφάλι του στο στήθος σου.
Φιλάς απαλά το μέτωπό του. Είναι δροσερό.
Χαιδεύεις τα ξανθά μαλλιά του.
Μυρίζεις το δέρμα του.
"Είσαι πολύ τυχερός που παίρνεις τόσα χάδια το ξέρεις;"
"Αλήθεια;"

Θα καούμε. Θα καούμε από αυτή την φλόγα. Θα χάσουμε μαζί.
Κανείς δεν θα συμμεριστεί την ένταση μας.
Όλοι θα λένε πως δεν ταιριάξαμε.
Και όμως κανείς δεν θα έχει δει εκείνη την φλόγα.
Γιατί θα την έχουμε κρύψει τόσο καλά μεταξύ μας.
Τόσο πολύ που γι'αυτό θα χάσουμε.



"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα"
Ένα χέρι σφίγγει δυνατά την μέση σου.
"Τι έγινε;"
"Τίποτα. Όλα καλά. Εσύ;"
"Και εγώ καλά."

Ανταποδίδεις το σφίξισμο. Ύστερα ένα φιλί στα δάχτυλα...

Νύχτωσε...

Κάπου δύο ψυχές θα καούν σιωπηλά...

Οσότου έρθει η αυγή...



Το 1ο γιατί μου θυμίζει το Πάσχα μαζί του. Και το 2ο γιατί απλά με ηρεμεί και με εμπνέει η μελωδία του.

Let's raise a glass or two
To all the things I lost on you
Oh oh
Tell me are they lost on you?
Oh oh
Just that you could cut me loose
Oh oh
After everything I've lost on you
Is that lost on you?

Αντίθετοι.

Ας μας λένε αντίθετους.

Μην τους δίνεις σημασία αγάπη μου. Ναι είμαστε αντίθετοι. Και πολύ αντίθετοι μάλιστα.
Όπως το φεγγάρι με τον ήλιο. Και όπως η γη με το νερό. Μα τα αντίθετα αλληλοσυμπληρώνονται. Το φεγγάρι διαδέχεται τον ήλιο. Και ο ήλιος το φεγγάρι.
Ξέρεις αγάπη μου ακόμα και η γη χρειάζεται το νερό για να είναι γόνιμη.


Μην τους δίνεις σημασία αγάπη μου. Εκείνοι δεν σε ξέρουν όπως εγώ. Δεν γνώρισαν ποτέ την αγκαλιά σου και δεν άκουσαν ποτέ την καρδιά σου να χτυπά δυνατά. Τι και αν ήμαστε αντίθετοι; Τι και αν εγώ ξέρω από λογοτεχνία και εσύ όχι; Η καληνύχτα σου είναι πάντα ίδια. Τόσο γλυκιά. Και η αγκαλιά σου. Το χαμόγελό σου. Το φιλί σου. Ακόμα και αυτά αγάπη μου δεν πρόκειται να αλλάξουν εάν διαβάσεις παραπάνω λογοτεχνία.


Με εκλύεις αγάπη μου. Από την πρώτη στιγμή. Προσπαθώ να αριθμήσω στα χέρια μου τις μέρες που συναντηθήκαμε αλλά δεν κοιμηθήκαμε μαζί αγκαλιά. Νομίζω μπορώ να μετρήσω μόνο τέσσερις. Σε ξέρω 5 μήνες και μόνο τέσσερις ημέρες από αυτές που βρεθήκαμε δεν καταλήξαμε στο ίδιο κρεβάτι. Να μοιραζόμαστε το ίδιο πάπλωμα. Και να ακούω την αναπνοή σου.


Σε κοιτάζω μερικές φορές αγάπη μου. Και το ξέρω και εγώ η ίδια. Η φωτιά μέσα μας πηγάζει από το πόσο διαφορετικοί ήμαστε. Μα πόσο διαφορετικοί μπορεί Θεέ μου να είναι οι άνθρωποι στον έρωτα; Όλοι είναι αδύναμοι στον έρωτα. Όλοι νιώθουν μια εξάρτηση από τον άλλον. Πόσο αδύναμη γινόμαστε όταν είμαστε μαζί άραγε; Να δεις...Το προδίδουν τα χέρια μας. Που πάντα είναι μπλεγμένα μεταξύ τους και δείχνουν πόσο καιγόμαστε έστω και για ένα άγγιγμα.

Οι αντίθετοι είναι πάντα οι κερδισμένοι ξέρεις αγάπη μου. Γι'αυτό μην τους ακούς όταν αναρωτιούνται πως ταιριάξαμε. Για να υπάρχει ισορροπία δεν γίνεται να γέρνουμε από την ίδια πλευρά. Είμαστε ήδη κερδισμένοι. Με έμαθες να βλέπω ταινίες και σειρές. Σε έμαθα να είσαι υπομονετικός και να προσπαθείς για τον άλλον. Με έμαθες τι πάει να πει η έννοια του δύο άτομα σαν ένα. Και εγώ σε έμαθα πόσο υπέροχη μπορεί να είναι η έννοια του "ένα".


Ξέρεις αγάπη μου,άσε τους να λένε. Ακόμα και αν χωρίσουμε μια μέρα, θα έχουμε μάθει τόσα που μόνο χαμένοι δεν θα μας πουν. Τι νόημα θα είχε εξάλλου μια σχέση με ίδιους χαρακτήρες; Όταν κοιτάζω τα μάτια σου και το χαμόγελό σου ξέρω πως είμαστε δυο άτομα που μπορεί να μαλώσουν. Και όμως μετά να τα ξανά βρουν εύκολα. Γιατί αγάπη μου σου είπα. Είμαστε αδύναμοι. Τι νόημα έχουν οι εγωισμοί; Ας παραδεχτούμε ότι είμαστε αδύναμοι. Εσύ σ'εμένα και εγώ σ'εσένα. Αδύναμη να σου αρνηθώ οτιδήποτε. Και εσύ αδύναμος να ζεις χωρίς εμένα. Ας μην γελιόμαστε. Σε πρόδωσε εκείνο το κουτάκι που σου είχα δώσει. Είναι ακόμα στην ίδια θέση. Το κρατάς εσύ. Ακόμα και τα λουλούδια σου σε πρόδωσαν. Με αγάπησαν τα λουλούδια σου. Έχουν ένα πάθος από εσένα. Όπως και η φωνή σου. Επιτακτική. Είναι σαν να με φωνάζει συνέχεια η χροιά σου. Πως με θες. Εκεί. Δίπλα σου. Κάθε βράδυ. Να χαιδεύω ασταμάτητα τα χέρια σου.


Άσε τους να λένε αγάπη μου. Οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι οι πιο δύσκολοι. Αυτοί που αποδεικνύουν πως αντέχουν. Παρά τις αντιξοότητες. Τις διαφορές. Τα εμπόδια. Ξέρεις αυτό ήθελα πάντα. Κάποιον να προσπαθεί. Όπως εγώ. Δεν το βάζω κάτω εγώ. Και αγαπώ αυτούς που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανό κάτι που αγαπάνε. Και εγώ ξέρω αγάπη μου πως αναπνοή στο "ένα" μας δίνεις εσύ πάντα. Πρώτος εσύ. Σαν να προσπαθείς κάθε μέρα να σώσεις κάποιον από βέβαιο πνιγμό. Έτσι θα μας ήθελαν. Πνιγμένους από την διαφορετικότητά μας. Μα ακόμα και αν πνιγούμε. Έλα να πνιγνούμε μαζί. Και να με κοιτάς με αυτό το σοβαρό σου βλέμμα που παίρνεις όταν σκέφτεσαι κάτι. Μονάχα τότε θα έχει νόημα ο πνιγμός μας.

Ξέρεις έκατσα και τις μέτρησα τις αντιθέσεις μας. Αυτές που μου τόνισαν οι άλλοι αγάπη μου. Μου μίλησαν για το διαφορετικό επίπεδο γνώσεών μας. Μου μίλησαν για τους διαφορετικούς χαρακτήρες μας. Μου μίλησαν για τις διαφορετικές συνήθειές μας και τα διαφορετικά χόμπι μας. Την διαφορετική νοοτροπία μας. Και τις διαφορετικές αντιλήψεις μας. Και ξέρεις αγάπη μου,δεν τους πολύ κατάλαβα να σου πω την αλήθεια. Όταν σε αγκαλιάζω και με αγκαλιάζεις σφιχτά ίδιοι μου φαινόμαστε. Όταν γελάμε μαζί,πάλι ίδιοι μου φαινόμαστε. Και όταν συζητάμε,ξέρεις με εκείνο το σοβαρό βλέμμα που παίρνεις,και εγώ επιχειρηματολογώ με εκείνο το πείσμα που έχω...πάλι ίδιοι μου φαινόμαστε.


Μονάχα να αγάπη μου...Φοβήθηκα λίγο όταν μου είπαν πως μπορεί να μας χωρίσουν οι διαφορές μας. Γιατί φοβήθηκα; Ποιες διαφορές; Έτσι τους είχα ρωτήσει. Και όμως κάποιος μου φύτεψε το συναίσθημα του φόβου. Αλλά χαμογέλασα. Αυτή η ζωή δεν θα είχε κανένα νόημα εάν δεν μαθαίναμε καινούργια πράγματα. Και διαφορετικό πάει να πει καινούργιο.

Χαίρομαι που θα είσαι η αιτία αργότερα να λέω πόσα διαφορετικά πράγματα έμαθα,από ένα πραγματικά διαφορετικό άτομο από εμένα.

Χαίρομαι που θα έχω δοκιμάσει μαζί σου τις αντοχές μου.

Χαίρομαι που θα λέω πως υπήρξα μαζί σου. Δεν υπήρξα με κάτι ίδιο μ'εμένα...Ναι. 

Έτσι και αλλιώς πάντα ιντριγκάρει περισσότερο μια ιστορία όταν λες,πως υπήρξες με κάποιον τελείως διαφορετικό από εσένα.

Και αν εγώ είμαι ο ήλιος εσύ είσαι το φεγγάρι.

Και αν εγώ είμαι η γη εσύ είσαι το νερό.

Και αν εγώ είμαι το μαύρο εσύ είσαι το άσπρο.

Ισορροπία μεταξύ αντίθετων δυνάμεων.

Εξάλλου πότε οι αντιθέσεις έγιναν μειονέκτημα;

Και πότε η ομοιότητα προτέρημα;

Και ποιος διάολε μπορεί τελικά να βάλει λογική στον έρωτα; Στην έλξη; Και στο πάθος;

Ποιος;

Σαν ναρκωτικό...

Ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως οι ανθρώπινες σχέσεις, ιδίως οι ερωτικές είναι τόσο δύσκολες.

Παλιά πίστευα πως όλα είναι τόσο εύκολα.

Κυριακή 3 Απριλίου γύρω στις 11 το πρωί.

Ο Σ. σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο. Κάθομαι για λίγο μόνη στο δωμάτιο και βάζω πάλι τα κλάματα. Όλο το βράδυ ξύπναγα θυμόμουν τον καβγά του Σαββάτου,έκλαιγα και ξανά κοιμόμουν. Ο Σ. δίπλα του με έσφιγγε συνέχεια.
Άραγε να τα εννοούσε αυτά που είπε; Είπα και εγώ τόσο άσχημα πράγματα;



~~~~

Η όλη συζήτηση ξεκινάει από το κατά πόσο νευριάζω εγώ για κάτι. Κατά πόσο θεωρώ κάτι φυσιολογικό ή όχι στις σχέσεις. Διαφωνούμε στο γεγονός πως μερικά πράγματα εγώ τα βλέπω πιο λογικά και εκείνος λέει ότι τα βλέπει χωρίς λογική λόγο έρωτα. Εκνευρίζομαι και του λέω άλλο ο έρωτας και άλλο ο εγωισμός που νιώθει μερικές φορές μαζί μου...Έναν παράξενο εγωισμό. Έναν τοξικό εγωισμό...Που θέτει εμένα κάτι σαν "κτήμα" του.

"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" με ρωτάει.
Η ερώτηση έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω. Αιφνιδιαστική. Ξαφνική. Απότομη. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Τι να απαντήσω. Δρω τελείως αυθόρμητα. Θυμάμαι τον Γ.
"Ναι έχω."
"Πόσες φορές;" ο επιθετικός τόνος συνεχίζει.
Τι να απαντήσω;;
"Πωω γιατί την κάνουμε τώρα αυτή την συζήτηση; Δεν σου λέω."
"Έάν έχεις ερωτευτεί πάντως αυτός δεν είμαι εγώ."
"Σου είπα ναι αλλά δεν σου είπα πόσες φορές. Εξάλλου αλλιώς ορίζει ο καθένας τον έρωτα. Τι είναι ο έρωτας. Τι σημαίνει για εσένα. Πως τον εννοείς;"

Έρωτας. Στο μυαλό μου τον έρωτα τον έχω σαν κάτι αιώνιο. Σαν κάτι αγνό και ταυτόχρονα με πάθος. Σαν κάτι εύθραστο. Που όμως σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει χαρούμενο όταν τον έχεις. Σε κάνει να νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά για πάντα. Πως είναι αιώνιος. Πως υπάρχει μόνάχα αυτός.
Εάν ήμουν όντως ερωτευμένη θα αφιέρωνα ένα δύωρο στον Γ. τον Φεβρουάριο στο skype;; Αχ δεν ξέρω...




Αυτούς τους 5 μήνες με τον Σ. έχω νιώσει χαρούμενη πολύ. Αλλά ποτέ ξέγνοιαστη. Ποτέ κάτι αιώνιο. Μονάχα έναν συνεχόμενο φόβο. Φόβο μην τον πιέσω όπως μου είχε πει στις αρχές. Φόβο μην ξανά πληγωθώ. Γιατί με τον Γ. ήμουν ο εαυτός μου. Με τον Σ. ποτέ δεν ένιωσα ο εαυτός μου. Κράταγα πάντα κάτι για εμένα. Ακόμα και το "αγάπη μου". Ακόμα και αυτό δεν το είπα ποτέ. Μόνο για εμένα. Φόβο μην με αφήσει. Φόβο. Τόσο φόβο μην ξανά πληγωθώ. Να μην δοθώ 100%. Να μην καταλάβει πόσο πολύ τον θέλω και νιώσει ότι είμαι τόσο συναισθηματική. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό το πήρα εγωιστικά. Είπα δεν θα κολλήσω εγώ με εσένα. Εσύ θα κολλήσεις με εμένα. Στην προσπάθεια μου να ξεφύγω από οποιοδήποτε πόνο και να δείξω πόσο ανεξάρτητη και χαρούμενη μπορώ να είμαι χωρίς κάποιον έφτασα στο άλλο άκρο. Να τον κάνω να νομίζει πως δεν αισθάνομαι. Να τον αφήνω συνέχεια να έχει εκείνος πρωτοβουλίες.

"Δεν το διανοούμαι ότι με τον άλλον είχες περάσει πιο λίγα από εμάς και μαζί μου δεν νιώθεις κάτι έντονο."
"Καλά τώρα τι συγκρίνεις. Άλλες καταστάσεις. Εξάλλου εγώ πιστεύω πως μόνο όταν τελειώσει κάτι μπορείς να καταλάβεις πλήρως τι ένιωσες. Και τότε με ρώταγαν πως είμαι μαζί του και απάνταγα ότι περνάω όμορφα,αλλά μετά συνειδητοποίησα τι ένιωθα." του είπα.

Ήταν μια τόσο λάθος πρόταση. Με κοίταξε σαν ξένη.Τον πλήγωσα άθελα μου. Άρχισε να φωνάζει. Να με κοιτάξει υποτιμητικά. Δεν ήθελα να νομίζει ότι δεν ξέρω τι νιώθω και πως για να καταλάβω πρέπει να τελειώσουμε. Ούτε εννοούσα πως μαζί του περνάω απλά καλά. Όμως αυτά νόμιζε. Και όποια προσπάθεια μου στην συνέχεια να προσπαθήσω να του δείξω ότι αυτό το είπα για καλό και όχι για κακό ναυαγούσε. Προσπαθούσα να του πω τι σημαίνει για εμένα αλλά δεν με πίστευε. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο λάθος αυτό που είπα. Του είπα πόσο φοβόμουν μην με αφήσει. Γι'αυτό ήμουν πάντα ένα βήμα πίσω. Θέλησα να του πω πως κάθε φορά μετράω τις μέρες για να τον δω. Δεν με άκουγε. Άρχισα να του λέω πως είναι τόσο άδικο για εμάς να αμφιβάλλει.



"Συγνώμη δηλαδή εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ερωτευμένο μαζί μου;"ρώτησα έκπληκτη αλλά και νευριασμένη.
"Δεν απαντάω. Πάντως για εσένα κάνω πράγματα που δεν έκανα ποτέ για άλλες κοπέλες. Εγώ δεν ήμουν έτσι σε σχέσεις."
"Νομίζεις ότι θα καθόμουν τόσο καιρό μαζί σου εάν δεν ένιωθα κάτι έντονο;"
"Επειδή δεν έβρισκες κάποιον για σχέση."
"Κάνεις λάθος. Τόσα καλά παιδιά έχω γνωρίσει. Αλλά ήθελα κάποιον που να αισθάνομαι. Με προσβάλλει να νομίζεις ότι σου λέω ψέμματα. Είμαι πολύ επιλεκτική. "

Δεν με άκουγε. Έκλαιγα με λυγμούς. Με κοίταζε σαν να είναι ψέμα ακόμα και τ'ότι κλαίω. Μου είπε άσχημα πράγματα. Πως τέλος τα συναισθήματα για εκείνον.

Δεν ξέρω πως,αλλά όταν γνώρισα τον Σ. ήξερα πως μια μέρα θα τσακωνόμασταν πάρα πολύ άσχημα.

Σε κάποια στιγμή δεν μιλάγαμε.
"Βγάλε τα παππούτσια σου να ξαπλώσουμε. Έλα εγώ τα ξέχασα ήδη." μου είπε και με πήρε αγκαλιά.
Όμως δεν μπορούσα. Είχα να κλάψω έτσι τουλάχιστον 3 χρόνια. Δεν σταμάταγα. Δεν πέρναγε. Πόναγε τόσο πολύ όλο αυτό. Όλη αυτή η αμφισβήτηση πόναγε.
Δεν ξέρω εάν είμαι ερωτευμένη. Πάντως τον έχω αγαπήσει πολύ. Και ας μην του το λέω.
"Έλα σταμάτα τώρα."
"Όχι να πεις στον Σ. μου να γυρίσει πίσω. Εσύ δεν είσαι ο Σ. μου."
"Θα γυρίσει εάν σταματήσεις."

Δεν μου πέρναγε όμως. Κατέβηκα στο σαλόνι να ηρεμήσω για λίγο. Έπαιρνα ξανά και ξανά βαθιές ανάσες. Ηρέμησα.
Πήγα πάνω. Κοιμήθηκα στην αγκαλιά του.



~~~

Γυρνάει από το μπάνιο.
"Που είσαι μικρούλα μου;" λέει και με αγκαλιάζει."Συγνώμη για εχθές. Δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένη"
"Μην με αφήσεις."καταφέρνω μονάχα να ξεστομίσω με δάκρυα και τον σφίγγω πάνω μου.
"Σιγά δεν μπορώ να αναπνεύσω" μου λέει.
Γελάω.

Κατεβαίνουμε να φτιάξουμε πρωινό.
Με ξανά αγκαλιάζει.
"Σε στεναχώρησα εχθές ε;"
"Είχα να στεναχωρηθώ έτσι χρόνια.Συγνώμη εάν καμία φορά δεν στο δείχνω πιο πολύ."
Δεν μου απαντάει κάτι.
"Ήταν σαν εχθές να αποφάσισες να δεις πόσο αντέχει η καρδιά μου τον πόνο. Την ίδια καρδιά που ήταν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Δεν τα εννοούσες αυτά που είπες εχθές έτσι;"
"Όχι."
Με σφίγγει πιο πολύ πάνω του.



Φτιάξαμε πρωινό όπως κάθε Κυριακή. Τοστ και ομελέτα. Ξαπλώσαμε αγκαλιά στο κρεβάτι. Χαζέψαμε στο internet.
Το απόγευμα βγήκαμε για καφέ και παίξαμε τάβλι.

Κάποια στιγμή έβαλε τα χέρια του γύρω από το πρόσωπό μου. Βρισκόμασταν σε μια όμορφη καφετέρια με αρκετό κόσμο,φυτά και συντριβάνι,
"Είσαι χαρούμενη τώρα;"
"Την αλήθεια; Ακόμα στεναχωρημένη. Δεν μου αρέσει που νομίζεις ότι δεν αισθάνομαι κάτι έντονο."
Κοιτάζει αλλού. Το νομίζει ακόμα...
"Στεναχωρέθηκα που σε στεναχώρησα. Συνήθως όταν μιλάω με νεύρα μετά δεν με νοιάζει πως αισθάνεται η άλλη. Μ'εσένα στεναχωρέθηκα." μου είπε απαλά. Τον αγκάλιασα.
"Φοβήθηκα τόσο πολύ μην σε χάσω..." του ψιθύρισα σιγανά.
Με φιλάει και με αγκαλιάζει τρυφερά. Δεν ξέρω πως και γιατί...Αλλά επιτέλους εκείνη την στιγμή ένιωσα κάτι 100% αμοιβαίο και από τους δύο. Εγώ έριξα τα φράγματα και τις άμυνές μου,εκείνος έριξε τον εγωισμό του.

Με πήγε στο μετρό. Πρώτη φορά δεν ήθελα τόσο πολύ να τον αφήσω.
"Μοιάζεις σαν να πας να κλάψεις."
"Όχι..Όχι. Είμαι καλά." του είπα χαμογελαστά. Ήταν τόσο όμορφος. Φόραγε ένα ξεθωριασμένο τζιν. Μια γκρι-μαύρη αθλητική κοντομάνικη μπλούζα. Αρκετά κολλητή ώστε να αναδεικνύονται οι καλοσχηματισμένοι και γυμνασμένοι μυς του. Σέξι. Έτσι τον λέω. Αναμφισβήτητα σέξι τις περισσότερες φορές. Με όμορφο ανοιχτό δέρμα. Και όμορφο χαμόγελο.
"Μοιάζεις και κουρασμένη..."
"E..είμαι." απάντησα ήρεμη κοιτώντας τα μάτια του.



Και όντως ήμουν. Είχα δουλέψει άρρωστη δυο μέρες δίπλα στα ψυγεία. Είχα κοιμηθεί μέσα σε δύο μέρες μόνο 9 ώρες. Είχα κλάψει πάρα πολύ. Είχα άγχος γιατί την επόμενη δίδασκα σαν πρακτική στο σχολείο στα Ανάβρυτα. Είχα περίοδο και πόναγα. Έφυγα μετά από 5' λεπτά αφού τον φίλησα πολλές φορές.

~~
 Όλο αυτό με τον Σ. δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα πέρα από την λέξη ναρκωτικό.

Μετράω κάθε φορά τις μέρες για να τον δω. Τις ώρες. Τετάρτες,Σάββατα και Κυριακές. Αυτές συνήθως είναι οι μέρες μας λόγο των αυξημένων προγραμμάτων μας.

Κάθε φορά που γυρνάω σπίτι μου λείπει η αγκαλιά του. Τα χέρια του. Έχω ευχηθεί πολλές φορές να μην δούλευε τόσο. Και να μπορούσα να του μιλήσω πιο πολύ μέσα στην μέρα. Έχω ευχηθεί να μην έμενε τόσο μακρυά. Είναι λες και έχουμε σχέση από απόσταση. Κάνω κάθε φορά 1 ώρα για να πάω να τον βρω.

Δεν μπορώ να αντισταθώ σε ότι και αν μου ζητήσει.
Τα χέρια του..Δεν μπορώ να σταματήσω να χαιδεύω τα χέρια του.
Θυμάμαι μέσα στον Νοέμβριο να μ'έχει στεναχωρήσει δυο φορές. Τον Δεκέμβριο άλλες δυο. Τον Φεβρουάριο άλλες δυο. Και μέσα στο Μάρτιο σίγουρα 4.
Αυτή την φορά δεν ήταν απλά στεναχώρια. Πληγώθηκα. Πληγώθηκα που τόσο καιρό δεν έχει αντιληφθεί πόσο τον θέλω.

Είναι οξύθυμος. Εγωιστής. Καμία φορά απότομος. Και όσο και αν με στεναχωρεί καμία φορά είναι σαν ναρκωτικό. Τον θέλω και άλλο. Γι'αυτό ίσως ποτέ δεν με θεώρησα ερωτευμένη. Ποτέ δεν πέρασαν κάποιες μέρες ώστε να είμαι απολύτως σίγουρη για όλο αυτό. Συνέχεια ένιωθα ανασφάλεια για εκείνον προς εμένα.



Όμως έχει και πολλά καλά. Μου αφιερώνει πάντα τον ελεύθερο χρόνο του. Με παίρνει πολλά τηλέφωνα μέσα στην ημέρα. Έχει κάνει μεγάλα βήματα. Μέσα στον Μάρτιο γνώρισα και τους γονείς του.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως είμαστε δυο άτομα που τελικά νιώθουν το ίδιο.
Απλά είμαστε τόσο αντίθετοι χαρακτήρες που το δείχνουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Και έτσι καταλήγουμε να παρεξηγούμε ο ένας τον άλλον. Και να μην λαμβάνονται σωστά μερικά μηνύματα.

Και αυτό είναι που με θλίβει πιο πολύ.
Γιατί είμαστε τόσο αντίθετοι και τόσο πεισματάρηδες και οι δύο...που δεν ξέρω κατά πόσο καιρό θα αντέξουμε ακόμα εάν δεν προσπαθήσουμε περισσότερο να προσαρμοστούμε ο ένας με τον τρόπο του άλλου.


Η πνοή του..
Τα χέρια του...
Η αγκαλιά του...
Ο θυμός του...
Το γέλιο του..
Το σώμα του...
Η φωνή του...

Τα πάντα του με σκοτώνουν και ταυτόχρονα με ξανά γεννούν.
Το πιο γλυκό ναρκωτικό που έχω γνωρίσει...

Θυμάμαι ακόμα πως ξεκίνησε όλο αυτό. Τα πρώτα περίεργα ραντεβού μας. Η πρώτη φορά που μου έσφιξε το χέρι. Εκείνες οι πρώτες φορές στο μικρό υπόγειό του. Εγώ να τον θέλω τόσο και να προσπαθώ να καταλάβω εκείνος τι θέλει.
Μετά τα όμορφα Χριστούγεννα μαζί. Ο όμορφος και γλυκός Ιανουάριος. Ο ζεστός Φεβρουάριος. Και ο με τσακωμούς Μάρτιος.

Οι φίλοι του. Τα ξαδέρφια του. Οι γονείς του. Το σπίτι του. Το εξοχικό του. Οι συνήθειες του. Η γιορτή του.
Το κομμάτι της ζωής του που είμαι.

Εκείνη την αλησμόνητη μέρα...

"... Όμως, το ίδιο γίνεται με κάθε ζωή. Φαντάσου να διαγραφεί απ'αυτή μια επιλεγμένη μέρα και σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Στάσου,εσύ που διαβάζεις, και σκέψου λίγο τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή από χρυσάφι,από αγκάθια ή από άνθη,που δεν θα σε είχε δέσει ποτέ,αν δεν σχηματιζόταν εκείνος ο πρώτος κρίκος, εκείνη την αλησμόνητη μέρα." Τσαρλς Ντίκενς



Μ. Τρίτη 15 Απριλίου 2014.

Είμαι μια ξέγνοιαστη Μαρία. Η εξεταστική έχει μόλις τελειώσει εδώ και δύο μέρες. Έχω βγει με τους συμφοιτητές της αδερφής μου για καφέ. Την επόμενη έχω κανονίσει καφέ-ραντεβού μ'έναν φίλο μιας συμφοιτήτριας της αδερφής μου. Δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα αλλά δεν βαριέσαι.

Όλα γύρω μου αποπνέουν την μυρωδιά μιας γλυκιάς άνοιξης στην Αθήνα. Κατά της 8 το βραδάκι πάμε για ποτό σ'ένα μπαράκι με θέα την Ακρόπολη με δύο φίλες μου την Ν. και την Ε. Θα είχαμε φύγει από το μαγαζί αυτό. Έτυχε όμως να είναι εκεί ένας γνωστός στης αδερφής μου και καθώς μίλαγα μαζί του άδειασε ένα τραπέζι.  Το μαγαζί βρίσκεται 5' λεπτά από το σταθμό του μετρό.
Κατά της 9 μίση είπαν να φύγουμε αλλά τους είπα πως αφού είμαστε κοντά στο μετρό ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Εξάλλου ήθελα να προλάβω από Νομισματοκοπείο το λεωφορείο των 10:10 προς το σπίτι μου οπότε είχαμε λίγο χρόνο ακόμα.

Κατά της 10 παρά αποχωριστήκαμε έξω από το μετρό. Κατέβηκα τις πρώτες κυλιόμενες του σταθμού στο Μοναστηράκι. Ύστερα τις δεύτερες. Εκεί στις δεύτερες... Εγώ να τις κατεβαίνω. Εκείνος δίπλα μου να τις ανεβαίνει. Ένα πρόσωπο γνώριμο. Ένα όμορφο πρόσωπο. Με μεγάλα σοκολατί μάτια. Πολύ μελαχρινά μαλλιά. Και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Εσύ είσαι. Εσύ που σ'είχα βρει μέσω της Ρ. από το φροντιστήριο και σ'είχα κάνει αντ στο fb γιατί με τράβηξε το χαμόγελό σου. Με είδε; Άραγε με είδε; Αυτός ήταν. Σίγουρα ήταν αυτός.

Τελικά έχασα το λεωφορείο των 10:10.





Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016. (πάλι 22...)

"Μ'ακους;" ακούω την φωνή του Γ. από τα ακουστικά μου. Είχα να τον ακούσω στα ακουστικά μου στο skype από το καλοκαίρι του '14... 

Μισό να φτιάξω το μικρόφωνο. του πληκρολογώ. Φτιάχνω το μικρόφωνο. Ανοίγω την κάμερα.

"Ωπ γεια" μου λέει ο Γ.

"Γειαα" λέω και εγώ. Μπροστά μου βρίσκεται αυτό το όμορφο πρόσωπο. Μελαχρινά μαλλιά και μούσια. Μεγάλα μαύρα γυαλιά. Και σοκολατί μάτια. Ζεστό χαμόγελο. Φοράει ένα μωβ πουλόβερ και από μέσα ένα μπλε πουκάμισο.

"Πω έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε ε;" μου λέει.

"Ισχύει. Τι κάνεις;"

Η συζήτηση ξεκινά από ένα συγνώμη που δεν βρεθήκαμε τα Χριστούγεννα. Ύστερα από ένα καλή χρονιά που του έστειλα εγώ αλλά δεν παραδόθηκε ποτέ το μήνυμά μου γιατί είχε φύγει ήδη στην Αγγλία. Μέτα από ένα μήνυμά που μου έστειλε στο σκαιπ αρχές Φεβρουαρίου όμως εγώ δεν το είχα δει γιατί είχε χαλάσει ο υπολογιστής. Και τέλος μια μικρή συζήτηση κατά την οποία μου πρότεινε να μιλήσουμε άμα θέλω μέσω κλήσης να τα πούμε καλύτερα.

Μιλάγαμε 2 ώρες ασταμάτητα. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Ήταν τόσα τα νέα μου που δεν ήξερe και τόσα τα δικά του που μιλάγαμε και μιλάγαμε.

Είπαμε για τις σχολές μας. Τις εξεταστικές. Τα μεταπτυχιακά. Για δουλειές. Θέλει να κάνει εκεί άλλον έναν χρόνο για μάστερ. Ίσως μετά θέλει να τον πάρει εδώ στην Ελλάδα η αραβική εταιρεία που είχε δουλέψει τότε το καλοκαίρι. Του είπα για τον μπαμπά μου που είχε έρθει Αγγλία. Του είπα πως ανέβηκα σε αεροπλάνο τον Νοέμβριο. Μου είπε ότι ήρθε στην Πανεπιστημιούπολη τα Χριστούγεννα για να πάρει από το Γεωλογικό ένα βιβλίο για ανεμογεννήτριες. Μου έλεγε για το Μπράιτον. Του έλεγε για το Χαλάνδρι και το κέντρο που βγαίνω. Είπε δεν θα γυρίσει για το Πάσχα. Έχει να παραδώσει την πτυχιακή. Μου είπες πως είναι αρχηγός μιας ομάδας ποδοσφαίρου η οποία εκεί είναι 4η στις 14. Του είπα μπράβο και χαμογέλαγα. Του έκανα πλάκα για την σοκολάτα.

"Μα πως την τρως την σοκολάτα ιου;" μου είπε.

"Εγώ και άλλοι τόσοι"απάντησα.

"Ναι δυστυχώς είστε πολλοί." είπε πειραχτικά.

Μου είπε για τους κολλητούς του. Θυμόμουν τα ονόματά τους. Πως τα θυμάσαι με ρώτησε. Αφού έχω πολύ καλή μνήμη του απάντησα. Με ρώτησε τι κάνει η Κ. που είχε γνωρίσει. Του είπα για την μητέρα της...Ρώτησα για την αδερφή του. Ρώτησε και εκείνος για την αδερφή μου. Του είπα για την δουλειά στην προωθητική. Μου είπε για τις παρουσιάσεις και τα τεστ που έχει να κάνει. Πως δεν κοιμάται καλά τις τελευταίες μέρες λόγο πίεσης. Πως σαν την παρέα στην Κύπρο που είχε δεν έχει. Του είπα πως έχουμε Εράσμους στην Κύπρο. Στο University of Nicosia. Σ'αυτό έκανα ένα χρόνο,μου είπε χαμογελαστά. Του είπα πως στην εξεταστική μου τον θυμήθηκα. Διάβαζα για το international baccalaureate. Το έγραψα στις εξετάσεις. Έγραψα και για την κριτική του. Ναι μου είπε,αυτό είχα κάνει. Το ξέρω του είπα,είχε στην ύλη μας από κάτω και τα ιδιωτικά σχολεία της Ελλάδας που παρέχουν αυτό το δίπλωμα. 

Τον κοίταγα καθώς μου μίλαγε. Νιώθω πολύ οικεία όταν του μιλάω. Σαν να μιλάγαμε και εχθές μαζί. Το χαμόγελο του τόσο γνώριμο. Ακόμα και αυτό το ανασήκωμα στο φρύδι του το θυμάμαι τόσο καλά. 

Σε κάποια στιγμή χαμήλωσε τα μάτια. Χαμογέλασε ελαφρά. Θα με ρωτήσει. Τώρα θα με ρωτήσει.

"Εμ...είδα στο facebook...Βρήκες αγόρι;"

"Εε..ναι."απάντησα λίγο αμήχανα.

"αα ωραιά μπράβο. Πως τα πάτε;"

"Kαλά μια χαρά. Στη αρχή δεν τα πηγαίναμε καλά."

"Γιατί;"

"Ε γιατί μου έλεγε κάτι βλακείες του τύπου δεν θέλω σχέση. Δεν μπορώ μεγάλες δεσμεύσεις."

"Τι βλακείες..."

"Χαχ ναι...Αλλά εντάξει ο καθένας θέλει τον χρόνο του μέχρι να ανοιχτεί. Και εγώ του έδειξα πως δεν είμαι καμία τρελή που να τον ψάχνω όλη μέρα στο τηλέφωνο. Οπότε όσο πάει τώρα γίνεται και καλύτερο όλο αυτό." απάντησα ήρεμα.

"Ωραία. Είστε καιρό;"

"Εεε είναι 4 μήνες."

"Ωραία."

"Εσύ;" τον ρώτησα.

"Εγω..μπα τίποτα δεν παίζει κάτι."

"Κάτσε εγώ σε είχα αφήσει που τα είχες με μία κοπέλα."

"Ναι θυμάσαι τότε που είχαμε βγει; Ε μια εβδομάδα μετά χωρίσαμε. " (Να λοιπόν που όταν μου έλεγε ότι εντάξει χαλάρα θα δούμε εγώ δεν τον είχα πολύ πιστέψει και όμως από μεριάς του μου έλεγε αλήθεια.) 

"Γιατί όμως;"

"Εεε φαινόταν. Δηλαδή περισσότερο από εμένα. Βασικά κάναμε από την αρχή πολλά μαζί και περάσαμε πολύ χρόνο...Δηλαδή πήγαμε για μια εβδομάδα διακοπές στο εξοχικό της. Μετά εκείνη μου έλεγε ότι θέλει να με βλέπει κάθε μέρα. Ενώ εγώ δεν ένιωθα τόσα πολλά. Και έμενε και Ελευσίνα και δεν βοηθούσε αυτό. Είχα πάει και εκεί να μείνω μαζί της 3 μέρες...Μου γνώρισε τους γονείς της."

"Τι όντως; Κανονισμένο δηλαδή;"

"χαχα ναι. Την γιαγιά της. 20 φίλους της."

"αα ωραία".

"Ναι μετά μου έκανε σκηνές άμα δεν βρισκόμασταν μια μέρα."

"Πω αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανα ποτέ."του είπα με ειλικρίνεια."Δηλαδή μέσα σε μια σχέση πρέπει να νιώθετε και οι δύο ελεύθεροι. Να έχει ο καθένας τον δικό του χώρο." είπα ήρεμα.

"Ναι ναι αυτό ισχύει...Ε δεν ξέρω και μετά εγώ ξενέρωσα,έγινα πιο απόμακρος και αυτό."

 "Αχά...Εγώ πιστεύω μετράει πολύ και η εμπειρία από πρώην. Δηλαδή με το παιδί που είμαι τώρα...Η πρώην του ήταν πολύ τρελή. Τον πίεζα πάρα πολύ. Γι'αυτό είχε δει και με άσχημο μάτι την σχέση."

"Ε εμείς είμαστε μικρά αθώα παιδάκια και μας εκμεταλεύεστε χαχα "

"ιιι χαχχαχαχα εγώ ποτέ οι άλλες." Γελάσαμε και οι δύο για λίγο.

"Και τώρα τίποτε άλλο;" τον ρώτησα με θάρρος.

"Μπαα όχι. Δηλαδή κάτι παιζόταν. Αλλά είμαι στην φάση που θέλω κάτι μόνιμο. Δηλαδή πάντα κάτι μόνιμο ήθελα...άσχετα με το πως το έφερναν οι συνθήκες." σ'αυτό το σημείο σοβάρεψε. Κοίταξα για λίγο το πρόσωπο του. Κοίταζε αλλού. Αυτό πήγαινε ξεκάθαρα για εμάς. Ήταν ξεκάθαρη σπόντα. Έπρεπε να σπάσω την αμηχανία κάπως.

"Ναι και εγώ είμαι πολύ κορίτσι της σχέσης. Γιατί εντάξει...Το περιστασιακό δεν έχει και κάποιο νόημα."

"Ναι όντως δεν έχει...Το παιδί,έχει σπουδάσει κάτι;"

"Όχι όχι δουλεύει. Κομμωτής. Αυτό ήθελε. Απλά δουλεύει πάρα πολλές ώρες. Αλλά εντάξει αφού του αρέσει αυτό που κάνει είναι καλό."

"Άντε θα σε κουρέψει κιόλας." μου είπε γελαστά.

"Χαχα ναι."

"Είναι καλό παιδί;"

Χαμήλωσα τα μάτια. "Είναι...Είναι πολύ καλό παιδί." 

"Ωραία" μου είπε ήρεμα.

Θυμήθηκα τα λόγια μας.

Ήχησαν μέσα μου σαν μεγάλες καμπάνες τόσο δυνατά.

"Ίσως εάν ψάξεις να βρεις ένα καλό παιδί εδώ..."

"Δεν θέλω καλό παιδί. Εσένα θέλω."

"Κάποιον που θα είναι συνέχεια μαζί σου και θα σε κάνει ευτυχισμένη."

"Σταμάτα σπανίζουν τα παιδιά σαν και εσένα..."

Σταματήσαμε την κουβέντα για τις σχέσεις. Λέγαμε για ταξίδια.

"Είχα πάει με τα λεφτά από την δουλειά Πάτρα και Θεσσαλονίκη."

"Όπαα" τόσο δική του έκφραση.

"Ναι! Βέβαια εντάξει και στα δύο είχα την διαμονή. Αλλά ήταν πολύ ωραία."

"Ωραία λοιπόν επόμενος προορισμός Μπράιτον." μου είπε χαμογελαστά. Έμεινα λίγο όταν άκουσα αυτή την πρόταση. Προσπάθησα να το γυρίσω στην πλάκα.

"Μπα θα με φιλοξενήσεις;"

"Εμ τι θα κάνω θα σε αφήσω στον δρόμο; χαχχα"

"Χαχχα ξέρω'γω μήπως μου κλείσεις κανένα ξενοδοχείο χαχα."

"Όχι άμα το ψάξεις από νωρίς έχει φτηνά εισιτήρια." το έλεγε όντως σοβαρά.

"Λες να έρθω το καλοκαίρι να κάνω μπάνια που έχετε και θάλασσα;"

"Χαχα ναι άμα είμαι εδώ ή πιο πριν." Τώρα σοβαρολογούσε;;

Πιάσαμε κουβέντα για τα γυαλιά του. Μου είπε ότι πήγε στο Χαλάνδρι να δει καινούργια να αλλάξει αυτά που φοράει. Μου είπε το όνομα του μαγαζιού.

"Κάτσε εκεί δουλεύει η θεία μου."

"Όντως;"

"Ναι η Μαρία."

"ααα ναι αυτή με εξυπηρέτησε."

"Πω όντως τώρα;;" ρώτησα έκπληκτη.

"Ναι ναι. Κατάγονται και από το ίδιο νησί με την μητέρα μου. Πάμε χρόνια σ'εκείνη."

"Ουάου" είπα. Τα περίεργα πράγματα που με συνδέουν μαζί του συνεχίζουν να συμβαίνουν...

"Αλλα μωρέ όσα και να μου έδειξε η θεία σου,δεν μου άρεσε τίποτα."

"Α ναι;"

"Ε ναι."

"Δεν είχε σαν το δικό σου στυλ,έτσι τέτοια μεγάλα. Αυτά που φοράς τώρα πχ μοιάζουν λες και φτιάχτηκα για εσένα." του είπα γελαστά.

"Όχι γαμώτο δεν είχε."

"Χμ κρίμα γιατί εσύ έχεις και πιο πως να το πω πιο έτσι μακρουλό πρόσωπο. Οπότε θα σου πάνε αυτά,"

"ααα πολύ ωραία. Σ'ευχαριστώ Μαρία χαχα"

"χαχχα όχι βρεεε εγώ εννοούσα ότι έχεις ωραίο πρόσωπο χαχα"

"Καλά τώρα δεν το σώζεις χαχα. Τελικά ίσως να αποσύρω την πρόταση για Αγγλία. χαχα" τελικά το εννοούσε όντως;;

Είπαμε και άλλα. Γελάσαμε. Μου έδειξε εκεί το σπίτι. Έκανε εκεί μια γύρα την κάμερα. Όπως μου έκανε παλιά.

"Σε πειράζει να σε κλείσω γιατί ήρθε η αδερφή μου;" Τον ρώτησα.

"Όχι...Χάρηκα που μιλήσαμε."

"Και εγώ χάρηκα. Θα τα πούμε."

"Ναι μιλάμε,στέλνε μου."

"Οκ καληνύχτα."

"Γεια."

Eίτε υπήρξαν μαζί βδομάδες, μήνες, χρόνια είτε νοητά για λίγα δευτερόλεπτα, όσο και αν απομακρυνθούν, σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος κι αν βρεθούν με κάποιον ανεξήγητο τρόπο θα ξανασυναντηθούν. Κάποιοι το αποκαλούν τηλεπάθεια. Εγώ απλώς προτιμώ την εξής εκδοχή: το σύμπαν δεν μπορεί τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Είτε για το τελευταίο και οριστικό αντίο που χρωστάνε, είτε για να είναι και πάλι μαζί και να πολεμάνε κάθε μέρα μαζί τους δαίμονές τους. Και αν δεν είναι σ’ αυτή τη ζωή, τότε στην επόμενη. Είναι σαν το κρατούμενο στον πολλαπλασιασμό, μεταφέρεται μέχρι να αθροιστεί. Κάποιος μου είπε ότι η αγάπη είναι ενέργεια, άρα τίποτα δε χάνεται. Αυτό συνεπάγεται ότι μπορεί να έχουμε κληρονομήσει μια αγάπη που έμεινε στη μέση αιώνες πριν, με στόχο να κλείσει ο κύκλος της μέσα από το δικό μας βίωμα

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Eίμαι μαζί με την Κ. περιμένοντας κάποιο λεωφορείο για να πάμε στην Πανεπιστημιούπολη. Θα ερχόταν μαζί μου στην σχολή να γραφτώ για παρέα.

"ααα ωραία έρχεται το 608. Ας μπούμε." μου λέει η Κ.

"Μας πάει κατευθείαν αυτό τώρα;" την ρωτάω.

"Ε κάνει έναν μικρό κύκλο και συνήθως μου την δίνει και δεν το παίρνω αλλά δε βαριέσαι."

"Συγνώμη να ρωτήσω κάτι." Γυρνάω το κεφάλι μου, Μια κοπέλα λίγο πιο κοντή από εμένα,με καστανά μαλλιά,μεγάλα χείλι και μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια."Αυτό πάει Φιλοσοφική;"

"Ναι ναι"της απαντάει η Κ.

"αα ωραία,πάτε και εσείς εκεί ε;"

"Ναι πάμε για να γραφτώ" της χαμογέλασα.

"αα σε ποιο τμήμα;"

"Στο ΦΠΨ."

"αα και εγώ εκεί πάω να γραφτώ."

"Αλήθεια; Μαρία χάρηκα." της είπα.

"Νώρα" μου απάντησε.

Ανταλλάξαμε αριθμούς μετά τις εγγραφές. Δεν ήμουν σίγουρη εάν θα ταιριάζαμε σαν παρέα. Αλλά καλό ήταν που γνώρισα ένα άτομο.

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Καθόμαστε κάπου σε κάτι βραχάκια κοντά στην Ακρόπολη εγώ η Ν. και η Μ. από την σχολή. Η Ν. πλέον είναι μια από τις καλύτερες και ποιο κοντινές μου φίλες.

Λέμε για διάφορα. Βραδιάζει γλυκά. Ένα γλυκό βράδυ καλοκαιριού.

Κάτι λέμε για αγόρια. Γελάμε.

"ααα Μαρία για δες αυτόν." μου δείχνει η Ν. ένα ξανθό αγόρι. Με σκουλαρίκι στο αυτί και μούσι.

"χμμ μπα πως είναι έτσι,σαν καγκούρι."

"Είναι φίλος του αγοριού μου."

"Α ναι; Μπα δεν μου αρέσει μωρέ. Κοίτα στυλ. Άσε που μοιάζει ψώνιο."

"Καλά."

"Λοιπόν θα κανονίσουμε για μπάνιο μια από αυτές τι μέρες;"πετάγεται η Μ.

"ΑΑ ναι ναι" λέμε μαζί με την Ν. ενθουσιασμένες "Να πάμε."

Ιούλιος 2015.

"Το αγόρι μου σ'έδειξε σ'έναν φίλο του και του άρεσες." μου στέλνει μήνυμα η Ν. στο βαίμπερ.

"Σε ποιον;"

"Τον είχες πει καγκούρι."

"αχχα όντως δεν θυμάμαι. Το ξανά συζητάω πάντως."

"χαχα καλά κάτσε να γυρίσω από Πάτρα και θα γίνουν πράγματα και θάματα."

"χαχα αμεε."

Σεπτέμβριος 2015.

"Χωρίσατε ε;"

"Nαι...Τον στεναχώρησα πολύ και λυπάμαι. Πάντως πρέπει να βρούμε ακόμα τρόπο να γνωρίσεις τον Σ."

"Λες; Είναι καλό παιδί;"

"Ναι εμένα πολύ καλό παιδί μου είχε φανεί όταν τον είχα γνωρίσει."

"Χμμ μάλιστα"

"Γιατί δεν τον κάνεις αντ στο facebook;"

"Λες;"ρωτάω την Ν."Δεν θα φανεί πολύ κάπως;"

"Όχι μωρέ σιγά. Δεν θα του μιλήσεις κιόλας."

"Εντάξει λοιπόν. Δεν έχω κάτι να χάσω."

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Βρίσκομαι στο Γκάζι γύρω στις 9 παρά το βράδυ και περιμένω το Σ. να φανεί. Με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε έξω από ποια καφετέρια βρίσκεται. Περπάτησα λίγο. Ήταν εκεί απέξω.

Ξανθός. Λίγο πιο ψηλός από εμένα. Σχετικά μυώδης. Με τζιν,μαύρα μποτάκια,μια χακί μπλούζα και άσπρη ζακέτα. Στο λαιμό του διάφορα κολιέ. Στο αυτί του ένα σκουλαρίκι.

Πλησιάζω.

"Γεια" μου λέει και με φιλάει ζεστά στα μάγουλα.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016. 

Βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Σ. Φοράω την ζακέτα του ενώ ταυτόχρονα τουρτουρίζω. Έχω ανεβάσει πυρετό για κάποιο λόγο. Με κρατάει σφιχτά να μην κρυώνω. Ο κολλητός του( αυτός που τα είχε με την Ν.) φροντίζει να μου φέρει μαζί μ'ένα άλλο παιδί μια κουβέρτα.

Κοιτάζω λίγο τον κολλητό του. Θυμάμαι την συζήτηση που είχαμε κάνει πριν λίγες εβδομάδες με τον Σ.

"Εγώ σε είχα κάνει αντ."του έλεγα γελώντας.

"Εγώ σου είχα μιλήσει πρώτος όμως."

"Μπα τι λες. Εγώ πήρα όμως την πρωτοβουλία."

"Μπα τι λες χαχα."

"Βασικά εάν δεν ήταν ο κολλητός σου και η Ν. δεν θα είχαμε γνωριστεί."

"Ναι εντάξει μεσολάβησαν λίγο αλλά εμείς πήραμε την πρωτοβουλία."

"Ναι όντως."

"Καλύτερα έτσι."

"Ναι όντως καλύτερα." 

"Πάμε σπίτι;"με ρωτάει ο Σ.

"Ναι...Έχετε σίγουρα παναντολ σπίτι;"

"Ναι έχουμε."

 Βγαίνουμε έξω. Ψιχαλίζει. ο Σ. μένει μ'ενα κοντομάνικο μπλουζάκι ενώ εγώ φοράω την ζακέτα του.

Τον κοιτάζω τρυφερά...

Μία πράξη που έκανες στο παρελθόν θα έχει επίπτωση στο μέλλον.

Μερικές φορές το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Όπως το να ρίξεις μια πέτρα μέσα στο νερό και να δεις να αναπηδούν στην επιφάνεια φυσαλίδες

Αιτία και αποτέλεσμα.

Ή αλλιώς δράση και αντίδραση.

Λέγεται κάρμα.

Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ΄ αυτό το ίδιο το κάρμα.

Η ποιότητα του καρπού εξαρτάται από την ποιότητα του σπόρου. Οι καλές σκέψεις οδηγούν σε καλές πράξεις οι οποίες βοηθούν τους άλλους καθώς και τον εαυτό.

Με άλλα λόγια, οτιδήποτε συναισθήματα δημιουργήσω στον άλλον τελικά γίνονται οι δικές μου εμπειρίες.

Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε καταστάσεις αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή - οτιδήποτε με εξαναγκάζει ή με απωθεί και οτιδήποτε νοιώθω  είναι το αποτέλεσμα των δικών μου προηγούμενων σκέψεων, αποφάσεων και πράξεων. Η  κατανόηση του Νόμου του Κάρμα δίνει βαθιά σπουδαιότητα στην έννοια της υπευθυνότητας και της δικαιοσύνης.

Είτε καλό είτε κακό το κάρμα, η απραξία είναι χειρότερη Ενώ με μια δράση θα δημιουργήσει πάντα μια αντίδραση.

Πρόσεχε τις πράξεις σου. Θα σε βρουν στο μέλλον σου.



You get what you give.

I remember it now, it takes me back to when it all first started
But I've only got myself to blame for it, and I accept it now
It's time to let it go, go out and start again
But it's not that easy

But I've got high hopes, it takes me back to when we started
High hopes, when you let it go, go out and start again
High hopes, when it all comes to an end
But the world keeps spinning around

And in my dreams, I meet the ghosts of all the people who have come and gone...

Όταν οι άνθρωποι φεύγουν...

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου περίπου 5μιση το απόγευμα.

Χτυπάει το κινητό μου και είναι η Κ. Επιτέλους σκέφτομαι. Την ψάχνω στο τηλέφωνο για μέρες.
"Ελα πως είσαι;"
"Μμμ...εεε χάλια." που απαντάει και βάζει τα κλάματα.
"Αχ γιατί βρε Κ. μου;"
"Ε γιατί μάλλον η μαμά μου θα πάει εις ειρήνην..."
"Όχι όχι γιατί το λες αυτό; Τι σας είπαν οι γιατρί;"
"Τι να μας πουν. Δεν τρώει. Δεν μπορεί να σηκωθεί λόγο του κατάγματος. Άμα κάνει και άλλη χημειοθεραπέια θα την σκωτώσει. Ούτε καν με κοιτάει όταν μπαίνω στο δωμάτιο.."
"Στο νοσοκομείο είσαι τώρα;"την ρωτάω ήρεμα.
"Ναι..."
"Η μαμά σου τι λεει;"
"Δεν λέει τίποτα. Δεν μιλάει. Ακούω να λέει μονάχα μέσα στον ύπνο της Ωχ μάνα μου..."
"Μάλιστα...Έλα όχι μην απελπίζεσαι."της είπα ήρεμα.
"Αχ τι θα κάνω; Ξέρεις πόση αδυναμία έχω στην μανούλα μου. Η Ε. πως τα κατάφερε;"
"Η Ε. έχει πολύ μεγάλη δύναμη..." της είπα ενθυμούμενη τα περσινά γεγονότα.



Ότι και να έλεγα όμως ξέρω και εγώ από μόνη μου πως δεν θα βοήθαγε. Η μαμά της αγαπημένης μου Κ. διαγνώστηκε με καρκίνο μόλις τέλη Νοεμβρίου. Μόλις το άκουσα δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξη. Παλιο αρρώστια. Παλιό αρρώστια.....


Την ίδια ημέρα γύρω στις 11μιση το βράδυ.

Είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του Σ. πάνω στον καναπέ του. Πάνω στο μικρό τραπέζι του υμιπογείου του είναι απλωμένες οι σημειώσεις μου για το μάθημα της Ιστορίας μου.
Σ'ένα χαρτί αγνοφαίνονται μια ζωγραφιά που μου έκανε,το όνομά του,και οι υπογραφές μας. (ο ένας προσπαθούσε να μιμηθεί την υπογραφή του άλλου.)

Ο Σ. με τραβάει πιο κοντά του.
"Βοήθεια με βιάζει."λέω για πλάκα.
"Για ηρέμισε μικρή. Αλλιώς δεν έχει φιλί."
"Α ναι; Και εσύ δεν έχεις χάδια μετά."
"Για ηρέμισε. Μην τσαντιστώ και σε χωρίσω μια μέρα."
"χαχχα η αλήθεια είναι πως είσαι λίγο οξύθυμος."
"χαχαχχα" γελάει και εκείνος και μου δίνει ένα φιλί. "Το ξέρεις αυτό;" μου λέει καθώς σηκώνει το χέρι του στο πρόσωπό του.
"Ποιο;"ρωτάω με περιέργεια όπως τον κοίταζω ξαπλωμένη στα πόδια του.
"Λένε πως όσο είναι η παλάμη σου είναι και όλο σου το πρόσωπο."
"Α ναι;"ρωτάω με περιέργεια και βάζω την παλάμη μου μπροστά από το πρόσωπό μου. Τότε ξαφνικά με ελαφρά δύναμη ρίχνει το χέρι του πάνω στο δικό μου με αποτέλεσμα να αυτοχτυπηθώ ελαφρά.
"Εειιιιιιιιιιι"φωνάζω.
"χαχχαχχαχαχα όλοι την πατάνε"λέει γελώντας.
Γελάω δυνατά και εγώ. Του πιάνω τα δυο χέρια και τα σφίγγω."Ζήτα συγνώμηηη."
¨"Συγνώμηηηηη" μου λέει με κωμικοτραγική φωνή.
"Χαχαχ ωραία." λέω και του αφήνω πάλι τα χέρια.



Γύρω στις 1μιση το βράδυ ξαπλώσαμε. Επιτέλους είχε έρθει το κρεβάτι που παρείγγειλε. Το στρώμα ήταν τόσο όμορφο. Αφού κουκουλωθήκαμε με το πάπλωμα έβαλε στο λάπτοπ να δούμε μια ταινία. Το Χάτσικο. Με φίλησε στο κεφάλι. Η ταινία ξεκίνησε. Σε μισή ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος. Πόσο κουρασμένος ήταν πάλι ο καημένος από την δουλειά.
Αναρωτήθηκα τι να έκανε η Κ. Στην κοινή συνομιλία είχε γράψει ότι φοβόταν και ότι ένιωθε να πονά η καρδιά της...


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 8μιση το πρωί.

Το ξυπνητήρι στο κινητό χτυπάει επίμονα. και ο Σ. το κλείνει. Αχ γιατί να δουλεύει τόσο πρωί;
Έρχεται στην αγκαλιά μου και χώνεται εκεί.
"Δεν χόρτασα ύπνο.."μου λέει σιγανά.
"Μμμ ούτε εγώ χόρτασα..."
"Μμμ σκεφτόμουν...Θες να μείνεις εδώ να κοιμηθείς;"
"Εδώ; Και μετά πως θα φύγω;"
"Έχει στάση λεοφωρείου εδώ απέξω και σε πάει στο μετρό."
"Α ναι; Και τα κλειδιά σου;" ρωτάω έκπληκτη.
"Θα τα πάρεις μαζί σου. Έχω εγώ άλλα."
"μμμ ναι αμέ οκ."
"Ωραια σ'αφήνω να πάω πάνω να αλλάξω και ξανά έρχομαι."



Εντυπωσιάστηκα από αυτή την κίνηση του. Αυτό έδειχνε ότι με εμπιστεύεται. Και είχα κοιμηθεί και άλλες φορές εκεί. Ήταν η 1η φορά που μου πρότεινε να μείνω...Είναι ένας άλλος άνθρωπος από τον Δεκέμβρη και μετά.
Γύρισε. Μου είπε ότι φεύγει. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. Και έφυγε.

Έκλεισα τα μάτια μου χαρούμενη. Ναι...Ήμουν ξανά χαρούμενη.


Την ίδια ημέρα γύρω στις 5 το απόγευμα.

"Η Κ. δεν έχει μπει όλη μέρα. Είχαμε κανένα νεότερο;" γράφει η Α.Μ. στην κοινή συνομιλία μας στο fb.
"Της έστειλα μύνημα αλλά δεν απάντησε." έγραψε η Σ.

"Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο το πρωί γύρω στις 12. Έαν θέλετε ελάτε." έγραψε άξαφνα η Κ. στην κοινή συνομιλία.

Α ρε γαμώτο....Ακολούθησαν μυνήματα του τύπου κουράγιο,σ'αγαπάμε εμείς κτλ αλλά πως να απαλυνθεί τέτοιος πόνος;

Το ίδιο βράδυ κατά της 11μιση.

Πήγαμε και βρήκαμε την Κ. κάτω από το σπίτι της. Εκεί στην πλατεία. Εγώ,η αδερφή μου,η Α.Μ. η Σ. δυο άλλες φίλες της Κ. και δύο φίλες της Σ. που τον τελευταίο χρόνο κάνουν πολύ παρέα με την Κ.

Παράξενο αλλά η Κ. δεν έκλαιγε. Ήταν ψύχραιμη πολύ. Συζητούσε κιόλας για το θέμα. Την κάναμε όλες μαζί μια μεγάλη αγκαλιά. Κάποια έφερε κονιάκ. Ήπιαμε λίγο.

Την ίδια ώρα πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς την αδερφή μου στο βάιμπερ. Την επόμενη το πρωί θα έφευγε για την Αγγλία. Είχε βρει εκεί μια δουλειά. Ήθελα να πάει να δει πως είναι. Μήπως και κάνει μια καινούργια αρχή εκεί με την γυναίκα του και το παιδί τους. Ακουγόταν όμως αγχωμένος. Ίσως και στεναχωρημένος.

Το ίδιο βράδυ όταν έπεσα για ύπνο αναρωτήθηκα...Αναρωτήθηκα εάν ήταν περίεργο που γύρω μου άλλαζαν πράγματα και συνθήκες,που άνθρωποι έφευγαν,όμως εγώ παρολ'αυτά ήμουν χαρούμενη. Και εάν όχι χαρούμενη μπορώ να πω ήρεμη.
Ήρεμη σ'όλα.
Πρώτη φορά τόσο ήρεμη.



Μέσα σ'ολα τα άσχημα εγώ ήμουν ήρεμη.


Σάββατο 16 Ιανουαρίου 11μιση το πρωί.

Πράγμα πολύ παράξενο αλλά η Κ. ήταν ήρεμη. "Ευτυχώς που ήρθατε." μας είπε όταν μας είδε στην εκκλησία εμένα,την αδερφή μου,την Α.Μ και την Σ.

Μαζευτήκαμε όλες οι φίλες της μαζί σε μια γωνιά μέσα στην εκκλησία. Τι άδικο να φεύγουν έτσι άνθρωποι...Την συμπαθούσα πολύ την μαμά της. Της έστελνα χαιρετίσματα μέσω της Κ. , με ρώταγε πως πάει η σχολή μου...

Εκεί που ίσως λυγίσαμε όλες ήταν όταν η αδερφή της Κ. διάβασε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο. Έλεγα να δείχνουμε κάθε μέρα σ'αυτούς που αγαπάμε πόσο τους αγαπάμε. Να μην το αφήνουμε για την επόμενη μέρα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια της να λένε"Εάν ήξερα πως θα σε δω εκείνη την μέρα τελευταία φορά θα σου έδινα δύο φιλιά και θα σε αγκάλιαζα διπλά."

Στην καφετέρια πιάσαμε όλοι οι φίλοι της Κ. ένα τραπέζι. Ήμασταν περίπου 14 άτομα. Συζητάγαμε για διάφορα. Σε κάποια στιγμή κοίταξα προς το τραπέζι όπου καθόταν η Κ. μαζί με τον μπαμπά της και την αδερφή της. Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της. Μου έκλεισε το μάτι πονηρά. Της χαμογέλασα. Ήταν λες και εκείνη προσπαθούσε να παρηγορήσει εμένα όχι εγώ εκείνη. Αυτή ήταν η Κ. που ήξερα. Ψύχραιμη όπως πάντα.

Όταν διαλύθηκε ο κόσμος πήγαμε κοντά της. Κάποια πρότεινε να πάμε σπίτι της ή να μαζευτούμε σε άλλο σπίτι. Χωριστήκαμε σε δυο γκρουπ. Αυτοί που έμεναν μακριά θα πήγαιναν εκείνη την ώρα σπίτι της,εμείς που μέναμε κοντά της θα συναντιόμασταν μαζί της το βράδυ.

"Εσύ σε ποιο γκρουπ είσαι;" με ρώτησε χαμογελαστά καθώς την αγκάλιαζα για να την χαιρετήσω.
"Χμ..δεν θυμάμαι. Νομίζω στο δεύτερο." της απάντησα.
"Αα ωραία χαχα."




Το βράδυ μαζευτήκαμε όντως στο σπίτι της Α.Μ. Ήταν πολύ ευχάριστη η ατμόσφαιρα. Φέραμε τυροπιτάκια,πατατάκια,σοκολάτες. Συζητάγαμε, γελάγαμε, λέγαμε γεγονότα από διακοπές.


19 Φεβρουαρίου 2016.

Άργησα να κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί μου είχε χαλάσει ο υπολογιστής.

Ένα μήνα μετά η Κ. δεν μου λέει τίποτα όσον αφορά την μαμά της. Μιλάμε,αλλά δεν μου λέει πως αισθάνεται,εάν το σκέφτεται ή όχι. Είναι η Κ. που ήξερα πάντοτε.

Ο Σ. πλέον μ'εμπιστεύεται σταθερά και έχω αρχίσει και εγώ να νιώθω ακόμα πιο σιγουριά μαζί του και ασφάλεια. Πλέον κοιμάμαι εκεί όταν συναντιόμαστε,το πρωί φεύγει για την δουλεία,και εγώ του αφήνω αργότερα τα κλειδιά σε κάποιο κρυφό σημείο. Ορισμένες φορές μου έρχεται να ουρλιάξω από την χαρά μου. Οι μέρες που ξυπνάμε μαζί,και χώνεται στην αγκαλιά μου είναι τόσο γλυκές
.

Παράλληλα μου έστειλε και ένα μήνυμα ο Γ. να ρωτήσει τι κάνω αφού εγώ πρώτα του είχα στείλει καλή χρονιά...(Τον είχα δει και στο όνειρό μου κάπου μέσα του μήνα...) Ο Γ. που έχω αφιερώσει τόσες αναρτήσεις για εκείνον....Που μου είχε δώσει τόση αγάπη,χαρά και πολύ πόνο ταυτόχρονα. Δεν νομίζω πως μπορώ να αγνοήσω το μήνυμά του. Και να θέλω δηλαδή είναι ο Γ. Δεν γίνεται...Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Εξάλλου εκείνος ποτέ δεν με αγνόησε όταν εγώ του έστελνα πέρσι.
Μακάρι να είναι καλά εκεί στην Αγγλία. Και να είναι χαρούμενος...





Και αυτό που μου θυμίζει τον Σ. και τα όμορφα βράδια μαζί του:

The first day of 2016.

Αλλαγή του χρόνου.

00:01 1 Ιανουαρίου του 2016.

Η καινούργια χρονιά με βρίσκει σ'ένα μεζεδοπωλείο στα Πετράλωνα να πίνω κρασί και να τρώω μαζί με την γιαγιά μου και άλλες 6 κυρίες μεγάλης ηλικίας. Ήταν μια πρωτότυπη Πρωτοχρονιά ομολογώ.

Με βλέπαν όλες που ήμουν η μικρή και η νέα της παρέας και μου χαμογέλαγαν.

Κατά της 2μιση ήρθε να με πάρει ο Σ. να πάμε σ'ένα ρεμπετάδικο με τους φίλους του. Πράγμα παράξενο αλλά είμαι ακόμα μαζί με τον Σ. Και όχι μόνο αυτό αλλά πλέον είμαι και η κοπέλα του. Γιατί όταν όλοι οι υπόλοιποι μου έλεγαν να κάνω πέρα μήπως πληγωθώ εγώ είχα πεισμώσει και πίστεψα σ'εμένα. Και είπα όχι ρε γαμώτο γιατί τι μου λείπει για να μην με δει σοβαρά;

Κάπως έτσι βρεθήκαμε να μου κρατά το χέρι μπροστά στους φίλους του. Να κάνουμε πλάκες. Να γελάμε. Και εγώ να χαμογελάω. Και μετά από καιρό να νιώθω γεμάτη. Πως όλα είναι όμορφα στην ζωή μου. Πως όλα είναι καλά. Πως είμαι τυχερή.

Γύρω στις 7 το πρωί πέσαμε για ύπνο. Ο Σ. με έπιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά του. Πράγμα παράξενο αλλά τις τελευταίες δυο εβδομάδες είναι άλλος άνθρωπος.

Κάπου στις 10 το πρωί σηκώθηκα πήγα στο μπάνιο και ξανά γύρισα στο κρεβάτι. Μ'έψαξε πάλι με τα χέρια του και με αγκάλιασε. Χαμογέλασα. Άλλες φορές δεν το έκανε αυτό.

Κοιμήθηκα λοιπόν τόσο όμορφα εκείνο το πρωινό.

Ξυπνήσαμε μεσημέρι. Γύρω στις 2. Μόλις είδε πως άνοιξα τα μάτια μου με τράβηξε με το χέρι του και με φίλησε.

Μας έφερε αγρότερα φαγητό. Με πήρε αγκαλιά πολλές φορές. Με φίλησε πολλές φορές.

Όμως όλα ήταν διαφορετικά από άλλες φορές.

Ήταν όλα πιο όμορφα.

Πιο ζεστά.

Ακόμα και ο τρόπος που με κοιτούσε ή που με φίλαγε ήταν διαφορετικός.

"Πάλι περάσαμε σχεδόν όλη την ημέρα παρέα ε;" μου είπε γλυκά όταν με πήγε το απόγευμα στο μετρό.

"Χαχ ναι...Εντωμεταξύ παίζει μόλις ξαπλώσαμε σε δύο λεπτά να σε πήρε ο ύπνος."του είπα.

"Αλήθεια;;" με ρώτησε.

"Ναι...Θα πρέπει να ήσουν πολύ κουρασμένος."

"Χμ ναι ήμουν. Και σε άφησα δηλαδή μόνη σου;"

"Χαχα δεν πειράζει."

Συνήθως μόλις με αφήνει στο μετρό μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και φεύγω. Αυτή την φορά με φίλησε 3 φορές πριν φύγω.

Πράγμα παράξενο αλλά ηρέμισα και εγώ. Στις αρχές προσπαθούσα να δείχνω πως δεν με νοιάζει όλο αυτό. Όμως όλο μ'έτρωγε και καιγόμουν πότε θα με πάρει τηλέφωνο,πότε θα μου στείλει μύνημα. Και κάθε φορά που δεν απάνταγε έλεγα από μέσα μου εντάξει μπορεί και να θέλει να το τελειώσει.

Όμως όχι μόνο δεν το τελείωσε αλλά άλλαξε. Πράγμα που νομίζω πως το κατάφερα με την πίστη μου σ'εμένα. Του έδειξα πως είμαι ανεξάρτητη. Είναι ωραίος. Είναι πολύ ωραίος ο Σ. Μπορεί αντικειμενικά να έχει όποια θέλει. Και όμως εγώ του έδειξα πως άμα θέλει ας έχει όποια θέλει. Πως εγώ δεν θα τρέξω από πίσω του.

Παρόλο που ήμουν μέσα στις ανασφάλειες για όλο αυτό, δεν άφησα στιγμή να φανεί κάτι.

Και έτσι ίσως για πρώτη φορά ένιωσα ασφάλεια μαζί του εχθές. Επιτέλους ένιωσα ασφάλεια. Επιτέλους ένιωσα ζεστασιά. Ένιωσα σιγουριά για εκείνον προς εμένα. Και είναι όμορφο αυτό. Γιατί επιτέλους είμαι ήρεμη. Ίσως και πιο ήρεμη από εκείνον που άμα δεν του απαντήσω σ'ενα μύνημα μου παραπονιέται και μου κάνει πείσματα.

Η μαγεία υπάρχει ακόμα.

Οι μαγικές αυτές στιγμές υπάρχουν ακόμα.

Ίσως κάτι που θα έπρεπε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας είναι πως το καλό με την ζωή είναι πως έτσι όπως της φέρεσαι έτσι ακριβώς σου φέρεται.

Και μην ξεχνάτε η ζωή ξέρει. Η ζωή πάντα ξέρει. "Η ζωή ξέρει καλύτερα για εσάς" όπως είχε πει κάποτε η κυρία Μ.

Τέλος το σύμπαν είναι σχεδόν πάντα δίκαιο. Όσο λύπη σου δίνει μετά στην ξεχρεώνει με χαρά.

Και όταν σου παίρνει έναν άνθρωπο σου φέρνει κάποιον άλλον. Σ'αυτό το σημείο μιλάω για τον πατέρα μου. Τον μπαμπάκα μου. Ο οποίος θα φύγει 15 Ιανουαρίου για δουλειά στην Αγγλία. Ναι στην Αγγλία... Χαχ.....Τι ειρωνεία Θέε μου.

Τώρα πια αυτή η χώρα θα έχει δύο άτομα της καρδιάς μου. Δίνω κομμάτια του εαυτού μου...

"Ξέρεις πρώτη φορά τυχαίνει και είμαι μαζί με μια κοπέλα έτσι πιο καλή."

"Ααα ναι;"

"Ναι. Οι προηγούμενες έβγαζαν μια κακία. Μια ζήλια. Μια πονηριά."

"Χαχ...Εκτιμησέ το λοιπόν."

"Α ναιι;;"

"Ναι."

Γιατί πιστεύω σ'εμένα. Και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω σ'εμένα. Και ξέρω πως είμαι ένα άτομο που αξίζει.

Και όχι μόνο που αξίζει,αλλά και που δεν μου αξίζει κάτι λιγότερο από το μέτριο και το χλυαρό.

Μόνο το τέλειο.

Και δεν είναι εγωισμός αυτό. Ούτε υπερβολική αυτοπεποίθηση. Απλά ίσως υψηλή περιφάνια και αξιοπρέπεια.  ^_^

Καλή χρονιά σ'όλους.

Με αγάπη,χαμόγελο και υγεία πάνω απ'όλα.

Και μην ξεχνάτε να πιστεύεται στον εαυτό σας.

Ακόμα και όταν κανένας άλλος δεν πιστεύει...εσείς να πιστεύετε!

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιάΝα κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, ΠρωτοχρονιάΝα με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτάεκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά

Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύΚι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφεράΔεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικόςΓια να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί

Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβούαπ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενάσυναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, ΠρωτοχρονιάΝα μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί....