Karma.

Όταν παίρνεις μια απόφαση δεν έχεις την παραμικρή ιδέα που θα καταλήξει έτσι;

Και όμως πάντα πιστεύω ότι έχει σημασία μια μικρή πολύ μικρή απόφασή σου. Είσαι εκεί που είσαι για κάποιο λόγο. Για κάποιο λόγο επέλεξες αυτό το μονοπάτι. Και κάτι θα σου φέρει αυτό το μονομάτι με τον τρόπο που το επέλεξες.

Και αν δεν το βλέπεις τώρα,αυτό που συμβαίνει την δεδομένη στιγμή,γίνεται όντως για κάποιο λόγο. Τα πράγματα γίνονται έτσι όπως ορίζουν οι μικρές αποφάσεις σου. Και όλα μαζί συνδέονται σε μια μεγάλη αλυσίδα στην οποία δεν έχει ιδέα ποιο θα είναι το τέλος της. Ή ποια θα είναι η αρχή της. 

Είναι η αιτία και το αποτέλεσμα. Ή αλλιώς η δράση και η αντίδραση.

17 Ιουλίου 2017.

Βρίσκομαι στο μαγαζί. Η πρώτη μου μέρα στο κατάστημα. Με έχουν βάλει ταμείο. Αισθάνομαι επιτέλους παραγωγική. Πως κάνω κάτι για εμένα. Πως δεν το έβαλα κάτω και προσπαθώ. Η υπεύθυνή μου είναι πολύ υπομονετική πολύ γλυκιά. Την θαυμάζω με το πόσο ψύχραιμη είναι με πάρα πολύ κόσμο.

~~~

Οι μέρες του Ιουλίου στο μαγαζί περνάνε με πολύ μα πολύ κούραση. Προσπαθώ με πολύ κόπο να μάθω τα ρούχα,να μάθω τους κωδικούς, κάνω κάθε μέρα 10ωρα γιατί έρχονται αλλαγές τιμών, ανεβοκατεβαίνω την απόθηκη συνέχεια καθώς είμαι η μικρότερη και στέλναν μόνο εμένα πάνω. Μαζί με την Α. που ήταν επίσης μικρή γελάμε, βάζουμε αντικλεπτικά,μιλάμε στην αποθήκη συχνά. Το μαγαζί γίνεται η ζωή μου.  Ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τα λεφτά στην τράπεζα. Αισθάνομαι ότι επιτέλους κάνω κάτι.

Παράλληλα στο μαγαζί έρχεται μια καινούργια κοπέλα η Ε. Κολάω αμέσως μαζί με την Ε. Μιλάμε ενώ διπλώνουμε ρούχα. Γελάμε. Της λέω ιστορίες μου,μου λέει δικές της.

Οι μέρες του Αυγούστου στο μαγαζί είναι πιο εύκολες. Ο κόσμος λιγοστεύει,λιγοστεύουν και οι υποχρεώσεις. Έχω μάθει τα περισσότερα πράγματα. Ξέρω να κάνω ελλείψεις, βγάζω γρήγορα την παραλαβή, ξέρω τι είναι το μεταξωτό και τι το βισκόζι,ξέρω να κάνω αλλαγή ρούχου στο ταμείο,και δένομαι ακόμα πιο πολύ μέσα στην ομάδα.

Ο Αύγουστος σιγά σιγά περνάει. Και μέσα μου σιγά σιγά ξεθυμένει όλη αυτή η ανάγκη μου να δουλεύω πολύ για να μην σκέφτομαι τον Σ. Τον βρίζω κάποια πρωινά. Καθώς πηγαίνω στην δουλειά. Τον βρίζω. Και ύστερα το ξεχνάω. Γελάω με την Ε. Την Ν. την Α. Περνάω ωραία σχεδόν θα μπορούσε να πει κάποιος. Ο κόσμος λιγοστεύει. Δοκιμάζουμε ρούχα. Γελάμε.

Μπαίνει ο Σεπτέμβριος και σχεδόν αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Έχω μπει σε μια σειρά με την δουλειά. Διαβάζω. Συνεχίζω να θαυμάζω την υπευθυνή μου την Ε. καθώς με βοηθάει στα πάντα. Με διώχνει νωρίτερα εκείνες τις μέρες που πονάω και έχω ιατρικό θέμα. Δίνω μαθήματα της εξεταστικής μου. Βγαίνω κάθε Σάββατο και διασκεδάζω. Είμαι ξανά η Μαρία, και δεν το πιστεύω,που ξανά είμαι καλά. Με την Ε. μιλάμε κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Λέμε για σειρές κτλ. Και σχεδόν ανυπομονώ να κλείνω ή να ανοίγω το μαγαζί μαζί της.

~~~~

Παράλληλα κάνω όλες τις παραλαβές. Επιστρέφουμε όλα τα καλοκαιρινά και έρχονται συνέχεια φθινοπωρινά.  Ξέρω πιο καλά από όλους τι υπάρχει στο κατάστημα. Όμως το κατάστημα πέφτει.  Δεν πιάνουμε τους στόχους. Κάποιες φορές η υπεύθυνή διώχνει όλα τα κορίτσια σπίτι και μένουμε οι δυο μας στο μαγαζί, απλά σκουπίζοντας και παρακαλώντας να μπει πελάτης. Γελάω πολύ μαζί της. Είναι τόσο ευχάριστη η παρέα της.

~~~~~

30 Σεπτεμβρίου 2017

Έχω ξεκουραστεί τις προηγούμενες δυο μέρες καθώς ήμουν άρρωστη και είχα κάτσει σπίτι. Πάω το Σάββατο με ενέργεια στην δουλεια. Όλα πλέον γύρω μου είναι ζεστά,γνώριμα,χαμογελάω θερμά στην Ν., την Μ.,την Ε. Χαίρομαι όταν έρχεται η υπεύθυνη, η χαρά και η ζωντάνια του καταστήματος είναι. Θα έχουμε παραλαβή άκουσα να λένε.

Ανεβαίνω πάλι στην αποθήκη. Για άλλη μια φορά θα βγάλω εγώ την παραλαβή. Είμαι όμως χαρούμενη. Η εξεταστική έχει μόλις τελειώσει και εγώ αισθάνομαι καλά.

Όπως είμαι στην αποθήκη,γύρω στις 2 το μεσημέρι ανεβαίνει η υπεύθυνη του προσωπικού. Τι θέλει αυτή εδώ; .

"Γεία σου." της λέω με όρεξη.

"Μαρία,δεν ήρθα εδώ για καλό." μου λεει σοβαρά. Η καρδιά μου χάνει δύο χτύπους. "Έλα μέσα να μιλήσουμε."
Κάθομαι προετοιμασμένη μάλλον να ακούσω ότι θα με αλλάξουν κατάστημα.
"Τι έγινε;" της χαμογελάω όσο μπορώ.
"Μαρία. Δεν ξέρω...Μάλλον δεν ταίριαξες με το ύφος της εταιρείας. Είσαι πολύ καλό παιδί,κάνεις ότι σου λένε αλλά..."
Μισό,σκέφτομαι,θέλει να μου πει ότι με απολύει;
"Κοιτάξτε να δείτε. Το ξέρω πως στην αρχή δεν ήμουν καλή. Τον Ιούλιο γινόταν χαμός,έρχονταν συνέχεια παραλαβές,να μπουν αντικλεπτικά,τα είχα παίξει. Αλλά μετά τα έμαθα. Αυτή την στιγμή έχω κάνει μόνο εγώ όλη την χειμερινή παραλαβή και ξέρω τι υπάρχει κάτω καλύτερα από τον καθένα. Δηλαδή εγώ τώρα αισθάνομαι τέλεια."
"Που μου είπες ότι μένεις εσύ; Μήπως σε μεταφέρω."
Της απαντάω. Δεν μιλάει. Νιώθω σιγά σιγά να χάνω κάθε ενεργειά μου. Ούτε να μεταφέρει θέλω. Θέλω να μείνω εκεί που είμαι. Μαζί με τα κορίτσια. Η σιωπή αναμεσά μας είναι ατελειώτη.
"Σκέφτομαι..." μου λέει.
"Κοιτάξτε ξέρω ότι δεν είμαι η τέλεια στο κομμάτι της πώλησης αλλά το δουλεύω." της λέω με φωνή έτοιμη να σπάσει.
"Ναι αλλά αυτό είναι που θέλει πιο πολύ η εταιρεία...Καλύτερα να μείνουμε στην αρχική μας απόφαση." μου λέει γεμάτη στεναχώρια. Άραγε όντως να στεναχωριέται; "Δώσε μου το κινητό σου για να σου στείλω πότε να περάσεις για να υπογράψεις."
Της λέω τον αριθμό μου. Προσπαθώ να μην σπάσει η φωνή μου. Δεν θα κλάψω. Όχι μπροστά της.
"Εάν δεν είσαι καλά και θες να φύγει σήμερα θα το καταλάβω." μου λέει και φύγει. Μένω να κοιτάζω την κουζίνα. Πίνω νερό,ξανά κάθομαι.

Όντως με απέλυσε; Και τώρα τι θα κάνω; Τι θα κάνω κάθε μέρα; Δεν γίνεται να κάθομαι. Δεν μπορώ να κάθομαι. Πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου. Πρέπει να μαζέψω λεφτά,να ξεπληρώσω λογαριασμούς,να μαζέψω λεφτά για μεταπτυχιακό. Όντως πρέπει να αφήσω την αποθήκη εδώ,και το μαγαζί; Τώρα που προσαρμόστηκα; Μετά από τόσο κόπο για να μάθω την δουλειά και να γίνω καλή; Μετά από τόση δουλειά που τους έβγαλα;



Ανεβαίνει πάνω η Ε. η υπεύθυνή μου.
"Τι σου είπε;" Με ρωτάει.
"Τι να μου πει..." της λέω και βάζω τα κλάματα. Δεν άντεξα άλλο. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα αποχωριζόμουν και την Ελ.
Ήταν το γαμώτο. Δεν έκλαιγα για την δουλειά,γιατί τέτοιες δουλειές ξανά βρίσκεις. Έκλαιγα για το γαμώτο. Γι'ότι προσπάθησα πολύ, μα πάρα πολύ, κουράστηκα πάρα πολύ, και δεν εκτιμήθηκε. Μετά τον Σ. προσπάθησα με πάρα πολύ κόπο να φτιάξω μια καινούργια καθημερινότητα που δεν θα τον θυμίζει καθόλου,μια νέα ρουτίνα με ηρεμία, με νέους ανθρώπους και νέα πράγματα για να ξανά είμαι χαρούμενη,και ψυχικά υγιής. Και μόλις έφτιαξα έναν τέτοιο κόσμο,διαλύθηκε. Πάλι.
"Αυτοί είναι σκυλιά. Θέλουν ρομποτ. Δεν φταις εσύ. Μην τυχόν και θεωρήσεις τον εαυτό σου αποτυχημένη. Εσύ έχεις τα πτυχία σου,έχεις το μέλλον σου,μην στέκεσαι σε αυτό." Αχ τι ωραία που τα έλεγε η Ελ. "Εγώ να δω τι θα κάνω όταν θα μπαίνω εδώ μέσα με το πι και θα με απολύσουν." Γέλασα λιγάκι.
"Φύγε αν θες,έτσι δεν σου είπε;"
"Ναι έτσι μου είπε. Να χτυπηθώ όταν θα φύγω;" είχαμε κάρτα που χτυπάγαμε και για είσοδο και για έξοδο μας στο μαγαζί.
"Όχι ρε,μην χτυπηθείς. Θα γράψω εγώ ότι και καλά έφυγες στις 6 και δεν χτυπιόταν η κάρτα σου." Αχ αγαπημένη Ελ.
Μετά από λίγο ανεβαίνουν με σειρά πάνω η Μ. και η Ειρ. Με φιλάνε στο κεφάλι. Μου λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Να μην στεναχωριέμαι. Αχ πως θα χαιρετήσω την Ν. και την Ε.; Δεν αντέχω τους αποχαιρετισμούς. Δεν μπορώ πια άλλους αποχαιρετισμούς στην ζωή μου.

Κατεβαίνω κάτω. Η Ν. είναι κλασσικά στο πόστο του δοκιμαστηρίου,είναι υπερβολικά καλή στην πώληση. Μόλις με βλέπει κλαμμένη φεύγει και με παίρνει πιο εκεί.
"Όχι τζούσι μου,δεν θα κλαις. Εσύ έχεις το πτυχίο σου,σου αξίζουν παραπάνω. Έχω φύγει και εγώ από δουλειές,ουυυ ήμουν τρελή,τι νομίζεις; Μην κοιτάς εδώ που στέριωσα."
"Δεν ξέρω,μάλλον τελικά με θέλαν μόνο για τις εκπτώσεις κτλ. Θα έρχομαι να σας βλέπω"
"Να έρχεσαι και θα σου κάνω εγώ την δική μου έκπτωση."
Η Ν. με αγκαλιάζει.

Πάω μπροστά στο ταμείο στην Ε. Έχει πολύ κόσμο. Λέω πνιχτά το ονομά της.
"Ναι ναι μου το είπανε. Τι νομίζεις ότι τώρα με χαιρετάς; Έτσι εύκολα νομίζεις θα ξεμπερδέψεις από εμένα;" μου λέει ενώ σκανάρει ρούχα.
"Αχ έχει πολύ κόσμο σήμερα ε;"
"Εχει ναι,θα σε πάρω εγώ μόλις σχολάσουμε."
"Οκ."



Η Ελ. με ξανά αγκαλιάζει πριν φύγω. "Χάρηκα που σε γνώρισα Μαράκι." Μου  ραγίζει την καρδιά αυτό.
"Και εγώ πολύ." Αχ μόνο πολύ; Την θαύμαζα. Έκανε τόσο σωστή δουλειά. Τόσο προσεγμένη. Περίμενε πρώτα να βγαίνουμε κάθε φορά όλες για διάλειμμα και μετά πήγαινε εκείνη τελευταία. Ότι και αν ρώταγα ήταν ψύχραιμη. Και λάθος να είχα κάνει στο ταμείο. Το μαγαζί ήταν πάντα στην εντέλεια. Ήταν τόσο χαμογελαστή με τόση ενέργεια κάθε μέρα.

Βγαίνω από το μαγαζί.
"Θέλει καμία κυρία βοήθεια;" ακούω από πίσω μου την τελευταία φράση της γλυκιάς Ελ.
Βγαίνω σ'έναν πεζόδρομο γεμάτο κόσμο,που χαμογελάει,ψωνίζει. Και εγώ; Εγώ κλαίω. Πάλι. Τι θα κάνω; Τώρα τι θα κάνω; Και το μεγαλύτερο γαμώτο; Δεν θα μάθω ποτέ τελικά τίποτε παραπάνω για τον Δ. από την παραλαβή.

Πάω σπίτι και κλαίω. Το βράδυ ηρεμώ κάπως. Έρχονται η Μ. και η Ν. να κοιμηθούν μαζί μου. Αγαπημένες μου φίλες. Τι θα έκανα χωρίς εκείνες;




Την επόμενη πάω βόλτα. Από Δευτέρα θα αρχίσω να ξανά στέλνω βιογραφικά σκέφτομαι. Τώρα που έχω την προυπηρεσία,σ'ένα γνωστό κατάστημα,σίγουρα θα ξανά βρω.

~~~~~~~~~~~~

9 Οκτωβρίου 2017

Φυσάει λίγο από το καπνό από το τσιγάρο του ενώ χαζεύει την θάλασσα. Μαζί του την χαζεύω και εγώ. Είναι μυστήριος. Εμφανισιακά δεν έχει κάτι το σπουδαίο. Ένας απλός καστανός. Με πολύ καθημερινό ντύσιμο. Κάτι ανεξήγητο με ελκύει. Όμως με πιάνει μια μελαγχολία. Ένα πλάκωμα. Γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι σωστό να βρίσκομαι εδώ; Είμαι ακόμα μια κατάκτησή του μήπως; Αφού δεν θα οδηγήσει κάπου. Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι, άλλοι άνθρωποι, σε άλλες καταστάσεις, με άλλα θέλω, και άλλες εμπειρίες και αναμνήσεις. Πως το ξέρεις θα με ρώταγε κάποιος. Έχω έντικτo; Ναι πάντα είχα. Ξέρω τι θα με οδηγήδει που, για πόσο και ποιος. Ξέρω να μετράω και να ζυγίζω τους ανθρώπους,και ξέρω σε ποιους θα αφήσω να χωθούν παραπάνω στην ζωή μου και σε ποιους όχι.

Μετά από κάμια ώρα με γυρνάει σπίτι.
"Θα σου στείλω το Σαββατοκύριακό." μου λέει και μου πιάνει το χέρι. Δεν με νοιάζει να του απαντήσω κάτι σε αυτό.
"Σε είχα τσεκάρει από την πρώτη στιγμή." του λέω
"Τι εννοείς;"
"Ότι μου άρεσες από την πρώτη στιγμή."
"Ααα και εμένα,αφού σου είχα μιλήσει αμέσως."
"Και όταν με απέλυσε η Όλ. αναρωτιόμουν πως θα μάθω κάτι για εσένα."
"Και πως έτυχε τελικά ε; Να βρεθούμε έξω από την εταιρεία."
"Όντως..."
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα."

~~~~~~~~~~~~~~~

Οι μέρες στην Μπένετον είναι με πολύ κούραση. Μου λείπει πάρα πολύ το μαγαζάκι μου. Μου λείπει πολύ η Ε. και η Ελ. Οι μισές κοπέλες εκεί μέσα είναι υποτονικές και ξινές. Τσακώνομαι και με την υπεύθυνη γιατί αργώ για 10' λεπτά το πρωί λόγο λεωφορείου. Μου βάζουν σπαστό ωράριο. Δεν γίνεται να το κάνω αυτό σκέφτομαι. Πότε θα διαβάζω; Κάνω πολύ ώρα για να πάω. Με παίρνουν τηλ και από ένα άλλο μαγαζί. Με ζητάνε. Τους λέω ότι θέλω 6ωρη. Το δέχονται. Το παίρνω απόφαση,και δηλώνω παραίτηση στην Μπένετον. Προσπαθούν στα κεντρικά να με πείσουν να μείνω,αλλά εξηγώ πως κάπου που θεωρούμε τεμπέλα επειδή άργησα 10' λεπτά δεν μένω.


~~~~~~~~~~~~~~~~

Φύσα λίγο τον καπνό από το τσιγάρο σου. Ναι αυτό το τσιγάρο , το στριφτό.
Χάζεψε την θάλασσα. Τα φωτάκια. 
Και κοίτα με εκείνο το αινιγματικό βλέμμα. 

Αυτό με το μυστήριο. Πάντα το μυστήριο είναι όμορφο. Μπαίνεις στην διαδικασία να το ψάξεις. Και παλιότερα το είχα ψάξει. Κάποτε. Δεν θυμάμαι. Σ'έναν άνθρωπο. Όχι θυμάμαι. Είχε σχεδόν το ίδιο μυστήριο στο βλέμμα,που καθήλωνε τα θέλω σου. Ωραίο το μυστήριο. Δεν σου αποκαλύπτει ποτέ όλα τα χαρτιά του. Μονάχα σε προδικάζει για μια ήδη τελειωμένη συμφωνία. Αυτή που θα ξέρεις λίγα. Που δεν θα έχεις δικαιώματα. Ούτε απαιτήσεις. Είναι δίκαιο. Κανείς δεν θα σε πληγώσει έτσι. Γιατί κανείς δεν θα σου υποσχεθεί. Και εσύ δεν θα ζητήσεις,γιατί ξέρεις ότι και να το ζητήσεις δεν θα γίνει. 

Να δεις,που ο αέρας μύρισε αλάτι και ταυτόχρονα πόνο. 
Δεν είναι βουρκωμένα τα μάτια από τον αέρα. Μα από τις καταστάσεις. Τόσες πολλές σε τόσο σύντομο διάστημα. 
Δες το τσιγάρο σου σχεδόν έσβησε. Για δες...που η ανάσα σου μυρίζει καπνό. 
Δες πως ξεσπάω πάνω σου τον πόνο μου. Με ορμή, με πάθος , με ψυχή , με "θέλω" που είχαν πνιχτεί, με ανεξήγητα νεύρα, με σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν θυμό και σχεδόν έρωτα. Σχεδόν. Αυτά πάντα υπήρχαν σχεδόν στην ζωή μου. Αρκετά ήρεμη για θυμό, και αρκετά συγκρατημένη για έρωτα. 
Για δες που ειρωνεύομαι εμένα την ίδια. Για δες που μεγάλωσα. Για δες που απομακρύνθηκα από αυτά που με απομάκρυναν. Για δες τι έκανα. Για δες που ρίχτηκα σε αυτά που με έλκυαν. Για δες. Και στο λέω με οργή. Δες. 

Θα ανάψεις άλλο τσιγάρο τελικά; Ή μπορώ να αφήσω για λίγο ακόμα γυμνή την ψυχή μου κοντά σου; Μπορώ να μείνω έτσι ακίνητη; Άδεια μέσα μου από τα πάντα; Από συναισθήματα και πόνους. Μπορώ να μείνω έτσι σήμερα; Χωρίς να σκέφτομαι το μετά ή το χθες. 

Ας μείνουμε σήμερα στο μυστήριο. Τα χέρια σου είναι τόσο όμορφα όπως κρατάνε το τσιγάρο. Μπορώ σχεδόν να σου χαμογελάσω. Γιατί ακόμα και το χαμόγελό σου δείχνει έναν τελειώς διαφορετικό κόσμο από τον δικό μου. Πλάκα έχει. Δώσε μου για σήμερα αυτό το "λίγο" γιατί το "πολύ" με κούρασε. 
Φθίνω βλέπεις. Παρακμάζω. Χάνω τις δυνάμεις μου. Και ξεσπάω ότι απωθημένο έχω σ'εσένα. Φθάρθηκα κιόλας. Πάλιωσα μην σου πω. Δώσε μου λίγο από το τσιγάρο σου. Και μαζί από την γεύση σου. Την μυρωδιά σου. Κουράστηκα να είμαι καλή σε όλα και για όλους. 

Σήμερα θα φθαρώ και άλλο. Μέχρι να ξανά γίνω εγώ. Με την δική μου γεύση... Αλλά για σήμερα πάρε ότι θες από εμένα. Είμαι τόσο άδεια. Που δεν στεναχωριέμαι ούτε στο ελάχιστο που εκμεταλλεύεσαι την ψυχή μου. 



Σήμερα μετράω όλους τους ανθρώπους που θαύμαζα και σταμάτησα να τους βλέπω. Που τους έχασα ή που χάθηκαν. Ίσως από αύριο ξανά είμαι πιο δυνατή. Σήμερα όμως όλα είναι τόσο ξένα και κρύα. Που σχεδόν αναρωτιέμαι πως γίνεται να είχα φτάσει στο σημείο να είμαι χαρούμενη,και να ξανά πέφτω πάλι τόσο χαμηλά. Ίσως σε μερικούς μήνες να ξανά είμαι πάλι ο εαυτός μου. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που έχω χάσει πιο πολύ από όλους είναι ο εαυτός μου. Και μόλις τον βρήκα...Τον ξανά έχασα πάλι. Σε ηδονές, κλάματα και θυμούς.

~~~~~~~~~~~
21 Οκτωβρίου 2017

Βλέπω στο όνειρό μου τον Σ. με την άλλη. Νιώθω ένα πλάκωμα. Έναν πόνο στα σωθικά μου. Ξυπνάω. Ακόμα και αν έχουν χωρίσει, όλο αυτό ακόμα σιγουβράζει μέσα μου. Ακόμα δεν έχω αποδεχτεί αυτή την αδιανόητη τροπή των πραγμάτων.

Μου λείπει; Μου λείπει. Ειδικά κάθε γαμημένο βράδυ που δεν έχω πια την αγκαλιά του. Παίρνω αγκαλιά εκείνο το αρκουδάκι του Γ. Υποκατάστατο βλέπεις.
Κάποιες στιγμές θολώνω. Πονάει η καρδιά μου ακόμα να τον θυμάμαι.  Να θυμάμαι πως δεν μιλάμε πια. Πόσο κόπο έκανα για να αγαπήσω ότι ήταν. Έχω κάνει τεράστια προσπάθεια για να ξεχάσω τα πάντα από πάνω του. Τα χέρια του,την μυρωδιά του,τον τρόπο που κοιμόταν. Σχεδόν τα έχω καταφέρει. Μόλις μου έρχεται μια ανάμνηση,ξέρω να την διώχνω και εκείνη την στιγμή να κάνω κάτι άλλο. Μόνο που κάποιες φορές αναστενάζω. Ακόμα δεν μπορώ να το ελέξνω αυτό.

Κοντεύουν 7 μήνες... Πως πέρασε έτσι ο καιρός. Μου λέω όμως μπράβο μου. Δεν έδειξα καμία αδυναμία. Δεν του έχω στείλει. Δεν τον έχω ξανά ψάξει. Πρώτη φορά ο εγωισμός μου και ο θυμός μου για έναν άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος.




Έχω καταφέρει να κυριαρχήσω στον εαυτό μου,και σχεδόν αισθάνομαι περίφανη.
Δουλειά,φίλοι,και διάβασμα, και όμορφες στιγμές.

Και επιτέλους ξανά ένιωσα μια έλξη. Σε κάνει να νιώθεις ζωντάνια η έλξη όσο χαζή η ανώφελη είναι...σου αποδεικνύει πως μπορείς να ξανά νιώσεις. Ακόμα και αν η καρδιά σου έχει τρύπες και πληγές.

~~~~~~~~~~~~

Φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Αρνούμαι σχεδόν σε όλους,έναν έναν. Ας μην αγγίζει κανείς την καρδιά μου. Δεν αντέχω να αποχωριστώ ξανά κάποιον που αγάπησα.
Δεν θέλω. Δεν μπορώ άλλο.
Αφήστε την καρδιά μου. Πονάει. Και εκεί και εκεί. Έχει πόνους. Έχει αναμνήσεις. Και θέλει να μείνει παγωμένη. Δεν θέλει να ξανά αφεθεί σ'άλλα χέρια. Δεν θέλει να της ξανά βάλουν μέσα της μαχαίρια.
Αυτή βέβαια είναι η πορεία της ζωής.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Αλλά για την ώρα αφήστε με όλοι μόνη. Θα προστατεύσω την καρδιά μου μόνη μου, αφού δεν το κάνουν τα άτομα που τους την δίνω.



~~~~~~~

ΥΓ: Πέρασα ότι μάθημα έδωσα. Και κυρίως τα λατινικά. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο περηφανη για τον εαυτό μου. Ήθελα να κλάψω από χαρά...Να που έπεσα...Αλλά βρήκα την δύναμη να ξανά στηριχτώ στα πόδια μου. Μόνη μου. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Έχω και άλλους στόχους που πρέπει να πραγματοποιήσω. Και πρώτα είναι το πτυχίο. Και ύστερα ένα μεταπτυχιακό. Θα το φτιάξω το μέλλον μου. Δεν έχω την τύχη να είμαι παιδί γονιών που έχουν λεφτά. Οπότε ότι καταφέρω θα είναι με δικό μου κόπο και δικά μου λεφτά. Ξέρω ότι δεν φτιάχτηκα για κάτι μέτριο. Ούτε σε ανθρώπους, ούτε στην δουλειά.
Και κάπου μέσα μου θυμάμαι πάντα το Γ. να λέει ότι μια ζωή την έχουμε. Εάν δεν προσπαθήσουμε τώρα για το αδύνατο,τότε πότε;

Μου λείπει πολύ και το μαγαζάκι μου.Το πόνεσα πολύ. Πολύ όμως. Και έκανα ότι μπορούσα για να λειτουργήσει το καλοκαίρι τόσο σωστά. Έκανα 9ωρα, 10 ωρα,κάποιες μέρες πόναγα και με το θέμα που είχα.
Ίσως ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν πόσο περήφανη αισθάνομαι για εμένα. Δουλεύωντας, διαβάζοντας και ξανά χαμογελώντας, με τον στόχο μου να πάρω το πτυχίο να είναι μια ανάσα κοντά!

It's strange what desire will make foolish people do

No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)

No, I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)

With you (this girl is only gonna break your heart)

With you (this girl is only gonna break your heart)

You thought you had a plan, act like a gentleman
You thought you had it all effortlessly in hand
You thought you had me uh nana uh nana
But you can't fool me uh nana uh nana
There's no gentleman here
My everything is not for fun

I need a gentleman who holds my hand, won't hide anything from me
A gentleman, who understands won't take anything from me
But you're a cheat, you're dark and weak
And you break everything that you can
Can't you see that I can't see no gentleman

Όταν σου ξύνουν τις πληγές.

Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη τι θέλω να γραψω σήμερα.
Συνήθως έχω πάντα ένα πλάνο για το τι θέλω να πω σε κάθε μου ανάρτηση.
Σ'αυτή δεν ξέρω.
Θέλω απλά να γράψω...Και να βγάλω ότι έχω από μέσα μου.

Αρχίκα ήθελα να γράψω πως εδώ και 1,5 μήνα δουλεύω σ'ένα μαγαζί με ρούχα. Κανείς δεν μου είπε να βρω δουλειά. Κανείς δεν με πίεσε. Σκέφτηκα απλά το καλοκαίρι μου χωρίς δουλειά,με το να κάθομαι και να σκέφτομαι τι όμορφα που πέρναγα πέρυσι και τρόμαξα.

Πρέπει να μην σκέφτομαι...
Πρέπει να βρω κάτι για να μην σε σκέφτομαι...
Είτε θα βουλιάξω στην θλίψη, είτε θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου. Έπρεπε να με αναγκάσω. Να με αναγκάσω να βρω δύναμη. Να βρω κουράγιο να κάνω κάτι για εμένα. Κάτι που θα με έκανε να ξεχαστώ. Να μην θυμάμαι. Να περνάνε οι μέρες γρήγορα...ο καιρός να περάσει γρήγορα. Όσο γίνεται πιο γρήγορα και πιο μακριά από εκείνη την απαίσια μέρα. Εκείνη στις 2 Απριλίου.

Δεν περίμενα να με πάρουν η αλήθεια είναι. Και όμως με πήραν. Και με τοποθέτησαν και σε δύσκολο κατάστημα. Απαιτητικό βασικά.
Την πρώτη εβδομάδα έκλαιγα από την πίεση. Ήθελα να τα παρατήσω. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο τον Σ. και να κλάψω πάνω απο το τηλέφωνο. Να του πω πόσο μου λείπει η ζωή μαζί του,οι συνειθιές μας...Ένιωθα ότι έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο.
Ήξερα όμως πως δεν σκέφτομαι καθαρά.



13 Ιουλίου ήταν τα γενεθλιά σου. Δεν σου έστειλα τίποτα. Ίσως να πίστευες ότι δεν σε σκέφτομαι. Ή ότι δεν σε θυμάμαι καν. Και όμως...σε σκεφτόμουν όλη μέρα. Συγκρατήθηκα τόσο πολύ να μην στείλω κάτι.

~

Θυμόμουν που πέρσι στα γενέθλιά σου πήγαμε σινεμά. Σου έχω ένα δώρο σου είπα ότια φτάσαμε σπίτι,και σου έδειξα το καινούργιο ρολόι που σου είχα πάρει. Με κόπο είχα μαζέψει εκείνα τα λεφτά για να στο πάρω θυμάμαι.

Το βράδυ κοιμηθήκαμε όπως πάντα αγκαλιά. Μου είχες πει ότι χαίρεσαι που είμαστε μαζί. Και σου είχα πει και εγώ το ίδιο....

~

Εγώ είμαι πάντα η καλή Μαρία υποτίθεται βέβαια. Αλλά αυτή την φορά ο θυμός μου είναι μεγάλος.

Σε βρίζω. Κάθε μέρα. Σε βρίζω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ....Όσο δεν έχω βρίσει ποτέ κανένα άτομο στην ζωή μου.

Και κάπως έτσι καταλήγω να κάνω αυτό που κάνω πάντα, που ξέρω καλύτερα να κάνω ίσως, ζω για την πίεση. Γεμίζω την ημέρα μου. Με πράγματα , με πρόσωπα, με δουλειά.
Θεωρώντας πως έτσι θα πάψει να με χτυπάει κάθε μέρα το κενό του. Η συνειδητοποίηση αυτής της τροπής των πραγμάτων που δεν ανέμενα ούτε και περίμενα.
Η συνειδητοποίηση πως για πρώτη φορά στην ζωή μου πουλήθηκα. Σε χαμηλή τιμή. Λες και ήμουν τηλέφωνο που χάλασε.

Και όλο αυτό χρειάζεται μια διαδικασία μέσα σου για να το αποδεχτείς και να μην ουρλιάξεις. Οπότε κάνω αυτό που ξέρω. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Γιατί όταν σκέφτομαι το μόνο πράγμα που μου έρχονται στο μυαλό είναι αναμνήσεις. Γλυκές αναμνήσεις. Και μετά φέρνω τις άσχημες. Και συνέχεια σε βρίζω, σε βρίζω, τόσο πολύ, όσο δεν έχω βρίσει κανέναν. Μπας και ξεθυμάνει λιγάκι το κενό μέσα μου και αυτός ο θυμός που βράζει και σιγοκαίει.

Η ζωή μου είναι δουλειά και ύπνος. Και δεν με νοιάζει πια. Αλήθεια δεν με νοιάζει. Γιατί το μόνο που θέλω είναι να περάσουν οι μήνες. Να περάσει ο χρόνος. Και όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο. Δεν θέλω να ξέρω εάν έχουμε χειμώνα ή καλοκαίρι. Τι ημερομηνία έχουμε. Τι ώρα είναι.

Και κάπως έτσι το κατάστημα έγινε η ζωή μου. Πέφτω στο κρεβάτι και το μόνο που σκέφτομαι είναι ρούχα...Στο όνειρο μου βλέπω κρεμάστρες. Σώθηκα σκέφτομαι. Δεν σε βλέπω πια στον ύπνο μου. Σώθηκα.




Και οι μέρες πέρασαν...Και ξαφνικά μια μέρα ξύπνησα μ'ενα ιατρικό πρόβλημα που είχε να κάνει αρκετά και με την ψυχολογία μου,που μου είχε βγει σε ψυχοσωματικό.
Όμως όλα λένε ότι γίνονται για κάποιο λόγο.
Μπορεί εκείνη την στιγμή που πήγα στο γιατρό να τρόμαξα,να έβαλα τα κλάματα, να φοβήθηκα,ωστόσο έγινα καλά...και όχι μόνο αυτό μου έδωσε αναρρωτική άδεια 3 ημέρών. Η οποία έτυχε να πέφτει και σε ρεπό μου,και στον 15αυγουστο.

Οπότε έκατσα μια εβδομάδα.
Και βρήκα ευκαιρία να πάω διακοπές!

Παρόλο που πόναγα εγώ σηκώθηκα,πήρα την βαλιτσούλα μου και έφυγα.

~~~~~~~
Κεα-Τζια 2017
Παρέα με τις αγαπημένες κολλητές μου από την σχολή. Την Μ. και τη Ν.
Η Μ. είχε εξοχικό εκεί.
Μαζί μου παρέα κατέφτασαν στο νησί και το αγόρι της Μ. ο Δ. και ο Μ.

Μετά 4 μήνες ξανά ένιωσα ξέγνοιαστη και ζωντανή. Γέλαγα, χαζοχαιρόμουν, ξύπναγα με όρεξη, ντυνόμουν και βαφόμουν με εξίσου όρεξη. Ένιωθα όμορφα που τα λεφτά που ξόδευα για τις διακοπές ήταν δικά μου. Τα είχα δουλέψει εγώ.
Ένιωθα υπέροχα που κοιμόμουν μαζί με την Ν. Που μετά από χρόνια καταφέραμε να πάμε και μαζί διακοπές.

Πηγαίναμε θάλασσα,τρώγαμε φαγητά της γιαγιάς της Μ., ο Δ. και ο Μ. έλεγαν συνέχεια καφρίλες και γέλαγα πολύ. Έχει τόση πλάκα να έχεις αγόρια στην παρέα σου. To βράδυ βγαίναμε. Παίζει μετά από μήηηηηνες ίσως και χρόνο να ξανά βγήκα σε κλαμπάκι και να χόρεψα. Ένιωθα πραγματικά ζωντανή,και ελεύθερη. Παίξαμε επιτραπέζια,πήγαμε βόλτα στο λιμάνι,πήγαμε σε συναυλία.
Την Δευτέρα στις 14 Αυγούστου είχανε live ο Μ. και η Μ. Τα δύο Μ όπως τους λέγαμε. Ήταν υπέροχο live δίπλα στην θάλασσα. Έχουνε και οι δυο πολύ όμορφες φωνές. Το γλέντι κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Γελάγαμε, χορεύαμε!
Ήταν τόσο ξέγνοιαστα!

Την επόμενη φάγαμε όλοι μαζί στην γιαγιά της Μ.μαζί με την μαμά της,τον παππού της και την θεία της.
Δεν ήθελα να φύγω από το νησί. Να γυρίσω στην πίεση του μαγαζιού. Στην καθημερινότητα...



Kαι κάπου εκεί που ο ήλιος έλαμπε και μίλαγαν μεταξύ τους σκέφτηκα πόσο τις αγαπώ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα τελευταία μου χρόνια χωρίς εκείνες. 
Είναι τόσο παράξενο όταν γυρνάς πίσω και αναλογίζεσαι μια μικρή γνωριμία. Δίνεις το χέρι,κάνεις χειραψία και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για τα πράγματα που θα ζήσεις με αυτό το άτομο. 
Και κάπως έτσι πέρασε σαν ταινία από μπροστά μου η κάθε σημαντική στιγμή μου, ή δική τους,στην οποία ήμασταν μαζί.
Όλα άρχισαν από το αμφιθέατρο...και ύστερα πάρτι, βόλτες,καφέδες,συζητήσεις στο τηλέφωνο, αγκαλιές,επισκέψεις, γενέθλια,γιορτές, διακοπές. Ναι και φτάσαμε στις διακοπές. Εάν δεν τις είχα γνωρίσει δεν θα ήμουν σε αυτό το νησί. Δεν θα πέρναγα τόσο ωραία και δε θα ρούφαγα την κάθε στιγμή.
4 μήνες πριν ήταν πάλι εκεί. Με έπιασαν όταν ήθελα να πέσω. Μου πήρανε την τσάντα απο τα χέρια και με άφησαν να κλάψω. Χωρίς να μιλάνε. Και εγώ έκλαψα με φωνή,με κραυγή,με πόνο, με δυνατούς λυγμούς, με ουρλιαχτό, με δάκρυα πολλά. Και όταν σταμάτησα με αγκάλιασαν. Μου έβαλαν να φάω. Και παίξαμε επιτραπέζια. 
Όταν αναλογίζομαι κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. 
Και για άλλη μια φορά πιστεύω πως η πορεία και τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Ή όπως είναι να γίνουν.

~~~~~~~

Όμως γύρισα. Χωρίς να πονάω πια σωματικά. Και πλέον ξεκούραστη και χαρούμενη που πήγα και εγώ κάποιες διακοπές.

Κοιμήθηκα από τις 11. Τόσες μέρες ξενύχτι χρειαζόμουν ύπνο. Κοιμήθηκα με μια μελαγχολία...Την επόμενη δούλευα. 

16 Αυγούστου 4 το πρωί. Ξύπνησα από το ξυπνητήρι μου. Ήταν η ώρα να πάρω το χάπι μου. Πήγα στο μπάνιο, ξανά γύρισα. Άνοιξα το κινητό. Είχα ένα νέο μήνυμα. Από την whats up  θα είναι κλασσικά σκέφτηκα και το άνοιξα.

"Σ."

Μέσα στο ύπνο μου δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ ότι όντως μου είχε στείλει μήνυμα στο κινητό. Δεν περίμενα να ξανά δω τον αριθμό του.

Το μήνυμα σταλμένο 4 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.

"Μαράκι χρόνια σου πολλά ήθελα να σου στείλω αλλά δεν το θεώρησα σωστό..Τελικά δεν άντεξα.."

Το διαβάζω δύο φορές για να καταλάβω τι λέει. Mαράκι;;;;;;;;;; MAΡΑΚΙ;;;;;;;

Γαμώ την τύχη μου. Σ'έχω βρίσει. Σ'έχω βρίσει άσχημα. Δεν σου έχω απαντήσει σε μήνυμα πριν δυο μήνες που είχες στείλει "τι κάνεις;" . Σε αγνοώ. Δεν σε ενοχλώ. Και πας και με γράφεις Μαράκι; Λες και είμαστε φίλοι από εχθές και ξεχαστήκαμε; 

Θράσος. Τόσο θράσος. 4 μήνες μετά δεν έχει κανένα θέμα να μου ταράξει την ψυχολογία. Δεν βλέπει ότι θέλω να είμαι μακριά του; Ότι δεν θέλω καμία επαφή; Είδε ότι τον έχω κάνει μπλοκ από παντού και αποφάσισε να μου στείλει μήνυμα και στο κινητό;

Γιατί μου τις ξύνεις τις πληγές; Γιατί μου τις πειράζεις;;

Γελοίε. Γελοίε. Μαλάκα με θράσος. Ούτε που θυμάται πότε ήταν η γιορτή μου. Η γιορτή μου είναι 21 Νοεμβρίου. Και είχες έρθει πέρσι σπίτι μου. Είχες φέρει γλυκά στην μαμά μου. Και σ'εμένα...Σ'εμένα λίγο πριν κοιμηθούμε μου είχες δώσει το δώρο μου. Μου είχες πάρει καινούργιο κραγιόν,μάσκαρα,άρωμα κτλ. Δεν γίνεται να μην θυμάσαι ότι ήταν χειμώνας. Ήταν χειμώνας.

Τα γενεθλιά μου τον Μάιο; Αυτά δεν τα θυμήθηκες; Και τι θα πει δεν άντεξες; Άντεξες όμως να με αφήσεις. Άντεξες να με αντικαταστήσεις. Άντεξες να κοιμάσαι πια χωρίς εμένα. Γελοίε.

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Μην είσαι καλός μαζί μου. Μην με θυμάσαι. Μείνε μακριά μου. Δεν θέλω να είσαι καλός μαζί μου. Δεν θέλω να έχεις επαφή μαζί μου. Δεν θέλω να με ενοχλείς. Θέλω να συνεχίσεις να είσαι ο μαλάκας που ήσουν. Αφού δεν σου είχα απαντήσει σ΄'εκείνο το "τι κάνεις". Τι μου ξανά στέλνεις και μου ξύνεις τις πληγές μου;

~~~

14 Αυγούστου 2016

Μου είχες πάρει δώρο μια μεγάλη ορχιδέα. Κανονικά δεν γιορτάζω σήμερα σου είχα πει. Δεν πειράζει είχες πει. Η ορχιδέα έμεινε για πάντα σπίτι σου. Εκεί στο Περιστέρι. Παραπονιόσουν και ήθελες να την πάρω μαζί μου. Δεν έχει διαφορά σου έλεγα. Αφού και εδώ σαν το σπίτι μου είναι. Έρχομαι συνέχεια.

Είδα για τελευταία φορά αυτή την ορχιδέα τον Μάρτιο. Ήταν τοποθετημένη κοντά στο παράθυρο του σαλονιού για να την βλέπει ο ήλιος. Είχε ανθίσει. Είχε βγάλει καινούργια μπουμπουκάκια. Ήταν τόσο όμορφη ορχιδέα.

15 Αυγούστου 2016 μεσάνυχτα. Είμαστε στην Σαλαμίνα. Έξω σ'ένα ωραίο μπαρ. Μαζί μας είναι τα ξαδέρφια σου.

"Πέρασε 12,χρόνια πολλά!" λέει η ξαδέρφη σου.

Κάθεσαι απέναντί μου. Φοράς μια ροζ μπλούζα κοντομάνικη. Είσαι όμορφος. Με τραβάει το δεξί σου χέρι από το λαιμό. Μου δίνεις ένα φιλί μπροστά στα παιδιά. Κάτι που έκανες σπάνια. "Χρόνια πολλά" μου λες.

"Ευχαριστώ." σου χαμογελάω και ανταποδίδω το φιλί.

~~~

Kλαιω. Κλαίω. και τα δάκρυα κυλούν. Γιατί μου ξυπνάς τις αναμνήσεις; Γιατί μου ξυπνάς τα συναισθήματα μου; Όλα κοιμόντουσαν τόοο ήρεμα τον τελευταίο ένα μήνα.

Και μου έξυσες τις πληγές. Μου τις άνοιξες. Και σαν θαρρεις μάτωσαν και ένιωσα το αίμα τους παντού πάνω μου. Ευάλωτη. Και τόσο αδύναμη σ'εσένα. Πάντα ήμουν αδύναμη σ'εσένα. Αδύναμη να σου αρνηθώ το οτιδήποτε. "Πως τον αντέχεις;" με είχε ρωτήσει μια φορά η μαμά σου. "Του έχω αδυναμία" της είχα απαντήσει.

Γιατί  όμως μου τις πειράζεις τις πληγές; Γιατί μου τις ξύνεις; Γιατί δεν τις αφήνεις να ηρεμίσουν και να σε ξεχάσουν; Έχω κάνει τόσο κόπο να τις κλείσω μόνη μου.

Μόνη μου. Γιατί μόνη μου πρέπει να το κάνω. Σχεδόν τα είχα καταφέρει. Σχεδόν ήμουν χαρούμενη και είχα ξεχάσει τα πάντα στο νησί. Μπορεί τελικά να καλύβω καμιά φορά τα προβληματά μου. Να τα κουκουλώνω. Να μην τα ξεπερνάω. Απλά να τα ξεχνάω....Δεν ξέρω. Ελπίζω πως δεν το κάνω. Δεν ξέρω. 

Καημένες μου πληγές που σας πείραξαν...Και σας ξύπνησαν. Ξύπνησαν τόσα συναισθήματα και αναμνήσεις. Τόσα πολλά που προσπαθούσα να κρύψω και να ξεχάσω. Με σχεδόν τρομαχτική επιτυχία.

Την επόμενη πήγα στην δουλειά σκεφτόμενη εάν πρέπει να απαντήσω κάτι ή όχι. Έσβησα και ξανά έγραψα το μηνυμά μου πολλές φορές. Ήθελα πολύ να γράψω ένα άντε και γαμήσου. Συγκρατήθηκα. Μετά σκέφτηκα να γράψω ότι δεν άντεξα ούτε εγώ να σε βρίσω οπότε ευχαριστώ. Αλλα ούτε αυτό μου άρεσε.

Ο χρόνος μου τελειώνε και έπρεπε να μπω στο κατάστημα. Εκείνη την στιγμή προσπάθησα να καθαρίσω την καρδιά μου. Το σύμπαν πως θα μου φερόταν καλύτερα; Ίσως εάν έδειχνα μια ανωτερότητα.

"Ευχαριστώ."  Απαντάω. Απλά και σκέτα.

Μπαίνω στο μαγαζί και λέω στην Ε. από την δουλειά τι έγινε.

"Δούλεψε τον. Πιάσε του κουβέντα. Μια ζωή την έχουμε! Δούλεμα του χρειάζεται. Και μετά στείλε σε πριντ σκριν τι γράψατε στην κοπέλα του. Εκεί να δεις!"

Χαμογελάω ειρωνικά.

"Εγώ πιστεύω στο κάρμα. Εάν είναι να χωρίσουν θα χωρίσουν από μόνοι τους. Χωρίς να κάνω κάτι εγώ."

Ωστόσο σκέφτομαι όλη την τροπή των πραγμάτων από την αρχή. Θέλω να κλάψω. Με βλέπει μαι κοπέλα στην δουλειά και μου λέει πως όλα θα πάνε καλά.

Ανεβαίνω πάνω για διάλειμμα.

"Συγνώμη αλλά δεν μπορούσα να μην στο στείλω"  μου έχει στείλει η αδερφή μου. Στο προφιλ του Σ. λέει "ελεύθερος".

Μπα; Από πότε η κατάσταση που έλεγε σε σχέση με την Β. άλλαξε σε ελεύθερος; Στο προφιλ αυτηνής λέει το ίδιο. Ελεύθερη.

Είναι χαζό όλο αυτό το ξέρω,αλλά ο Σ. είναι τέτοιος κάγκουρας που δεν θα είχε στο προφιλ του κάτι που δεν ισχύει. Και εκείνη το ίδιο. Γιατί πριν τα φτιάξει με τον Σ. είχε ελεύθερη. Μετά το έβαλε σε σχέση μαζί του(φυσικά από εγώ έφυγα από το πεδίο). Και έβαλε και φώτο προφίλ μαζί του. Είναι τόσο χαζό αλλά είμαι μεγάλη στόκερ στο fb. Μπορώ να μάθω και να ελένξω τα πάντα όταν έχω μάθει με τι ψυχολογία πάνω κάτω διαμορφώνει κάποιος το προφίλ του.

Και όπως είπα ο Σ. είναι τόσο κάγκουρας που όταν ήταν μαζί μου το "Σε σχέση" δεν το είχε πειράξει ποτέ του. Ακόμα και όταν στα νεύρα του μου είχε πει "τελειώσαμε"

Δεν ξέρω εάν ισχύει 100%...Πάντως σίγουρα απ'ότι φαίνεται δεν τα πάνε και τόσο καλά.

Άρχισα να γελάω. Εάν όντως ισχύει νιώθω πιο δικαιομένη από ποτέ. Και θα μάθω εάν ισχύει. Μέσω της κοπέλας του κολλητού του.

Γιατί για άλλη μια φορά το ένστικτο έχει πάντα δίκιο. Θα μείνεις μόνος. Δεν θα σε αντέξει καμία. Δεν υπάρχει άτομο με μεγαλύτερη υπομονή από εμένα. Ούτε και πιο αληθινό.

Πριν κάτι μέρες έλεγα πάλι το ίδιο. Ότι αληθινό είναι να μείνει μένει.

Οπότε δεν έχει νόημα να στεναχωριόμαστε. Γιατί μόνο τα αληθινά πράγματα κρατάνε σε αυτή την ζώη εξάλλου. Μόνο τα αληθινά.

Και όποιος δεν είναι αληθινός μέσα του, δεν μπορεί να διατηρήσει κάτι αληθινό.

Ρόδα είναι και γυρίζει. Στο είχα πει. Ρόδα είναι. Και στο ευχήθηκα. Να νιώσεις όπως ένιωσα. Το κακό που κάνουμε στους άλλους πάντα μας γυρνά πίσω.

Μπούμερανγκ. Το ήξερες και μόνος σου. Και το ευχήθηκα με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Να σου γυρίσει μπούμερανγκ. Θεέ μου εύχομαι τόσο πολύ να σου γύρισε και ο δικός σου κόσμος ανάποδα..

Ή αλλιώς κάρμα.

Νιώθω πιο δικαιομένη από ποτέ. Ίσως να γυρίσεις και εσύ κάποτε όπως όσοι άλλοι έχουν φύγει και να ζητήσεις συγνώμη. Αλλά εγώ έχω μάθει να κοιτώ μόνο μπροστά. Και να μην γυρνάω ποτέ σε κάτι που πόνεσε.

Κάποτε έλεγα ότι είναι θέμα του πόσο διατεθημένος είσαι να πολεμήσεις για αυτή την αλλοιωμένη μαγεία. Κάποιες φορές ναι είσαι διαθετιμένος. Κάποιες άλλες όμως όχι, γιατί ίσως τελικά να μην υπήρξε και αληθινή μαγεία πότε.

Μόνο για τα αληθινά. Και τα αυθεντικά. Μόνο σε αυτά χωράνε δεύτερες προσπάθειες μαγείας.

Μία πράξη που έκανες στο παρελθόν θα έχει επίπτωση στο μέλλον.

Αιτία και αποτέλεσμα.

Ή αλλιώς δράση και αντίδραση.

Λέγεται κάρμα.

Πρόσεχε τις πράξεις σου. Θα σε βρουν στο μέλλον σου.

Μόνο που να... Έρχεται ο χειμώνας. Και το καλοκαίρι όλα είναι φωτεινά, λαμπερά, και λίγο πιο γλυκά.

Τον χειμώνα; Πως θα τον αντιμετωπίσω; Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο τελευταίος χειμώνας που ήμουν χωρίες εσένα. Νομίζω ήταν ο χειμώνας του '14.

Τι θα κάνω όταν θα κρυώνω; Το κρύο θα με χτυπάει όταν θα πέφτω στο κρεβάτι και εγώ θα αναζητήσω την ζεστασιά της αγκαλιά σου.

Θα φυσάει κρύος αέρας. Νιώθω ήδη το ρίγος του...Και Θέε μου με πιάνει τέτοια μοναξιά....

Που ξέρω πως θα μου λείπει το παπλωμα,το αερόθερμο εκείνο,το ζεστό δωμάτιο,η ασφάλεια και ο χειμώνας μαζί σου. Το χοντρό κολάν μου,το πουλόβερ μου αφημένο σ'εκείνη την καρέκλα...

Χαίρομαι που θα νιώθεις όμως την ίδια μοναξιά. Ελπίζω δηλαδή όντως να την νιώθεις. Μην λέω και μεγάλα λόγια...

Ίσως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι έγινε. Είναι κακό αλλά εύχομαι να σε κυνηγάνε τύψεις και να με βλέπεις στον ύπνο σου.

Και τον χειμώνα θέλω να νιώσεις και εσύ αυτό το αβάσταχτο ρίγος. Αυτό που ΄όταν θα κρυώνεις δεν θα είναι κανείς δίπλα σου να σε αγκαλιάσει. Να σε χαιδέψει, Και να σηκώσει το πάπλωμα μέχρι πάνω για να σε σκεπάσει.

Εύχομαι να νιώθει η καρδιά σου την ίδια παγωνιά. Το εύχομαι τόσο πολύ.

Όπως σου ευχήθηκα να νιώσεις τον ίδιο πόνο που ένιωσα.

Ρόδα είναι....

Ρόδα είναι και γύρισε...

Και μάντεψε...

Κάτι μου λέει πως θα συνεχίσει να γυρίζει προς υπέρ μου.

Γιατί πιστεύω σ'εμένα. Και σε αυτή την δικάιωση. Που αργά ή γρήγορα ήξερα πως θα ερχόταν.
Και αν δεν ήρθε όντως τώρα...Γιατί θα μάθω εάν ήρθε ή όχι και γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως γυρνάνε τα πράγματα...Θα έρθει έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή.
Λίγη σημασία έχει το πότε. Οι σχέσεις που δεν έχουν μαγεία είναι καταδικασμένες να τελειώνουν. Έτσι και αλλιώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Και την αληθινή μαγεία ελάχιστα άτομα την κατέχουν, ελάχιστα άτομα την διατηρούν, την επενδύουν, την φροντίζουν...και την πάνε στο άπειρο.
Και ξέρω πως δεν είσαι ένα από αυτά τα άτομα. Και το λέω με μεγάλη...σχεδόν τεράστια λύπη.

~~~~~~~

Μου λείπεις. Είναι κακό. Χαζό. Και βλακώδες. Αλλά κάθε γαμημένη μέρα μου λείπεις. Νιώθω το άγγιγμά σου όταν κοιμάμαι μόνη μου.

Ακούω σχεδόν κάθε μέρα την φωνή σου στα αυτιά μου. Την ακούω τόσο καθαρά.

Και για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω.

Προσπαθώ να φλερτάρω με άτομα που δεν με γεμίζουν. Νιώθω κενή. Και σε όποιον και αν μιλήσω ακούω καθαρά την φωνή σου. 

Και κάπως έτσι ψάχνω πάλι για άμυνες. Όλο αυτό γυρνάει σ'ένα συνεχόμενο φαύλο κύκλο. Ψάχνω για άμυνες. Για επιβεβαίωση ότι αξίζω. Ότι είμαι κάτι ακριβό. Ότι υπάρχουν άτομα για τα οποία έχω κάποια αξία. Και όλα αυτά γιατί εσύ μου δημιούργησες ανασφάλειες που δεν είχα ποτέ.

Ξέρω όμως αυτό το παιχνίδι πολύ καλά. Μπορεί να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή την διαδικασία όμως ξέρω που υπάρχουν όρια. Ξέρω που οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και που το παιχνίδι είναι παιχνίδι. Ένα παιχνίδι επιβεβαίωσης. Όμως εγώ μάτια μου μεγάλωσα με αξίες. Ηθικές. Που όσο και να θέλω κάποιες φορές να τις καταπατήσω και να κάνω και εγώ του κεφαλιού μου, τις έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μου φωνάζουν ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Και όσο και να θέλω να προσπαθήσω, και να συμβαδίσω με αυτό το περιστασιακό που είναι οι άλλοι,δεν πρόκειται να γίνω. Θέλω είπα. Ναι θα ήθελα. Θα ήθελα τόσο πολύ κάποιες φορές να είμαι και εγώ μια αναίσθητη αυτής της εποχής. Να παίρνω την επιβεβαιωσή μου, και ύστερα να χαμογελάω και να φεύγω.

Όμως δεν μπορώ να είμαι έτσι. Γιατί όσες ανασφάλειες και αν μου φύτεψες ξέρω πως δυνατή θα είμαι μόνο εαν διαχειριστώ το εγώ μου μόνη μου.

Αυτό που με τρομάζει όμως είναι πως μπαίνω σε αυτή την διαδικασία. Και τα όρια είναι τόσο λεπτά. Που φοβάμαι μην τα ξεπεράσω. Όση αυτοκυριαρχία και αν θεωρώ πως έχω στον εαυτό μου. Όσο και αν χαμογελάω πως εμένα δεν με νοιάζει. Αυτή είναι η ζωή σου,και θα κάνω και εγώ την δική μου, όπως την γουστάρω, με όση περισσότερη τρέλα μπορώ. Αντίποινα βλέπεις. Τα οποία δεν θα μάθεις και ποτέ. Λες και θα καταφέρω τίποτα παραπάνω.

Το μόνο που θα καταφέρω είναι να νιώσω πιο κενή απ'ότι ήδη νιώθω.

Παροδικές χαρές. Και παιχνίδια ενός ανθρώπινου μυαλού που νομίζει πως οι τρύπες που σου αφήνουν οι άλλοι θα κλείσουν τόσο εύκολα. Με δουλειά,λεφτά, και νέα πρόσωπα.

Καημένε εαυτέ μου. Πόσο κενό μπορεί να νιώθεις, και πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι πληγές σου,που μάταια προσπαθείς κάθε μέρα σαν την χαζή να τις κλισεις.

Καημένες πληγές...

~~~~~~~~~~

Το μυαλό μου έχει μείνει σ'εκείνη την γλυκιά Κυριακή.

Κυριακή στις 5 Μαρτίου. Ακόμα και μετά από 5 μήνες δεν έχω χωνέψει πως γύρισαν όλα τόσο γρήγορα τούμπα. 

Είχες πάει να πλύνεις το αμάξι και εγώ κοιμόμουν στο κρεβάτι σου.

"Μωροοο μουυυυ,κοιιιτααααα τι έφεραααα" φώναζες σαν μικρό παιδί όταν γύρισες. Πίτσα, κιμαδόπιτα, και κοτόπιτα. Τα βάλαμε σ'ένα μεγάλο πιάτο και μετά είδαμε ταινία. Και μετά από αυτό αρχίσαμε να κατεβάζουμε παιχνίδια στο κινητό μας. Για να έχουμε να παίζουμε παρέα ακόμα και από απόσταση. Γελάγαμε, και γελάγαμε... Το απόγευμα με κούρεψες. Ευχαριστώ κομμωτή μου, σου είχα πει. Είδαμε θρίλερ.

Το χέρι σου κάτω από την κουβέρτα χαίδευε το δικό μου. Το βράδυ με φίλαγες. Δεν θυμόμουν πια ήταν η τελευταία φορά που με είχες ξανά φιλήσει τόσο.

Λες και ήθελες η τελευταία μας Κυριακή να είναι ξεχωριστή.

Τις επόμενες δύο Κυριακές ήσουν ψυχρός. Σε είχα ρωτήσει τι έχεις,τίποτα μου έλεγες. Εγώ όμως το ένιωθα. Κάτι δεν πάει καλά.

22 Μαρτίου. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι εκείνο το βράδυ θα ήταν το τελευταίο που θα κοιμόμασταν αγκαλιά. Ένιωθα πως μπορεί αν χωρίζαμε. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μας βράδυ.

Είχαμε πάει σινεμά. Έπαιζε το εξής τραγούδι :

Είδαμε το Logan. Όσο ακούω αυτό το τραγούδι νιώθω η καρδιά μου να σκίζεται στα δύο. Θυμάμαι που άρχιζε η ταινία και έπαιζε. Και σε ένιωθα απόμακρο. Πάντα όταν είχες κάτι και ήμασταν στο σινεμά περίμενα να δω τι θα κάνεις. Εάν θα μου πιάσεις το χέρι.

Σε κάποια φάση το έπιασες. Και το χαίδεψες.

"Φιλί;" σου είχα ζητήσει πριν ξεκινήσει η ταινία. Με κοίταξες με βλέμμα που πόναγε. Που μαρτυρούσε τύψεις. Που μαρτυρούσε προδοσία. Μου έδωσες απρόθυμα ένα φιλί.

Δεν μιλάγαμε πολύ εκείνο το βράδυ.

Όμως ως συνήθως απαίτησες τα χάδια μου. Εγώ σου γύρισα την πλάτη.

"εεε χαιδεψέ με" μου είχες πει. Όπως πάντα παραπονιόσουν. Σου γύρισα όμως την πλάτη και απλά τράβηξα το χέρι σου στην μέση μου.

Πέρασαν ακριβώς 5 μήνες από εκείνο το βράδυ. Αλλά ακόμα όταν το θυμάμαι πονάει η ψυχή μου. Πονάει και σαπίζει κάτι μέσα μου. Πόναει να θυμάμαι πόσο συνηθισμένη ήταν η τελευταία φορά. Εάν το ήξερα ίσως να σε κράταγα αγκαλιά πιο σφιχτά.
Δεν κατάλαβα πως μ'εσένα...που το μεγαλύτερο διάστημα που είχαμε περάσει χωρίς να κοιμηθούμε παρέα ήταν 3 ημέρες....ξαφνικά πέρασαν 5 μήνες.

Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα. Όσο ο χρόνος περνάει τόσο μικρότερη απειλή αισθάνομαι. Και τόσο λιγότερο πόνο. Όμως όλα ακόμα ζουν μέσα μου. Κάποιες φορές νιώθω σχεδόν το δικαίωμα να σε πάρω τηλέφωνο,να σε ρωτήσω πως πήγε η δουλειά, και αν αύριο θα δούμε ταινία παρέα και θα κοιμηθώ σ'εσένα. Είναι σαν να μην με άφησες ποτέ.
Όμως όλα είναι μια συνήθεια. Είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη.
Και έχω αρχίσει να συνηθίζω την ηρεμία μου. Τον ύπνο μόνη μου. Και να κοιμάμαι χωρίς κάποια καληνύχτα.
Και όταν μελαγχολώ. Έχω την δουλειά. Και δεν σκέφτομαι.

Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που η σχολή μου έχει πάει πίσω. Είχα υπολογίσει να πάρω πτυχίο τον Ιούνιο αλλά τελικά μάλλον το βλέπω για Ιανουάριο.
Ένιωθα πως μόλις διάβαζα θα έπεφτα σε κατάθλιψη.

Αναλογίζομαι πως θα ήταν το καλοκαίρι μου εάν συνέχιζα μαζί σου. Λογικά δεν θα δούλευα. Θα έκανα μόνο πρωόθηση. Θα είχα τελειώσει με την σχολή και αν όχι θα διάβαζα. Και θα ήμασταν παρέα διακοπές είτε στην Σαλαμίνα είτε σε κάποιο άλλο μέρος.


 ΥΓ: Άραγε όντως να χώρισες;; Θα μάθω. Δεν θέλω να χαίρομαι χωρίς αποδείξεις.
Αλλά ακόμα και αν δεν χώρισες λίγη σημασία έχει. Κάποια στιγμή θα χωρίσεις. Και κάποτε θα είσαι μόνος. Κάποτε και εσύ θα καταλάβεις την αξία μου. Όπως ο Γ. που γύρισε μετά από 3 χρόνια, απογοητευμένος που δεν έχει βρει ακόμα κάτι σοβαρό, και λέγοντας ότι τότε ήταν περίεργος γιατί ήθελε να ζήσει εμπειρίες.

Ο χρόνος δείχνει την αξία μας. Βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Και σου δείχνει τι άξιζε και τι όχι.
Λίγη σημασία έχει πότε θα τελειώσει αυτή η φτηνή σου σχέση. Είτε τώρα είτε πιο μετά. Γιατί έτσι και αλλιώς κάποτε θα τελειώσει. Και βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γι'αυτό.
Και όλες αυτές οι βλακείες που μου έλεγες ότι δεν σε κάλυπταν κάποτε θα έρθουν να σε χτυπήσουν κατακέφαλα.
Γιατί θα δεις πως αυτό που δεν σε κάλυπτε ήταν το φαίνεσθαι που ζήταγες.
Το είναι μου, ήταν υπερβολικά μεγάλο και βαθύ για να το αντέξεις.

ΥΓ2: To σώμα σου το δίνεις εύκολα αλλού. Την καρδία σου όμως;;; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως έδωσες τόσο εύκολα αλλού την καρδιά σου. Την ψυχή σου. Μα τι λέω.... Ίσως και να μην έχεις καν καρδιά τελικά.

ΥΓ3:

I hurt myself today 

To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real
The needle tears a hole
The old familiar sting
Try to kill it all away
But I remember everything

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know goes away
In the end 
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
Upon my liar's chair
Full of broken thoughts
I cannot repair
Beneath the stains of time
The feelings disappear
You are someone else
I am still right here

What have I become
My sweetest friend
Everyone I know goes away
In the end
And you could have it all
My empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt

If I could start again
A million miles away
I would keep myself
I would find a way

You Could Be Happy.......

Είναι μια από αυτές τις μέρες που με πιάνει πάλι το παράπονο.

Έχω ρίξει κάθε άμυνα και έχω αφήσει τον εαυτό μου να εκτεθεί σε αυτόν τον πόνο που μου άφησε ο Σ.

Πονάω πάρα πολύ. Πάρα μα πάρα πολύ. Και φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι να ξανά εμπιστευτώ άτομο. Δεν θέλω να χρειαστεί να ξανά αποχωριστώ κανέναν που θα αγαπήσω. 

Από την άλλη φοβάμαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη μου. Ότι κανένας δεν θα με αγαπήσει αληθινά και κανένας δεν με ερωτευτεί μέχρι τρέλας. 

Νιώθω πάλι τόσο σπασμένη. Τόσο πληγωμένη.

Βλέπω στα ονειρά μου τον Σ. 

Πετάγομαι στον ύπνο μου. Είναι σε κάθε όνειρο μαζί με την άλλη.

Προσπαθώ να διαχειριστώ το γεγονός πως το άτομο που εμπιστεύτηκα όσο τίποτα στον κόσμο με πούλησε τόσο εύκολα. Όμως δεν χωνεύεται εύκολα αυτό.

Πονάνε τα σωθικά μου.

Πονάνε οι αναμνήσεις.

Δάκρυα κυλούν στα μάτια μου.

Κόμπος στο λαιμό μου.

Και εγώ νιώθω ανήμπορη. Ανήμπορη να ξανά αγαπήσω. Παγωμένη. Ευάλωτη. Φοβισμένη. Σπασμένη. Κομματιασμένη. 

Η αγάπη μου εξαντλήθηκε τόσο πολύ.

Η τεράστια υπομονή μου δόθηκε σ'ένα άτομο που δεν με εκτίμησε. Που πάντα ήθελε πολύ πιο πολλά από αυτά που πρόσφερα. Που ήθελε πιο πολλά από ότι ο ίδιος μου πρόσφερε συναισθηματικά.

Η αντοχή μου εξαντλήθηκε και αυτή.

Κουράστηκε να ψάχνει την αγάπη.

Είμαι μόνο 24 και κάθομαι και μιλάω λες και είμαι 40 χρονών.

Όμως έδωσα τόση ενέργεια σ'αυτό το άτομο που πραγματικά αισθάνομαι πως έχω μείνει μισή. Έδωσα τόσο πολύ τον εαυτό μου που μέχρι και το ίδιο μου το εγώ ένιωσε να εξαφανίζεται.

Μακάρι να μου διέγραφα τις αναμνήσεις από το κεφάλι. Σήμερα με χτύπησε κατακέφαλα η απουσία του. Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο και να κλάψω πάνω από το ακουστικό. Να του πω πόσο τον αγάπησα. Πόσο χαρούμενη ήμουν όταν χαμογέλαγε. Να του πω πόσο με έλκυε χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί και το πως. Να του πω, πως ακόμα δεν διανοούμαι πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα. Πως πέταξε έτσι όλες μας τις στιγμές. Δεν γίνεται να μην μιλάμε σκέφτομαι. Δεν γίνεται να ζω χωρίς την φωνή μου. Χωρίς την αγκαλιά του.

Και τι να πούμε όμως; Εκείνος για την καινούργια του γκόμενα και εγώ για το πόσο μόνη νιώθω;; Δεν ήμασταν ποτέ φίλοι στα πλαίσια αυτής της σχέσης. Ο ένας δεν ανοιγόταν στον άλλον. Ούτε ο ένας υποσχόταν μεγάλες στιγμές και συναισθήματα στον άλλον. Το ήξερα ότι θα χάναμε. Το ήξερα πολλούς μήνες πριν χωρίσουμε. Θα καιγόμασταν. Ήμασταν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, με τόσο διαφορετικά θέλω, απόψεις, και τόσο  διαφορετικούς χαρακτήρες που το ήξερα ότι θα χάναμε. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για να μείνουμε για πολύ καιρό μαζί.
Όμως αλήθεια δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάπου στην γη πιο υπομονετικό άτομο από εμένα.
Μπορεί να έχω γράψει σχετικά καλά λόγια για τον Σ. σ'αυτό το μπλογκ, η αλήθεια όμως είναι πως ήταν ένα πολύ μα πολύ δύσκολο άτομο.

Εγωιστής πολύ. Μου είχε κλείσει κάποιες φορές το τηλ. Στα νεύρα του μου μίλαγε απότομα. Μια φορά του είχα πει ότι φοβάμαι όταν νευριάζει. Μερικές φορές μίλαγα σιγανά και δεν με άκουγε,και αυτό επειδή με κόμπλαρε. Ξέχναγε βασικά πράγματα για την ζωή μου. Για την ημέρα μου. Δεν ερχόταν στα μέρη μου. Δεν έβγαινε με παρέα μου. Ήθελε να κάνουμε ότι εκείνος ήθελε. Ήθελε να βλέπουμε τις ταινίες που ήθελε. Ήθελε να βρισκόμαστε τις ημέρες που εκείνος μπορούσε. Τσαντιζόταν για χαζομάρες. Και μετά μου έλεγε με παράπονο σου μίλησα άσχημα ε; Δεν μου πρόσφερε συναισθηματική ασφάλεια.



Μια φορά. Το καλοκαίρι μου είχε στείλει το εξής μήνυμα."Μωράκι μου είσαι πολύ γλυκό κοριτσάκι. Μου λείπεις όταν είσαι μακρία."
Το είδα το πρωί. Ήθελα σχεδόν να κλάψω από την χαρά μου. Το έκανα πριντ σκριν και το κράτησα αυτό το μήνυμα. Ήταν μετρημένα τέτοια μηνύματα στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν είχαμε να βρεθούμε μέρες πιο πολύ με ρώταγε εάν του έλειψα, πως ήμουν χωρίς εκείνον. Ήθελε να παίρνει ο εγωισμός του συνεχώς επιβεβαίωση. Και αυτό την ρημάδα την επιβεβαίωση προσπάθησα πολύ να του την δώσω. Τον έλεγα αγάπη μου. Ότι μου λείπει η αγκαλιά του. Είχα εκτυπώσει φωτογραφίες μας στον ένα χρόνο και του της είχα δώσει.

Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω πως η ψυχή του με έβγαλε τόσο γρήγορα από μέσα του. Ένα άτομο που ορκίζουν πως παρά τις αναποδιές του είναι συναισθηματικό. Ένα άτομο που ήμουν μονάχα η 2η σχέση του. Και ίσως η 1η του κανονική θα έλεγα εγώ. Ήμουν η πρώτη που είχε κοιμηθεί κάτω όπως μου είχε πει. Η 1η κοπέλα που πήγαινε μαζί της διακοπές. Δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω πως βγήκε τόσο εύκολα από το δικό μας εμείς, και έδωσε την καρδια του αλλού. Γιατί το σώμα το καταλαβαίνω. Την καρδιά όμως;; Πως την δίνεις τόσο εύκολα αλλού;; Πόσο ανώριμος μπορεί να είσαι για κάτι τέτοιο;



Μου λείπει πολύ το περσινό καλοκαίρι. Τα Σαββατοκύριακά μας στην Σαλαμίνα. Οι αγκαλιές μας. Μου λείπει η μαγευτική Μήλος μαζί του. Που με έπιανε αγκαλιά στο λιμάνι και γέλαγα που μας κοίταζαν οι τουρίστες. Η φατσούλα του που με ξύπναγε,και μου έλεγε ότι έπλυνε τα δόντια του και με φίλαγε. Οι πλάκες μας. Η ατελείωτη ενεργειά του....να παίξουμε με την κάμερα και τους περαστικούς,να του πάρω δώρο γλειφιτζούρια για να μην γκρινιάζει ότι μας τα πέταξε η καθαρίστρια στο δωμάτιο, το γέλιο μας όταν καταλάβαμε ότι ξέχασε όλα τα εσωρουχά του στην Αθήνα, η ανυπομονησία του να φτάσουμε στο λιμάνι, τα βιντεό μας, οι πέτρες οι άσπρες που κουβάλησε μαζί του από το Σαρακίνηκο, η άμμος στο μπουκάλι της μπύρας από το Παλιοχώρι...

Ίσως να ζηλέυω πολύ. Να ζηλεύω που αυτή πήρε την θέση μου στην ζωή του. Ίσως να ζηλεύω και την ζωή του Σ. Τους υπέροχους γονείς του, το Σιρόκο,την Λούσι, το εξοχικό στην Σαλαμίνα, το διπλό κρεβάτι, η παρέα του που γέλαγα.

Και μετά σκέφτομαι χαζομάρες. Όταν τον πρωτοφίλησα δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Απλά με μαγνήτιζε κάτι. Κάτι ανεξήγητο.

Θέλω να περάσει ο καιρός. Να περάσουν τα χρόνια. Και όλα αυτά πάλι να τα θυμάμαι κάποτε και να γελάω. Όπως αργότερα θυμόμουν αυτά με τον Γ. και είχαν σταμάτησει να με πονάνε. Και έλεγα τι χαζή τότε το '15 που έκλαιγα που είχε σχέση με άλλη. Ούτε πάνω από 4 μήνες δεν είχε κρατήσει. Και φτάνουμε στο σήμερα στο '17 και ο Γ. ακόμα μόνος και αναποφάσιστος είναι.

Μακάρι λοιπόν κάποτε να ξανά διαβάζω αυτά και όλα να είναι μια κακή και θολή ανάμνηση που δεν θα πονάει πια.

Η καρδιά μου για άλλη μια φορά έχει παγώσει. Έχει παγώσει τόσο απελπισμένα πολύ. Που για άλλη μια φορά χρειάζεται κάτι πολύ δυνατό για να την ξυπνήσει.

YΓ1:Θυμάμαι που έλεγα πως ξέρω ότι οι άνθρωποι φεύγουν,αλλά σε εκείνον είχα δει κάτι που ήθελε να μείνει. Όμως ψέμματα. Οι άνθρωποι πάντα θα φεύγουν.
Τι να σκέφτεται άραγε αυτή η κοπέλα; Με τι καρδιά χώθηκε ανάμεσα σ'ένα ζευγάρι; Που βρίσκουν την δύναμοι άραγε οι άνθρωποι να ποδοπατάνε τους υπόλοιπους τόσο εύκολα και απλά;


ΥΓ2:Πόσο θα ήθελα να τον άκουγα. Αλλά και τι να του έλεγα; Και μόνο η ιδέα με αναστατώνει, με πληγώνει, και νιωθω χάλια.
Πόσο παράλογο να σ'έχουν απατήσει και εσύ να αγαπάς ακόμα.

YΓ3: 3 μήνες και 18 ημέρες από την τελευταία φορά που κοιμήθηκα ήρεμη στην αγκαλιά του.
3 μήνες και 8 ημέρες από την τελευταία φορά που τον είδα.
2 μήνες από την τελευταία φορά που τον άκουσα.
Μόλις ένας μήνας από την τελευταία επικοινωνία. Γιατί δεν ξέρω εάν το ανέφερα μου έστειλε μέτα από το βρισίδι που του έριξα ένα "τι κάνεις;"
Δεν απάντησα. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Και πιστέψτε με....το να σκοτώνω την αγάπη που έχω για τον Σ. είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει στην ζωή μου.

You could be happy, and I won't know
But you weren't happy the day I watched you go 

And all the things that I wished I had not said
Are played on lips till it's madness in my head 

Is it too late to remind you how we were?
But not our last days of silence, screaming, blur 

Most of what I remember makes me sure
I should have stopped you from walking out the door 

You could be happy; I hope you are
You made me happier than I'd been by far 

Somehow everything I own smells of you
And for the tiniest moment it's all not true 

Do the things that you always wanted to
Without me there to hold you back; don't think, just do 

More than anything I want to see you go
Take a glorious bite out of the whole world

Πρέπει μόνη μου.

13 Ιουνίου 2017

Ο Γ. μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μου. Κοιτάζω την οθόνη και δεν ξέρω τι να γράψω, τι να εξηγήσω.
Απογοητεύτηκα ναι. Μου είπε ότι μόλις γυρίσει θα δουλεύει 3 εβδομάδες και μετά θα φύγει πάλι για Αγγλία. Ότι ξέρει ότι δεν θα μου δώσει το 100% του γιατί θέλει να ψάξει για να κάνει ένα καινούριο μάστερ και να αφήσει το παλιό. Ότι πιέζεται πολύ σε αυτό το θέμα από την μητέρα του, την αδερφή του, τον θείο του γιατί το θέμα είναι περισσότερο οικονομικό. Δεν ξέρει εάν πρέπει να κυνηγήσει το μάστερ που θέλει ή να συνεχίσει για το προηγούμενο που δεν του άρεσε.

Δεν προσπάθησα να ανακατευτώ στα οικογενειακά του. Του είπα να κάνει ότι νομίζει. Και να βρει το καλύτερο για τον μέλλον του. Είναι ο άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στην καριέρα του. Το ξέρω από παλιά. Το είδα και τώρα. Θα φτάσει σίγουρα ψηλά. Αλλάζει χώρους κατοικίας για την πλάκα του προκειμένου να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε όνειρό του. Αλλάζει φιλίες. Και αλλάζει και κοπέλες. Γιατί όπως μου έλεγε χωρίς μόνιμο τόπο κατοικίας δεν έχει και μια μόνιμη κοπέλα, καμία δεν δέχεται αυτό το πήγαινε έλα που κάνει τα τελευταία χρόνια.

Καμία εκτός από εμένα. Που πάντα θα είμαι πρόθυμη για εκείνον. Που δεν υπάρχει άτομο που δεν θα χώριζα για να είμαι με εκείνον. Που είναι ο μόνος που με έχει κάνει να αισθανθώ ολοκληρωμένη, πως δεν μπορεί να με πειράξει κάτι. Που νιώθω πως το μέσα του μου ανήκει και του ανήκω. Το μόνο άτομο που με έχει κάνει να νιώσω ότι πετάω από χαρά και ότι τα πάντα είναι όμορφα.
Ωστόσο του είχα ξεκαθαρίσει ότι φοβόμουν μην γίνει ότι και την πρώτη φορά.
Ότι δεν ήθελα να τον χάσω πάλι.

"εε είναι οι συνθήκες που δεν μας αφήνουν." μου είπε
"Δεν είναι οι συνθήκες. Και οι συνθήκες να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν θα είναι και τέλειες. Αλλά να σου πω κάτι; Για εμένα θα είσαι πάντα ο πιο καλός μου φίλος."
"Εντάξει δεν θα χαθούμε."
"Χμ..πάντως και στην άλλη άκρη της γης να βρεθείς εγώ θα σε στηρίζω."
"Το ξέρω,το έχω καταλάβει αυτό,γι'αυτό και σε έχω σαν άτομο στην ζωή μου."

Νιώθω όμως πως ακόμα δεν βλέπει καθαρά πως αυτά τα χρόνια τον στηρίζω σιωπηλά. Νιώθω πως εγώ προσπαθώ πιο πολύ για αυτή την επαφή και την επικοινωνία.
Είχα πει κάποτε στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα του εκδηλώσω ξεκάθαρα τι νιώθω. Να το πάω στο πιο χαλαρό. Έτσι ώστε να προσπαθήσω να τον έχω στην ζωή μου έστω και λίγο. Έστω και μια φορά στο τόσο. Ακόμα το κάνω αυτό.
Αλλά δεν πονάει πια. Είμαι τόσο χαρούμενη που όλο αυτό δεν πονάει πια.


Νιώθω μόνο μια γλύκα. Ακόμα θεωρώ ότι ήρθε και με έσωσε την πιο κατάλληλη στιγμή. Από της 1 Ιουνίου και μετά δεν έχω ξανά κλάψει για τον Σ. Δεν έχω ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Και αν κάποια στιγμή τον σκεφτώ και νιώθω τα σωθικά μου να πονάνε, κάνω κάτι άλλο. Σκέφτομαι το όμορφο βράδυ με τον Γ. Πως κάτι τέτοιο μου αξίζει. Ή βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Ή παίρνω τηλέφωνο κάποια φίλη μου. Και έτσι δεν το αφήνω να με καταβάλει πάλι.

Παράξενο που ο Γ. δεν πονάει πια. Ίσως ωρίμασα και εγώ. Ο πόνος και το άσχημο φέρσιμο του Σ. σε εμένα όχι μια αλλά πολλές φορές δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή την μικρή απογοήτευση με τον Γ.

Όμως μάρτυράς μου το μπλογκ μου πάλι. Αισθάνομαι πάλι πως για κάποιο ο Γ. δεν θα μείνει πουθενά. Ούτε εγώ θα μείνω. Γιατί για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ. Και για εμένα πρέπει να είναι εκείνος.
Ίσως κάποια άλλη στιγμή...το σύμπαν να μας θέλει λίγο παραπάνω. Ίσως κάποια στιγμή να μας δώσει την ευκαιρία που αξίζουμε να μας δώσει. Μας το χρωστάει.
Γιατί εάν είναι να είμαστε μαζί, κάτι θα γίνει, κάπως και τελικά θα είμαστε.

Δεν θέλω όμως να ελπίζω. Κουράστηκα να περιμένω κάτι πιο δυνατό από εκείνον.
Οπότε για άλλη μια φορά θα πω αυτό που είχα πει όταν είχα δει τελευταία φορά τον Γ. πριν δυο χρόνια (και λίγο αργότερα γνώρισα τον Σ.) : Ας κυλήσει ο χρόνος. Και ας αφήσει μόνος του να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.

Θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Και πως ότι είναι γραμμένο να γίνει θα γίνει. Και τελικά το πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Και όπως είναι γραφτό να γίνουν.

Whatever happens tomorrow we've had today.

And if we should bump into each other sometime in the future, well that's fine too, we'll be friends...

Εάν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.


YΓ: Mου λείπουν πολύ τα βράδια που μίλαγα μαζί του. Το χαμόγελό μου μαζί του. Οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις όσο ήταν στο Αμπερντιν μέχρι της 5 το πρωί. Μου λείπει να βάλω το κινητό δίπλα από το μαξιλάρι,να το βάλει και εκείνος και να γελάσουμε για την απόσταση που μας χωρίζει. Μου λείπουν οι πλάκες μας. Η φάτσα του. Μου λείπει η χαρούμενη Μαρία που γίνομαι κάθε φορά που τον ακούω. Και το συνηθισμένο μας. "9 μισή ώρα ελλάδας σήμερα;" "ναι οκ, άρα 7μιση σ'εσένα έτσι;" "ναι :)"




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


29  Ιουνίου 2017

Είμαι στα βραχάκια στο Θησείο, μαζί μ'ένα φίλο της κολλητής μου από την σχολή. Τραγουδάνε μαζί στην ίδια πάντα. Και το αγόρι της είναι κολλητός του.

Ο Μ. λοιπόν είναι ένα άτομο που γνώρισα το '15. Μου ψιλοάρεσε αλλά είχε κοπέλα οπότε τον είχα διαγράψει τελειώς από το μυαλό μου. Τον Δεκέμβριο τον είχα δει πάλι σ'ένα live μαζί με την κολλητή μου από την σχολή. Τραγούδαγε τόσο όμορφα.

Μετά είχε κοπέλα όταν τον είδα δει πάλι σε κάτι γενέθλια. Έχει βρεθεί και τον Φεβρουάριο στην ίδια παρέα μ'εμένα και τον Σ.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα συναισθηματικό αγόρι. Πολύ κάφρος μερικές φορές. Αλλά γενικά πολύ καλός, και πάντα ήθελα να τον μάθω καλύτερα.

Δυσκολεύονται τα λόγια να βγουν από μέσα μου. Δυσκολεύομαι να του πω πόσο πληγωμένη είμαι. Πως είναι μόνο ένας μήνας που αισθάνομαι εντάξει με τον εαυτό μου. Με το εγώ μου.
Τελικά ξεκινάει πρώτος εκείνος. Δεν τον κοιτάζω στα μάτια.



"Μου αρέσεις. Και τις προάλλες θα μπορούσα να σε είχα φιλήσει. Αλλά σε βλέπω ντροπαλή. Δεν ξέρω, η αύρα σου βγάζει κάτι φοβισμένο."
"Και εμένα μου αρέσεις..." του λέω και αναστενάζω βαθιά. Και σε λίγα αγόρια το λέω αυτό η αλήθεια είναι. Όμως καθώς το έλεγα μέσα μου τα σωθικά μου πόναγαν. Ένιωθα κενή. Κομμάτια μου πάλι να σπάνε. Μου αρέσει απλά. Τελεία. Τίποτα πιο δυνατό. Τίποτα πιο έντονο. Τίποτα που να με κάνει να χαμογελώ δυνατά.
"Όντως βγάζω κάτι φοβισμένο;"
"Ναι. Εγώ για άμυνα έχω το χιούμορ. Αλλά εσύ που δεν έχεις κάτι τέτοιο βγαίνει..."
"Πω πω...σκέψου τι πέρασα στην προηγούμενη σχέση για να σου βγάζω κάτι τέτοιο."
"Το θέμα είναι σε τι φάση είσαι εσύ." μου λέει και πάλι ενώ με κοιτάζει εγώ κοιτάζω το κενό.
"Το θέμα είναι..." του λέω " πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα κανέναν για να ξεπεράσω μια προηγούμενη κατάσταση. Δηλαδή σκέψου Απρίλιο Μάιο έκλαιγα κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως σου ακούγονται τώρα αυτά που λέω."
"Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να τα ακούω. Κοίτα ξέρω πως έχεις χωρίσει. Αλλά πάντα πχ θα σε πονάει η πρώτη σου σχέση, δεν θα ξεχάσεις ποτέ τον πρώτο σου κτλ και πάει λέγοντας."
"Κοίτα δεν ξέρω για εμένα δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι κάτι έχει ξεθωριάσει μέσα μου όταν το σκέφτομαι και δεν με πονάει πια. Δεν βάζω τα κλάματα κτλ."
"Ναι αλλά η ζωή συνεχίζεται και δεν γίνεται να μένεις στάσιμη." μου λέει
"Σαφώς απλά την συνεχίζεις όταν νιώθεις έτοιμη. Και δυνατή. Θα ήταν άδικο εάν έκανα κάτι μαζί σου. Και όχι τόσο για εσένα όσο για εμένα."
"Ναι βρε...και αν αυτά τα ήξερες γιατί είχες βγει μαζί μου το Σάββατο;"
"Γιατί ήθελα να σε γνωρίσω. Και γιατί μερικές φορές αντιβαίνει η λογική και το συναίσθημα."
"Άρα τώρα στην δική μας περίπτωση τι υπερισχύει;"
"Η λογική." απαντάω σίγουρη
"Ξέρεις ο πατέρας μου έχει καρκίνο..." σοκαρίστηκα μόλις το άκουσα αυτό. Δεν το περίμενα. "Θέλω κάτι σοβαρό στην ζωή μου. Μια κοπέλα να περνάμε καλά. Να ξεφεύγω από τα προβλήματα..."
"Χμμ σκέψου να είχες τα δικά σου και να σου φόρτωνα και τα δικά μου..."
"Κοίτα δεν σου λέω πως ξαφνικά θα λύνονταν τα πάντα. Αλλά θα ένιωθα καλύτερα."



Η αλήθεια είναι ότι τον κατάλαβα. Είναι ένα αγόρι που δεν του βγαίνει το περνάω καλά. Θέλει κάτι σοβαρό. Ίσως και να γνώρισα πρώτη φορά τέτοιο αγόρι. Ήταν σαν να βγήκα με τον εαυτό μου. Ήξερα ακριβώς πως σκέφτεται. Ίσως να ήταν και πιο συναισθηματικός από εμένα. Παλιότερα που είχα και εγώ περισσότερα προβλήματα έλεγα τι ωραία που θα ήταν να έχω έστω κάποιον να με στηρίζει σε όλα αυτά.
 Αυτό που έχω προσέξει βέβαια είναι πως όταν είσαι καλά, τότε θα έχεις αυτό που θες, και όταν δεν είσαι τότε δεν θα έχεις αυτό που χρειάζεσαι.
Είναι λίγο άδικο το σύμπαν ορισμένες φορές αλλά το έχω αποδεχτεί.

Όταν αποχωριστήκαμε τον έκανα μια αγκαλιά. Ξέρω πως νιώθει. Ίσως όχι ακριβώς αλλά μπορώ να μαντέψω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Και με βάση αυτό το γεγονός ένα πράγμα σκέφτηκα.
Πρέπει να ξεπεράσω τον Σ. μόνη μου.
Είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω μόνη μου.
ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω μόνη μου.
Πρέπει να πάψω να κρύβομαι πίσω από άμυνες. Να μην φωνάζω φίλες μου να κοιμηθούμε παρέα όπως έκανα δυο μήνες γιατί φοβόμουν. Πρέπει να μην προκαλώ την τύχη μου με κανένα αγόρι. Όχι όπως έκανα με τον Μ. Γιατί πήρα από αυτόν μια μικρή επιβεβαίωση σίγουρα. Σίγουρα έχω πάρα μα πάρα πολύ ανάγκη να ακούσω από κάποιον ένα μου αρέσεις. Ειδικά όταν αντικαταστάθηκα σαν παλιό τηλέφωνο με τον χειρότερο τρόπο και ένιωσα πως δεν αξίζω τίποτα.
Πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Πρέπει να βρω την παλιά Μαρία.
Και να ξανά αγαπήσω πάλι το "εγώ" μου, αλλά μόνη μου.



Σε αυτή την σχέση με τον Σ. είχα χάσει τόσο πολύ το "εγώ" μου. Και δεν ήμουν καν ένα "εμείς". Ήμουν μόνο ο Σ. Η ζωή του, οι ανάγκες του,αυτά που ήθελε. Είχα χάσει τελειώς εμένα. Δεν απαιτούσα αυτά που ήθελα. Δεν του έκανα παράπονα γι'αυτά που με ενοχλούσαν. Πήγαινα επί 1,5 χρόνο μόνο εγώ στην περιοχή του. Και τον δικαιολογούσα πάντα πως δουλεύει, πως είναι κουρασμένος, πως δεν πειράζει.
Βολεύτηκα στις Τετάρτες με το σινεμά, και στις ταινίες και στο χουχούλιασμα τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Και ξέχασα την Μαρία. Ξέχασα εμένα.

Είναι μονάχα ένας μήνας τώρα που αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Και πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να φτιάξω πάλι αυτό τον εαυτό μου έσπασε, που διαλύθηκε ,που είχε χαθεί.

Ποτέ δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που χωρίζουν ένα άτομο που υποτίθεται αγαπούσαν και ήταν ερωτευμένοι για ένα άλλο.
Και αυτό το έκανε και ο Σ.  Θυμάμαι που μου έλεγε με πείσμα και θυμό "Έρωτας είναι."
"Αυτό που νιώθεις για εμένα εγωισμός είναι,όχι έρωτας."
"Έρωτας είναι."
"Εγωισμός είναι."
"Κοπέλα μου έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ο έρωτας είναι παράλογος."
Είχα γελάσει ειρωνικά σ'αυτά τα λόγια.

Και όπως αποδείχτηκε είχα δίκιο.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι η ψυχή τους. Δεν γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά τόσο εύκολα.  Δεν ερωτευόνται το άτομο απεναντί τους. Αλλά την κατάσταση. Τα μήνυματα κάθε πρωί και κάθε βράδυ, την αγκαλιά, το σεξ, το φιλί. Αλλά όχι το ίδιο το άτομο.

Θέλει θάρρος και δύναμη να μείνεις μόνος σου για λίγο καιρό. Για να γίνεις πάλι εσύ. Θέλει πολύ δύναμη για να αντέξεις την μοναξιά, από εκεί που είχες συνηθίσει μια συνεχόμενη ασφάλεια.
Άξιοι της μοίρας τους οι άνθρωποι που είναι σε σχέση απλά και μόνο για βόλεμα και όχι από αληθινό έρωτα. Γιατί ο έρωτας με την ψυχή μένει για πάντα, ενώ με την κατάσταση τελείωνει κάποια στιγμή.



Θυμάμαι κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει με τον Σ. γι'αυτό. Βασικά όχι μια και δυο φορές,αλλά πολλές φορές. Συμφωνούσαμε και οι δυο στο γεγονός πως δεν είναι υγιές να βγεις από μια σχέση αι να μπεις αμέσως σε μια άλλη. Δείχνει πως δεν είσαι δυνατός. Δεν σέβεσαι καν το παρελθόν σου ή το σώμα σου.
"Μόνο εάν η άλλη έδειχνε αδιαφορία ίσως το έκανα." δεν θεωρώ ότι έδειξα ποτέ μου αδιαφορία. Απλά ίσως είχα γίνει πιο δυναμική απέναντί του τους τελευταίους μήνες. Δεν έδινα αρκετή ικανοποίηση στον εγωισμό του. Και σταμάτησα να ανέχομαι κάποια πράγματα.

Θυμάμαι στα πρώτα μας τηλεφωνήματα μου είχε πει αυτό
"Την είχα απατήσει εκείνη την κοπέλα. Δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν κάτι πολύ χαλαρό. Τα είχαμε μόνο 4 μήνες,και δεν μιλάγαμε και πολύ....Δεν ξέρω....με θεωρείς κακό άνθρωπο;"
"Χμμ δεν ξέρω. Εάν της το είπες οκ. Και αν όπως λες δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό εντάξει."

Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως θα δικαιολογούσε τώρα τον εαυτό του. Ίσως πάλι με αυτή την δικαιολογία του τύπου ότι μεγαλώνουμε και ψάχνουμε κάτι πιο κοντά σε αυτό το άτομο που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας που θέλουμε για γάμο.
Πάντως σε αυτό χαίρομαι. Και πραγματικά λυπάμαι όποια τον παντρευτεί. Θεωρώ ότι καταβάθος αγαπά μόνο τον εαυτό του. Και αν είναι τόσο οξυθυμος, τόσο κυκλοθυμικός και εγωιστής από τα 24 του,δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι στα 34 του,με τις διπλές ευθύνες.



Ρόδα είναι και γυρίζει. Και ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Μάρτυς μου πάλι το μπλογκ μου. Ρόδα είναι...

Ακόμα θυμάμαι που μου έλεγε " Καλά ο Π. δεν μπορεί να μείνει μόνος του." " Καλά η Ελ. από την δουλειά χώρισε τον Α. και τα έφτιαξε με τον Τ. και βγήκαμε παρέα και της είπα ότι δεν μου αρέσει ο χαρακτήρας της και η επιπολαιοτητά της" " Καλά η φίλη σου η Ν. που χώρισε τον Σ. για τον Γ. τι άσχημο. Καλά έκανε μετά και την άφησε ο Γ. της γύρισε πίσω. "

Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα άτομο αναίρεσε έτσι όσα έλεγε.

Εγώ είχα φτιάξει ένα εμείς με τον Σ.
Τώρα προσπαθώ να φτιάξω πάλι ένα δικό μου εγώ. Έχω δύναμη αυτή την στιγμή μόνο για το δικό μου εγώ. Η ενεργειά μου....η αγάπη μου...έχει σπαταληθεί και δεν έχει τόσο γρήγορα δύναμη για ένα καινούργιο εμείς.

Και έτσι είναι το σωστό.
Σκέφτομαι τον Σ. και ακόμα αναστενάζω. Διώχνω αμέσως κάθε ανάμνηση από αυτό. Κάνω αυτό που κάνω πάντα. Μένω μακριά από ότι με πονάει μέχρι να περάσει τελειώς.
Κάποια μέρα θα περάσει σίγουρα.
Αλλά τώρα είναι νωρίς. Η ψυχή μου έχει ακόμα την μυρωδιά του.

Εγώ λοιπόν δεν θα γίνω ένας Σ.

Δεν θα αντικαταστήσω κανέναν στην θέση του. Και δεν θα χρησιμοποιήσω κανέναν για να τον ξεπεράσω.

Όταν θα μπω σε μια νέα κατάσταση θα είμαι σίγουρη. Σίγουρη πως η ανάμνηση του Σ. δεν με πληγώνει πια. Σίγουρη πως νιώθω έντονα.

Σίγουρη πως ξανά ερωτεύομαι από δύναμη, και όχι από αδυναμία και από ανάγκη έλειψης κενού.

Φοβάμαι.

Όμως είμαι δυνατή.

Και θα το καταφέρω, όπως το είχα καταφέρει και στον πρώτο μου χωρισμό.

Και θα το καταφέρω ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Φτιάχνοντας την καθημερινότητά μου.

Και κάνοντας πράγματα για την Μαρία.

Για εμένα. Και μόνο για εμένα. Όπως μου έλεγα πάντα.

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ.

I heard it said that words are deadly things
I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart for me."

And I was lured into every word you'd speak
Yeah when I was young you could tie my tongue and weaken my knees
But the line's been drawn and I'm moving on
And another girl will come along
So I'm taking back my heart for me

This is the end of the road
This is where we part
You can keep all your memories but I'm taking my heart
Turns out being away is a wonderful way to be

I'm going back to the earth
Back to open doors
Back to Beach Boys records and minor fourths
'Cause I'm taking back my heart for me

And I heard it said that words are deadly things
So I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart,"
I said, "I'm taking back my heart
I'll be taking back my heart for me."

~~~~~~~~~~~~

YΓ: Mέρα πάρα μέρα τον βλέπω στο όνειρό μου. Είτε μόνο του, είτε μαζί με αυτή που για χάρη της με χώρισε...και γελάνε εις βάρος μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν με σκέφτεται έστω και λίγο. Περάσαμε τόσο μαζί. Ήμουν τόσο στην ζωή του. Που δεν γίνεται να μην υπάρχει έστω και κάπου η απουσία μου.
Αράγε πως γίνεσαι τόσο ξένος μ'ένα άτομο που ανέπνεες δίπλα του για πάνω από 200 βράδια;;
Μου λείπει. Αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να μου λείπει. Κάνω σαν να μην υπήρχε καν ποτέ στην ζωή μου.

How long will i want you?

"... Όμως, το ίδιο γίνεται με κάθε ζωή. Φαντάσου να διαγραφεί απ'αυτή μια επιλεγμένη μέρα και σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της. Στάσου,εσύ που διαβάζεις, και σκέψου λίγο τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή από χρυσάφι,από αγκάθια ή από άνθη,που δεν θα σε είχε δέσει ποτέ,αν δεν σχηματιζόταν εκείνος ο πρώτος κρίκος, εκείνη την αλησμόνητη μέρα." Τσαρλς Ντίκενς


Τρίτη 15 Απριλίου 2014
Εγώ να καταβαίνω τις κυλιόμενες στο μετρό, εσύ ακριβώς δίπλα μου να τις ανεβαίνεις. Εσύ είσαι. Ψηλός. Μελαχρινός,με μαύρα γυαλιά και υπέροχο χαμόγελο. Εσύ είσαι. Που σ'είχα βρει με της Ρ. και σε είχα κάνει αντ στο facebook γιατί με τράβηξε το χαμόγελό σου. Εσύ είσαι.
Λίγα λεπτά πιο μετά και δεν θα σε είδα δει.
Δεν θα είχαμε γνωριστεί.


Τρίτη 22 Απριλίου 2014
Του αρέσω όντως; Αρέσω εγώ σ'αυτόν τον ομορφούλη και γλυκούλη;
Πριν αποχωριστούμε σου έδωσα ένα πεταχτό φιλί. Ξάπλωσα μ'ένα τεράστιο χαμόγελο. Ήμουν τόσο χαρούμενη.


Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014
Σε φίλησα πολλές πολλές ίσως και άπειρες φορές. Ένιωσα πως η καρδιά μου βρήκε ένα κομμάτι της. Μου είπες ότι με λατρεύεις. Ήμουν ευτυχισμένη.



Τρίτη 24 Ιουνίου 2014
Φεύγεις πάλι φεύγεις. Νιώθω να κομματιάζομαι. Μένω μισή. Νιώθω τον εαυτό μου τόσο μισό. Γιατί πρέπει πάλι να φύγεις; Και όχι σε άλλη πόλη ή χώρα,αλλά σε άλλη ήπειρο μακρία μου.
Δίνω όμως μια ολόκληρη ζωή για να σε ξανά δω και να σε ξανά φιλήσω.


Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014.
Άνδρος. Μαζί σου. Μια τέτοια γεύση πρέπει να έχει η ευτυχία. Γεύση ενός καλοκαιρινού φιλιού.


Κυριακή 3 Αυγούστου 2014.
Πρέπει να χωρίσουμε. Εσύ Αγγλία, εγώ Ελλάδα. Δεν μπορείς την απόσταση. Δεν θέλω να σε χάσω. Δεν γίνεται να σε χάσω σαν άτομο από την ζωή μου. Είμαστε και οι δύο  νέοι μικροί 21... Θες να ζήσεις και άλλες εμπειρίες σίγουρα.
Και εκείνη την μέρα μου υπόσχομαι πως δεν θα κλάψω. Γιατί εγώ το ξέρω. Μια μέρα θα σε ξανά έχω. Μια μέρα θα καταλάβεις πως συμβαίνει κάτι στις ψυχές μας, και όχι απλά στα σώματά μας. Μια μέρα θα καταλάβεις πως η τρομακτική οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας είναι η απόδειξη πως εμείς πρέπει να είμαστε μαζί.



Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014.
Βγαίνουμε για έναν τελευταίο καφέ. Σου ζητάω ένα τελευταίο φιλί. Δεν ξέρω εάν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ στην ζωή μου. Θέλω όμως αυτό. Ένα τελευταίο φιλί.


Σεπτέμβριος 2014 με Ιούνιο 2015
Όλο αυτό το διάστημα δεν σε έβγαλα από μέσα μου. Ήσουν ένα άτομο που είχα στην καρδιά μου. Για 6 μήνες μετά τον χωρισμό μας εγώ ξάπλωνα και έλεγα μέσα μου για να με παρηγορώ: Μια μέρα θα γυρίσεις. Μια μέρα θα σε ξανά δω. Θα γυρίσεις και το ξέρω. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό. Εμείς οι δύο πρέπει να είμαστε μαζί. Ομορφούλη μου...Μάτια μου...πόσο μου λείπεις.
Γράφω για εσένα κείμενα. Γράφω ποιήματα. Γίνεσαι η ελπίδα μου. Αναπνέω για εσένα. Αναπνέω για εκείνη την μέρα που θα γυρίσεις σ'εμένα. Γιατί θα γυρίσεις και το ξέρω.

(Απρίλιος 2015: Μου στέλνεις μήνυμα για να βρεθούμε για καφέ. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Όμως την επόμενη μέρα μου το ακυρώνεις.)

Πιστεύω όμως πως δεν τελειώσαμε.
Αλήθεια έτσι νιώθω.
Κάτι μου λέει,πως η ζωή δεν μας ένωσε έτσι απλά μόνο για τόσο λίγο. Δεν μπορεί να ήταν τυχαία όλα αυτά. Δεν μπορεί.

Έτσι έγραφα τότε εδώ στο μπλογκ μου. Με πείσμα. Με υπομονή. Ήμουν σίγουρη πως θα σε ξανά είχα. Έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά. Αυτό που έπρεπε μόνο να κάνω ήταν υπομονή. Υπομονή να σε κάνω να το δεις μόνος σου χωρίς να σε πιέσω. Να καταλάβεις μόνος σου όλη αυτή την ανεξήγητη σύνδεση μεταξύ μας.




Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015
Και βγαίνουμε για καφέ. Έχω να σε δω έναν χρόνο και όμως νομίζω πως σε ξανά είδα εχτές. Έχεις άλλη κοπέλα. Μου λες λίγο για αυτή. Δεν πειράζει λέω από μέσα μου. Εάν είναι αληθινό θα κρατήσει. Μόνο τα αληθινά κρατάνε σε αυτή την ζωή εξάλλου.
"Μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά;" σε ρωτάω.
"Ναι" μου είχες πει γλυκά με το υπέροχο χαμογελό σου. Και σε είχα αγκαλιάσει.

Υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι μόνο γκόμενοι μεταξύ τους. Αυτό ήμουν με τον Σ.  Και υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι και γκόμενοι όμως πρώτα είναι πάρα πολύ καλοί φίλοι. Εμείς σίγουρα με τον Γ. ήμασταν το 2ο.


Νοέμβριος 2015
Έχω νεύρα με τον Σ. Είμαι απογοητευμένη που δεν με θέλει για κάτι σοβαρό. Θέλω να μου θυμίσω τι αξίζω. Ότι αξίζω κάτι σαν τον Γ.  Μόνο με εκείνον είχα νιώσει κάτι αιώνιο. Σαν να μην πετύχει καμία σχέση μας. Γιατί εγώ πρέπει να είμαι για τον Γ. και εκείνος να πρέπει να είναι για εμένα.
Του στέλνω ένα μήνυμα στο σκάιπ. Μιλάμε λίγο. Χαμογελάω. Δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο εκείνος που με έκανε πάλι καλά.


Φεβρουάριος 2016
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Ακούω σχεδόν καθαρά την φωνή του. Λίγες μετά βλέπω μου έχει στείλει μήνυμα στο σκαιπ.
Κανονίζουμε να μιλήσουμε.
Μιλάμε ασταμάτησα για 2 ώρες. Όπως παλιά. Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα μαζί του.
Λέμε για τα πάντα. Ξέρει ότι έχω σχέση. Με ρωτάει να μάθει. Εάν είναι καλό παιδί, τι δουλειά κάνει,πόσο καιρό είμαστε μαζί.
Κάνουμε πλάκες για ταξίδια.
Με προσκαλεί στο Μπράιτον. Κάνω πως το προσπερνώ και δεν το σχολιάζω ιδιαίτερα.
"Χάρηκα που μιλήσαμε." μου λες
"Και εγώ." χαμογελάω.

Δεν λέω ποτέ στον Σ. για αυτές τις δύο ώρες.



Απρίλιος 2016
Ο Γ, χωρίς να το ξέρει γίνεται αφορμή για καυγά αναμεσά σ'εμένα και τον Σ.
"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" η ερώτηση του επειλητική. Θυμωμένη. Κρύβει έντονη ζήλια.
"Ναι." λέω ενώ αυτόματα μου έρχεται στο μυαλό ο Γ.
"Τότε αυτός δεν είμαι εγώ."

Δεν ξέρω πως να τα μπαλώσω. Αρχίζω να αναρωτιέμαι και εγώ. Είμαι ερωτευμένη με τον Σ; Ή είμαι απλά χαρούμενη;


Ιούλιος 2016
Σου στέλνω χρόνια πολλά για τα γενεθλιά σου. Μου απαντάς, με ρωτάς τι κάνω. Σε ρωτάω και εσύ τι κάνεις. Δεν μου απαντάς ποτέ. Δεν θυμώνω όμως.


Σεπτέμβριος 2016
Ο Σ. με κατηγορεί πως δεν τον αγαπώ. Δεν τον φροντίζω. Μα εγώ δεν είμαι τέτοιο άτομο. Εγώ ξέρω να αγαπώ.
Βλέπω ο Γ. πήρε πτυχίο, και τον δέχτηκαν σε μεταπτυχιακό. Χαμογελάω κάπου μόνη μου. Ίσως και να φωνάζω λίγο από χαρά. Χωρίς ο ίδιος φυσικά να το ξέρει. Λογικά αυτό είναι κάποιο είδος αγάπης έτσι; Καθαρής, ανιδιοτελούς αγάπης.


Φεβρουάριος 2017
Τον βλέπω στο όνειρό μου. Έχουμε να μιλήσουμε έναν χρόνο. Αισθάνομαι πως έχει φύγει πια από μέσα μου. Στο όνειρό μου όμως είναι με άλλη. Θυμώνω.
Ξυπνάω και γελάω. Άτιμο απωθημένο.

4 Απριλίου 2017
Είμαι σκατά. Τόσο σκατά από τον χωρισμό μου με τον Σ. Τόσο σκατά που έδωσα πράγματα που δεν εκτιμήθηκαν ποτέ. Που με πέταξε σαν σκουπίδι. Που μου φέρθηκε τόσο άσχημα. Που ως συνήθως μου μίλησε άσχημα.
Ένα πράγμα θα με κάνει καλά.

"Τι κάνεις;" στέλνω στο Γ. και έτσι αρχίζουμε και ξανά μιλάμε πάλι.



~~~~~~~~~~~

Ξανά μιλάμε λοιπόν.
Ώρες ατελείωτες. Λες και δεν πέρασε ποτέ ούτε μια μέρα. Αναλύουμε τα πάντα. Γελάμε ο ένας με τον άλλον. Αισθάνομαι ασφάλεια. Μια τρομακτική οικειότητα.

Στις αρχές μιλάμε ανά 3 με 4 μέρες. Λέμε για εμάς. Για όσα έγιναν. Για το τι αισθανόμασταν.
Στην συνέχεια κάθε μέρα.

Δεν ξέρει πόσο πληγωμένη είμαι από τον Σ.

Όλο αυτό αρχίζει και ξανά γεννιέται. Δεν βαριόμαστε να μιλάμε. Θέλουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Να κάνουμε ότι δεν κάναμε τότε.

Εγώ φοβάμαι. Κάνω πίσω. Διστάζω. Δεν θέλω να γίνει ότι έγινε την πρώτη φορά. Δεν θα αντέξω να τον χάσω και δεύτερη φορά.

Μου λέει ότι δεν θα γίνει.. Ότι τώρα είναι πιο ώριμος. Ότι θέλει κάτι σταθερό. Ότι θέλει να το προσπαθήσει. Ότι να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας. Να μην κάνουμε κάτι παραπάνω μεταξύ μας εάν δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να το προσπαθήσουμε.

Εάν δυο χρόνια πριν μου έλεγε κάποιος ότι ο Γ. θα με ξανά διεκδηκούσε έτσι πρώτα θα γέλαγα,και μετά θα μου έλεγα ότι είχα δίκιο. Ότι το ήξερα. Από πάντα το ήξερα.



~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τετάρτη 31 Μαίου 2017, Χαλάνδρι (Αγαπημένο μου Χαλάνδρι...)

[2 χρόνια μετά από την τελευταία φορά που σε είδα...]

"Θα μου ανοίξεις;" ρωτάω μπροστά από το θυροτηλέφωνο.
"Μμμ όχι εγώ λέω να μείνεις εκεί." λες γλυκά.
"Ιιι μόνη μου;"
"χαχαχ στον 3ο έλα."
"Αχά θυμάμαι."
 Μπαίνω μέσα στην πολυκατοικία. Θυμόμουν ακόμα και το ανσασερ. Που κάποτε με είχες φιλήσει εκεί και μου είχες πει ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Είχα προβάρει στο μυαλό μου αυτή την στιγμή άπειρες φορές όταν χωρίσαμε. Ήξερα πως μια μέρα θα σε ξανά φιλούσα. Και όμως όσες φορές και αν την είχα προβάρει πάλι χτύπαγε δυνατά η καρδιά μου.



Και ήσουν εκεί. Μπροστά στην πόρτα. Με περίμενες με ανοιχτά τα χέρια,όπως έκανες πάντα άλλωστε. Ψηλός. (1.83 για την ακρίβεια.) Πολύ μελαχρινός με μουσάκι, ζεστό χαμόγελο, σοκολά μεγάλα μάτια και μαύρα γυαλιά. Φόραγες ένα μαύρο παντελόνι και μια άσπρη απλή κοντομάνικη μπλούζα.
"Που είσαιιι; Μαρίααα,επιτέλουυυς" μου είπες μόλις έβγαινα από το ανσασερ.
Έτρεξα και έπεσα πάνω σου με θέρμη.
"Ξέρεις τι θέλω." μου είπες με ύφος.
Και σε φίλησα, Ξανά φίλησα τα χείλι σου. Και εσύ πίεσες τα δικά σου δυνατά πάνω στα δικά μου. Μετά από 3 χρόνια. Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει το φιλί σου. Τι υπέροχο φιλί που είχες.
Σε αγκάλιασα σφιχτά.
"Μαρία επιτέλους,δεν άντεχα άλλο από το βάιμπερ." μου λες.
"Πω ούτε εγώ." σου λέω ενώ με σηκώσες λίγο στο αέρα και με έσφιξες πάλι πάνω σου..

Και εκείνη την στιγμή έπαψα να νιώθω πληγωμένη. Ένιωσα ότι ενώθηκαν όλα τα σπασμένα κομμάτια που είχα μέσα μου. Ενώθηκαν τα πάντα. Δεν ήμουν πια σπασμένη. Δεν ήμουν πληγωμένη, ούτε θυμωμένη. Μόνο ήρεμη.



Σε ξανά έσφιξα και ένιωσα πως η καρδιά μου μπήκε στην θέση της. Ένα κομμάτι της που έλειπε για καιρό γύρισε πίσω.

Ύστερα κοιταχτήκαμε αμήχανα. Σκέφτηκα για άλλη μια φορά τι όμορφος που ήταν... Το πρόσωπό σου τόσο οικείο σ'εμένα. Λες και σε ξέρω από πάντα.
"Πω...έχω τόσο καιρό να σε δω."
Όντως ήταν τόσο παράξενο. Έβλεπα επιτέλους τα μάτια του από κοντά. Άγγιζα τα μελαχρινά του μαλλιά.
"Μου έλειψε πολύ να σε δω." μου είπες ενώ καθίσαμε στον καναπέ.
Χαμογέλασα.
Μιλήσαμε για λίγο. Αλλά τι άλλο να πούμε ; Ήξερε ο ένας για τον άλλον σχεδόν τα πάντα.

Μου έδωσες δώρο τρεις σοκολάτες που πήρες από την Σκωτία. Μια δική μου, μια για την αδερφή μου, και μια για την μαμά μου.

"Θέλω να νιώθεις σαν το σπίτι σου." μου είπες και εγώ γέλασα. "Βασικά το θυμάσαι ;" με ρώτησες ενώ με τράβαγες από το χέρι να μου το δείξεις όλο.
Η αλήθεια είναι πως θυμόμουν μόνο το δώματιό σου.
"Κοίτα αυτό είναι το κράνος που μου είχαν δώσει στην έρημο στο Τουμπάι."
"Αχ δεν θυμόμουν ότι σου είχαν δώσει κράνος." είπα και γέλασα ενώ μου το φόραγες στο κεφάλι. Θεέ μου τι είχαμε τραβήξει τότε με εκείνο το Τουμπάι.
Με πήγες μπροστά από έναν καθρέφτη. Είχα πολύ πλάκα. Με αγκάλιασες από πίσω.
"Πω σε περνάω ένα κεφάλι ε;"
"χαχα ναι."
Μας κοίταξα μπροστά στον καθρέφτη. Τι ταιριαστοί που ήμασταν.

"Θες να πάμε να ξαπλώσουμε; είμαι ξύπνιος από τις 5μιση" μου είπες κάποια στιγμή.
"Ναι ναι εννοείται πάμε." σου απάντησα.

Μου έδωσες ένα σορτσάκι και μια μπλούζα σου. Είχα πολύ πλάκα.

Στην συνέχεια...Χαχ...στην συνέχεια προφανώς και δεν κοιμηθήκαμε αμέσως.




Και ένιωθα λίγο πως όλα ήταν όπως στις ταινίες. Ήμουν ο εαυτός μου. Σε φίλαγα και ένιωθα τόσο ο εαυτός μου. Ένιωθα τόσο ακομπλεξάριστη. Δεν ένιωθα κανένα άγχος. Καμία ντροπή. Ήμουν ξεκάθαρα εγώ.
Ποτέ δεν το είχα νιώσει αυτό με τον Σ. Ποτέ.

Και ήσουν τόσο γλυκός. Τόσο καλός. Μα φυσικά...αυτό σου έλεγα πάντα. Μην είσαι τόσο καλός.

Ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Η ώρα ήταν 3 το πρωί. Με τράβηξες και με φίλησες γλυκά. Μου έκανες τα μαλλιά πίσω και με χαίδεψες.

"Ήταν πολύ βολικό τελικά σήμερα όλο αυτό." μου είπες
"Έχεις δίκιο. Ήταν πολύ φυσικό. Λες και ήταν κάτι που κάναμε κάθε μέρα. Όπως όταν μιλάμε που αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε από πάντα." σου είπα. Και όντως το εννοούσα. Η χημεία μας είναι απίστευτη στα πάντα.

Ύστερα βολεύτηκα δίπλα σου. Πριν δυο μήνες ακριβώς ένιωθα τόσο πληγωμένη από τον Σ. Ένιωθα τόσο μόνη στον ύπνο. Τόσο μόνη μου.
Δεν φανταζόμουν ότι θα ξανά κούμπωνα τόσο γρήγορα και εύκολα σε μια αγκαλιά. Αλλά αυτή δεν ήταν μια οποιαδήποτε αγκαλιά. Ήταν η αγκαλιά του Γ. Μια αγκαλιά που ξέρω καιρό.

"Να πούμε καληνύχτα;" με ρώτησες.
"Νομίζω πρέπει." σου απάντησα.
"Καληνύχτα." μου είπες και με φίλησες στον λαιμό. Αυτό ο Σ. δεν το είχε κάνει ποτέ.
"Αχ αυτό ήταν πολύ γλυκό." σου είπα.
Σε ένιωσα να με σφίγγεις.

Μέσα στον ύπνο μου σε αγκάλιαζα συνέχεια. Το καταλάβαινες...έψαχνες το χέρι μου με το δικό σου και μου το κράταγες σφιχτά.
Δεν κοιμήθηκα η αλήθεια είναι καλά. Είχα μια τεράστια υπερένταση. Δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι που είχα σαν απωθημένο έβγαινε πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κοιμόμουν μαζί με τον Γ.

Το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε στις 9. Έπρεπε να σηκωθούμε γιατί ο Γ. είχε να πάει σε κάτι γιατρούς.

"Πω πω είσαι όντως πολύ μελαχρινός" σου είπα ενώ χαίδευα τα μαλλιά σου. Σε κοίταζα και χαμογέλαγα.
"Χαχ..το χαμόγελο." είπες γλυκά.
Σε φίλησα. Πάλι και πάλι.
"Δεν σε χορταίνω" σου είπα.

Αναστέναξα καθώς σε κοίταζα. Αύριο θα έφευγες για τις διακοπές σου στην Κύπρο. Θα ξανά γύρναγες στις 18.
Αχ μην φύγεις ομορφούλη μου. Έλεγα από μέσα μου. Κάτσε εδώ μαζί μου. Μείνει μαζί μου να σε αγκαλιάζω συνέχεια. Να αισθάνομαι ασφάλεια. Μείνε μαζί μου να μου διώξεις κάθε κακή ανάμνηση που έχω από τον Σ. Κάθε απειλή που αισθάνομαι όταν τον σκέφτομαι.

Σηκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε σχετικά γρήγορα.
Κατεβήκαμε κάτω στην πιλοτή.
"Να σου δώσω εδώ ένα αποχαιρετιστήριο φιλί" με φιλάς γλυκά.
"Πέρασα πάρα πολύ όμορφα εχθές." σου λέω ενώ συνεχίζεις να με φιλάς και προσπαθώ να μιλήσω." Και θα περιμένω να γυρίσεις από την Κύπρο να κάνουμε και άλλα πράγματα."
"Και εγώ θέλω πολύ." μου απάντάς."Τι φάτσα είναι αυτή;"
"Χαχ είναι η φάτσα του δεν θέλω να φύγεις."
"Α ρε Μαρία μην μου τα κάνεις αυτά. Γιατί δεν ερχόσουν Κύπρο;"
"Σου είπα ήταν και οικονομικό το θέμα."
"Καλά" μου είπες και αποχωριστήκαμε.



Και σ'άφησα πάλι να φύγεις. Όμως το έχω συνηθίσει. Είσαι κάποιος που πάντα θα φεύγει.

Όμως δεν με ένοιαζε.
Ξέρετε υπάχρουν κάποιες στιγμές που είσαι έτοιμος να πέσεις από τον γκρεμό. Και εκείνη την στιγμή ... κάποιος θα σου απλώσει το χέρι λίγα δευτερόλεπτα πριν πέσεις.
Ο Γ. με έσωσε.

Μου έδειξε τι αξίζω. Μου έσωσε την αυτοεκτίμησή μου. Την αυτοπεποίθησή μου. Μου θύμισε τι πάει να πει να φιλάω κάποιον από την ψυχή μου. Να δίνω πράγματα από μέσα μου χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.
Τι πάει να πει κάποιος να σε προσέχει αληθινά. Να βάζει πρώτα το δικό σου καλό και μετά το δικό του.  Να σε κάνει να μην φοβάσαι...να είσαι ο εαυτός σου.

Είσαι η αιώνια άνοιξή μου. Και το ήξερα από πάντα ότι θα σε ξανά δω.
Έφερες λοιπόν την άνοιξή μου πίσω.

Και το ήξερα από πάντα. Από πάντα. Το χαμόγελό μου σου ανήκει. Πάντα σ'εσένα άνηκε. Το δάνεισα κάποιες φορές αλλά μόνο σ'εσένα το χάρισα.

Κάπως έτσι εκείνο το πρωινό ένιωσα πως δεν μπορεί πια να με πειράξει τίποτα ξανά. Πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα.



5 μέρες που δεν έχω κλάψει. 5 ολόκληρες ημέρες ύστερα από 2μιση μήνες.  5 μέρες που νιώθω επιτέλους ήρεμη.
2 μέρες που κατάφερα να διαβάσω.

Αξίζω. Αξίζω πολλά. Ο Σ, με έκανε να νιώσω πως ήμουν απλά ένα αντικείμενο...πως με αντικατέστησε τόσο εύκολα.

Και όμως αξίζω. Και υπάρχουν άτομα που ξέρουν να με εκτιμήσουν.

Εκείνο το πρωινό δεν με ένοιαζε πραγματικά με ποια είναι τελικά ο Σ. Ένιωσα πως με τον χωρισμό μας που προσέφερε τελικά ένα τεράστιο δώρο.  Πως με λύτρωσες από την τοξικότητά του. Και μου χάρισε κάτι πολύτιμο.
Να ξανά νιώσω ο εαυτός μου. Μετά από 1,5 χρόνο σχέσης μαζί του είχα χάσει εμένα.

Και με ξανά βρήκα.
Ξανά βρήκα την Μαρία.



Και θυμήθηκα πως ναι έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας. Όπως με τον Γ. Να νιώθεις με τον άλλον ο εαυτός σου. Γιατί το οφείλεις σ'εσένα.


 ΥΓ1: Για περίπου 6 μήνες μετά τον αποχωρισμό μας εγώ έπεφτα στο κρεβάτι το βράδυ και μου έλεγα: Θα γυρίσεις. Μια μέρα θα γυρίσεις πίσω σ'έμενα. Το νιώθω.
Και μετά έλεγα φέρτον πίσω παλιό ζωή. Φέρε τον πίσω. Ώσπου να κουραστώ. Ώσπου να δω ότι οι ευχές δεν πιάνου. 6 μήνες. Κάθε βράδυ.

Οι ευχές πιάνουν. Το ήξερα. Αρκεί να τις πιστεύεις με την ψυχή σου.

Και η ζωή ξέρει. Η ζωή πάντα ξέρει. Και ξέρει πολύ καλά πότε και ποιον θα σου εμφανίσει ξανά στην ζωή σου.

Σ'εσένα. Που έχεις το πιο καθαρό βλέμμα και χαμόγελο που έχω δει σ'άνθρωπο. Που πρώτα σε νιώθω σαν το πιο καλό μου φίλο και μετά σαν έναν εραστή. Σ'εσένα που πάντα με εκτιμούσες και σ'εκτιμούσα. Σ'εσένα που με έκανες να ξανά πιστέψω στον εαυτό μου. Που πάντα μου έκανες καλό χωρίς να το ξέρεις. Που πάντα ήσουν η φωτεινή μου ελπίδα. Και που πάντα σε είχα στο μυαλό μου σαν πρότυπο. Χαχ...ένας 21 χρονος τρελός που πάει στο Τουμπάι για μόνο 400 ευρώ.
Είσαι το άτομο που με εμπνέει να γράψω κείμενα, στίχους, ποιήματα για τον έρωτα. Με εμπνέεις. Μου δίνεις ανάσα.
Σ'εσένα ομορφούλη μου. Σίγουρα το θυμάσαι το τραγούδι μας.

Κάποτε το έλεγα και το εννοούσα. Και ίσως να το εννοώ για πάντα όπως σου είχα γράψει και πριν φύγεις για το Τουμπάι. As long as the stars are above you!

We're all traveling through time together
Every day of our lives
All we can do is do our best
To relish this remarkable ride

Και αυτό σ'εμένα. Που είμαι ελεύθερη. Που μπορώ μόνη μου να καταφέρω τα πάντα. Θα το πάρω το πτυχίο. Μου το υπόσχομαι πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα το έχω.
Για εμένα.

ΥΓ2: Eχθές μου είπες ότι με σκέφτεσαι. Ότι πέρασες πολύ ωραία μαζί μου. Φοβάμαι πως δεν θα αντέξω να σε χάσω 2η φορά. Αλλά μετά σκέφτομαι πως χαζομάρες. Εσένα δεν σε χάνω. Ούτε θα σε χάσω και ποτέ. Ούτε θα χαθούμε. Το έχουμε ήδη αποδείξει.