Let’s fly!

Το μαντίλι στα μάτια μου είναι σφιχτό.Και δεν βλέπω,μονάχα νιώθω.Νιώθω την γεύση του αέρα και γεύομαι την μυρωδιά του.Όλα γύρω μου κινούνται.Αλλά εγώ μένω ακίνητη.Όλα γύρω προχωράνε,και δεν βλέπω καθαρά.Δεν βλέπω τι είναι μπροστά.Δεν μπορώ να μάθω.Μόνο αν προχωρήσω θα μάθω.Και αν πέσω ? Αν γλιστρήσω?Μήπως φοβάμαι?

Κάποιος τραβάει τα χέρια μου...Κάποιος με καθοδηγεί.Κάποιος με βοηθάει.Δεν φοβάμαι πια.Γιατί τα χέρια μου κρατάνε τις ελπίδες και τα όνειρα μου.Οι ελπίδες μοιάζουν με πρόσωπα και τα όνειρα με αισθήματα.Ξέρω οτι περπατάω ευθεια.Ξέρω οτι φτάνω στο τέλος.Και δεν φοβάμαι σας λέω.Γιατί τώρα κάποιοι με αγκαλιάζουν.Γιατί κάποιοι μου δίνουν δύναμη.Και παρόλο που δεν βλέπω,ξέρω πως είμαι στον σώστο δρόμο.Εμπιστεύομαι τα χέρια που με τραβάνε.

Και τελικά φτάνω στο τέλος.Αλλά δεν με νοιάζει αν μετά θα πονέσω ή θα γελάσω.Γιατί στην διάρκεια της διαδρομής βρήκα κατι καλύτερο.Κάτι που άξιζε για να κάνω την διαδρομή.Τα μάτια τους και το χαμόγελο τους είναι λαμπερά.Είναι οι ελπίδες και τα όνειρα…Μα πως τα βλέπω αφού τα μάτια μου είναι κλειστά?Μα δεν χρειάζεται να τα δω.Τα νιώθω...μέσα στην καρδιά μου. (:

…και τέλος καταλαβαίνουμε:Είμαστε στον αέρα.;) Και δεν περπαταμε…αλλα πεταμε προσπαθώντας ο καθένας να πιάσει το δικό του όνειρο.Είμαστε στον αέρα…δεν έχουμε σταθερά βήματα.Πάντως πετάμε…
Ποιος ξέρει? Ίσως κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τα αστέρια να συναντήσουμε τον Πίτερ Παν.Και ίσως να μας πάει στην χώρα του Ποτέ Ποτέ…εκεί που ο χρόνος δεν περνά.Εκεί που μένεις για πάντα παιδί...εκεί που τα όνειρα σου ζωντανεύουν.;)

Let’s fly!