Το τελευταίο μας μάθημα.:)

…Και κατεβήκαμε τις σκάλες,έξι κορίτσια,κρατώντας τους ώμους της μπροστινής μας,σχηματίζοντας τρενάκι και γελώντας.Και ετσι τελείωσαν οι ωραίες Τρίτες…

…και έμεινα όπως πάντα δέκα λεπτά παραπάνω μιλώντας και χαιρετώντας όποιον έβρισκα.Κατευθύνθηκα ύστερα προς την στάση.Κοίταξα για μια τελευταία φορά το μικρό κτίριο,παρατηρώντας από μακρια τα άλλα κορίτσια που κάναν μάθημα και φαίνονταν από το παράθυρο.Και έτσι τελειώσαν οι όμορφες Τετάρτες…

…και ακούμπησε το δροσερό της χέρι στο μέτωπο μου και με ρώτησε αν έχω άγχος.Ύστερα βρήκα τα κορίτσια στην στάση και ακούγοντας ένα χαρούμενο”Maiiiiiryyy!”πήγα κοντά τους.Και ετσι τελείωσαν οι γλυκές Παρασκευές…

…και μείναμε ένα μισαωρο παραπάνω απ’ολους κάνοντας Λατινικά.Χαιρετήσαμε και ακούστηστε το συνηθισμένο”Αύριο γράφεταιι!”.Ναι…Αύριο πάλι.Και έτσι τελείωσαν τα γλυκά Σάββατα…

…και πρώτη φορά τελείωσα μια ώρα νωρίτερα,σίγουρη πως το διαγώνισμα ήταν εύκολο αλλά πεπεισμένη πως δεν έγραψα πάνω από 16.Μετα από μια μικρή βόλτα στην πλατεία και αφού φάγαμε ένα γλυκακι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.Και ετσι τελείωσαν οι γλυκόπικρες Κυριακές…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τετάρτη,2 το μεσημέρι.

Το τελευταίο μάθημα της Έκθεσης.Το λεγόμενο επαναληπτικό.

Η ατμόσφαιρα είναι παράξενη.Επικρατεί ησυχία στο φροντηστήριο.
Έγω ήμουν ψιλοχάλια απο την προηγούμενη καθώς ήμουν άρρωστη.Γενίκα λιγομήλιτη και λίγο αγχομένη.
Η Ε. αντίθετα λόγω κάποιων βιταμινών ήταν μέσα στην ενέργεια.Γέλαγε συνέχεια και γενικώς είχε πολύ όρεξη.:P
Η Κ. μπήκε στην τάξη επίσης με πολύ όρεξη."Ήρθα να σας ξεαγχώσω όλους."φώναξε χαρούμενα.:P
Ο Σ. και εκείνος αγχομένος αλλά σχετικά ήρεμος.
Η κυρία Μ. επίσης ήρεμη και αισιόδοξη.Βέβαια αυτό δεν κράτησε για πολύ.:P

Ηταν γενικά ίσως το καλύτερο μάθημα που έχουμε κάνει ποτέ.
Εγώ,η Κ. και ο Σ. πετάγαμε συνέχεια ιδέες και αναπτύσαμε διάφορα θέματα.Γενικά κάναμε απλώς επανάληψη και λύσαμε κάποιες μικρές απορίες.
Αλλα γενικα ηταν και μάθημα με ΠΟΛΥ γέλιο.:P

Κάποια στιγμή ακούγεται απέξω ένα"ουυυυυ" λόγω του αέρα.Ξέρετε αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος.
"ΜΑΜΑΑΑ.:"φώναξε η Κ.
Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την στιγμή ακούστηκε πολύ αστείο και είχαμε σκάσει στα γέλια.:P
Μετά από αυτό ακούστηκε ενα δυνατό "Ντουπ!"
"Ωχ,κάτι έπεσε εξω"λέει η κυρία M.
"Παιδιά είμαστε όλοι εδώ? ή Αυτοκτόνησε κανείς λιγο πριν τις Πανελλήνιες?:P"φωναζει η Ε.*κοιτάει γύρω*"Εντάξει όλοι εδώ είμαστε."
αχχαχα γέλια εμείς.:P
"ΑΑΑΑ,ένα ζουζούνι στο γραπτό μου!ΩΩ,πάει πάνω στην μαζοποίηση!Μαζοποίηση θα πέσει!"λεει ξαφνικα η Κ.
χαχαχχα πάλι γέλια εμείς.
"Τελικά όσο και να με κούραζε η Κ. θα μου λείψει."κατέληξε η κυρία M.:P

Πλάκα είχαν και οι αναλάμπες της κυρίας."ΩΩΩ,έμπνευση!Γράψτε κάτι για την επιστήμη που βρήκα.":P

Κ"Εγώ μπερδεύομαι λίγο στην ενεργητική απο παθητική.""Θεωριτική και μπερδεύεσαι σ'αυτο?:P"της λεει η κυρία δίνοντας της ένα παράδειγμα."Η Μπουλίτσα έφαγε την τροφή της.Η τροφή φαγώθηκε απο την Μπουλίτσα."
Κ"Εντάξει αν πέσει για την Μπουλίτσα κάτι θα γράψω.:P"χαχαχχα πάλι γέλια εμείς.:P Την Ε. την είχε πιάσει σπαστικό :P.

Η κυρία Μ. στην συνέχεια ήρθε τουλάχιστον δυο φορές κοντά μου,με φίλησε και με αγκάλιασε λέγοντας."ΩΩ,το Μαράκι μου,που το λατρεύουν όλοι!Είναι αγχωμένη παιδιά η Μαρια,και μονο εγω το βλεπω.Εσείς δεν το είδατε βρε γουρούνια?:P"
Ωστόσο δεν ήταν τόσο το άγχος που με έκανε λιγομήλιτη όσο η ιδέα ότι κάναμε το τελευταίο μας μάθημα.

Σε κάποια φάση η κυρία πήγε μέσα στο γραφείο και η Ε. είπε"Εντάξει και αν δεν περάσουμε δεν χάθηκε και ο κόσμος."
Κ"Μα ναι!Οι Πανελλήνιες δεν είναι το τέλος.Πιο πολύ θα έλεγα μια αρχή."
Ε"Μα φυσικά,δεν είναι ανάγκη να πεθάνουμε κιόλας."
*Έχουν απόλυτο δίκιο σκέφτηκα.*
"Τι λέτε?:P"ρωταει μετά η κυρία.
Ε"Το έχουμε ρίξει στην φιλοσοφία.:P Οτί δεν χάθηκε και ο κόσμος άμα δεν πάμε καλά."
"Αυτό ισχύει."λεει η κυρια.Και τότε μάς είπε κατι που μου ακούστικε απόλυτα σωστό."Εγώ ειχα μια φίλη η οποία ηταν μέτρια μαθήτρια και τελικά πέρασε χωρίς να το θελει Βιβλιοθηκονομίας στο Βόλο.Και σχεδόν αμέσως διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο του Βόλου στην Βιβλιοθήκη.Και μετά συνάντησε τον μεγάλο της έρωτα,έκανε παιδία,έχει την δουλειά της και είναι ευτυχισμένη.Οπότε θα σας πω να κάνετε μια ευχή και εσείς και οι γονείς σας.Να περάσετε εκεί που είναι καλό για εσάς και όχι όπου θέλετε.Πολλές φορες το καλό μας δεν το ξέρουμε. Η ζωή ξέρει καλύτερα για εμάς."
Την κοιτάξαμε όλοι και συμφωνήσαμε σιωπηρά.
Ύστερα θέλησε να μας δώσει τις τελευταίες οδηγίες.
"Μαρία,μονάχα τα γραμματά σου."
"Μην ανυσηχείτε.Θα τα κάνω καλά."της είπα χαμογελώντας.

Συνέχησε δίνοντας και άλλες οδηγίες.Να είμαστε ψύχραιμοι,τα ξέρουμε,να ανασύρουμε απο το πηγάδι της γνώσης ότι έχουμε μάθει και πάνω απ'ολα να έχουμε συνδιαστική σκέψη.

Καθώς τα έλεγε αυτά την κοίταζα στα μάτια.Έτσι για κάποια στιγμή σταμάτησε να μιλάει κοιταζωντάς με και εκείνη.Και τα σκούρα καστανά δικά μου συνάντησαν τα μαύρα δικά της.Και για λίγα δευτερόλεπτα δεν μιλάγαμε.




Ύστερα γέλασε γλυκά και χαμήλωσε απότομα το κεφάλι.Γέλασα και εγώ και έστρεψα το βλέμμα μου στις σημειώσεις μου.Αλλά μετά ξανα κοιταχτήκαμε ταυτοχρόνως.Και ήταν ένα τόσο περίεργο συναίσθημα.Απο την μια ήθελα να με κοιτάζει τόσο βαθιά στα μάτια,αλλά απο την άλλη θυμόμουν όλα όσα περάσαμε αυτα τα δυο χρόνια <3 και ήθελα να κοιτάξω αλλού...Δεν μπορούσα...
Τελικά λύγισε πρώτη η κυρία Μ. καλύβοντας τα μάτια της,με τα χέρια της.
"Παιδιά δεν μπορώ να κοιτάζω την Μαρία..."είπε.
"Ναι...Ούτε εγω μπορώ να σας κοιτάζω γιατί με κοιτάτε κατευθείαν στα μάτια και δεν μπορώ."απάντησα.
"Παιδιά,απο το πρωί σκέφτομαι πως θα αναγκαστώ να αποχαιρετήσω την Μαρία..."
Νιώθω ξαφνίκα τα μάτια μου να βουρκόνουν και ξανακοιτάω την κυρία συνειδητοποιώντας πως έτρεχαν δάκρυα στα μάτια της.
"Να τα και τα κλάματα.:P"ειπε η Ε.
Γρήγορα κοίταξα αλλού γελώντας,βάζοντας τα πράγματα μου μέσα στην στάντα και προσπαθώντας να μην κλάψω και εγώ ενώ απο τα μάτια της κυρίας συνέχιζαν να κυλάνε δάκρυα.Για λιγα δευτερόλεπτα επικράτησε πάλι ησυχία.
Ύστερα δεν άντεξα και την ξανακοίταξα νιώθοντας πως τα μαύρα μάτια της έβλεπαν κατευθείαν μέσα στην καρδία μου.
"Θα σας πω κάτι και να το θυμάστε.Οι Πανελλήνιες είναι το λιγότετο πράγμα που μπορείτε να πάθετε.Παιδια,αύριο η Μαρία γίνεται 18 και θα βγεί στην κοινωνία.Και όλοι σας δηλαδή.Και θα δείτε πως έχετε να αντιμετωπίσετε πράγματα πολύ πιο σκληρά εκεί έξω.Να εύχεστε όλα σας τα προβλήματα να ήταν σαν τις Πανελλήνιες.Αυριο η Μαρία θα γίνει 18 και όταν γίνεται και εσείς δηλαδη και βγείτε στην ζώή θα δείτε πως οι Πανελλήνιες δεν ήταν τίποτα."είπε η κυρία M. ενώ σκούπιζε τα δάκρυα της και η φωνή της έτρεμε ελαφρώς.
Κ"Αυτό μου το είπε και η αδερφή μου.Μου είπε εχθες οτι δεν ξέρω πόσο τυχερή είμαι που αυτή την στιγμή έχω μόνο τις Πανελλήνιες.:P"

"Αυτά."μας είπε μετά η κυριά."Καλή τύχη.:)"

Οι υπόλοιποι σηκώθηκαν,αλλά εγώ πριν προλάβω να σηκωθώ ήρθε η κυρία και με αγκάλιασε σφιχτά.Και έτσι όπως με κράταγε άκουγα πόσο δυνατά χτύπαγε η καρδιά της.Ήθελα να της πω τόσα πολλά αλλα τελικά το μόνο που μου βγήκε ηταν"Θα μου λείψετε κυρία..."
"Θα δεις,μετά το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε και για καφέ".μου είπε γλυκά.

Ύστερα όταν πήγαμε στο γραφειο η Τσ. μας είπε 8 το βράδυ να έχουμε κλείσει τα βιβλία.
"Στην τελική βγείτε και κάντε μια βόλτα.:P"
"Τι λες καλε? Και να με αρπάξει κανείς λίγο πριν τις Πανελληνιες?:P"είπε η Ε.
"Καλά,περπάτα πάνω κάτω στο σαλόνι.:P"

Και ύστερα αγκαλιάσαμε η κάθεμια μας ξεχωριστά την κυρία.Και ήταν μια τόσο γλυκιά αγκάλια,που δεν την άφηνα ούτε εκείνη εμένα."Μπορείτε αν θέλετε να μείνετε εδώ μέχρι αύριο.:P"είπε πειρακτικά η Κ.
"Θα σε δω και αυριο ναι?:)"με ρώτησε η κυρία καθως με φίλαγε σταυρωτά.
"Εννοείται.:)"
"Και μετά στα αποτελέσματα θα πάμε για καφέ.:)"μου είπε γλυκά.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

Και ενώ ξέραμε ότι σίγουρα θα ξαναβρεθούμε,ήταν τόσο δύσκολο.Γιατί ξέραμε ότι τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο.Ότι οι συνθήκες δεν θα είναι πια οι ίδιες.Ωω,είναι τόσο δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί...

Μετά κατέβηκα μαζί με τα κορίτσια.
Κάτω απο το φροντηστήριο κάναμε μία ομαδική αγκαλιά.
"Αντε καλή μας επιτυχία!"ειπε η Ε.
"Η επιτυχία είναι πάντα καλή,είναι πλεονασμός."απαντησα."Καλη τύχη πες."
"Ωραιαα,καλή τύχη!:P"

Ποτέ δεν ξανά ήμουν τόσο συναισθηματικά φορτισμένη όσο σήμερα.:)

Και σήμερα έζησα μερικές απο τις ΠΙΟ γλυκές και τις ΠΙΟ συγκινητικές στιγμές της ζωής μου μέχρι τώρα :).
Δεν έχω παρά να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους :).






"Γιατί υπάρχουν μερικές εμπειρίες τις οποίες δεν γίνεται να μοιραστείς με κάποιους χωρίς ταυτόχρονα να δεθείς στενά μαζί τους."




Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ΄αγαπούνε της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ' αστέρια
να με βρούνε