Μη χαλάς την καρδιά σου,καρδιά μου...

Οι Πανελλήνιες τελείωσαν,και μπορώ να πω σχεδόν με χαρά ότι έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.
Ναι σχεδόν...γιατί στα Λατινικά και στην Βιολογία Γενικής έκανα χαζομάρες.Ξέρετε τι είναι να εχεις γραμμένη την σωστή απάντηση στο προχειρό σου,να αμφιβάλλεις γι'αυτην και ετσι να την να γράφεις λάθος στο καλό?:P Πίκρα...:P

Νομίζω τελικά πως ίσως οι Πανελλήνιες είναι απο τα πιο ψυχθόρα πράγματα που έχω ζήσει μέχρι τώρα.Και αναφέρω αρχικά τις επιπτώσεις πάνω μου :P :
1.Το δεξί μου χέρι για μια περίοδο ηταν πολύ χάλια.:P Είχε πρηστεί και πόναγε.Με ταλαιπώρησε αρκετά καθώς μου κόστησε μερικά χάπια,δύο επισκέψεις σε ορθοπεδικούς,και άλλες δυο σε φυσικοθεραπευτη.:P Ευτυχως καλυτέρευσε χαρη τον φυσικοθεραπευτή.
Βέβαια δεν ήμουν το μόνο θύμα.Δυο φίλες μου έπαθαν τενοντίτιδα.:P

2.Απο της 11/5 μέχρι της 14/5 έτρωγα πάρα πολύ λιγο.:P Το στομάχι μου,είχε δεθεί κόμπος.Το φαί μου φαινόταν άγευστο και άνοστο.Με λίγα λόγια έτρωγα μόνο και μόνο για να σταματήσει να γουργουρίζει η κοιλιά μου.:P Η ορεξή μου ξανα άνοιξε χάρη τον κύριο της Λογοτεχνίας μου.Όταν του είπα ότι έχω πεσμένο ηθικό,με πήρε και αρχίσαμε και χορεύαμε.xD Και ύστερα μας έκανε ένα τεστ στην τάξη(το οποίο δεν θα σας πω γιατί είναι πρόστυχο :P )που με έκανε να λίωσω.Πραγματικά είχα δακρύσει.:P Να'ναι καλα ο καλός μου.<3 :P Βέβαια,τι και αν έλεγαν διατροφολόγοι,καθηγητές,γονείς κλ να μην πίνουμε καφέ το πρωί,εγώ έπινα.Πραγματικά έκανε το μυαλό να πέρνει στροφές 10 φορές πιο γρήγορα.:P

3.Κάθε πρωί μέχρι να έρθουν τα θέματα ανέβαζα δέκατα.Πραγματικα.:P Μια φιλη μου,είχε πιάσει το μετωπο μου και μου είχε πει"Εσυ καις!O_O" και ενα άλλος"Έχεις κοκκινήσει." "Δεν ειναι τίποτα,θα μου περάσει"απαντούσα.:P Ευτυχώς που είχα κρύα χέρια,και ευτηχώς που το άγχος δεν με εμπόδιζε να γράψω.

Αφού ανέφερα τις σωματικές επιπτώσεις να τονίσω πως οι ψυχικές είναι εξίσου οδυνηρές.:P
Όλη την χρονιά πέρασα απο πάρα πολλές διαθέσεις:Θα τα καταφέρω,δεν θα τα καταφέρω.Τα ξέρω,δεν θυμάμαι τίποτα.Πήγα καλά σ'αυτό το διαγώνισμα,στο τάδε πήγα χάλια.Θα γράψω καλά στο τέλος,δεν θα γράψω τίποτα.Ποτέ δεν ήμουν άριστη ωστόσο δεν είμαι μέτρια για να συμβιβαστώ με το μέτριο.Πρέπει να διαβάσω,πέντε λεπτά ξεκούρασης ακόμα.Πρέπει να πετύχω,δεν θα πετύχω όμως.Θα είμαι τυχερη?Βλακείες...ποτέ δεν είναι τυχερή.Άς διαβάσω,δεν μπορώ άλλο.Αγαπώ το διάβασμα,με κούρασε όμως.
Το πιο οδυνηρό ωστόσο ήταν το εξής:Να μην απογοτεύσω τους γονείς μου,να μην απογοητεύσω τους συγγενείς μου,φίλους που πιστεύουν σ'εμένα,τις καθηγητριές μου,μα πάνω απ'όλα να μην απογοητεύσω ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ.
Να μην αδικήσω τον ευατό μου,να του δώσω στο τέλος ότι του αξίζει και να μου αποδείξω ΟΤΙ ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ!
Γι'αυτό λοιπόν στεναχωρέθηκα για τα Λατινικά και την Βιολογία.Γιατί ξέρω ότι εκει με αδίκησα,και ότι δεν φταίει κανείς άλλος παρά εγω.Παρολ'αυτα αισθάνομαι ευχαριστημένη,γιατι στα άλλα μαθήματα δεν με αδίκησα και έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.:P
Ωστόσο οτι γέγραφεν γέγραφεν.:P

Επίσης να συμπληρώσω ότι όσο και να μου άρεσε να διαβαζω,απο τέλη Μαρτίου άρχιζε να μου βγαίνει όλη η κούραση.Και πλεον έβλεπα το διάβασμα λίγο σαν αγκαρία.:P Αλλά εννοείται ότι συνέχιζα να διαβάζω με τον ίδιο ρυθμό αλλά όχι με την ίδια όρεξη.

Καλά αποτελέσματα πάντως σ'όλους :) :D !
Υπολόγισα πάνω κάτω γύρω στο 16,2.:P Την σχολή που θέλω δεν την πιάνω απ'οτι προβλέπω αλλα δεν πειράζει.:P Θα δείξει,όταν δω τα αποτελέσματα...

Και μετά απο αυτά θα ήθελα να παραθέσω ένα πολύ ωραίο κείμενο που κάναμε στην Έκθεση στα θερινά στο φροντ. ,άρεσε σ'ολους μας πάρα πολυ και νομίζω πως αξίζει να το διαβασετε.

"Μη χαλάς την καρδιά σου, καρδιά μου...

Αυτή η Τετάρτη η Μαύρη Τετάρτη Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμμένη Τετάρτη. Μίζερη ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζωή σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρά σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σε δεσμεύσανε.

Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου... Δεν φταις εσύ. Δε φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη - Πέμπτη - Σάββατο. Που κάθε καινούργιος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ της Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από 'κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς. Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα. Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες, καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μία εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Ηome Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο. Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους «παλιούς». Τους «συναγωνιστές» μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: «Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστιμα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράμα. Θυμάσαι βρε; Αλήθεια, το 'χεις ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθεια, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...». Κατάλαβες, καρδιά μου; Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μάνα σου. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος. Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο. Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να στο δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι κι αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου. Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά πού θα πάει...). Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματίλα, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση. Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται αν έρθουν κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;

Όχι, καρδιά μου, δεν σου λέω «γίνε υδραυλικός», επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς, γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα τώρα που τα μάτια σου είναι υγρά ακόμα αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι.

Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα.


Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου... Κι όταν βρεις, όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θα παρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρω σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά.


Καλή αρχή, καρδιά μου.


Καλή ζωή...

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ"



I walk a lonely road
The only one that I have ever known
Don't know where it goes
But it's home to me and I walk alone

I walk this empty street
On the Boulevard of Broken Dreams
Where the city sleeps
and I'm the only one and I walk alone

I walk alone
I walk alone

I walk alone
I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone

Ah-ah, Ah-ah, Ah-ah, Aaah-ah,
Ah-ah, Ah-ah, Ah-ah

I'm walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the border line
Of the edge and where I walk alone

Read between the lines
What's fucked up when everything's alright
Check my vital signs
To know I'm still alive and I walk alone

I walk alone
I walk alone

I walk alone
I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone

Ah-ah, Ah-ah, Ah-ah, Aaah-ah
Ah-ah, Ah-ah

I walk alone
I walk a...

I walk this empty street
On the Boulevard of Broken Dreams
Where the city sleeps
And I'm the only one and I walk a...

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone...





Καληνύχτα σ'όλους.:)