Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Και εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...;)

Ξέρετε?Είναι μεγάλο πράγμα η καθημερινότητα σου.
Κάθε χρόνο έρχονται,μένουν ή φεύγουν στην καθημέρινότητα μου διαφορετικοί άνθρωποι.

Το πιο δύσκολο είναι όταν φεύγουν.




Μου αρέσει όταν είμαι μέρος της καθημερινότητας κάποιου και είναι μέρος και δικό μου.Είναι σαν να έχετε δώσει ένα αόρατο ραντεβού.Πάντα.Κάθε εβδομάδα.Κάθε μήνα.Κάτι μόνιμο που προσφέρει ασφάλεια.Αλήθεια,αγαπώ να είμαι στην καθημερινότητα αυτών που αγαπώ.Να ξέρω πως αποτελώ ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους,και κατά συνέπεια της ζωή τους.




Μα πάνω απ'όλα βρήκα τι αγαπώ.Αγαπώ να τους ζω!
Μέσα από την καθημερινότητα μαθαίνεις να ζεις με τους άλλους.Βλέπεις τις συνήθειες τους.Τις ατάκες τους.Μαθαίνεις τον τρόπο που αντιδρούν στα γεγονότα.Τον τρόπο που μιλάνε.Τον τρόπο που θα πουν πάντα "Καλημέρα"ή "Καλό Βράδυ".Βλέπεις τον αληθινό τους χαρακτήρα με λίγα λόγια.Συνειδητοποιείς αν μπορείς πραγματικά να συμβιώσεις μαζί τους.Μαθαίνεις τι τους ανησυχεί.Τι τους πονάει.Μαθαίνεις πότε θα σου χαμογελάσουν.Πότε θα σε αγκαλιάσουν.Τους ζεις.Βλέποντας τους να μιλάνε,να σε ρωτάνε,να σου απαντάνε.Να είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής σου.




Μην αγνοείται αυτούς που βρίσκονται γύρω σας.Ίσως κάποτε να μην έχετε ξανά την δυνατότητα να τους ζήσετε καθημερινά.




Και πιστέψτε με πονάει να τους ζεις μόνο 3 ώρες το Σάββατο,ή κάπου 2 ώρες μιας Κυριακής.Σου λένε τα νέα τους.Αλλά δεν βλέπεις απευθείας τις αντιδράσεις τους.Χάνεις να βλέπεις τις συνηθειες τους.Ξεχνάς πως είναι να βλέπεις κάθε μέρα το πρόσωπο τους.Γιατί πολύ απλά δεν τους ζεις πια.Και δεν σε ζουν.

Μακάρι να έμεναν για πάντα στην καθημερινότητα μου αυτοί που αγαπώ...
Τελικά Ο-Λ-Α είναι μία συνήθεια.Είτε ευχάρηστη είτε δυσάρεστη.


Αυτό γιατί αγαπώ την μουσική του:


Αυτό γιατί μου είχε κολλήσει:



Και τέλος αυτό γιατί αγαπώ τους στίχους του:



Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ
στα μάτια σου να λάμπει ένα φως

να ταξιδεύει σαν ανήλικος θεός
στο πρόσωπό σου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
να μην ξεχάσεις την δική μας επαφή
τώρα που βρήκες σε μιαν άλλη διαδρομή
τον εαυτό σου


Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα

και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα

Εκείνα που δεν πρόλαβες να πεις
τώρα κοιμούνται σε μια διάφανη σιωπή
στο μαξιλάρι σου κεντάω μιαν ευχή
να μην φοβάσαι

Εκείνα που δεν πρόλαβες να δεις
τώρα θα γίνουν εικόνα μαγική
ένα τραγούδι που θα μοιάζει προσευχή
να με θυμάσαι


Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα
και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα


Είστε ακόμα εδώ,σωστά? :)

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα είναι μία συνήθεια.
πιστεύω ότι πάντα πρέπει να αφήνουμε όσους αγαπάμε να το ξέρουν...
και πονάει πολύ να φεύγει κάποιος από την καθημερινότητά σου, ειδικά όταν τον αγαπάς...

Fleur είπε...

Ναι δυστυχώς ή ευτυχώς.:/
Ναι πονάει ρε παιδί μου.Και ειδικότερα όταν δεν φταις εσύ ούτε ο άλλος,αλλά οι περιστάσεις.

Μάγια είπε...

Τέλειο το κειμενάκι σου!! Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω...

Ανώνυμος είπε...

τελειο το κειμενο σου:)
υπεροχα τραγουδια...
ποναει οταν καποιος φευγει..το ξερω

Fleur είπε...

Μάγια ευχαριστώ πολύ!:)

Teardrops,ευχαριστώ!:D
Ναι...πονάει.:/