About the love and the pain.

22/10/15
"Σήκωσα το χέρι μου ανάμεσα μας και χαίδεψα πρώτα το μούσι του και έπειτα τα χείλη του. Κοίταξα για μια στιγμή τα γαλαζοπράσινα μάτια του. Αυτά τα μάτια του που τα ήξερα δυο χρόνια τώρα. Πολύ πριν τον Γ. Αυτά τα μάτια που ήξερα πως ποτέ δεν θα ήταν δικά μου. Ούτε καν εκείνη την νύχτα δεν ήταν δικά μου. Ούτε καν εκείνη την στιγμή."


17/9/18 (3 χρόνια μέτα)
Δεν ξέρω πως να σου χαρακτηρίσω ακριβώς τα  βράδια του έρωτα και του πόνου.
Ίσως δεν υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός.
Μα πάντα υπάρχει ένα κοινό μοτίβο.

Είναι άνθρωποι του παρελθόντος σου που εμφανίζονται ξανά και ξανά στο παρόν σου. Υπάρχει ηρεμία. Άγριος ενθουσιασμός και ταυτόχρονα ένα συναίσθημα άγριας ελευθερίας.
Τα φώτα της πόλης είναι δυνατά. Ίσως πιο δυνατά και από το φως των αστεριών που αντανακλούνται πάνω στα παράθυρα του αυτοκινήτου. Να δεις που κάπου μακριά φαίνονται και τα φώτα του αεροδρομίου...

Ο έρωτας σε ξυπνάει. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Πως μπορείς να κυριαρχήσεις σε οτιδήποτε σου συμβεί. Σου καίει το μυαλό,και μετά στο θολώνει. Σε πλανεύει όσο και αν το αρνήσε. Σου ξυπνάει τα θέλω. Και ταυτόχρονα σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα κυνικά. Με τις αλήθειες του.
Είναι χημεία μιας γέννησης και ενός θανάτου.
Εκεί που τα χείλι σου ζητάνε το φιλί,τα χέρια σου αποφεύγουν κάθε άγγιγμα. Γιατί τα χέρια τείνουν να εκφράζουν τρυφερότητα. Να εκφράζουν ζεστασιά.
Και χαιδεύεις λίγο με τα χέρια σου το μούσι του. Τα ξανθά μαλλιά του.  Κοιτάς τα γαλαζοπράσινα μάτια του. Το χέρι σου διαγράφει μια γραμμή σε όλη την πλάτη του.
"Μπορείς να ξαπλώσεις πάνω μου εάν θες..."
"Η καρδία σου χτυπάει πολύ γρήγορα" σου ψιθυρίζει στο αυτί καθώς έχει ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω σου.
Χαμογελάς και τον αγκαλιάζεις ελαφριά.
Με πόνο όμως.
Ο έρωτας πάντα έχει και λίγο πόνο μέσα του όταν δεν είναι αληθινός. Όταν δεν είναι ολοκληρωμένος και απλά σου προσφέρει σπασμένα κομμάτια του. Κομμάτια που εσύ πρέπει να πάρεις για να πορευτείς για τις επόμενες ημέρες. Παροδικά κομμάτια για πεις στον εαυτό σου πως δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζουν τα συναισθήματα. Δεν σε νοιάζει η τρυφερότητα. Δεν σε νοιάζει η αγάπη. Δεν σε νοιάζει το δέσιμο. Δεν σε νοιάζει το μοίρασμα της ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι δική μου. Δεν την δίνω. Δεν την μοιράζομαι. Δεν την σπαταλάω. Δεν την ξεπουλάω. Δεν την διαπραγματεύομαι. Δεν την ξεφτιλίζω.
Έχω μεγάλη ιδέα για το αίσθημα της ελευθερίας.
Και η ελευθερία μου μοιράζεται μονάχα όταν δεν χρειάζεται καν να υπερασπιστώ για αυτή. Όταν δεν θυμάμαι ότι είμαι ελεύθερη,και όταν δεν αισθάνομαι πως είμαι φυλακισμένη. Όταν οι ανάσες μου γίνονται απλές,και όταν οι χτύποι της καρδιάς μου τρέχουν.
Άξιοι της μοίρας του όσοι ξεπουλάνε την ελευθερία τους εξαιτίας του φόβου της μοναξιάς.




Ίσως το φιλί σου να μοιράζεται πιο εύκολα. Αλλά μόνο σε ψυχές που έχουν εκείνο το μυστήριο. Εκείνο που ενώ ξέρεις τα πάντα πάλι δεν νομίζεις πως δεν ξέρεις τίποτα.
Σ'εκείνους που δεν φοβάσαι να ανοιχτείς. Γιατί έτσι και αλλιώς ξέρεις πως δεν θα σου προσφέρουν τίποτα παραπάνω. Δεν θα σου υποσχεθούν τίποτα. Και εσύ ποτέ σου δεν θα αναμένεις,δεν θα περιμένεις,ούτε και θα ζητήσεις τίποτα. Εκεί έγκειται και το συναίσθημα της ελευθερίας. Στην απόλυτη υπόσχεση ότι δεν θα υπάρξει κάποιος πόνος.

Δεν θα μπορέσω ποτέ να ορίσω τι μου είσαι. Εάν το δω κυνικά θα πω ότι μου είσαι καβάτζα,και το ίδιο είμαι και εγώ για εσένα. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Εάν το δω συναισθηματικά θα πω ότι μου θυμίζεις μια όμορφη περίοδο της ζωής μου που μου κράταγες παρέα. Εάν το δω ρομαντικά,θα πω ότι είσαι ένας μυστήριος άνθρωπος που θα τον ήθελα ολόκληρο,αλλά ξέρω πως δεν θα έπρεπε γιατί ποτέ σου δεν ήσουν ούτε θα ήσουν ικανός για κάτι τέτοιο. Εάν το δω απλά,θα πω ότι είσαι μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητά μου. Εάν το δω σοφά,θα πω πως κάτι έμαθα από εσένα,και εκτίμησα αργότερα τον ολοκληρωμένο έρωτα,αυτόν που δεν μου πρόσφερες ποτέ σου. Εάν το δω με θλίψη,θα αναρωτηθώ γιατί έλκομαι από άτομα που θέλουν μόνο να φεύγουν μακριά μου.

Δεν σκέφτομαι τίποτα... Απλά αφήνω τον χρόνο να περάσει. Με το να κάνεις ο καθένας της επιλογές του. Και εγώ ταυτόχρονα ψυχρή. Απόλυτη. Κάθετη. Και με παγωμένη καρδιά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Έχω καιρό να κάνω μια ανάρτηση. Και αυτό συνήθως δείχνει ένα πράγμα. Ότι είμαι καλά. Ναι είμαι καλά.
Μόλις έφυγα από την καφετέρια που ήμουν βρήκα δουλειά σ'ένα μαγαζί με ακριβά παππούτσια στο κέντρο. Με σύστησε μια πολύ καλή μου φίλη που δουλεύει έναν χρόνο εκεί.

Μαζί με εμένα ήρθαν και άλλες καινούργιες κοπέλες καθώς προοριστήκαμε για το καινούργιο μαγαζί ακριβώς στην καρδιά της Αθήνας.
Εντυπωσιάστηκα από το καλό κλίμα της δουλειάς. Ο υπεύθυνος,αλλά ακόμα και ο ίδιος ο εργοδότης δεν θέλει να πιέζουμε τους πελάτης.
Ο υπεύθυνος είναι το μέρος μας,και ποτέ με το μέρος του συνήθως "τρελού" πελάτη. Δεν χαρίζεται. Και πότε δεν παραπονιέται γιατί δεν πουλήσαμε. Ποτέ δεν μας κάνει παρατήρηση για τίποτα. Πέρα από την βιτρίνα που θέλει να είναι άθικτη.
Δουλεύοντας στο κέντρο,και ειδικά την περίοδο των εκπτώσεων συνάντησα είδη πελατών που δεν είχα ξανά συναντήσει ποτέ. Πελάτες που απαιτούν να ρίξεις την τιμή,αλλά αντίστοιχα και πελάτες που τους φαίνεται φτηνό κάτι που κάνει 130 ευρώ. Πελάτισσες που σε παιδεύουν δοκιμάζοντας 10 ζευγάρια παπούτσια χωρίς να πάρουν τελικά τίποτα. Πελάτισσες απλές χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις. Πελάτισσες που κάνουν πολύ παράξενες ερωτήσεις. Πελάτισσες που δεν σε πιστεύουν ΄ότι αυτό που δοκιμάζουν είναι δέρμα. Αλλά και πελάτισσες ευγενέστατες που ήθελα να τις εξυπηρετώ με τις ώρες.

Όλως παραδόξως η δουλειά μου άρεσε. Χρειάζεται καλή μνήμη για να δουλεύεις σε μαγαζί με παπούτσια,γιατί μέσα στην τεράστια αποθήκη χρειάζεται να θυμάσαι που είναι το παπούτσι που σου ζήτησε η πελάτισσα. Η μνήμη μου είναι άριστη,κάτι που με βοήθησε να προσαρμοστώ αμέσως,και να καταφέρω να τα βγάλω πέρα έχοντας 3 πελάτες ταυτόχρονα και ζητώντας ο καθένας 4 διαφορετικά ζευγάρια. Οι εκπτώσεις η αλήθεια ήταν πως ήταν κόλαση. Δεν είχαμε βρει αρκετές κοπέλες. Έτσι δουλεύαμε μόνο 3 άτομα σε κάθε ωράριο(μαζί με τον υπεύθυνο ή την διευθύντρια που ερχόταν και εκείνη). Το αιρ κοντίσιον δεν έβγαζε ικανοποιητικό κρύο αέρα. Και η αποθήκη έχει σκάλα. Ένα ολόκληρο οχτώρο κάθε μέρα έτρεχα. Στην κυριολεξία. Πάνω κάτω. Ένιωθα το σώμα μου βαρύ σχεδόν κάθε μέρα. Το σώμα μου σαφώς γυμνάστηκε πάρα πολύ,ωστόσο νόμιζα πως θα πάθαινα υπερκόπωση και παρακάλαγα να βρούμε και άλλα άτομα.

Δεν πτοήθηκα παρολ'αυτά και στα ρεπό μου πήγαινα στην θάλασσα. Και στο διήμερο του 15Αυγουστου πήγα στην Ν. στην Πάτρα. (πέρασα τοοοσοοο όμορφαααα!)

Και κάπου εκεί μέσα στο 15Αυγουστο μου ανακοίνωσε ο υπεύθυνος,ότι ο εργοδότης μας θα μου κάνει αύξηση,γιατί έχω κουραστεί πολύ,και είμαι αρκετά γρήγορη. Έκανε σ'εμένα και σ'άλλες 3 κοπέλες,ενώ σύνολο ήμασταν 8 κοπέλες. Και όχι μόνο αυτό,ήμουν το μόνο άτομο που άφηναν να μπαίνει στο ταμείο και να το διαχειρίζεται.
Το έχετε ξανά ακούσει εσείς αυτό; Να σας κάνει αύξηση ο εργοδότης σας γιατί αναγνωρίζει μόνο μέσα σ'ένα μήνα μέτα την πρόσληψής σας τις δυνατότητές σας,την φιλοτιμία σας,και την δουλειά που κάνετε για εκείνον;

Και φυσικά δεν μιλάμε για έναν Έλληνα εργοδότη. Βασικά είναι Έλληνας,αλλά έχει μεγαλώσει στην Αμερική. Η νοοτροπία του είναι αλλιώς. Οι καλοί ανταμοίβονται παραπάνω. Πρώτη φορά μου αναγνώρισε κάποιος την γρηγοράδα μου,την ευγένια μου, την καλή μου μνήμη και την υπευθυνότητά μου. Όλοι οι υπόλοιποι εργοδότες με εβλεπάν σαν ένα πολύ εργατικό κορίτσι,ανίκανο όμως να έχει το θράσος που έχει μια πωλήτρια που απαιτούν ορισμένες επιχειρήσεις. Όμως εγώ δεν μεγάλωσα έτσι,δεν είμαι έτσι,ούτε μπορούσα να γίνω κάτι τέτοιο. Παρόλο που λατρεύω να μιλάω με τον κόσμο.
Και όμως η δική τους νοοτροπία είναι αλλιώς. Θέλει να πουλάμε αλλά χωρίς πίεση. Χωρίς φασαρίες. Έχει έρθει κάποιες φορές και μου έχει πει μ'αυτή την αμερικάνικη προφορά του"Μπράβο Μαρία,πολύ καλή,πολύ καλή."
Και αναρωτιέσαι,ποιος εργοδότης,κουστουμαρισμένος με πολλά λεφτά,έρχεται να σου πει αυτοπροσώπος μπράβο;



Και κάπως έτσι μου δίνει ένα ακόμα κίνητρο κάθε μέρα να προσπαθώ όλο και πιο πολύ για εκείνον. Και το μαγαζί. Ακόμα θυμάμαι που έδωσα ένα παπούτσι μια μέρα που δεν είχαμε πολύ κόσμο,έπεισα την κυρία να το αγοράσει με πολύ όμορφο και ευγενικό τρόπο. Μόλις το πήγα στο ταμείο άκουσα από την διευθύντρια ένα "Μπράβο ρε Μαρία."

Η υπεύθυνη για παράδειγμα στην Αττρατίβο ποτέ δεν αναγνώριζε τις πωλήσεις μας. Πάντα ήθελε και άλλο. Μ'έναν κυνικό τρόπο. Και όταν οι πελάτες δεν έπαιρναν,γιατί μπορεί να μην είχαν λεφτά,να μην τους άρεσε κάτι,σε ρώταγε γιατί δεν πούλησες. Σ'αυτό το μαγαζί ο υπεύθυνος έχει κατανόηση. Έχει πει και σε πελάτη ότι άμα θέλετε πηγαίνετε σ'άλλο μαγαζί που έχει καλύτερες τιμές. Και αναγνωρίζει ότι κάποιοι μας κουράζουν χωρίς λόγο.

Και όλως παραδόξως μου αρέσει η δουλειά. Μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο. Πάντα μου άρεσε. Μου αρέσει που δεν χρειάζεται να σκοτίζω το μυαλό μου με πολλά πράγματα,είτε τους κάνει το νούμερο,είτε όχι. Μου αρέσει που με εκτιμάνε. Επίσης έχω κάνει και κάποιες καλές φιλίες στην δουλεια. Όλες οι κοπέλες βασικά είναι πολύ καλές,και είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο στο μαγαζί και που το λέει κάθε κοπέλα:οτι υπάρχει πολύ καλό κλίμα στην δουλειά.

Ωστόσο δεν ξεχνάω αυτό που σπούδασα και κόπιασα 5 χρόνια. Έστειλα βιογραφικά τον Σεπτέμβριο. Με πήρανε τηλέφωνο κάποια κέντρα μελέτης όμως μου πρόσφεραν ελάχιστα χρήματα...Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ όταν τους απέρριψα. Ο στόχος μου ωστόσο είναι να κρατήσω αυτή την δουλειά για να μαζέψω λεφτά για έναν μεταπτυχιακό(έχω βάλει ήδη κάποια στην άκρη),και μετά όταν θα κάνω το μεταπτυχιακό,να κάνω ιδιαίτερα να και να πάω σε κάποιο κέντρο μελέτης στο οποίο θα μπορώ να προσαρμόσω καλύτερα τις ώρες μου με βάση το μεταπτυχιακό και το διάβασμα.

Δυστυχώς εμένα οι γονείς μου δεν έχουν χρήματα να μου δώσουν όπως σ'άλλα παιδιά για ένα μεταπτυχιακό. Πρέπει να κάτσω να τα δουλέψω μόνη μου. Και ξέρω ότι στην Ελλάδα του σήμερα το πτυχίο έχει μικρή ανταπόκριση,οπότε ένα μεταπτυχιακό είναι απαραίτητο. Δεν ξέρω εάν θα μου βγει σαν σχέδιο. Και ξέρω πως δένομαι συναισθηματικά με το μαγαζί,με τους ανθρώπους. Ότι βολεύομαι έυκολα σε μια καθημερινότητα που μου προσφέρει ασφάλεια και δύσκολα την αλλάζω. Ωστόσο ξέρω ότι πρέπει να ρισκάρω την ασφαλειά μου,αλλά μόνο όταν θα μου δοθεί και μια καλύτερη ευκαιρία για να ανέβω λίγο επαγγελματικά.



Τις προάλλες μου ανακοίνωσαν ότι θα κάνω άνοιγμα στο μαγαζί στα ρεπό του υπεύθυνου και της συνυπεύθυνης. Μου έμαθαν και άλλα πράγματα στον υπολογιστή. Και για λίγες ώρες θα διαχειρίζομαι μόνο εγώ το ταμείο. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που δουλεύω σ'ένα καλό περιβάλλον. ΄Ότι δουλειά και αν κάνεις σ'αυτή την γη,μετράει άπειρα πολύ να είσαι σ'ένα καλό περιβάλλον! Με καλούς ανθρώπους. Έτσι το 8ωρο περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Και επιπλέον δεν νιώθεις πως έχεις σπαταλήσει ώρες από την ζωή σου,γιατί αντιθέτως ήσουν σ'ένα περιβάλλον που χαμογέλαγες. (τις προάλλες μας είχε πιάσει νευρικό με τα κορίτσια,πολύ γέλιο όμως,μετά από αυτό γύρισα σπίτι με τόσο ευχάριστη διάθεση.)

~~~~~~~~~~~~~~

Και κάπως έτσι θεώρησα τον εαυτό μου καλά. Μένοντας επιτέλους σε μια σταθερή δουλειά που με εκτιμάνε,και καταφέρνοντας επιτέλους να μαζεύω λεφτά στην άκρη.

Ωστόσο ένα πράγμα με ρίχνει ψυχολογικά κάποιες στιγμές.

Η σκέψη του Γ.
Είδα πως εδώ και έναν μήνα είναι στην Αθήνα,και τελείωσε το μεταπτυχιακό του. Δεν θέλω να βρίσκεται εδώ. Δεν έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι είναι κοντά μου. Έχω συνηθίσει ότι είναι μακριά μου,και γι'αυτό δεν μιλάμε. Γιατί ο καθένας έχει άλλη ζωή. Και ζει σ'άλλη χώρα με άλλους ανθρώπους. Τώρα τον βλέπω να συχνάζει στα μέρη που συχνάζω εγώ. Και δεν το έχω συνηθίσει. Δεν μπορώ να ξέρω ότι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και από επιλογή του δεν είμαστε μαζί.

Ναι από επιλογή του. Πρέπει να το χωνέψω επιτέλους. Εδώ και 4 χρόνια από επιλογή του δεν είμαστε μαζί. Έφυγε φύγει μακριά από εμένα 3 φορές από επιλογή του. Δεν μιλάμε από επιλογή του. Όχι λόγο συνθηκών.
Και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να μην αισθάνεται αυτά που αισθάνομαι. Όταν ξανά μιλάμε,μιλάμε με τις ώρες. Και έχουμε μια απίστευτη χημεία και οικειότητα. Δεν ξέρω όμως τι να πιστέψω πια από αυτόν τον άνθρωπο. Είπε ότι δεν αισθάνεται κάτι παραπάνω για εμένα ; Αλλά γιατί να το πιστέψω ; Εννοώ ότι ποτέ τα λόγια του δεν είναι αληθινά. Όταν έλεγε ότι αισθανόταν μετά τα άλλαζε,και εκεί που τα άλλαζε,μετά από καιρό μου ξανά έδειχνε ενδιαφέρον του. Λάθος του λέει. Ότι κάτι σήμαινε που δεν του βγήκε τις προηγούμενες φορές...



Και σαν Μαρία αυτή την φορά έχω θυμώσει. Και ξέρω ότι για να αποδεσμευτώ τελειώς από την σκέψη του πρέπει να μην τον ξανά ψάξω. Όσο ολοκληρομένη και ευτυχισμένη εάν αισθάνομαι όταν μιλάω μαζί του.
Μου είχα υποσχεθεί κάποτε στον εαυτό μου να μην τον άφηνα. Γιατί ότι αφήνεις,σ'αφήνει. Όμως τώρα υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην τον ξανά ψάξω,εάν δεν κάνει εκείνος κάποια κίνηση να με ψάξει. Πρέπει να βρω τον επόμενο έρωτα με δύναμη και όχι αδυναμία. Και είμαι σίγουρη τώρα πως εάν ήμουν ερωτευμένη,όπως είχα υπάρξει με τον Σ. δεν θα σκεφτόμουν τον Γ.

Κάθε μέρα κάνω πράγματα που σκεφτόμουν ότι εάν του τα έλεγα θα γελάγαμε παρέα. Η αδερφή μου παραξενεύεται. Ώστε δεν σου λείπε ο Σ. αλλά ο Γ. ε;
Ναι,μόνο ο Γ. Δεν τον ξεπέρασα ποτέ. Και δεν ξέρω εάν πρόκειται. Μόνο σ'εκείνον θέλω πάντα να μιλήσω. Πάντα αγαλιάζει την ψυχή μου. Και ακόμα δεν καταλαβαίνω πως έχει αυτή την επίδραση πάνω μου. Νόμιζα ότι την είχα και εγώ πάνω του...Δεν ξέρω...Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ότι λέει ότι με νιώθει πολύ κοντά του,ενώ δεν κάνει τίποτα πρακτικώς γι'αυτό. Και αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ από όλα είναι ότι παραδέχεται τα λάθη του μετά από χρόνια. Ποτέ εκείνη την στιγμή. Ο Σ. θα με στεναχωρούσε,θα έλεγε συγνώμη υπήρξα μαλάκας. Την επόμενη κιόλας στιγμή θα το αναγνώριζε. Ο Γ. ποτέ. Μόνο μετά από καιρό,και κοιτώντας σε απόσταση το παρελθόν.
Μου λείπει πολύ να του μιλήσω...Πάρα πολύ.




Αλλά αυτή την φορά θα αφήσω πραγματικά τον χρόνο να κυλήσει. Ώστε ο καθένας να κάνει τις επιλογές και τα λάθη του.
Και να μου δώσει η ζωή κάποιο σημάδι ότι μου αξίζει κάποιος άλλος,κάτι άλλο.


"Και τέλος πάντων εμείς τι είμαστε; Φιλικά λες δεν μπορείς να με δεις. Ερωτικά δεν σου βγαίνει για παραπάνω,τι σκατά είμαστε;"
"...Δεν ξέρω,εάν επιμένεις να απαντήσω θα πω ότι είμαστε φίλοι."

Μερικές φορές πρέπει να τρέξεις για να δεις ποιος θα σε ακολουθήσει . Άλλες φορές πρέπει να ρίξεις λίγο τους τόνους , για να δεις ποιος θα σε ακούσει πραγματικά . Κάποιες φορές πάλι ίσως χρειαστεί να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις ποιος είναι ακόμα στο πλευρό σου . Ορισμένες φορές οφείλεις να παίρνεις λάθος αποφάσεις , για να δεις ποιος είναι μαζί σου , όταν τα πάντα καταρρέουν .... 

Paulo Coelho

ΥΓ:«Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!»

ΥΓ2: Έαν κάποτε ξανά γυρίσεις θα είναι πάλι από μόνος σου. Χωρίς κάποια πίεση. Χωρίς τίποτα. Μόνος σου. Όπως και αυτές τις φορές.

Μπορεί να έχω ένστικτο πως θα συμβούν κάποια πράγματα. Σαν να ξέρω για άλλη μια φορά. Αλλά σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει. Ή ίσως να είμαι απλά μια τρελή. Μια τρελή που αποδείχθηκε σωστή για πάνω από 3 φορές. Για να δούμε.

Cause here I am, I'm givin' all I can
But all you ever do is mess it up
Yeah, I'm right here, I'm tryin' to make it clear
That getting half of you just ain't enough

That's the price you pay
Leave behind your heartache, cast away
Just another product of today
Rather be the hunter than the prey