Τετάρτη 13 Ιανουαρίου περίπου 5μιση το απόγευμα.
Χτυπάει το κινητό μου και είναι η Κ. Επιτέλους σκέφτομαι. Την ψάχνω στο τηλέφωνο για μέρες.
"Ελα πως είσαι;"
"Μμμ...εεε χάλια." που απαντάει και βάζει τα κλάματα.
"Αχ γιατί βρε Κ. μου;"
"Ε γιατί μάλλον η μαμά μου θα πάει εις ειρήνην..."
"Όχι όχι γιατί το λες αυτό; Τι σας είπαν οι γιατρί;"
"Τι να μας πουν. Δεν τρώει. Δεν μπορεί να σηκωθεί λόγο του κατάγματος. Άμα κάνει και άλλη χημειοθεραπέια θα την σκωτώσει. Ούτε καν με κοιτάει όταν μπαίνω στο δωμάτιο.."
"Στο νοσοκομείο είσαι τώρα;"την ρωτάω ήρεμα.
"Ναι..."
"Η μαμά σου τι λεει;"
"Δεν λέει τίποτα. Δεν μιλάει. Ακούω να λέει μονάχα μέσα στον ύπνο της Ωχ μάνα μου..."
"Μάλιστα...Έλα όχι μην απελπίζεσαι."της είπα ήρεμα.
"Αχ τι θα κάνω; Ξέρεις πόση αδυναμία έχω στην μανούλα μου. Η Ε. πως τα κατάφερε;"
"Η Ε. έχει πολύ μεγάλη δύναμη..." της είπα ενθυμούμενη τα περσινά γεγονότα.
Ότι και να έλεγα όμως ξέρω και εγώ από μόνη μου πως δεν θα βοήθαγε. Η μαμά της αγαπημένης μου Κ. διαγνώστηκε με καρκίνο μόλις τέλη Νοεμβρίου. Μόλις το άκουσα δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξη. Παλιο αρρώστια. Παλιό αρρώστια.....
Την ίδια ημέρα γύρω στις 11μιση το βράδυ.
Είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του Σ. πάνω στον καναπέ του. Πάνω στο μικρό τραπέζι του υμιπογείου του είναι απλωμένες οι σημειώσεις μου για το μάθημα της Ιστορίας μου.
Σ'ένα χαρτί αγνοφαίνονται μια ζωγραφιά που μου έκανε,το όνομά του,και οι υπογραφές μας. (ο ένας προσπαθούσε να μιμηθεί την υπογραφή του άλλου.)
Ο Σ. με τραβάει πιο κοντά του.
"Βοήθεια με βιάζει."λέω για πλάκα.
"Για ηρέμισε μικρή. Αλλιώς δεν έχει φιλί."
"Α ναι; Και εσύ δεν έχεις χάδια μετά."
"Για ηρέμισε. Μην τσαντιστώ και σε χωρίσω μια μέρα."
"χαχχα η αλήθεια είναι πως είσαι λίγο οξύθυμος."
"χαχαχχα" γελάει και εκείνος και μου δίνει ένα φιλί. "Το ξέρεις αυτό;" μου λέει καθώς σηκώνει το χέρι του στο πρόσωπό του.
"Ποιο;"ρωτάω με περιέργεια όπως τον κοίταζω ξαπλωμένη στα πόδια του.
"Λένε πως όσο είναι η παλάμη σου είναι και όλο σου το πρόσωπο."
"Α ναι;"ρωτάω με περιέργεια και βάζω την παλάμη μου μπροστά από το πρόσωπό μου. Τότε ξαφνικά με ελαφρά δύναμη ρίχνει το χέρι του πάνω στο δικό μου με αποτέλεσμα να αυτοχτυπηθώ ελαφρά.
"Εειιιιιιιιιιι"φωνάζω.
"χαχχαχχαχαχα όλοι την πατάνε"λέει γελώντας.
Γελάω δυνατά και εγώ. Του πιάνω τα δυο χέρια και τα σφίγγω."Ζήτα συγνώμηηη."
¨"Συγνώμηηηηη" μου λέει με κωμικοτραγική φωνή.
"Χαχαχ ωραία." λέω και του αφήνω πάλι τα χέρια.
Γύρω στις 1μιση το βράδυ ξαπλώσαμε. Επιτέλους είχε έρθει το κρεβάτι που παρείγγειλε. Το στρώμα ήταν τόσο όμορφο. Αφού κουκουλωθήκαμε με το πάπλωμα έβαλε στο λάπτοπ να δούμε μια ταινία. Το Χάτσικο. Με φίλησε στο κεφάλι. Η ταινία ξεκίνησε. Σε μισή ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος. Πόσο κουρασμένος ήταν πάλι ο καημένος από την δουλειά.
Αναρωτήθηκα τι να έκανε η Κ. Στην κοινή συνομιλία είχε γράψει ότι φοβόταν και ότι ένιωθε να πονά η καρδιά της...
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 8μιση το πρωί.
Το ξυπνητήρι στο κινητό χτυπάει επίμονα. και ο Σ. το κλείνει. Αχ γιατί να δουλεύει τόσο πρωί;
Έρχεται στην αγκαλιά μου και χώνεται εκεί.
"Δεν χόρτασα ύπνο.."μου λέει σιγανά.
"Μμμ ούτε εγώ χόρτασα..."
"Μμμ σκεφτόμουν...Θες να μείνεις εδώ να κοιμηθείς;"
"Εδώ; Και μετά πως θα φύγω;"
"Έχει στάση λεοφωρείου εδώ απέξω και σε πάει στο μετρό."
"Α ναι; Και τα κλειδιά σου;" ρωτάω έκπληκτη.
"Θα τα πάρεις μαζί σου. Έχω εγώ άλλα."
"μμμ ναι αμέ οκ."
"Ωραια σ'αφήνω να πάω πάνω να αλλάξω και ξανά έρχομαι."
Εντυπωσιάστηκα από αυτή την κίνηση του. Αυτό έδειχνε ότι με εμπιστεύεται. Και είχα κοιμηθεί και άλλες φορές εκεί. Ήταν η 1η φορά που μου πρότεινε να μείνω...Είναι ένας άλλος άνθρωπος από τον Δεκέμβρη και μετά.
Γύρισε. Μου είπε ότι φεύγει. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. Και έφυγε.
Έκλεισα τα μάτια μου χαρούμενη. Ναι...Ήμουν ξανά χαρούμενη.
Την ίδια ημέρα γύρω στις 5 το απόγευμα.
"Η Κ. δεν έχει μπει όλη μέρα. Είχαμε κανένα νεότερο;" γράφει η Α.Μ. στην κοινή συνομιλία μας στο fb.
"Της έστειλα μύνημα αλλά δεν απάντησε." έγραψε η Σ.
"Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο το πρωί γύρω στις 12. Έαν θέλετε ελάτε." έγραψε άξαφνα η Κ. στην κοινή συνομιλία.
Α ρε γαμώτο....Ακολούθησαν μυνήματα του τύπου κουράγιο,σ'αγαπάμε εμείς κτλ αλλά πως να απαλυνθεί τέτοιος πόνος;
Το ίδιο βράδυ κατά της 11μιση.
Πήγαμε και βρήκαμε την Κ. κάτω από το σπίτι της. Εκεί στην πλατεία. Εγώ,η αδερφή μου,η Α.Μ. η Σ. δυο άλλες φίλες της Κ. και δύο φίλες της Σ. που τον τελευταίο χρόνο κάνουν πολύ παρέα με την Κ.
Παράξενο αλλά η Κ. δεν έκλαιγε. Ήταν ψύχραιμη πολύ. Συζητούσε κιόλας για το θέμα. Την κάναμε όλες μαζί μια μεγάλη αγκαλιά. Κάποια έφερε κονιάκ. Ήπιαμε λίγο.
Την ίδια ώρα πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς την αδερφή μου στο βάιμπερ. Την επόμενη το πρωί θα έφευγε για την Αγγλία. Είχε βρει εκεί μια δουλειά. Ήθελα να πάει να δει πως είναι. Μήπως και κάνει μια καινούργια αρχή εκεί με την γυναίκα του και το παιδί τους. Ακουγόταν όμως αγχωμένος. Ίσως και στεναχωρημένος.
Το ίδιο βράδυ όταν έπεσα για ύπνο αναρωτήθηκα...Αναρωτήθηκα εάν ήταν περίεργο που γύρω μου άλλαζαν πράγματα και συνθήκες,που άνθρωποι έφευγαν,όμως εγώ παρολ'αυτά ήμουν χαρούμενη. Και εάν όχι χαρούμενη μπορώ να πω ήρεμη.
Ήρεμη σ'όλα.
Πρώτη φορά τόσο ήρεμη.
Μέσα σ'ολα τα άσχημα εγώ ήμουν ήρεμη.
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 11μιση το πρωί.
Πράγμα πολύ παράξενο αλλά η Κ. ήταν ήρεμη. "Ευτυχώς που ήρθατε." μας είπε όταν μας είδε στην εκκλησία εμένα,την αδερφή μου,την Α.Μ και την Σ.
Μαζευτήκαμε όλες οι φίλες της μαζί σε μια γωνιά μέσα στην εκκλησία. Τι άδικο να φεύγουν έτσι άνθρωποι...Την συμπαθούσα πολύ την μαμά της. Της έστελνα χαιρετίσματα μέσω της Κ. , με ρώταγε πως πάει η σχολή μου...
Εκεί που ίσως λυγίσαμε όλες ήταν όταν η αδερφή της Κ. διάβασε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο. Έλεγα να δείχνουμε κάθε μέρα σ'αυτούς που αγαπάμε πόσο τους αγαπάμε. Να μην το αφήνουμε για την επόμενη μέρα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια της να λένε"Εάν ήξερα πως θα σε δω εκείνη την μέρα τελευταία φορά θα σου έδινα δύο φιλιά και θα σε αγκάλιαζα διπλά."
Στην καφετέρια πιάσαμε όλοι οι φίλοι της Κ. ένα τραπέζι. Ήμασταν περίπου 14 άτομα. Συζητάγαμε για διάφορα. Σε κάποια στιγμή κοίταξα προς το τραπέζι όπου καθόταν η Κ. μαζί με τον μπαμπά της και την αδερφή της. Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της. Μου έκλεισε το μάτι πονηρά. Της χαμογέλασα. Ήταν λες και εκείνη προσπαθούσε να παρηγορήσει εμένα όχι εγώ εκείνη. Αυτή ήταν η Κ. που ήξερα. Ψύχραιμη όπως πάντα.
Όταν διαλύθηκε ο κόσμος πήγαμε κοντά της. Κάποια πρότεινε να πάμε σπίτι της ή να μαζευτούμε σε άλλο σπίτι. Χωριστήκαμε σε δυο γκρουπ. Αυτοί που έμεναν μακριά θα πήγαιναν εκείνη την ώρα σπίτι της,εμείς που μέναμε κοντά της θα συναντιόμασταν μαζί της το βράδυ.
"Εσύ σε ποιο γκρουπ είσαι;" με ρώτησε χαμογελαστά καθώς την αγκάλιαζα για να την χαιρετήσω.
"Χμ..δεν θυμάμαι. Νομίζω στο δεύτερο." της απάντησα.
"Αα ωραία χαχα."
Το βράδυ μαζευτήκαμε όντως στο σπίτι της Α.Μ. Ήταν πολύ ευχάριστη η ατμόσφαιρα. Φέραμε τυροπιτάκια,πατατάκια,σοκολάτες. Συζητάγαμε, γελάγαμε, λέγαμε γεγονότα από διακοπές.
19 Φεβρουαρίου 2016.
Άργησα να κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί μου είχε χαλάσει ο υπολογιστής.
Ένα μήνα μετά η Κ. δεν μου λέει τίποτα όσον αφορά την μαμά της. Μιλάμε,αλλά δεν μου λέει πως αισθάνεται,εάν το σκέφτεται ή όχι. Είναι η Κ. που ήξερα πάντοτε.
Ο Σ. πλέον μ'εμπιστεύεται σταθερά και έχω αρχίσει και εγώ να νιώθω ακόμα πιο σιγουριά μαζί του και ασφάλεια. Πλέον κοιμάμαι εκεί όταν συναντιόμαστε,το πρωί φεύγει για την δουλεία,και εγώ του αφήνω αργότερα τα κλειδιά σε κάποιο κρυφό σημείο. Ορισμένες φορές μου έρχεται να ουρλιάξω από την χαρά μου. Οι μέρες που ξυπνάμε μαζί,και χώνεται στην αγκαλιά μου είναι τόσο γλυκές
.
Παράλληλα μου έστειλε και ένα μήνυμα ο Γ. να ρωτήσει τι κάνω αφού εγώ πρώτα του είχα στείλει καλή χρονιά...(Τον είχα δει και στο όνειρό μου κάπου μέσα του μήνα...) Ο Γ. που έχω αφιερώσει τόσες αναρτήσεις για εκείνον....Που μου είχε δώσει τόση αγάπη,χαρά και πολύ πόνο ταυτόχρονα. Δεν νομίζω πως μπορώ να αγνοήσω το μήνυμά του. Και να θέλω δηλαδή είναι ο Γ. Δεν γίνεται...Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Εξάλλου εκείνος ποτέ δεν με αγνόησε όταν εγώ του έστελνα πέρσι.
Μακάρι να είναι καλά εκεί στην Αγγλία. Και να είναι χαρούμενος...
Και αυτό που μου θυμίζει τον Σ. και τα όμορφα βράδια μαζί του:
Χτυπάει το κινητό μου και είναι η Κ. Επιτέλους σκέφτομαι. Την ψάχνω στο τηλέφωνο για μέρες.
"Ελα πως είσαι;"
"Μμμ...εεε χάλια." που απαντάει και βάζει τα κλάματα.
"Αχ γιατί βρε Κ. μου;"
"Ε γιατί μάλλον η μαμά μου θα πάει εις ειρήνην..."
"Όχι όχι γιατί το λες αυτό; Τι σας είπαν οι γιατρί;"
"Τι να μας πουν. Δεν τρώει. Δεν μπορεί να σηκωθεί λόγο του κατάγματος. Άμα κάνει και άλλη χημειοθεραπέια θα την σκωτώσει. Ούτε καν με κοιτάει όταν μπαίνω στο δωμάτιο.."
"Στο νοσοκομείο είσαι τώρα;"την ρωτάω ήρεμα.
"Ναι..."
"Η μαμά σου τι λεει;"
"Δεν λέει τίποτα. Δεν μιλάει. Ακούω να λέει μονάχα μέσα στον ύπνο της Ωχ μάνα μου..."
"Μάλιστα...Έλα όχι μην απελπίζεσαι."της είπα ήρεμα.
"Αχ τι θα κάνω; Ξέρεις πόση αδυναμία έχω στην μανούλα μου. Η Ε. πως τα κατάφερε;"
"Η Ε. έχει πολύ μεγάλη δύναμη..." της είπα ενθυμούμενη τα περσινά γεγονότα.
Ότι και να έλεγα όμως ξέρω και εγώ από μόνη μου πως δεν θα βοήθαγε. Η μαμά της αγαπημένης μου Κ. διαγνώστηκε με καρκίνο μόλις τέλη Νοεμβρίου. Μόλις το άκουσα δεν ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξη. Παλιο αρρώστια. Παλιό αρρώστια.....
Την ίδια ημέρα γύρω στις 11μιση το βράδυ.
Είμαι ξαπλωμένη στα πόδια του Σ. πάνω στον καναπέ του. Πάνω στο μικρό τραπέζι του υμιπογείου του είναι απλωμένες οι σημειώσεις μου για το μάθημα της Ιστορίας μου.
Σ'ένα χαρτί αγνοφαίνονται μια ζωγραφιά που μου έκανε,το όνομά του,και οι υπογραφές μας. (ο ένας προσπαθούσε να μιμηθεί την υπογραφή του άλλου.)
Ο Σ. με τραβάει πιο κοντά του.
"Βοήθεια με βιάζει."λέω για πλάκα.
"Για ηρέμισε μικρή. Αλλιώς δεν έχει φιλί."
"Α ναι; Και εσύ δεν έχεις χάδια μετά."
"Για ηρέμισε. Μην τσαντιστώ και σε χωρίσω μια μέρα."
"χαχχα η αλήθεια είναι πως είσαι λίγο οξύθυμος."
"χαχαχχα" γελάει και εκείνος και μου δίνει ένα φιλί. "Το ξέρεις αυτό;" μου λέει καθώς σηκώνει το χέρι του στο πρόσωπό του.
"Ποιο;"ρωτάω με περιέργεια όπως τον κοίταζω ξαπλωμένη στα πόδια του.
"Λένε πως όσο είναι η παλάμη σου είναι και όλο σου το πρόσωπο."
"Α ναι;"ρωτάω με περιέργεια και βάζω την παλάμη μου μπροστά από το πρόσωπό μου. Τότε ξαφνικά με ελαφρά δύναμη ρίχνει το χέρι του πάνω στο δικό μου με αποτέλεσμα να αυτοχτυπηθώ ελαφρά.
"Εειιιιιιιιιιι"φωνάζω.
"χαχχαχχαχαχα όλοι την πατάνε"λέει γελώντας.
Γελάω δυνατά και εγώ. Του πιάνω τα δυο χέρια και τα σφίγγω."Ζήτα συγνώμηηη."
¨"Συγνώμηηηηη" μου λέει με κωμικοτραγική φωνή.
"Χαχαχ ωραία." λέω και του αφήνω πάλι τα χέρια.
Γύρω στις 1μιση το βράδυ ξαπλώσαμε. Επιτέλους είχε έρθει το κρεβάτι που παρείγγειλε. Το στρώμα ήταν τόσο όμορφο. Αφού κουκουλωθήκαμε με το πάπλωμα έβαλε στο λάπτοπ να δούμε μια ταινία. Το Χάτσικο. Με φίλησε στο κεφάλι. Η ταινία ξεκίνησε. Σε μισή ώρα τον είχε πάρει ο ύπνος. Πόσο κουρασμένος ήταν πάλι ο καημένος από την δουλειά.
Αναρωτήθηκα τι να έκανε η Κ. Στην κοινή συνομιλία είχε γράψει ότι φοβόταν και ότι ένιωθε να πονά η καρδιά της...
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 8μιση το πρωί.
Το ξυπνητήρι στο κινητό χτυπάει επίμονα. και ο Σ. το κλείνει. Αχ γιατί να δουλεύει τόσο πρωί;
Έρχεται στην αγκαλιά μου και χώνεται εκεί.
"Δεν χόρτασα ύπνο.."μου λέει σιγανά.
"Μμμ ούτε εγώ χόρτασα..."
"Μμμ σκεφτόμουν...Θες να μείνεις εδώ να κοιμηθείς;"
"Εδώ; Και μετά πως θα φύγω;"
"Έχει στάση λεοφωρείου εδώ απέξω και σε πάει στο μετρό."
"Α ναι; Και τα κλειδιά σου;" ρωτάω έκπληκτη.
"Θα τα πάρεις μαζί σου. Έχω εγώ άλλα."
"μμμ ναι αμέ οκ."
"Ωραια σ'αφήνω να πάω πάνω να αλλάξω και ξανά έρχομαι."
Εντυπωσιάστηκα από αυτή την κίνηση του. Αυτό έδειχνε ότι με εμπιστεύεται. Και είχα κοιμηθεί και άλλες φορές εκεί. Ήταν η 1η φορά που μου πρότεινε να μείνω...Είναι ένας άλλος άνθρωπος από τον Δεκέμβρη και μετά.
Γύρισε. Μου είπε ότι φεύγει. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί. Και έφυγε.
Έκλεισα τα μάτια μου χαρούμενη. Ναι...Ήμουν ξανά χαρούμενη.
Την ίδια ημέρα γύρω στις 5 το απόγευμα.
"Η Κ. δεν έχει μπει όλη μέρα. Είχαμε κανένα νεότερο;" γράφει η Α.Μ. στην κοινή συνομιλία μας στο fb.
"Της έστειλα μύνημα αλλά δεν απάντησε." έγραψε η Σ.
"Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο το πρωί γύρω στις 12. Έαν θέλετε ελάτε." έγραψε άξαφνα η Κ. στην κοινή συνομιλία.
Α ρε γαμώτο....Ακολούθησαν μυνήματα του τύπου κουράγιο,σ'αγαπάμε εμείς κτλ αλλά πως να απαλυνθεί τέτοιος πόνος;
Το ίδιο βράδυ κατά της 11μιση.
Πήγαμε και βρήκαμε την Κ. κάτω από το σπίτι της. Εκεί στην πλατεία. Εγώ,η αδερφή μου,η Α.Μ. η Σ. δυο άλλες φίλες της Κ. και δύο φίλες της Σ. που τον τελευταίο χρόνο κάνουν πολύ παρέα με την Κ.
Παράξενο αλλά η Κ. δεν έκλαιγε. Ήταν ψύχραιμη πολύ. Συζητούσε κιόλας για το θέμα. Την κάναμε όλες μαζί μια μεγάλη αγκαλιά. Κάποια έφερε κονιάκ. Ήπιαμε λίγο.
Την ίδια ώρα πήρε τηλέφωνο ο μπαμπάς την αδερφή μου στο βάιμπερ. Την επόμενη το πρωί θα έφευγε για την Αγγλία. Είχε βρει εκεί μια δουλειά. Ήθελα να πάει να δει πως είναι. Μήπως και κάνει μια καινούργια αρχή εκεί με την γυναίκα του και το παιδί τους. Ακουγόταν όμως αγχωμένος. Ίσως και στεναχωρημένος.
Το ίδιο βράδυ όταν έπεσα για ύπνο αναρωτήθηκα...Αναρωτήθηκα εάν ήταν περίεργο που γύρω μου άλλαζαν πράγματα και συνθήκες,που άνθρωποι έφευγαν,όμως εγώ παρολ'αυτά ήμουν χαρούμενη. Και εάν όχι χαρούμενη μπορώ να πω ήρεμη.
Ήρεμη σ'όλα.
Πρώτη φορά τόσο ήρεμη.
Μέσα σ'ολα τα άσχημα εγώ ήμουν ήρεμη.
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 11μιση το πρωί.
Πράγμα πολύ παράξενο αλλά η Κ. ήταν ήρεμη. "Ευτυχώς που ήρθατε." μας είπε όταν μας είδε στην εκκλησία εμένα,την αδερφή μου,την Α.Μ και την Σ.
Μαζευτήκαμε όλες οι φίλες της μαζί σε μια γωνιά μέσα στην εκκλησία. Τι άδικο να φεύγουν έτσι άνθρωποι...Την συμπαθούσα πολύ την μαμά της. Της έστελνα χαιρετίσματα μέσω της Κ. , με ρώταγε πως πάει η σχολή μου...
Εκεί που ίσως λυγίσαμε όλες ήταν όταν η αδερφή της Κ. διάβασε ένα πολύ συγκινητικό κείμενο. Έλεγα να δείχνουμε κάθε μέρα σ'αυτούς που αγαπάμε πόσο τους αγαπάμε. Να μην το αφήνουμε για την επόμενη μέρα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια της να λένε"Εάν ήξερα πως θα σε δω εκείνη την μέρα τελευταία φορά θα σου έδινα δύο φιλιά και θα σε αγκάλιαζα διπλά."
Στην καφετέρια πιάσαμε όλοι οι φίλοι της Κ. ένα τραπέζι. Ήμασταν περίπου 14 άτομα. Συζητάγαμε για διάφορα. Σε κάποια στιγμή κοίταξα προς το τραπέζι όπου καθόταν η Κ. μαζί με τον μπαμπά της και την αδερφή της. Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της. Μου έκλεισε το μάτι πονηρά. Της χαμογέλασα. Ήταν λες και εκείνη προσπαθούσε να παρηγορήσει εμένα όχι εγώ εκείνη. Αυτή ήταν η Κ. που ήξερα. Ψύχραιμη όπως πάντα.
Όταν διαλύθηκε ο κόσμος πήγαμε κοντά της. Κάποια πρότεινε να πάμε σπίτι της ή να μαζευτούμε σε άλλο σπίτι. Χωριστήκαμε σε δυο γκρουπ. Αυτοί που έμεναν μακριά θα πήγαιναν εκείνη την ώρα σπίτι της,εμείς που μέναμε κοντά της θα συναντιόμασταν μαζί της το βράδυ.
"Εσύ σε ποιο γκρουπ είσαι;" με ρώτησε χαμογελαστά καθώς την αγκάλιαζα για να την χαιρετήσω.
"Χμ..δεν θυμάμαι. Νομίζω στο δεύτερο." της απάντησα.
"Αα ωραία χαχα."
Το βράδυ μαζευτήκαμε όντως στο σπίτι της Α.Μ. Ήταν πολύ ευχάριστη η ατμόσφαιρα. Φέραμε τυροπιτάκια,πατατάκια,σοκολάτες. Συζητάγαμε, γελάγαμε, λέγαμε γεγονότα από διακοπές.
19 Φεβρουαρίου 2016.
Άργησα να κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί μου είχε χαλάσει ο υπολογιστής.
Ένα μήνα μετά η Κ. δεν μου λέει τίποτα όσον αφορά την μαμά της. Μιλάμε,αλλά δεν μου λέει πως αισθάνεται,εάν το σκέφτεται ή όχι. Είναι η Κ. που ήξερα πάντοτε.
Ο Σ. πλέον μ'εμπιστεύεται σταθερά και έχω αρχίσει και εγώ να νιώθω ακόμα πιο σιγουριά μαζί του και ασφάλεια. Πλέον κοιμάμαι εκεί όταν συναντιόμαστε,το πρωί φεύγει για την δουλεία,και εγώ του αφήνω αργότερα τα κλειδιά σε κάποιο κρυφό σημείο. Ορισμένες φορές μου έρχεται να ουρλιάξω από την χαρά μου. Οι μέρες που ξυπνάμε μαζί,και χώνεται στην αγκαλιά μου είναι τόσο γλυκές
.
Παράλληλα μου έστειλε και ένα μήνυμα ο Γ. να ρωτήσει τι κάνω αφού εγώ πρώτα του είχα στείλει καλή χρονιά...(Τον είχα δει και στο όνειρό μου κάπου μέσα του μήνα...) Ο Γ. που έχω αφιερώσει τόσες αναρτήσεις για εκείνον....Που μου είχε δώσει τόση αγάπη,χαρά και πολύ πόνο ταυτόχρονα. Δεν νομίζω πως μπορώ να αγνοήσω το μήνυμά του. Και να θέλω δηλαδή είναι ο Γ. Δεν γίνεται...Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Εξάλλου εκείνος ποτέ δεν με αγνόησε όταν εγώ του έστελνα πέρσι.
Μακάρι να είναι καλά εκεί στην Αγγλία. Και να είναι χαρούμενος...
Και αυτό που μου θυμίζει τον Σ. και τα όμορφα βράδια μαζί του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου