13 Ιουνίου 2017
Ο Γ. μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μου. Κοιτάζω την οθόνη και δεν ξέρω τι να γράψω, τι να εξηγήσω.
Απογοητεύτηκα ναι. Μου είπε ότι μόλις γυρίσει θα δουλεύει 3 εβδομάδες και μετά θα φύγει πάλι για Αγγλία. Ότι ξέρει ότι δεν θα μου δώσει το 100% του γιατί θέλει να ψάξει για να κάνει ένα καινούριο μάστερ και να αφήσει το παλιό. Ότι πιέζεται πολύ σε αυτό το θέμα από την μητέρα του, την αδερφή του, τον θείο του γιατί το θέμα είναι περισσότερο οικονομικό. Δεν ξέρει εάν πρέπει να κυνηγήσει το μάστερ που θέλει ή να συνεχίσει για το προηγούμενο που δεν του άρεσε.
Δεν προσπάθησα να ανακατευτώ στα οικογενειακά του. Του είπα να κάνει ότι νομίζει. Και να βρει το καλύτερο για τον μέλλον του. Είναι ο άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στην καριέρα του. Το ξέρω από παλιά. Το είδα και τώρα. Θα φτάσει σίγουρα ψηλά. Αλλάζει χώρους κατοικίας για την πλάκα του προκειμένου να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε όνειρό του. Αλλάζει φιλίες. Και αλλάζει και κοπέλες. Γιατί όπως μου έλεγε χωρίς μόνιμο τόπο κατοικίας δεν έχει και μια μόνιμη κοπέλα, καμία δεν δέχεται αυτό το πήγαινε έλα που κάνει τα τελευταία χρόνια.
Καμία εκτός από εμένα. Που πάντα θα είμαι πρόθυμη για εκείνον. Που δεν υπάρχει άτομο που δεν θα χώριζα για να είμαι με εκείνον. Που είναι ο μόνος που με έχει κάνει να αισθανθώ ολοκληρωμένη, πως δεν μπορεί να με πειράξει κάτι. Που νιώθω πως το μέσα του μου ανήκει και του ανήκω. Το μόνο άτομο που με έχει κάνει να νιώσω ότι πετάω από χαρά και ότι τα πάντα είναι όμορφα.
Ωστόσο του είχα ξεκαθαρίσει ότι φοβόμουν μην γίνει ότι και την πρώτη φορά.
Ότι δεν ήθελα να τον χάσω πάλι.
"εε είναι οι συνθήκες που δεν μας αφήνουν." μου είπε
"Δεν είναι οι συνθήκες. Και οι συνθήκες να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν θα είναι και τέλειες. Αλλά να σου πω κάτι; Για εμένα θα είσαι πάντα ο πιο καλός μου φίλος."
"Εντάξει δεν θα χαθούμε."
"Χμ..πάντως και στην άλλη άκρη της γης να βρεθείς εγώ θα σε στηρίζω."
"Το ξέρω,το έχω καταλάβει αυτό,γι'αυτό και σε έχω σαν άτομο στην ζωή μου."
Νιώθω όμως πως ακόμα δεν βλέπει καθαρά πως αυτά τα χρόνια τον στηρίζω σιωπηλά. Νιώθω πως εγώ προσπαθώ πιο πολύ για αυτή την επαφή και την επικοινωνία.
Είχα πει κάποτε στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα του εκδηλώσω ξεκάθαρα τι νιώθω. Να το πάω στο πιο χαλαρό. Έτσι ώστε να προσπαθήσω να τον έχω στην ζωή μου έστω και λίγο. Έστω και μια φορά στο τόσο. Ακόμα το κάνω αυτό.
Αλλά δεν πονάει πια. Είμαι τόσο χαρούμενη που όλο αυτό δεν πονάει πια.
Νιώθω μόνο μια γλύκα. Ακόμα θεωρώ ότι ήρθε και με έσωσε την πιο κατάλληλη στιγμή. Από της 1 Ιουνίου και μετά δεν έχω ξανά κλάψει για τον Σ. Δεν έχω ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Και αν κάποια στιγμή τον σκεφτώ και νιώθω τα σωθικά μου να πονάνε, κάνω κάτι άλλο. Σκέφτομαι το όμορφο βράδυ με τον Γ. Πως κάτι τέτοιο μου αξίζει. Ή βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Ή παίρνω τηλέφωνο κάποια φίλη μου. Και έτσι δεν το αφήνω να με καταβάλει πάλι.
Παράξενο που ο Γ. δεν πονάει πια. Ίσως ωρίμασα και εγώ. Ο πόνος και το άσχημο φέρσιμο του Σ. σε εμένα όχι μια αλλά πολλές φορές δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή την μικρή απογοήτευση με τον Γ.
Όμως μάρτυράς μου το μπλογκ μου πάλι. Αισθάνομαι πάλι πως για κάποιο ο Γ. δεν θα μείνει πουθενά. Ούτε εγώ θα μείνω. Γιατί για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ. Και για εμένα πρέπει να είναι εκείνος.
Ίσως κάποια άλλη στιγμή...το σύμπαν να μας θέλει λίγο παραπάνω. Ίσως κάποια στιγμή να μας δώσει την ευκαιρία που αξίζουμε να μας δώσει. Μας το χρωστάει.
Γιατί εάν είναι να είμαστε μαζί, κάτι θα γίνει, κάπως και τελικά θα είμαστε.
Δεν θέλω όμως να ελπίζω. Κουράστηκα να περιμένω κάτι πιο δυνατό από εκείνον.
Οπότε για άλλη μια φορά θα πω αυτό που είχα πει όταν είχα δει τελευταία φορά τον Γ. πριν δυο χρόνια (και λίγο αργότερα γνώρισα τον Σ.) : Ας κυλήσει ο χρόνος. Και ας αφήσει μόνος του να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.
Θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Και πως ότι είναι γραμμένο να γίνει θα γίνει. Και τελικά το πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Και όπως είναι γραφτό να γίνουν.
Εάν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.
YΓ: Mου λείπουν πολύ τα βράδια που μίλαγα μαζί του. Το χαμόγελό μου μαζί του. Οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις όσο ήταν στο Αμπερντιν μέχρι της 5 το πρωί. Μου λείπει να βάλω το κινητό δίπλα από το μαξιλάρι,να το βάλει και εκείνος και να γελάσουμε για την απόσταση που μας χωρίζει. Μου λείπουν οι πλάκες μας. Η φάτσα του. Μου λείπει η χαρούμενη Μαρία που γίνομαι κάθε φορά που τον ακούω. Και το συνηθισμένο μας. "9 μισή ώρα ελλάδας σήμερα;" "ναι οκ, άρα 7μιση σ'εσένα έτσι;" "ναι :)"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
29 Ιουνίου 2017
Είμαι στα βραχάκια στο Θησείο, μαζί μ'ένα φίλο της κολλητής μου από την σχολή. Τραγουδάνε μαζί στην ίδια πάντα. Και το αγόρι της είναι κολλητός του.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα άτομο που γνώρισα το '15. Μου ψιλοάρεσε αλλά είχε κοπέλα οπότε τον είχα διαγράψει τελειώς από το μυαλό μου. Τον Δεκέμβριο τον είχα δει πάλι σ'ένα live μαζί με την κολλητή μου από την σχολή. Τραγούδαγε τόσο όμορφα.
Μετά είχε κοπέλα όταν τον είδα δει πάλι σε κάτι γενέθλια. Έχει βρεθεί και τον Φεβρουάριο στην ίδια παρέα μ'εμένα και τον Σ.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα συναισθηματικό αγόρι. Πολύ κάφρος μερικές φορές. Αλλά γενικά πολύ καλός, και πάντα ήθελα να τον μάθω καλύτερα.
Δυσκολεύονται τα λόγια να βγουν από μέσα μου. Δυσκολεύομαι να του πω πόσο πληγωμένη είμαι. Πως είναι μόνο ένας μήνας που αισθάνομαι εντάξει με τον εαυτό μου. Με το εγώ μου.
Τελικά ξεκινάει πρώτος εκείνος. Δεν τον κοιτάζω στα μάτια.
"Μου αρέσεις. Και τις προάλλες θα μπορούσα να σε είχα φιλήσει. Αλλά σε βλέπω ντροπαλή. Δεν ξέρω, η αύρα σου βγάζει κάτι φοβισμένο."
"Και εμένα μου αρέσεις..." του λέω και αναστενάζω βαθιά. Και σε λίγα αγόρια το λέω αυτό η αλήθεια είναι. Όμως καθώς το έλεγα μέσα μου τα σωθικά μου πόναγαν. Ένιωθα κενή. Κομμάτια μου πάλι να σπάνε. Μου αρέσει απλά. Τελεία. Τίποτα πιο δυνατό. Τίποτα πιο έντονο. Τίποτα που να με κάνει να χαμογελώ δυνατά.
"Όντως βγάζω κάτι φοβισμένο;"
"Ναι. Εγώ για άμυνα έχω το χιούμορ. Αλλά εσύ που δεν έχεις κάτι τέτοιο βγαίνει..."
"Πω πω...σκέψου τι πέρασα στην προηγούμενη σχέση για να σου βγάζω κάτι τέτοιο."
"Το θέμα είναι σε τι φάση είσαι εσύ." μου λέει και πάλι ενώ με κοιτάζει εγώ κοιτάζω το κενό.
"Το θέμα είναι..." του λέω " πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα κανέναν για να ξεπεράσω μια προηγούμενη κατάσταση. Δηλαδή σκέψου Απρίλιο Μάιο έκλαιγα κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως σου ακούγονται τώρα αυτά που λέω."
"Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να τα ακούω. Κοίτα ξέρω πως έχεις χωρίσει. Αλλά πάντα πχ θα σε πονάει η πρώτη σου σχέση, δεν θα ξεχάσεις ποτέ τον πρώτο σου κτλ και πάει λέγοντας."
"Κοίτα δεν ξέρω για εμένα δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι κάτι έχει ξεθωριάσει μέσα μου όταν το σκέφτομαι και δεν με πονάει πια. Δεν βάζω τα κλάματα κτλ."
"Ναι αλλά η ζωή συνεχίζεται και δεν γίνεται να μένεις στάσιμη." μου λέει
"Σαφώς απλά την συνεχίζεις όταν νιώθεις έτοιμη. Και δυνατή. Θα ήταν άδικο εάν έκανα κάτι μαζί σου. Και όχι τόσο για εσένα όσο για εμένα."
"Ναι βρε...και αν αυτά τα ήξερες γιατί είχες βγει μαζί μου το Σάββατο;"
"Γιατί ήθελα να σε γνωρίσω. Και γιατί μερικές φορές αντιβαίνει η λογική και το συναίσθημα."
"Άρα τώρα στην δική μας περίπτωση τι υπερισχύει;"
"Η λογική." απαντάω σίγουρη
"Ξέρεις ο πατέρας μου έχει καρκίνο..." σοκαρίστηκα μόλις το άκουσα αυτό. Δεν το περίμενα. "Θέλω κάτι σοβαρό στην ζωή μου. Μια κοπέλα να περνάμε καλά. Να ξεφεύγω από τα προβλήματα..."
"Χμμ σκέψου να είχες τα δικά σου και να σου φόρτωνα και τα δικά μου..."
"Κοίτα δεν σου λέω πως ξαφνικά θα λύνονταν τα πάντα. Αλλά θα ένιωθα καλύτερα."
Η αλήθεια είναι ότι τον κατάλαβα. Είναι ένα αγόρι που δεν του βγαίνει το περνάω καλά. Θέλει κάτι σοβαρό. Ίσως και να γνώρισα πρώτη φορά τέτοιο αγόρι. Ήταν σαν να βγήκα με τον εαυτό μου. Ήξερα ακριβώς πως σκέφτεται. Ίσως να ήταν και πιο συναισθηματικός από εμένα. Παλιότερα που είχα και εγώ περισσότερα προβλήματα έλεγα τι ωραία που θα ήταν να έχω έστω κάποιον να με στηρίζει σε όλα αυτά.
Αυτό που έχω προσέξει βέβαια είναι πως όταν είσαι καλά, τότε θα έχεις αυτό που θες, και όταν δεν είσαι τότε δεν θα έχεις αυτό που χρειάζεσαι.
Είναι λίγο άδικο το σύμπαν ορισμένες φορές αλλά το έχω αποδεχτεί.
Όταν αποχωριστήκαμε τον έκανα μια αγκαλιά. Ξέρω πως νιώθει. Ίσως όχι ακριβώς αλλά μπορώ να μαντέψω.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και με βάση αυτό το γεγονός ένα πράγμα σκέφτηκα.
Πρέπει να ξεπεράσω τον Σ. μόνη μου.
Είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω μόνη μου.
ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω μόνη μου.
Πρέπει να πάψω να κρύβομαι πίσω από άμυνες. Να μην φωνάζω φίλες μου να κοιμηθούμε παρέα όπως έκανα δυο μήνες γιατί φοβόμουν. Πρέπει να μην προκαλώ την τύχη μου με κανένα αγόρι. Όχι όπως έκανα με τον Μ. Γιατί πήρα από αυτόν μια μικρή επιβεβαίωση σίγουρα. Σίγουρα έχω πάρα μα πάρα πολύ ανάγκη να ακούσω από κάποιον ένα μου αρέσεις. Ειδικά όταν αντικαταστάθηκα σαν παλιό τηλέφωνο με τον χειρότερο τρόπο και ένιωσα πως δεν αξίζω τίποτα.
Πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Πρέπει να βρω την παλιά Μαρία.
Και να ξανά αγαπήσω πάλι το "εγώ" μου, αλλά μόνη μου.
Σε αυτή την σχέση με τον Σ. είχα χάσει τόσο πολύ το "εγώ" μου. Και δεν ήμουν καν ένα "εμείς". Ήμουν μόνο ο Σ. Η ζωή του, οι ανάγκες του,αυτά που ήθελε. Είχα χάσει τελειώς εμένα. Δεν απαιτούσα αυτά που ήθελα. Δεν του έκανα παράπονα γι'αυτά που με ενοχλούσαν. Πήγαινα επί 1,5 χρόνο μόνο εγώ στην περιοχή του. Και τον δικαιολογούσα πάντα πως δουλεύει, πως είναι κουρασμένος, πως δεν πειράζει.
Βολεύτηκα στις Τετάρτες με το σινεμά, και στις ταινίες και στο χουχούλιασμα τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Και ξέχασα την Μαρία. Ξέχασα εμένα.
Είναι μονάχα ένας μήνας τώρα που αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Και πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να φτιάξω πάλι αυτό τον εαυτό μου έσπασε, που διαλύθηκε ,που είχε χαθεί.
Ποτέ δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που χωρίζουν ένα άτομο που υποτίθεται αγαπούσαν και ήταν ερωτευμένοι για ένα άλλο.
Και αυτό το έκανε και ο Σ. Θυμάμαι που μου έλεγε με πείσμα και θυμό "Έρωτας είναι."
"Αυτό που νιώθεις για εμένα εγωισμός είναι,όχι έρωτας."
"Έρωτας είναι."
"Εγωισμός είναι."
"Κοπέλα μου έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ο έρωτας είναι παράλογος."
Είχα γελάσει ειρωνικά σ'αυτά τα λόγια.
Και όπως αποδείχτηκε είχα δίκιο.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι η ψυχή τους. Δεν γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά τόσο εύκολα. Δεν ερωτευόνται το άτομο απεναντί τους. Αλλά την κατάσταση. Τα μήνυματα κάθε πρωί και κάθε βράδυ, την αγκαλιά, το σεξ, το φιλί. Αλλά όχι το ίδιο το άτομο.
Θέλει θάρρος και δύναμη να μείνεις μόνος σου για λίγο καιρό. Για να γίνεις πάλι εσύ. Θέλει πολύ δύναμη για να αντέξεις την μοναξιά, από εκεί που είχες συνηθίσει μια συνεχόμενη ασφάλεια.
Άξιοι της μοίρας τους οι άνθρωποι που είναι σε σχέση απλά και μόνο για βόλεμα και όχι από αληθινό έρωτα. Γιατί ο έρωτας με την ψυχή μένει για πάντα, ενώ με την κατάσταση τελείωνει κάποια στιγμή.
Θυμάμαι κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει με τον Σ. γι'αυτό. Βασικά όχι μια και δυο φορές,αλλά πολλές φορές. Συμφωνούσαμε και οι δυο στο γεγονός πως δεν είναι υγιές να βγεις από μια σχέση αι να μπεις αμέσως σε μια άλλη. Δείχνει πως δεν είσαι δυνατός. Δεν σέβεσαι καν το παρελθόν σου ή το σώμα σου.
"Μόνο εάν η άλλη έδειχνε αδιαφορία ίσως το έκανα." δεν θεωρώ ότι έδειξα ποτέ μου αδιαφορία. Απλά ίσως είχα γίνει πιο δυναμική απέναντί του τους τελευταίους μήνες. Δεν έδινα αρκετή ικανοποίηση στον εγωισμό του. Και σταμάτησα να ανέχομαι κάποια πράγματα.
Θυμάμαι στα πρώτα μας τηλεφωνήματα μου είχε πει αυτό
"Την είχα απατήσει εκείνη την κοπέλα. Δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν κάτι πολύ χαλαρό. Τα είχαμε μόνο 4 μήνες,και δεν μιλάγαμε και πολύ....Δεν ξέρω....με θεωρείς κακό άνθρωπο;"
"Χμμ δεν ξέρω. Εάν της το είπες οκ. Και αν όπως λες δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό εντάξει."
Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως θα δικαιολογούσε τώρα τον εαυτό του. Ίσως πάλι με αυτή την δικαιολογία του τύπου ότι μεγαλώνουμε και ψάχνουμε κάτι πιο κοντά σε αυτό το άτομο που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας που θέλουμε για γάμο.
Πάντως σε αυτό χαίρομαι. Και πραγματικά λυπάμαι όποια τον παντρευτεί. Θεωρώ ότι καταβάθος αγαπά μόνο τον εαυτό του. Και αν είναι τόσο οξυθυμος, τόσο κυκλοθυμικός και εγωιστής από τα 24 του,δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι στα 34 του,με τις διπλές ευθύνες.
Ρόδα είναι και γυρίζει. Και ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Μάρτυς μου πάλι το μπλογκ μου. Ρόδα είναι...
Ακόμα θυμάμαι που μου έλεγε " Καλά ο Π. δεν μπορεί να μείνει μόνος του." " Καλά η Ελ. από την δουλειά χώρισε τον Α. και τα έφτιαξε με τον Τ. και βγήκαμε παρέα και της είπα ότι δεν μου αρέσει ο χαρακτήρας της και η επιπολαιοτητά της" " Καλά η φίλη σου η Ν. που χώρισε τον Σ. για τον Γ. τι άσχημο. Καλά έκανε μετά και την άφησε ο Γ. της γύρισε πίσω. "
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα άτομο αναίρεσε έτσι όσα έλεγε.
Εγώ είχα φτιάξει ένα εμείς με τον Σ.
Τώρα προσπαθώ να φτιάξω πάλι ένα δικό μου εγώ. Έχω δύναμη αυτή την στιγμή μόνο για το δικό μου εγώ. Η ενεργειά μου....η αγάπη μου...έχει σπαταληθεί και δεν έχει τόσο γρήγορα δύναμη για ένα καινούργιο εμείς.
Και έτσι είναι το σωστό.
Σκέφτομαι τον Σ. και ακόμα αναστενάζω. Διώχνω αμέσως κάθε ανάμνηση από αυτό. Κάνω αυτό που κάνω πάντα. Μένω μακριά από ότι με πονάει μέχρι να περάσει τελειώς.
Κάποια μέρα θα περάσει σίγουρα.
Αλλά τώρα είναι νωρίς. Η ψυχή μου έχει ακόμα την μυρωδιά του.
Ο Γ. μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μου. Κοιτάζω την οθόνη και δεν ξέρω τι να γράψω, τι να εξηγήσω.
Απογοητεύτηκα ναι. Μου είπε ότι μόλις γυρίσει θα δουλεύει 3 εβδομάδες και μετά θα φύγει πάλι για Αγγλία. Ότι ξέρει ότι δεν θα μου δώσει το 100% του γιατί θέλει να ψάξει για να κάνει ένα καινούριο μάστερ και να αφήσει το παλιό. Ότι πιέζεται πολύ σε αυτό το θέμα από την μητέρα του, την αδερφή του, τον θείο του γιατί το θέμα είναι περισσότερο οικονομικό. Δεν ξέρει εάν πρέπει να κυνηγήσει το μάστερ που θέλει ή να συνεχίσει για το προηγούμενο που δεν του άρεσε.
Δεν προσπάθησα να ανακατευτώ στα οικογενειακά του. Του είπα να κάνει ότι νομίζει. Και να βρει το καλύτερο για τον μέλλον του. Είναι ο άνθρωπος που θυσιάζει τα πάντα μπροστά στην καριέρα του. Το ξέρω από παλιά. Το είδα και τώρα. Θα φτάσει σίγουρα ψηλά. Αλλάζει χώρους κατοικίας για την πλάκα του προκειμένου να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε όνειρό του. Αλλάζει φιλίες. Και αλλάζει και κοπέλες. Γιατί όπως μου έλεγε χωρίς μόνιμο τόπο κατοικίας δεν έχει και μια μόνιμη κοπέλα, καμία δεν δέχεται αυτό το πήγαινε έλα που κάνει τα τελευταία χρόνια.
Καμία εκτός από εμένα. Που πάντα θα είμαι πρόθυμη για εκείνον. Που δεν υπάρχει άτομο που δεν θα χώριζα για να είμαι με εκείνον. Που είναι ο μόνος που με έχει κάνει να αισθανθώ ολοκληρωμένη, πως δεν μπορεί να με πειράξει κάτι. Που νιώθω πως το μέσα του μου ανήκει και του ανήκω. Το μόνο άτομο που με έχει κάνει να νιώσω ότι πετάω από χαρά και ότι τα πάντα είναι όμορφα.
Ωστόσο του είχα ξεκαθαρίσει ότι φοβόμουν μην γίνει ότι και την πρώτη φορά.
Ότι δεν ήθελα να τον χάσω πάλι.
"εε είναι οι συνθήκες που δεν μας αφήνουν." μου είπε
"Δεν είναι οι συνθήκες. Και οι συνθήκες να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν θα είναι και τέλειες. Αλλά να σου πω κάτι; Για εμένα θα είσαι πάντα ο πιο καλός μου φίλος."
"Εντάξει δεν θα χαθούμε."
"Χμ..πάντως και στην άλλη άκρη της γης να βρεθείς εγώ θα σε στηρίζω."
"Το ξέρω,το έχω καταλάβει αυτό,γι'αυτό και σε έχω σαν άτομο στην ζωή μου."
Νιώθω όμως πως ακόμα δεν βλέπει καθαρά πως αυτά τα χρόνια τον στηρίζω σιωπηλά. Νιώθω πως εγώ προσπαθώ πιο πολύ για αυτή την επαφή και την επικοινωνία.
Είχα πει κάποτε στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα του εκδηλώσω ξεκάθαρα τι νιώθω. Να το πάω στο πιο χαλαρό. Έτσι ώστε να προσπαθήσω να τον έχω στην ζωή μου έστω και λίγο. Έστω και μια φορά στο τόσο. Ακόμα το κάνω αυτό.
Αλλά δεν πονάει πια. Είμαι τόσο χαρούμενη που όλο αυτό δεν πονάει πια.
Νιώθω μόνο μια γλύκα. Ακόμα θεωρώ ότι ήρθε και με έσωσε την πιο κατάλληλη στιγμή. Από της 1 Ιουνίου και μετά δεν έχω ξανά κλάψει για τον Σ. Δεν έχω ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Και αν κάποια στιγμή τον σκεφτώ και νιώθω τα σωθικά μου να πονάνε, κάνω κάτι άλλο. Σκέφτομαι το όμορφο βράδυ με τον Γ. Πως κάτι τέτοιο μου αξίζει. Ή βγαίνω έξω να πάρω αέρα. Ή παίρνω τηλέφωνο κάποια φίλη μου. Και έτσι δεν το αφήνω να με καταβάλει πάλι.
Παράξενο που ο Γ. δεν πονάει πια. Ίσως ωρίμασα και εγώ. Ο πόνος και το άσχημο φέρσιμο του Σ. σε εμένα όχι μια αλλά πολλές φορές δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή την μικρή απογοήτευση με τον Γ.
Όμως μάρτυράς μου το μπλογκ μου πάλι. Αισθάνομαι πάλι πως για κάποιο ο Γ. δεν θα μείνει πουθενά. Ούτε εγώ θα μείνω. Γιατί για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ. Και για εμένα πρέπει να είναι εκείνος.
Ίσως κάποια άλλη στιγμή...το σύμπαν να μας θέλει λίγο παραπάνω. Ίσως κάποια στιγμή να μας δώσει την ευκαιρία που αξίζουμε να μας δώσει. Μας το χρωστάει.
Γιατί εάν είναι να είμαστε μαζί, κάτι θα γίνει, κάπως και τελικά θα είμαστε.
Δεν θέλω όμως να ελπίζω. Κουράστηκα να περιμένω κάτι πιο δυνατό από εκείνον.
Οπότε για άλλη μια φορά θα πω αυτό που είχα πει όταν είχα δει τελευταία φορά τον Γ. πριν δυο χρόνια (και λίγο αργότερα γνώρισα τον Σ.) : Ας κυλήσει ο χρόνος. Και ας αφήσει μόνος του να φανούν τα αποτελέσματα των επιλογών μας.
Θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι αλυσιδωτές αντιδράσεις. Και πως ότι είναι γραμμένο να γίνει θα γίνει. Και τελικά το πιστεύω πως τα πράγματα γίνονται έτσι όπως πρέπει να γίνουν. Και όπως είναι γραφτό να γίνουν.
Whatever happens tomorrow we've had today.
And if we should bump into each other sometime in the future, well that's fine too, we'll be friends...
Εάν πραγματικά είμαι μέρος του μύθου σου θα επιστρέψεις μια μέρα. Πάουλο Κοέλο.
YΓ: Mου λείπουν πολύ τα βράδια που μίλαγα μαζί του. Το χαμόγελό μου μαζί του. Οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις όσο ήταν στο Αμπερντιν μέχρι της 5 το πρωί. Μου λείπει να βάλω το κινητό δίπλα από το μαξιλάρι,να το βάλει και εκείνος και να γελάσουμε για την απόσταση που μας χωρίζει. Μου λείπουν οι πλάκες μας. Η φάτσα του. Μου λείπει η χαρούμενη Μαρία που γίνομαι κάθε φορά που τον ακούω. Και το συνηθισμένο μας. "9 μισή ώρα ελλάδας σήμερα;" "ναι οκ, άρα 7μιση σ'εσένα έτσι;" "ναι :)"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
29 Ιουνίου 2017
Είμαι στα βραχάκια στο Θησείο, μαζί μ'ένα φίλο της κολλητής μου από την σχολή. Τραγουδάνε μαζί στην ίδια πάντα. Και το αγόρι της είναι κολλητός του.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα άτομο που γνώρισα το '15. Μου ψιλοάρεσε αλλά είχε κοπέλα οπότε τον είχα διαγράψει τελειώς από το μυαλό μου. Τον Δεκέμβριο τον είχα δει πάλι σ'ένα live μαζί με την κολλητή μου από την σχολή. Τραγούδαγε τόσο όμορφα.
Μετά είχε κοπέλα όταν τον είδα δει πάλι σε κάτι γενέθλια. Έχει βρεθεί και τον Φεβρουάριο στην ίδια παρέα μ'εμένα και τον Σ.
Ο Μ. λοιπόν είναι ένα συναισθηματικό αγόρι. Πολύ κάφρος μερικές φορές. Αλλά γενικά πολύ καλός, και πάντα ήθελα να τον μάθω καλύτερα.
Δυσκολεύονται τα λόγια να βγουν από μέσα μου. Δυσκολεύομαι να του πω πόσο πληγωμένη είμαι. Πως είναι μόνο ένας μήνας που αισθάνομαι εντάξει με τον εαυτό μου. Με το εγώ μου.
Τελικά ξεκινάει πρώτος εκείνος. Δεν τον κοιτάζω στα μάτια.
"Μου αρέσεις. Και τις προάλλες θα μπορούσα να σε είχα φιλήσει. Αλλά σε βλέπω ντροπαλή. Δεν ξέρω, η αύρα σου βγάζει κάτι φοβισμένο."
"Και εμένα μου αρέσεις..." του λέω και αναστενάζω βαθιά. Και σε λίγα αγόρια το λέω αυτό η αλήθεια είναι. Όμως καθώς το έλεγα μέσα μου τα σωθικά μου πόναγαν. Ένιωθα κενή. Κομμάτια μου πάλι να σπάνε. Μου αρέσει απλά. Τελεία. Τίποτα πιο δυνατό. Τίποτα πιο έντονο. Τίποτα που να με κάνει να χαμογελώ δυνατά.
"Όντως βγάζω κάτι φοβισμένο;"
"Ναι. Εγώ για άμυνα έχω το χιούμορ. Αλλά εσύ που δεν έχεις κάτι τέτοιο βγαίνει..."
"Πω πω...σκέψου τι πέρασα στην προηγούμενη σχέση για να σου βγάζω κάτι τέτοιο."
"Το θέμα είναι σε τι φάση είσαι εσύ." μου λέει και πάλι ενώ με κοιτάζει εγώ κοιτάζω το κενό.
"Το θέμα είναι..." του λέω " πως ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσα κανέναν για να ξεπεράσω μια προηγούμενη κατάσταση. Δηλαδή σκέψου Απρίλιο Μάιο έκλαιγα κάθε μέρα. Δεν ξέρω πως σου ακούγονται τώρα αυτά που λέω."
"Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να τα ακούω. Κοίτα ξέρω πως έχεις χωρίσει. Αλλά πάντα πχ θα σε πονάει η πρώτη σου σχέση, δεν θα ξεχάσεις ποτέ τον πρώτο σου κτλ και πάει λέγοντας."
"Κοίτα δεν ξέρω για εμένα δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι κάτι έχει ξεθωριάσει μέσα μου όταν το σκέφτομαι και δεν με πονάει πια. Δεν βάζω τα κλάματα κτλ."
"Ναι αλλά η ζωή συνεχίζεται και δεν γίνεται να μένεις στάσιμη." μου λέει
"Σαφώς απλά την συνεχίζεις όταν νιώθεις έτοιμη. Και δυνατή. Θα ήταν άδικο εάν έκανα κάτι μαζί σου. Και όχι τόσο για εσένα όσο για εμένα."
"Ναι βρε...και αν αυτά τα ήξερες γιατί είχες βγει μαζί μου το Σάββατο;"
"Γιατί ήθελα να σε γνωρίσω. Και γιατί μερικές φορές αντιβαίνει η λογική και το συναίσθημα."
"Άρα τώρα στην δική μας περίπτωση τι υπερισχύει;"
"Η λογική." απαντάω σίγουρη
"Ξέρεις ο πατέρας μου έχει καρκίνο..." σοκαρίστηκα μόλις το άκουσα αυτό. Δεν το περίμενα. "Θέλω κάτι σοβαρό στην ζωή μου. Μια κοπέλα να περνάμε καλά. Να ξεφεύγω από τα προβλήματα..."
"Χμμ σκέψου να είχες τα δικά σου και να σου φόρτωνα και τα δικά μου..."
"Κοίτα δεν σου λέω πως ξαφνικά θα λύνονταν τα πάντα. Αλλά θα ένιωθα καλύτερα."
Η αλήθεια είναι ότι τον κατάλαβα. Είναι ένα αγόρι που δεν του βγαίνει το περνάω καλά. Θέλει κάτι σοβαρό. Ίσως και να γνώρισα πρώτη φορά τέτοιο αγόρι. Ήταν σαν να βγήκα με τον εαυτό μου. Ήξερα ακριβώς πως σκέφτεται. Ίσως να ήταν και πιο συναισθηματικός από εμένα. Παλιότερα που είχα και εγώ περισσότερα προβλήματα έλεγα τι ωραία που θα ήταν να έχω έστω κάποιον να με στηρίζει σε όλα αυτά.
Αυτό που έχω προσέξει βέβαια είναι πως όταν είσαι καλά, τότε θα έχεις αυτό που θες, και όταν δεν είσαι τότε δεν θα έχεις αυτό που χρειάζεσαι.
Είναι λίγο άδικο το σύμπαν ορισμένες φορές αλλά το έχω αποδεχτεί.
Όταν αποχωριστήκαμε τον έκανα μια αγκαλιά. Ξέρω πως νιώθει. Ίσως όχι ακριβώς αλλά μπορώ να μαντέψω.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και με βάση αυτό το γεγονός ένα πράγμα σκέφτηκα.
Πρέπει να ξεπεράσω τον Σ. μόνη μου.
Είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω μόνη μου.
ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω μόνη μου.
Πρέπει να πάψω να κρύβομαι πίσω από άμυνες. Να μην φωνάζω φίλες μου να κοιμηθούμε παρέα όπως έκανα δυο μήνες γιατί φοβόμουν. Πρέπει να μην προκαλώ την τύχη μου με κανένα αγόρι. Όχι όπως έκανα με τον Μ. Γιατί πήρα από αυτόν μια μικρή επιβεβαίωση σίγουρα. Σίγουρα έχω πάρα μα πάρα πολύ ανάγκη να ακούσω από κάποιον ένα μου αρέσεις. Ειδικά όταν αντικαταστάθηκα σαν παλιό τηλέφωνο με τον χειρότερο τρόπο και ένιωσα πως δεν αξίζω τίποτα.
Πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Πρέπει να βρω την παλιά Μαρία.
Και να ξανά αγαπήσω πάλι το "εγώ" μου, αλλά μόνη μου.
Σε αυτή την σχέση με τον Σ. είχα χάσει τόσο πολύ το "εγώ" μου. Και δεν ήμουν καν ένα "εμείς". Ήμουν μόνο ο Σ. Η ζωή του, οι ανάγκες του,αυτά που ήθελε. Είχα χάσει τελειώς εμένα. Δεν απαιτούσα αυτά που ήθελα. Δεν του έκανα παράπονα γι'αυτά που με ενοχλούσαν. Πήγαινα επί 1,5 χρόνο μόνο εγώ στην περιοχή του. Και τον δικαιολογούσα πάντα πως δουλεύει, πως είναι κουρασμένος, πως δεν πειράζει.
Βολεύτηκα στις Τετάρτες με το σινεμά, και στις ταινίες και στο χουχούλιασμα τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Και ξέχασα την Μαρία. Ξέχασα εμένα.
Είναι μονάχα ένας μήνας τώρα που αισθάνομαι πάλι ο εαυτός μου. Και πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να φτιάξω πάλι αυτό τον εαυτό μου έσπασε, που διαλύθηκε ,που είχε χαθεί.
Ποτέ δεν θα καταλάβω τους ανθρώπους που χωρίζουν ένα άτομο που υποτίθεται αγαπούσαν και ήταν ερωτευμένοι για ένα άλλο.
Και αυτό το έκανε και ο Σ. Θυμάμαι που μου έλεγε με πείσμα και θυμό "Έρωτας είναι."
"Αυτό που νιώθεις για εμένα εγωισμός είναι,όχι έρωτας."
"Έρωτας είναι."
"Εγωισμός είναι."
"Κοπέλα μου έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ο έρωτας είναι παράλογος."
Είχα γελάσει ειρωνικά σ'αυτά τα λόγια.
Και όπως αποδείχτηκε είχα δίκιο.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως το κάνουν αυτό οι άνθρωποι. Δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι η ψυχή τους. Δεν γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά τόσο εύκολα. Δεν ερωτευόνται το άτομο απεναντί τους. Αλλά την κατάσταση. Τα μήνυματα κάθε πρωί και κάθε βράδυ, την αγκαλιά, το σεξ, το φιλί. Αλλά όχι το ίδιο το άτομο.
Θέλει θάρρος και δύναμη να μείνεις μόνος σου για λίγο καιρό. Για να γίνεις πάλι εσύ. Θέλει πολύ δύναμη για να αντέξεις την μοναξιά, από εκεί που είχες συνηθίσει μια συνεχόμενη ασφάλεια.
Άξιοι της μοίρας τους οι άνθρωποι που είναι σε σχέση απλά και μόνο για βόλεμα και όχι από αληθινό έρωτα. Γιατί ο έρωτας με την ψυχή μένει για πάντα, ενώ με την κατάσταση τελείωνει κάποια στιγμή.
Θυμάμαι κάποια στιγμή είχαμε συζητήσει με τον Σ. γι'αυτό. Βασικά όχι μια και δυο φορές,αλλά πολλές φορές. Συμφωνούσαμε και οι δυο στο γεγονός πως δεν είναι υγιές να βγεις από μια σχέση αι να μπεις αμέσως σε μια άλλη. Δείχνει πως δεν είσαι δυνατός. Δεν σέβεσαι καν το παρελθόν σου ή το σώμα σου.
"Μόνο εάν η άλλη έδειχνε αδιαφορία ίσως το έκανα." δεν θεωρώ ότι έδειξα ποτέ μου αδιαφορία. Απλά ίσως είχα γίνει πιο δυναμική απέναντί του τους τελευταίους μήνες. Δεν έδινα αρκετή ικανοποίηση στον εγωισμό του. Και σταμάτησα να ανέχομαι κάποια πράγματα.
Θυμάμαι στα πρώτα μας τηλεφωνήματα μου είχε πει αυτό
"Την είχα απατήσει εκείνη την κοπέλα. Δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν κάτι πολύ χαλαρό. Τα είχαμε μόνο 4 μήνες,και δεν μιλάγαμε και πολύ....Δεν ξέρω....με θεωρείς κακό άνθρωπο;"
"Χμμ δεν ξέρω. Εάν της το είπες οκ. Και αν όπως λες δεν ήταν κάτι τόσο σοβαρό εντάξει."
Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως θα δικαιολογούσε τώρα τον εαυτό του. Ίσως πάλι με αυτή την δικαιολογία του τύπου ότι μεγαλώνουμε και ψάχνουμε κάτι πιο κοντά σε αυτό το άτομο που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας που θέλουμε για γάμο.
Πάντως σε αυτό χαίρομαι. Και πραγματικά λυπάμαι όποια τον παντρευτεί. Θεωρώ ότι καταβάθος αγαπά μόνο τον εαυτό του. Και αν είναι τόσο οξυθυμος, τόσο κυκλοθυμικός και εγωιστής από τα 24 του,δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι στα 34 του,με τις διπλές ευθύνες.
Ρόδα είναι και γυρίζει. Και ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει. Μάρτυς μου πάλι το μπλογκ μου. Ρόδα είναι...
Ακόμα θυμάμαι που μου έλεγε " Καλά ο Π. δεν μπορεί να μείνει μόνος του." " Καλά η Ελ. από την δουλειά χώρισε τον Α. και τα έφτιαξε με τον Τ. και βγήκαμε παρέα και της είπα ότι δεν μου αρέσει ο χαρακτήρας της και η επιπολαιοτητά της" " Καλά η φίλη σου η Ν. που χώρισε τον Σ. για τον Γ. τι άσχημο. Καλά έκανε μετά και την άφησε ο Γ. της γύρισε πίσω. "
Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα άτομο αναίρεσε έτσι όσα έλεγε.
Εγώ είχα φτιάξει ένα εμείς με τον Σ.
Τώρα προσπαθώ να φτιάξω πάλι ένα δικό μου εγώ. Έχω δύναμη αυτή την στιγμή μόνο για το δικό μου εγώ. Η ενεργειά μου....η αγάπη μου...έχει σπαταληθεί και δεν έχει τόσο γρήγορα δύναμη για ένα καινούργιο εμείς.
Και έτσι είναι το σωστό.
Σκέφτομαι τον Σ. και ακόμα αναστενάζω. Διώχνω αμέσως κάθε ανάμνηση από αυτό. Κάνω αυτό που κάνω πάντα. Μένω μακριά από ότι με πονάει μέχρι να περάσει τελειώς.
Κάποια μέρα θα περάσει σίγουρα.
Αλλά τώρα είναι νωρίς. Η ψυχή μου έχει ακόμα την μυρωδιά του.
Εγώ λοιπόν δεν θα γίνω ένας Σ.
Δεν θα αντικαταστήσω κανέναν στην θέση του. Και δεν θα χρησιμοποιήσω κανέναν για να τον ξεπεράσω.
Όταν θα μπω σε μια νέα κατάσταση θα είμαι σίγουρη. Σίγουρη πως η ανάμνηση του Σ. δεν με πληγώνει πια. Σίγουρη πως νιώθω έντονα.
Σίγουρη πως ξανά ερωτεύομαι από δύναμη, και όχι από αδυναμία και από ανάγκη έλειψης κενού.
Φοβάμαι.
Όμως είμαι δυνατή.
Και θα το καταφέρω, όπως το είχα καταφέρει και στον πρώτο μου χωρισμό.
Και θα το καταφέρω ΜΟΝΗ ΜΟΥ.
Φτιάχνοντας την καθημερινότητά μου.
Και κάνοντας πράγματα για την Μαρία.
Για εμένα. Και μόνο για εμένα. Όπως μου έλεγα πάντα.
ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ.
I heard it said that words are deadly things
I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart for me."
And I was lured into every word you'd speak
Yeah when I was young you could tie my tongue and weaken my knees
But the line's been drawn and I'm moving on
And another girl will come along
So I'm taking back my heart for me
This is the end of the road
This is where we part
You can keep all your memories but I'm taking my heart
Turns out being away is a wonderful way to be
I'm going back to the earth
Back to open doors
Back to Beach Boys records and minor fourths
'Cause I'm taking back my heart for me
And I heard it said that words are deadly things
So I was surprised to find myself alive and breathing
I said, "I know it's tough, but I'm growing up
And your love it just ain't good enough
So I'm taking back my heart,"
I said, "I'm taking back my heart
I'll be taking back my heart for me."
~~~~~~~~~~~~
YΓ: Mέρα πάρα μέρα τον βλέπω στο όνειρό μου. Είτε μόνο του, είτε μαζί με αυτή που για χάρη της με χώρισε...και γελάνε εις βάρος μου.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι εάν με σκέφτεται έστω και λίγο. Περάσαμε τόσο μαζί. Ήμουν τόσο στην ζωή του. Που δεν γίνεται να μην υπάρχει έστω και κάπου η απουσία μου.
Αράγε πως γίνεσαι τόσο ξένος μ'ένα άτομο που ανέπνεες δίπλα του για πάνω από 200 βράδια;;
Μου λείπει. Αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να μου λείπει. Κάνω σαν να μην υπήρχε καν ποτέ στην ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου