Είμαι εδώ σήμερα για μια δυσάρεστη ανάρτηση. Βασικά θα ήθελα πολύ να την διαβάσετε όλη. Και να με παρηγορήσετε λίγο. Έχω ανάγκη από παρηγοριά. Και συμβουλές.
Δεν φανταζόμουν ότι θα είχαν τέτοια τροπή τα πράγματα όταν μόλις πριν ένα μήνα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ήμουν μια χαρούμενη Μαρία...αλλά θα καταλάβετε τι εννοώ
Η ανάρτηση θα βγει μεγάλη οπότε όποιος έχει υπομονή ας διαβάσει..
Όλα ξεκινάνε στις 12 Μαρτίου. Είναι μια συνηθισμένη Κυριακή που περνάω με τον Σ. Τρώμε μαζί με τους γονείς του,βλέπουμε ταινία,πάμε βόλτα την Λούση,ξανά βλέπουμε ταινία και μου κρατάει το χέρι σφιχτά. Ωστόσο δεν μου έμοιαζε να έχει πολύ κέφι. Τον ρώτησα εάν είχε κάτι αλλά μου είπε ότι σκέφτεται διάφορα. Την προηγούμενη είχα μια αβάσταχτη μελαγχολία χωρίς να ξέρω γιατί. Ο Σ, μου είπε ότι είχε δει ένα κακό όνειρο μαζί μου..
Την επόμενη στις 13 ο Σ. θέλει να πάω στην Ηλιούπολη να αλλάξω μια μητρική κάρτα που πήρε για τον υπολογιστή η οποία τελικά ήταν χαλασμένη και έπρεπε να αντικατασταθεί. Αφού δεν είχα κάποια υποχρέωση δεν είχα θέμα να πάω. Μου τόνισε πολλές φορές να μην ξεχάσω την απόδειξη η οποία ήταν 400 ευρώ απόδειξη. Πήγα τελικά εγώ εκεί,έδωσα την χαλασμένη μητρική για αντικατάσταση αλλά ξέχασα την απόδειξη.
Το βράδυ με πήρε τηλ ο Σ. μέσα στα νεύρα και μου ζήτησε να πάω αύριο από το μαγαζί (πάλι) να την πάρω,παρόλο που είχα ήδη μιλήσει στο τηλ. με την κοπέλα και μου είχε πει ότι θα μας την στείλουν πίσω. Του είπα ότι δεν μπορώ αύριο,αλλά πριν εξηγήσω ότι είχα δουλειά και οδοντίατρο αύριο μου κλείνει το τηλέφωνο. Τον βρίζω λιγάκι από μέσα μου και φτάνω να λέω στον εαυτό μου ότι με έχει κουράσει πάρα πολύ ο οξύθυμος χαρακτήρας του. Εγώ πότε δεν του έχω κλείσει το τηλ ενώ εκείνος το έχει κάνει σίγουρα άλλες 4 φορές.
Αφήνω μια μέρα να περάσει. Δεν μου στέλνει δεν του στέλνω. Περνάει άλλη μια μέρα και μου στέλνει να βρεθούμε για ταινία. Ναι είπα και κλασσικά πήγα. Ενώ όλα ήταν ήρεμα,φάγαμε κλασσικά παρέα κτλ σε κάποια φάση γυρνάει με ύφος και μου λέει "Μου έχεις δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Δεν μπορώ να τρέχω εγώ εκεί για την απόδειξη."
Του λέω να πάμε πάνω σοβαρή για να μην μας ακούσουν οι γονείς του. Του λέω ότι δεν μου μιλάει όμορφα πολλές φορές.Ότι έκανα ότι μπορούσα και ζήτηση συγνώμη.
"Έαν δεν σου έστελνα μήνυμα θα μου έστελνες;" ο τόνος επιθετικός.
"Όχι δεν θα σου έστελνα γιατί έχει ξανά συμβεί αυτό και σε παίρνω τηλ εγώ πίσω. Δεν είμαι ηλίθια να ανέχομαι κάτι τέτοιο. Ούτε εσύ θα το ανεχόσουν."
Πέφτει στο κρεβάτι και με ένα χαμόγελο με πιάνει αγκαλιά.
"Το θέμα είναι ο χαρακτήρας σου που πρέπει να αλλάξει..αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό."
"Ναι ούτε εγώ ξέρω..."
Κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Κλασσικά μου ζήτησε να τον χαιδέψω και εγώ χαμογέλασα.
Αυτή η συζήτηση από εμένα έχει γίνει άπειρες φορές. Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Ο Σ. θυμώνει για πραγματικά χαζομάρες,μου μιλάει άσχημα,εγώ στεναχωριέμαι,ζητάει συγνώμη,εγώ τον συγχωρώ αλλά είμαι στεναχωρημένη για ώρες,ο Σ. είναι κυκλοθυμικός του περνάει στην στιγμή, και πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος που είχαμε συζητήσει πολλές φορές αλλά δεν είδα ποτέ μου μια αλλαγή. Ακόμα και εάν ζητάει μετά συγνώμη,ακόμα και εαν προσπαθεί να μου φτιάξει το κέφι,δεν διαγράφει την προηγούμενη συμπεριφορά. Αφήστε που εγώ είμαι από τα πιο ήρεμα άτομα. Το γεγονός πως με τον Σ. έχω έρθει σε κόντρα πολλές φορές με έκανε χάλια ψυχικά.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα. Όμως ο Σ. ήταν απόμακρος μαζί μου χωρίς εγώ να το έχω καταλάβει.
18 Μαρτίου ήταν πάλι ένα Σάββατο που θα κοιμόμασταν παρέα. Μου είπε όμως ότι την επόμενη θέλει να δει τους φίλους του γιατί έχει μπουχτίσει λιγάκι. Του είπα ότι δεν έχω θέμα να βλέπουμε τις παρέες μας απλά δεν θεωρώ ότι όταν ήμαστε μαζί εκμεταλευόμαστε σωστά τον χρόνο. Δηλαδή αυτό ήταν κάτι που ισχύει. Τον τελευταίο μήνα είχαμε ρουτινιάσει πολύ. Δεν βγαίναμε. Καθόμασταν όλη μέρα στο σπίτι. Το είχα πάντα παράπονο γενικά αυτό. Ότι δεν βγαίναμε όσο θα ήθελα. Ή τουλάχιστον δεν πηγαίναμε σε ιδιαίτερα διαφορετικά μέρη.
"Απλά να...βλέπω κάποια ζευγάρια που πάνε βόλτες και ζηλεύω." του λέω,
Παίρνει ένα σοβαρό ύφος.
"Σε πείραξε αυτό που σου είπα;"
"Όχι έχεις απόλυτο δίκιο και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο. Σημαίνει ότι δεν σου παρέχω αυτά που χρειάζεσαι" Ήταν ωστόσο ένα παράπονο που του το είχα πει και τον Οκτώβριο.
"Εντάξει στο είπα απλά για να το ξέρεις δεν ήθελα να είσαι έτσι."
"Ξέρεις είναι και η απόσταση που έχουμε μεταξύ μας. Μια ώρα με τα μέσα. Δεν μένεις δίπλα να σου πω οκ τώρα θα βρεθώ με τους φίλους μου,μετά ξανά βρισκόμαστε."
"Χμμ δεν ξέρω. Το ξέρεις ότι για εμένα η απόσταση δεν έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο."
"Ναι το ξέρω. Όποτε σου λέω έλα είσαι εδώ αμέσως." απαντάει σκεφτικός.
Τρώμε. Κοιμόμαστε παρέα.
19 Μαρτίου Κυριακή και μας νιώθω πιο απόμακρους από την χθεσινή συζήτηση.
Στο μεσημεριανό με ρωτάει εάν θα με πείραζε να βγει μαζί με μια κοπέλα από το κομμωτήριο που την άλλαξαν κομμωτήριο και έχουν χαθεί. Μου λέει ότι εκείνος δεν είχε πει τίποτα όταν εγώ είχα βγει με έναν φίλο μου. Νιώθω πως η συζήτηση δεν είναι συζήτηση αλλά ξεκινάει σαν μια καθαρή επίθεση. Του στυλ αφού το είχες κάνει και εσύ θα το κάνω και εγώ. Του λέω ότι δεν με πειράζει να βγει,απλά με πειράζει που δεν είχα ιδέα για αυτή την φίλη του. Πως δεν μου ανοίγεται γενικά καθόλου. Πως το ξέρω ότι δεν θέλει να μιλάει για το κομμωτήριο γιατί είναι εκεί όλη μέρα αλλά δεν ξέρω τα νέα του. Μου απαντάει ότι εάν μου ανέφερε για αυτή θα ήταν σαν να την ξεχώριζε από τις άλλες αλλά δεν είναι κάτι σπουδαίο.
Λέει ότι θεωρεί την αντιδρασή μου σωστή απλά δεν του αρέσει. Με βλέπει στεναχωρημένη.
"Εντάξει μην στεναχωριέσαι πάντως δεν θα βγω."
"Δεν με πειράζει να βγεις,με πειράζει που δεν μου ανοίγεσαι."
Μια φορά είχα δει γραμμένο στην σκόνη στο αμάξι του ένα ψευδώνυμο που τον φωνάζουν στο κομμωτήριο. Δεν είχα ιδέα για αυτό.
Χωριζόμαστε το απόγευμα για να βγει ο καθένας με την παρέα του. Το βράδυ μου λέει ότι το επόμενο σαββατοκύριακο θα βγούμε όπου θέλω εγώ.
21 Μαρτιού βράδυ.
Τον ρωτάω γεμάτη χαρά εάν θα βρεθούμε αύριο. Ναι μου λέει σοβαρά.
"Θέλω να σου πω κάτι αλλά μην στεναχωρεθείς. Δεν έχεις παρατηρήσει ότι είμαι απόμακρος;"
"μμ δεν ξέρω. Νόμιζα είναι η ιδέα μου."
"Βασικά δεν ξέρω δεν είναι ότι έχω κουραστεί. Απλά θέλω να μείνω λίγο μόνος μου,να καταλάβω τι φταίει με τον εαυτό μου και σου μιλάω έτσι. Εσύ έρχεσαι πάντα με καλή ψυχολογία και εγώ στην γαμάω. Και σου αξίζει κάτι καλό. Ποιος ο λόγος να σου κάνω τέτοια συζήτηση την Κυριακή και να σε στεναχωρήσω;"
"Εντάξει ισχύει.. Όντως κάποιες φορές με έχεις στεναχωρήσει τόσο που πονάει η καρδιά μου. Ωστόσο μετά χαίρομαι που προσπαθείς να μου φτιάξεις το κέφι.."
"Θέλω να σε δω αύριο. Αλλά μια χάρη..Δεν θέλω να το συζητήσουμε από κοντά εντάξει;"
"Εντάξει έχεις δίκιο. Όπως νιώθεις."
"Καληνύχτα μωράκι μου."
"Καληνύχτα..."
22 Μαρτίου πάμε σινεμά παρέα. Βλέπουμε το Λογκαν. Κρατιόμαστε όπως πάντα χεράκι χεράκι σε όλη την ταινία. Δεν μιλάμε πολύ. Είμαστε σκεφτικοί. Δεν είμαστε ξέγνοιαστοι όπως άλλες φορές. Κακό να μην το συζητήσουμε από κοντά αυτό που ήθελε. Το κρατάγαμε μέσα μας και ήμασταν κάπως έτσι. Κοιμόμαστε αγκαλιά.
Το τελευταίο βράδυ που περάσαμε παρέα...Η τελευταία φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά του...Που να το ήξερα... Που να ήξερα...
Το πρωί φεύγει χωρίς να με φιλήσει. Τις επόμενες μέρες η καλημέρα του είναι σκέτη και ψυχρή.
24 Μαρτίου βράδυ. Με παίρνει μόλις σχολάσει. Τον παίρνω μετά αλλά κουρεύει σπίτι. Κάνουμε λίγη πλάκα και νιώθω πως ακούω για λίγο τον δικό μου Σ. Το βράδυ η καληνύχτα του είναι πιο ψυχρή. Του λέω ότι δεν μου αρέσει που δεν μιλάμε πολύ τις τελευταίες μέρες.
25 Μαρτίου. Πάμε μαζί με την αδερφή μου Σαλαμίνα στον μπαμπά μου. Παίζουμε με τον μικρό μας αδερφό. Έχει πάει 4 το μεσημέρι δεν και έχω μιλήσει καθόλου με το Σ. Τον παίρνω αλλά δεν το σηκώνει. Το ξανά παίρνω τηλ στις 6μιση δύο φορές αλλά πάλι δεν το σηκώνει. Μου στέλνει στο βάιμπερ ότι θα έρθει Σαλαμίνα στους γονείς του και θα με πάρει εκείνος τηλ. Τον ρωτάω σε πόση ώρα θα πάρει αλλά δεν απαντάει.
Τον παίρνω στις 10 αλλά δεν απαντάει. Τον παίρνω στις 11 αλλά πάλι τίποτα. Ο Σ. είχε ένα καλό. Πάντα θα σήκωσε το τηλέφωνο. Είτε οδηγούσε, είτε έτρωγε,είτε κούρευε,είτε ακόμα και αν ήταν στο μπάνιο. Πάντα θα το σήκωνε και θα μου έλεγε ότι θα με πάρει πίσω σε λίγο.
Για να μην θέλει να μου μιλήσει, για να μην μου σηκώνει το τηλέφωνο πάει να πει πως τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά.
Τον πήρα γύρω στις 10 φορές μέχρι που το σήκωσε...
"Έλα μωρό μου..."
"Τι έλα. Όλη μέρα με έχεις γράμμενη. Εχω ανησυχήσει, Τουλάχιστον στείλε μου ένα μήνυμα ότι δεν θες να μου μιλήσεις. Τι σου συμβαίνει;;"
"Tι συμβαίνει......Τι έκανες σήμερα;"
"Τι σου συμβαίνει μωρό μου." επιμένω εγώ.
"Δεν ξέρω. αισθάνομαι ότι θέλω να μείνω λίγο μόνος μου από όλα. Έχω κουραστεί και πάρα πολύ από την δουλειά. Στο είπα ότι ο ξάδερφός μου θα φύγει έτσι; Νιώθω σαν να φεύγει από την φυλακή. Και δεν είναι ότι δεν είμαι καλά στην δουλειά. Απλά μετά αισθάνομαι πως η δουλειά μου δημιουργεί πάρα πολλά εξωτερικά προβλήματα."
"Βρε...γιατι μιζεριάζεις; Καλούς φίλους να έχεις,δουλειά,έναν άνθρωπο,φαγητό και όλα περνάνε. Αυτά είναι τα σημαντικά στην ζωή."
"Το ξέρω έχω περιέργιες σαν άτομο.. Σου μιλάω και εσένα άσχημα όπως τότε με την απόδειξη. Και το ξέρω πως τώρα δεν είναι σωστό έτσι όπως είμαι. Γιατί είναι σαν να παίζω μαζί σου. Και δεν σου αξίζει,σου αξίζει σεβασμός."
"Ισχύει έχουν αρχίσει και παίζουν τα νεύρα μου. Πιστεύεις άλλο άτομα θα είχε τόση κατανόηση όση εγώ;"
"Όχι ούτε καν..."
"Θες να μην μιλάμε καθόλου;"
"Δεν είπα κάτι τέτοιο."
"Και σήμερα θυμόμουν ότι όλες τις άδειές σου τις περνάγαμε παρέα...Δεν θες να κοιμηθούμε μαζί σήμερα;"
"Όχι... ας αφήσουμε να περάσει και αυτή η νύχτα και βλέπουμε."
"Μην μου το ξανά κάνεις αυτό με το τηλ."
"Όχι δεν το ξανά κάνω..."
Το βράδυ έχω ανήσυχο ύπνο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει όλο αυτό έτσι ξαφνικά.
26 Μαρτίου. Τον παίρνω τηλ το μεσημέρι.
"Κανόνισα καφέ με τα παιδιά..."μου λέει.
"αα άρα δεν θα βρεθούμε σήμερα ε;"
"εε μάλλον όχι. Εσύ τι κάνεις τώρα;"
"Εδώ κάθομαι. Λέω να φύγω σε λίγο."
"Θες μήπως να σε πάρω μαζί μου Αθήνα όταν θα φεύγω;"
"Ξερω'γω..εντάξει δεν πειράζει."
"Όχι μήπως έρθεις μαζί μου και για καφέ."
"Μπα τώρα δεν θέλω." δεν μου άρεσε να είμαι σφίνα στο προγραμμά του.
"Καλά σκέψου το εάν θες να σε πάρω στο μετρό πάντως."
Το σκέφτηκα τελικά. Και είπα γιατί οχι; Μεγάλο λάθος μου.
Όταν ήρθε από κάτω και μπήκα στο αμάξι δεν φιλιθήκαμε καν. Είπαμε λίγα νέα μας στο καραβάκι. Με σκότωνε να είμαστε σαν δυο άγνωστοι. Να μην λέμε λέξη. Ήθελα να ουρλιάξω. Να βάλω τα κλάματα. Άνοιγα το παράθυρο για να πάρω αέρα και παρακάλαγα να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στο μετρό. Ήμασταν τόσο μα τόσο ξένοι μεταξύ μας.
Από το ραδιόφωνο ακουγόταν το τραγούδι του Χατζhγιάννη "Eίναι επικύνδινα εδώ, γι'αυτό καλύτερα που φεύγεις, χρόνια προσπαθώ, αυτό που χρόνια αποφεύγεις ,και αν μείνεις και άλλο θα δεθώ γι'αυτό καλύτερα που φεύγεις..." Ήθελα να σπάσω το ραδιόφωνο. Ένιωθα να πνίγομαι. Δίπλα μου δεν καθόταν ο Σ. μου. Καθόταν ένας ξένος,τόσο ξένος,που τρόμαξα τόσο πολύ. Λες και τον έβλεπα πρώτη φορά. Τόσο ξένο και παγωμένο ήταν το συναίσθημα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα μεταξύ μας.
Δεν ήθελα με τίποτα να κλάψω όμως μπροστά του. Δεν έπρεπε.
Φτάσαμε στο μετρό. (Επιτέλους σκέφτηκα.)
"Ευχαριστώ που με έφερες."
"Τίποτα να'σαι καλά." (Τόσο τυπικά.)
Βλέπω το Σιρόκο να απομακρύνεται και ύστερα ξεσπάω ότι δεν έχω ξεσπάσει δυο εβδομάδες. Κλαίω κλαίω χωρίς σταματημό. Κλαίω στο μετρό. Στο λεοφωρείο. Μια κοπελίτσα με ρωτάει εάν είμαι καλά και εάν μπορεί να με βοηθήσει κάπως. Κάτι προσωπικό της απαντάω.
Κλαίω και κλαίω.
Δεν λέμε καληνυχτά. Η πρώτη μέρα μετά από 1,5 χρόνο που δεν λέμε καληνύχτα. Κλαίω και κλαίω...
Την επόμενη 27 Μαρτίου του έστειλα ένα γλυκό μήνυμα πως είμαι μαζί του και στα άσχημα και στα δύσκολα. Πως ότι και εάν έχει θα το περάσουμε μαζί.
Το διάβασε και δεν μου απάντησε.
Τον πήρα και μου το έκλεισε.
Μου είπε να μην του ξανά στείλω. Ότι εάν δεν καταλαβαίνω πως θέλει να μείνει μόνος του τότε χωρίζουμε.
Εγώ να κλαίω και να μην καταλαβαίνω. Τι σημαίνει θέλει να μείνει μόνος του; Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είμαι το άτομο που θα τον ηρεμεί όχι το άτομο που θα θέλει να διώξει. Θέλει να χωρίσουμε; Δεν θέλει; Δεν καταλάβαινα.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν με εμένα να είμαι μέσα στο σπίτι και να κλαίω. Να κλαίω. Να μην καταλαβαίνω πως γίνεται να συνέβη όλο αυτό από το πουθενά.
31 Μαρτίου και τον παίρνω τηλ. το πρωί να τον ρωτήσω εάν θέλει να βρεθούμε το απόγευμα να μιλήσουμε. Μου λέει ότι δεν μπορεί αυτή την εβδομάδα και μου το κλείνει.
Του στέλνω απανωτά μηνύματα να φερθεί σαν άντρας. Να σεβαστεί ότι ζήσαμε. Να μου μιλήσει. Του λέω θα πάω από εκεί το βράδυ και μου λέει να μην τολμήσω γιατί θα τσαντιστεί.
Μου απαντάει άμα είναι την Κυριακή.
Του στέλνω Σάββατο βράδυ αλλά δεν μου απαντάει. Του στέλνω Κυριακή πρωί μου λέει ότι έφυγε Σαλαμίνα. Επειδή εγώ όμως ξέρω πάρα πολύ καλά το πρόγραμμα του Σ. ήξερα πως αποκλείεται να είχε γυρίσει Σάββατο βράδυ πτώμα από την δουλειά και να πήγαινε Σαλαμίνα.
Δεν άντεξα άλλο. Έπρεπε να ηρεμίσει ο οργανισμός μου. Δεν έτρωγα,έκλαιαγα,δεν κοιμόμουν...έπρεπε να βάλω ένα τέλος.
2 Απριλίου
Πήγα από εκεί. Το αμάξι ήταν κάτω από το σπίτι του. Τον πήρα τηλέφωνο και επέμενε ότι είναι Σαλαμίνα. Του είπα να μην μου λέει ψέμματα. Μου είπε εντάξει,πως θα κατέβει αλλά εκείνος δεν θέλει να μιλήσει.
Άνοιξε με τα κλειδιά και μπήκαμε στο κάτω σπίτι. Αχ...σε αυτό το σπίτι που όλα ξεκίνησαν. Με το διπλό μας κρεβάτι. Σε αυτό το σπίτι που ένιωθα ασφάλεια ένιωθα γλύκα.
"Πως είσαι έτσι βρε; Κοίτα πως είσαι γιατί τέτοια μούτρα;" προσπάθησα να είμαι γλυκιά και χαμογελαστή.
"Πως θες να είμαι; Είμαι εδώ χωρίς την θελησή μου. Τι θες να μου πεις;"
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια συμπεριφορά. Ίσως σε πίεσα; Δεν ξέρω... Αλλά και με την δουλειά το καταλαβαίνω πως δεν είσαι καλά..."
"Τώρα ψάχνεις να βρεις άσχετα πράγματα..Εντάξει στην δουλειά είμαι καλά αλλά όταν είμαι σπίτι είμαι χάλια αισθάνομαι πολύ κουρασμένος."
"Έχεις μιλήσει σε κανέναν για αυτό; Στους γονείς σου σε κάποιον;"
"Όχι...τι να πω και σε ποιον..."
"Μα δεν καταλαβαίνω τι έχεις πάθει. Δεν σου λείπω καθόλου; Πριν ένα μήνα μου πήρες δώρο κινητό και λέγαμε που θα πάμε φέτος το καλοκαίρι διακοπές και τώρα γιατί είσαι έτσι ξαφνικά;"
"Δεν ξέρω...μάλλον μου έφυγε..."
"Μα πως γίνεται." η φωνή μου σπάει. Κάθε του λέξη με πονά.
"Όχι μην μου το κάνεις αυτό μην κλάψεις."
"Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να κλάψω...αλλά δεν μπορώ είναι και αυτό μια συνέπεια της κατάστασης."
"Το θέμα είναι ότι δεν είμαστε πια 18. Είμαστε 24. Και όπως είπες είναι ήδη 1,5 χρόνος από την ζωή σου. Και μετά η σχέση σοβαρεύει. Και πάει στα 2 ή στα 3 χρόνια. Και ξαφνικά φτάνεις 28. Και σου έρχεται στο μυαλό ο γάμος. Καλά δεν λέω μικροί είμαστε,αλλά σου περνάει από το μυαλό. Και εάν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με αυτό το άτομο όλα είναι καλά. Εάν όχι τότε δεν σε καλύπτει."
"Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί και εγώ αυτό που λες...Και δεν θα μου άρεσε που είσαι τόσο οξύθυμος..Αλλά δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Δηλαδή εγώ αισθάνομαι ακόμα πράγματα για εσένα. Στο μέλλον ποιος ξέρεις..."
Δεν απάντησε τίποτα.
"Άλλη κοπέλα στην θέση μου να ξέρεις θα σε είχε βρίσει..."
"Αυτό θέλω. Θέλω να θυμώσεις..."
"Μα εγώ θέλω να τα βρούμε."
"Μαρία σου είπα έχω μόνο ένα τέταρτο πρέπει να φύγω."
"Μα πως γίνεται έτσι ξαφνικά; Πότε σου ήρθε όλο αυτό;"
"Τις τελευταίες δύο εβδομάδες..."
"Ναι αλλά και πάλι πως...δεν μπορώ να καταλάβω. Δώσε μας μια ακόμα ευκαιρία. Θέλω να τα βρούμε." άρχισα να κλαίω.
"Τώρα δεν γίνεται. Αφού δεν έγινε κάτι κακό για να δώσω ευκαιρία. Ούτε γίνεται να είμαι μαζί σου σαν υποχείριο..και τι; Να μιλάω με άλλες..."
"Είσαι σίγουρος δηλαδή ότι τέλος;"
"Ναι.."
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα τα κλειδιά του σπιτιού του πάνω στο τραπέζι.
"Εγώ πιστεύω πως είσαι έτσι γιατί σου λείπω."
"Μαρία πρέπει να φύγω." πάει να ξεκλειδώσει την πόρτα.
"Θα με κάνεις μια τελευταία αγκαλιά;" ρωτάω.
"Και μετά θα φύγεις;"
"Ναι.."απαντάω με κλάματα.
Με αγκαλιάζει και για λίγο αισθάνομαι το Σ. μου. Αυτόν τον Σ. που έχω μάθει απέξω και ανακατωτά. Που ξέρω την μυρωδιά του. Το δέρμα του. Τα μαλλιά του.
"Δεν μπορώ να σε αφήσω...δεν θέλω να σε αφήσω.. Δεν μπορώ." έλεγα μονάχα και έκλαιγα έκλαιγα. Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης με παίρνουν και εμένα τα κλάματα όσο τα γράφω.
Τον έσφιγγα πάνω μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπρεπε να τον αποχωριστώ. Τον άνθρωπο που έχω μοιραστεί μαζί του 200+ νύχτες στην αγκαλιά του. Το σπίτι του που ήταν σαν δικό μου. Όλα τα πάντα.
Με άφησε σε κάποια στιγμή.
"Σκούπισε τα ματάκια σου...Γαμώτο δεν ήθελα να γίνει έτσι. Προτιμούσα σε μια καφετέρεια. Και τώρα δεν μου αρέσει που σε διώχνω. Ειδικά εσένα. Τι είσαι να σε διώχνω...Και δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι."
"Γιατί τι θα άλλαζε στην καφετέρεια;"απαντάω με πείσμα."Καλύτερα εδώ να κλάψω με την ησυχία μου. Έτσι και αλλιώς έτσι είμαι μια εβδομάδα."
"Ναι αλλά το βλέπω από κοντά τώρα.."
"Είναι συνέπεια και αυτό." του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και έκανα να χαιδέψω το πρόσωπό του αλλά απομακρύνθηκε.
"Θέλω να είσαι χαρούμενη."
"Μαζί σου ήμουν χαρούμενη...Δώσε μας μια ευκαιρία. Θέλω να τα βρούμε."
Άνοιξε την πόρτα. Βγήκε έξω. Βγήκα και εγώ μαζί του. Ένιωθα πως μιλάω με έναν άγνωστο. Ο Σ. εμένα δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν αυτός.
"Ξέρεις θα σου περάσει."
"Δεν περνάει."
"Είναι λίγο και ο εγωισμός...ότι σε χωρίζει ο άλλος."
"Τς τι λες...Θα αλλάξεις μήπως γνώμη;"
"Μαρία θέλω να φύγεις. Κάνω ότι πιο ευγενικό μπορώ για να φύγεις."
"Θέλω να αλλάξεις γνώμη." σχεδόν παρακάλαγα και το ξέρω. Δεν ήταν σωστό...αλλά δεν μπορούσα μου έβγαινε αυθόρμητα.
"Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις."
"Το ξέρω...αλλά θα αλλάξεις γνώμη;"
"Εγώ είχα σκεφτεί μήπως σου στείλω ένα μήνυμα πιο μετά να δω εάν είσαι καλά."
"Tι; Μην τολμίσεις. Δεν είμαστε φίλοι. Εξάλλου έαν μου στείλεις δεν θέλω γιατί θα μου δώσει ελπίδες. "
"ααα καλά δηλαδή να σου ξανά στείλω μόνο εαν θέλω να κάνουμε κάτι; Καλά πρέπει να φύγω."
"Θα αλλάξεις γνώμη;"
"Μαρία με πιέζεις. Φύγε από το σπίτι μου."
Δεν χρειαζόταν να μου πει άλλα. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ένα άτομο που μάλλον δεν ήταν πια ερωτευμένο μαζί μου από καιρό. Θύμωσα και χωρίς να πω λέξη έφυγα.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο την Ν. που μένει εκεί κοντά. Ήταν μαζί με την Μ. Οι δύο κολλητές μου από την σχολή.
Πήγα από το σπίτι της. Όλα εκεί γύρω με σκότωναν. Όλα στην περιοχή. Όλες οι αναμνήσεις που είχαμε παρέα από εκεί. Τα κορίτσια κατέβηκαν και άρχισα πάλι να κλαίω.
Να κλαίω με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Με λυγμούς.
Με δύναμη.
Με φωνή.
Με ουρλιαχτό.
Ήθελα να μου ξεριζώσει κάποιος την ψυχή μου και να την πετάξει.
Να μην αισθάνομαι αυτόν τον πόνο.
Αυτόν της απώλειας.
Ούτε όταν πέθανε ο παππούς μου δεν έκανα έτσι.
Τώρα αισθάνθηκα σαν να πέθανε ο Σ. μου. Αυτός ο αγαπημένος μου Σ. Και μαζί του και εγώ. Ο εαυτός μου που ήμουν με τον Σ. Πέθανε το "εμείς" μας. Πέθανε. Πέθανε μια ολόκληρη ζωή που είχα.Το άλλο σπίτι που είχα. Η άλλη οικογένεια...Το διπλό μας κρεβάτι. Τα πρωινά μας. Οι Κυριακές μας. Οι Τετάρτες με το σινεμά. Ξαφνικά όλα πέθαναν απότομα.
Η Ν. και η Μ. μου έβαλαν να φάω. Ένιωθα ότι με έπνιγαν τα πάντα. Όλα γύρω μου. Ένιωθα πως δεν υπήρχε ποια καμία χαρά στην ζωή για να γευτώ. Καμία έκπληξη. Πως όλα ήταν μαύρα. Μαύρα. Μαύρα.
Πήρα τηλ τον μπαμπά μου. Του είπα να με πάρει μαζί του στην Σαλαμίνα.
3 και 4 Απριλίου εγώ να είμαι Σαλαμίνα και να κλαίω συνέχεια με κάποια διαλείμματα ενδιάμεσα. Να αισθάνομαι πως δεν έχει τίποτα νόημα. Ακόμα και ο ήλιος μου την έδινε. Του έστειλα ένα μήνυμα πως πονάω πάρα πολύ. Πως μου λείπει η αγκαλιά του. Πως του έδωσα τα πάντα και με άδειασε με τον χειρότερο τρόπο. Πως τον αγάπησα.
Δεν απάντησε ποτέ. Τα χείλη μου είχαν αφυδατωθεί και ξεραθεί από το πολύ κλάμα. Το φαγητό μου έμοιαζε ότι δεν έχει γεύση...
Δεν διανοούμουν πως έχασα έτσι όλα αυτά. Μου λείπει ο Σ. μου. Με τις πλάκες μας. Να μου πει μωράκι του και να γελάσουμε. Να με σηκώσει αγκαλιά στον αέρα και εγώ να φοβάμαι πως θα πέσω. Να με δαγκώσει και εγώ να φωνάζω από τα γέλια. Να μου ζητήσει χάδια. Να αποκοιμηθώ ήρεμη και γαλήνια στην αγκαλιά του. Αυτή την αγκαλιά που με έσφιγγε και εγώ φίλαγα τα δάχτυλά του.
Ήταν κακό πολύ κακό που ήμουν τόσο μεγαλό μέρος της ζωής του. Καμιά φορά προσπαθούσα να με προστατέψω από όλο αυτό. Δεν ήθελα να μένω συχνά το πρωί να κοιμάμαι εκεί στο σπίτι του. Όταν μέσα στο Φεβρουάριο μετά από καιρό του είχα πει πως θα μείνω,με είχε ρωτήσει πως και έτσι.
Μου λείπει η γλυκούλα η κυρία Μαίρηη μαμά του. Που μίλαγα μαζί της. Που μου έφτιαχνε τσάι όταν ήμουν άρρωστη. Που της πήγαινα κουλούρια και φαγητά.
Μου λείπει ακόμα και ο μπαμπάς του,που ήταν πάντα αισιόδοξος και ήρεμος. Και μας ήθελε κοντά του την Κυριακή να φάμε παρέα. Ο παππούς του και η γιαγιά του που χαμογέλαγαν και μου έλεγαν γεια σου Μαράκι. Η θεία του που με συμπαθούσε άπειρα. Ακόμα και ο τρελός θείος που στον αρραβώνα της αδερφής του Σ. με τράβαγε να χορέψουμε.
Μου λείπει το Αιγάλεω και το Περιστέρι. Μου λείπει η Λούση,τι όμορφο ροτβάιλερ. Μου λείπει πολύ.
Πουτάνα συνήθεια. Μου λείπει η συνήθεια.. Η θαλπωρή που μου λείπει από το δικό μου σπίτι και την είχα βρει εκεί. Ίσως να μου λείπει περισσότερο και η κατάσταση. Δεν ξέρω..
Μου λείπε η καθημερινή καληνύχτα του Σ. Το σινεμά παρέα. Να φάμε παρέα.
Το πιο δύσκολο από όλα είναι ο ύπνος νομίζω. Τόσα βράδυα παρέα και μου είναι τόσο δύσκολο να συνηθίσω να κοιμάμαι μόνη μου. Μου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω πως πια δεν έχω ένα δεύτερο σπίτι.
Θέε μου ο ύπνος είναι τόσο δύσκολος. Νιώθω μοναξιά. Τον ψάχνω συνέχεια. Την μυρωδιά του,τα γένια του,το γέλιο του,τα χέρια του. Δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μέσα στην ζωή του. Δεν έπρεπε.
Ο Σ. πόσο πιστεύετε ότι ήταν μέσα στην δική μου ζωή;
Είχε έρθει σπίτι μου μόνο δύο φορές. Είχε βγει με την παρέα μου μόνο άλλες 3 φορές. 1,5 χρόνο ήμουν εγώ μαζί του σε όλα και όχι εκείνος μαζί μου. Να πάω μαζί του όταν είχε θέμα το αμάξι. Να του αγοράσω κάτι που ήθελε. Να περάσω μαζί του το Πάσχα,τα Χριστούγεννα.
Να αφήνω κάθε φορά τα πάντα για να είμαι εκεί.
Όλα τα σκ να είμαι εκεί δίπλα του.
Και να κάνουμε ότι θέλει ο Σ. Να δούμε ταινία. Μια ταινία όμως του θα του άρεσε και θα τον έκανε χαρούμενο. Να κάτσει να χαζέψει κανένα δυωρο αμάξια ή αλλα διάφορα για την τεχνολογία. Και να θυμηθεί μετά ότι υπαρχω και να μου πει τις θες να κάνουμε σήμερα.
Ναι έτσι πρέπει να κάνω να γράψω τα αρνητικά.
Ο Σ, όντως δεν θα ήταν ο άνθρωπος που θα παντρευόμουν. Είναι το πιο εγωιστικό άτομο που έχω γνωρίσει. Ήθελε μόνο να παίρνει όπως τον βόλευε χωρίς να δίνει. Όλες μου οι φίλες με θεωρούν τυχερή που χώρισα.
Μια παρέα του την έχει χάσει. Οι φίλοι του είναι μόνο τα ξαδέρφια του. Η αδερφή του έλεγε πως δεν την παίρνει καθόλου τηλ. Το ίδιο και η γιαγιά του. Η μαμά του μια φορά μου είχε κάνει παράπονα για το πόσο απόλυτος είναι ώρες ώρες. Έλεγε πως εγώ είμαι ήρεμη για αυτό ξέρω να τον κουμαντάρω. Ίσχυε αυτό σε ένα σημείο. Ήξερα πως όταν είχε νεύρα δεν έπρεπε να του μιλάω. Ωστόσο νομίζω πως εκμεταλευόταν την καλοσύνη μου σε μεγάλο βαθμό.
Έλεγε ότι δεν νοιάζομαι πολύ για εκείνον ή ότι δεν ενδιαφέρομαι για εκείνον. Αυτός ήταν ο μόνιμος καβγάς μας. Και όμως όσες φορές τύχαινε αυτό,του πλήγωνα απλά τον εγωισμό και όχι κάποιο συναίσθημα.
Πέρσι είχε θυμώσει γιατί μου είχε πει και καλά ότι όταν ήταν στο μπάνιο μπήκε μια κοπέλα μέσα και τον είδε γυμνό στο κομμωτήριο. Εγώ γέλασα με αυτό. Του φάνηκε τραγικό. Πως δεν νοιάζομαι καθόλου. Πληγώθηκε πολύ ο εγωισμός του. Μέσα στο Φεβρουάριο μου έκανε σκηνή επειδή θα πήγαινα κάπου που ήταν η παλιά του παρέα και θα ήταν και δικές μου φίλες. Μου είπε ότι είμαι εγωίστρια όπως όλες οι γκόμενες και το μόνο που θέλω είναι να περνάω καλά και πως δεν θα πήγαινε εκείνος κάπου χωρίς εμένα.
Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι θα ήμουν στον ίδιο χώρο που θα ήταν φίλοι του και θα έλειπε εκείνος.
Με είχε κάνει άπειρες φορές να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου. Ότι δεν του έπλυνα το μαγιό,ότι δεν του έφτιαξα φαγητό (ενώ είχα περίοδο και πόναγα) ,οτι με πήρε ο ύπνος ενώ θα βλέπαμε σειρα. Θύμωνε για τα πάντα. Για την λάμπα του αμαξιου,για τον πακιστανό που του έπλυνε το αμάξι,για το κινητό που χαλασε,για το γυμναστήριο που δεν προλάβαινε να πάει,για τα πάντα. Και εγώ πάντα εκεί,να τον ηρεμώ να τον λογικεύω,να ακούω κάθε γκρίνια. Γιατί έτσι υποτίθεται πρέπει να στηρίζεις τον άλλον εάν δεν είναι καλά. Όμως ο Σ. τις μισές φορές δεν ήταν. Μου είπε ότι παλιά ήταν μέσα στο χαμόγελο και φταίει η δουλειά. Αλλά και πάλι είναι 24..στα 40? Στα 50? Τι θα κάνει; Πως θα είναι;;
Πάνω στα νεύρα του μου μίλαγε απότομα. Εγώ στεναχωριόμουν πολύ. Ζήταγε συγνώμη. Και ξανά πάλι από την αρχή αυτός ο κύκλος.
Ξέχναγε να μου πει καλή επιτυχία στα μαθήματά μου. Ξέχναγε πότε δίνω μάθημα. Πότε θα πάω σε έναν γιατρό. Με έπαιρνε και μου έλεγε τα δικά του και μετά εγώ μαγκωμένη του έλεγα" Εγώ σήμερα έκανα αυτό..."
Μου έλεγε πολύ συχνά ότι δεν με ακούει. Ότι του την δίνει που η φωνή μου είναι σιγανή. Και όμως κανένας άλλος δεν μου το λέει αυτό όταν είμαστε μόνο δύο άτομα παρέα. Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν έτσι εγώ. Απλά ένιωθα πάντα μαγκωμένη απεναντί του. Φοβόμουν την αντιδρασή του, Δεν ήμουν ο εαυτός μου και γι'αυτό καμιά φορά μίλαγα πιο σιγά. Δεν ένιωθα σιγουριά δίπλα του.
Κατάλαβα αυτές τις μέρες ότι όντως είχα χάσει τον εαυτό μου. Εγώ είμαι ένα αισιόδοξο άτομο που χαμογελάει και τραιλένεται για βόλτες,κρασί,μπύρες,συζητήσεις,περπάτημα.
Είχα καταλήξει ένα άτομο που είχε βολευτεί στην ζωή του Σ. Να τρώμε και απλά να κοιμόμαστε καθώς βλέπουμε μια ταινία. Να πηγαίνουμε Σαλαμίνα και απλά να μένουμε σπίτι όλη μέρα. Να μην βγαίνουμε αλλού πέρα από το Αιγάλεω και το Περιστέρι. Να μην υπάρχει πάθος πια γιατί ο Σ. ήταν πάντα κουρασμένος. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Δεν ήθελα αυτό εγώ.΄Δεν ήθελα κάποιον που να τον νταντεύω συνέχεια που έχει νεύρα.
Πόσο σε τυφλώνει άραγε ο έρωτας; Ή πόσο άραγε σε τυφλώνει η ανάγκη σου να πάει μια σχέση καλά;
Ποτέ δεν τον πίεσα. Ποτέ δεν ζήτησα κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσε να μου δώσει και το ευχαριστώ ήταν αυτό το τέλος. Ίσως εάν διάβαζε αυτά ο Σ. να έλεγε ότι προσπαθουσε να βγαίνουμε ή προσπαθούσε για εμένα. Ίσως...απλά δεν ήταν αρκετά. Ή τουλάχιστον δεν αντιστοιχούσαν σε όσα έδινα εγώ. Ακόμα και τα υλικά αγάθα που μου έπαιρνε τι να τα κάνω; Τι να τα κάνω όταν του έστελνα ότι θέλω να είναι χαρούμενος και δεν θυμόταν να μου απαντήσει ποτέ σε αυτό το μήνυμα;
Ή γενικά να μου στείλει ένα γλυκό μήνυμα;
Όλα αυτά τα λέω ξανά και ξανά στον εαυτό μου από την αρχή. Μερικές φίλες μου λέγαν πως με κακοποιούσε συναισθηματικά πολύ συχνά. Πως ήθελε να έχει επιροή πάνω μου. Μου έλεγαν εδώ και καιρό να σηκωθώ να φύγω.
Και εγώ τον έβλεπα που κοιμόταν γλυκά και έλεγα πως να τον αφήσω; Πως να αφήσω ένα άτομο που γελάμε τόσο όταν είμαστε καλά; Που παίζαμε παρέα παιχνίδια. Που δεν λέω όντως κάποιες φορές νοιαζόταν για εμένα. Ποτέ δεν θα με άφηνε νύχτα κάπου. Ήθελα να περνάει πάντα την Κυριακή παρέα μαζί μου.
Όμως ακόμα και αυτό είχε ξεθωριάσει. Ίσως να έφταιξε και το πρόγραμμά του. Μέσα σε μια Κυριακή προσπαθούσε να αφιερώσει χρόνο σε εμένα,στον εαυτό του,στους φίλους του. Μας χάλασε και αυτό. Ακόμα δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι με κάποιον,και να του λες,πάμε σε λίγο για καφε; Θέλω να σε δω. Δεν ξέρω πως είναι αυτό.Είχα αγόρι και ορισμένες στιγμές ένιωθα ότι δεν είχα όντως.
Δεν φαινόταν στην ζωή μου. Όμως εγώ πάντα με κατανόηση και υπομονή. Πως όλα τα φτιάξουμε. Όλα θα τα λύσουμε. Όμως όχι.
Ο Σ. είχα καταλήξει να γυρνάει από την δουλειά. Να τρώει. και καμία φορά να μιλάμε μόνο 10' λεπτά. Αλλά ακόμα και στην μισή ώρα δεν μιλάγαμε χάζευε στο κινητό του. Του το είχα πει αυτό. Μου είχε πει ότι θα προσπαθήσει να είναι πιο επικοινωνιακός. Όμως δεν άλλαξε ποτέ αυτό.
Από την μια είναι τόσες στιγμές που που φέρθηκε γλυκά,όμορφα,με πρόσεξε,με έκανε να γελάσω δυνατά.
Και από την άλλη το όλο σύνολο με απογοήτευε. Και θα το καταλάβετε αυτό και από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου. Πάντα είχα μια αμφιβολία μέσα μου για όλο αυτό. Ήξερα πως θα φάω τα μούτρα μου. Και ήξερα πως κάποια στιγμή θα τελείωνε. Δεν ήταν το τέλειο. Και εάν δεν ήταν το τέλειο στον 1,5 χρόνο δεν θα ήταν ποτέ...
Στεναχωριέμαι τόσο που πήραν τέτοια τροπή τα πράγματα...Αλλά καλύτερα τώρα παρά στα 2 χρόνια. Ή στα 3. Ή στα 4΄. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μέναμε μαζί.
Έτσι και αλλιώς ο Σ. εάν δεν αλλάξει την εγωιστική συμπεριφορά του μόνος του θα μείνει. Εάν δεν καταλάβει πως σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι τα αντικείμενα πραγματικά λυπάμαι πως θα μείνει μόνος του...
Μου είχε πει κάποτε ότι μία κοπέλα του είχε πει ότι θέλει μια αδύναμη δίπλα του να την κάνει ότι θέλει. Όσο και εάν δεν ήθελε να πιστέψει κάτι τέτοιο αυτό ισχύει.
Δεν είμαι πια λοιπόν η αδύναμη. Όχι πια. Θέλω σεβασμό και εκτίμηση. Κάτι που δεν πήρα ποτέ από τον Σ.
Πρέπει να γίνω πάλι η δυνατή Μαρία. Αυτή η Μαρία που ξεπέρναγε τα πάντα. Που έβλεπα πάντα κάτι θετικό. Που ήλπιζε. Πρέπει να πάψω να είμαι τόσο συναισθηματική και ευαίσθητη. Πρέπει να καλυτερεύσω τις σχέσεις μου με τις αλλαγές. Γιατί η ζωή είναι συνέχεια αλλαγές. Πρέπει να βάλω τον εγωισμό μου. Πρέπει να αποκτήσω εγωισμό και να γίνω πιο δυνατή.
Στην επόμενη σχέση να μην είμαι τόσο ελαστική.
Ήξερα πως θα είχε αυτό το τέλος. Το ήξερα πολύ καλά. Και μου έλεγα ότι εάν δεν είναι το αιώνιο πιο νόημα να υπάρξει;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σε σύγκριση με τον Γ. που έλεγα πως για εμένα ήταν το τέλειο και ένιωθα μαζί του κάτι αιώνιο,με το Σ. ήξερα πολύ καλά πως θα τελείωνε. Πως ήρθε για να μου δώσει τόσα αλλά δεν θα συνέχιζε. Δεν ήμουν μαζί του η ξέγνοιαστη και ευτυχισμένη Μαρία. Ήμουν ήρεμη και γαλήνια. Αλλά πότε δεν πίστεψα στο για πάντα. Ήξερα πως αυτό το για πάντα δεν θα υπήρχε ποτέ σ'εμάς. Γιατί δεν είναι ο άνθρωπος που ονειρεύομουν. Δεν ήταν ποτέ το τέλειο.
Σε σύγκριση λοιπόν με τον Γ... Αχ ο Γ. πάντα ήταν το τέλειο. Πάντα τον είχα πάρα πολύ ψηλά στα μάτια μου. Και μαζί του είχα νιώσει πως μπορώ να μείνω για πάντα. Έλεγα πως δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί το Γ. θα τον ξανά δω και το ξέρω. Πως τα αληθινά πράγματα ξέρω πως κρατάνε. Αυτό ποτέ δεν μου το είπα για το Σ. Ποτέ δεν ψυθίρισα στον Σ. πως θέλω να κρατήσει αυτή η νύχτα για πάντα όπως είχα πει στον Γ.
Έτσι λοιπόν μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα ήξερα τι θα με έκανε καλά. Να μιλήσω στον Γ. Να τον ακούσω. Τον είχα στο μυαλό μου σε όλη την διάρκεια της σχέσης μου με τον Σ. Και όταν ο Σ. μου είχε φερθεί κάποιες φορές άσχημα ήξερα...αυτό ο Γ. δεν θα μου το έκανε ποτέ.
Και δεν καταλάβαινα αφού είχα βρει τον Σ. γιατί κάπου στο μυαλό μου αναρωτιόμουν τι να κάνει ο Γ.; Γιατί του είχα αφιερώσει πέρσι δύο ώρες ενώ ήμουν με τον Σ.; Γιατί δεν είχε καταφέρει ο Σ. να τον διαγράψει τελειώς από μέσα μου;
4 Απριλίου
Η απόφασή μου ήταν τελειώς αυθόρμητη. Του έστειλα ένα "Hey τι κάνεις;"
Mου απάντησε σχετικά γρήγορα. Είπαμε κάποια νέα μας. Το ρώτησα εάν θέλει το βράδυ να μιλήσουμε από σκάιπ.
Όταν έφτασα σπίτι βρήκα επιτέλους ένα κίνητρο για να γίνω λίγο άνθρωπος. Έφτιαξα το μαλλί μου. Βάφτηκα. Έφαγα κάτι.
Και να σου μετά από λίγο. Ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι. Με σοκολά ζεστά μάτια. Με ένα χαμόγελο ζεστό και αληθινό. Και μαύρα γυαλιά.
"Πω πω...αυτό το δωμάτιο πίσω σου..πραγματικά μου έλειψε."
"χαχα η αλήθεια είναι πως έχουμε καιρό να μιλήσουμε."
Όταν ρωτάς κάποιον λογικό άνθρωπο πόσες ώρες θα μίλαγα εγώ με τον Γ. θα σου έλεγε μία,άντε δυο; Και όμως μιλάγαμε 8 ώρες. 8 ολόκληρες ώρες χωρίς διάλειμμα ή σταματημό. Η ώρα ήταν 9 το βράδυ δικής μου και πήγε 5 το πρωί.
Αυτή την στιγμή ο Γ. βρίσκεται για μεταπτυχιακό στην Σκωτία. Αναλύσαμε τα πάντα για δουλειές για πανεπιστήμια. Τον ρώτησα για την μητέρα του και εκείνος για την δική μου. Λέει η μητέρα του με είχε συμπαθήσει πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη κοπέλα του έχει γνωρίσει. Του είπα για την αδερφή μου που είχε βγάλει τον ώμο της τώρα πρόσφατα. Έδωσα σε κάποια φάση το ακουστικό στην αδερφή μου γιατί ήθελε να την ρωτήσει πως είναι. Την ρώτησε και για την σχολή της.
Αυτό ο Σ. δεν το είχε κάνει ποτέ.
Κάποια στιγμή αναφερθήκαμε σε σχέσεις. Μου είπε ότι είχε πέρσι για ένα χρόνο μια σχέση αλλά εκείνη αποφάσισε να χωρίσουν γιατί θα έφευγε στην Σκωτία ο Γ. Είπαμε ότι δεν είχαμε στείλει ο ένας στον άλλον κανένα μήνυμα αφού είχαμε και οι δυο κάποια σχέση.
Του είπα σε μέσες άκρες τα προβλήματα με τον Σ. και πως κατέληξε όλο αυτό.
"Νομίζω σε εκμεταλευόταν λίγο. Και πως κράτησε 1,5 χρόνο δηλαδή. Άντε πες 6 μήνες το δέχομαι αλλά τόσο;"
"Πω πω λες αυτά και σκέψου σου έχω πει ελάχιστα πράγματα."
"Μα με το καραφλό μπλέιμομπιλ. Τι του βρήκες;"
"χαχα όταν αισθάνεσαι πράγματα δεν βλέπεις και πολύ καθαρά."
"Μα πες μου τι του βρήκες."
"Μμμ κάποιος ζηλεύει..."
"Όχι μωρέ τι να ζηλέψω. Εμένα με πειράζει που σε πλήγωσε."
Χαμογέλασα. Ο Γ. ήταν κάποιος που με σεβόταν και εκείνος πολύ σαν άτομο.
"Εγώ στην θέση σου θα έπαιρνα και εκδίκηση." μου είπε
"Χαχα δηλαδή;"
"Θα πήγαινα στο κομμωτήριο και θα του έκανα σκηνή ότι δεν με κούρεψε καλά."
"χαχα μα η υπεύθυνη εκεί με ξέρει."
"ααα μμ οκ τότε. Λες να πάω εγώ; Να του πω πως μου πήρες έτσι το μαλλί;"
"Καλά έτσι και του μιλήσεις άσχημα τότε είναι που δεν θα σε κουρέψει."
"χαχαχ ωραία εδώ είμαστε αυτά μου αρέσουν."
"χαχχα"
"Και καλά τόσο καιρό γιατί δεν ερχόταν να γνωρίσει την μαμά σου;"
"Λέει δεν ήθελε ενώ τους δικούς του έτυχε. Τι έτυχε που είχαμε γίνει φίλοι."
"Ωραία να τύχει να γνωρίσει και την δική σου μαμά θα του έλεγα εγώ χαχα."
"χαχαχχα."
Από εκεί που ήμουν μια Μαρία που απλά 1,5 εβδομάδα έκλαιγε και δεν μπορούσε κανείς και τίποτα να της φτιάξει το κέφι ξαφνικά ήμουν μια Μαρία που επιτέλους όχι απλά χαμογέλαγε,αλλά γέλαγε.
Δεν ξέρω πως έτυχε αλλά πήγε η κουβέντα σε εμάς. Και αναλύσαμε τα πάντα. Την κάθε ημέρα που περάσαμε μαζί. Δεν θυμόταν καθαρά το πρώτο μας ραντεβού. Όμως θυμόταν πως πριν με φιλήσει μου είχε πει ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο.
"Δεν υπήρξαμε μαζί πολλές μέρες. Ποιοτικό χρόνο παρέα μόνο στην Άνδρο περάσαμε. Αλλά νομίζω ήταν το συναίσθημα που μας κράτησε."
"Πω ναι,αυτή η υπέροχη επικοινωνία που έχουμε."
"Καλά την Άνδρος την θυμάμαι σαν εχτές. Μπορείς να με ρωτήσεις τα πάντα."
Αρχίσαμε να τεστάρουμε ο ένας τον άλλον. Φυσικά η μνήμη μου είναι απίστευτη οπότε δεν γινόταν να με ρωτήσει κάτι που να μην θυμάμαι. Θυμόμουν τα πάντα για εκείνον. Ότι φοβάται τα νοσοκομείο. Ότι το αγαπημένο του χρώμα είναι το μπλε. Ότι έχει ένα σημάδι στο κεφάλι από πέσιμο με το ποδήλατο. Τα πάντα.
Λέγαμε τι τραβήξαμε και οι δυο όταν ήταν στο Τουμπάι.
Αναλύσαμε πως νιώθαμε. Τι μας άρεσε στην Άνδρο. Πόσο καλά είχαμε περάσει. Σε κάποια φάση έφερα μπροστά στην κάμερα και του έδειξα τον αρκούδο που μου είχε στείλει. Γέλασε και μου είπε τι είχε τραβήξει για να τον αγοράσει. Του έδειξα και την μικρή ασημένια λίρα που έχω ακόμα μέσα στο πορτοφόλι μου σαν φυλαχτό.
"Πω..κρίμα που δεν περάσαμε πιο πολλά. Ήμουν και εγώ 1ο έτος στο Μπράιτον. Δεν ξέρω ήμουν περίεργος."
"Ναι ενώ εγώ ήθελα..."
"Θα προσπαθούσες την σχέση από απόσταση;"
"Κοίτα είμαι της άποψης πως πρέπει να προσπαθήσεις κάτι για να δεις εάν θα σου βγει και που θα πάει. Θα λες τουλάχιστον εγώ το προσπάθησα."
"Ναι σωστό..."
Με ρώτησε για αγόρια μετά από αυτόν. Του είπα. Ρώτησα και εγώ για άλλες κοπέλες. Μου είπε κ εκείνος. Μου είπε ότι συνήθως δεν ρωτάει κοπέλες για προηγούμενες εμπειρίες. Για εμένα δεν ξέρει γιατί ενδιαφερόταν τόσο.
"Πω πω πρώτη φορά μιλάω τόσο πολύ με μια κοπέλα. Όμως δεν βαριέμαι." μου είπε με χαμόγελο.
"Πραγματικά ούτε εγώ. Και αισθάνομαι να μου βγάζεις μια οικειότητα,μια εμπιστοσύνη."του είπα με ειλικρίνεια.
"Ναι και εμένα το ίδιο."
"Νιώθω πως ήμασταν και εχθές παρέα μαζί και μιλάγαμε. Αχ ξέρεις Γ. εμείς θα ήμασταν ένα ωραίο ζευγάρι."
Και αυτό πράγματι ισχύει. To είχα γράψει και εδώ κάποτε. Αισθανόμουν πως η καρδιά μου είχε βρει ένα κομμάτι της που το έψαχνε από καιρό.
"Ναι αυτό ισχύει...κρίμα που δεν προχώρησε το μεταξύ μας."
"Κοίτα όλα τα πράγματα πρέπει να κάνουν τον κύκλο τους. Εμείς δεν κάναμε ποτέ αυτό τον κύκλο."
"Ισχύει. Χαίρομαι που δεν χαθήκαμε και που μιλάμε."
"Εγώ στο είχα πει πως δεν ήθελα να σε χάσω σαν άτομο.."
Δεν λέγαμε να κλείσουμε. Ώσπου νύσταξα εγώ πολύ. Λίγο ακόμα λέγαμε. Άλλο λίγο...και πέρναγε άλλη μισή ώρα.
Το Σάββατο 7 και Κυριακή 8 Απριλίου ξανά μιλήσαμε. Από ένα 6ωρο σίγουρα και τις δύο μέρες.
Με ρώτησε αν έχει αλλάξει καθόλου. Του είπα πως όχι.
Εκείνος μου είπε πως έχω αλλάξει. Εκτός ότι έχω ομορφύνει μου είπε ότι έχω ωριμάσει. Ότι είμαι πιο ανοιχτή σαν άτομο. Και του αρέσει αυτό.
Σε κάποια στιγμή του είπα πως είχα γράψει για εκείνον κάποια ποιήματα.
"Έλα στείλε μουυυ. Στείλε μου αλήθεια δεν θα τα κρίνω."
"Εντάξει αλλά δεν θα γελάσεις πολύ οκ;"
Του έστειλα ένα λυρικό που είχα ποστάρει κάποτε και εδώ. Το τι γέλιο ρίξαμε διαβάζοντας το δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Ο Γ. να το πηγαίνει συνέχεια στο πονηρό και εγώ να προσπαθώ να του μεταδώσω ένα οποιοδήποτε ίχνος ρομαντισμού.
Σε κάποια φάση στείλαμε φωτογραφίες ο ένας στον άλλον. Βαθμολογούσαμε. Ο Γ. μου έλεγε σε ποιες με θεωρεί πιο όμορφη κτλ.
Εχθές ξανά μιλήσαμε για ένα 3ωρό. Σε κάποια φάση παίζαμε παρέα κουιζντομ και γελάγαμε.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω,αλλά ήταν λες και ο Γ. επέδρασε πάνω μου σαν φάρμακο. Φυσικά και μου λείπει ακόμα ο Σ, αλλά ο Γ. κατάφερε να μου απαλύνει όποιο πόνο.
Κατάφερε να με κάνει να δω αισιόδοξα,
Μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση. Με έκανε να νιώσω όμορφα για αυτό που είμαι στα αλήθεια.
Μου είπε ότι ψάχνει εισητήρια για να έρθει αρχές Ιουνίου Ελλάδα. Θέλει να βρεθούμε. Και εγώ θέλω. Δεν ξέρω τι θα συμβεί μεταξύ μας όταν βγούμε...Αλλά επιτέλους νομίζω κατάλαβε όλη αυτή την ανεξήγητη έλξη που περιγράφω μεταξύ μας τόσο καιρό.
Τον Νοέμβριο του '15 είχα γράψει πως είναι σαν να μην μπορέσει ποτέ καμία μου σχέση να πετύχει. Γιατί για εμένα πρέπει να είναι ο Γ. Και για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ.
Σήμερα μου έστειλε καλημέρα. Θα μιλήσουμε και αύριο είπαμε. Δεν ξέρω εάν είναι λάθος που μιλάω μαζί του μόλις χώρισα...Αλλά δεν ξέρω. Δεν νομίζω πως είναι λάθος αφού με κάνει να νιώθω όμορφα. Και όπως φάνηκε και εκείνον.
Εχθές τον είχε σχεδόν πάρει ο ύπνος αλλά συνέχιζε να μου μιλάει.
"Όχιιιι...μην κλείσουμε ακόμα."
"Σίγουρα να μην σε αφήσω να κοιμηθείς;"
"μμμμ" έλεγε μέσα από τα δόντια του γλυκά.
Με τον Γ. αυτές τις μέρες έχουμε συζητήσει πραγματικά τα πάντα. Νιώθω πως είναι κομμάτι του εαυτού μου,της ψυχής μου,και ας έχω περάσει μαζί του ελάχιστα. Λέγαμε ακόμα και για τον καρμικό τρόπο που συναντηθήκαμε. Και πως μπορούμε να το κάνουμε άνετα ταινία ή βιβλίο.
Έλεγα στην αδερφή μου εχθές πόσο ο εαυτός μου αισθάνομαι όταν του μιλάω. Με τον Σ. ποτέ δεν αισθανόμουν έτσι. Αντίθετα ένιωθα κομπλαρισμένη πολύ συχνά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν ξέρω αν είναι χαζό αυτό που θα πω αλλά θα το πω. Νομίζω πως έχω πάρα πολύ καλή διαίσθηση. Πως πραγματικά ξέρω τι είναι το καλό για εμένα και τι όχι. Τι θα ξανά έρθει στην ζωή μου και τι όχι.
Εδώ λοιπόν παραθέτω πράγματα που είχα γράψει όταν ήμουν μαζί με τον Σ. όμως με είχε στεναχωρέσει και ήξερα πως αυτό κάποια στιγμή θα τελείωνε.
Και εδώ αναφέρομαι στον Γ. Που ακόμα και λυπημένη σ'ενα καβγά με τον Σ. τον σκεφτόμουν
Και εδώ^^ αναφέρομαι στις συνεχείς κατηγορίες του Σ, ότι δεν ξέρω να αγαπώ. Ενώ ταυτόχρονα είχα χαρεί πάρα μα πάρα πολύ όταν είχα δει στο fb ότι ο Γ. είχε πάρει πτυχίο.
Εχθές μίλαγα πάλι με τον Γ. Μου είπε ότι του αρέσει που μιλάμε πιο πολύ αυτές τις μέρες.
Με ακούει προσεκτικά ότι και αν του πω.
Του είπα και εγώ πως με κάνει και αισθάνομαι χαρούμενη αυτές τις μέρες. Μου απάντησε ότι και εκείνος αισθάνεται διαφορετικά.
Σήμερα είδα μια φωτογραφία του Σ. από το κομμωτήριο. Ήταν παρέα με δύο κοπέλες. Φίλες του; Δεν ξέρω,δεν έχω ιδέα. Δεν είχα ποτέ μου ιδέα με τι κοπέλες μιλάει εκεί και πόση παρέα κάνουν. Δεν μου έλεγε. Θύμωσα πάρα πολύ. Εγώ τον βλέπω στα όνειρά μου και αυτός βγάζει σέλφι με καινούργια κορίτσια. Τι απαράδεκτη συμπεριφορά ρε γαμώτο. Που πήγε η ψυχή που γνώρισα εγώ;; Γιατί φέρεται έτσι; Ήθελα να τον βρίσω,πρώτη φορά ήθελα να στείλω μήνυμα και να βρίσω κάποιον τόσο πολύ. Δεν άξιζε ρε γαμώτο. Δεν άξιζα ούτε στο ελάχιστο σε ένα τέτοιο άτομο τελικά.
ΥΓ: Πως διαγράφεις ότι έζησες με τον άλλον; Που πάνε όλες αυτές οι νύχτες; Πως αφήνεις κάποιον που ήταν η μυρωδιά σου. Η καλημέρα και η καληνύχτα σου. Η καθημερινή σου σκέψη; Που πάει όλη αυτή η αγάπη; Πως χωράς μέσα σου τόσο πόνο; Τι κάνεις για να έχεις εγωισμό,για να δεις τα πράγματα λογικά; Τι κάνεις για να ξεμάθεις να είσαι εσύ και εκείνος και να είσαι πάλι μόνο εσύ;;;
4/11/2015 - 2/4/2017 1 χρόνος και 5 μήνες από την ζωή μου...
Δεν φανταζόμουν ότι θα είχαν τέτοια τροπή τα πράγματα όταν μόλις πριν ένα μήνα στην προηγούμενη ανάρτησή μου ήμουν μια χαρούμενη Μαρία...αλλά θα καταλάβετε τι εννοώ
Η ανάρτηση θα βγει μεγάλη οπότε όποιος έχει υπομονή ας διαβάσει..
Όλα ξεκινάνε στις 12 Μαρτίου. Είναι μια συνηθισμένη Κυριακή που περνάω με τον Σ. Τρώμε μαζί με τους γονείς του,βλέπουμε ταινία,πάμε βόλτα την Λούση,ξανά βλέπουμε ταινία και μου κρατάει το χέρι σφιχτά. Ωστόσο δεν μου έμοιαζε να έχει πολύ κέφι. Τον ρώτησα εάν είχε κάτι αλλά μου είπε ότι σκέφτεται διάφορα. Την προηγούμενη είχα μια αβάσταχτη μελαγχολία χωρίς να ξέρω γιατί. Ο Σ, μου είπε ότι είχε δει ένα κακό όνειρο μαζί μου..
Την επόμενη στις 13 ο Σ. θέλει να πάω στην Ηλιούπολη να αλλάξω μια μητρική κάρτα που πήρε για τον υπολογιστή η οποία τελικά ήταν χαλασμένη και έπρεπε να αντικατασταθεί. Αφού δεν είχα κάποια υποχρέωση δεν είχα θέμα να πάω. Μου τόνισε πολλές φορές να μην ξεχάσω την απόδειξη η οποία ήταν 400 ευρώ απόδειξη. Πήγα τελικά εγώ εκεί,έδωσα την χαλασμένη μητρική για αντικατάσταση αλλά ξέχασα την απόδειξη.
Το βράδυ με πήρε τηλ ο Σ. μέσα στα νεύρα και μου ζήτησε να πάω αύριο από το μαγαζί (πάλι) να την πάρω,παρόλο που είχα ήδη μιλήσει στο τηλ. με την κοπέλα και μου είχε πει ότι θα μας την στείλουν πίσω. Του είπα ότι δεν μπορώ αύριο,αλλά πριν εξηγήσω ότι είχα δουλειά και οδοντίατρο αύριο μου κλείνει το τηλέφωνο. Τον βρίζω λιγάκι από μέσα μου και φτάνω να λέω στον εαυτό μου ότι με έχει κουράσει πάρα πολύ ο οξύθυμος χαρακτήρας του. Εγώ πότε δεν του έχω κλείσει το τηλ ενώ εκείνος το έχει κάνει σίγουρα άλλες 4 φορές.
Αφήνω μια μέρα να περάσει. Δεν μου στέλνει δεν του στέλνω. Περνάει άλλη μια μέρα και μου στέλνει να βρεθούμε για ταινία. Ναι είπα και κλασσικά πήγα. Ενώ όλα ήταν ήρεμα,φάγαμε κλασσικά παρέα κτλ σε κάποια φάση γυρνάει με ύφος και μου λέει "Μου έχεις δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Δεν μπορώ να τρέχω εγώ εκεί για την απόδειξη."
Του λέω να πάμε πάνω σοβαρή για να μην μας ακούσουν οι γονείς του. Του λέω ότι δεν μου μιλάει όμορφα πολλές φορές.Ότι έκανα ότι μπορούσα και ζήτηση συγνώμη.
"Έαν δεν σου έστελνα μήνυμα θα μου έστελνες;" ο τόνος επιθετικός.
"Όχι δεν θα σου έστελνα γιατί έχει ξανά συμβεί αυτό και σε παίρνω τηλ εγώ πίσω. Δεν είμαι ηλίθια να ανέχομαι κάτι τέτοιο. Ούτε εσύ θα το ανεχόσουν."
Πέφτει στο κρεβάτι και με ένα χαμόγελο με πιάνει αγκαλιά.
"Το θέμα είναι ο χαρακτήρας σου που πρέπει να αλλάξει..αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό."
"Ναι ούτε εγώ ξέρω..."
Κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Κλασσικά μου ζήτησε να τον χαιδέψω και εγώ χαμογέλασα.
Αυτή η συζήτηση από εμένα έχει γίνει άπειρες φορές. Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Ο Σ. θυμώνει για πραγματικά χαζομάρες,μου μιλάει άσχημα,εγώ στεναχωριέμαι,ζητάει συγνώμη,εγώ τον συγχωρώ αλλά είμαι στεναχωρημένη για ώρες,ο Σ. είναι κυκλοθυμικός του περνάει στην στιγμή, και πάλι από την αρχή. Ένας φαύλος κύκλος που είχαμε συζητήσει πολλές φορές αλλά δεν είδα ποτέ μου μια αλλαγή. Ακόμα και εάν ζητάει μετά συγνώμη,ακόμα και εαν προσπαθεί να μου φτιάξει το κέφι,δεν διαγράφει την προηγούμενη συμπεριφορά. Αφήστε που εγώ είμαι από τα πιο ήρεμα άτομα. Το γεγονός πως με τον Σ. έχω έρθει σε κόντρα πολλές φορές με έκανε χάλια ψυχικά.
Οι επόμενες μέρες κύλησαν ήρεμα. Όμως ο Σ. ήταν απόμακρος μαζί μου χωρίς εγώ να το έχω καταλάβει.
18 Μαρτίου ήταν πάλι ένα Σάββατο που θα κοιμόμασταν παρέα. Μου είπε όμως ότι την επόμενη θέλει να δει τους φίλους του γιατί έχει μπουχτίσει λιγάκι. Του είπα ότι δεν έχω θέμα να βλέπουμε τις παρέες μας απλά δεν θεωρώ ότι όταν ήμαστε μαζί εκμεταλευόμαστε σωστά τον χρόνο. Δηλαδή αυτό ήταν κάτι που ισχύει. Τον τελευταίο μήνα είχαμε ρουτινιάσει πολύ. Δεν βγαίναμε. Καθόμασταν όλη μέρα στο σπίτι. Το είχα πάντα παράπονο γενικά αυτό. Ότι δεν βγαίναμε όσο θα ήθελα. Ή τουλάχιστον δεν πηγαίναμε σε ιδιαίτερα διαφορετικά μέρη.
"Απλά να...βλέπω κάποια ζευγάρια που πάνε βόλτες και ζηλεύω." του λέω,
Παίρνει ένα σοβαρό ύφος.
"Σε πείραξε αυτό που σου είπα;"
"Όχι έχεις απόλυτο δίκιο και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο. Σημαίνει ότι δεν σου παρέχω αυτά που χρειάζεσαι" Ήταν ωστόσο ένα παράπονο που του το είχα πει και τον Οκτώβριο.
"Εντάξει στο είπα απλά για να το ξέρεις δεν ήθελα να είσαι έτσι."
"Ξέρεις είναι και η απόσταση που έχουμε μεταξύ μας. Μια ώρα με τα μέσα. Δεν μένεις δίπλα να σου πω οκ τώρα θα βρεθώ με τους φίλους μου,μετά ξανά βρισκόμαστε."
"Χμμ δεν ξέρω. Το ξέρεις ότι για εμένα η απόσταση δεν έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο."
"Ναι το ξέρω. Όποτε σου λέω έλα είσαι εδώ αμέσως." απαντάει σκεφτικός.
Τρώμε. Κοιμόμαστε παρέα.
19 Μαρτίου Κυριακή και μας νιώθω πιο απόμακρους από την χθεσινή συζήτηση.
Στο μεσημεριανό με ρωτάει εάν θα με πείραζε να βγει μαζί με μια κοπέλα από το κομμωτήριο που την άλλαξαν κομμωτήριο και έχουν χαθεί. Μου λέει ότι εκείνος δεν είχε πει τίποτα όταν εγώ είχα βγει με έναν φίλο μου. Νιώθω πως η συζήτηση δεν είναι συζήτηση αλλά ξεκινάει σαν μια καθαρή επίθεση. Του στυλ αφού το είχες κάνει και εσύ θα το κάνω και εγώ. Του λέω ότι δεν με πειράζει να βγει,απλά με πειράζει που δεν είχα ιδέα για αυτή την φίλη του. Πως δεν μου ανοίγεται γενικά καθόλου. Πως το ξέρω ότι δεν θέλει να μιλάει για το κομμωτήριο γιατί είναι εκεί όλη μέρα αλλά δεν ξέρω τα νέα του. Μου απαντάει ότι εάν μου ανέφερε για αυτή θα ήταν σαν να την ξεχώριζε από τις άλλες αλλά δεν είναι κάτι σπουδαίο.
Λέει ότι θεωρεί την αντιδρασή μου σωστή απλά δεν του αρέσει. Με βλέπει στεναχωρημένη.
"Εντάξει μην στεναχωριέσαι πάντως δεν θα βγω."
"Δεν με πειράζει να βγεις,με πειράζει που δεν μου ανοίγεσαι."
Μια φορά είχα δει γραμμένο στην σκόνη στο αμάξι του ένα ψευδώνυμο που τον φωνάζουν στο κομμωτήριο. Δεν είχα ιδέα για αυτό.
Χωριζόμαστε το απόγευμα για να βγει ο καθένας με την παρέα του. Το βράδυ μου λέει ότι το επόμενο σαββατοκύριακο θα βγούμε όπου θέλω εγώ.
21 Μαρτιού βράδυ.
Τον ρωτάω γεμάτη χαρά εάν θα βρεθούμε αύριο. Ναι μου λέει σοβαρά.
"Θέλω να σου πω κάτι αλλά μην στεναχωρεθείς. Δεν έχεις παρατηρήσει ότι είμαι απόμακρος;"
"μμ δεν ξέρω. Νόμιζα είναι η ιδέα μου."
"Βασικά δεν ξέρω δεν είναι ότι έχω κουραστεί. Απλά θέλω να μείνω λίγο μόνος μου,να καταλάβω τι φταίει με τον εαυτό μου και σου μιλάω έτσι. Εσύ έρχεσαι πάντα με καλή ψυχολογία και εγώ στην γαμάω. Και σου αξίζει κάτι καλό. Ποιος ο λόγος να σου κάνω τέτοια συζήτηση την Κυριακή και να σε στεναχωρήσω;"
"Εντάξει ισχύει.. Όντως κάποιες φορές με έχεις στεναχωρήσει τόσο που πονάει η καρδιά μου. Ωστόσο μετά χαίρομαι που προσπαθείς να μου φτιάξεις το κέφι.."
"Θέλω να σε δω αύριο. Αλλά μια χάρη..Δεν θέλω να το συζητήσουμε από κοντά εντάξει;"
"Εντάξει έχεις δίκιο. Όπως νιώθεις."
"Καληνύχτα μωράκι μου."
"Καληνύχτα..."
22 Μαρτίου πάμε σινεμά παρέα. Βλέπουμε το Λογκαν. Κρατιόμαστε όπως πάντα χεράκι χεράκι σε όλη την ταινία. Δεν μιλάμε πολύ. Είμαστε σκεφτικοί. Δεν είμαστε ξέγνοιαστοι όπως άλλες φορές. Κακό να μην το συζητήσουμε από κοντά αυτό που ήθελε. Το κρατάγαμε μέσα μας και ήμασταν κάπως έτσι. Κοιμόμαστε αγκαλιά.
Το τελευταίο βράδυ που περάσαμε παρέα...Η τελευταία φορά που κοιμήθηκα στην αγκαλιά του...Που να το ήξερα... Που να ήξερα...
Το πρωί φεύγει χωρίς να με φιλήσει. Τις επόμενες μέρες η καλημέρα του είναι σκέτη και ψυχρή.
24 Μαρτίου βράδυ. Με παίρνει μόλις σχολάσει. Τον παίρνω μετά αλλά κουρεύει σπίτι. Κάνουμε λίγη πλάκα και νιώθω πως ακούω για λίγο τον δικό μου Σ. Το βράδυ η καληνύχτα του είναι πιο ψυχρή. Του λέω ότι δεν μου αρέσει που δεν μιλάμε πολύ τις τελευταίες μέρες.
25 Μαρτίου. Πάμε μαζί με την αδερφή μου Σαλαμίνα στον μπαμπά μου. Παίζουμε με τον μικρό μας αδερφό. Έχει πάει 4 το μεσημέρι δεν και έχω μιλήσει καθόλου με το Σ. Τον παίρνω αλλά δεν το σηκώνει. Το ξανά παίρνω τηλ στις 6μιση δύο φορές αλλά πάλι δεν το σηκώνει. Μου στέλνει στο βάιμπερ ότι θα έρθει Σαλαμίνα στους γονείς του και θα με πάρει εκείνος τηλ. Τον ρωτάω σε πόση ώρα θα πάρει αλλά δεν απαντάει.
Τον παίρνω στις 10 αλλά δεν απαντάει. Τον παίρνω στις 11 αλλά πάλι τίποτα. Ο Σ. είχε ένα καλό. Πάντα θα σήκωσε το τηλέφωνο. Είτε οδηγούσε, είτε έτρωγε,είτε κούρευε,είτε ακόμα και αν ήταν στο μπάνιο. Πάντα θα το σήκωνε και θα μου έλεγε ότι θα με πάρει πίσω σε λίγο.
Για να μην θέλει να μου μιλήσει, για να μην μου σηκώνει το τηλέφωνο πάει να πει πως τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά.
Τον πήρα γύρω στις 10 φορές μέχρι που το σήκωσε...
"Έλα μωρό μου..."
"Τι έλα. Όλη μέρα με έχεις γράμμενη. Εχω ανησυχήσει, Τουλάχιστον στείλε μου ένα μήνυμα ότι δεν θες να μου μιλήσεις. Τι σου συμβαίνει;;"
"Tι συμβαίνει......Τι έκανες σήμερα;"
"Τι σου συμβαίνει μωρό μου." επιμένω εγώ.
"Δεν ξέρω. αισθάνομαι ότι θέλω να μείνω λίγο μόνος μου από όλα. Έχω κουραστεί και πάρα πολύ από την δουλειά. Στο είπα ότι ο ξάδερφός μου θα φύγει έτσι; Νιώθω σαν να φεύγει από την φυλακή. Και δεν είναι ότι δεν είμαι καλά στην δουλειά. Απλά μετά αισθάνομαι πως η δουλειά μου δημιουργεί πάρα πολλά εξωτερικά προβλήματα."
"Βρε...γιατι μιζεριάζεις; Καλούς φίλους να έχεις,δουλειά,έναν άνθρωπο,φαγητό και όλα περνάνε. Αυτά είναι τα σημαντικά στην ζωή."
"Το ξέρω έχω περιέργιες σαν άτομο.. Σου μιλάω και εσένα άσχημα όπως τότε με την απόδειξη. Και το ξέρω πως τώρα δεν είναι σωστό έτσι όπως είμαι. Γιατί είναι σαν να παίζω μαζί σου. Και δεν σου αξίζει,σου αξίζει σεβασμός."
"Ισχύει έχουν αρχίσει και παίζουν τα νεύρα μου. Πιστεύεις άλλο άτομα θα είχε τόση κατανόηση όση εγώ;"
"Όχι ούτε καν..."
"Θες να μην μιλάμε καθόλου;"
"Δεν είπα κάτι τέτοιο."
"Και σήμερα θυμόμουν ότι όλες τις άδειές σου τις περνάγαμε παρέα...Δεν θες να κοιμηθούμε μαζί σήμερα;"
"Όχι... ας αφήσουμε να περάσει και αυτή η νύχτα και βλέπουμε."
"Μην μου το ξανά κάνεις αυτό με το τηλ."
"Όχι δεν το ξανά κάνω..."
Το βράδυ έχω ανήσυχο ύπνο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει όλο αυτό έτσι ξαφνικά.
26 Μαρτίου. Τον παίρνω τηλ το μεσημέρι.
"Κανόνισα καφέ με τα παιδιά..."μου λέει.
"αα άρα δεν θα βρεθούμε σήμερα ε;"
"εε μάλλον όχι. Εσύ τι κάνεις τώρα;"
"Εδώ κάθομαι. Λέω να φύγω σε λίγο."
"Θες μήπως να σε πάρω μαζί μου Αθήνα όταν θα φεύγω;"
"Ξερω'γω..εντάξει δεν πειράζει."
"Όχι μήπως έρθεις μαζί μου και για καφέ."
"Μπα τώρα δεν θέλω." δεν μου άρεσε να είμαι σφίνα στο προγραμμά του.
"Καλά σκέψου το εάν θες να σε πάρω στο μετρό πάντως."
Το σκέφτηκα τελικά. Και είπα γιατί οχι; Μεγάλο λάθος μου.
Όταν ήρθε από κάτω και μπήκα στο αμάξι δεν φιλιθήκαμε καν. Είπαμε λίγα νέα μας στο καραβάκι. Με σκότωνε να είμαστε σαν δυο άγνωστοι. Να μην λέμε λέξη. Ήθελα να ουρλιάξω. Να βάλω τα κλάματα. Άνοιγα το παράθυρο για να πάρω αέρα και παρακάλαγα να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται στο μετρό. Ήμασταν τόσο μα τόσο ξένοι μεταξύ μας.
Από το ραδιόφωνο ακουγόταν το τραγούδι του Χατζhγιάννη "Eίναι επικύνδινα εδώ, γι'αυτό καλύτερα που φεύγεις, χρόνια προσπαθώ, αυτό που χρόνια αποφεύγεις ,και αν μείνεις και άλλο θα δεθώ γι'αυτό καλύτερα που φεύγεις..." Ήθελα να σπάσω το ραδιόφωνο. Ένιωθα να πνίγομαι. Δίπλα μου δεν καθόταν ο Σ. μου. Καθόταν ένας ξένος,τόσο ξένος,που τρόμαξα τόσο πολύ. Λες και τον έβλεπα πρώτη φορά. Τόσο ξένο και παγωμένο ήταν το συναίσθημα που υπήρχε στην ατμόσφαιρα μεταξύ μας.
Δεν ήθελα με τίποτα να κλάψω όμως μπροστά του. Δεν έπρεπε.
Φτάσαμε στο μετρό. (Επιτέλους σκέφτηκα.)
"Ευχαριστώ που με έφερες."
"Τίποτα να'σαι καλά." (Τόσο τυπικά.)
Βλέπω το Σιρόκο να απομακρύνεται και ύστερα ξεσπάω ότι δεν έχω ξεσπάσει δυο εβδομάδες. Κλαίω κλαίω χωρίς σταματημό. Κλαίω στο μετρό. Στο λεοφωρείο. Μια κοπελίτσα με ρωτάει εάν είμαι καλά και εάν μπορεί να με βοηθήσει κάπως. Κάτι προσωπικό της απαντάω.
Κλαίω και κλαίω.
Δεν λέμε καληνυχτά. Η πρώτη μέρα μετά από 1,5 χρόνο που δεν λέμε καληνύχτα. Κλαίω και κλαίω...
Την επόμενη 27 Μαρτίου του έστειλα ένα γλυκό μήνυμα πως είμαι μαζί του και στα άσχημα και στα δύσκολα. Πως ότι και εάν έχει θα το περάσουμε μαζί.
Το διάβασε και δεν μου απάντησε.
Τον πήρα και μου το έκλεισε.
Μου είπε να μην του ξανά στείλω. Ότι εάν δεν καταλαβαίνω πως θέλει να μείνει μόνος του τότε χωρίζουμε.
Εγώ να κλαίω και να μην καταλαβαίνω. Τι σημαίνει θέλει να μείνει μόνος του; Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είμαι το άτομο που θα τον ηρεμεί όχι το άτομο που θα θέλει να διώξει. Θέλει να χωρίσουμε; Δεν θέλει; Δεν καταλάβαινα.
Οι επόμενες μέρες πέρασαν με εμένα να είμαι μέσα στο σπίτι και να κλαίω. Να κλαίω. Να μην καταλαβαίνω πως γίνεται να συνέβη όλο αυτό από το πουθενά.
31 Μαρτίου και τον παίρνω τηλ. το πρωί να τον ρωτήσω εάν θέλει να βρεθούμε το απόγευμα να μιλήσουμε. Μου λέει ότι δεν μπορεί αυτή την εβδομάδα και μου το κλείνει.
Του στέλνω απανωτά μηνύματα να φερθεί σαν άντρας. Να σεβαστεί ότι ζήσαμε. Να μου μιλήσει. Του λέω θα πάω από εκεί το βράδυ και μου λέει να μην τολμήσω γιατί θα τσαντιστεί.
Μου απαντάει άμα είναι την Κυριακή.
Του στέλνω Σάββατο βράδυ αλλά δεν μου απαντάει. Του στέλνω Κυριακή πρωί μου λέει ότι έφυγε Σαλαμίνα. Επειδή εγώ όμως ξέρω πάρα πολύ καλά το πρόγραμμα του Σ. ήξερα πως αποκλείεται να είχε γυρίσει Σάββατο βράδυ πτώμα από την δουλειά και να πήγαινε Σαλαμίνα.
Δεν άντεξα άλλο. Έπρεπε να ηρεμίσει ο οργανισμός μου. Δεν έτρωγα,έκλαιαγα,δεν κοιμόμουν...έπρεπε να βάλω ένα τέλος.
2 Απριλίου
Πήγα από εκεί. Το αμάξι ήταν κάτω από το σπίτι του. Τον πήρα τηλέφωνο και επέμενε ότι είναι Σαλαμίνα. Του είπα να μην μου λέει ψέμματα. Μου είπε εντάξει,πως θα κατέβει αλλά εκείνος δεν θέλει να μιλήσει.
Άνοιξε με τα κλειδιά και μπήκαμε στο κάτω σπίτι. Αχ...σε αυτό το σπίτι που όλα ξεκίνησαν. Με το διπλό μας κρεβάτι. Σε αυτό το σπίτι που ένιωθα ασφάλεια ένιωθα γλύκα.
"Πως είσαι έτσι βρε; Κοίτα πως είσαι γιατί τέτοια μούτρα;" προσπάθησα να είμαι γλυκιά και χαμογελαστή.
"Πως θες να είμαι; Είμαι εδώ χωρίς την θελησή μου. Τι θες να μου πεις;"
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια συμπεριφορά. Ίσως σε πίεσα; Δεν ξέρω... Αλλά και με την δουλειά το καταλαβαίνω πως δεν είσαι καλά..."
"Τώρα ψάχνεις να βρεις άσχετα πράγματα..Εντάξει στην δουλειά είμαι καλά αλλά όταν είμαι σπίτι είμαι χάλια αισθάνομαι πολύ κουρασμένος."
"Έχεις μιλήσει σε κανέναν για αυτό; Στους γονείς σου σε κάποιον;"
"Όχι...τι να πω και σε ποιον..."
"Μα δεν καταλαβαίνω τι έχεις πάθει. Δεν σου λείπω καθόλου; Πριν ένα μήνα μου πήρες δώρο κινητό και λέγαμε που θα πάμε φέτος το καλοκαίρι διακοπές και τώρα γιατί είσαι έτσι ξαφνικά;"
"Δεν ξέρω...μάλλον μου έφυγε..."
"Μα πως γίνεται." η φωνή μου σπάει. Κάθε του λέξη με πονά.
"Όχι μην μου το κάνεις αυτό μην κλάψεις."
"Το ξέρω πως δεν είναι σωστό να κλάψω...αλλά δεν μπορώ είναι και αυτό μια συνέπεια της κατάστασης."
"Το θέμα είναι ότι δεν είμαστε πια 18. Είμαστε 24. Και όπως είπες είναι ήδη 1,5 χρόνος από την ζωή σου. Και μετά η σχέση σοβαρεύει. Και πάει στα 2 ή στα 3 χρόνια. Και ξαφνικά φτάνεις 28. Και σου έρχεται στο μυαλό ο γάμος. Καλά δεν λέω μικροί είμαστε,αλλά σου περνάει από το μυαλό. Και εάν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου με αυτό το άτομο όλα είναι καλά. Εάν όχι τότε δεν σε καλύπτει."
"Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το έχω σκεφτεί και εγώ αυτό που λες...Και δεν θα μου άρεσε που είσαι τόσο οξύθυμος..Αλλά δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Δηλαδή εγώ αισθάνομαι ακόμα πράγματα για εσένα. Στο μέλλον ποιος ξέρεις..."
Δεν απάντησε τίποτα.
"Άλλη κοπέλα στην θέση μου να ξέρεις θα σε είχε βρίσει..."
"Αυτό θέλω. Θέλω να θυμώσεις..."
"Μα εγώ θέλω να τα βρούμε."
"Μαρία σου είπα έχω μόνο ένα τέταρτο πρέπει να φύγω."
"Μα πως γίνεται έτσι ξαφνικά; Πότε σου ήρθε όλο αυτό;"
"Τις τελευταίες δύο εβδομάδες..."
"Ναι αλλά και πάλι πως...δεν μπορώ να καταλάβω. Δώσε μας μια ακόμα ευκαιρία. Θέλω να τα βρούμε." άρχισα να κλαίω.
"Τώρα δεν γίνεται. Αφού δεν έγινε κάτι κακό για να δώσω ευκαιρία. Ούτε γίνεται να είμαι μαζί σου σαν υποχείριο..και τι; Να μιλάω με άλλες..."
"Είσαι σίγουρος δηλαδή ότι τέλος;"
"Ναι.."
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα τα κλειδιά του σπιτιού του πάνω στο τραπέζι.
"Εγώ πιστεύω πως είσαι έτσι γιατί σου λείπω."
"Μαρία πρέπει να φύγω." πάει να ξεκλειδώσει την πόρτα.
"Θα με κάνεις μια τελευταία αγκαλιά;" ρωτάω.
"Και μετά θα φύγεις;"
"Ναι.."απαντάω με κλάματα.
Με αγκαλιάζει και για λίγο αισθάνομαι το Σ. μου. Αυτόν τον Σ. που έχω μάθει απέξω και ανακατωτά. Που ξέρω την μυρωδιά του. Το δέρμα του. Τα μαλλιά του.
"Δεν μπορώ να σε αφήσω...δεν θέλω να σε αφήσω.. Δεν μπορώ." έλεγα μονάχα και έκλαιγα έκλαιγα. Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης με παίρνουν και εμένα τα κλάματα όσο τα γράφω.
Τον έσφιγγα πάνω μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπρεπε να τον αποχωριστώ. Τον άνθρωπο που έχω μοιραστεί μαζί του 200+ νύχτες στην αγκαλιά του. Το σπίτι του που ήταν σαν δικό μου. Όλα τα πάντα.
Με άφησε σε κάποια στιγμή.
"Σκούπισε τα ματάκια σου...Γαμώτο δεν ήθελα να γίνει έτσι. Προτιμούσα σε μια καφετέρεια. Και τώρα δεν μου αρέσει που σε διώχνω. Ειδικά εσένα. Τι είσαι να σε διώχνω...Και δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι."
"Γιατί τι θα άλλαζε στην καφετέρεια;"απαντάω με πείσμα."Καλύτερα εδώ να κλάψω με την ησυχία μου. Έτσι και αλλιώς έτσι είμαι μια εβδομάδα."
"Ναι αλλά το βλέπω από κοντά τώρα.."
"Είναι συνέπεια και αυτό." του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και έκανα να χαιδέψω το πρόσωπό του αλλά απομακρύνθηκε.
"Θέλω να είσαι χαρούμενη."
"Μαζί σου ήμουν χαρούμενη...Δώσε μας μια ευκαιρία. Θέλω να τα βρούμε."
Άνοιξε την πόρτα. Βγήκε έξω. Βγήκα και εγώ μαζί του. Ένιωθα πως μιλάω με έναν άγνωστο. Ο Σ. εμένα δεν ήταν έτσι. Δεν ήταν αυτός.
"Ξέρεις θα σου περάσει."
"Δεν περνάει."
"Είναι λίγο και ο εγωισμός...ότι σε χωρίζει ο άλλος."
"Τς τι λες...Θα αλλάξεις μήπως γνώμη;"
"Μαρία θέλω να φύγεις. Κάνω ότι πιο ευγενικό μπορώ για να φύγεις."
"Θέλω να αλλάξεις γνώμη." σχεδόν παρακάλαγα και το ξέρω. Δεν ήταν σωστό...αλλά δεν μπορούσα μου έβγαινε αυθόρμητα.
"Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις."
"Το ξέρω...αλλά θα αλλάξεις γνώμη;"
"Εγώ είχα σκεφτεί μήπως σου στείλω ένα μήνυμα πιο μετά να δω εάν είσαι καλά."
"Tι; Μην τολμίσεις. Δεν είμαστε φίλοι. Εξάλλου έαν μου στείλεις δεν θέλω γιατί θα μου δώσει ελπίδες. "
"ααα καλά δηλαδή να σου ξανά στείλω μόνο εαν θέλω να κάνουμε κάτι; Καλά πρέπει να φύγω."
"Θα αλλάξεις γνώμη;"
"Μαρία με πιέζεις. Φύγε από το σπίτι μου."
Δεν χρειαζόταν να μου πει άλλα. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ένα άτομο που μάλλον δεν ήταν πια ερωτευμένο μαζί μου από καιρό. Θύμωσα και χωρίς να πω λέξη έφυγα.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο την Ν. που μένει εκεί κοντά. Ήταν μαζί με την Μ. Οι δύο κολλητές μου από την σχολή.
Πήγα από το σπίτι της. Όλα εκεί γύρω με σκότωναν. Όλα στην περιοχή. Όλες οι αναμνήσεις που είχαμε παρέα από εκεί. Τα κορίτσια κατέβηκαν και άρχισα πάλι να κλαίω.
Να κλαίω με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Με λυγμούς.
Με δύναμη.
Με φωνή.
Με ουρλιαχτό.
Ήθελα να μου ξεριζώσει κάποιος την ψυχή μου και να την πετάξει.
Να μην αισθάνομαι αυτόν τον πόνο.
Αυτόν της απώλειας.
Ούτε όταν πέθανε ο παππούς μου δεν έκανα έτσι.
Τώρα αισθάνθηκα σαν να πέθανε ο Σ. μου. Αυτός ο αγαπημένος μου Σ. Και μαζί του και εγώ. Ο εαυτός μου που ήμουν με τον Σ. Πέθανε το "εμείς" μας. Πέθανε. Πέθανε μια ολόκληρη ζωή που είχα.Το άλλο σπίτι που είχα. Η άλλη οικογένεια...Το διπλό μας κρεβάτι. Τα πρωινά μας. Οι Κυριακές μας. Οι Τετάρτες με το σινεμά. Ξαφνικά όλα πέθαναν απότομα.
Η Ν. και η Μ. μου έβαλαν να φάω. Ένιωθα ότι με έπνιγαν τα πάντα. Όλα γύρω μου. Ένιωθα πως δεν υπήρχε ποια καμία χαρά στην ζωή για να γευτώ. Καμία έκπληξη. Πως όλα ήταν μαύρα. Μαύρα. Μαύρα.
Πήρα τηλ τον μπαμπά μου. Του είπα να με πάρει μαζί του στην Σαλαμίνα.
3 και 4 Απριλίου εγώ να είμαι Σαλαμίνα και να κλαίω συνέχεια με κάποια διαλείμματα ενδιάμεσα. Να αισθάνομαι πως δεν έχει τίποτα νόημα. Ακόμα και ο ήλιος μου την έδινε. Του έστειλα ένα μήνυμα πως πονάω πάρα πολύ. Πως μου λείπει η αγκαλιά του. Πως του έδωσα τα πάντα και με άδειασε με τον χειρότερο τρόπο. Πως τον αγάπησα.
Δεν απάντησε ποτέ. Τα χείλη μου είχαν αφυδατωθεί και ξεραθεί από το πολύ κλάμα. Το φαγητό μου έμοιαζε ότι δεν έχει γεύση...
Δεν διανοούμουν πως έχασα έτσι όλα αυτά. Μου λείπει ο Σ. μου. Με τις πλάκες μας. Να μου πει μωράκι του και να γελάσουμε. Να με σηκώσει αγκαλιά στον αέρα και εγώ να φοβάμαι πως θα πέσω. Να με δαγκώσει και εγώ να φωνάζω από τα γέλια. Να μου ζητήσει χάδια. Να αποκοιμηθώ ήρεμη και γαλήνια στην αγκαλιά του. Αυτή την αγκαλιά που με έσφιγγε και εγώ φίλαγα τα δάχτυλά του.
Ήταν κακό πολύ κακό που ήμουν τόσο μεγαλό μέρος της ζωής του. Καμιά φορά προσπαθούσα να με προστατέψω από όλο αυτό. Δεν ήθελα να μένω συχνά το πρωί να κοιμάμαι εκεί στο σπίτι του. Όταν μέσα στο Φεβρουάριο μετά από καιρό του είχα πει πως θα μείνω,με είχε ρωτήσει πως και έτσι.
Μου λείπει η γλυκούλα η κυρία Μαίρηη μαμά του. Που μίλαγα μαζί της. Που μου έφτιαχνε τσάι όταν ήμουν άρρωστη. Που της πήγαινα κουλούρια και φαγητά.
Μου λείπει ακόμα και ο μπαμπάς του,που ήταν πάντα αισιόδοξος και ήρεμος. Και μας ήθελε κοντά του την Κυριακή να φάμε παρέα. Ο παππούς του και η γιαγιά του που χαμογέλαγαν και μου έλεγαν γεια σου Μαράκι. Η θεία του που με συμπαθούσε άπειρα. Ακόμα και ο τρελός θείος που στον αρραβώνα της αδερφής του Σ. με τράβαγε να χορέψουμε.
Μου λείπει το Αιγάλεω και το Περιστέρι. Μου λείπει η Λούση,τι όμορφο ροτβάιλερ. Μου λείπει πολύ.
Πουτάνα συνήθεια. Μου λείπει η συνήθεια.. Η θαλπωρή που μου λείπει από το δικό μου σπίτι και την είχα βρει εκεί. Ίσως να μου λείπει περισσότερο και η κατάσταση. Δεν ξέρω..
Μου λείπε η καθημερινή καληνύχτα του Σ. Το σινεμά παρέα. Να φάμε παρέα.
Το πιο δύσκολο από όλα είναι ο ύπνος νομίζω. Τόσα βράδυα παρέα και μου είναι τόσο δύσκολο να συνηθίσω να κοιμάμαι μόνη μου. Μου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω πως πια δεν έχω ένα δεύτερο σπίτι.
Θέε μου ο ύπνος είναι τόσο δύσκολος. Νιώθω μοναξιά. Τον ψάχνω συνέχεια. Την μυρωδιά του,τα γένια του,το γέλιο του,τα χέρια του. Δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μέσα στην ζωή του. Δεν έπρεπε.
Ο Σ. πόσο πιστεύετε ότι ήταν μέσα στην δική μου ζωή;
Είχε έρθει σπίτι μου μόνο δύο φορές. Είχε βγει με την παρέα μου μόνο άλλες 3 φορές. 1,5 χρόνο ήμουν εγώ μαζί του σε όλα και όχι εκείνος μαζί μου. Να πάω μαζί του όταν είχε θέμα το αμάξι. Να του αγοράσω κάτι που ήθελε. Να περάσω μαζί του το Πάσχα,τα Χριστούγεννα.
Να αφήνω κάθε φορά τα πάντα για να είμαι εκεί.
Όλα τα σκ να είμαι εκεί δίπλα του.
Και να κάνουμε ότι θέλει ο Σ. Να δούμε ταινία. Μια ταινία όμως του θα του άρεσε και θα τον έκανε χαρούμενο. Να κάτσει να χαζέψει κανένα δυωρο αμάξια ή αλλα διάφορα για την τεχνολογία. Και να θυμηθεί μετά ότι υπαρχω και να μου πει τις θες να κάνουμε σήμερα.
Ναι έτσι πρέπει να κάνω να γράψω τα αρνητικά.
Ο Σ, όντως δεν θα ήταν ο άνθρωπος που θα παντρευόμουν. Είναι το πιο εγωιστικό άτομο που έχω γνωρίσει. Ήθελε μόνο να παίρνει όπως τον βόλευε χωρίς να δίνει. Όλες μου οι φίλες με θεωρούν τυχερή που χώρισα.
Μια παρέα του την έχει χάσει. Οι φίλοι του είναι μόνο τα ξαδέρφια του. Η αδερφή του έλεγε πως δεν την παίρνει καθόλου τηλ. Το ίδιο και η γιαγιά του. Η μαμά του μια φορά μου είχε κάνει παράπονα για το πόσο απόλυτος είναι ώρες ώρες. Έλεγε πως εγώ είμαι ήρεμη για αυτό ξέρω να τον κουμαντάρω. Ίσχυε αυτό σε ένα σημείο. Ήξερα πως όταν είχε νεύρα δεν έπρεπε να του μιλάω. Ωστόσο νομίζω πως εκμεταλευόταν την καλοσύνη μου σε μεγάλο βαθμό.
Έλεγε ότι δεν νοιάζομαι πολύ για εκείνον ή ότι δεν ενδιαφέρομαι για εκείνον. Αυτός ήταν ο μόνιμος καβγάς μας. Και όμως όσες φορές τύχαινε αυτό,του πλήγωνα απλά τον εγωισμό και όχι κάποιο συναίσθημα.
Πέρσι είχε θυμώσει γιατί μου είχε πει και καλά ότι όταν ήταν στο μπάνιο μπήκε μια κοπέλα μέσα και τον είδε γυμνό στο κομμωτήριο. Εγώ γέλασα με αυτό. Του φάνηκε τραγικό. Πως δεν νοιάζομαι καθόλου. Πληγώθηκε πολύ ο εγωισμός του. Μέσα στο Φεβρουάριο μου έκανε σκηνή επειδή θα πήγαινα κάπου που ήταν η παλιά του παρέα και θα ήταν και δικές μου φίλες. Μου είπε ότι είμαι εγωίστρια όπως όλες οι γκόμενες και το μόνο που θέλω είναι να περνάω καλά και πως δεν θα πήγαινε εκείνος κάπου χωρίς εμένα.
Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι θα ήμουν στον ίδιο χώρο που θα ήταν φίλοι του και θα έλειπε εκείνος.
Με είχε κάνει άπειρες φορές να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου. Ότι δεν του έπλυνα το μαγιό,ότι δεν του έφτιαξα φαγητό (ενώ είχα περίοδο και πόναγα) ,οτι με πήρε ο ύπνος ενώ θα βλέπαμε σειρα. Θύμωνε για τα πάντα. Για την λάμπα του αμαξιου,για τον πακιστανό που του έπλυνε το αμάξι,για το κινητό που χαλασε,για το γυμναστήριο που δεν προλάβαινε να πάει,για τα πάντα. Και εγώ πάντα εκεί,να τον ηρεμώ να τον λογικεύω,να ακούω κάθε γκρίνια. Γιατί έτσι υποτίθεται πρέπει να στηρίζεις τον άλλον εάν δεν είναι καλά. Όμως ο Σ. τις μισές φορές δεν ήταν. Μου είπε ότι παλιά ήταν μέσα στο χαμόγελο και φταίει η δουλειά. Αλλά και πάλι είναι 24..στα 40? Στα 50? Τι θα κάνει; Πως θα είναι;;
Πάνω στα νεύρα του μου μίλαγε απότομα. Εγώ στεναχωριόμουν πολύ. Ζήταγε συγνώμη. Και ξανά πάλι από την αρχή αυτός ο κύκλος.
Ξέχναγε να μου πει καλή επιτυχία στα μαθήματά μου. Ξέχναγε πότε δίνω μάθημα. Πότε θα πάω σε έναν γιατρό. Με έπαιρνε και μου έλεγε τα δικά του και μετά εγώ μαγκωμένη του έλεγα" Εγώ σήμερα έκανα αυτό..."
Μου έλεγε πολύ συχνά ότι δεν με ακούει. Ότι του την δίνει που η φωνή μου είναι σιγανή. Και όμως κανένας άλλος δεν μου το λέει αυτό όταν είμαστε μόνο δύο άτομα παρέα. Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν έτσι εγώ. Απλά ένιωθα πάντα μαγκωμένη απεναντί του. Φοβόμουν την αντιδρασή του, Δεν ήμουν ο εαυτός μου και γι'αυτό καμιά φορά μίλαγα πιο σιγά. Δεν ένιωθα σιγουριά δίπλα του.
Κατάλαβα αυτές τις μέρες ότι όντως είχα χάσει τον εαυτό μου. Εγώ είμαι ένα αισιόδοξο άτομο που χαμογελάει και τραιλένεται για βόλτες,κρασί,μπύρες,συζητήσεις,περπάτημα.
Είχα καταλήξει ένα άτομο που είχε βολευτεί στην ζωή του Σ. Να τρώμε και απλά να κοιμόμαστε καθώς βλέπουμε μια ταινία. Να πηγαίνουμε Σαλαμίνα και απλά να μένουμε σπίτι όλη μέρα. Να μην βγαίνουμε αλλού πέρα από το Αιγάλεω και το Περιστέρι. Να μην υπάρχει πάθος πια γιατί ο Σ. ήταν πάντα κουρασμένος. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Δεν ήθελα αυτό εγώ.΄Δεν ήθελα κάποιον που να τον νταντεύω συνέχεια που έχει νεύρα.
Πόσο σε τυφλώνει άραγε ο έρωτας; Ή πόσο άραγε σε τυφλώνει η ανάγκη σου να πάει μια σχέση καλά;
Ποτέ δεν τον πίεσα. Ποτέ δεν ζήτησα κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσε να μου δώσει και το ευχαριστώ ήταν αυτό το τέλος. Ίσως εάν διάβαζε αυτά ο Σ. να έλεγε ότι προσπαθουσε να βγαίνουμε ή προσπαθούσε για εμένα. Ίσως...απλά δεν ήταν αρκετά. Ή τουλάχιστον δεν αντιστοιχούσαν σε όσα έδινα εγώ. Ακόμα και τα υλικά αγάθα που μου έπαιρνε τι να τα κάνω; Τι να τα κάνω όταν του έστελνα ότι θέλω να είναι χαρούμενος και δεν θυμόταν να μου απαντήσει ποτέ σε αυτό το μήνυμα;
Ή γενικά να μου στείλει ένα γλυκό μήνυμα;
Όλα αυτά τα λέω ξανά και ξανά στον εαυτό μου από την αρχή. Μερικές φίλες μου λέγαν πως με κακοποιούσε συναισθηματικά πολύ συχνά. Πως ήθελε να έχει επιροή πάνω μου. Μου έλεγαν εδώ και καιρό να σηκωθώ να φύγω.
Και εγώ τον έβλεπα που κοιμόταν γλυκά και έλεγα πως να τον αφήσω; Πως να αφήσω ένα άτομο που γελάμε τόσο όταν είμαστε καλά; Που παίζαμε παρέα παιχνίδια. Που δεν λέω όντως κάποιες φορές νοιαζόταν για εμένα. Ποτέ δεν θα με άφηνε νύχτα κάπου. Ήθελα να περνάει πάντα την Κυριακή παρέα μαζί μου.
Όμως ακόμα και αυτό είχε ξεθωριάσει. Ίσως να έφταιξε και το πρόγραμμά του. Μέσα σε μια Κυριακή προσπαθούσε να αφιερώσει χρόνο σε εμένα,στον εαυτό του,στους φίλους του. Μας χάλασε και αυτό. Ακόμα δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι με κάποιον,και να του λες,πάμε σε λίγο για καφε; Θέλω να σε δω. Δεν ξέρω πως είναι αυτό.Είχα αγόρι και ορισμένες στιγμές ένιωθα ότι δεν είχα όντως.
Δεν φαινόταν στην ζωή μου. Όμως εγώ πάντα με κατανόηση και υπομονή. Πως όλα τα φτιάξουμε. Όλα θα τα λύσουμε. Όμως όχι.
Ο Σ. είχα καταλήξει να γυρνάει από την δουλειά. Να τρώει. και καμία φορά να μιλάμε μόνο 10' λεπτά. Αλλά ακόμα και στην μισή ώρα δεν μιλάγαμε χάζευε στο κινητό του. Του το είχα πει αυτό. Μου είχε πει ότι θα προσπαθήσει να είναι πιο επικοινωνιακός. Όμως δεν άλλαξε ποτέ αυτό.
Από την μια είναι τόσες στιγμές που που φέρθηκε γλυκά,όμορφα,με πρόσεξε,με έκανε να γελάσω δυνατά.
Και από την άλλη το όλο σύνολο με απογοήτευε. Και θα το καταλάβετε αυτό και από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου. Πάντα είχα μια αμφιβολία μέσα μου για όλο αυτό. Ήξερα πως θα φάω τα μούτρα μου. Και ήξερα πως κάποια στιγμή θα τελείωνε. Δεν ήταν το τέλειο. Και εάν δεν ήταν το τέλειο στον 1,5 χρόνο δεν θα ήταν ποτέ...
Στεναχωριέμαι τόσο που πήραν τέτοια τροπή τα πράγματα...Αλλά καλύτερα τώρα παρά στα 2 χρόνια. Ή στα 3. Ή στα 4΄. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μέναμε μαζί.
Έτσι και αλλιώς ο Σ. εάν δεν αλλάξει την εγωιστική συμπεριφορά του μόνος του θα μείνει. Εάν δεν καταλάβει πως σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι τα αντικείμενα πραγματικά λυπάμαι πως θα μείνει μόνος του...
Μου είχε πει κάποτε ότι μία κοπέλα του είχε πει ότι θέλει μια αδύναμη δίπλα του να την κάνει ότι θέλει. Όσο και εάν δεν ήθελε να πιστέψει κάτι τέτοιο αυτό ισχύει.
Δεν είμαι πια λοιπόν η αδύναμη. Όχι πια. Θέλω σεβασμό και εκτίμηση. Κάτι που δεν πήρα ποτέ από τον Σ.
Πρέπει να γίνω πάλι η δυνατή Μαρία. Αυτή η Μαρία που ξεπέρναγε τα πάντα. Που έβλεπα πάντα κάτι θετικό. Που ήλπιζε. Πρέπει να πάψω να είμαι τόσο συναισθηματική και ευαίσθητη. Πρέπει να καλυτερεύσω τις σχέσεις μου με τις αλλαγές. Γιατί η ζωή είναι συνέχεια αλλαγές. Πρέπει να βάλω τον εγωισμό μου. Πρέπει να αποκτήσω εγωισμό και να γίνω πιο δυνατή.
Στην επόμενη σχέση να μην είμαι τόσο ελαστική.
Ήξερα πως θα είχε αυτό το τέλος. Το ήξερα πολύ καλά. Και μου έλεγα ότι εάν δεν είναι το αιώνιο πιο νόημα να υπάρξει;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σε σύγκριση με τον Γ. που έλεγα πως για εμένα ήταν το τέλειο και ένιωθα μαζί του κάτι αιώνιο,με το Σ. ήξερα πολύ καλά πως θα τελείωνε. Πως ήρθε για να μου δώσει τόσα αλλά δεν θα συνέχιζε. Δεν ήμουν μαζί του η ξέγνοιαστη και ευτυχισμένη Μαρία. Ήμουν ήρεμη και γαλήνια. Αλλά πότε δεν πίστεψα στο για πάντα. Ήξερα πως αυτό το για πάντα δεν θα υπήρχε ποτέ σ'εμάς. Γιατί δεν είναι ο άνθρωπος που ονειρεύομουν. Δεν ήταν ποτέ το τέλειο.
Σε σύγκριση λοιπόν με τον Γ... Αχ ο Γ. πάντα ήταν το τέλειο. Πάντα τον είχα πάρα πολύ ψηλά στα μάτια μου. Και μαζί του είχα νιώσει πως μπορώ να μείνω για πάντα. Έλεγα πως δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί το Γ. θα τον ξανά δω και το ξέρω. Πως τα αληθινά πράγματα ξέρω πως κρατάνε. Αυτό ποτέ δεν μου το είπα για το Σ. Ποτέ δεν ψυθίρισα στον Σ. πως θέλω να κρατήσει αυτή η νύχτα για πάντα όπως είχα πει στον Γ.
Έτσι λοιπόν μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα ήξερα τι θα με έκανε καλά. Να μιλήσω στον Γ. Να τον ακούσω. Τον είχα στο μυαλό μου σε όλη την διάρκεια της σχέσης μου με τον Σ. Και όταν ο Σ. μου είχε φερθεί κάποιες φορές άσχημα ήξερα...αυτό ο Γ. δεν θα μου το έκανε ποτέ.
Και δεν καταλάβαινα αφού είχα βρει τον Σ. γιατί κάπου στο μυαλό μου αναρωτιόμουν τι να κάνει ο Γ.; Γιατί του είχα αφιερώσει πέρσι δύο ώρες ενώ ήμουν με τον Σ.; Γιατί δεν είχε καταφέρει ο Σ. να τον διαγράψει τελειώς από μέσα μου;
4 Απριλίου
Η απόφασή μου ήταν τελειώς αυθόρμητη. Του έστειλα ένα "Hey τι κάνεις;"
Mου απάντησε σχετικά γρήγορα. Είπαμε κάποια νέα μας. Το ρώτησα εάν θέλει το βράδυ να μιλήσουμε από σκάιπ.
Όταν έφτασα σπίτι βρήκα επιτέλους ένα κίνητρο για να γίνω λίγο άνθρωπος. Έφτιαξα το μαλλί μου. Βάφτηκα. Έφαγα κάτι.
Και να σου μετά από λίγο. Ένα όμορφο μελαχρινό αγόρι. Με σοκολά ζεστά μάτια. Με ένα χαμόγελο ζεστό και αληθινό. Και μαύρα γυαλιά.
"Πω πω...αυτό το δωμάτιο πίσω σου..πραγματικά μου έλειψε."
"χαχα η αλήθεια είναι πως έχουμε καιρό να μιλήσουμε."
Όταν ρωτάς κάποιον λογικό άνθρωπο πόσες ώρες θα μίλαγα εγώ με τον Γ. θα σου έλεγε μία,άντε δυο; Και όμως μιλάγαμε 8 ώρες. 8 ολόκληρες ώρες χωρίς διάλειμμα ή σταματημό. Η ώρα ήταν 9 το βράδυ δικής μου και πήγε 5 το πρωί.
Αυτή την στιγμή ο Γ. βρίσκεται για μεταπτυχιακό στην Σκωτία. Αναλύσαμε τα πάντα για δουλειές για πανεπιστήμια. Τον ρώτησα για την μητέρα του και εκείνος για την δική μου. Λέει η μητέρα του με είχε συμπαθήσει πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη κοπέλα του έχει γνωρίσει. Του είπα για την αδερφή μου που είχε βγάλει τον ώμο της τώρα πρόσφατα. Έδωσα σε κάποια φάση το ακουστικό στην αδερφή μου γιατί ήθελε να την ρωτήσει πως είναι. Την ρώτησε και για την σχολή της.
Αυτό ο Σ. δεν το είχε κάνει ποτέ.
Κάποια στιγμή αναφερθήκαμε σε σχέσεις. Μου είπε ότι είχε πέρσι για ένα χρόνο μια σχέση αλλά εκείνη αποφάσισε να χωρίσουν γιατί θα έφευγε στην Σκωτία ο Γ. Είπαμε ότι δεν είχαμε στείλει ο ένας στον άλλον κανένα μήνυμα αφού είχαμε και οι δυο κάποια σχέση.
Του είπα σε μέσες άκρες τα προβλήματα με τον Σ. και πως κατέληξε όλο αυτό.
"Νομίζω σε εκμεταλευόταν λίγο. Και πως κράτησε 1,5 χρόνο δηλαδή. Άντε πες 6 μήνες το δέχομαι αλλά τόσο;"
"Πω πω λες αυτά και σκέψου σου έχω πει ελάχιστα πράγματα."
"Μα με το καραφλό μπλέιμομπιλ. Τι του βρήκες;"
"χαχα όταν αισθάνεσαι πράγματα δεν βλέπεις και πολύ καθαρά."
"Μα πες μου τι του βρήκες."
"Μμμ κάποιος ζηλεύει..."
"Όχι μωρέ τι να ζηλέψω. Εμένα με πειράζει που σε πλήγωσε."
Χαμογέλασα. Ο Γ. ήταν κάποιος που με σεβόταν και εκείνος πολύ σαν άτομο.
"Εγώ στην θέση σου θα έπαιρνα και εκδίκηση." μου είπε
"Χαχα δηλαδή;"
"Θα πήγαινα στο κομμωτήριο και θα του έκανα σκηνή ότι δεν με κούρεψε καλά."
"χαχα μα η υπεύθυνη εκεί με ξέρει."
"ααα μμ οκ τότε. Λες να πάω εγώ; Να του πω πως μου πήρες έτσι το μαλλί;"
"Καλά έτσι και του μιλήσεις άσχημα τότε είναι που δεν θα σε κουρέψει."
"χαχαχ ωραία εδώ είμαστε αυτά μου αρέσουν."
"χαχχα"
"Και καλά τόσο καιρό γιατί δεν ερχόταν να γνωρίσει την μαμά σου;"
"Λέει δεν ήθελε ενώ τους δικούς του έτυχε. Τι έτυχε που είχαμε γίνει φίλοι."
"Ωραία να τύχει να γνωρίσει και την δική σου μαμά θα του έλεγα εγώ χαχα."
"χαχαχχα."
Από εκεί που ήμουν μια Μαρία που απλά 1,5 εβδομάδα έκλαιγε και δεν μπορούσε κανείς και τίποτα να της φτιάξει το κέφι ξαφνικά ήμουν μια Μαρία που επιτέλους όχι απλά χαμογέλαγε,αλλά γέλαγε.
Δεν ξέρω πως έτυχε αλλά πήγε η κουβέντα σε εμάς. Και αναλύσαμε τα πάντα. Την κάθε ημέρα που περάσαμε μαζί. Δεν θυμόταν καθαρά το πρώτο μας ραντεβού. Όμως θυμόταν πως πριν με φιλήσει μου είχε πει ότι έχω πολύ ωραίο χαμόγελο.
"Δεν υπήρξαμε μαζί πολλές μέρες. Ποιοτικό χρόνο παρέα μόνο στην Άνδρο περάσαμε. Αλλά νομίζω ήταν το συναίσθημα που μας κράτησε."
"Πω ναι,αυτή η υπέροχη επικοινωνία που έχουμε."
"Καλά την Άνδρος την θυμάμαι σαν εχτές. Μπορείς να με ρωτήσεις τα πάντα."
Αρχίσαμε να τεστάρουμε ο ένας τον άλλον. Φυσικά η μνήμη μου είναι απίστευτη οπότε δεν γινόταν να με ρωτήσει κάτι που να μην θυμάμαι. Θυμόμουν τα πάντα για εκείνον. Ότι φοβάται τα νοσοκομείο. Ότι το αγαπημένο του χρώμα είναι το μπλε. Ότι έχει ένα σημάδι στο κεφάλι από πέσιμο με το ποδήλατο. Τα πάντα.
Λέγαμε τι τραβήξαμε και οι δυο όταν ήταν στο Τουμπάι.
Αναλύσαμε πως νιώθαμε. Τι μας άρεσε στην Άνδρο. Πόσο καλά είχαμε περάσει. Σε κάποια φάση έφερα μπροστά στην κάμερα και του έδειξα τον αρκούδο που μου είχε στείλει. Γέλασε και μου είπε τι είχε τραβήξει για να τον αγοράσει. Του έδειξα και την μικρή ασημένια λίρα που έχω ακόμα μέσα στο πορτοφόλι μου σαν φυλαχτό.
"Πω..κρίμα που δεν περάσαμε πιο πολλά. Ήμουν και εγώ 1ο έτος στο Μπράιτον. Δεν ξέρω ήμουν περίεργος."
"Ναι ενώ εγώ ήθελα..."
"Θα προσπαθούσες την σχέση από απόσταση;"
"Κοίτα είμαι της άποψης πως πρέπει να προσπαθήσεις κάτι για να δεις εάν θα σου βγει και που θα πάει. Θα λες τουλάχιστον εγώ το προσπάθησα."
"Ναι σωστό..."
Με ρώτησε για αγόρια μετά από αυτόν. Του είπα. Ρώτησα και εγώ για άλλες κοπέλες. Μου είπε κ εκείνος. Μου είπε ότι συνήθως δεν ρωτάει κοπέλες για προηγούμενες εμπειρίες. Για εμένα δεν ξέρει γιατί ενδιαφερόταν τόσο.
"Πω πω πρώτη φορά μιλάω τόσο πολύ με μια κοπέλα. Όμως δεν βαριέμαι." μου είπε με χαμόγελο.
"Πραγματικά ούτε εγώ. Και αισθάνομαι να μου βγάζεις μια οικειότητα,μια εμπιστοσύνη."του είπα με ειλικρίνεια.
"Ναι και εμένα το ίδιο."
"Νιώθω πως ήμασταν και εχθές παρέα μαζί και μιλάγαμε. Αχ ξέρεις Γ. εμείς θα ήμασταν ένα ωραίο ζευγάρι."
Και αυτό πράγματι ισχύει. To είχα γράψει και εδώ κάποτε. Αισθανόμουν πως η καρδιά μου είχε βρει ένα κομμάτι της που το έψαχνε από καιρό.
"Ναι αυτό ισχύει...κρίμα που δεν προχώρησε το μεταξύ μας."
"Κοίτα όλα τα πράγματα πρέπει να κάνουν τον κύκλο τους. Εμείς δεν κάναμε ποτέ αυτό τον κύκλο."
"Ισχύει. Χαίρομαι που δεν χαθήκαμε και που μιλάμε."
"Εγώ στο είχα πει πως δεν ήθελα να σε χάσω σαν άτομο.."
Δεν λέγαμε να κλείσουμε. Ώσπου νύσταξα εγώ πολύ. Λίγο ακόμα λέγαμε. Άλλο λίγο...και πέρναγε άλλη μισή ώρα.
Το Σάββατο 7 και Κυριακή 8 Απριλίου ξανά μιλήσαμε. Από ένα 6ωρο σίγουρα και τις δύο μέρες.
Με ρώτησε αν έχει αλλάξει καθόλου. Του είπα πως όχι.
Εκείνος μου είπε πως έχω αλλάξει. Εκτός ότι έχω ομορφύνει μου είπε ότι έχω ωριμάσει. Ότι είμαι πιο ανοιχτή σαν άτομο. Και του αρέσει αυτό.
Σε κάποια στιγμή του είπα πως είχα γράψει για εκείνον κάποια ποιήματα.
"Έλα στείλε μουυυ. Στείλε μου αλήθεια δεν θα τα κρίνω."
"Εντάξει αλλά δεν θα γελάσεις πολύ οκ;"
Του έστειλα ένα λυρικό που είχα ποστάρει κάποτε και εδώ. Το τι γέλιο ρίξαμε διαβάζοντας το δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Ο Γ. να το πηγαίνει συνέχεια στο πονηρό και εγώ να προσπαθώ να του μεταδώσω ένα οποιοδήποτε ίχνος ρομαντισμού.
Σε κάποια φάση στείλαμε φωτογραφίες ο ένας στον άλλον. Βαθμολογούσαμε. Ο Γ. μου έλεγε σε ποιες με θεωρεί πιο όμορφη κτλ.
Εχθές ξανά μιλήσαμε για ένα 3ωρό. Σε κάποια φάση παίζαμε παρέα κουιζντομ και γελάγαμε.
Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω,αλλά ήταν λες και ο Γ. επέδρασε πάνω μου σαν φάρμακο. Φυσικά και μου λείπει ακόμα ο Σ, αλλά ο Γ. κατάφερε να μου απαλύνει όποιο πόνο.
Κατάφερε να με κάνει να δω αισιόδοξα,
Μου ανέβασε την αυτοπεποίθηση. Με έκανε να νιώσω όμορφα για αυτό που είμαι στα αλήθεια.
Μου είπε ότι ψάχνει εισητήρια για να έρθει αρχές Ιουνίου Ελλάδα. Θέλει να βρεθούμε. Και εγώ θέλω. Δεν ξέρω τι θα συμβεί μεταξύ μας όταν βγούμε...Αλλά επιτέλους νομίζω κατάλαβε όλη αυτή την ανεξήγητη έλξη που περιγράφω μεταξύ μας τόσο καιρό.
Τον Νοέμβριο του '15 είχα γράψει πως είναι σαν να μην μπορέσει ποτέ καμία μου σχέση να πετύχει. Γιατί για εμένα πρέπει να είναι ο Γ. Και για εκείνον πρέπει να είμαι εγώ.
Σήμερα μου έστειλε καλημέρα. Θα μιλήσουμε και αύριο είπαμε. Δεν ξέρω εάν είναι λάθος που μιλάω μαζί του μόλις χώρισα...Αλλά δεν ξέρω. Δεν νομίζω πως είναι λάθος αφού με κάνει να νιώθω όμορφα. Και όπως φάνηκε και εκείνον.
Εχθές τον είχε σχεδόν πάρει ο ύπνος αλλά συνέχιζε να μου μιλάει.
"Όχιιιι...μην κλείσουμε ακόμα."
"Σίγουρα να μην σε αφήσω να κοιμηθείς;"
"μμμμ" έλεγε μέσα από τα δόντια του γλυκά.
Με τον Γ. αυτές τις μέρες έχουμε συζητήσει πραγματικά τα πάντα. Νιώθω πως είναι κομμάτι του εαυτού μου,της ψυχής μου,και ας έχω περάσει μαζί του ελάχιστα. Λέγαμε ακόμα και για τον καρμικό τρόπο που συναντηθήκαμε. Και πως μπορούμε να το κάνουμε άνετα ταινία ή βιβλίο.
Έλεγα στην αδερφή μου εχθές πόσο ο εαυτός μου αισθάνομαι όταν του μιλάω. Με τον Σ. ποτέ δεν αισθανόμουν έτσι. Αντίθετα ένιωθα κομπλαρισμένη πολύ συχνά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν ξέρω αν είναι χαζό αυτό που θα πω αλλά θα το πω. Νομίζω πως έχω πάρα πολύ καλή διαίσθηση. Πως πραγματικά ξέρω τι είναι το καλό για εμένα και τι όχι. Τι θα ξανά έρθει στην ζωή μου και τι όχι.
Εδώ λοιπόν παραθέτω πράγματα που είχα γράψει όταν ήμουν μαζί με τον Σ. όμως με είχε στεναχωρέσει και ήξερα πως αυτό κάποια στιγμή θα τελείωνε.
Μάρτιος 2016
Θέλω την άνοιξη μου πίσω. Εκείνη την όμορφη άνοιξη. Την αιώνια άνοιξη μου.
Με τον καθαρό βλέμμα. Και την καθαρή ψυχή.
Ποιος τρελός άραγε να πιστέψει ότι κάθε άνοιξη έχει στιγματιστεί από εσένα;
Θέε μου....Σήμερα μου λείπουν όλοι όσους έχω χάσει...
Και εδώ αναφέρομαι στον Γ. Που ακόμα και λυπημένη σ'ενα καβγά με τον Σ. τον σκεφτόμουν
Μάιος 2016
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά εκείνο το βράδυ για να καταλάβω πως πια είναι αργά. Πολύ αργά. Έχω ήδη γεμίσει την καθημερινότητά μου μαζί σου και το μυαλό μου. Και την καρδιά μου. Αυτή μωρέ...Που νόμιζε πως δεν θα ξανά είναι χαρούμενη. Μερικές φορές χαμογελάω κάπου μόνη μου.
Κάπου εκεί στις σκάλες που με πείραζες και εγώ γύρισα απότομα να σε κοιτάξω. Σοβάρεψες και σοβάρεψα. Με πλησίασες, με τράβηξες. Είδα τα μάτια σου και εσύ τα δικά μου. Απλά κοιταζόμασταν. Νομίζω εισέπνευσα λίγο από την μυρωδιά σου. Και χαμογέλασα γιατί ποτέ ξανά δεν υπήρξα τόσο αδύναμη σ'έναν άνθρωπο.
"Έλα να σε πάρω αγκαλιά."
Ανέβηκες 20 σκάλες μ'εμένα να μην πατήσω σκαλί. Και γέλασα τόσο πολύ.
Όταν σε πήρε ο ύπνος,από την κούραση ως συνήθως,κατάλαβα πως ήταν αργά.
Αργά για να με ξανά φανταστώ χωρίς εσένα.
Τρομάζω πως μπορεί να έρθει μια μέρα που να μην ακούσω την καληνύχτα σου.
Ιούνιος 2016
Οι στιγμές που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα...αυτές οι στιγμές να πάνε από εκεί που ήρθαν.
Με όποιον τις έφερε.
Κάτι μέσα σου σου κελαηδάει σιγά σιγά πως σ'όλα υπάρχει ένα αναπόφευκτο τέλος. Κάποια στιγμή κάποτε.
Ας κάνουμε το τέλος όσο πιο όμορφο γίνεται.
Έτσι μονάχα θα αξίζει αυτό...αυτό που χάνεις την αναπνοή σου. Μόνο έτσι θα έχει νόημα.
Αύγουστος 2016
Δεν είμαι σίγουρη τι πάει να πει αγάπη. Τελευταία έχω κατηγορηθεί πως δεν ξέρω να αγαπώ.
Ή πως δεν αγαπώ αρκετά. Ή πως δίνω λίγη αγάπη.
Όμως το να χαμογελάω και να χαίρομαι για επιτυχία άλλου....Χωρίς καν ο άλλος να το ξέρει,φαντάζομαι ότι είναι κάποιο είδος αγάπης.
Λογικά καθαρής και αγνής αγάπης. Ανιδιοτελής. Χωρίς οφέλη.
Και εδώ^^ αναφέρομαι στις συνεχείς κατηγορίες του Σ, ότι δεν ξέρω να αγαπώ. Ενώ ταυτόχρονα είχα χαρεί πάρα μα πάρα πολύ όταν είχα δει στο fb ότι ο Γ. είχε πάρει πτυχίο.
Σεπτέμβριος 2016
"Τι έχεις;"
Tι έχεις. Τι έχεις. Αυτή η πρόταση ακούγεται συχνά στα αυτιά μου.
Τι έχεις. Αφού κάτι έχεις. Αφού κάτι σε τρώει.
Κάτι με τρώει. Κάτι με πνίγει...
Πως κατέληξα να ζηλεύω αυτό που υποτίθεται πως ήδη έχω;
Με πνίγει. Δεν ημερώ. Δεν γαληνεύω. Ποτέ δεν ήμουν στα αλήθεια απολύτως ήρεμη.
Θα ήθελα να ήμουν κυκλοθυμική. Αλλά δεν είμαι. Αλλά πάνω απ'όλα θα ήθελα να ξέρω να συγχωρώ.
Όμως δεν ξέρω να συγχωρώ. Όσο και να λέω δεν πειράζει. Δεν πειράζει... Δεν πειράζει. Πάντα με πειράζει.
Και όσος καιρός και αν περάσει πάντα θυμάμαι κάτι που μου έκανε ο άλλος. Λες και οι άλλοι δεν έχουν δικαιώμα να κάνουν λάθη.
Η αδερφή μου λέει ότι ακόμα θυμάμαι εκείνο το τυροπιτάκι που μου έφαγε στο δημοτικό. Χαχ...έχει ένα δίκιο. Ποτέ δεν είχα δεχτεί πως αφού η μοιρασιά στα τυροπιτάκια ήταν ίση,γιατί έπρεπε να φάει το δικό μου τελευταίο.
Δεν συγχωρώ...Και μαζεύω,μαζεύω,μαζεύω μέσα μου... Και μια μέρα ξεσπάω.
Πόσο αλήθεια θα ήθελα να ξέρω να συγχωρώ τους ανθρώπους.
Αύγουστος 2014 (αναφερόμενη στον Γ.)
Είναι παράξενο όμως. Νιώθω πως εμείς θα ξανά συναντηθούμε κάποια στιγμή. Δεν συναντηθήκαμε έτσι τυχαία για να ζήσουμε μόνο αυτά που ζήσαμε. Κάποια στιγμή πιστεύω θα ξανά βρεθούμε. Δεν τελειώσαμε.
Εχθές μίλαγα πάλι με τον Γ. Μου είπε ότι του αρέσει που μιλάμε πιο πολύ αυτές τις μέρες.
Με ακούει προσεκτικά ότι και αν του πω.
Του είπα και εγώ πως με κάνει και αισθάνομαι χαρούμενη αυτές τις μέρες. Μου απάντησε ότι και εκείνος αισθάνεται διαφορετικά.
Σήμερα είδα μια φωτογραφία του Σ. από το κομμωτήριο. Ήταν παρέα με δύο κοπέλες. Φίλες του; Δεν ξέρω,δεν έχω ιδέα. Δεν είχα ποτέ μου ιδέα με τι κοπέλες μιλάει εκεί και πόση παρέα κάνουν. Δεν μου έλεγε. Θύμωσα πάρα πολύ. Εγώ τον βλέπω στα όνειρά μου και αυτός βγάζει σέλφι με καινούργια κορίτσια. Τι απαράδεκτη συμπεριφορά ρε γαμώτο. Που πήγε η ψυχή που γνώρισα εγώ;; Γιατί φέρεται έτσι; Ήθελα να τον βρίσω,πρώτη φορά ήθελα να στείλω μήνυμα και να βρίσω κάποιον τόσο πολύ. Δεν άξιζε ρε γαμώτο. Δεν άξιζα ούτε στο ελάχιστο σε ένα τέτοιο άτομο τελικά.
ΥΓ: Πως διαγράφεις ότι έζησες με τον άλλον; Που πάνε όλες αυτές οι νύχτες; Πως αφήνεις κάποιον που ήταν η μυρωδιά σου. Η καλημέρα και η καληνύχτα σου. Η καθημερινή σου σκέψη; Που πάει όλη αυτή η αγάπη; Πως χωράς μέσα σου τόσο πόνο; Τι κάνεις για να έχεις εγωισμό,για να δεις τα πράγματα λογικά; Τι κάνεις για να ξεμάθεις να είσαι εσύ και εκείνος και να είσαι πάλι μόνο εσύ;;;
4/11/2015 - 2/4/2017 1 χρόνος και 5 μήνες από την ζωή μου...
2 σχόλια:
Διάβασε το μυθιστόρημα "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα"! Είναι το καλύτερο φάρμακο για την περίπτωσή σου! Δυστυχώς (ή ευτυχώς;), χωρισμός σημαίνει δάκρυ. Φιλικούς χαιρετισμούς απ' το πολύ μακρινό Σικάγο.
Θα το ψάξω το μυθιστόρημα που λες!
Από το Σικάγο? Ουάου!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου