Οι μήνες πέρασαν...
Πέρασαν σχεδόν 4 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση...Και ένα πράγμα δείχνει συνήθως αυτό. Ότι είμαι καλά.
'Οταν δεν γράφω,όταν δεν έχω ανάγκη έντονη να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου σημαίνει ότι είμαι καλά. Ότι η ζωή μου βαίνει με καλούς ρυθμούς.
Τι έκανε λοιπόν η Μαρία σ'αυτούς τους 4 μήνες;
Ποια ήταν η ζωή της;
~~~~~~~~~~
1/11/17
Ξεκινάω στο καινούργιο κατάστημα. Για κάποιο λόγο προσαρμόστηκα στις 4 πρώτες μέρες. Δυο πράγματα μπορεί να έπαιξαν ρόλο...Μου φάνηκε πιο εύκολο,καθώς είχα περάσει τα χειρότερα στο προηγούμενο μαγαζί και ήξερα την δουλειά, καθώς και τα κορίτσια ήταν πολύ φιλικά.
Ω ναι,η κούραση σε αυτό το μαγαζί ήταν πολύ πιο διαφορετική. Οι δουλειές μοιράζονταν λίγο καλύτερα και δεν χωνόμουν εγώ συνέχεια στην αποθήκη. Τα κορίτσια τα περισσότερα κοντά στην ηλικία μου ή λίγο μεγαλύτερες.
Από την πρώτη στιγμή δένω με μια κοπέλα η οποία μου ψιθυρίζει από μακριά
"Τι ζώδιο είσαι;"
"Ταύρος,εσύ;"
"Και εγω! Σου αρέσει και εσένα το καλό φαγητό;"
"Το λατρεύω!"
Ήταν η Ελ. και έμενε σχετικά κοντά μου. Οπότε από εκεί και πέρα με γύρναγε όταν είχαμε βραδινές βάρδιες.
~~~~~~~~
4/11/17
Σχολάω στις 5μιση μετά από ένα πραγματικά εξαντλητικό Σάββατο,με πάρα πολύ κόσμο.
Με παίρνει τηλέφωνο η Ν. από την σχολή μου.
"Θα βγούμε Μεταξουργείο θα έρθεις; Θα είναι και τα παιδιά." Έτοιμη να απορρίψω κάθε έξοδο λόγο κούρασης. Αλλάζω αμέσως την απόφασή μου,ένα Σάββατο έχω ρε γαμωτό.
"Ναι θα έρθω,έστω και για δυο ώρες,θα πάω πρώτα στην γιαγιά μου στο κέντρο για ένα ντους και μετά θα έρθω."
Βγαίνω στο Γκάζι,και με πιάνει μια μικρή μελαγχολία. Σαν σήμερα πριν δυο χρόνια σ'αυτό το μέρος είχα γνωρίσει τον Σ.
Αργότερα βρίσκω τα παιδιά,το αγόρι της Ν. και κάτι φίλους της.
Μαζευόμαστε μεγάλη παρέα. Φίλες μου,φίλοι των φίλων του αγοριού της αγαπημένης μου Ν., και άλλοι φίλοι.
"Μπορείς να φύγεις πιο αργά με μετρό." μου λέει η αδερφή μου στο τηλέφωνο,"Θα συναντηθούμε μετά στο μετρό και θα μας γυρίσει με αμάξι η Κ."
Είμαι μια κουρασμένη Μαρία,όμως ικανοποιημένη που ξανά δουλεύω και που βρίσκομαι δίπλα σε φίλους. Σε κάποια φάση έρχεται να προστεθεί στην παρέα άλλο ένα αγόρι, ο Π. Επιτέλους ένα γοητευτικό αγόρι σκέφτομαι. "Ωραίο παιδί" μου ψιθυρίζει μια φίλη μου. "'Οντως" απαντάω.
~~~~~~~~
Η εβδομάδα του Νοεμβρίου εξελίσσεται όμορφα.
Τα κορίτσια στην δουλειά είναι συμπαθητικά. Η συνυπεύθυνη μου λέει ότι είναι πολύ ευχαριστημένη μαζί μου. Ότι ξέρω να κινηθώ στον χώρο. Σχεδόν αισθάνομαι όμορφα με τον εαυτό μου. Αισθάνομαι καλά. Μια αισιόδοξη Μαρία.
Σκέφτομαι σε κάποιες φάσεις εκείνο το αγόρι την Κυριακή. Να τον ψάξω στο φβ; Όχι. Εγώ δεν κάνω τίποτα. Βαρέθηκα. Εγώ δεν ξανά προκαλώ την τύχη μου. Ούτε θα κυνηγήσω τίποτα. Ας αφήσουν όλοι πια την καρδιά μου ήσυχη.
~~~~~~~
12/11/17
Βρίσκομαι μαζί με την Ν. και την Μ. , σπίτι της Ν. Μιλάμε,λέμε διάφορα. Λέμε να βγούμε Περιστέρι σ'ένα ωραίο μαγαζάκι που έχει ωραία φαγητά και κρασί. Σκέφτομαι να κοιμηθώ στην Ν. για να μην κάνω διαδρομές μεγάλες. Μπαίνουμε στο αμάξι και περνάμε σχεδόν ξυστά από το στενό του Σ.
Με πιάνει η καρδιά μου. Δεν περίμενα να στεναχωρηθώ τόσο. Βλέποντας αυτό το στενό που το είχα περπατήσει τόσες φορές, που είχα γελάσει εκεί,που κάποτε εκεί ήταν ένα σπίτι, το σπίτι μου....η ασφαλειά μου....η αγκαλιά μου...το γέλιο μου. Τελευταία φορά είχα περπατήσει αυτό το στενό την άνοιξη. Με τον Σ. να με διώχνει,και εγώ να κλαίω και να κλαίω,και να σπαράζει η ψυχή μου.
Ήταν Κυριακή...Μπορεί ο Σ. να βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω από εμένα.
"Στεναχωρέθηκα τώρα τόσο πολύ."
"Ωωω όχι έλα θα βγούμε και θα σου φτιάξει το κέφι,δεν περίμενες να περνάγαμε από εδώ ε;" με ρωτάει η Μ.
"Η αλήθεια είναι πως όχι...έχω κάνει προσπάθεια να μην μου τον θυμίζει τίποτα."
Πάμε στο μαγαζάκι,παραγγέλνουμε κρασί,ανοίγω το fb,αίτημα φιλίας από εκείνο το αγόρι, τον Π.
Μου στένλνει μήνυμα.
Ίσως να απαντήσω; Υποτίθεται ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους σωστά; Ανεξάρτητα με το πόσο πληγωθήκαμε.
"ααα απάντα μωρέ, χαλαρά,εξάλλου ωραίος μοιάζει."
Απαντάω χαλαρά. Η συζήτηση κυλάει όμορφα. Έχουμε κοινά γούστα όπως ταινίες φαντασίας. Είναι μετρημένος,γλυκός και αρκετά σπουδαγμένος.
~~~~~~~
19/11/17
"Θα βγω με τον Π." λέω στην Ν.
"Ουυ ωραία,έχεις κάποιο ένστικτο;"
"Ξέρω'γω,πιστεύω θα είναι ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού,που θα γυρίσω σπίτι μου μπερδεμένη,Θέε μου εάν πάει να με φιλήσει τι να κάνω;"
"χαχα ηρέμησε δες πως θα πάει."
Το ραντεβού μόνο αποτυχημένο δεν ήταν τελικά. Σ'ένα όμορφο μικρό και χουχουλιάρικο μπαράκι στο Μοναστηράκι. Μιλάγαμε για ταινίες φαντασίας,για σειρές που μας αρέσουν,του έλεγα ότι χρωστάω δυο ιστορίες,και ήξερα να μιλήσει μαζί μου για ιστορία. 29 χρονών, υπολοχαγός στον στρατό,με μεταπτυχιακό και διδακτορικό σαν νομικός. Πολύ πιο ψηλός από εμενά, μελαχρινός με μελιά μάτια. Ήταν λες και ήταν στο μυαλό μου,ήξερε να με προσεγγίσει. Ήξερε να φερθεί,να μου μιλήσει. Μετά από 2 χρόνια ένιωσα ενθουσιασμένη. Όχι,ένιωσα τυχερή. Τυχερή που ξανά ένιωσα κάτι.
~~~~~~~
Οι επόμενες μέρες κυλάνε με εμένα να κοιμάμαι ελάχιστα από την χαρά μου και από την υπερέντασή μου. Μέχρι και η συνυπεύθυνη στο κατάστημα με ρώτησε γιατί χα,ογελάω συνέχεια. Τον θαύμαζα που ήταν έξυπνος. Που ήξερε να μου μιλήσει όμορφα. Που είχαμε κοινά γούστα. Που έκανε μαζί ωραίες συζητήσεις. Και το κυριότερο με παρακίνησε να διαβάσω. Έψαξα την ύλη στην Αρχαία και στην Νεότερη Ιστορία που χρωστάω. Τις μισές μέρες διαβάζαμε παρέα και ήξερε να μου εξηγήσει πράγματα. Κοιμάμαι σπίτι του. Αρχίζουμε μια σειρά μαζί. Και όλο αυτό με κάνει τόσο γεμάτη.
~~~~~~
Δεκέμβριος 2017.
Όμως τα πράγματα στο μαγαζί αλλάζουν. Αλλάζει η υπεύθυνη δικτύου και έρχεται μια καινούργια νέα,γύρω στα 27. Μας βάζει ατομικές πωλήσεις για να δει τι τζίρο κάνει κάθε κοπέλα κάθε μέρα στο μαγαζί. Δεν είμαι ανταγωνιστικό άτομο. Δεν μπορώ να λειτουργήσω εύκολα έτσι. Ο Π. μου λέει να φύγω,και να στείλω βιογραφικά αλλού. Η υπεύθυνη μας πιέζει και εκείνη. Αρχίζει να μου την λέει για χαζά θέματα. Με πιέζει πολύ. Τα Σάββατα τα διαλείμματα αργούν λόγο του πολύ κόσμου,με αποτέλεσμα η τελευταία κοπέλα να βγαίνει διάλειμμα στις 6 το απόγευμα. Οι εμπορικές Κυριακές του Δεκεμβρίου στο σύνολο 3 (!!). Μαθαίνουμε ότι θα δουλεύουμε και 2 Ιανουαρίου. Οι μισές έχουμε ξενερώσει με όλο αυτό που συμβαίνει. Παράλληλα πιέζομαι και από τα μαθήματα. Η ύλη είναι χαοτική. Διαβάζω στο λεοφωρείο. Διαβάζω στα ρεπό μου. Διαβάζω αργά το βράδυ μετά την δουλειά. Ο Π. φεύγει για άδεια στην Θεσσαλονίκη. Και εγώ σχεδόν αυτό που κάνω ένα μήνα είναι να δουλεύω,και να διαβάζω. Αποκόπτομαι σχεδόν από φίλους και από ολα. Εν ολίγις δεν έχω ζωή.
"Ελ. πιστεύεις ότι μετά τις γιορτές θα φύγει κάποια;" ρωτάω την Ελ. που κάνουμε πιο πολύ παρέα στην αποθήκη. "Είμαστε πολλές για αυτό το κατάστημα που είναι μικρό,και αυτό το σύστημα με τις ατομικές πωλήσεις δεν μου αρέσει."
"Σίγουρα ρε,σίγουρα κάποιες θα τις διώξουν."
"Αχ,τότε σίγουρα είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος. Οι παλιές αποκλείεται να φύγουν πιστεύω είμαι στους πιο αδύναμους κρίκους. Και δεν θέλω να φύγω, είστε όλες τόσο καλές."
"Ρε σε αυτές τις δουλειές δεν υπάρχει σιγουριά. Σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι."
Μαζεύω χρήματα στην τράπεζα. Φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά θα απολυθώ.
Η προτελευταία νύχτα του 2017 με βρίσκει στο σπίτι του Π. κουκουλωμένη με την κουβέρτα και παρέα με τον γάτο του. Πόσο παράξενη αυτή η χρονία. Η πρώτη νύχτα του '17 ήταν με τον Σ. και η τελευταία είναι με άλλο άτομο. Πόσο πόνο έζησα σ'αυτή την χρονιά. Πόσο εκτίμησα τις φίλες που ήταν δίπλα μου. Πόσο πάλεψα για να δουλέψω και να κρατήσω την ψυχολογία μου σε καλά επίπεδα. Τι παράξενος και απρόβλεπτος χρόνος...
~~~~~~
Αρχές Ιανουάριος 2018
Ο νέος χρόνος με βρίσκει πάλι με διάβασμα και δουλειά. Α,και φυσικά φρονημήτες και άρρωστη. Έχουμε πάλι εμπορική Κυριακή. Και στα σκ μου βλέπω τον Π.
"Τα πάτε καλά ε;" με ρωτάει η αδερφή μου.
"Ναι...Βασικά ήρεμα. Απλά νιώθω ότι δεν είναι πολύ εκφραστικός,ενώ δείχνει πράγματα με τις πράξεις του. Δεν ξέρω..."
17 Ιανουαρίου.
Πάω στην δουλειά. Πιάνω στις 3. Έρχεται μέσα η υπεύθυνη δικτύου.
"Μαρία θέλω να μιλήσουμε." Ωχ λέω το έχω ξανά ακούσει αυτό.
Το περίμενα. Ήμουν σίγουρη. Δεν είμαι αυτό που θέλουν στην εξυπηρέτηση λένε. Είμαι γλυκιά,είμαι ευγενική,μιλάγα υπερβολικά πολύ,αλλά προφανώς δεν έχω θράσος και δεν είμαι αυτή η σπαστική πωλήτρια που θα ήθελαν να είμαι.
Χαιρετάω μια μια τις κοπέλες. Σε κάποιες βάζω τα κλάματα όταν τους μιλάω. Γιατί δεν με αφήνει ήσυχο το σύμπαν; Δεν έχω ζητήσει τίποτα παραπάνω πέρα από το να είμαι ήσυχη σε μια καθημερινότητα για αρκετό καιρό. Δεν αντέχω άλλο να αποχωρίζομαι ανθρώπους. Δεν αντέχω άλλο να προσαρμόζομαι σε νέες καταστάσεις και ύστερα να φεύγω. Δεν μπορώ άλλο. Γιατί κανείς δεν εκτιμάει πια τίποτα; Τόση δουλειά τους έβγαλα. Τόσες πωλήσεις. Τι παραπάνω θέλουν πια;
Ευτυχώς έχω τον Π. σκέφτομαι.
Και τώρα θα έχω χρόνο για να διαβάσω καλύτερα τα μαθηματά μου. Μετά της 22 Φεβρουαρίου μπορώ να αρχίσω να ξανά ψάχνω δουλειά.
~~~~~~~~~~
Αρχίζω να συνηθίζω στο ότι μπορώ να κοιμάμαι ότι ώρα θέλω και να ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Μου φαίνεται απίστευτο ότι έχω κενό χρόνο. Μαζί με τον Π. διαβάζουμε αρκετά συχνά. Εγώ αρχαία και νεότερη ιστορία,και εκείνος ένα βιβλίο που γράφει για την κατασκοπεία στο διεθνές δίκαιο. Τον έβλεπα όμως κάποια στιγμές λίγο σοβαρό. Άλλες μου έκλεινε το μάτι και με αγκάλιαζε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτεται.
~~~~~~~~~
8 Φεβρουαρίου 2018
Φεύγω από το σπίτου του Π. Χαιδεύω λίγο τον γάτο του τον Τσάρλι. Ο Π. είναι γυμναστήριο. Βγαίνω από το σπίτι,ανοίγω την πόρτα στο ανσασερ και βγαίνει εκείνος.
"ωω γεια σας" μου κάνει.
"Ωχ δεν περίμενα να σε προλάβω...Φεύγω να προλάβω το τρένο."
"Εντάξει." μου λέει και με φιλάει ζεστά.
Στις 1μιση το βράδυ του στέλνω καληνύχτα. Την επόμενη δουλεύω στην προώθηση. Αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες δεν κάνουμε τόση πλάκα μεταξύ μας όπως στις αρχές.
Στης 2μιση το βράδυ έρχεται το μήνυμα που φοβόμουν. Δεν αισθάνεται παραπάνω πράγματα μου εξηγεί. Ότι είμαι ένας εξαιρετικός άνθρωπος,ένα εξαιρετικά όμορφο και έξυπνο κορίτσι που μου αξίζουν τα καλύτερα. Ότι να μην τον μισήσω γιατί είναι ειλικρινής. Ότι δεν θέλει να κάνει λάθη του παρελθόντος και να με πληγώσει όπως έχει κάνει σε άλλες κοπέλες. Ότι σημαίνει πολλά για εκείνον να μην τον μισήσω γιατί με εκτιμάει. Ότι θέλει να μαθαίνει νέα μου και θα είναι δίπλα μου ότι και αν χρειαστώ.
Γιατί άραγε αισθάνομαι πως αυτά τα έχω ξανά ακούσει; Κάθε άνθρωπος την τελευταία χρονιά που ήρθε και βγήκε στην ζωή μου,μου είπε το ίδιο. Αξίζω τα καλύτερα. Και όμως απορρίθφηκα από δουλειές,από ανθρώπους. Και είμαι πάλι στο απόλυτο 0. Όχι θα μου πει κάποιος,έζησες εμπειρίες,έμαθες πράγματα,έγινες ακόμα ένα τσακ πιο ώριμη. Πόσο πιο ώριμη να γίνω όμως μέσα σε μια χρονία; Δεν μπορώ άλλο.
Άραγε πόσους ακόμα θα κοιτάξω στα μάτια κλαμένη ,και θα τους πω ότι χάρηκα που τους γνώρισα; Πόσους ακόμα;
~~~~~~~~~~~
22 Φεβρουαρίου δίνω το τελευταίο μου μάθημα για πτυχίο. Δεν πήγε καθόλου καλά πιστεύω,και είμαι πολύ στεναχωρημένη για αυτό. Παράλληλα συνειδητοποιώ ότι η κολλητή μου,που την ξέρω 12 χρόνια,που την θαυμάζω,που την αγαπώ σαν αδερφή μου δεν μου πολύ μιλάει.
23 Φεβρουαρίου βρισκόμαστε να μιλήσουμε. Της έλεγα πως πόσο θέλω να προλάβει την ορκομωσία μου πριν φύγει για Αγγλία τον Σεπτέμβριο. Πως της είχα σαν κίνητρο για να διαβάζω. Πόσο πιέστηκα από την δουλειά τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο.
Η αντιμετωπισή της ψυχρή. Θεωρεί ότι την παράτησα. Λέω δεν γίνεται ένα άτομο που με ξέρει τόσα χρόνια να θεωρεί κάτι τέτοιο,να αμφισβητεί τόσο έντονα την αγάπη μου. Γιατί εάν δεν με χρειαζόταν δεν μου το είπε; Γιατί μου έβγαλε τώρα παράπονα μηνών αντί για να μου έχει μιλήσει. Στο γκομενάκι μου λέει όμως πήγαινες. Σηκώνεται και φεύγει από το μαγαζί,και εγώ κλαίω. Πάλι. Αρνούμαι να δεχτώ αυτή την απάθεια,αυτή την ψυχρότητα από ένα άτομο που ξέρει τα πάντα μου από 12 χρονών. Zήτησα συγνώμη ίσως έπρεπε να ήμουν πιο πολύ δίπλα της. Να έπρεπε να την έχω πάρει πιο πολλά τηλέφωνα. Όμως...όταν δεν βλέπω ούτε από τον άλλον πρόθεση...
~~~~~~~~~
Λίγα λόγια για τον Π.
Θα θυμάμαι εκείνα τα πουκάμισα που είχες πίσω από την πόρτα. Στο υπνοδωμάτιο. Το σπίτι σου στον 11ο όροφο. Έβλεπε όλη την Αθήνα. Ξύπνησα αρκετά πρωινά εκεί απολαμβάνοντας την θέα. Το άρωμά σου έντονο. Και η μυρωδιά του σωματός σου χαρακτηριστική. Το μυαλό σου σύνθετο. Και έξυπνο. Η ζωή σου πειθαρχημένη, όπως αρμόζει σ'έναν σωστό υπολοχαγό.
Μόλις χτύπαγε το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί σηκωνόσουν αμέσως. Έβαζες τη στολή σου,και ύστερα με φίλαγες στο μάγουλο,εγώ σε αγκάλιαζα και σε έσφιγγα. Δεν ήθελα να φύγεις.
"Σε κοιτάνε και άλλα γκομενάκια στο μετρό έτσι με την στολή;" σε ρώταγα γελώντας.
Κάποια στιγμή μου είχες αναφέρει αδιάφορα σχεδόν ότι είχες πάει για 6 μήνες στο Αφγανιστάν. Είχες παράσημα από τότε καθώς ήσουν σε εμπόλεμη ζώνη. Μου άρεσε που με παρακινούσες να διαβάσουμε.
Πολλές φορές σκεφτόμουν τι ακατάστατος που είσαι. Παντού πεταμένα ρούχα και σκόνι σε αυτό το παλιό σπίτι. Αυτό το σπίτι με τα βαριά έπιπλα,και την όμορφη θέα.
Θα θυμάμαι τον καφέ φίλτρου που μου έβαζες να πιούμε τα πρωινά. Με άρωμα φουντούκι.
Και εκείνες τις φορές που με περίμενες στην πόρτα. Που άνοιγες και μου έλεγες" Γεια σου αγάπη" και εγώ σε αγκάλιαζα. Σε αγκάλιαζα με θέρμη,γιατί μετά από 8 μήνες ξανά πίστεψα στα συναισθήματα. Γιατί με έκανες ξανά χαρούμενη. Και ύστερα με έσφιγγες και εσύ πάνω σου. "Δεν με θεωρείς ψυχρό;" με ρώταγες σοβαρά. "Όχι το αντίθετο" σου απάνταγα.
Θα θυμάμαι και εκείνες τις μέρες με τους ναργιλέδες στα Πατήσια. Το γνωστό μας στέκι. Και πως φύσαγες τον καπνό σου μέσα στο στόμα μου. Το άρωμα,εκείνο που μυρίζει λουλούδια, που μου πήρες δώρο τα Χριστούγεννα, είναι πάνω στο γραφείο μου. Θα θυμάμαι τις φορές που έγινες κάφρος στα μηνύματα, και εγώ γέλαγα,γέλαγα και γέλαγα. Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα μαζί σου. Που ξάπλωσα με μάτια δακρυσμένα. Φοβήθηκα και το ένιωσα. Τι σου ήμουν ; Τι θα είμαι στην συνέχεια; Και άμα συνηθίσω πάλι ένα σπίτι,μια αγκαλιά, και ένα κρεβάτι,και ξανά χρειαστεί να τα αποχωριστώ; Πάλι; Αλλά γίνεται να μην ζω; Γίνεται να μην νιώθω και να κλειστώ σ'εμένα; Όχι εγώ είμαι πάντα το άτομο που ζει. Που αρπάζει τις ευκαιρίες και τις ζει.
Δεν ήθελες αγκαλιά στον ύπνο. Ήταν το μόνο που με χάλαγε. Ξύπναγες εύκολα. Όμως όταν σηκωνόσουν το πρώτα πράγμα που θα με έκανες θα ήταν η αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν θα ξεχάσω πως το διάβασμα που έκανα αυτούς τους μήνες, ήταν χάρης εσένα...Με παρακινούσες κάθε μέρα. Το πτυχίο σου. Το μέλλον. Έτσι έλεγες.
Εκείνο το πρωινό που με πήγες στην δουλειά οδηγώντας 2 ώρες. Μα και εκείνο το Σάββατο που ήρθες να με πάρεις όταν ήμουν κουρασμένη. "Πόσες μέρες έχω να σε δω;" είπες γλυκά και με φίλαγες στο κεφάλι.
Εκείνη την μέρα που απολύθηκα. "Κοίτα τι πήρα για να σου φτιάξει το κέφι." και είχες πάρει μια νουτέλα. Και το βράδυ σου ζήτησα αγκαλιά. Ήθελα να με πάρει ο ύπνος σε μια αγκαλιά. Να μην πονάω.
Οι φορές που μου είπες ότι είμαι όμορφη. Ότι έχω ωραίο σώμα.
Όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε Star Wars. Ο Τσάρλι,αυτός ο ναζιάρης βρετανικός κοντότριχος γάτος σου, που του κόβαμε παρέα τα νύχια και τον χτενίζαμε. Μου λείπει αυτός ο γάτος.
Σε σύγκρινα πολλές φορές με τον Σ. Άθελά μου αλλά το έκανα. Οι πράξεις σου ήταν ξεκάθαρα όμορφες κάθε φορά. Έδειχναν πιο ενδιαφέρον. Και το πιο όμορφο,δεν ήσουν εγωιστής ούτε στο ελάχιστο. Είχες κατανόηση όταν νύσταζα,όταν ήθελα να διαβάσω,όταν ήμουν κουρασμένη. Είχες κατανόηση στα πάντα. Το μόνο που δεν άκουγα στην φωνή σου,ήταν αυτό το κάτι,αυτό το κάτι που ξέρω ότι ο άλλος με θέλει. Η φωνή του Σ. πάντα μαλάκωνε όταν με άκουγε,όταν του έλεγα ότι μου έλειψε. Η δική σου ήταν ίδια πάντα,σαν μερικές φορές να μίλαγα απλά σ'εναν φίλο μου,και όχι στο αγόρι μου.
Δεν ήθελες να με κοροιδεύεις. Δεν μπορούσες. Είμαι είπες ένα πακέτο που θα ήθελε κάθε άντρας για να κάθεσαι μαζί μου χωρίς να νιώθεις παραπάνω πράγματα. Χωρίς να είσαι ερωτευμένος.
Τις πρώτες μέρες που δεν μιλάγαμε μου έλειπες αρκετά. Περισσότερο απογοητεύτηκα. Γιατί κατάφερες να με κάνεις να νιώσω. Μόνο άλλα δυο άτομα το έχουν καταφέρει αυτό. Ήσουν ο τρίτος. Μου έλειπαν οι καφρίλες σου. Η καλημέρα σου.
Όμως κακά τα ψέματα... Μετά τον πόνο που μου άφησε ο Σ. όλα μοιάζουν πολύ πιο μικρά και ανώδυνά. Όλα είναι πιο εύκολα. Και όλα ξεπερνιούνται πιο εύκολα. Χαίρομαι που το τελείωσε όσο πιο νωρίς μπορούσε. Γιατί είμαι άτομο που δένομαι όσο περνάνε οι μέρες...οι μήνες...
Μόνο απογοητεύτηκα. Πίστεψα λίγο σε όλο αυτό. Και παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου. Και από εκείνα τα μελι σου μάτια. Από την ευγένιά σου. Την ηρεμία σου. Και από εκείνα τα στοργικά φιλιά που μου έδινες στο μέτωπο.
Είχα τόσο πολύ ανάγκη την ηρεμία σου...τόσο πολύ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και όπως είπα πιο πάνω νιώθω για άλλη μια φορά να βρίσκομαι στο απόλυτο 0. Έκανα τόσο μεγάλη προσπάθεια για να φτιάξω την ζωή μου. Και συναισθηματικά και επαγγελματικά. Και είμαι πάλι στο 0. Νιώθω πως θέλω να κλάψω,αλλά από την άλλη δεν έχει νόημα να κλαίω.
Τουλάχιστον εάν ήμουν στο κατάστημα,παρέα με τα κορίτσια,τα πράγματα ίσως να ήταν λίγο καλύτερα. Νιώθω για άλλη μια φορά μόνη. Και ίσως αυτή την φορά και πιο αποτυχημένη. Γιατί νιώθω πως πήρα απογοητεύσεις από τα πάντα.
Από δουλειά (2η φορά), από έρωτα (3η φορά),από το μάθημα, από φιλία (αυτό και αν πόνεσε...είχα να κοιμηθώ σωστά 5 μέρες).
Δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Δίνω παντού και πάντα τον καλύτερό μου εαυτό και όμως αυτό δεν φτάνει. Και ειδικά στα ερωτικά,δεν προκαλώ καν την τύχη μου. Σκέφτομαι μετά τις δουλειές. Θέλω να μαζέψω λεφτά για να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Είναι άραγε ρεαλιστικός ο στόχος μου; Θα αξίζουν τα χρήματα και ο κόπος μου;
Μήπως πρέπει και εγώ να φύγω; Όπως κάνουν όλοι; Και πως να εγκαταλείψω την οικογενειά μου; Το σπίτι μου; Πως να τα κάνω όλα αυτά;
Θέλω να προχωρήσουμε για άλλη μια φορά τον χρόνο μπροστά. Κατά προτίμηση στα γένεθλιά μου τον Μάιο.(θα γίνω 25 ουάου.) Και θέλω τότε να είμαι ήρεμη. Να είμαι σε μια δουλειά,ότι δουλειά και αν είναι. Να μην έχει ξανά πειράξει κάποιος την καρδιά μου. Kαι να έχω μαζέψει κάποια λεφτά στην άκρη. Α,και να έχω περάσει τα δυο τελευταία μαθήματα.
Αυτά.
~~~~~~~~~~~~~~
Αυτό γιατί μου θυμίζει τις ήρεμες και χαρούμενες μέρες μου τον Νοέμβριο,και τον Δεκέμβριο.Πέρασαν σχεδόν 4 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση...Και ένα πράγμα δείχνει συνήθως αυτό. Ότι είμαι καλά.
'Οταν δεν γράφω,όταν δεν έχω ανάγκη έντονη να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου σημαίνει ότι είμαι καλά. Ότι η ζωή μου βαίνει με καλούς ρυθμούς.
Τι έκανε λοιπόν η Μαρία σ'αυτούς τους 4 μήνες;
Ποια ήταν η ζωή της;
~~~~~~~~~~
1/11/17
Ξεκινάω στο καινούργιο κατάστημα. Για κάποιο λόγο προσαρμόστηκα στις 4 πρώτες μέρες. Δυο πράγματα μπορεί να έπαιξαν ρόλο...Μου φάνηκε πιο εύκολο,καθώς είχα περάσει τα χειρότερα στο προηγούμενο μαγαζί και ήξερα την δουλειά, καθώς και τα κορίτσια ήταν πολύ φιλικά.
Ω ναι,η κούραση σε αυτό το μαγαζί ήταν πολύ πιο διαφορετική. Οι δουλειές μοιράζονταν λίγο καλύτερα και δεν χωνόμουν εγώ συνέχεια στην αποθήκη. Τα κορίτσια τα περισσότερα κοντά στην ηλικία μου ή λίγο μεγαλύτερες.
Από την πρώτη στιγμή δένω με μια κοπέλα η οποία μου ψιθυρίζει από μακριά
"Τι ζώδιο είσαι;"
"Ταύρος,εσύ;"
"Και εγω! Σου αρέσει και εσένα το καλό φαγητό;"
"Το λατρεύω!"
Ήταν η Ελ. και έμενε σχετικά κοντά μου. Οπότε από εκεί και πέρα με γύρναγε όταν είχαμε βραδινές βάρδιες.
~~~~~~~~
4/11/17
Σχολάω στις 5μιση μετά από ένα πραγματικά εξαντλητικό Σάββατο,με πάρα πολύ κόσμο.
Με παίρνει τηλέφωνο η Ν. από την σχολή μου.
"Θα βγούμε Μεταξουργείο θα έρθεις; Θα είναι και τα παιδιά." Έτοιμη να απορρίψω κάθε έξοδο λόγο κούρασης. Αλλάζω αμέσως την απόφασή μου,ένα Σάββατο έχω ρε γαμωτό.
"Ναι θα έρθω,έστω και για δυο ώρες,θα πάω πρώτα στην γιαγιά μου στο κέντρο για ένα ντους και μετά θα έρθω."
Βγαίνω στο Γκάζι,και με πιάνει μια μικρή μελαγχολία. Σαν σήμερα πριν δυο χρόνια σ'αυτό το μέρος είχα γνωρίσει τον Σ.
Αργότερα βρίσκω τα παιδιά,το αγόρι της Ν. και κάτι φίλους της.
Μαζευόμαστε μεγάλη παρέα. Φίλες μου,φίλοι των φίλων του αγοριού της αγαπημένης μου Ν., και άλλοι φίλοι.
"Μπορείς να φύγεις πιο αργά με μετρό." μου λέει η αδερφή μου στο τηλέφωνο,"Θα συναντηθούμε μετά στο μετρό και θα μας γυρίσει με αμάξι η Κ."
Είμαι μια κουρασμένη Μαρία,όμως ικανοποιημένη που ξανά δουλεύω και που βρίσκομαι δίπλα σε φίλους. Σε κάποια φάση έρχεται να προστεθεί στην παρέα άλλο ένα αγόρι, ο Π. Επιτέλους ένα γοητευτικό αγόρι σκέφτομαι. "Ωραίο παιδί" μου ψιθυρίζει μια φίλη μου. "'Οντως" απαντάω.
~~~~~~~~
Η εβδομάδα του Νοεμβρίου εξελίσσεται όμορφα.
Τα κορίτσια στην δουλειά είναι συμπαθητικά. Η συνυπεύθυνη μου λέει ότι είναι πολύ ευχαριστημένη μαζί μου. Ότι ξέρω να κινηθώ στον χώρο. Σχεδόν αισθάνομαι όμορφα με τον εαυτό μου. Αισθάνομαι καλά. Μια αισιόδοξη Μαρία.
Σκέφτομαι σε κάποιες φάσεις εκείνο το αγόρι την Κυριακή. Να τον ψάξω στο φβ; Όχι. Εγώ δεν κάνω τίποτα. Βαρέθηκα. Εγώ δεν ξανά προκαλώ την τύχη μου. Ούτε θα κυνηγήσω τίποτα. Ας αφήσουν όλοι πια την καρδιά μου ήσυχη.
~~~~~~~
12/11/17
Βρίσκομαι μαζί με την Ν. και την Μ. , σπίτι της Ν. Μιλάμε,λέμε διάφορα. Λέμε να βγούμε Περιστέρι σ'ένα ωραίο μαγαζάκι που έχει ωραία φαγητά και κρασί. Σκέφτομαι να κοιμηθώ στην Ν. για να μην κάνω διαδρομές μεγάλες. Μπαίνουμε στο αμάξι και περνάμε σχεδόν ξυστά από το στενό του Σ.
Με πιάνει η καρδιά μου. Δεν περίμενα να στεναχωρηθώ τόσο. Βλέποντας αυτό το στενό που το είχα περπατήσει τόσες φορές, που είχα γελάσει εκεί,που κάποτε εκεί ήταν ένα σπίτι, το σπίτι μου....η ασφαλειά μου....η αγκαλιά μου...το γέλιο μου. Τελευταία φορά είχα περπατήσει αυτό το στενό την άνοιξη. Με τον Σ. να με διώχνει,και εγώ να κλαίω και να κλαίω,και να σπαράζει η ψυχή μου.
Ήταν Κυριακή...Μπορεί ο Σ. να βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω από εμένα.
"Στεναχωρέθηκα τώρα τόσο πολύ."
"Ωωω όχι έλα θα βγούμε και θα σου φτιάξει το κέφι,δεν περίμενες να περνάγαμε από εδώ ε;" με ρωτάει η Μ.
"Η αλήθεια είναι πως όχι...έχω κάνει προσπάθεια να μην μου τον θυμίζει τίποτα."
Πάμε στο μαγαζάκι,παραγγέλνουμε κρασί,ανοίγω το fb,αίτημα φιλίας από εκείνο το αγόρι, τον Π.
Μου στένλνει μήνυμα.
Ίσως να απαντήσω; Υποτίθεται ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους σωστά; Ανεξάρτητα με το πόσο πληγωθήκαμε.
"ααα απάντα μωρέ, χαλαρά,εξάλλου ωραίος μοιάζει."
Απαντάω χαλαρά. Η συζήτηση κυλάει όμορφα. Έχουμε κοινά γούστα όπως ταινίες φαντασίας. Είναι μετρημένος,γλυκός και αρκετά σπουδαγμένος.
~~~~~~~
19/11/17
"Θα βγω με τον Π." λέω στην Ν.
"Ουυ ωραία,έχεις κάποιο ένστικτο;"
"Ξέρω'γω,πιστεύω θα είναι ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού,που θα γυρίσω σπίτι μου μπερδεμένη,Θέε μου εάν πάει να με φιλήσει τι να κάνω;"
"χαχα ηρέμησε δες πως θα πάει."
Το ραντεβού μόνο αποτυχημένο δεν ήταν τελικά. Σ'ένα όμορφο μικρό και χουχουλιάρικο μπαράκι στο Μοναστηράκι. Μιλάγαμε για ταινίες φαντασίας,για σειρές που μας αρέσουν,του έλεγα ότι χρωστάω δυο ιστορίες,και ήξερα να μιλήσει μαζί μου για ιστορία. 29 χρονών, υπολοχαγός στον στρατό,με μεταπτυχιακό και διδακτορικό σαν νομικός. Πολύ πιο ψηλός από εμενά, μελαχρινός με μελιά μάτια. Ήταν λες και ήταν στο μυαλό μου,ήξερε να με προσεγγίσει. Ήξερε να φερθεί,να μου μιλήσει. Μετά από 2 χρόνια ένιωσα ενθουσιασμένη. Όχι,ένιωσα τυχερή. Τυχερή που ξανά ένιωσα κάτι.
~~~~~~~
Οι επόμενες μέρες κυλάνε με εμένα να κοιμάμαι ελάχιστα από την χαρά μου και από την υπερέντασή μου. Μέχρι και η συνυπεύθυνη στο κατάστημα με ρώτησε γιατί χα,ογελάω συνέχεια. Τον θαύμαζα που ήταν έξυπνος. Που ήξερε να μου μιλήσει όμορφα. Που είχαμε κοινά γούστα. Που έκανε μαζί ωραίες συζητήσεις. Και το κυριότερο με παρακίνησε να διαβάσω. Έψαξα την ύλη στην Αρχαία και στην Νεότερη Ιστορία που χρωστάω. Τις μισές μέρες διαβάζαμε παρέα και ήξερε να μου εξηγήσει πράγματα. Κοιμάμαι σπίτι του. Αρχίζουμε μια σειρά μαζί. Και όλο αυτό με κάνει τόσο γεμάτη.
~~~~~~
Δεκέμβριος 2017.
Όμως τα πράγματα στο μαγαζί αλλάζουν. Αλλάζει η υπεύθυνη δικτύου και έρχεται μια καινούργια νέα,γύρω στα 27. Μας βάζει ατομικές πωλήσεις για να δει τι τζίρο κάνει κάθε κοπέλα κάθε μέρα στο μαγαζί. Δεν είμαι ανταγωνιστικό άτομο. Δεν μπορώ να λειτουργήσω εύκολα έτσι. Ο Π. μου λέει να φύγω,και να στείλω βιογραφικά αλλού. Η υπεύθυνη μας πιέζει και εκείνη. Αρχίζει να μου την λέει για χαζά θέματα. Με πιέζει πολύ. Τα Σάββατα τα διαλείμματα αργούν λόγο του πολύ κόσμου,με αποτέλεσμα η τελευταία κοπέλα να βγαίνει διάλειμμα στις 6 το απόγευμα. Οι εμπορικές Κυριακές του Δεκεμβρίου στο σύνολο 3 (!!). Μαθαίνουμε ότι θα δουλεύουμε και 2 Ιανουαρίου. Οι μισές έχουμε ξενερώσει με όλο αυτό που συμβαίνει. Παράλληλα πιέζομαι και από τα μαθήματα. Η ύλη είναι χαοτική. Διαβάζω στο λεοφωρείο. Διαβάζω στα ρεπό μου. Διαβάζω αργά το βράδυ μετά την δουλειά. Ο Π. φεύγει για άδεια στην Θεσσαλονίκη. Και εγώ σχεδόν αυτό που κάνω ένα μήνα είναι να δουλεύω,και να διαβάζω. Αποκόπτομαι σχεδόν από φίλους και από ολα. Εν ολίγις δεν έχω ζωή.
"Ελ. πιστεύεις ότι μετά τις γιορτές θα φύγει κάποια;" ρωτάω την Ελ. που κάνουμε πιο πολύ παρέα στην αποθήκη. "Είμαστε πολλές για αυτό το κατάστημα που είναι μικρό,και αυτό το σύστημα με τις ατομικές πωλήσεις δεν μου αρέσει."
"Σίγουρα ρε,σίγουρα κάποιες θα τις διώξουν."
"Αχ,τότε σίγουρα είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος. Οι παλιές αποκλείεται να φύγουν πιστεύω είμαι στους πιο αδύναμους κρίκους. Και δεν θέλω να φύγω, είστε όλες τόσο καλές."
"Ρε σε αυτές τις δουλειές δεν υπάρχει σιγουριά. Σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι."
Μαζεύω χρήματα στην τράπεζα. Φοβάμαι ότι για άλλη μια φορά θα απολυθώ.
Η προτελευταία νύχτα του 2017 με βρίσκει στο σπίτι του Π. κουκουλωμένη με την κουβέρτα και παρέα με τον γάτο του. Πόσο παράξενη αυτή η χρονία. Η πρώτη νύχτα του '17 ήταν με τον Σ. και η τελευταία είναι με άλλο άτομο. Πόσο πόνο έζησα σ'αυτή την χρονιά. Πόσο εκτίμησα τις φίλες που ήταν δίπλα μου. Πόσο πάλεψα για να δουλέψω και να κρατήσω την ψυχολογία μου σε καλά επίπεδα. Τι παράξενος και απρόβλεπτος χρόνος...
~~~~~~
Αρχές Ιανουάριος 2018
Ο νέος χρόνος με βρίσκει πάλι με διάβασμα και δουλειά. Α,και φυσικά φρονημήτες και άρρωστη. Έχουμε πάλι εμπορική Κυριακή. Και στα σκ μου βλέπω τον Π.
"Τα πάτε καλά ε;" με ρωτάει η αδερφή μου.
"Ναι...Βασικά ήρεμα. Απλά νιώθω ότι δεν είναι πολύ εκφραστικός,ενώ δείχνει πράγματα με τις πράξεις του. Δεν ξέρω..."
17 Ιανουαρίου.
Πάω στην δουλειά. Πιάνω στις 3. Έρχεται μέσα η υπεύθυνη δικτύου.
"Μαρία θέλω να μιλήσουμε." Ωχ λέω το έχω ξανά ακούσει αυτό.
Το περίμενα. Ήμουν σίγουρη. Δεν είμαι αυτό που θέλουν στην εξυπηρέτηση λένε. Είμαι γλυκιά,είμαι ευγενική,μιλάγα υπερβολικά πολύ,αλλά προφανώς δεν έχω θράσος και δεν είμαι αυτή η σπαστική πωλήτρια που θα ήθελαν να είμαι.
Χαιρετάω μια μια τις κοπέλες. Σε κάποιες βάζω τα κλάματα όταν τους μιλάω. Γιατί δεν με αφήνει ήσυχο το σύμπαν; Δεν έχω ζητήσει τίποτα παραπάνω πέρα από το να είμαι ήσυχη σε μια καθημερινότητα για αρκετό καιρό. Δεν αντέχω άλλο να αποχωρίζομαι ανθρώπους. Δεν αντέχω άλλο να προσαρμόζομαι σε νέες καταστάσεις και ύστερα να φεύγω. Δεν μπορώ άλλο. Γιατί κανείς δεν εκτιμάει πια τίποτα; Τόση δουλειά τους έβγαλα. Τόσες πωλήσεις. Τι παραπάνω θέλουν πια;
Ευτυχώς έχω τον Π. σκέφτομαι.
Και τώρα θα έχω χρόνο για να διαβάσω καλύτερα τα μαθηματά μου. Μετά της 22 Φεβρουαρίου μπορώ να αρχίσω να ξανά ψάχνω δουλειά.
~~~~~~~~~~
Αρχίζω να συνηθίζω στο ότι μπορώ να κοιμάμαι ότι ώρα θέλω και να ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Μου φαίνεται απίστευτο ότι έχω κενό χρόνο. Μαζί με τον Π. διαβάζουμε αρκετά συχνά. Εγώ αρχαία και νεότερη ιστορία,και εκείνος ένα βιβλίο που γράφει για την κατασκοπεία στο διεθνές δίκαιο. Τον έβλεπα όμως κάποια στιγμές λίγο σοβαρό. Άλλες μου έκλεινε το μάτι και με αγκάλιαζε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκέφτεται.
~~~~~~~~~
8 Φεβρουαρίου 2018
Φεύγω από το σπίτου του Π. Χαιδεύω λίγο τον γάτο του τον Τσάρλι. Ο Π. είναι γυμναστήριο. Βγαίνω από το σπίτι,ανοίγω την πόρτα στο ανσασερ και βγαίνει εκείνος.
"ωω γεια σας" μου κάνει.
"Ωχ δεν περίμενα να σε προλάβω...Φεύγω να προλάβω το τρένο."
"Εντάξει." μου λέει και με φιλάει ζεστά.
Στις 1μιση το βράδυ του στέλνω καληνύχτα. Την επόμενη δουλεύω στην προώθηση. Αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες δεν κάνουμε τόση πλάκα μεταξύ μας όπως στις αρχές.
Στης 2μιση το βράδυ έρχεται το μήνυμα που φοβόμουν. Δεν αισθάνεται παραπάνω πράγματα μου εξηγεί. Ότι είμαι ένας εξαιρετικός άνθρωπος,ένα εξαιρετικά όμορφο και έξυπνο κορίτσι που μου αξίζουν τα καλύτερα. Ότι να μην τον μισήσω γιατί είναι ειλικρινής. Ότι δεν θέλει να κάνει λάθη του παρελθόντος και να με πληγώσει όπως έχει κάνει σε άλλες κοπέλες. Ότι σημαίνει πολλά για εκείνον να μην τον μισήσω γιατί με εκτιμάει. Ότι θέλει να μαθαίνει νέα μου και θα είναι δίπλα μου ότι και αν χρειαστώ.
Γιατί άραγε αισθάνομαι πως αυτά τα έχω ξανά ακούσει; Κάθε άνθρωπος την τελευταία χρονιά που ήρθε και βγήκε στην ζωή μου,μου είπε το ίδιο. Αξίζω τα καλύτερα. Και όμως απορρίθφηκα από δουλειές,από ανθρώπους. Και είμαι πάλι στο απόλυτο 0. Όχι θα μου πει κάποιος,έζησες εμπειρίες,έμαθες πράγματα,έγινες ακόμα ένα τσακ πιο ώριμη. Πόσο πιο ώριμη να γίνω όμως μέσα σε μια χρονία; Δεν μπορώ άλλο.
Άραγε πόσους ακόμα θα κοιτάξω στα μάτια κλαμένη ,και θα τους πω ότι χάρηκα που τους γνώρισα; Πόσους ακόμα;
~~~~~~~~~~~
22 Φεβρουαρίου δίνω το τελευταίο μου μάθημα για πτυχίο. Δεν πήγε καθόλου καλά πιστεύω,και είμαι πολύ στεναχωρημένη για αυτό. Παράλληλα συνειδητοποιώ ότι η κολλητή μου,που την ξέρω 12 χρόνια,που την θαυμάζω,που την αγαπώ σαν αδερφή μου δεν μου πολύ μιλάει.
23 Φεβρουαρίου βρισκόμαστε να μιλήσουμε. Της έλεγα πως πόσο θέλω να προλάβει την ορκομωσία μου πριν φύγει για Αγγλία τον Σεπτέμβριο. Πως της είχα σαν κίνητρο για να διαβάζω. Πόσο πιέστηκα από την δουλειά τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο.
Η αντιμετωπισή της ψυχρή. Θεωρεί ότι την παράτησα. Λέω δεν γίνεται ένα άτομο που με ξέρει τόσα χρόνια να θεωρεί κάτι τέτοιο,να αμφισβητεί τόσο έντονα την αγάπη μου. Γιατί εάν δεν με χρειαζόταν δεν μου το είπε; Γιατί μου έβγαλε τώρα παράπονα μηνών αντί για να μου έχει μιλήσει. Στο γκομενάκι μου λέει όμως πήγαινες. Σηκώνεται και φεύγει από το μαγαζί,και εγώ κλαίω. Πάλι. Αρνούμαι να δεχτώ αυτή την απάθεια,αυτή την ψυχρότητα από ένα άτομο που ξέρει τα πάντα μου από 12 χρονών. Zήτησα συγνώμη ίσως έπρεπε να ήμουν πιο πολύ δίπλα της. Να έπρεπε να την έχω πάρει πιο πολλά τηλέφωνα. Όμως...όταν δεν βλέπω ούτε από τον άλλον πρόθεση...
~~~~~~~~~
Λίγα λόγια για τον Π.
Θα θυμάμαι εκείνα τα πουκάμισα που είχες πίσω από την πόρτα. Στο υπνοδωμάτιο. Το σπίτι σου στον 11ο όροφο. Έβλεπε όλη την Αθήνα. Ξύπνησα αρκετά πρωινά εκεί απολαμβάνοντας την θέα. Το άρωμά σου έντονο. Και η μυρωδιά του σωματός σου χαρακτηριστική. Το μυαλό σου σύνθετο. Και έξυπνο. Η ζωή σου πειθαρχημένη, όπως αρμόζει σ'έναν σωστό υπολοχαγό.
Μόλις χτύπαγε το ξυπνητήρι στις 6 το πρωί σηκωνόσουν αμέσως. Έβαζες τη στολή σου,και ύστερα με φίλαγες στο μάγουλο,εγώ σε αγκάλιαζα και σε έσφιγγα. Δεν ήθελα να φύγεις.
"Σε κοιτάνε και άλλα γκομενάκια στο μετρό έτσι με την στολή;" σε ρώταγα γελώντας.
Κάποια στιγμή μου είχες αναφέρει αδιάφορα σχεδόν ότι είχες πάει για 6 μήνες στο Αφγανιστάν. Είχες παράσημα από τότε καθώς ήσουν σε εμπόλεμη ζώνη. Μου άρεσε που με παρακινούσες να διαβάσουμε.
Πολλές φορές σκεφτόμουν τι ακατάστατος που είσαι. Παντού πεταμένα ρούχα και σκόνι σε αυτό το παλιό σπίτι. Αυτό το σπίτι με τα βαριά έπιπλα,και την όμορφη θέα.
Θα θυμάμαι τον καφέ φίλτρου που μου έβαζες να πιούμε τα πρωινά. Με άρωμα φουντούκι.
Και εκείνες τις φορές που με περίμενες στην πόρτα. Που άνοιγες και μου έλεγες" Γεια σου αγάπη" και εγώ σε αγκάλιαζα. Σε αγκάλιαζα με θέρμη,γιατί μετά από 8 μήνες ξανά πίστεψα στα συναισθήματα. Γιατί με έκανες ξανά χαρούμενη. Και ύστερα με έσφιγγες και εσύ πάνω σου. "Δεν με θεωρείς ψυχρό;" με ρώταγες σοβαρά. "Όχι το αντίθετο" σου απάνταγα.
Θα θυμάμαι και εκείνες τις μέρες με τους ναργιλέδες στα Πατήσια. Το γνωστό μας στέκι. Και πως φύσαγες τον καπνό σου μέσα στο στόμα μου. Το άρωμα,εκείνο που μυρίζει λουλούδια, που μου πήρες δώρο τα Χριστούγεννα, είναι πάνω στο γραφείο μου. Θα θυμάμαι τις φορές που έγινες κάφρος στα μηνύματα, και εγώ γέλαγα,γέλαγα και γέλαγα. Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα μαζί σου. Που ξάπλωσα με μάτια δακρυσμένα. Φοβήθηκα και το ένιωσα. Τι σου ήμουν ; Τι θα είμαι στην συνέχεια; Και άμα συνηθίσω πάλι ένα σπίτι,μια αγκαλιά, και ένα κρεβάτι,και ξανά χρειαστεί να τα αποχωριστώ; Πάλι; Αλλά γίνεται να μην ζω; Γίνεται να μην νιώθω και να κλειστώ σ'εμένα; Όχι εγώ είμαι πάντα το άτομο που ζει. Που αρπάζει τις ευκαιρίες και τις ζει.
Δεν ήθελες αγκαλιά στον ύπνο. Ήταν το μόνο που με χάλαγε. Ξύπναγες εύκολα. Όμως όταν σηκωνόσουν το πρώτα πράγμα που θα με έκανες θα ήταν η αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο. Δεν θα ξεχάσω πως το διάβασμα που έκανα αυτούς τους μήνες, ήταν χάρης εσένα...Με παρακινούσες κάθε μέρα. Το πτυχίο σου. Το μέλλον. Έτσι έλεγες.
Εκείνο το πρωινό που με πήγες στην δουλειά οδηγώντας 2 ώρες. Μα και εκείνο το Σάββατο που ήρθες να με πάρεις όταν ήμουν κουρασμένη. "Πόσες μέρες έχω να σε δω;" είπες γλυκά και με φίλαγες στο κεφάλι.
Εκείνη την μέρα που απολύθηκα. "Κοίτα τι πήρα για να σου φτιάξει το κέφι." και είχες πάρει μια νουτέλα. Και το βράδυ σου ζήτησα αγκαλιά. Ήθελα να με πάρει ο ύπνος σε μια αγκαλιά. Να μην πονάω.
Οι φορές που μου είπες ότι είμαι όμορφη. Ότι έχω ωραίο σώμα.
Όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε Star Wars. Ο Τσάρλι,αυτός ο ναζιάρης βρετανικός κοντότριχος γάτος σου, που του κόβαμε παρέα τα νύχια και τον χτενίζαμε. Μου λείπει αυτός ο γάτος.
Σε σύγκρινα πολλές φορές με τον Σ. Άθελά μου αλλά το έκανα. Οι πράξεις σου ήταν ξεκάθαρα όμορφες κάθε φορά. Έδειχναν πιο ενδιαφέρον. Και το πιο όμορφο,δεν ήσουν εγωιστής ούτε στο ελάχιστο. Είχες κατανόηση όταν νύσταζα,όταν ήθελα να διαβάσω,όταν ήμουν κουρασμένη. Είχες κατανόηση στα πάντα. Το μόνο που δεν άκουγα στην φωνή σου,ήταν αυτό το κάτι,αυτό το κάτι που ξέρω ότι ο άλλος με θέλει. Η φωνή του Σ. πάντα μαλάκωνε όταν με άκουγε,όταν του έλεγα ότι μου έλειψε. Η δική σου ήταν ίδια πάντα,σαν μερικές φορές να μίλαγα απλά σ'εναν φίλο μου,και όχι στο αγόρι μου.
Δεν ήθελες να με κοροιδεύεις. Δεν μπορούσες. Είμαι είπες ένα πακέτο που θα ήθελε κάθε άντρας για να κάθεσαι μαζί μου χωρίς να νιώθεις παραπάνω πράγματα. Χωρίς να είσαι ερωτευμένος.
Τις πρώτες μέρες που δεν μιλάγαμε μου έλειπες αρκετά. Περισσότερο απογοητεύτηκα. Γιατί κατάφερες να με κάνεις να νιώσω. Μόνο άλλα δυο άτομα το έχουν καταφέρει αυτό. Ήσουν ο τρίτος. Μου έλειπαν οι καφρίλες σου. Η καλημέρα σου.
Όμως κακά τα ψέματα... Μετά τον πόνο που μου άφησε ο Σ. όλα μοιάζουν πολύ πιο μικρά και ανώδυνά. Όλα είναι πιο εύκολα. Και όλα ξεπερνιούνται πιο εύκολα. Χαίρομαι που το τελείωσε όσο πιο νωρίς μπορούσε. Γιατί είμαι άτομο που δένομαι όσο περνάνε οι μέρες...οι μήνες...
Μόνο απογοητεύτηκα. Πίστεψα λίγο σε όλο αυτό. Και παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου. Και από εκείνα τα μελι σου μάτια. Από την ευγένιά σου. Την ηρεμία σου. Και από εκείνα τα στοργικά φιλιά που μου έδινες στο μέτωπο.
Είχα τόσο πολύ ανάγκη την ηρεμία σου...τόσο πολύ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
Και όπως είπα πιο πάνω νιώθω για άλλη μια φορά να βρίσκομαι στο απόλυτο 0. Έκανα τόσο μεγάλη προσπάθεια για να φτιάξω την ζωή μου. Και συναισθηματικά και επαγγελματικά. Και είμαι πάλι στο 0. Νιώθω πως θέλω να κλάψω,αλλά από την άλλη δεν έχει νόημα να κλαίω.
Τουλάχιστον εάν ήμουν στο κατάστημα,παρέα με τα κορίτσια,τα πράγματα ίσως να ήταν λίγο καλύτερα. Νιώθω για άλλη μια φορά μόνη. Και ίσως αυτή την φορά και πιο αποτυχημένη. Γιατί νιώθω πως πήρα απογοητεύσεις από τα πάντα.
Από δουλειά (2η φορά), από έρωτα (3η φορά),από το μάθημα, από φιλία (αυτό και αν πόνεσε...είχα να κοιμηθώ σωστά 5 μέρες).
Δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Δίνω παντού και πάντα τον καλύτερό μου εαυτό και όμως αυτό δεν φτάνει. Και ειδικά στα ερωτικά,δεν προκαλώ καν την τύχη μου. Σκέφτομαι μετά τις δουλειές. Θέλω να μαζέψω λεφτά για να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Είναι άραγε ρεαλιστικός ο στόχος μου; Θα αξίζουν τα χρήματα και ο κόπος μου;
Μήπως πρέπει και εγώ να φύγω; Όπως κάνουν όλοι; Και πως να εγκαταλείψω την οικογενειά μου; Το σπίτι μου; Πως να τα κάνω όλα αυτά;
Θέλω να προχωρήσουμε για άλλη μια φορά τον χρόνο μπροστά. Κατά προτίμηση στα γένεθλιά μου τον Μάιο.(θα γίνω 25 ουάου.) Και θέλω τότε να είμαι ήρεμη. Να είμαι σε μια δουλειά,ότι δουλειά και αν είναι. Να μην έχει ξανά πειράξει κάποιος την καρδιά μου. Kαι να έχω μαζέψει κάποια λεφτά στην άκρη. Α,και να έχω περάσει τα δυο τελευταία μαθήματα.
Αυτά.
~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~
Αυτό στον Π. Που με έκανε να ξανά πιστέψω στα συναισθήματα. Γιατί πάντα δεν είναι να "πρέπει" να κάνεις κάτι. Είναι να "θες". Από μέσα σου. Να πηγάζει σαν κινητήριος δύναμη και να παίρνουν φωτιά τα κύτταρά σου. Αυτό λοιπόν που το σφύριζε μέσα στο σπίτι. Που μου έμαθε να βλέπω Star Wars. Τι πάει να πει η force. Και πως σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει μέσα τους και το καλό και το κακό...
Α,και ας μην ξεχάσω. Σ'ευχαριστώ που έκανες τα φετινά μου Χριστούγεννα όμορφα. Που ενώ ανέμενα να κοιμάμαι μόνη μου αυτό τον χειμώνα,να κρυώνω....υπήρχε η αγκαλιά σου. Έστω και λίγους μήνες.
~~~~~~~~~~~~~~
Για άλλη μια φορά θα κάτσω να μετρήσω τους ανθρώπους που θαύμαζα. Που αγάπησα. Που έφυγαν από την ζωή μου. Είτε επειδή έπρεπε,είτε επειδή ήταν γραφτό είτε με την θέλησή τους. Και θα μετρήσω αυτούς που με άφησαν στην ψυχρή συνειδητοποιήση των πραγμάτων.
Για άλλη μια φορά αισθάνομαι παγωμένη. Και δεν μπορώ να καταλάβω,πως από εκεί που είμαι χαρούμενη,ξανά καταλήγω πάλι λυπημένη.
ΥΓ: Ένα είναι σίγουρο. Η ανάμνηση του Σ. δεν πονάει πια. Μόνο καμία φορά μελαγχολώ. Μελαγχολώ για το πόσο προσπάθησα να αγαπήσω ότι ήταν. Το πόσο χρόνο ξόδεψα δίπλα του. Και πόσο εύκολα πουλήθηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου