Πολλές πολλές καλησπέρες! Δεν ξέρω γιατί έδωσα αυτό τον τίτλο σ'αυτή την αναρτησή μου. Είναι από ένα τραγούδι όμως που μου αρέσει πολύ οπότε ήθελα να τον βάλω.
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτογράψω...Πάντως για άλλη μια φορά θα εκπλαγείτε από τις ανατροπές της ζωής μου. :P
Θα πάρω τα πράγματα κλασσικά από εκεί που τα άφησα στην τελευταία μου ανάρτηση. Είχα μείνει νομίζω λέγοντας πως το προγραμμά μου είναι γεμάτο και θα άρχιζα εξεταστική.
Λοιπόν,η αλήθεια είναι πως σαν εχθές μου μοιάζει η ημερομινία 20/1 που ξεκίνησα την εξεταστική. Παράλληλα όμως με κόλλησε και η αδερφή μου μια ίωση η οποία με ξέκανε. Πήγα να δώσω μάθημα με πυρετό και περίπου για 2 εβδομάδες θα πρέπει να έτρεχε η μύτη μου και να είχα βήχα.
Όμως εγώ εκεί να τα προλάβω όλα...Και τα παιδιά κάθε Δευτέρα στον Εθελοντισμό,και το Ραδιόφωνο της Τετάρτες και την εξεταστική.
9 μαθήματα έδωσα. Χαράς το κουράγιο σου μου λένε μερικοί αλλά έτσι και αλλιώς δεν γινόταν αλλιώς. 8 Μονάχα ήταν του εξαμήνου μου,και έδωσα και ένα χρωστούμενο-Αρχαία άγνωστο πρώτου έτους...Έτυχε και διάβασα 10 άγνωστα κείμενα από τα 100 που μας έδωσε και έπεσε ένα από αυτά.Δηλαδή εάν δεν έχω περάσει ούτε τώρα δεν ξέρω πότε. :P
Προς το παρόν έχουν βγει 4 μαθηματά μου και τα πέρασα. Περιμένω τα άλλα 5 που τα ψιλοφοβάμαι κιόλας. Αλλά είχα πει πως θα τα δώσω όλα και ότι βγει όπως έρθει. Το ξέρω βέβαια πως δεν πήγαινα πολύ αυτό το εξάμηνο,ούτε πολύ διάβαζα πριν την εξεταστική,γι'αυτό δεν περιμένω κανένα μαθημά μου να είναι πάνω από 7. Βλακεία μου θα μου πεις,αλλά είχα κουραστεί πολύ από την προηγούμενη χρονιά που μέσα σ'ένα χρόνο βγάλαμε 4 εξεταστικές! Μόνο η Φιλοσοφική αυτά. :P
Η ψυχολογία μου μέσα στην εξεταστική ήταν πολύ καλή. Νομίζω πως το έχω ξανά πει πως είμαι κορίτσι φτιαγμένη για πίεση. Μου αρέσει να νιώθω πως κάνω κάτι. Πως έχω ένα στόχο. Πως κάνω κάτι για εμένα. Ωστόσο δεν ξεκουραζόμουν όπως έπρεπε. Έτρεχα όσο το δυνατόν να τα προλάβω όλα και όλους. Καθόμουν μετά και πολλές ώρες στον υπολογιστή.
Γενικά από τον Νοέμβριο και πέρα ήξερα πως δεν είχα αφήσει σχεδόν καθόλου τον οργανισμό μου να ξεκουραστεί. Αρχίκα γιατί ήθελα να απασχολώ το κεφάλι μου ώστε να μην σκέφτομαι τον Γ.,δευτερεύοντα γιατί μου άρεσε και ένιωθα όμορφα. Από πάντα μου άρεσε να γεμίζω την μέρα μου. Και όταν την γεμίζω νιώθω πως περνάει και πιο γρήγορα και πιο ευχάριστα ο χρόνος.Οπότε ήμουν καλά. Ήμουν χαρούμενη με τις πλάκες μου και με τα όλα μου. Μια χαζοχαρούμενη Fleur που πολλοί θα έχουν συνηθίσει. ^_^
Και να που μόλις τελειώσα την εξεταστική εγώ ήθελα μέσα στον ψόφο βόλτα στα βραχάκια της Ακρόπολης. Μετά από 3 μέρες ξανά αρρώστησα με 39 πυρετό και πάλι μύτη και λαιμό.
Την επόμενη δεν έκατσα στα αγβά μου. :P Βγήκα πάλι στο ψοφόκρυο να πάω μαζί με την Α. να κάνουμε εκπομπή στον Πειραιά. Το ίδιο ΣΚ ξενύχτησα. Ομολογώ πως είχα μήηηηηηηηηνες να περάσω τόσο όμορφα σε πάρτι. Χάρηκα τόσο πολύ. Τους αγαπώ τους συμφοιτητές της αδερφής μου. Είναι η τέλεια παρέα άμα είσαι down. :P Όμως πάλι δεν με πολυπρόσεξα. Δεν είχα ντυθεί πολύ καλά...Για 3 μέρες μετά νύσταζα όμως εγώ εκεί...
24/2 άρχισε το καινούργιο εξάμηνο και ήθελα να πάω να δω όλα τα μαθήματα πως είναι. Τα έβαλα κάτω. Ενθουσιάστηκα με τα μαθηματά μου. Επέλεξα αυτά που μου άρεσαν πιο πολύ. Και είπα πως αυτή την φορά θα παρακολουθώ γιατί πρέπει να ανεβάσω τους βαθμούς μου.(ψέμμα κάθε φοιτητή στην αρχή εξαμήνου. :P )
Όμως όσο πλησίαζαν οι μέρες για να μπει ο Μάρτιος ένιωθα μια μελαγχολία. Δεν ήθελα να φύγει ο χειμώνας. Πάντα αισθάνομαι ασφάλεια με τον χειμώνα. Κυριώς σκεφτόμουν τον Γ. Η περσινή άνοιξη είχε σηματοδοτήσει την εναρξή της με την παρουσία του. Και δεν ήθελα να μπει αυτή η άνοιξη. Δεν ήθελα να ξανά βγει ο ήλιος και να αρχίσει να μεγαλώνει πάλι η μέρα. Δεν το ήθελα γιατί θυμάμαι πως τέτοια εποχή πέρσι ήμουν μια ευτυχισμένη Fleur. Δεν θέλω να μπει ούτε ο Απρίλιος. Ούτε να έρθει το Πάσχα. Γιατί για εμένα στο κεφάλι μου όλα μου μοιάζουν σαν να ήταν εχθές...Ενώ πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Και με αυτές τις σκέψεις μίσησα τον Μάρτιο που μπήκε... Και πήρα απόφαση πως θα του στείλω ένα μύνημα. Να δω πως είναι...Εάν είναι καλά. Χαζή Fleur μπορεί να μου πει κάποιος. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Άμα αγαπώ αγαπώ και τέλος.
Κάπως έτσι το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου προς μία Μαρτίου μαζευτήκαμε με μερικούς φίλους από το hw για να πιούμε. Το είχαμε ξανά κάνει και είχα περάσει πολύ ωραία την προηγούμενη φορά! Αυτή την φορά είπα ας πιω λίγο παραπάνω δεν πειράζει. Ήταν που λέγαμε και καλό μήνα,και εγώ ήθελα να εξαφανιστεί ο Μάρτιος από το ημερολόγιο. :P Ήπια ρακί...Δεν με είχε πιάσει...Χαζογελάγαμε,χορεύαμε. Ήταν όλα πολύ ωραία. Μέχρι να με πιάσει όμως. Δεν ξέρω πόσα σφηνάκια ρακί είπια....Εφτά ίσως; Πάντως όλα ήταν καλά...Μέχρι που ξαφνικά άρχισε να γυρνάει το ταβάνι και να νιώθω πως δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Η καλούλα η Λ. με φρόντισε. Με πήγε στο κρεβάτι. Απάνταγε στις βλακείες μου. Μου έλεγε ότι θα περάσει. 3 φορές έβγαλα τα σωθικά μου,και ευτυχώς που μου έφερε η Λ. μια σακούλα δίπλα μου.
Έφυγα από το σπίτι της Χ. κατά της 2 το μεσημέρι όταν πλέον είχε ηρεμίσει ο οργανισμός μου. Ένιωθα βέβαια ακόμα αδύναμη. Είδα πως στο πρόσωπό μου είχα βγάλει μερικές κοκκινήλες από την πίεση που είχε δεχτεί ο οργανισμός μου. Στην μαμά μου είπα ότι απλά ήπια λίγο παραπάνω και είπα να κοιμηθώ στην Χ. :P Ευτυχώς δεν πρόσεξε τις κοκκινήλες.
Την επόμενη ξύπνησα πάλι νωρίς για σχολή και πήγα στα παιδιά το απόγευμα. Ένιωθα όμως τον οργανισμό μου πολύ κάπως. Την ψυχολογία μου χάλια χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.
Την επόμενη 3/3 ανέβασα πυρετό 38. Το περιεργό όμως ήταν πως δεν είχα άλλα συμπτώματα.Και ένιωθα καπως περίεργα. Πόναγε όλο μου το κορμί παντού. Όπου και αν με έπιανα. Την Πέμπτη δεν είχα πια πυρετό αλλά συνέχιζα να νιώθω κάπως. Πως όλα μου φταίνε. Πως γενικά κάτι πάει λάθος μ'εμένα. :P
Την Παρασκευή στις 6 το πρωί ξύπνησα απότομα από ίλλιγκο. Τόσο τρομερός ήταν που με ξύπνησε. Δεν γύρναγαν απλά όλα όταν άνοιγα τα μάτια μου. Ένιωθα να γυρνάνε όλα μέσα στο κεφάλι μου ακόμα και όταν τα είχα κλειστά. Λέω θα περάσει. Αδύνατον όμως...Ούτε κουνίσω το κεφάλι μου ένα χιλιοστό πιο εκεί δεν μπορούσα. Ήταν μαρτύριο. Κάτι έχω λέω. Όπως όπως τράβηξα το πάπλωμα της αδερφής μου και της είπα να ξυπνήσει την μαμά μου. Ξύπνησε και η καημένη η μαμά μου τρομαγμένη. Και εγώ να μην ξέρω τι έχω. Να σηκωθώ δεν μπορούσα. Ένιωθα πως το κεφάλι μου ήταν 500κιλά+. Άρχισα να κλαίω. Την ρώταγα έαν θα περάσει. Της ζήταγα βοήθεια. Όπως όπως κάλεσε έναν γιατρό ο οποίος ήρθε και με είδε. Φοβήθηκε και αυτός μήπως μην μου είχε κάνει καμία μηνιγγίτιδα η ίωση που είχα και με πείραξε και κάλεσε ασθενοφόρο. Θα πρέπει να το πήρε τηλέφωνο 2 φορές για να ξεκουνηθούν να έρθουν. Η αδερφή μου έλεγε ότι θα περάσει και εγώ απλά της έλεγα πως εύχομαι να μην της τύχει ποτέ τέτοιο πράγμα. Ήθελα να κάνω εμετό. Ξανά έβαζα τα κλάματα. Ορκιζόμουν πως δεν θα ξανά βάλω ρακί στο στόμα μου. Ήθελα να περάσει απλά αυτό το μαρτύριο.
Όταν ήρθα οι τραυματιοφορείς έφεραν ενα καροτσάκι στο δωμάτιο."Σήκω" μου είπανε.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω" τους είπα. Τελικά κατάφερα για 2 δευτερόλεπτα να σταθώ στα πόδια μου πριν καταρεύσω πάλι. Το καρότσι δεν χόραγε στο ανσασερ.Κατεβασαν κάτω το καρότσι και ο γιατρός μπήκε μαζί μου στο ανσασερ.Έπρεπε για 2'λεπτά να μείνω στα πόδια μου.Φοβάμαι του έλεγα εγώ,θα περάσει μου έλεγε ο καημένος.Ευτυχώς τα κατάφερα πριν καταρεύσω πάλι.
Με βάλανε μέσα στο ασθενοφόρο και ξεκινήσαμε. Μου βάλανε και μια κουβέρτα. Ένιωσα μια ανακούφηση που θα πήγαινα κάπου με γιατρούς. Δεν τους φοβάμαι τους γιατρούς. Δεν μου αρέσουν βέβαια τα νοσοκομεία αλλά όταν προέχει η υγεία δεν τους φοβάμαι. Στο Γεννηματά μου είπανε πάνε και ένιωσα μεγαλύτερη ανακούφηση. Είναι από τα καλύτερα νοσοκομεία. Στο Γεννηματά είχα πάει και για τον κολικό νεφρού.
Μέσα στο ασθενοφόρο έκανα εμετό. Παρακάλαγα να περάσει αυτό το μαρτύριο. Και όταν έβλεπα ήλιο συνειδητοποιούσα μέσα στο χαμό μου πόσο όμορφη είναι η ζωή. Σκέφτηκα σε κάποια φάση την παιδική μου φίλη την Σ. που είχα πάει στην κηδεία της τον Νοέμβριο. Πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή για μερικά άτομα... Σκέφτηκα και τον Γ. Ήθελα να ήταν εκεί να του φωνάξω ένα πως τον λατρεύω και αυτό.
Δεν θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα. Έχω που έχω 6 βαθμούς μυωπία είχα και την ζαλάδα....
"Έλα κουκλα,για φωτογράφηση είσαι."μου έκανε πλάκα ο τραυματιοφορέας. Με πήγαν με το φορίο αμέσως σε νευρολόγο. Μου έβγαλαν την κουβέρτα. Αυτός μου είπε να κοιτάζω το δαχτυλό του και κάτι τέτοια ιατρικά. Με ρώταγε πράγματα. Φοβήθηκαν και με βάλανε αμέσως και για αξονική. Μια νοσοκόμα μου πήρε αίμα και μετά μου έβαλε κάτι άλλο στο δεξί χέρι για φάρμακα. Της είπα ότι κρυώνω και με σκέπασε με μια άλλη κουβέρτα. Σε κάποιες στιγμές μούδιαζαν τα χέρια μου από το φόβο μου. Όχι Μαρία,τώρα είσαι με γιατρούς,μην φοβάσαι,μου έλεγα.
Από τους νευρολόγους ήμουν οκ και έτσι μ'έστειλαν στους ωτορινολαρυγγολογους. Κυρία εγώ πάνω στο φορίο. Απέξω θα πρέπει να περίμεναν πολλά άτομα έαν έκρινα από την φασαρία αλλά ήμουν επείγον περιστατικό οπότε κυρία μ'έβαλαν αμέσως μέσα. :P
"Απάντα μου σε μερικές ερωτήσεις καλή μου." μου είπε μια γλυκιά γιατρός."Κοίτα το δαχτυλό μου και ακολούθα του...Χμμμ ναιιι 2ου,1ου,3ου...." την άκουγα να λέει. "Βάλτε την για εισαγωγή."
"Θα περάσει;"έσκουζα εγώ.
"Ναι καλή μου μην ανησυχείς." Φώναξε και τον υπεύθυνο γιατρό."Είναι 3ου βαθμού το βλέπετε; Άνοιξε πάλι τα μάτια σου. Να 2ου,1ου,3ου...Από τους νευρολόγους στάλθηκε."
"Ωραία να την κάνουμε εισαγωγή και η μαμά της να ετοιμάσει τα χαρτιά."
Δεν ξέρω τι σκατά μπορεί να είχα που έπρεπε να με κρατήσουν μέσα αλλά ένιωθα ασφάλεια με τόσους γιατρούς γύρω μου.
Η μαμά μου μπήκε μέσα τρομοκρατημένη."Σοβαρευτήτε άλλη είναι η ασθενής και άλλη κλαίει;"της είπε η γιατρός και εγώ ήθελα να βάλω τα γέλια αλλά δεν μπορούσα. :P
"Αααα ναι άμα θέλετε κλάματα θα βγείτε έξω." της είπε ψύχραιμα ο υπεύθυνος και ήθελα πάλι να γελάσω. :P
Κυρία εγώ πάντα στο φορίο έκανα όλες τις εξετάσεις σε περίπου ένα τέταρτο. Μου έκαναν ακτινογραφία. Μου βάλανε κάτι στα αυτιά και άκουγα ήχους. Μου έκαναν καρδιογράφημα.
Στο καρδιογράφημα άκουσα τον τραυματιοφορέα να λέει πως είχα ίλλιγκο 3ου βαθμού και πως γι'αυτό δεν μπορώ να σηκωθώ."Έχω περάσει και ξέρω.Είναι χάλια,αλλά θα περάσει."
Η αδερφή μου δεν μπορούσε να είναι μαζί μου. Δούλευε,οπότε ήρθε η καλη μου η Α... Πήρα τηλέφωνο την Ν. και ήρθε και εκείνη αμέσως ενώ η μαμά πήγε σπίτι να μου πάρει πράγματα. Η Ν. πήγε και μου πήρε ένα φάρμακο. Η Α. με παρηγορούσε. Ήμουν πολύ ευάλωτη. Ήθελα απλά συνέχεια να κλαίω. Σχεδόν όλη την ώρα είχα κλειστά τα μάτια μου. Ήταν αδύνατον να τα έχω ανοιχτά από τον ίλλιγκο...Ήρθε μια πολύ γλυκιά νοσοκόμα να μου κάνει μια ένεση.Μικρότερη από εμένα ήτανε.
"Δεν φοβάσαι έτσι;"
"Κάνε μου ότι θες αρκεί να περάσει."της είπα.
Μετά από καμία ώρα ήρθε και με είδε ο υπεύθυνος ο γιατρός.
"Δεν με πείθεις"μου είπε με χάρη.
Χαμογέλασα.
"Δεν κάνει να σηκωθείς..."μου είπε.
"Αχα...και φαγητό; Πεινάω."
"Ούτε θα φας ούτε θα πιες."
"Όσο πάτε το κάνετε και καλύτερο" του είπα και ήθελα πάλι να κλάψω.
Μου βάλανε ορό. Μου βάλανε ενδοφλέβιες αντιβιώσεις. Το χαρτί μου έλεγε πως θα μείνω μέσα μέχρι της 10/3. Ήθελα να ξανά κλάψω. Η Ν. ρώτησε τον γιατρό πότε θα περάσει η ζαλάδα και της είπε σε μερικές μέρες. Ήθελα πάλι να κλαψω.
Ευτυχώς με πήγαν σε δωμάτιο με ένα κορίτσι στην ηλικία μου. Η Ν. και η Α. με βοήθησαν να πάρω μερικά τηλέφωνα άλλες φίλες μου να ενημερώσω και να στείλω μερικά μυνήματα γιατί εγώ από την ζαλάδα ούτε το κινητό μου στο αυτί μου δεν μπορούσα να κρατήσω.
Όμως αφούτου με πλάκωσαν στις ενέσεις δεν θυμάμαι από εκεί και πέρα πολλά πράγματα. Θα πρέπει να ήμουν σαν ζόμπι. :P Μ'ενοχλούσε και ο ορός. Η Ν. έφυγε πιο νωρίς. η Α. δεν θυμάμαι πότε έφυγε,αλλά νομίζω ξανά ήρθε το απόγευμα. Κοιμόμουν. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου,είδα τον μπαμπά μου και μετά ξανά κοιμήθηκα.
Θα πρέπει να ξύπνησα για τα καλά κάπου στις 9 το βράδυ όταν είπα στην μαμά μου ότι έχω πεθάνει της πείνας.
"Τι πεινάς καλέ; Να εδώ το φαγητό σου." μου είπε μια νοσοκόμα και μου έβαλε τον ορό να τρέχει πιο γρήγορα.
Κάποιες στιγμές κοίταζα τα χέρια μου και το πρόσωπό μου στην οθόνη του κινητού μου. Και τα χέρια μου και το προσωπό ήταν άσπρα. Σαν το πανί....Γενικότερα ίσως η Παρασκευή να ήταν από τις εφιαλτικότερες εμπειρίες μου.Αλλά τα μυνήματα που μου έστελναν οι φίλοι μου λέγοντας πως με αγαπάνε με καλυτέρευαν ψυχολογικά.
Το Σάββατο και η Κυριακή ήταν πολύ πιο ευχάριστες μέρες. Με άφησαν να φάω. Μου είπαν βέβαια ανάλατα γιατί μου έδιναν κορτιζόνη. Και συνέχιζαν να μου δίνουν ενδοφλέφιες αντιβιώσεις και 2 ενέσεις κάθε μέρα. Αλλά ήρθαν να με δουν φίλες μου και το Σάββατο και την Κυριακή. Συνειδητοποιώ βέβαια τώρα ότι μίλαγα σαν ζόμπι από τις ενέσεις. Τελείως σαν τζάνκι. Και μόλις μου της έκαναν μετά από καμία ώρα με έπερνε ο ύπνος.
Ομως δεν φοβόμουν πια. Δεν άφησα καμία μέρα να κοιμηθεί κανείς μαζί μου. Όταν ήθελα κάτι πάταγα ένα κουμπάκι και ερχόταν αμέσως η νοσοκόμα. Ήταν εκπληκτικό. Το μπάνιο ήταν πεντακάθαρο. Είχε φουλ ζέστη στα δωμάτια. Την Κυριακή το βράδυ κιόλας ένιωθα καλύτερα και άκουγα το βράδυ μουσική στο κινητό μου.
Την Δευτέρα μου ανακοίνωσε ο διευθυντής ότι μπορώ να πάρω εξητήριο αφού σηκώνομαι και τρώω. Χαρά εγώ. Θα πάω σπιτάκι μου να κάνω μπάνιο,να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου!! Η γιαγιά μου ήταν μαζί μου όταν ήρθε ο υπεύθυνος γιατρός.
"Θα φύγεις αλλά θα προσέχεις πολύ. Και μην γελάς. Δεν ήταν αστείο αυτό που έπαθες."
Του έριξα ένα βλέμμα λίγο σε φάση τι μου λέει τώρα και αυτός αλλά υπάκουσα. :P
Ήρθε η μαμά μου. Τακτοποιήσαμε και τα χαρτιά που έπρεπε και μας είπαν πριν φύγω να περάσω από τον γιατρό.
"Επαθες φλεγμονή σ'ένα νεύρο κοντά στο αυτί."Μου είπε.. "Δεν ξέρουμε από τι μπορεί να προκλήθηκε όμως είναι λίγο παράξενη αρρώστια. Αιθουσιαία νευρίτιδα λέγεται και έχεις περιστροφική ζαλάδα προς τα αριστερά. Δεν κάνει να σηκώνεις βάρυ. Να τραντάζεσαι. Γενικά για 1 εβδομάδα να κάτσεις σπίτι. Πρέπει να κάνουμε σωστή αγωγή εάν δεν θες να έχεις για μήνες ζαλάδες."
Εκεί τρόμαξα λιγάκι.
"Θα κοιμάσαι από τα δεξιά ή ανάσκελα. Θα πέρνας και τα φαρμακά σου. Και σε 10 μέρες θα έρθεις να σε ξανά δω. Δεν ήταν απλό αυτό που έπαθες...Μόλις σε είδα δεν ήθελα καν να σου κάνω εξετάσεις,ήσουν πολύ χάλια."
"Εντάξει"του είπα και ανεβοκατέβασα το κεφάλι μου.
"Μην το ανεβοκατεβάζεις."
"Εντάξει" είπα και προσπάθησα να μείνω σταθερή.
Γύρισα με χαρά σπίτι μου έχοντας όμως μια αδυναμία. 3 μέρες τώρα απλά κάθομαι,κοιμάμαι,βλέπω tv. Όταν περπατάω νιώθω μια ζαλάδα,και έχω αστάθεια. Μου είναι δύσκολο πχ να ντυθώ ακόμα και γρήγορα. Αλλά θα περάσει υποθέτω...
Έχω πέσει πολύ ψυχολογικά. Δεν μου αρέσει να μένω μέσα στο σπίτι. ΧαζοΜάρτιος. Και νόμιζα ότι μόνο με τον Ιούλιο είχα θέμα. Κάθε πρωί νιώθω τόσο πεσμένη. Και δεν μπορώ και αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να περπατήσω σε μια ευθεία. Φάση είναι αυτή και θα περάσει μου λέω.
Χρωστάω άπερα στην Α. και στην Ε. Όχι φίλες...αδερφές πλέον.
ΑΑΑ σας είπα ότι η Ε. τελικά πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία;;;; Μεγάλη τρέλα όταν το μάθαμε! Κλαίγαμε μαζί από χαρά. Έτρεμα από ενθουσιασμό!! Ίσως ήταν η 2η φορά στην ζωή μου που χάρηκα τόσο. Ναι το πιστεύω πως η Ε. έχει άστρο. Μεγάλο άστρο...!! Εκεί ανήκει. Στα αγγλικά. Και εκεί θα θριαμβεύσει και το ξέρω! :)
Mέσα σ'ολα συνεχίζω να σκέφτομαι τον Γ. Και θέλω να του μιλήσω να του πω τι πέρασα.
"Τι φοβάσαι;"με είχε ρωτήσει μια φορά. Δεν μου είχε ξανά κάνει τέτοια ερώτηση αγόρι.
"Να μην πάθουν τίποτα αγαπημένα μου πρόσωπα...Εσύ;"
"Τα νοσοκομεία." μου είχε απαντήσει. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε αν το έλεγα τι πέρασα.
Και παράλληλα υπάρχουν άλλα άτομα που θέλουν να με φλερτάρουν και να με γεμίσουν ψυχολογικά και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Δώσε ευκαιρίες στους ανθρώπους... Πρέπει να δίνεις λέω ευκαιρίες. Αλλά πάλι σε τείχους πέφτω. Και νομίζω πως όσο και αν φλερτάρω μ'άλλους πως κανείς δεν φαντάζει αυτό το τέλειο...Πως κανείς δεν μ'εχει κάνει να νιώσω πως είμαι το πιο ευτυχισμένο άτομο στον πλανήτη όπως ο Γ. Μερικοί είναι υπερβολικά πέφτουλες. Άλλοι δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει το φλερτ. Μερικοί ξέρουν να σε σεβαστούν. Άλλοι είναι σοβαροί με καθόλου χιούμορ...Και μετά πέφτω πάλι ψυχολογικά και μου την δίνει αυτή η κατάσταση. Μου την δίνει να υπάρχουν άτομα που θα έκαναν πράγματα για εμένα......ενώ εγώ όλα αυτά που θέλουν να κάνουν θα ήθελα να τα κάνει ο Γ. Και μου την δίνει που ο Γ. ήταν σαν να ήταν πάντα στο κεφάλι μου. Ήταν σαν να μου έλεγε αυτό που ήθελα να ακούσω. Σαν να ήξερε τι ήθελα να νιώσω. Σαν να ήταν συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Κάθε μέρε που πέρναγε και του μίλαγα τόσο πιο πολύ τον λάτρευα και μου άρεσε.
Και μετά σηχτιρίζω πάλι την απόσταση. Σηχτιρίζω πάλι την ζωή. Θυμάμαι το τηλεφωνημά του τα Χριστούγεννα και θέλω μια να χαμογελάσω και μια να κλάψω....Και νομίζω πως πουθενά δεν θα βρω αυτό το καθαρό,όμορφο και ειλικρινές βλέμμα του Γ. Αυτό που ξέρεις πως η ψυχή του άλλου είναι καθαρή και όμορφη...
Και για άλλη μια φορά δεν ξέρω τι να κάνω.
Θα περάσει.
Όλα θα περάσουν.
Εγώ είμαι η Μαρία που όλα τα ξερπερνάει μου λέω. Και ύστερα κοιτάζω κάτι αναρτήσεις πιο παλιές μου και λέω πως εδώ τα κατάφερα σε πιο δύσκολες καταστάσεις. Και αν υπήρχαν στιγμές που όλα μου φαίνονταν πιο δύσκολα τελικά όλα έφτιαξαν και έγιναν όμορφα.
Οπότε για άλλη μια φορά προσπαθώ να επικεντρωθώ στο γεγονός πως έχω φίλους που με αγαπάνε. Συγγενείς. Μια αγαπημένη αδερφή. Μια σχολή που αγαπώ. Και πως όλα θα πάνε καλά αρκεί εγώ να τα βλέπω καλά. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια αλλά πρέπει.
Είμαι μόνο 21 και αν κάνω έτσι από τώρα,πως θα κάνω δλδ στα 30; :P
Πρέπει να δω τα πράγματα θετικά.
Αλλά δε φταίω και εγώ ρε γαμώτο. Το είδατε. Λίγο πάνε να φτιάξουν τα πράγματα και ξαφνικά πάντα κάτι μας τυχαίνει.
Μου λείπει ο Γ.
Μου λείπει η ελευθερία να μην ορίζεις κανείς άλλος την ευτυχία μου πέρα από εμένα.
Μου λείπει η αγάπη που είχα νιώσει...
Αυτά από μια μίζερη μιζερηηηη μιζερηηηηη Φλερ που προσπαθεί όμως να χαμογελάσει.
Από μια Φλερ που για άλλη μια φορά θέλει να προχωρήσει τον χρόνο είτε πολύ μπροστά είτε πολύ πίσω. Βέβαια όταν μπήκε το 2015 να πω την αλήθεια ένιωσα περισσότερο φόβο. Έχω αρχίσει να φοβάμαι γιατί είναι τόσο απρόβλεπτη αυτή η ζωή.
Αλλά ταυτόχρονα μάλλον είναι και πολύ όμορφη.
Εύχομαι όλοι να είστε καλά στην υγεία σας!
Είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε.
Να χαμογελάτε και να αγαπάτε κάθε μέρα! :)
Αυτό από το οποίο έβαλα τον τίτλο και μου αρέσει πολύ
Tried to keep you close to me, But life got in between
Tried to square not being there
But think that I should have been
Once upon a different life
We rode our bikes into the sky
But now we call against the tide
Those distant days are flashing by :
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και τι να πρωτογράψω...Πάντως για άλλη μια φορά θα εκπλαγείτε από τις ανατροπές της ζωής μου. :P
Θα πάρω τα πράγματα κλασσικά από εκεί που τα άφησα στην τελευταία μου ανάρτηση. Είχα μείνει νομίζω λέγοντας πως το προγραμμά μου είναι γεμάτο και θα άρχιζα εξεταστική.
Λοιπόν,η αλήθεια είναι πως σαν εχθές μου μοιάζει η ημερομινία 20/1 που ξεκίνησα την εξεταστική. Παράλληλα όμως με κόλλησε και η αδερφή μου μια ίωση η οποία με ξέκανε. Πήγα να δώσω μάθημα με πυρετό και περίπου για 2 εβδομάδες θα πρέπει να έτρεχε η μύτη μου και να είχα βήχα.
Όμως εγώ εκεί να τα προλάβω όλα...Και τα παιδιά κάθε Δευτέρα στον Εθελοντισμό,και το Ραδιόφωνο της Τετάρτες και την εξεταστική.
9 μαθήματα έδωσα. Χαράς το κουράγιο σου μου λένε μερικοί αλλά έτσι και αλλιώς δεν γινόταν αλλιώς. 8 Μονάχα ήταν του εξαμήνου μου,και έδωσα και ένα χρωστούμενο-Αρχαία άγνωστο πρώτου έτους...Έτυχε και διάβασα 10 άγνωστα κείμενα από τα 100 που μας έδωσε και έπεσε ένα από αυτά.Δηλαδή εάν δεν έχω περάσει ούτε τώρα δεν ξέρω πότε. :P
Προς το παρόν έχουν βγει 4 μαθηματά μου και τα πέρασα. Περιμένω τα άλλα 5 που τα ψιλοφοβάμαι κιόλας. Αλλά είχα πει πως θα τα δώσω όλα και ότι βγει όπως έρθει. Το ξέρω βέβαια πως δεν πήγαινα πολύ αυτό το εξάμηνο,ούτε πολύ διάβαζα πριν την εξεταστική,γι'αυτό δεν περιμένω κανένα μαθημά μου να είναι πάνω από 7. Βλακεία μου θα μου πεις,αλλά είχα κουραστεί πολύ από την προηγούμενη χρονιά που μέσα σ'ένα χρόνο βγάλαμε 4 εξεταστικές! Μόνο η Φιλοσοφική αυτά. :P
Η ψυχολογία μου μέσα στην εξεταστική ήταν πολύ καλή. Νομίζω πως το έχω ξανά πει πως είμαι κορίτσι φτιαγμένη για πίεση. Μου αρέσει να νιώθω πως κάνω κάτι. Πως έχω ένα στόχο. Πως κάνω κάτι για εμένα. Ωστόσο δεν ξεκουραζόμουν όπως έπρεπε. Έτρεχα όσο το δυνατόν να τα προλάβω όλα και όλους. Καθόμουν μετά και πολλές ώρες στον υπολογιστή.
Γενικά από τον Νοέμβριο και πέρα ήξερα πως δεν είχα αφήσει σχεδόν καθόλου τον οργανισμό μου να ξεκουραστεί. Αρχίκα γιατί ήθελα να απασχολώ το κεφάλι μου ώστε να μην σκέφτομαι τον Γ.,δευτερεύοντα γιατί μου άρεσε και ένιωθα όμορφα. Από πάντα μου άρεσε να γεμίζω την μέρα μου. Και όταν την γεμίζω νιώθω πως περνάει και πιο γρήγορα και πιο ευχάριστα ο χρόνος.Οπότε ήμουν καλά. Ήμουν χαρούμενη με τις πλάκες μου και με τα όλα μου. Μια χαζοχαρούμενη Fleur που πολλοί θα έχουν συνηθίσει. ^_^
Και να που μόλις τελειώσα την εξεταστική εγώ ήθελα μέσα στον ψόφο βόλτα στα βραχάκια της Ακρόπολης. Μετά από 3 μέρες ξανά αρρώστησα με 39 πυρετό και πάλι μύτη και λαιμό.
Την επόμενη δεν έκατσα στα αγβά μου. :P Βγήκα πάλι στο ψοφόκρυο να πάω μαζί με την Α. να κάνουμε εκπομπή στον Πειραιά. Το ίδιο ΣΚ ξενύχτησα. Ομολογώ πως είχα μήηηηηηηηηνες να περάσω τόσο όμορφα σε πάρτι. Χάρηκα τόσο πολύ. Τους αγαπώ τους συμφοιτητές της αδερφής μου. Είναι η τέλεια παρέα άμα είσαι down. :P Όμως πάλι δεν με πολυπρόσεξα. Δεν είχα ντυθεί πολύ καλά...Για 3 μέρες μετά νύσταζα όμως εγώ εκεί...
24/2 άρχισε το καινούργιο εξάμηνο και ήθελα να πάω να δω όλα τα μαθήματα πως είναι. Τα έβαλα κάτω. Ενθουσιάστηκα με τα μαθηματά μου. Επέλεξα αυτά που μου άρεσαν πιο πολύ. Και είπα πως αυτή την φορά θα παρακολουθώ γιατί πρέπει να ανεβάσω τους βαθμούς μου.(ψέμμα κάθε φοιτητή στην αρχή εξαμήνου. :P )
Όμως όσο πλησίαζαν οι μέρες για να μπει ο Μάρτιος ένιωθα μια μελαγχολία. Δεν ήθελα να φύγει ο χειμώνας. Πάντα αισθάνομαι ασφάλεια με τον χειμώνα. Κυριώς σκεφτόμουν τον Γ. Η περσινή άνοιξη είχε σηματοδοτήσει την εναρξή της με την παρουσία του. Και δεν ήθελα να μπει αυτή η άνοιξη. Δεν ήθελα να ξανά βγει ο ήλιος και να αρχίσει να μεγαλώνει πάλι η μέρα. Δεν το ήθελα γιατί θυμάμαι πως τέτοια εποχή πέρσι ήμουν μια ευτυχισμένη Fleur. Δεν θέλω να μπει ούτε ο Απρίλιος. Ούτε να έρθει το Πάσχα. Γιατί για εμένα στο κεφάλι μου όλα μου μοιάζουν σαν να ήταν εχθές...Ενώ πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Και με αυτές τις σκέψεις μίσησα τον Μάρτιο που μπήκε... Και πήρα απόφαση πως θα του στείλω ένα μύνημα. Να δω πως είναι...Εάν είναι καλά. Χαζή Fleur μπορεί να μου πει κάποιος. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Άμα αγαπώ αγαπώ και τέλος.
Κάπως έτσι το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου προς μία Μαρτίου μαζευτήκαμε με μερικούς φίλους από το hw για να πιούμε. Το είχαμε ξανά κάνει και είχα περάσει πολύ ωραία την προηγούμενη φορά! Αυτή την φορά είπα ας πιω λίγο παραπάνω δεν πειράζει. Ήταν που λέγαμε και καλό μήνα,και εγώ ήθελα να εξαφανιστεί ο Μάρτιος από το ημερολόγιο. :P Ήπια ρακί...Δεν με είχε πιάσει...Χαζογελάγαμε,χορεύαμε. Ήταν όλα πολύ ωραία. Μέχρι να με πιάσει όμως. Δεν ξέρω πόσα σφηνάκια ρακί είπια....Εφτά ίσως; Πάντως όλα ήταν καλά...Μέχρι που ξαφνικά άρχισε να γυρνάει το ταβάνι και να νιώθω πως δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Η καλούλα η Λ. με φρόντισε. Με πήγε στο κρεβάτι. Απάνταγε στις βλακείες μου. Μου έλεγε ότι θα περάσει. 3 φορές έβγαλα τα σωθικά μου,και ευτυχώς που μου έφερε η Λ. μια σακούλα δίπλα μου.
Έφυγα από το σπίτι της Χ. κατά της 2 το μεσημέρι όταν πλέον είχε ηρεμίσει ο οργανισμός μου. Ένιωθα βέβαια ακόμα αδύναμη. Είδα πως στο πρόσωπό μου είχα βγάλει μερικές κοκκινήλες από την πίεση που είχε δεχτεί ο οργανισμός μου. Στην μαμά μου είπα ότι απλά ήπια λίγο παραπάνω και είπα να κοιμηθώ στην Χ. :P Ευτυχώς δεν πρόσεξε τις κοκκινήλες.
Την επόμενη ξύπνησα πάλι νωρίς για σχολή και πήγα στα παιδιά το απόγευμα. Ένιωθα όμως τον οργανισμό μου πολύ κάπως. Την ψυχολογία μου χάλια χωρίς κανένα σοβαρό λόγο.
Την επόμενη 3/3 ανέβασα πυρετό 38. Το περιεργό όμως ήταν πως δεν είχα άλλα συμπτώματα.Και ένιωθα καπως περίεργα. Πόναγε όλο μου το κορμί παντού. Όπου και αν με έπιανα. Την Πέμπτη δεν είχα πια πυρετό αλλά συνέχιζα να νιώθω κάπως. Πως όλα μου φταίνε. Πως γενικά κάτι πάει λάθος μ'εμένα. :P
Την Παρασκευή στις 6 το πρωί ξύπνησα απότομα από ίλλιγκο. Τόσο τρομερός ήταν που με ξύπνησε. Δεν γύρναγαν απλά όλα όταν άνοιγα τα μάτια μου. Ένιωθα να γυρνάνε όλα μέσα στο κεφάλι μου ακόμα και όταν τα είχα κλειστά. Λέω θα περάσει. Αδύνατον όμως...Ούτε κουνίσω το κεφάλι μου ένα χιλιοστό πιο εκεί δεν μπορούσα. Ήταν μαρτύριο. Κάτι έχω λέω. Όπως όπως τράβηξα το πάπλωμα της αδερφής μου και της είπα να ξυπνήσει την μαμά μου. Ξύπνησε και η καημένη η μαμά μου τρομαγμένη. Και εγώ να μην ξέρω τι έχω. Να σηκωθώ δεν μπορούσα. Ένιωθα πως το κεφάλι μου ήταν 500κιλά+. Άρχισα να κλαίω. Την ρώταγα έαν θα περάσει. Της ζήταγα βοήθεια. Όπως όπως κάλεσε έναν γιατρό ο οποίος ήρθε και με είδε. Φοβήθηκε και αυτός μήπως μην μου είχε κάνει καμία μηνιγγίτιδα η ίωση που είχα και με πείραξε και κάλεσε ασθενοφόρο. Θα πρέπει να το πήρε τηλέφωνο 2 φορές για να ξεκουνηθούν να έρθουν. Η αδερφή μου έλεγε ότι θα περάσει και εγώ απλά της έλεγα πως εύχομαι να μην της τύχει ποτέ τέτοιο πράγμα. Ήθελα να κάνω εμετό. Ξανά έβαζα τα κλάματα. Ορκιζόμουν πως δεν θα ξανά βάλω ρακί στο στόμα μου. Ήθελα να περάσει απλά αυτό το μαρτύριο.
Όταν ήρθα οι τραυματιοφορείς έφεραν ενα καροτσάκι στο δωμάτιο."Σήκω" μου είπανε.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω" τους είπα. Τελικά κατάφερα για 2 δευτερόλεπτα να σταθώ στα πόδια μου πριν καταρεύσω πάλι. Το καρότσι δεν χόραγε στο ανσασερ.Κατεβασαν κάτω το καρότσι και ο γιατρός μπήκε μαζί μου στο ανσασερ.Έπρεπε για 2'λεπτά να μείνω στα πόδια μου.Φοβάμαι του έλεγα εγώ,θα περάσει μου έλεγε ο καημένος.Ευτυχώς τα κατάφερα πριν καταρεύσω πάλι.
Με βάλανε μέσα στο ασθενοφόρο και ξεκινήσαμε. Μου βάλανε και μια κουβέρτα. Ένιωσα μια ανακούφηση που θα πήγαινα κάπου με γιατρούς. Δεν τους φοβάμαι τους γιατρούς. Δεν μου αρέσουν βέβαια τα νοσοκομεία αλλά όταν προέχει η υγεία δεν τους φοβάμαι. Στο Γεννηματά μου είπανε πάνε και ένιωσα μεγαλύτερη ανακούφηση. Είναι από τα καλύτερα νοσοκομεία. Στο Γεννηματά είχα πάει και για τον κολικό νεφρού.
Μέσα στο ασθενοφόρο έκανα εμετό. Παρακάλαγα να περάσει αυτό το μαρτύριο. Και όταν έβλεπα ήλιο συνειδητοποιούσα μέσα στο χαμό μου πόσο όμορφη είναι η ζωή. Σκέφτηκα σε κάποια φάση την παιδική μου φίλη την Σ. που είχα πάει στην κηδεία της τον Νοέμβριο. Πόσο άδικη μπορεί να είναι η ζωή για μερικά άτομα... Σκέφτηκα και τον Γ. Ήθελα να ήταν εκεί να του φωνάξω ένα πως τον λατρεύω και αυτό.
Δεν θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα. Έχω που έχω 6 βαθμούς μυωπία είχα και την ζαλάδα....
"Έλα κουκλα,για φωτογράφηση είσαι."μου έκανε πλάκα ο τραυματιοφορέας. Με πήγαν με το φορίο αμέσως σε νευρολόγο. Μου έβγαλαν την κουβέρτα. Αυτός μου είπε να κοιτάζω το δαχτυλό του και κάτι τέτοια ιατρικά. Με ρώταγε πράγματα. Φοβήθηκαν και με βάλανε αμέσως και για αξονική. Μια νοσοκόμα μου πήρε αίμα και μετά μου έβαλε κάτι άλλο στο δεξί χέρι για φάρμακα. Της είπα ότι κρυώνω και με σκέπασε με μια άλλη κουβέρτα. Σε κάποιες στιγμές μούδιαζαν τα χέρια μου από το φόβο μου. Όχι Μαρία,τώρα είσαι με γιατρούς,μην φοβάσαι,μου έλεγα.
Από τους νευρολόγους ήμουν οκ και έτσι μ'έστειλαν στους ωτορινολαρυγγολογους. Κυρία εγώ πάνω στο φορίο. Απέξω θα πρέπει να περίμεναν πολλά άτομα έαν έκρινα από την φασαρία αλλά ήμουν επείγον περιστατικό οπότε κυρία μ'έβαλαν αμέσως μέσα. :P
"Απάντα μου σε μερικές ερωτήσεις καλή μου." μου είπε μια γλυκιά γιατρός."Κοίτα το δαχτυλό μου και ακολούθα του...Χμμμ ναιιι 2ου,1ου,3ου...." την άκουγα να λέει. "Βάλτε την για εισαγωγή."
"Θα περάσει;"έσκουζα εγώ.
"Ναι καλή μου μην ανησυχείς." Φώναξε και τον υπεύθυνο γιατρό."Είναι 3ου βαθμού το βλέπετε; Άνοιξε πάλι τα μάτια σου. Να 2ου,1ου,3ου...Από τους νευρολόγους στάλθηκε."
"Ωραία να την κάνουμε εισαγωγή και η μαμά της να ετοιμάσει τα χαρτιά."
Δεν ξέρω τι σκατά μπορεί να είχα που έπρεπε να με κρατήσουν μέσα αλλά ένιωθα ασφάλεια με τόσους γιατρούς γύρω μου.
Η μαμά μου μπήκε μέσα τρομοκρατημένη."Σοβαρευτήτε άλλη είναι η ασθενής και άλλη κλαίει;"της είπε η γιατρός και εγώ ήθελα να βάλω τα γέλια αλλά δεν μπορούσα. :P
"Αααα ναι άμα θέλετε κλάματα θα βγείτε έξω." της είπε ψύχραιμα ο υπεύθυνος και ήθελα πάλι να γελάσω. :P
Κυρία εγώ πάντα στο φορίο έκανα όλες τις εξετάσεις σε περίπου ένα τέταρτο. Μου έκαναν ακτινογραφία. Μου βάλανε κάτι στα αυτιά και άκουγα ήχους. Μου έκαναν καρδιογράφημα.
Στο καρδιογράφημα άκουσα τον τραυματιοφορέα να λέει πως είχα ίλλιγκο 3ου βαθμού και πως γι'αυτό δεν μπορώ να σηκωθώ."Έχω περάσει και ξέρω.Είναι χάλια,αλλά θα περάσει."
Η αδερφή μου δεν μπορούσε να είναι μαζί μου. Δούλευε,οπότε ήρθε η καλη μου η Α... Πήρα τηλέφωνο την Ν. και ήρθε και εκείνη αμέσως ενώ η μαμά πήγε σπίτι να μου πάρει πράγματα. Η Ν. πήγε και μου πήρε ένα φάρμακο. Η Α. με παρηγορούσε. Ήμουν πολύ ευάλωτη. Ήθελα απλά συνέχεια να κλαίω. Σχεδόν όλη την ώρα είχα κλειστά τα μάτια μου. Ήταν αδύνατον να τα έχω ανοιχτά από τον ίλλιγκο...Ήρθε μια πολύ γλυκιά νοσοκόμα να μου κάνει μια ένεση.Μικρότερη από εμένα ήτανε.
"Δεν φοβάσαι έτσι;"
"Κάνε μου ότι θες αρκεί να περάσει."της είπα.
Μετά από καμία ώρα ήρθε και με είδε ο υπεύθυνος ο γιατρός.
"Δεν με πείθεις"μου είπε με χάρη.
Χαμογέλασα.
"Δεν κάνει να σηκωθείς..."μου είπε.
"Αχα...και φαγητό; Πεινάω."
"Ούτε θα φας ούτε θα πιες."
"Όσο πάτε το κάνετε και καλύτερο" του είπα και ήθελα πάλι να κλάψω.
Μου βάλανε ορό. Μου βάλανε ενδοφλέβιες αντιβιώσεις. Το χαρτί μου έλεγε πως θα μείνω μέσα μέχρι της 10/3. Ήθελα να ξανά κλάψω. Η Ν. ρώτησε τον γιατρό πότε θα περάσει η ζαλάδα και της είπε σε μερικές μέρες. Ήθελα πάλι να κλαψω.
Ευτυχώς με πήγαν σε δωμάτιο με ένα κορίτσι στην ηλικία μου. Η Ν. και η Α. με βοήθησαν να πάρω μερικά τηλέφωνα άλλες φίλες μου να ενημερώσω και να στείλω μερικά μυνήματα γιατί εγώ από την ζαλάδα ούτε το κινητό μου στο αυτί μου δεν μπορούσα να κρατήσω.
Όμως αφούτου με πλάκωσαν στις ενέσεις δεν θυμάμαι από εκεί και πέρα πολλά πράγματα. Θα πρέπει να ήμουν σαν ζόμπι. :P Μ'ενοχλούσε και ο ορός. Η Ν. έφυγε πιο νωρίς. η Α. δεν θυμάμαι πότε έφυγε,αλλά νομίζω ξανά ήρθε το απόγευμα. Κοιμόμουν. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου,είδα τον μπαμπά μου και μετά ξανά κοιμήθηκα.
Θα πρέπει να ξύπνησα για τα καλά κάπου στις 9 το βράδυ όταν είπα στην μαμά μου ότι έχω πεθάνει της πείνας.
"Τι πεινάς καλέ; Να εδώ το φαγητό σου." μου είπε μια νοσοκόμα και μου έβαλε τον ορό να τρέχει πιο γρήγορα.
Κάποιες στιγμές κοίταζα τα χέρια μου και το πρόσωπό μου στην οθόνη του κινητού μου. Και τα χέρια μου και το προσωπό ήταν άσπρα. Σαν το πανί....Γενικότερα ίσως η Παρασκευή να ήταν από τις εφιαλτικότερες εμπειρίες μου.Αλλά τα μυνήματα που μου έστελναν οι φίλοι μου λέγοντας πως με αγαπάνε με καλυτέρευαν ψυχολογικά.
Το Σάββατο και η Κυριακή ήταν πολύ πιο ευχάριστες μέρες. Με άφησαν να φάω. Μου είπαν βέβαια ανάλατα γιατί μου έδιναν κορτιζόνη. Και συνέχιζαν να μου δίνουν ενδοφλέφιες αντιβιώσεις και 2 ενέσεις κάθε μέρα. Αλλά ήρθαν να με δουν φίλες μου και το Σάββατο και την Κυριακή. Συνειδητοποιώ βέβαια τώρα ότι μίλαγα σαν ζόμπι από τις ενέσεις. Τελείως σαν τζάνκι. Και μόλις μου της έκαναν μετά από καμία ώρα με έπερνε ο ύπνος.
Ομως δεν φοβόμουν πια. Δεν άφησα καμία μέρα να κοιμηθεί κανείς μαζί μου. Όταν ήθελα κάτι πάταγα ένα κουμπάκι και ερχόταν αμέσως η νοσοκόμα. Ήταν εκπληκτικό. Το μπάνιο ήταν πεντακάθαρο. Είχε φουλ ζέστη στα δωμάτια. Την Κυριακή το βράδυ κιόλας ένιωθα καλύτερα και άκουγα το βράδυ μουσική στο κινητό μου.
Την Δευτέρα μου ανακοίνωσε ο διευθυντής ότι μπορώ να πάρω εξητήριο αφού σηκώνομαι και τρώω. Χαρά εγώ. Θα πάω σπιτάκι μου να κάνω μπάνιο,να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου!! Η γιαγιά μου ήταν μαζί μου όταν ήρθε ο υπεύθυνος γιατρός.
"Θα φύγεις αλλά θα προσέχεις πολύ. Και μην γελάς. Δεν ήταν αστείο αυτό που έπαθες."
Του έριξα ένα βλέμμα λίγο σε φάση τι μου λέει τώρα και αυτός αλλά υπάκουσα. :P
Ήρθε η μαμά μου. Τακτοποιήσαμε και τα χαρτιά που έπρεπε και μας είπαν πριν φύγω να περάσω από τον γιατρό.
"Επαθες φλεγμονή σ'ένα νεύρο κοντά στο αυτί."Μου είπε.. "Δεν ξέρουμε από τι μπορεί να προκλήθηκε όμως είναι λίγο παράξενη αρρώστια. Αιθουσιαία νευρίτιδα λέγεται και έχεις περιστροφική ζαλάδα προς τα αριστερά. Δεν κάνει να σηκώνεις βάρυ. Να τραντάζεσαι. Γενικά για 1 εβδομάδα να κάτσεις σπίτι. Πρέπει να κάνουμε σωστή αγωγή εάν δεν θες να έχεις για μήνες ζαλάδες."
Εκεί τρόμαξα λιγάκι.
"Θα κοιμάσαι από τα δεξιά ή ανάσκελα. Θα πέρνας και τα φαρμακά σου. Και σε 10 μέρες θα έρθεις να σε ξανά δω. Δεν ήταν απλό αυτό που έπαθες...Μόλις σε είδα δεν ήθελα καν να σου κάνω εξετάσεις,ήσουν πολύ χάλια."
"Εντάξει"του είπα και ανεβοκατέβασα το κεφάλι μου.
"Μην το ανεβοκατεβάζεις."
"Εντάξει" είπα και προσπάθησα να μείνω σταθερή.
Γύρισα με χαρά σπίτι μου έχοντας όμως μια αδυναμία. 3 μέρες τώρα απλά κάθομαι,κοιμάμαι,βλέπω tv. Όταν περπατάω νιώθω μια ζαλάδα,και έχω αστάθεια. Μου είναι δύσκολο πχ να ντυθώ ακόμα και γρήγορα. Αλλά θα περάσει υποθέτω...
Έχω πέσει πολύ ψυχολογικά. Δεν μου αρέσει να μένω μέσα στο σπίτι. ΧαζοΜάρτιος. Και νόμιζα ότι μόνο με τον Ιούλιο είχα θέμα. Κάθε πρωί νιώθω τόσο πεσμένη. Και δεν μπορώ και αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να περπατήσω σε μια ευθεία. Φάση είναι αυτή και θα περάσει μου λέω.
Χρωστάω άπερα στην Α. και στην Ε. Όχι φίλες...αδερφές πλέον.
ΑΑΑ σας είπα ότι η Ε. τελικά πέρασε στην Αγγλική Φιλολογία;;;; Μεγάλη τρέλα όταν το μάθαμε! Κλαίγαμε μαζί από χαρά. Έτρεμα από ενθουσιασμό!! Ίσως ήταν η 2η φορά στην ζωή μου που χάρηκα τόσο. Ναι το πιστεύω πως η Ε. έχει άστρο. Μεγάλο άστρο...!! Εκεί ανήκει. Στα αγγλικά. Και εκεί θα θριαμβεύσει και το ξέρω! :)
Mέσα σ'ολα συνεχίζω να σκέφτομαι τον Γ. Και θέλω να του μιλήσω να του πω τι πέρασα.
"Τι φοβάσαι;"με είχε ρωτήσει μια φορά. Δεν μου είχε ξανά κάνει τέτοια ερώτηση αγόρι.
"Να μην πάθουν τίποτα αγαπημένα μου πρόσωπα...Εσύ;"
"Τα νοσοκομεία." μου είχε απαντήσει. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε αν το έλεγα τι πέρασα.
Και παράλληλα υπάρχουν άλλα άτομα που θέλουν να με φλερτάρουν και να με γεμίσουν ψυχολογικά και εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Δώσε ευκαιρίες στους ανθρώπους... Πρέπει να δίνεις λέω ευκαιρίες. Αλλά πάλι σε τείχους πέφτω. Και νομίζω πως όσο και αν φλερτάρω μ'άλλους πως κανείς δεν φαντάζει αυτό το τέλειο...Πως κανείς δεν μ'εχει κάνει να νιώσω πως είμαι το πιο ευτυχισμένο άτομο στον πλανήτη όπως ο Γ. Μερικοί είναι υπερβολικά πέφτουλες. Άλλοι δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει το φλερτ. Μερικοί ξέρουν να σε σεβαστούν. Άλλοι είναι σοβαροί με καθόλου χιούμορ...Και μετά πέφτω πάλι ψυχολογικά και μου την δίνει αυτή η κατάσταση. Μου την δίνει να υπάρχουν άτομα που θα έκαναν πράγματα για εμένα......ενώ εγώ όλα αυτά που θέλουν να κάνουν θα ήθελα να τα κάνει ο Γ. Και μου την δίνει που ο Γ. ήταν σαν να ήταν πάντα στο κεφάλι μου. Ήταν σαν να μου έλεγε αυτό που ήθελα να ακούσω. Σαν να ήξερε τι ήθελα να νιώσω. Σαν να ήταν συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου. Κάθε μέρε που πέρναγε και του μίλαγα τόσο πιο πολύ τον λάτρευα και μου άρεσε.
Και μετά σηχτιρίζω πάλι την απόσταση. Σηχτιρίζω πάλι την ζωή. Θυμάμαι το τηλεφωνημά του τα Χριστούγεννα και θέλω μια να χαμογελάσω και μια να κλάψω....Και νομίζω πως πουθενά δεν θα βρω αυτό το καθαρό,όμορφο και ειλικρινές βλέμμα του Γ. Αυτό που ξέρεις πως η ψυχή του άλλου είναι καθαρή και όμορφη...
Και για άλλη μια φορά δεν ξέρω τι να κάνω.
Θα περάσει.
Όλα θα περάσουν.
Εγώ είμαι η Μαρία που όλα τα ξερπερνάει μου λέω. Και ύστερα κοιτάζω κάτι αναρτήσεις πιο παλιές μου και λέω πως εδώ τα κατάφερα σε πιο δύσκολες καταστάσεις. Και αν υπήρχαν στιγμές που όλα μου φαίνονταν πιο δύσκολα τελικά όλα έφτιαξαν και έγιναν όμορφα.
Οπότε για άλλη μια φορά προσπαθώ να επικεντρωθώ στο γεγονός πως έχω φίλους που με αγαπάνε. Συγγενείς. Μια αγαπημένη αδερφή. Μια σχολή που αγαπώ. Και πως όλα θα πάνε καλά αρκεί εγώ να τα βλέπω καλά. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια αλλά πρέπει.
Είμαι μόνο 21 και αν κάνω έτσι από τώρα,πως θα κάνω δλδ στα 30; :P
Πρέπει να δω τα πράγματα θετικά.
Αλλά δε φταίω και εγώ ρε γαμώτο. Το είδατε. Λίγο πάνε να φτιάξουν τα πράγματα και ξαφνικά πάντα κάτι μας τυχαίνει.
Μου λείπει ο Γ.
Μου λείπει η ελευθερία να μην ορίζεις κανείς άλλος την ευτυχία μου πέρα από εμένα.
Μου λείπει η αγάπη που είχα νιώσει...
Αυτά από μια μίζερη μιζερηηηη μιζερηηηηη Φλερ που προσπαθεί όμως να χαμογελάσει.
Από μια Φλερ που για άλλη μια φορά θέλει να προχωρήσει τον χρόνο είτε πολύ μπροστά είτε πολύ πίσω. Βέβαια όταν μπήκε το 2015 να πω την αλήθεια ένιωσα περισσότερο φόβο. Έχω αρχίσει να φοβάμαι γιατί είναι τόσο απρόβλεπτη αυτή η ζωή.
Αλλά ταυτόχρονα μάλλον είναι και πολύ όμορφη.
Εύχομαι όλοι να είστε καλά στην υγεία σας!
Είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε.
Να χαμογελάτε και να αγαπάτε κάθε μέρα! :)
Αυτό από το οποίο έβαλα τον τίτλο και μου αρέσει πολύ
Tried to keep you close to me, But life got in between
Tried to square not being there
But think that I should have been
Once upon a different life
We rode our bikes into the sky
But now we call against the tide
Those distant days are flashing by :
Αυτό που είναι αφιερωμένο στον Γ. και μου θυμίζει τον Αύγουστο...
Well I don’t know how and I don’t know why
But when something’s living well you can’t say die
You feel like laughing but you start to cry
I don’t know how and I don’t know why
Well I don’t have many and I don’t have much
In fact I don’t have any but I’ve got enough
‘cos I know those eyes and I know that touch
I don’t have many and I don’t have much
I’ll see you some day before the end
I don’t know where and I don’t know when
But oh darling my hearts on fire
For you
For you oh
Και αυτό που μου θυμίζει την χαζοχαρούμενη φάση της εξεταστικής μου :P :
