Μια φλόγα ζωντάνιας :)

Πέμπτη βράδυ γύρω στης 9.

Ώρες πριν προσπαθούσα να θυμηθώ πως ακριβώς ένιωθα όταν ήμουν πέρυσι γεμάτη.Να ξανά θυμηθώ εκείνη την ελαφρά φλόγα που ένιωθα και με γέμιζε ζωντάνια.
Όταν...

Μ"Με πήρες εσύ τηλέφωνο?"
Κ"Όχι γιατί?"
Μ"αα,τίποτα.Είδα ότι με πήρε ένας αριθμός και έλεγα μήπως ήσουν εσύ."
Κ"αα.Που είστε?"
Μ"Εδώ μωρέ κοντά στην στάση του 421...Πάμε προς τα Hondo Cender."
K"Τι??Ποια στάση του 421?Στην πλατεία?"
Μ"Ναι!Γιατί εσείς που είστε?"
Κ"Έξω από τα Hondo!"
Μ"αα!!Μείνετε εκεί!Ερχόμαστε."

Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας
Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω...



Πιάνω αγκαζέ την αδερφή μου και μια φίλη μου και αρχίζουμε να περπατάμε.Όσο πλησιάζουμε τόσο πιο πολύ ανυπομονώ.
Μ"Που είστε?"
Κ"Μέσα στα berska"

Ψάχνω με το βλέμμα μου μέσα το μαγαζί.Ψάχνω για δυο κοπέλες με όμορφες μπούκλες.

Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει
Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...

Επιτέλους!
Χαμογελάω βλέποντας τα καστανοπράσινα μάτια της Κατ. και τις μπούκλες της.Μου χαμογελάει.Τρέχω.Τρέχει.Την αγκαλιάζω σφιχτά.

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά




Από πίσω μου με ακολουθεί η αδερφή μου η οποία αγκαλιάζει και εκείνη την Κατ.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο εμφανίζεται και η Κ. μου!
"Κατ. μου τι κάνεις?"την ρωτάω
"Καλααα!:D Εσείς πως είστε?Ήρθαμε εδώ να χαζέψουμε,έχει κάτι ωραία μποτάκια εκεί."
"αα,ναι όντως είναι ωραία!"απαντάω.

μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να

"Γουτσούνι μου!"φωνάζει η Κ.
Χαζογελάω πονηρά.
"Καλά θα δεις.Μαζί δεν θα είμαστε 5 μέρες Θεσσαλονίκη?"
"Ωχ,ναι!χαχα"απαντάω.

την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά

"Πες μου,πως περνάς στην Καλαμάτα?Πως πάει η σχολή?"ρωτάω την Κατ.
"Μια χαρά όλα!Εσάς πως πάνε τα μαθήματα?"
"Καλά,πήρα στην Ιστορία 18.1"της λέω.
"Αχ,μου έλειψε το φροντ.Εσας δεν σας έλειψε?"ρωτάει η Κατ.
"ΩΩ,ναι."λέει η αδερφή μου παραπονιάρικα και συμφωνώ.
"Και να θέλουμε να πάμε να πούμε ένα γεια έκλεισαν -.- Λέμε γεια στους τοίχους."παραπονιέται η Κατ.

μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

"Κατ. τα Χριστούγεννα λέγαμε να πάμε μπουζούκια όπως πέρυσι"λέω και γελάω.
"Αααχ,ναι εγώ θέλω!"
"Ωραία!"
Ξαφνικά η αδελφή μου ξανά αγκαλιάζει την Κατ."Να κάνουμε αγκαλίτσα την Κααααατ!"φωνάζει.
"Ναιιιι!"λέω και εγώ και τρέχω να την ξανά αγκαλιάσω.
"Ελάτε να κάνουμε όλοι μια ομαδική αγκαλιά"προτείνει η αδερφή μου.
Αγκαλιαζόμαστε όλες γελώντας.

Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω

"Λοιπόν πάμε τώρα εμείς.Να φάμε κανένα σουβλάκι και θα τα πούμε"λέει η Κατ.
"Αχ,μωρέ δεν έχω συνηθίσει να τις βλέπω για λίγο"απαντάει η Κ.
"Χαχα,μην ανησυχείς.Θα με χορτάσεις στην Θεσσαλονίκη."απαντάω χαμογελαστά.

πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...




Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να

Τις χαιρετάμε και μετά φεύγουν.
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα.
Πριν λίγα μόλις δευτερόλεπτα ένιωθα γεμάτη.Χαμογέλαγα με την καρδιά μου.Αγκάλιασα με την ψυχή μου.Μίλαγα με μια φλόγα ζωντάνιας...;)

την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Ξέρετε κάτι?
Όταν βρείτε τέτοιους φίλους,που σας κάνουν να νιώθετε ζωντανοί μην τους αφήσετε να φύγουν.Και αν δεν έχετε βρει ακόμα τέτοιους φίλους,αλήθεια μην βιαστείτε.Θα έρθουν εκείνοι από μόνοι τους.Και όταν θα είστε μαζί τους θα πλυμμηρίζεται από ζωντάνια.
Θα νιώθετε γεμάτοι.;)





Πότε βροχή, πότε αέρας, μια προσευχή, λόγια μητέρας
Φωνές που ακούγαμε παιδιά. Για μια στιγμή θέλω...

Είναι νωρίς, ζωή χαράζει, σαν μολυβιά στ' όνειρο στάζει
Ο αέρας παίρνει τα μαλλιά. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Είναι αργά, λόγια δεν βρίσκω, όση ομορφιά κι αν σου χαρίσω
πίσω απ' τα φώτα της ζωής. Για μια στιγμή θέλω να...

Σε κοιτώ να γελάς και να φεύγεις πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για ν' αρχίσει πάλι και να
την κοιτάς να γελά και να φεύγει πάλι μπροστά
μια ζαριά η ζωή για να σβήσει πάλι

Μια ζαριά είναι η ζωή.Και θες να βλέπεις αυτούς που αγαπάς να χαμογελούν.Μια ζαριά είναι η ζωή.Και αν σου κάτσει? ;) :P

ΥΓ:Έχω βρει τα πρόσωπα τα οποία άμα τα σκεφτόμουν ο προστάτης μου θα έβγαινε τόσο δυνατός που θα έδιωχνε όλους τους Παράφρονες!:D
ΥΓ2:Ναι,πάμε για 5 μέρες στην Θεσσαλονίκη στην Ε.!
ΥΓ3:Μου λείπει ο περσινός Νοέμβριος.
ΥΓ4:Αγαπώ τα ρακόμελα!

Καληνύχτα!:)

Και εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...;)

Ξέρετε?Είναι μεγάλο πράγμα η καθημερινότητα σου.
Κάθε χρόνο έρχονται,μένουν ή φεύγουν στην καθημέρινότητα μου διαφορετικοί άνθρωποι.

Το πιο δύσκολο είναι όταν φεύγουν.




Μου αρέσει όταν είμαι μέρος της καθημερινότητας κάποιου και είναι μέρος και δικό μου.Είναι σαν να έχετε δώσει ένα αόρατο ραντεβού.Πάντα.Κάθε εβδομάδα.Κάθε μήνα.Κάτι μόνιμο που προσφέρει ασφάλεια.Αλήθεια,αγαπώ να είμαι στην καθημερινότητα αυτών που αγαπώ.Να ξέρω πως αποτελώ ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους,και κατά συνέπεια της ζωή τους.




Μα πάνω απ'όλα βρήκα τι αγαπώ.Αγαπώ να τους ζω!
Μέσα από την καθημερινότητα μαθαίνεις να ζεις με τους άλλους.Βλέπεις τις συνήθειες τους.Τις ατάκες τους.Μαθαίνεις τον τρόπο που αντιδρούν στα γεγονότα.Τον τρόπο που μιλάνε.Τον τρόπο που θα πουν πάντα "Καλημέρα"ή "Καλό Βράδυ".Βλέπεις τον αληθινό τους χαρακτήρα με λίγα λόγια.Συνειδητοποιείς αν μπορείς πραγματικά να συμβιώσεις μαζί τους.Μαθαίνεις τι τους ανησυχεί.Τι τους πονάει.Μαθαίνεις πότε θα σου χαμογελάσουν.Πότε θα σε αγκαλιάσουν.Τους ζεις.Βλέποντας τους να μιλάνε,να σε ρωτάνε,να σου απαντάνε.Να είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής σου.




Μην αγνοείται αυτούς που βρίσκονται γύρω σας.Ίσως κάποτε να μην έχετε ξανά την δυνατότητα να τους ζήσετε καθημερινά.




Και πιστέψτε με πονάει να τους ζεις μόνο 3 ώρες το Σάββατο,ή κάπου 2 ώρες μιας Κυριακής.Σου λένε τα νέα τους.Αλλά δεν βλέπεις απευθείας τις αντιδράσεις τους.Χάνεις να βλέπεις τις συνηθειες τους.Ξεχνάς πως είναι να βλέπεις κάθε μέρα το πρόσωπο τους.Γιατί πολύ απλά δεν τους ζεις πια.Και δεν σε ζουν.

Μακάρι να έμεναν για πάντα στην καθημερινότητα μου αυτοί που αγαπώ...
Τελικά Ο-Λ-Α είναι μία συνήθεια.Είτε ευχάρηστη είτε δυσάρεστη.

Αυτό γιατί αγαπώ την μουσική του:


Αυτό γιατί μου είχε κολλήσει:



Και τέλος αυτό γιατί αγαπώ τους στίχους του:



Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ
στα μάτια σου να λάμπει ένα φως
να ταξιδεύει σαν ανήλικος θεός
στο πρόσωπό σου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
να μην ξεχάσεις την δική μας επαφή
τώρα που βρήκες σε μιαν άλλη διαδρομή
τον εαυτό σου

Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα
και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα

Εκείνα που δεν πρόλαβες να πεις
τώρα κοιμούνται σε μια διάφανη σιωπή
στο μαξιλάρι σου κεντάω μιαν ευχή
να μην φοβάσαι

Εκείνα που δεν πρόλαβες να δεις
τώρα θα γίνουν εικόνα μαγική
ένα τραγούδι που θα μοιάζει προσευχή
να με θυμάσαι

Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα
και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα

Είστε ακόμα εδώ,σωστά? :)

Η παράσταση.

"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις."


Μία παράσταση.

Πολλοί οι πρωταγωνιστές.
Οι βασικοί όμως είναι τέσσερις.

Και οι πρόβες ξεκινούν.
Πρωταγωνιστώ μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.




Ένας ηθοποιός φεύγει από την παράσταση.Ή μάλλον δεν φεύγει.Έτσι λέει το έργο.Το σενάριο.Και φεύγοντας παίρνει μαζί σου κάτι από εσένα.Κάτι που το είχε πριν από εσένα.Το όνομα σου.
Πρωταγωνιστώ μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.

1,2,3 βήματα μπροστά στην μεγάλη σκηνή.
4,5,6 και ήρθε η σκηνή της αποκάλυψης.

10,9,8,7 και τα δάκρυα κυλούν.

Οι δυο αρχικοί πρωταγωνιστές έρχονται μπροστά.
Ένας άντρας και μια γυναίκα.
Δεξιά πάει ο ένας.Αριστερά ο άλλος.
Λάθη κάνει ο ένας.Λάθη κάνει και ο άλλος.




Είμαι στην μέση.Στην κρύα σκηνή.Μπροστά στις άδειες καρέκλες.Τι να τους πω και τι να καταλάβουν?
Ποιον δρόμο? Δεξιά?Αριστερά? Ή στην μέση?
Στο πουθενά για το πουθενά.

Ψέμματα λέει το σενάριο,το έργο.Ψέμματα και οι ηθοποιοί.Γιατί αυτό είναι ηθοποιοί.Καταδικασμένοι να παίζουν αυτό που δεν είναι.Να δείχνουν αυτό που δεν νιώθουν.Να λένε λόγια που δεν ξέρουν.ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Να ετεροκατευθύνονται από ένα απλό σκηνοθέτη...

Χαμογελάς.Είσαι ακόμα στην μέση.
Άξιοι της μοίρα τους και οι δύο οι ηθοποιοί.
Να άλλος ένας πρωταγωνιστής που σου μοιάζει.Ξέρεις ότι αν δεν είχες αυτόν θα είχες φύγει από την παράσταση.Από το θέατρο.

Όλα διαδραματίζονται σ'ένα σπίτι.Όσο σπίτι μπορεί να είναι ένα ψυχρό θέατρο.Το δικό μου σπίτι.

Πρωταγωνιστώ στο "Θέατρο του Παραλόγου".Έτσι μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.

Στο βάθος η αίθουσα γεμίζει.Μπαίνουν οι θεατές.Χαμογελάς.Θα παίξεις για εκείνους.Επειδή σε βλέπουν εκείνοι.Ο στόχος είναι η μετατροπή τους δράματος σε κωμωδία.Ο στόχος είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Καλοί μου θεατές,βοηθήστε εμένα μια πρωταγωνίστρια να το πετύχω.

Τώρα η αίθουσα είναι πιο ζεστή.
Μια ζεστή ανάσα.Ο ι φ ί λ ο ι σ ο υ. :)Είναι ακόμα εδώ.
Μια αγκαλιά όσο ένας θησαυρός.

Ξέρετε τι υπόθεση έχει το έργο που παρακολουθείτε?
Μια δεκαοκτάχρονη που προσπαθεί να θυμίσει στους γονείς της με τι την μεγάλωσαν:ΜΕ ΑΓΑΠΗ.




Δεν κατάλαβα τελικά τις αποφάσεις του σκηνοθέτη.
Γιατί πρέπει να υπάρχει ο θάνατος?
Γιατί πρέπει να υπάρχει η αρρώστια?

Μα πάνω απ'όλα γιατί πρέπει να υπάρχει ο χωρισμός?

Κύριε σκηνοθέτη,θέλω να αλλάξω παράσταση!Να πάω σ'άλλη.Οκ θα προσπαθήσω να κάνω τα αδύνατα δυνατά για αυτή αλλά μετά θα φύγω.
Η προδοσία,τα ψέμματα και οι φωνές δεν αντέχονται.

Κύριε σκηνοθέτη κοίτα: :D ΧΑ! ΧΑΜΟΓΕΛΩ!
ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ!ΧΑ!

Οι κουρτίνες ανοίγουν.
Τα φώτα σβήνουν.
Ξεκινάει η παράσταση.

........
Βαθιά υπόκλιση.
Χειροκρότημα.

Κύριε σκηνοθέτη αλλάζω το σενάριο.
Όσο μπορώ.
Όσο έχω δύναμη ακόμα να αγαπώ.
Όσο ελπίζω.
Και όσο ονειρεύομαι.

Κύριε σκηνοθέτη,όσο και να θέλετε την μαγεία μου δεν την χάνω!Και θα δείτε που θα μαγεύσω και τους άλλους πρωταγωνιστές!

Η παράσταση από εδώ και πέρα θα παίζεται με τους δικούς μου όρους.
Γιατί η παράστασή μου παίζεται μόνο μια φορά.;)

~~~~~~~~~

Τον Οκτώβριο κατάλαβα όσο ποτέ άλλοτε πως υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από το αν θα πάρω 18 σ'ένα διαγώνισμα,αν θα έχω λεφτά να βγω,αν χαθώ λιγάκι με κάποιον φίλο.
Δεν σας έχω συνηθίσει σε αναρτήσεις που δεν περιλαμβάνουν νέα μου.Αλλά αυτά ήθελα να γράψω σήμερα.Αυτά με εκφράζουν.
Απλά στιγμές σαν και αυτή θα ήθελα να γύριζα τόσο στο πέρυσι.Και τι δεν θα έδινα...

Βολευτείτε,και παρακολουθήστε την παράσταση του Οκτωβρίου στο θέατρο του παραλόγου.;)



Καληνύχτα.:)



Friend, you bring me down
Friend, there's so much around
Try communicating
Don't anticipate.
Cause I want to run with you,
Cause I want to run with you,
Cause I want to run with you.
And maybe then, we could walk together.

Friend, you're getting paranoid
Friend, you're becoming so destroyed
They all laugh at you
They're all dismissing you.

Cause I want to run with you
And I want to run with you
And I want to run with you
And maybe then we could walk together.

Cause I want to see no pain this time
Cause I wanna see you shine.
Blind me, blind me, blind me.

Cause I want to run with you
Cause I wanna run with you
Cause I wanna run with you
And maybe then, we could walk together...together....together....together
Together..
I'm coming to drag you out, to drag you out
and we can walk together.

We can walk together.