Μου λείπεις...

Την Κυριακή δεν έκλαψε κανείς μας.Μόνο ο ουρανός έκλαιγε.
Και η γιαγιά είχε την ίδια στεναχωρημένη έκφραση στο πρόσωπό της.

Περίμενα καθώς πηγαίναμε να χτυπήσει το κινητό μου.Και να πούμε"κλασσικά ο παππούς,θα ρωτήσει αν φτάνουμε".
Πάντως δεν έχω διαγράψει τον αριθμό σου από το κινητό μου.Λες και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα με ξανά πάρεις τηλέφωνο.

Όταν είμαι εδώ,κάνω πως και εσύ είσαι εκεί.Και με περιμένεις.Όπως μας περίμενες πάντα.Και να χαρείς που θα έρθουμε.Και να μην θες τίποτε άλλο από την ζωή σου.
"Να παίρνετε τον προαστιακό και να έρχεστε.Όποτε θέλετε.Και θα μου κάνεις ένα τηλεφώνημα,και θα έρχομαι εγώ να σας παίρνω από τον σταθμό."

Και για άλλη μια φορά περίμενα να σε δω μέσα στο σπίτι.Ή έστω να έρθεις μετά από λίγο,με το μπλε σου μηχανάκι.Και να χτυπάς δυνατά την κόρνα.
Και να με φωνάξεις."Θέκλα.Τασουλάκι.Πρωτότοκο εγγονάκι μου."

Το κομπολόι σου αφημένο δίπλα στην φωτογραφία σου.Αυτό το κομπολόι που σε είχα ρωτήσει πως το κάνεις και το γυρνάς γύρω από τα δάχτυλά σου.

Το περιβόλι-το οικόπεδο δίπλα από το σπίτι-έχει γεμίσει χόρτα.Πράσινα χόρτα παντού.Δεν έχει το αφεντικό του να το περιποιηθεί."Και όταν εγώ θα βλέπω τα ραδίκια ανάποδα,να μου φροντίζεται τον κήπο.Ακους?Θα σε βλέπω!" "Χχαχα εντάξει παππού μην ανησυχείς."

Πριν φάμε έκανα τον σταυρό μου."Τον σταυρό σας τον κάνατε?"Ρώταγε με πονηρό ύφος πάντα εμένα και την αδερφή μου.

Αχ...και να ήσουνα εκεί να παίζαμε λίγο κουν καν.Ή να μου έλεγες να πω σου καλημέρα.
Καλοκαίρι 2012
Ξυπνάω με βαριεστημένο ύφος,και κατευθύνομαι προς το μπάνιο."Καλημέρα.:)" μου λες.
*Κουνάω το χέρι.*
"Πες το να το ακούσω.Καλημέρα."
"χαχα Καλημέρα.."λέω και εγώ νυσταγμένη.
Και μετά από λίγο κάθομαι να φάω πρωινό.
"Η ντάμα κούπα,όχι δεν κάνει...Ο βαλές σπαθί!Ααα,αυτός κάνει!"
"Μα τι κάνει?"ρωτάω την γιαγιά.
"Ρίχνει πασιέτζα.:P "
"αχαχχαχαχα."

"Τελείωσε το μπάι πας του στην καρδιά...Έτσι μου είπε ο γιατρός"είπε σε κάποια στιγμή η γιαγιά.

Αχ,και να ήσουν να έριχνες οινόπνευμα στο τζάκι.Τόσο οινόπνευμα που η φωτιά φούντωνε,και ευχαριστιόσουν να κάθεσαι δίπλα της.

Αχ,και πόσο θα ήθελα να με πάρεις τηλέφωνο να μου γκρινιάξεις λίγο."Με ξέχασες!Ποιος σε πάει τα καλοκαίρια στην θάλασσα ε?"
"Τι να κάνω βρε παππού,έχω διάβασμα.Δεν σε ξέχασα"
"Καλά καλά.Θα έρθεις καθόλου??"
"Δεν ξέρω θα δω."

Η αδυναμία μου σ'εσένα απεριόριστη.Είναι δυνατόν να σε ξέχναγα?Απλά πολλές φορές η ρουτίνα και το διάβασμα πίεζαν.

Αγγίζοντας τ'αστέρια λέγεται το μπλογκ μου.Πιστεύω πως έχεις γίνει ένα αστέρι τώρα και εσύ εκεί πάνω.Και μας προσέχεις.Και κάνεις παρέα με την άλλη μου γιαγιά,την Θέκλα.Που όταν εκείνη έφυγε,μας είχες πάρει εμένα και την αδερφή μου πιο εκεί,και προσπαθούσες να μας κάνεις να γελάσουμε.Πάντα τόσο καλός ήσουν.
Τον Αύγουστο δηστυχώς δεν είχα κάποιον να με κάνει να γελάσω.

Σαν εχθές θυμάμαι την τελευταία μας συζήτηση στο τηλέφωνο.27/8/12 
"Θα έρθεις?"
"Ναι θέλω να ξανά έρθω."
Και που χαιρόσουν που περάσαμε.
28/8/12,και έκλαιγα την επόμενη απαρηγόρητη.

Το Καλαμάκι χωρίς εσένα είναι αλλιώτικο.Είναι θαμπό.Είναι μουντό.
Χωρίς τα πειραγματά σου...το γέλιο σου...τις πλάκες σου...την γκρίνια σου...το καλαμάκι,είναι μισό.

6 μήνες χωρίς την φωνή σου.
6 μήνες χωρίς το γέλιο σου.
6 μήνες χωρίς τα πειράγματά σου.
6 μήνες χωρίς τα πράσινα φωτεινά σου μάτια.

Όταν φεύγαμε σταμάτησε να βρέχει.Ξανά βγήκε ο ήλιος.Σαν να ήθελες,η τελευταία εικόνα που θα πάρω μαζί μου από το Καλαμάκι να είναι "φωτεινή".Όπως και το καλοκαίρι.Πάντα "όμορφο" και "φωτεινό" το καλαμάκι.

Σήμερα λοιπόν...Ήθελα απλά να σου πω ότι μου λείπεις.Και ότι θα μου λείπεις.
Και ότι μου έλειπε η παρουσία σου στο Καλαμάκι.Στο σπίτι.Και ότι θα μου λείπει.


Έλπίζω να θυμάσαι τι μου έλεγες και τι σου έλεγα όταν ήμουνα μικρή"Σ'αγαπώ.Πάλα πάλα πάλα πάλα (και μετά από χρόνια) πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα πάρα,ΠΟΛΥ!"

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας?

Να μη μοιάζει με κανένα.

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας?

Μα να μοιάζει μ'όλα όσα αγαπάς.

..Να γεννιέται στα ρηχά κι εκί να μένει.

Να μην έχει ούτε λάμψη ούτε αξία.

Μα να φέγγει στην δική σου καταχνιά.

Νάνος Βαλαωρίτης

Μικρός θρήνος Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια Το δέρμα τους που ήταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο Δεν νιώθει πια τη ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους Όμως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας Και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς τους.

ΥΓ:Αυτό το τραγούδι μπαίνει για 3η φορά στο μπλογκ μου.Σπάει ρεκορ.xD
ΥΓ2:Να δείχνεται κάθε μέρα σ'αυτούς που αγάπατε,πως τους αγαπάτε.