And after all, you're my wonderwall....

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2019

Σε μια μπυραρία κάπου στην Αγία Παρασκευή.

Κάθεσαι απεναντί μου. Έχω παραγγείλει μια μαύρη μπύρα και εσύ ένα κοκτέιλ με ρούμι και μάνγκο.

Σου μιλάω για την ημέρα μου. Και εσύ για την δική σου. Έδωσες τα σήματα το πρωί ,τα πέρασες. Μου λες για μια εταιρεία που θέλει να σε δει στην Αγγλία. Έκλεισες εισητήρια αρχές Μαρτίου. 

Δεν θυμώνω. Δεν στεναχωριέμαι. Δεν αισθάνομαι τίποτα.

"Εμείς από πότε είμαστε μαζί;" με ρωτάς γλυκά.

"Από τέλη Νοεμβρίου" σου απαντάω επιφυλακτικά.

"Πρώτη φορά κρατάει τόσο ε; Βέβαια δεν ξέρω εάν μετρέται και τότε που ήμουν στο Τουμπάι."

"Ναι αλλά τότε είχαμε απόσταση"

"Ναι έχεις δίκιο." με κοιτάς γλυκά." Όταν είμαι καλά στην ζωή μου,μπορώ να είμαι καλά και μ'εσένα."
"Ναι αυτό όμως δεν μου αρέσει ακριβώς εμένα. Ήσουν ένα τσακ για να μην σου ξανά μιλήσω. Μόνο ένα τσακ"
"Σ'αυτή την φάτσα; Την δική μου φάτσα;"

"Έλα μην μου κάνεις γλύκες τώρα. Βασικά είναι και κάτι που δεν σου έχω πει." σου λέω με ακόμα μεγαλύτερη επιφύλαξη

"Όπααα,να σου φέρτε και άλλο ποτό να μιλήσει."

"χαχχα άκου κάπου τον Νοέμβριο έβγαινα με ένα άλλο παιδί. Ήταν καλό παιδί είχε πλάκα. Ένα βράδυ που είχα βγει μαζί του,δεν ξέρω τι είχα πάθει. Σε σκεφτόμουν... Αργότερα μόλις μπήκα στο μεσετζερ είδα ότι μου έχεις στείλει μήνυμα εσύ. Και λέω τι τηλεπάθεια είναι αυτή."

Σ'αυτό το σημείο πήρες ένα ύφος που χαιρόσουν.

"Εκείνες τις μέρες μπήκα σε πολλές σκέψεις για το εάν εσύ ή εκείνος αξίζει μια ευκαιρία από εμένα. Όμως για εσένα ένιωθα πράγματα. Με εκείνον δεν μου έβγαινε."

"Ναι αλλά αν σου είχε βγει παραπάνω με εκείνον,θα το συνέχιζες;"σε είδα προβληματισμένο. Μα γιατί μου το ρώταγες αυτό.

"Τι σημασία έχει το αν; Σημασία έχει τι τελικά έγινε."

"Ναι αλλά αν σου έβγαινε."

"Ναι αλλά δεν μου βγήκε,μαζί σου μου βγαίνει όμως."

"Δεν μου απαντάς."

"Μα γιατί ρωτάς;"

"Γιατί έτσι όπως το είπες ήταν σαν εγώ να ήμουν η καβάτζα σου." είπες με πειραγμένο ύφος.

"Όχι ομορφούλη μου." σ'αγκάλιασα επιτόπου. Σ'έσφιξα πάνω μου. Μακάρι να μπορούσες να καταλάβεις έστω και λίγο τι σημαίνεις για εμένα. Όχι τώρα. Αλλά εδώ και χρόνια."Είναι δυνατόν να πιστεύεις κάτι τέτοιο; Εάν κάποιος θα ήταν για καβάτζα θα ήταν εκείνος,δεν θα ήσουν εσύ."

Με σφίγγεις πάνω σου και με φιλάς. Με φιλάς τόσο ζεστά και με τόση θέρμη. Λες και θα με έχανες. Που εμένα δεν πρόκειται να με χάσεις ποτέ.

"Αλλά το τελειώσα μαζί του πριν βγω μαζί σου. Γιατί σημασία έχει τελικά για ποιον αισθάνεσαι πράγματα."

"Εσύ τι αισθάνεσαι για εμένα;" Eρώτηση ξαφνική. Που δεν την περίμενα. Τι να πω; Ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου; Να τολμήσω να το πω;

Τα χέρια μου είναι περασμένα πίσω από τον λαιμό του. Τον κοιτάζω και γελάω. Τα χάνω.

"Εγώ....Εγώ...Δεν ξέρω,είναι τόσα πολλά πράγματα...."

"ααα ωραία δεν ξέρεις." λες και γελάς και εσύ μαζί μου.

"Εγώ αισθάνομαι πολλά πράγματα..."

"Μήπως να σου φέρω καλύτερα ένα χαρτί να τα γράψεις;" 

"χαχα σταμάτα,μάλλον πρέπει να το συγκεκριμενοποιήσω κάπως ε;"

"Ναι χαχα"

"Λοιπόν δεν είμαι καθόλου καλή στα λόγια αλλά...Όταν σε βλέπω δεν μπορώ να βρω κάτι που να μην μου αρέσει πάνω σου. Είναι τα μάτια σου,ο τρόπος που μου μιλάς,το χαμογελό σου,η φωνή σου..."

"χμμμ" με κοίταζες με μάτια μου έλαμπαν.

"Η επικοινωνία μας...Ο τρόπος που κάνουμε πλάκες. Μου αρέσουν όλα. Πέρα από αυτό,σε αισθάνομαι σαν κάτι πολύ δικό μου. Σαν έναν πολύ δικό μου άνθρωπο."

Χαμογελάς.

"Αισθάνομαι πως όλα μαζί σου θα πάνε καλά. Νιώθω ασφάλεια."

"Μα δεν θα άφηνα να μην το αισθάνεσαι αυτό." απαντάς

"Σειρά σου τώρα." σου λέω χαμογελαστά.

"Εεεεε δεν ξέρω είναι η φωνή σου,ο τρόπος που μιλάς."

"έλααα σταμάτα,δεν είμαι καλή στα λόγια."

"χαχα σε πειράζω φατσουλίνι μου" μου λες και με τραβάς. Σε φιλάω δυνατά. Ζεστά.

Τα χέρια μου συνεχίζουν να είναι περασμένα γύρω από τον λαιμό σου,ενώ τα δικά σου μου κρατάνε την μέση. Απομακρύνεις το πρόσωπό σου μερικά χιλιοστά από το δικό μου. Με κοιτάς στα μάτια. Κοιτάζω και εγώ βαθιά τα δικά σου.

"Σοβαρά;"με ρωτάς.

"Ναι σοβαρά." σου απαντάω.

"Αυτό που αισθάνομαι μαζί σου δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Είναι σαν να έχω μέσα μου μια σύνδεση μαζί σου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα. Και ούτε που ξέρω εάν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι στην ζωή μου. Βασικά ίσως μόνο άλλη μια,αλλά και πάλι δεν ήταν σε τόσο έντονο βαθμό όσο μαζί σου."

Κοιτάζω βαθιά τα μάτια σου. Και απλά σε φιλάω πάλι. Και με φιλάς. Με σφίγγεις. Και αισθάνομαι λες και φιλιόμαστε για πρώτη φορά στην ζωή μας. Και ορκίζομαι πως είμαι ευτυχισμένη. Πως μπορεί να έχω φιλήσει πολλά αγόρια,αλλά το δικό σου φιλί είναι το ωραιότερο με διαφορά απ'όλα. Που έχει ταιριάξει πιο καλά στα χείλη μου.

Ήταν όντως από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
Η στιγμή που παραδέχτηκες την αδυναμία σου σ'εμένα.
Έχω γράψει χιλιάδες φορές εδώ μέσα ότι μαζί του έχω μια σύνδεση,που αδυνατώ να την εξηγήσω με λόγια.
Το να ξεστομίζει αυτό το πράγμα και ο ίδιος,μου έδωσε μια τεράστια ικανοποίηση.
Μου έδωσε να καταλάβω ότι άξιζε. Ότι δεν ήμουν τρελή. Δεν ήμουν χαζή που πίστευα. Που ήλπιζα. Που ανέμενα. Που ένιωθα. Που περίμενα.
Πίστευα πάντα σ'εμάς. Και θα συνεχίσω να πιστεύω.

Αδυνατώ να το ορίσω με λέξεις,με λόγια.

Σημασία έχει που το ίδιο νιώθει και εκείνος...

Ξέρω τι θα μας συμβεί. Είμαι αυτή η τρελή που θα αποδεικνύεται συνέχεια σωστή.