Και εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...;)

Ξέρετε?Είναι μεγάλο πράγμα η καθημερινότητα σου.
Κάθε χρόνο έρχονται,μένουν ή φεύγουν στην καθημέρινότητα μου διαφορετικοί άνθρωποι.

Το πιο δύσκολο είναι όταν φεύγουν.




Μου αρέσει όταν είμαι μέρος της καθημερινότητας κάποιου και είναι μέρος και δικό μου.Είναι σαν να έχετε δώσει ένα αόρατο ραντεβού.Πάντα.Κάθε εβδομάδα.Κάθε μήνα.Κάτι μόνιμο που προσφέρει ασφάλεια.Αλήθεια,αγαπώ να είμαι στην καθημερινότητα αυτών που αγαπώ.Να ξέρω πως αποτελώ ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους,και κατά συνέπεια της ζωή τους.




Μα πάνω απ'όλα βρήκα τι αγαπώ.Αγαπώ να τους ζω!
Μέσα από την καθημερινότητα μαθαίνεις να ζεις με τους άλλους.Βλέπεις τις συνήθειες τους.Τις ατάκες τους.Μαθαίνεις τον τρόπο που αντιδρούν στα γεγονότα.Τον τρόπο που μιλάνε.Τον τρόπο που θα πουν πάντα "Καλημέρα"ή "Καλό Βράδυ".Βλέπεις τον αληθινό τους χαρακτήρα με λίγα λόγια.Συνειδητοποιείς αν μπορείς πραγματικά να συμβιώσεις μαζί τους.Μαθαίνεις τι τους ανησυχεί.Τι τους πονάει.Μαθαίνεις πότε θα σου χαμογελάσουν.Πότε θα σε αγκαλιάσουν.Τους ζεις.Βλέποντας τους να μιλάνε,να σε ρωτάνε,να σου απαντάνε.Να είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής σου.




Μην αγνοείται αυτούς που βρίσκονται γύρω σας.Ίσως κάποτε να μην έχετε ξανά την δυνατότητα να τους ζήσετε καθημερινά.




Και πιστέψτε με πονάει να τους ζεις μόνο 3 ώρες το Σάββατο,ή κάπου 2 ώρες μιας Κυριακής.Σου λένε τα νέα τους.Αλλά δεν βλέπεις απευθείας τις αντιδράσεις τους.Χάνεις να βλέπεις τις συνηθειες τους.Ξεχνάς πως είναι να βλέπεις κάθε μέρα το πρόσωπο τους.Γιατί πολύ απλά δεν τους ζεις πια.Και δεν σε ζουν.

Μακάρι να έμεναν για πάντα στην καθημερινότητα μου αυτοί που αγαπώ...
Τελικά Ο-Λ-Α είναι μία συνήθεια.Είτε ευχάρηστη είτε δυσάρεστη.

Αυτό γιατί αγαπώ την μουσική του:


Αυτό γιατί μου είχε κολλήσει:



Και τέλος αυτό γιατί αγαπώ τους στίχους του:



Εκείνο που θυμάμαι πιο πολύ
στα μάτια σου να λάμπει ένα φως
να ταξιδεύει σαν ανήλικος θεός
στο πρόσωπό σου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
να μην ξεχάσεις την δική μας επαφή
τώρα που βρήκες σε μιαν άλλη διαδρομή
τον εαυτό σου

Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα
και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα

Εκείνα που δεν πρόλαβες να πεις
τώρα κοιμούνται σε μια διάφανη σιωπή
στο μαξιλάρι σου κεντάω μιαν ευχή
να μην φοβάσαι

Εκείνα που δεν πρόλαβες να δεις
τώρα θα γίνουν εικόνα μαγική
ένα τραγούδι που θα μοιάζει προσευχή
να με θυμάσαι

Μα είσαι εδώ πάντα εδώ
απ' όλα τα χαμόγελα εσύ πιο φωτεινό

Όπου κι αν πάω
κάθε μέρα πιο πολύ θα σ' αγαπάω
και την ελπίδα που ξυπνάει στην καρδιά μου σου χρωστάω
όπου κι αν πάω

Όπου κι αν πάω
τον ήλιο μες τα μάτια θα κοιτάω
ο ουρανός θα χει για μας την ίδια θέα
και θα ναι πάντα το χαμόγελό σου εκεί Αντρέα

Είστε ακόμα εδώ,σωστά? :)

Η παράσταση.

"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις."


Μία παράσταση.

Πολλοί οι πρωταγωνιστές.
Οι βασικοί όμως είναι τέσσερις.

Και οι πρόβες ξεκινούν.
Πρωταγωνιστώ μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.




Ένας ηθοποιός φεύγει από την παράσταση.Ή μάλλον δεν φεύγει.Έτσι λέει το έργο.Το σενάριο.Και φεύγοντας παίρνει μαζί σου κάτι από εσένα.Κάτι που το είχε πριν από εσένα.Το όνομα σου.
Πρωταγωνιστώ μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.

1,2,3 βήματα μπροστά στην μεγάλη σκηνή.
4,5,6 και ήρθε η σκηνή της αποκάλυψης.

10,9,8,7 και τα δάκρυα κυλούν.

Οι δυο αρχικοί πρωταγωνιστές έρχονται μπροστά.
Ένας άντρας και μια γυναίκα.
Δεξιά πάει ο ένας.Αριστερά ο άλλος.
Λάθη κάνει ο ένας.Λάθη κάνει και ο άλλος.




Είμαι στην μέση.Στην κρύα σκηνή.Μπροστά στις άδειες καρέκλες.Τι να τους πω και τι να καταλάβουν?
Ποιον δρόμο? Δεξιά?Αριστερά? Ή στην μέση?
Στο πουθενά για το πουθενά.

Ψέμματα λέει το σενάριο,το έργο.Ψέμματα και οι ηθοποιοί.Γιατί αυτό είναι ηθοποιοί.Καταδικασμένοι να παίζουν αυτό που δεν είναι.Να δείχνουν αυτό που δεν νιώθουν.Να λένε λόγια που δεν ξέρουν.ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Να ετεροκατευθύνονται από ένα απλό σκηνοθέτη...

Χαμογελάς.Είσαι ακόμα στην μέση.
Άξιοι της μοίρα τους και οι δύο οι ηθοποιοί.
Να άλλος ένας πρωταγωνιστής που σου μοιάζει.Ξέρεις ότι αν δεν είχες αυτόν θα είχες φύγει από την παράσταση.Από το θέατρο.

Όλα διαδραματίζονται σ'ένα σπίτι.Όσο σπίτι μπορεί να είναι ένα ψυχρό θέατρο.Το δικό μου σπίτι.

Πρωταγωνιστώ στο "Θέατρο του Παραλόγου".Έτσι μου είπαν.Δεν ξέρω.Τους άκουσα.Τους πίστεψα.

Στο βάθος η αίθουσα γεμίζει.Μπαίνουν οι θεατές.Χαμογελάς.Θα παίξεις για εκείνους.Επειδή σε βλέπουν εκείνοι.Ο στόχος είναι η μετατροπή τους δράματος σε κωμωδία.Ο στόχος είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Καλοί μου θεατές,βοηθήστε εμένα μια πρωταγωνίστρια να το πετύχω.

Τώρα η αίθουσα είναι πιο ζεστή.
Μια ζεστή ανάσα.Ο ι φ ί λ ο ι σ ο υ. :)Είναι ακόμα εδώ.
Μια αγκαλιά όσο ένας θησαυρός.

Ξέρετε τι υπόθεση έχει το έργο που παρακολουθείτε?
Μια δεκαοκτάχρονη που προσπαθεί να θυμίσει στους γονείς της με τι την μεγάλωσαν:ΜΕ ΑΓΑΠΗ.




Δεν κατάλαβα τελικά τις αποφάσεις του σκηνοθέτη.
Γιατί πρέπει να υπάρχει ο θάνατος?
Γιατί πρέπει να υπάρχει η αρρώστια?

Μα πάνω απ'όλα γιατί πρέπει να υπάρχει ο χωρισμός?

Κύριε σκηνοθέτη,θέλω να αλλάξω παράσταση!Να πάω σ'άλλη.Οκ θα προσπαθήσω να κάνω τα αδύνατα δυνατά για αυτή αλλά μετά θα φύγω.
Η προδοσία,τα ψέμματα και οι φωνές δεν αντέχονται.

Κύριε σκηνοθέτη κοίτα: :D ΧΑ! ΧΑΜΟΓΕΛΩ!
ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ!ΧΑ!

Οι κουρτίνες ανοίγουν.
Τα φώτα σβήνουν.
Ξεκινάει η παράσταση.

........
Βαθιά υπόκλιση.
Χειροκρότημα.

Κύριε σκηνοθέτη αλλάζω το σενάριο.
Όσο μπορώ.
Όσο έχω δύναμη ακόμα να αγαπώ.
Όσο ελπίζω.
Και όσο ονειρεύομαι.

Κύριε σκηνοθέτη,όσο και να θέλετε την μαγεία μου δεν την χάνω!Και θα δείτε που θα μαγεύσω και τους άλλους πρωταγωνιστές!

Η παράσταση από εδώ και πέρα θα παίζεται με τους δικούς μου όρους.
Γιατί η παράστασή μου παίζεται μόνο μια φορά.;)

~~~~~~~~~

Τον Οκτώβριο κατάλαβα όσο ποτέ άλλοτε πως υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από το αν θα πάρω 18 σ'ένα διαγώνισμα,αν θα έχω λεφτά να βγω,αν χαθώ λιγάκι με κάποιον φίλο.
Δεν σας έχω συνηθίσει σε αναρτήσεις που δεν περιλαμβάνουν νέα μου.Αλλά αυτά ήθελα να γράψω σήμερα.Αυτά με εκφράζουν.
Απλά στιγμές σαν και αυτή θα ήθελα να γύριζα τόσο στο πέρυσι.Και τι δεν θα έδινα...

Βολευτείτε,και παρακολουθήστε την παράσταση του Οκτωβρίου στο θέατρο του παραλόγου.;)



Καληνύχτα.:)



Friend, you bring me down
Friend, there's so much around
Try communicating
Don't anticipate.
Cause I want to run with you,
Cause I want to run with you,
Cause I want to run with you.
And maybe then, we could walk together.

Friend, you're getting paranoid
Friend, you're becoming so destroyed
They all laugh at you
They're all dismissing you.

Cause I want to run with you
And I want to run with you
And I want to run with you
And maybe then we could walk together.

Cause I want to see no pain this time
Cause I wanna see you shine.
Blind me, blind me, blind me.

Cause I want to run with you
Cause I wanna run with you
Cause I wanna run with you
And maybe then, we could walk together...together....together....together
Together..
I'm coming to drag you out, to drag you out
and we can walk together.

We can walk together.

Απόγευμα Σαββάτου.;)

"Θα έρθετε από εδώ να μου φτιάξετε το κέφι?Το πρωί ήταν η κηδεία και δεν είμαι καλά..."
Κοιτάω τα μισοτελιωμένα αρχαία που έχω μπροστά μου.
"Μμ...Ναι αμέ.Εννοείται!Και το ρωτάς?"

Ένα ζεστό σπίτι.




Ένας ζεστός καφές.




Μια γλυκιά παρέα.




Παιχνίδι με χαρτιά.




Γέλιο μέχρι δακρύων.




Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να κάνεις για τους φίλους σου.
Για να χαμογελούν.
Για να συνεχίζουν.
Για να νιώθουν ασφάλεια και αγάπη.

Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται.

"Θα τα πούμε σ'ένα μήνα.Σας περιμένω ε?"
"Τα λέμε στην Θεσσαλονίκη.;)"
"Τα λέμε στην Θεσσαλονίκη.;)"



I'm here for you baby!(:

H κατηφόρα έχει αρχίσει
να δω ως που θα με οδηγήσει
Η Μαίρη μου είπε το πρωί
δεν θέλει να με ξαναδεί.
Κοπέλα σπίτι και δουλειά
δεν πάει τίποτα καλά
μαζεύτηκαν προβλήματα σωρό
και λύση δεν νομίζω πως θα βρω.

Μα δε πειράζει, δε πειράζει
καινούργια μέρα πιο καλή, αύριο πάντα θα χαράζει
δε πειράζει, δε πειράζει
έχει τα πάνω και τα κάτω η ζωή!

Δε ξέρω αν θα δουλέψω ή θα σπουδάσω,
δε ξέρω γενικά ως που θα φτάσω.
Ο υπολογιστής μου τα'χει παίξει
στο facebook τα μπούτια μου έχω μπλέξει.
Της μάνας μου της κάνανε μειώσεις
να δω πως θα πληρώσουμε τις δόσεις.
Επτώχευσεν κι η θεία μας η Σίσσυ
Αυτό το Δ.Ν.Τ. μας έχει σκίσει!

Μα δε πειράζει, δε πειράζει
καινούργια μέρα πιο καλή, αύριο πάντα θα χαράζει
δε πειράζει, δε πειράζει
έχει τα πάνω και τα κάτω η ζωή!

Τα φιλαράκια μου όλα τα καλά
Νέα παιδιά με όνειρα πολλά
Τους διώξανε απ τη δουλειά τους
Νεόπτωχοι με τα διπλώματα τους.
Δε μείνανε λεφτά και για βενζίνη
Και το σαραβαλάκι μου θα μείνει
Σε λίγο ούτε για μπύρα δεν θα έχω,
Και για 600 ευρώ σα πούστης τρέχω.

Μα δε πειράζει, δε πειράζει
καινούργια μέρα πιο καλή, αύριο πάντα θα χαράζει
δε πειράζει, δε πειράζει
έχει τα πάνω και τα κάτω η ζωή!


ΥΓ Ένα απλό απόγευμα μπορεί να γίνει πολύ όμορφο ξαφνικά.Τελικά έχει τα πάνω και τα κάτω η ζωή.(: